لرزید و لرزیدند و لرزاندند... اما انگار نه انگار... روستای اطرافشان با خاک یکسان شده بود و هزاران نفر آواره جنگی و بی خانمان به هر سو در حال دویدن بودند، ولی هیچ واکنشی از نقشه مشاهده نمی شد. به همین دلیل متوقف شدند و همگی به یکدیگر نگاه کردند. هر کسی سعی داشت به مغزش فشار آورد تا بلکه راه حلی را بدست بیاورد، اما هیچ کسی موفق نبود... .

- این نور دیگه از کجاست؟
- بچه ها بدویین برین سمتش. نور! روشنایی!
- به به. چه سفیدی ام داره. هر کی زودتر رسید به نور میشه ناظر محفل.
- بدویید!

محفلی ها همگی به سمت لرد سیاه که از ایده ای که به ذهنش آمده بود، روشن شده بود، حمله ور شدند. لرد سیاه که شدت حمله محفلی ها را دید، سعی کرد خودش را خاموش کند، اما او سرشار از ایده و ابداع و اختراع بود و انسان های مخترع، هرگز خاموش نمی شوند!

- چه خبرتونه! وایسید ببینم!

طلسم شکنجه ای به یکی از محفلی ها خورد اما چون همهمه بود، معلوم نشد که آن محفلی که بود و اصلا آیا کروشیو بر وی اثر کرده است یا نه. البته اصولا باید اثر می کرد، ولی خب! محفلی ها با شنیدن صدای بلاتریکس، ایستادند و هاج و واج به او نگاه کردند.

- ایشون ارباب هستن. ایده ای اومده تو سرشون. می خوان اون ایده رو اگر صلاح بدونن با ما در میون بذارن!
- ما صلاح نمی دونیم!
- ارباب؟
- ارباب و کوفت! ما هنوز ایده مون فقط به ذهنمون اومده اینطوری کردن اینا. بگیم که ما رو رو دست می برن.
- حالا شما بگید، اونا قول میدن کاری نکنن. مگه نه؟

بلاتریکس چشم غره خشمناکی انداخت که باعث شد مالی ویزلی دو تا ویزلی دیگه رو به جمع اضافه کنه و هری پاتر برای چند لحظه ای بیهوش بشه. دامبلدور صدای چه چه غمناکی سر داد و در نهایت، محفلی ها همگی قول دادند.
- دیدی ارباب؟ قول دادن!
- خیلی خب. نقشه رو بیارید اینجا.

مرگخوار ها نقشه را کت بسته جلوی ارباب گذاشتند.

- نقشه! ما ازت می خوایم که روشن بشی.

لرد نگاه عمیقی به مرگخوار انداخت و لبخند ملیحی زد. با درخواست دستورگونه لرد، نقشه تکانی خورد، دودی کرد، پِت پِت کرد و در نهایت، روشن شد!

همه هاج و واج به نقشه ای با صفحه سیاه و به هاگرید نگاه می کردند؛ امیدهایشان نا امید شده بود. بعد از چند دقیقه سکوت ناامید کننده هاگرید گفت:
_خب حالا روشنش می کنیم و میبینیم که درست شده.

اکثریت جمع اهی کشیدند و به سمت نقشه رفتند تا آنرا روشن کنند.

_پس دکمه اش کو؟
_مال بعضیا کنارشه به بغلاش یه نگاه بنداز.
_نیست.
_زیرش چی؟
_نیست، نیست. هیچی نیست.

هراس و وحشت همه را فرا گرفت. به نقشه هجوم بردند و آنرا زیر رو کردند؛ اما چیزی پیدا نکردند. از انواع طلسم ها استفاده کردند؛ اما فایده ای نداشت.
رز که به دلایلی چند دقیقه ای صحنه را ترک کرده بود، به صحنه بازگشت و به افرادی که نزدیک بود نقشه را آتش بزنند گفت:
_آهای چی کار می کنید؟ الان آتیش میگیره ها.

مرگخواها و محفلی ها آرام شدند و به نقشه نگاه کردند. هری به سمت رز رفت و ماجرا را برایش تعریف کرد. رز بعد از شنیدن ماجرا گفت:
_اینکه کاری نداره. الان خودم روشنش می کنم.

همه با شادی رز را نگاه کردند. هری که هم خوشحال بود هم نگران پرسید:
_چطوری؟
_با ویبره.

قیافه همه از حالت خوشحالی به حالت ترس تغییر کرد. تعدادی از محفلی ها خواستند جلوی رز را بگیرند اما دیر اقدام کردند.

_
_...
_
_...

همه جا می لرزید و خانه های اطراف ترک بر می داشتند اما نقشه هیچ عکس العملی نشان نداد. گابریل به نشانه اعتراض گفت:
_من در کتابی از مشنگ ها خوانده ام هر عملی عکس العملی دارد؛ اما این نقشه هیچ عکس العملی ندارد. پس باید...

اما حرفش را نتوانست ادامه بدهد چون اجری نزدیک بود به سرش بخورد. رز که ناامید شده بود، از حرکت ایستاد و گفت:
_باید شدتش بیشتر باشه اما من از این بیشتر نمی تونم.

ناگهان پومانا که در اطاف سوژه برای موقعیتی مناسب کمین کرده بود پرید وسط سوژه و گفت:
_بگم برو بچه های زلزله بیان؟

بلاتریکس آمد که به پومانا یک کروشیو بزند تا دیگر توانایی این کار را نداشته باشد؛ اما پومانا قبل از اینکه جوابی بشنود زلزله را به سوژه دعوت کرده بود.
زلزله وارد عمل شد، رز هم به کمکش شتافت و هردو شروع به لرزاندن کردند.

اعضای هر دو گروه به قناری نگاه میکردند که در آسمان آبی در حال چرخ زدن بود و میگفت:
-اشکال نداره بابا جان.هنوز نقشه رو داریم.
-ویب!

رز به ویبی که گوشه ای روی زمین افتاده بود اشاره کرد.مرگخواران و محفلیان همزمان به نقشه حمله ور شدند و سعی میکردند ان را از دست دیگری بقاپند.گاهی رودولف آن را از دست ویلبرت میقاپید و گاهی گابریل آن را از دست ایوا.نقشه دست به دست میچرخید و گاهی به دست محفلی ها و گاهی به دست مرگخواران میافتاد:
-ساااااکت!

هری نقشه را در دستش گرفته بود و ان را تکان تکان میداد.مرگخواران و محفلی ها به دور او جمع شدند.روی نقشه علامت ساعت شنی در حال تکان خوردن نمایش داده می شد و پایین آن نوشته شده بود:





مرگخواران و محفلی ها با دهانی باز به نقشه ای نگاه میکردند که در حال آپدیت شدن بود.هر چه زاخاریاس با چکش به نقشه میزد،هری جیغ میزد و بلاتریکس کروشیو میزد نقشه هیچ واکنشی نشان نمی داد و ثابت مانده بود.:
-خوب ریستارتش کونین دیگه.منم هر وقت کامپیوترم کار نمیکونه اینقدر میزنم توی سرش که ریستارت میشه.
-هاگرید نه.

اما دیگر دیر شده بود.هاگرید به جمله please don't turn off your computer توجهی نکرده بود و با دست بزرگش محکم به نقشه زد.نقشه خاموش شد و صفحه آپدیت آن محو شد.

- بیا و دیگه کلمه ممنوعه رو نگو.
- آخه اگه "من" نگم، پس کی بگه؟ ها؟ دیواری کوتاه تر از من پیدا نکردید یعنی؟ چرا همه ش "من"؟
- بیا این کیکو بخور و دیگه چیزی نگو.

هاگرید کیک رو که به شکل داس و چکش بود از دست زاخاریاس گرفت و درسته بلعیدش.
- اوممم... آرههه... چه داس و چکش لذیذی... مزه انقلاب لنین و سیبیلای استالین رو دارم زیر زبونم حس میکنم...

اعضای هر دو گروه با حالتی پر از تاسف روشون رو از هاگرید برگردوندن. اصولا هیچکس دلش نمیخواست بدونه سیبیلای استالین چه طعمی داشتن. البته به جز زاخاریاس که داشت به هاگرید توضیح میداد که به چه روش های محیر العقولی اسانس طعم سیبیل و انقلاب رو تهیه کرده و به کیکش اضافه کرده.

ماروولو بالاخره خسته شد. نعره زد:
- همه تون یه مشت بی اصل و نسب بی تربیتید. زمان ما جوونا از این غلطا نمیکردن که! چقدر بد شدن جوونای این دوره زمونه...

همین کافی بود... توی یک چشم بهم زدن، پیازی که در واقع لرد ولدمورت بود، تبدیل شد به یک عدد شیر آفریقایی که وزنش چندتا مرگخوار رو هم له کرد.

مرگخوارا و محفلیا در عرض چند ثانیه شروع کردن به له کردن همدیگه زیر دست و پا...

- چتونه؟ میتونیم صحبت کنیم. اربابی هستیم به سان شیری سخنگو.

آرامش به مرگخوارا و محفلیا برگشت... و اینبار وینکی گفت:
- ارباب شیر سخنگوی خووب!

اینبار هم لرد شروع کرد به تغییر کردن... از شیر سخنگو، مستقیم به لامپ کم مصرف، که البته قبل از اینکه به زمین برخورد کنه و چند تیکه بشه توسط فنریر روی هوا گرفته شد.
مرگخوارا و محفلیا برگشتن به سمت دامبلدور، و دیدن که بید کتک زن همچنان سر جاشه. بدون کوچیکترین تغییری! و بعد فک همه شون با دیدن کلاغی که روی بالاترین شاخه بید بود، پایین افتاد.

- شما هم به همون چیزی که من فکر میکنم فکر میکنید دیگه؟
- به اینکه حواس دامبلدور رو پرت کنیم و بریم بالا کلاغو بگیریم بدون اینکه کتک بخوریم؟
- بله.
- هنر زیبا واقعا! Fenrir approves حتی!
- خب پس... من این وظیفه خطیر رو با رای اکثریت و دموکراسی به عهده میگیرم.

دیالوگ آخر رو سیریوس گفت، که مشخص نبود از کجا تونسته به این سرعت برگرده، و بعد جلو رفت و گفت:
- سلام پروفسور. شما خیلی بید کتک زن باهوشی هستیدها!
- مرسی فرزندم... صحبت هات بسیار دلگرم کننده هستن.
- پروفسور، حالا که انقدر بید کتک زن باهوش و خفنی هستید، قطعا ما رو چک و لگدی نمیکنید که بتونیم کلاغی که همه مون دنبالشیم رو بگیریم. مگه نه؟
- جانم بابا جان؟ کدوم کلاغ؟ چی؟ من که نمیتونم ببینم روی شاخه هامو. چیزی شده اصلا؟ بگید خودم بگیرمش. فرمون بده فرزندم، من خودم هدایت میکنم شاخه هامو!

سیریوس تلاش کرد فرمون بده. دامبلدور هم تلاش کرد شاخه هاشو هدایت کنه. و این موضوع حوصله ملت رو که داشتن سعی میکردن خیلی آروم از پشت به دامبلدور نزدیک بشن، سر برد. رودولف خیلی آروم گفت:
- این "بد"ترین نوع حواس پرت کردن توی تاری...

دست بلاتریکس بلافاصله جلوی دهن رودولف رو گرفت. ولی خب دیگه دیر شده بود، و دامبلدور از بید کتک زن، تبدیل شد به یک عدد قناری زیبا و البته کلاغ هم با سرعت تمام جهید و در رفت!

خلاصه: یه هیولایی لرد و دامبلدور رو طلسم کرده تا تبدیل به اشیاء بشن و از پیروان این دو خواسته برای باطل شدن طلسم، برن دنبال شیشه‌ی عمرش که یه کلاغ اونو دزدیده بگردن. طلسم این‌طور کار می‌کنه که هر بار کسی از کلمات«بد» یا «خوب» استفاده کنه، ماهیت یکی یا هردوی رهبران رو تغییر می‌ده. پیروان، در این مسیر از یک نقشه‌ی لوس و ننر بهره می‌برن که می‌تونه محل شیشه‌ی عمر رو نشون می‌ده. در حال حاضر دامبلدور تبدیل به بید کتک زن شده و لرد پیازه.



سیریوس تا بید کتک زن را دید، خاطراتش با گرگینه‌ی بی ملاحظه زنده شد. کنترل خود را از دست داد و اسکین سگی‌اش را فعال کرد و به سمت آن دوید.

- حملـــــه! خاطرات شیون، محاله یادم بره! اون همه آواره، محاله یادم ... عه! پروف؟ سوراختون کو؟
- هر گردی گرو نیست بابا جان ... شرمنده!

با ضربه‌ی زیردمی دامبلدور، سیریوس ندای «آخ ننه جان!» سر داد و رفت تا سازوکاری تشکیل بدهد بلکه با برف سال آینده برگردد.

- آهای! کسانی که با کلاغ مخالفید! شما نمی‌خواین حیاط خونهِ‌ی خانوم شاکری رو ترک کنین؟
- چرا بابا جان ... اما پای رفتن نداریم!
- خوب یکی کلمه‌ی ممنوعه رو بگه تا پروف قابل حمل بشن دیگه!
- یعنی بگم «من»؟ اگه بگم «من»، جریمم نمی‌کنین؟ نه اصلا نمی‌گم «من». می‌خواین «منو» گول بزنین. رودولف همیشه تو کولبه همین حوقه رو روی «من» پیاده می‌کنه تا ببازم. اما «من» دیگه اون هاگرید سابق نیستم که گولشو بخورم. اثلا اگه گفتن «من» انقدر موهمه چرا خودتون نمی‌گین؟ «من» این همه کارت دارم ... یکی بگه که کم‌تر ... شت! فکر کنم از دهنم پرید گفتم «من»! اثلا «من» دیگه حرف نمی‌زنم!

علی ده عدد کارت به هاگرید داد.

- لعنتی! همیشه گفتم هفت بازی «من» نیست! «من» باید پوکر بازی کنم.

- یره تو بری چی انقده خنگی؟ ما که داریم هفت بازی نمی‌کنِم! حالا فعلا بیا ای دو تا کارتم داشته باش تا دیگه نگی «من»! عه! نیگا هم تا مسخرش کردوم خودمم گفتوم «من»!

زاخاریاس در این لحظه از پشت صحنه سوژه وارد خانه خانم شاکری شد.دستش را در جیبش کرد و داس و چکشش را بالا گرفت :
-کسی حق نداره تا وقتی که پروفسور جوونه زده از جاش تکون بخوره.

واکنش مرگخواران همانگونه که پیش بینی میشد بود.مرگخواران با جملات «به تو چه ربطی داره؟»، «نخود هر آش.» و«کسی هم هست به این پیری اهمیت بده؟»با زاخاریاس جر و بحث میکردند و بلاتریکس هم چوبدستیش را در دستش نگه داشته بود تا هر وقت لازم شد کروشیویی تقدیم زاخاریاس کند.زاخاریاس رو به علی کرد و گفت:
-هی...هی...با توام.همین الان ده بیستا گردان از ارتش سرخ آرزو کن تا بیان.
یه باندم برای پخش کردن سرود ملی روش بذار.

علی که فارغ از ماجرا روی قالیچه مشغول بیرون آوردن پیک نیک و دم و دستگاه بود گفت:
-یره به ما چیکار داری؟ ولمون کن.الان خمار میرما.

زاخاریاس علی را تهدید کرد اما علی دیگر در فضا سیر میکرد.همزمان بلاتریکس و مرگخواران به زاخاریاس نزدیک تر نزدیک تر میشدند.زاخاریاس که میدانست جلوی چوبدستی بلاتریکس و منجنیق میوه ای مروپ شانسی ندارد رو به مرگخواران کرد و گفت:
- آخه پدر مادرتون سازنده کدو تنبل بوده که هالووینو جشن میگیرید؟همین دو روز پیش انقلاب کبیر شوروی بود.چرا اونو جشن نگرفتید؟

زاخاریاس لگدی به علی زد تا از فضا بیرون بیاید. علی از نئشه گی در آمد و گفت:
-یرههههه چیکار میکنی؟خبه منم سر صبحی لگد بزنم به تو؟

اما کاری که نباید میشد شد.ناگهان شاخه ای بالا آمد و با شوتی یکی از مرگخواران را به داخل دروازه پرتاب کرد و علامت محفل 1_ مرگخواران 0 در بالای سوزه به نمایش در آمد.در جایی که قبلا دانه ای منتظر جوانه زدن بود هم اکنون بید کتک زنی بلند شده بود.:
-معذرت میخوام بابا جان.دست خودم نیست.

همه به جای خالی نگاه می‌کردند ‌ و هیچ نمی‌دیدند.
-پروفسور گفتین چند امتیاز؟ شصت؟
-ششصد بابا جان، ششصد!

صدا دقیقا از جای خالی می‌آمد و مشکل همین بود.
محفلی‌ها بسیج شدند و نقطه به نقطه جای خالی را با ذره بین گشتند.
-یعنی که چه؟... یعنی که چه... یعنی که چه؟
-یعنی همین دیگه بابا جان... در ضمن پات رو جا‌به‌جا کن... داری مزاحم رشدم میشی!

ویلبرت با تعجب یک قدم عقب رفت.
-پروفسور زیر خاکین؟
-معلومه که زیر خاکم! پس کجام؟... یه بذر زیر خاک رشد می‌کنه دیگه...

-بذر؟
-بذر؟
-بذر چی؟ خوشمزه‌ است؟

-باشه، فهمیدیم کجاست دیگه... بکنید خاک رو و درش بیارید... عجله کنین!

اما دابز در کسری از ثانیه کتابی به دستش گرفت و قدمی به جلو آمد.
-ببخشید بلاتریکس اما این امکان پذیر نیست. ما باید منتظر بمونیم پروفسور جوونه بزنن.

چند ده مرگخوار از اقصی نقاط سوژه روی بلاتریکس پریدند تا مانع از حمله‌اش به سمت اما دابز شوند. سخت بود، ولی بالاخره مهارش کردند.

-جوونه بزنه؟... تو ششصد سالگی تازه می‌خواد جوونه بزنه؟ یه راه دیگه پیدا کنین... اومدیم و تا یه هفته دیگه نخواست جوونه بزنه! ما باید شیشه عمر رو پیدا کنیم!

هنوز بلاتریکس به قدر کافی به حساب مرگخواری که کلمه ممنوعه رو گفته بود، نرسیده بود که سر و صدای شخص دیگه ای به گوشش رسید.
- بیا بیرون نق... ویب! ما که حرف "بد"ی نزدیم...
- کی باز کلمه ممنوعه رو استفاده کرد؟
- تام.

و قبل از اینکه تام بتونه بی گناهی خودشو ثابت کنه، به یه قورباغه تبدیل شده بود.

- بهتر شد. حالا ببینین اربابمون کجاست، وگرنه...

ولی اربابشون سر جاش بود؛ صحیح و سالم و پیاز. ولی طرف دیگه شون، سر و صدای محفلیا بلند شده بود.
- پروفمون نیست.
- این که دوشواری نداره. اسلیترین برنده جام گروه ها میشه...
- شونصد امتیاز برای گریفندور.
- پیداش کردیم.

همه به جایی که صدا ازش اومده بود، نگاه کردن.

در همین حین بود که تربچه، که همان دامبلدور بود به سخن درآمد...
_خب...فرزندان...کلاغ رو پیدا کردیم...دیگه نیازی به اون نقشه نداریم!
_یعنی تو تمام این همه مدت میدونستی؟ تو میخواستی نقشه رو مثل یک خوک بزرگ کنی و موقعی که وقتش رسید بُکشیش؟
_سیوروس..فرزندم..تو به دلیل مرموز بودنت الان نه عضو محفلی و نه مرگخوارها...چرا خودت با زبون خوش سوژه حیاط خونه خانوم شاکری رو ترک نمیکنی؟

سوروس اسنیپ، دست از پا درازتر، از همانجایی که وارد سوژه حیاط خانه‌ی خانوم شاکری شده بود، خارج شد...

حالا به نظر نوبت پیاز، یعنی لرد ولدمورت بود...
_خب...اون نقشه رو پس ول کنید و برید سراغ کلاغه که ما زودتر به هیبت اصلیمون برگردیم!
_چطور بگیریمش کلاغ رو ولی؟
_با گونی...میتونیم با گونی بگیریمش، من خودم دیدم گونی گونی گربه شکار میکنن ملت با همین گونی!

مرگخواران و محفلی ها به سرعت یک گونی تهیه کرده و پاورچین پاورچین به سمت لانه کلاغ حرکت کردند...
در همین هنگام بود که نگهبان خانه‌ی خانوم شاکری از راه رسید و فریاد زد:
_گناه نداره که کلاغ!

فریاد این نگهبان کافی بود که کلاغ مورد نظر هوشیار شده و همراه با شیشه عمر از روی شاخه‌ی درخت پرواز کند و از دست محفلی ها و مرگخواران بگریزد!
هاگرید که از ان کار نگهبان سخت عصبی شده بود، یک کف‌گرگی به صورت نگهبان بیچاره زد...
_آخ...شما جول زدین، بنگ..حالت طبیعی ندارین!
_این نگهبان مشنگ رو ول کنید، ببینید کلاغ کجا رفت!
_گمش کردیم فکر کنم!
_اشکال نداره...ویب باهامونه و الان آپدیت میشه و میگه که کلاغه کجاس..مگه نه ویب؟...ویب؟ ویب عزیز؟ کجایی؟
_فکر کنم بد برخورد کردیم باهاش قهر کرد..ای بابا..ببینید این نقشه کجاست، دوباره باید یک ساعت منتش رو بکشیم!

جماعت، پروفسور و لرد رو برداشتن و رفتن سمت خونه‌ی خانم شاکری.

خانه‌ی خانم شاکری

دم در دعوا بود که کی زنگ خانم شاکری‌اینا رو بزنه. بالطبع رودولف تونست اکثریت رو قانع کنه که به نفع همه‌ست تا او در رو بزنه و بی توجه به چشم‌غره‌ی اقلیت تک‌نفره‌ی قانع‌نشده، رفت و زنگ رو زد. بعد با دستش به بقیه اشاره کرد که یعنی «شما نیاین تو. خودم حلش می‌کنم.» همه‌ی اینا رو با یه حرکت دست گفت! و رفت داخل. سی ثانیه نکشیده بود که اومد بیرون و رفت ایستاد کنار دست اقلیت قانع‌نشده.

-حل شد.
-جدی؟ پیدا کردی کلاغه رو؟
-نه. ولی حل شد.
-یعنی چی؟
-یعنی نمی‌خوامش.
-
-سگ داره.
-کلاغ چی؟

کلاغ هم آره. ولی خانم شاکری سگ هم داشت. و همین‌طور گربه. و کرکس. و بله. همونطور که گفتم، یک لونه‌ی عظیم کلاغ، روی درخت بلند گوشه‌ی حیاط خونه‌ش هم جا خوش کرده‌بود.