خلاصه تا این پست:
هیولایی لرد و دامبلدور رو تغییر شکل داده و گفته تنها راه شکستن طلسم اینه که شیشه ی عمر هیولا رو از کلاغی که اونو دزدیده پس بگیرن و براش بیارن. راهنماشون نقشه ای سخنگو و بسیار لوسه به نام ویب. نقشه محفلیا و مرگخوارها رو به پارکی آورده که لونه کلاغه س. هر وقت هر کسی کلمه ی "بد" یا "خوب" رو به زبون بیاره، بطور رندوم لرد و دامبلدور تغییرشکل میدن. الان دامبلدور گاوصندوق شده و محفلیا شک کردن که شیشه عمر هیولا داخلش باشه و لرد تبدیل به گلبرگ شده.
______________________
-ببین، هوشی...
-یوشی.
-سوشی؟

دختر ژاپنی که اسم غذای موردعلاقه اش را شنید ذوق کرد و گلبرگ گیلاسی که باور نمیکرد از لردی پرابهت به گلبرگ صورتی رنگ سرگردانی تبدیل شود را رها کرد.
اما این رها کردن دقیقا زمانی اتفاق افتاد که پاتریشیا لرد را فوت کرده بود تا نجاتش دهد.
-بر باد رفته شدیم.

-بدویید، ارباب گم بشن همتون مثل این بینز شفاف میشد.

مرگخواران از ترس بینز شدن با آخرین سرعت به دنبال گلبرگ دویدند. هوهوخان باد مهربان از آن بالا با لبخند مهربانانه ای به این تلاش نگاه می کرد. ناگهان مرگخواری ایستاد.
-اربابو بهمون پس بده.

بلاتریکس نیز ایستاد تا با کروشیویی مرگخوار را به خود بیاورد.
-کروشیو! مرگخوار که گریه نمیکنه... جمع کن خودتو...
-هوووو هوووو گریه نکن پسرم. بیا اینم گلبرگی که میخواستی، هووووو.

هوهوخان گلبرگی که از عصبانیت گلبرگ قرمزی شده بود به دست پسر مرگخوار داد.
-ارباب.
-حالمان از این داستان بهم می خورد.

-کلاغ نوک سیاه قارقارو سر کن.
-قاااااار... قاااارررر...
-مسافرم اومد شهرو خبر کن.

-کدام احمقی اینهمه سروصدا راه انداخته است؟

مرگخواران که از برگشت اربابشان خوشحال بودند، به صف شدند.
-ارباب، ما به جایی از پارک رسیدیم که نقشه نشون میداد.
-شیشه عمر هیولا پیش یکی از این کلاغاست.

-کدام کلاغ؟ ما خودمان را می خواهیم.

-کلاغ نوک سیاه؟
-قار؟
-شیشه عمر ندیدی؟
-نار.
-لونه بعدی.

-مل آبی رنگ ما؟ آن بالا چه میکند.
ملانی که در یک دستش صابون و در دست دیگرش سوییچ ماشین بود با صدای لرد نگاهش را از کف لانه گرفت و به پایین نگاه کرد.
-ارباب! یادتونه من چیزای براق دوس داشتم؟ این کلاغا هم دوس دارن. درکشون میکنم...
-بله؟
-چیز... یعنی ازشون بدم میاد ارباب، ولی شیشه هم براقه! احتمالا توی لونه شونه.
-هوم... یاران ما، ما تنهایی فهمیدیم که شیشه عمر هیولا براقه و درون یکی از این لانه هاست. از درختان بالا رفته و برایمان پیدایش کنید.

آن طرف-محفلیون
-یعنی باید پروف رو باز کنیم؟
-چاره ای نداریم، صدای شیشه از توش اومد!

-بییییییب بیببببب بیبببب بیییب!
-چته نقشه؟
-اولا که درست صحبت کن. دوما که شیشه دست کلاغه، کلاغه توی باغه.
-راست میگه ها!
-خب پس کی پروف رو کول میکنه که به باغ بریم؟

نـاگهـــــان همه چیز با صدای مهیبی که انگار از بلندگوی وانتی‌های همه چیز خَر کوچه‌ها بیرون می‌آمد، Pause شد. همه چیز و همه کس از حرکت ایستاد.
- کاااااااااات !

عوامل پشت صحنه این فیلم یعنی فیلم «ماموریت غیرممکن» وارد کادر شدند. عوامل خیلی زیاد بودند. آنقدر زیاد که کادر دوربین مملو از آدمیزاد شد. کورممد، نورممد، توحید، جمشید، عمو، خاله، شاکری، نادری، شفیعی جم، مهراد جم، عوامل منوتو، عوامل اینو اون، کریم باقری، استاد باقری، سرهنگ علیفر و هر کسی که واقعا ذره‌ای به سوژه ارتباطی نداشتند.

کارگردان فیلم که اکبر فرهادی نام داشت. او هرگز مانند برادر کوچکترش، کارگردان موفقی نشده بود. فیلم‌های ضعیفی همچون «رودولف از قفس پرید»، «درخشش ابدی یک ذهن مشنگ» و «باشگاه مشت زنی حاج ماروولو شیرموز فروش و برادران» را در کارنامه داشت که هرگز مورد توجه مردم و منتقدان قرار نگرفته بود. امیدوار بود این فیلم بتواند بالاخره اسکار را برایش به ارمغان بیاورد.

اکبر فرهادی شخصا پیش قدم شد و به طرف دوربین آمد. نزدیک و نزدیک تر شد. آنقدر نزدیک که فقط دماغ و لبهایش درون کادر دیده میشدند. سپس لب گشود:



به دستور کارگردان، موزیک با صدای غار غار یک کلاغ آغاز شد! کسی فکرش را نمی‌کرد این موزیک انقدر سمی و تحریک کننده باشد. اولش هنوز یخ مجلس باز نشده بود. همه برای رقصیدن قند در دلشان آب شده بود. اما از خجالت قرمز شده بودند و فقط یکدیگر را نگاه می‌کردند.

ملت قبل از اینکه اکبر بیاد وسط:

اکبر اول آمد وسط. سپس چندین دختر گل منگولی که دامن پوشیده بودند وارد صحنه شدند. رودولف معطل نکرد. پشت بند رودولف سایر مرگخواران ریختند وسط. ماروولو کف زمین رقص آمبولانسی میزد. بینز تخصص خاصی در بندری داشت. شانه‌هایش مثل زلزله چندین ریشتری تکان می‌خوردند. محفلی‌ها هم برای اینکه کم نیاوردند، به وسط صحنه هجوم آوردند. ویلبرت و هری آنقدر نزدیک به هم می‌رقصیدند که کارگردان به فکر سانسور نسخه نهایی افتاد. سیریوس با شلوار کردی آمد وسط و رقصی معروف به رقص «جواتی!» را انجام میداد.

ملت بعد از اینکه اکبر اومد وسط:


بعد از انجام شادی و خوشحالی که در دل همگی مانده بود، کارگردان برگه‌های تازه‌ای را از آسیتنش بیرون آورد. آنهارا لوله کرد و آرام آرام به سمت بازیگران فیلم برد. بازیگران از نحوه حرکت کارگردان کم کم دچار ترس و استرس شدند. وامصیبتا! میخواهد با برگه‌های لوله شده چه بکند؟!
- این برگه‌هارو بگیرید! سناریوی اصلاح شده‌ست. برید داخل اتاق گریم بشینید مثل آدم بخونیدشون و بعد برید جلوی دوربین.

داخل اتاق گریم سناریوی اصلاح شده را خواندند و بعد از اینکه سرجای قبلی‌شان مقابل دوربین قرار گرفتند، با صدای «حرکت» کارگردان، مجددا ضبط شروع و ادامه یافت...

ـ داعاش. اونور پروفسور رو بگیر بلندشون کنیم.

ـ بابا من.. آخ.. نمی تونم.. آخ زخمم!

هری و ویلبرت داعاش بودند. داعاش ها شکلک های شبیه هم می زنند و در انجام کارهای گروهی بی نظیرند و مشغول جا به جا کردن پروفسور دامبلدوری بودند که تبدیل به صندوقی سنگین شده بود. درسته بی نظیر بودند ولی زورشان نمی رسید. به هر حال صندوق بسیار سنگین بود و دامبلدور هم در طول مهمانی هالووین کمی زیاده روی کرده و دو سه بشقاب لرزانک پلو با سس پیاز خورده بود. حالا ما کار نداریم که پروفسور چرا زیاده روی کرده و این حرف ها اما خب، این شکلی بود و جا به جا کردن پروفسور بسیار سخت.

ـ سولام. کومکی از من بر میاد؟

که البته هاگرید منتظر جواب هم نماند و صندوق را به همراه ویلبرت و هری ای که به آن چسبیده بودند، جا به جا کرد و جایی دیگر گذاشت. شاید برای شما سوال پیش بیاید که چرا اصلاً در وهله ی اول صندوق باید جا به جا می شد. به مرلین قسم اگر من هم بدانم. اما در همین حین که صندوق جا به جا شد، صدای چیزی از درون صندوق، نظر محفلی جماعت را به خودش جمع کرد.

ـ باباجان این صدای چی بود؟ از کجا اومد؟

ـ پروف. صداش از توی شما.. یعنی توی دل شما.. آم یعنی توی صندوق در واقع اومد.

محفلی ها ساکت شده بودند. همه داشتند تصور می کردند که چه چیزی ممکن است درون صندوق باشد و البته به این هم فکر می کردند که کی, کِی, کجا، با کی، چی‌کار و چطوری وارد صندوق شده. سیریوس از دل این همه محفلی برخاست. سیریوس عنصر نامطلوبی بود که این سیستم قصد حذف کردنش را داشت. سیریوس یک انقلابی بود از نسل چگوارا. اما سیریوس حذف نمی شد. شاید رقص هالووین را می شد حذف کرد اما سیریوس را نه. او خود یک ایدئولوژی بود که در دل این سیستم رشد کرده و بزرگ شده و بال و پر باز کرده بود.

ـ هری و ویلبرت فاصله اجتماعی رو رعایت نکردین. شاید وقت مناسبی برای بیان کردنش نباشه ولی..

ـ نیست.

و دوباره سیریوس رفت. مثل رفتن جان از بدن سوژه. اما در همین حین هاگرید که صندوق را جا به جا کرد، متوجه چیزی در محل قبلی صندوق شد. کلید را برداشت و به بالا گرفت. حالا متوجه شدید نویسنده ی این پست چرا در ابتدا صندوق را جا به جا کرد؟ بله بچه های عزیز. این قسمتِ کلید اسرار درباره ی قضاوت زودهنگام بود. امیدوارم پست آموزنده ای بوده باشه. اما از آنجا که باید یک پایان مناسب و جذاب هم داشته باشیم یک توحید ظفرپوری چیزی جفت پا آمد و تئوری خودش را بیان کرد که حتی حواس مرگخوارانی که می خواستند لرد را از دست یوشی بقاپند را هم پرت کرد.

ـ یعنی ممکنه شیشه ی عمر هیولا توی صندوق باشه؟

بلاتریکس مرگخواران رو در گوشه ای جمع کرد و نقشه اش رو با انها در میان گذاشت سپس با لبخندی جوکر مانند به طرف یوشی رفت و سعی کرد مودب به نظر بیاید.
_شما اسمت چیه؟
_ئه وا. توی پست قبل نگفتم؟ خب حالا میگم . یوشی هستم . میزوهو یوشی

بلاتریکس که سعی می کرد حواس یوشی رو پرت کنه تا ایزا و پاتریشیا به پشت سر بنده خدایی که جسارت کرده بود ارباب مرگخواران رو در دست هایش بگیره برن‌.

فلش بک یک ربع پیش
_من سعی می کنم حواسشو پرت کنم بعد دو نفر از شما ها میرین پشت سرش و برگ یا همون ارباب رو فوت می کنین تا بیوفته زمین ولی اگه ارباب آسیب ببینه خودم آسیبتون می کنم
_ما غلط کنیم یه ارباب آسیب بزنیم.
_کسی به هلوی مامان آسیب بزنه‌؟ نه نه نه . اگه کسی اینکارو بکنه ابشو میگیرم میدم گیلاس مامان نوش جان کنه.
_خوبه . حالا کی داوطلب میشه بره ارباب رو فوت کنه؟
سکوتی سنگینی فضا گرفت . انقدر سنگین که اعضای بدن تام از هم پاشید که خب برای هیچ کس اهمیتی نداشت ولی سوال این بود ، چه کسی جرات داشت ارباب رو به زمین بندازه‌؟
ناگهان مرگخوار ناشناسی ایزابلا و پاتریشیا رو جلوی پای بلا انداخت.
_اینا داوطلب شدن .

_عه ارباب کجا دارن میرن؟! بریم بگیریمشون.
_این باد هم که دقیقا همین الان باید هوس تند شدن بکنه!
_یارانمون، گفتیم بیاید مارو بگیرید!

گلبرگ گیلاسی که با باد همنشین شده بود...اگر از زاویه ی دیگه ای به قضیه نگاه میکردی خیلی هم شاعرانه به نظر میرسید. اما البته که از نظر مرگخوار ها اصلا هم شاعرانه نبود...

_چه شاعرانه شد! یه گلبرگ صورتی کوچولو که توی باد تاب میخوره.

شاید هم بود.

_به جای این حرفا برو اربابو بگیر.

_یارانمون...دیگه زحمت نکشید. مارو گرفتن!
_چه گلبرگ خوشگلیه. منو یاد وطنم میندازه. یادش بخیر...
_مارو بده به یارانمون، ملعون!

یوشی به دور و اطراف خود نگاهی کرد تا صاحب سخن را بیابد. اما در اطرافش مگس هم پر نمیزد. البته به جز مرگخوار و محفلی هایی که از فاصله ی دور بهش زل زده بودند.

_توهم زدم..یه لحظه فکر کردم صدای اربابو شنیدم.
_ما اینجاییم. تو دستت. با آرامش و بدون اینکه غفلتا توی هوا ولمون کنی مارو بده به یارانمون.
_انگار این گلبرگه داره حرف میزنه. چرا عین ارباب حرف میزنه؟ متقلب! آممم فقط شانس آوردی که من گرلبرگ شکوفه های گیلاسو خیلی دوست دارم. برام نوستالژیکن. وگرنه ولت میکردم، بعدش توی هوا گم میشدی یا حتی دست نا اهل میوفتادی!

مرگخوارا بلاخره متوجه شدن که وقتشه به خودشون بیان و اربابشونو از یک دختر ژاپنی مو قرمز که معلوم نبود از کدوم نا کجا آبادی پیداش شده نجات بدن.
_اربابمونو پس بده تا شفافت نکردم!
_هوم؟ ارباب چیه؟
_زود، تند، سریع اون گلبرگی رو که دستته پس بده!
_آها! خب از اول میگفتین دنبال چی اید.
_حالا که گفتیم. بده!
_خب گفتین منم جوابتون میدم. خودم پیداش کردم پس مال خودمه. بهش نگاه چپ کنید گازتون میگیرما!

توجه: هدف ماموریت مشترک یک "خوشگذرونی دورهمیه"، مسابقه یا جنگ و دعوا نیست. سعی کنیم خوش بگذرونیم و حواسمون باشه دیگران هم کنارمون بهشون خوش بگذره.

جهان مردگان:

- من اینو نمی‌خوام، یه گوشش کمه!
- این کثیفه، یه تمیزشو بده به من... اصلا خودم تمیزش می‌کنم.
- نژاد این چیه؟ یه روسیش رو بده، یه بولشویک واقعی، این ریقوعه.
- به‌به، چه سر و پنجه‌ای، چه کمالاتی.

مرگخواران و محفلی‌ها در صف ایستاده و هرکدام گربه‌ای را زیر بغل زده بودند تا به جهان زندگان برگردند.


ته پارک:

میخ و چکش یک گوشه روی زمین افتاده بودند، تک و تنها روی زمین.

- تو! تو بیا و ما رو از اینجا بردار بذار اونجا، با توییم.
-شرمنده داداش، ژبون شکشی بلد نیشتم.
- همین الان جواب ما رو دادی!
- شی؟ هان؟ متاشفانه متوجه نمی‌شم دوشت عژیژ.

لردِ چکش در سرجایش بی‌حرکت دراز کشیده و با تماشای آسمان حرص می‌خورد.

- وووو! هوووو!
- برای چی جیغ می‌زنی پیرمرد، سرمون رفت.
- من پیرمرد نیستم! من یه میخم!
- خوش به حالت. چقدر دلمون خواست.

دامبلدور سرخوشانه حول محوری مشخص به دور چکش می‌چرخید و از سرعت و چست و چابکیت خودش لذت می‌برد فریادهای سرخوشانه می‌زد.

- آهای! یکی بیاد ما رو از دست این نجات بده!

پاق!

بر روی درخت‌ هیکلی پدیدار شد. هیکلی بسیار بزرگ.

خرچ.

درختچه درون زمین فرو رفت.

- سولام.

پاااااااااااااق

روی شانه‌های هاگرید دو ردیف مرگخوار ظاهر شدند.

- آخیییش! چه قیلوله‌ای کردم... شماها داشتین چی‌کار می‌کردین؟ حرکات آکروباتیک؟ بد نیس... ولی بذاریدش برای بعد. فعلا یه کدومتون بره تاکسی بگیره، من دلم واسه بابا هیولام تنگ شده.

نقشه کمی خودش را در طول و عرض کشید و سپس به سمت سر خیابان به راه افتاد.

- یکی ما رو از اینجا بلند کنه! ما از دست این پیرمرد دیوونه شدیم! هی دور خودش می‌چرخه، هی جیغ و داد می‌کنه.

مرگخواران در اثر حرکت پر شور و شوق از ارتفاع سقوط کرده و افتان و خیزان به سمت میخ و چکش هجوم بردند. بلند شدن هاگرید همانا و نمایان شدن محفلی‌های له شده زیر او نیز همانا.
- عه! پوروف، چه قدر "خوب" که دوباره شوما رو می‌بینم. آخ! چه "بد" شد.

حالا در سر جای میخ و چکش، یک گاو‌صندوق بود و یک گلبرگ قرار داشت.

- یارانمون! باد ما رو برد!

خلاصه تا پایان این پست: یه هیولا دامبلدور و لرد رو تغییر شکل داده، و گفته تنها راه شکستن این طلسم اینه که محفلیا و مرگخوارا برن شیشه ی عمر هیولا رو از کلاغی که اونو دزدیده پس بگیرن. برای پیدا کردن جای کلاغ، تنها راهنماشون نقشه ای سخنگو و بسیار لوسه بنام ویب. از طرفی هم، هر وقت کسی کلمه ی "بد" یا "خوب" رو به زبون بیاره، بطور رندوم لرد یا دامبلدور تبدیل به یه چیز دیگه میشن. در حال حاضر لرد سیاه تبدیل به چکش و دامبلدور میخ شده. الان یک بار دیگه کلمه ممنوعه به کار رفته.
نکته کنکوری: خلاصه رو از ده پست قبل کپی کردم. تغییری هم نکرده. تو صفحه اول ماموریت هم یه بار خلاصه کرده بودم، اونم همین بود.




هنوز جمله‌ی هیولا منعقد نشده بود که جماعت فهمیدند دوباره با کابوسشان رو به رو شده‌اند. البته به جز بینز. بینز که حضور خانم شاکری برایش مانند خاری در چشم بود، چون روح بود نتوانست خودش را بکشد و سال‌های سال با «دنیای بدون خانم شاکری» به خوبی و خوشی زندگی کرد. البته این فقط برنامه‌‌شان بود! آن‌ها رل مجازی لانگ دیستنسی بودند که تریپ ازدواجی هم داشتند، اما بعد از چند هفته، بینز فهمید گروه سنیش با دنیای بدون خانم شاکری اختلاف فاحشی دارد و این‌طوری اصلا نمی‌تواند و زیر ملافه‌اش (همان که کشیده روی سرش) درد می‌گیرد. برای همین چند بار به او تک زنگ زد و بار آخر که دنیای بدون خانم شاکری جواب داد، گفت «چرا جواب نمی‌دی؟ هیچ معلومه کجایی؟ کی پیشته؟ خانم شاکریه آره؟ » و دنیای بدون خانم شاکری پاسخ داد «تو چرا جدیدا انقدر به من گیر می‌دی؟ رابطه‌ی بدون اعتماد یه رابطه‌ی مرده‌است.» و بینز در جواب گفت «می‌خواستی مرده بودنم رو تو سرم بکوبی ... آره؟ باشه. من می‌رم. تو بمون و خانم شاکری جونت. ولی بدون همین خانم شاکریا دوشیدنت. شیر بدون لانتستونتم دادن به گربه‌ها! هه! » و قطع کرد. بعد دید این‌طوری کمی خیط است و برای این که نشان بدهد عاشق و صادق بوده، اعلامیه‌ی فوت خودش را داد سر کوچه پرینت رنگی بگیرند و جغد کرد برای دنیای بدون خانم شاکری. بعد دید خوب حالا که اعلامیه را چاپ کرده نمی‌تواند در انظار ظاهر شود که! بنابراین تغییر جنسیت داد و اسم ساحره‌ی مشهوری را کش رفت و به زندگی ادامه داد. حالا ربط همه‌ی این‌ها به سوژه چه بود؟ هیچ. پس خودتان را درگیر نکنید تا برویم به دنیای مردگان و ببینیم آن‌جا چه خبر است.



دنیای مردگان یا به عبارت دقیق‌تر، دنیای با خانم شاکری، وضعیتش کم از دنیای بدون خانم شاکری نداشت. از یک طرف سوال «اول خوب یا بد؟» که هیولا پرسید، یک تله بود و یک پدرخوانده‌سگی هم دم به تله داد ... نیمی از جماعت که تیز کرده بودند در مورد میخ و چکش بنویسند، تحت تاثیر عوض شدن سوژه دچار پنیک اتک شدند. یک نامردی آن وسط پرسید «مگه تا الان تو هر پست زرت و زورت اینا داشتن عوض نمی‌شدن؟ چی شد یهو بهشون دل‌بسته شدین؟» اما ملت به سختی درگیر پنیک اتک بودند و نمی‌توانستند پاسخ بدهند. عده‌ای دیگر هم با شنیدن اسم خانم شاکری پنیک اتک شده بودند و در حال تشنج و بالا آوردن کف بودند.

- چی شد؟ با حامی حقوق گربه مشکل دارید؟ با گربه مخالفید؟
- نه! اسمش! اسم لعنتیش!
- اسمش؟! خوب شما فرض کنید یه اسم من درآوردیه ... مثلا «وِژی!» یا «ایب!» یه حامی حقوق گربه به اسم X!

پنیک اتک نیمه‌ی دوم ملت برطرف شد.

- البته فقط فرض کنید. حرف هیولا یکیه. اسم واقعیش همون خانم شاکریه.

پنیک اتک دوباره به ملت دست داد. ملت هم به پنیک اتک دست دادند.

- این زنده‌ها یه چیزیشون می‌شه ها!

به دور از جماعت محفلی و مرگخوار، علی بشیر که محفلی نبود، چون بچه‌ی پایین بود و اهل مرام و معرفت، نتوانست خودکشی دسته‌جمعی ملت را تحمل کند و به آنان پیوست. سپس چون نمی‌دانست حیف است و می‌شود هفت هشت پست را صرف پیدا کردن داوطلب برای شکار گربه و هفت هشت‌تای دیگر را برای تصمیم گیری در مورد چگونگی انجام این‌کار و سه چهارتایی هم برای تعلل داوطلب پیدا شده و متوسل شدن بلاتریکس به زور کرد، تیز و بز رفت و با گونی گونی گربه برگشت.

- پا شید. تشنج بسه. می‌خوام برتون گردونم به دنیای خودتون.

- آخ جون!

- پیش به سوی تکرار سوژه‌ی کشیدن منت نقشه‌ی ننر برای هفتاد پست خوب و مناسب ماموریت که قابل ادامه دادن است و خانم شاکری ندارد!

چقدر قوی. خانم شاکری مرد. و نگهبان. مردند جفتشون. کف و خون شاکری و کلاغ‌ها در هم آمیخته‌بود و فضا حسابی آخرالزمانی شده‌بود. رودولف که بغض کرده‌بود، بیخیال کلاغی شد که همین چند لحظه پیش به قصد بسمل کردن برش داشته‌بود و چاقو به دست خودش رو به سمت نعش بی‌جان و یخ‌زده‌ی بانو شاکری رسوند و شروع به عر زدن کرد. شماها راجع به قدرت عشق چی می‌دونید؟ عشقی که می‌تونه طلسم مرگ رو، درسته! مرگ رو از آدم دور کنه. دامبلدور، در حالی که یک سرش از اون سرش کلفت‌تر بود، غلت‌زنان خودش رو به رودولف رسوند و دست دور گردنش اومد بندازه اما یادش اومد دست نداره.

-باباجان!

سکوت شکسته‌شد. رودولف فینی کرد و برگشت سمت میخ.

-دوست داشتم الان دست دور گردنت بندازم باباجان.

رودولف همچنان ساکت بود. چشم‌هاش پرتاپر از خون.

-باباجان می‌خوام یه چیزی بهت بگم... دلت برای مرده‌ها نسوزه رودولف. نگاه کن منو! عه! چرا دارم حرف می‌زنم؟ من میخم. بشیر جان؟

بشیر خیلی سریع بالای سر میخ و رودولف آمد و گفت:
-خوب.

و دامبلدور تبدیل به یک میخ دهن‌دار شد و به حرف‌زدنش ادامه داد.
-‌می‌گفتم... دلت برای مرده‌ها نسوزه رودولف. ببین من رو. ببین اربابت رو. لطفاً اگه می‌شه دلت برای ما بسوزه.

رودولف دوباره فینی کرد و با بغض گفت:
-نمی‌تونم.
-چرا باباجان؟
-شماها ساحره نیستید.

و بعد چاقوی توی دستش رو تا انتها فرو کرد توی قفسه‌ی سینه‌ش. صدای جیغ بلاتریکس از آن سمت بالا رفت.

-کدوم گوری می‌ری مردک؟ داری چه غلطی می‌کنی؟ رودولف! با من حرف بزن.

رودولف مرده‌بود. بلاتریکس چاقوی دهنی‌شده‌ی رودولف رو برداشت و خودش رو کشت. و بعد پشت سرش، دونه دونه آدم‌های داخل کادر که حالا پنیک کرده‌بودن از این همه خون، افتادند به جون هم‌دیگه.

-باباجانیان؟ یکیتون بیاد من و تام رو هم بکشه. ما دست نداریم. بشیر؟
-

نیم‌ساعت بعد

باد می‌خورد به درخت‌های توی پارک و جوی خون راه‌افتاده، داشت سفت می‌شد و اینور و اون‌ور دلمه می‌زد. سکوت همه جا رو گرفته‌بود. اما از پشت بوته‌ها صدای کشیده شدن چیزی تیز روی زمین می‌اومد. بینز درحالی که داشت از اضطراب به خودش می‌لرزید، تند تند چاقو رو(همون چاقو دهنیه) فرو می‌کرد توی خودش. اما چاقو از توش رد می‌شد. نهایتاً بیخیال شد و رفت بالای سر جنازه‌های تپه‌شده.

دنیای مردگان


محفلی‌ها و مرگ‌خوارها در فضایی پر از شخصیت‌های خارج سایتی ظاهر شدند. نور ضعیف و کافه‌ای این جهان بی‌سقف و بی‌روح رو پوشونده‌بود.

-شما هم حسش می‌کنید؟

سایه‌ای از پشت، بزرگ و بزرگ شد و نهایتاً بالای سر جماعت رو تماماً سیاه کرد. او کسی نبود جز...

-
- شما اینجا چیکار می‌کنید؟ شیشه‌ی عمرم رو آوردید؟
-نه. مردیم.
-
-ببخشید.
-
-می‌شه مارو زنده کنید؟ قول می‌دیم تغییر کنیم. قول می‌دیم اگه بهمون فرصت بدید هم شیشه‌ی عمرتونو پیدا کنیم هم... هم... هرچی.

هیولای دوسر حسابی شاکی بود. ولی سعی کرد متمدن برخورد کنه. تا ده شمرد و نفس عمیقی کشید و گفت:
-شدنش که می‌شه...
-ولی؟
-ولی محدودیت داریم.
-یعنی چی؟
-یعنی باید تا قبل از طلوع هالووین زنده‌تون کنم تا بشه. تاریخش بگذره فاسد می‌شین.
-خب حله. زنده‌مون کن تا قبل از طلوع هالووین.
-پیش‌نیاز داره. به ازای هر زنده شدن به یه گربه احتیاج داریم.
-اوه. اینجا گربه داره؟
-اول خبر خوبو بدم یا بد رو؟
-بد.
-خبر خوب اینه که تنها حیوونی که اینجا به وفوور پیدا می‌شه گربه‌س. خبر بد اینه که چند دقیقه پیش یه خانوم شاکری نامی اومده...

- بعدی!
- کدوم بعدی؟
- کلاغ بعدی!
- چرا بعدی خب، هنو...
- این گفت! این گفت! اون کلمه هه رو گفت! ارباب؟ کجایین؟ چی شدین؟
- بیشین بابا. این گفت خُب! اون یکی رو نگفت که.
- پوووف... حله... . ولی ترسیدینا! ادامه بدین. بعدی رو بیارین.

کلاغ ها یک دیگر را هل میدادن تا خودشان نفر بعدی نشوند. اما بالاخره یکی از کلاغ ها که جلوتر از بقیه بود. رودولف در حالی که با چاقو اش به کلاغ جلویی اشاره می کرد، گفت:
- بیا. همینجا دراز بکش. درد نداره. همه چی اوکی میشه.

کلاغ جلویی که چاره ای در خود نمی دید، سعی کرد فرار کند، اما کلاغ پشتی وی، پس کله اش زد و او در جلوی پای رودولف، به پایین افتاد. رودولف از گلوی کلاغ گرفت و او را بر روی میزی که جلویش قرار گرفته بود، گذاشت.
- خب... باس اول شیکمتو جر بدیم ببینیم چیزی توش هست یا نه.

رودولف این را گفت و چاقو را نزدیک به شکم کلاغ کرد، اما قبل از اینکه چاقو با شکم او تماس برقرار کند، خانم شاکری جیغی زد و گفت:
- بسه دیگه! حیوونا! وحشیا! همتون وحشی هستین! من فکر می کردم که ایشون با بقیه فرق داره، ولی خب این بد تر از همه تون.

خانم شاکری با چشمانی گریان، چاقوی جیبی ای که در دستش داشت را برداشت و به روش سامورایی ها خودکشی کرد و جسدش در کنار جسد کلاغ اولیه که مجرور شده بود، مفتوح شد و باقی ماند.

مرگخواران با دیدن خون و خون ریزی پیش آمده، خوشحال شده بودند و از اینکه خانم شاکری دیگر وجود نداشت نیز، خیالشان راحت شده بود.
- کی مادام رو کشت؟ چرا باید مادام رو بکشین؟

مرگخواران با شنیدن این صدا، به سمت منبع آن برگشتند. نگهبان خانم شاکری در کنار جسد رئیسش، در حال گریه و زاری بود تا خودش نیز جان به جان آفرین تسلیم کرد و کلا سوژه از اینا خالی شد. بینز نگاهی به وضعیت پیش آمده کرد و گفت:
- حالا حله.

ته پارک:

- امممم...
- خب...
- چیزه...
- کدومشون کلاغه؟!

تعداد بی‌شماری کلاغ‌ در ته پارک بودند.

- طبق اطلاعاتی که اینجا نوشته شده، اون پرنده‌ای که پرهای سیاهی داره کلاغه.

این را گابریل گفته بود، او انسانی کتاب‌خوان و مطلع بود.

- صبر کنید، دونه دونه بهشون آوادا می‌زنم، بعد می‌گردیمشون ببینیم شیشه دست کدومشونه، آواداکدورا!

پیش از آنکه طلسم بلاتریکس به نخستین کلاغ برسد، ققنوس بی‌مقدمه میان آن دو قرار گرفته و افسون زن را خورد.

- هی! آوادام رو تفش کن!
- مگر طعام است که تفش بنماییم؟ مضاف بر آن زندگانی سیه چردگان نیز سمین است.
- غااااااااار!

کلاغی که در نزدیکی ققنوس بود، بر سر او داد کشیده، پرهایش را بالا داده و شکم شش تکه‌اش را نمایان کرد.

- خیر، مفرمودیم سمین، بیان داشتیم سمین.

ققنوس قصد داشت بگوید "ثمین" ولی با توجه به اینکه منقار داشت نمی‌توانست.

- تف!

فوکس برای جمع کردن خطایش طلسم مرگ را در صورت کلاغ ورزشکار تف کرد و او نیز مرد.
- گمان می بریم در شکم وی باشد! مجرورش بنمایید!

محفلیون و مرگخواران به سمت جنازه کلاغ هجوم آورده و دل و روده و امحا و احشایاش را بیرون ریختند و چیزی پیدا نکردند.
سایر کلاغ‌ها بدون هیچ واکنشی تماشا کرده و منتظر نوبت خویش بودند...