رز بی طاقت شده بود اما ته دلش میدونست که باید خیلی با کمالات رفتار کنه.از اونطرف پرفسور هم در هر 55 ثانیه سه سانتی متر از رز دور میشد.

-اوه! با اینکه پیرمردی هستیم اما...ای! بهترینیم.

اما به نظر میومد تصویری که رز میدید با تصویر حال حاضر متفاوت بود! تصویر رز کیکی خامه ای با طعم توت فرنگی بود؛ اما اتفاقی که در حال حاضر افتاده بود این بود که پرفسور سه متر از رز فاصله گرفته بود!

-این باباجان هم که مارو نمیبیند! سریعتر برو پیرمرد!

پرفسور با دیدن این صحنه برای دوماه جوانتر شد و سرعت حرکتش رو به 5 سانتی متر در ثانیه تغییر داد. با تغییر این سرعت اگر کسی دقت میکرد متوجه میشد اما فعلا کسی متوجه نشده بود، شاید هم تا الان!

-عه اون چیه پومانا؟

گابریل که تازه خودش رو به جمع محفلی ها رسونده بود متوجه ی حرکت کیک شده بود.

-به نظر میاد پرفسور باشه، اما نکنه که...نکنه...یک بیماری باشه؟

مرگخوارها با شگفتی و ترس توام باهم به ماهی تنگ بلور نگاه کردن و ماهی هم متقابلا بهشون چشم غره می‌رفت. بله قاعدتا ماهی ها چشم غره نمی‌رن، ولی این یکی لرد بود. ارباب پلاکس بود و پلاکس براش می‌تونست یه چشم غره رونده نقاشی کنه، نمی‌تونست؟

- ولی ارباب کلمه‌ی ممنوعه‌س. نمی‌شه گفتش که.
- ما دستور می‌دیم بگین.
- آخه ارباب خودتون ممنوعش کردن ارباب. گفتین هرکی کلمه ممنوعه رو بگه منه.
- خب الان می‌گیم هرکی کلمه‌ ممنوعه رو نگه جاگسنه.

تهدید کارسازی بود. بلافاصله دویست مرگخوار رنگارنگ در همه رنگ با نظم و ترتیب صف بستن و یکی یکی کلمه ممنوعه رو گفتن.

اون طرف تر، رز موفق شده بود پروفسور رو به دست بیاره و بلاخره طاقتش تموم شده بود و توت فرنگی رو به قصد فقط و فقط یه گاز کوچولو به سمت دهنش برد که...
- خوب.

بلاتریکس اول همه گفت. و توت فرنگی رسیده و خوش رنگ و آب رز در دستش، دو سانتی متری دندون‌هایش به پشن فروت تبدیل شد.
- آخجون پشن فوروت سفید. پروفسور حقیقتا خوش سلیقه‌ هستین ها!
- بله.

اما متاسفانه پشن فورت هم نسیبش نشد. جاگسن برای فرار از جاگسن بودن، کلمه رو گفت.
- بد.

و پشن فوروت سفید به کیک پر خامه تبدیل و رز بیش از پیش گرسنه شد.
- پروف لازم به زحمتتون نبود. من عاشق کیکم ولی نیاز نبود کیک بشین، به همون توت فرنگیم راضی بودم.

پروفسور که تقدیر خودش، خورده شدن توسط گرسنه‌جانش رو پذیرفته بود، گفت:
- شیرینی قبولیته باباجان.

مرگخوار دیگری کلمه‌ی ممنوعه رو گفت با امید اینکه این بار لرد تغییر کنه و دامبلدور توسط رز خورده شه و شیشه‌ی عمر پیدا شه و خودش از کروشیوی لرد و بلاتریکس در امان بمونه، ولی این بار هم لرد تغییر نکرد و فقط یه توت فرنگی کیک قبولی رز اضافه شد.
- سنگ تموم گذاشتین پروفسور!
- پس چرا ما تغییر نمی‌کنیم؟

این سوال دامبلدور هم بود. واقعا دوست داشت قبل خورده شدن به چیزی جز خوراکی تبدیل شه.

فی الواقع خلاصه تغییری نکرده اما خب به رسم یادآوری:
یه هیولا دامبلدور و لرد رو تغییر شکل داده، و گفته تنها راه شکستن این طلسم اینه که محفلیا و مرگخوارا برن شیشه ی عمر هیولا رو از کلاغی که اونو دزدیده پس بگیرن. راهنماشون نقشه ای سخنگو و بسیار لوسه بنام ویب. از طرفی هم، هر وقت کسی کلمه ی "بد" یا "خوب" رو به زبون بیاره، بطور رندوم لرد یا دامبلدور تبدیل به یه چیز دیگه میشن و در یک جایی البته کلمه ی " تمیز " مختص گابریل شده و اگه کسی این کلمه رو بگه گابریل هم تغییر می کنه. در حال حاضر، نقشه جای شیشه عمر رو گفته و مرگخوارا و محفلی ها رو راهنمایی کرده به سمت یک قصر. دامبلدور، توت فرنگی و لرد ولدمورت هم تبدیل به ماهی ای درون تنگ شده و حالا ادامه ی ماجرا.



سوار کلاغ ها شدن ایده ی بدی بود. شما یک لحظه هاگرید را تصور کن که سوار کلاغ شده. درسته خواستن، توانستن است و ز گهواره تا گور دانش بجوی، اما این جا که نمی شود. کلاغ بنده خدا مگر دل ندارد؟ مگر حامیان حقوق حیوانات می گذارند اصلاً که شما بروی کلاغ سواری؟ حتی افسر راهنمایی رانندگی جادویی تا دید تام جاگسن پشت فرمانِ ماشین نشسته همه را پیاده کرد. مشخص است یک چیزی در قیافه ی آن بنده ی خدا دید که گفت بگذار این ها را جریمه کنم ماشین را پارکینگ بخوابانم. اصلاً مگر کلاغ ها نرفته بودند و پر نکشیده بودند چند پست قبل؟

به هر نحو، جماعت مرگخوار و محفلی که متحد شده بودند بیخیال کلاغ سواری شده و پیاده به راه خود ادامه دادند. شاید تا الآن فکر می کردید قصر مذکور بسیار دور است و این حرف ها که این جماعت باید سوار ماشین و پرنده و چرنده و خزنده و فنریرِ درنده شوند که برسند. اما نه خیر! فاصله ی جماعت تا قصر تنها یک ربع ساعت پیاده روی بود.

ـ پروف فقط یه گاز.

ـ باباجان.

ـ پروف یه گاز کوچولو دیگه.

ـ باباجان گفتم نه.

رز مصمم بود تا گازی به دامبلدور بزند. رزشیرینی‌جات دوست داشت و دیر به مهمانی هالووین رسیده و گرسنه مانده بود. توت فرنگی هم بسیار خوشمزه به نظر می رسید و برای اولین بار دامبلدور خسته شده بود از این عادت. از این درد. که چرا وقتی هیولای دو سرِ سوژه این بازی کثیف رو شروع می کرد، ویب می‌خند؟ که البته ویب بایدم می خندید که این همه آدم را درگیر خودش کرده بود. همه چیز برای دامبلدور مشکوک بود. بز شد. میخ شد. صندوق شد. الآن هم توت فرنگی و خدا هم نمی دانست که بعد نوبت چه چیز دیگریست. در حال حاضر دغدغه ی اصلی این بود از دست رزِ گشنه جان سالم به در کند. البته فقط دامبلدور خسته نشده بود.

ـ بلوب بلوب! بلوب بلوب، بلوب.

توجه همه ی مرگخواران به حباب هایی جلب شد که ارباب‌شان آن ها را درون تُنگ به وجود می آورد. محفلی ها زدند زیر خنده. بلاتریکس زد زیر چوب دستی و با حرکتی پروفشنال، یک کرشیویی به کورممد زد. هری هم از آن طرف پلاکس را هدف گرفت اما زاخاریاس پرید وسط و سیریوس رقصید و ارضای ذهنی شد و کلاَ سوژه ها قاطی شد. ویلبرت، جلوی هری را گرفت تا پلاکس تبدیل به خاکستر نشود و هوهوخان که باد مهربانیست او را بر باد ندهد. البته که پلاکس مدت ها پیش در پستی کلاً نابود شده بود و معلوم نبود اینجا چه می کند اما خب، وسط سوژه ای که هیولایی دو سر به دنبال شیشه ی عمرش می گردد و این شیشه درون قصریست که پارک خانم شاکری این‌ها در پانزده دقیقه ای آنجاست، دیگر پلاکسی که از مرگ برگشته باشد چیز عجیبی نیست.

ـ ارباب شما چی میگین؟

ـ بلوب بلوب بلوب.

ـ خب یکی ارباب رو در بیاره از توی آب تا بتونن حرف بزنن. البته جسارت نباشه.

بلاتریکس منتظر بهانه ای بود تا خشم خودش را خالی کند. تام با اینکه گفته بود جسارت نباشد و یک شکلک مظلومانه ای هم زده بود ته دیالوگش اما بلاتریکس یه کرشیویی، آوادایی چیزی روانه‌اش کرد تا حرصش خالی شود. اما تام بی راه نمی گفت. باید لرد را به سرعت از آب در می آوردند تا بتواند حرف بزند. پس تُنگ را از لینی قاپید و به آرامی و با لطافت روح و جسم، لرد را از آب در آورد.

ـ می گوییم کسی این کلمه ی ممنوعه را بگوید تا از این هیبت لزج و نیازمندِ آب بیرون بیاییم.

محفلیا و مرگخوارا همگی با هم فکر کردن: میتوانستن! حتی توی یک لحظه تصمیم گرفتن شعار این اتحاد رو "توانستن تخصص ماست" بذارن. اما وقتی همگی سوار ماشین مشنگی شدن، یا به عبارت بهتر روی سر و کول همدیگه و حتی توی صندوق عقب و داشبورد ماشین نشستن، فهمیدن که توانستن اصلا تخصصشون نیست. اولین دلیلشون این بود که هیچ کدوم رانندگی بلد نبودن. در واقع هیچکدومشون مشنگ نبودن که بخوان رانندگی کنن. و البته دلیل دومشون این بود که ناگهان صدای سوت بلندی رو شنیدن و بعد هم افسر پلیسی رو دیدن که داره دوان دوان با چهره ای کبود شده از شدت تعجب به سمتشون میاد.
- دوستان! دوستان! باید این ماشین رو بخوابونم! توی هر ماشین فقط پنج مسافر همزمان میتونن سوار شن! کار شما کاملا غیرمجازه!

مرگخوارا و محفلیا یک نگاه به هم کردن، یک نگاه به کلاغای توی پارک، و تصمیم گرفتن خیلی آروم از توی ماشین پیاده شن.

- میشه لااقل ما رو تا یه جایی برسونید؟
- نه!

افسر پلیس دوان دوان از ماشین و مرگخوارا دور شد و چند دقیقه بعد با یک عدد جرثقیل مخصوص حمل ماشین برگشت، و ماشین رو با خودش برد و مرگخوارا و محفلیارو تنها گذاشت.

- حالا چیکار کنیم؟
- نمیدونم... ماشین جدید ظاهر کنیم؟
- همین یه دفعه کافی بود. قربون دستت.
- خب پس... بیاید سوار این کلاغا بشیم بریم.

نقشه که دیگر خسته شده بود، برای ادامه ندادن جر و بحث های دو جبهه سفید و سیاه و جلوگیری از آمدن اسم خانم شاکری در سوژه ، با نه درصد شارژ باقی مانده اش سعی کرد، آدرس قصری که شیشه عمر در آن بود را خیلی واضح به همگان بگوید .

_این پیچو میبینین؟ بگین خب.
_خب !
_می پیچین به چپ ، بعد از اینکه پیچیدین به چپ ، بگین خب .
_خب!
_میرسین به یه چهار راه ، چهار راه اولی نه! دومی نه! رسیدین به چهار راه سوم ، یه نیش ترمز میزنین،بگین خب.
_خب!
_میرین دست راست ، می رسین به یه میدون .
_خب !
_خب به جمالت ، وسط میدون یه قصری هست ،تو اون قصره ، راهرو اول ،نه دومی ،ته راهرو،سمت راست یه اتاق کوچیک هست ،تو اون اتاق شیشه عمر همراه یه نامه منتظر شماست.
خیلی واضح آدرس دادم نه؟

ملت مرگخوار و ملت محفلی بعد از آدرس دادن اصفهانی نقشه، یک خودرو ماگلی از غیب ظاهر کردند و به همراه رهبر های تغییر شکل یافته ی شان به سمت قصر وسط فلکه راه افتادند ، آیا آن دو ملت میتوانستند به قصر برسند؟

پیش‌نوشت ضروری برای پیش‌گیری از لاینحل ماندن معادلات پست: در این پست هیچ اتفاقی جز این نمی‌افتد که نقشه راضی می‌شود محل شیشه‌ی عمر را بگوید.



- قصر؟ کدوم قصر؟

- قصر آق منگول! می‌شناسیش!

- هر هر هر!

- نقشه جان داداش ... یه گرایی بده ما ببینیم تو کدوم قصره دیگه.

- رو دارینا! دو مثقال شارژ بهم ندادین رو پاورسیوینگ مود دارین مثل تسترال ازم کار می‍کشین!

با شنیدن اسم تسترال، چوبدستی‌ای بالای سر تام لوموس شد.

- من یه اختراع جدید به اسم جنک‌بند دارم که به کمکش می‌تونم اینو شارژش کنم.

- باریکلا تام! شارژ کن.

- همینجوری که نمی‌شه ... باید برم تو اصطبل و با تسرال ها دقایقی تنها باشم.

رودولف پس گردنی قایمی به تام زد و گفت:

- لازم نیست این همه راه بری تا خونه‌ی ریدل ... بشین سر جات چشاتو ببند به خانم شاکری فکر کن تا کارت راه بیفته!

- نمی‌شه ... خانم شاکری سوژه‌ی خاصیه. وسط ماموریت نمی‌تونم بهش فکر کنم.

- به امبر هرد فکر کن. اونو که دیگه همه می‌شناسن.

- می‌خواما ... ولی تا میام بهش فکر کنم یاد اکبر عبدی میفتم.

- به دختر همسایه‌تون به صورت Unnamed فکر کن خوب.

- همسایمون دبیرستان پسرونست.

- به مالی ویزلی فکر کن اصلا!

- متاسفم. JJW کتگوریم نیست.

نقشه که کلافه شده بود وسط مکالمه‌ی آن دو پرید.

- آقا نمی‌خواد زحمت بکشی اصلا. بیاین همینجوری بهتون بگم کجاست ... فقط سر جدتون دیگه بحث نکنید.

بعد از گذشت زمان زیادی فنریر داوطلب شد و به سراغ کلاغ ها رفت. البته فقط چند کلاغ بی پر و بال در حال مرگ باقی مانده بودند؛ اما کلاغ ها که خیلی هم از ظاهر او خوششان نمی آمد پر کشیدند و همه با هم به دور ترین نقطه از پارک مهاجرت کردند.
از آن طرف محفلی ها و هاگرید صندوقچه به دوش که چاره ای جز اتحاد دوباره نداشتند پیش مرگخوار ها بازگشتند و دو ملت سیاه و سفید دوباره متحد شدند.

_ یعنی باز باید ناز نقشه رو بکشیم؟

نقشه در خود مچاله شد و درحالی که فین فین میکرد به سمت صندلی کهنه ای رفت و گوشه آن نشست.

_ خب مهربون باشید باهاش، گناهی نکرده که! انقد گوگولی و ناز و ملوسه.

بلاتریکس چشم هایش را با کلافگی چرخاند:
_ خب حالا که خیلی گوگولی و ناز و ملوسه برو ازش جای شیشه عمر رو بپرس.

پلاکس چمدان پر از وسایل نقاشی اش را برداشت و کنار نقشه نشست:
_ من درکت میکنم، من و تو دردمون یکیه! هیچکس دوستمون نداره!

نقشه تکانی خورد و صدای هق هقش به هوا رفت.

_ میگم ویب، میخوای نقاشی تو بکشم؟ بعدش که حالت خوب شد بریم پیش اونا. خب گناه دارن دیگه! این همه تلاش کردن، تو ام کمکشون کن زودتر رهبر هاشون مثل قبل بشن.

نقشه هم دل نازکی داشت، اصلا هم لوس نبود. گوشه هایش را تکانی داد و باز شد. لبخند ملیحی زد و ژست خوشگلی گرفت.
پلاکس سه پایه سبز رنگی را روی زمین بنا کرد و بوم کوچکی روی آن گذاشت، سپس قلمویش را از پشت گوش بیرون کشید و مشغول شد.

نیم ساعت بعد پلاکس دوباره قلمو را پشت گوشش گذاشت و بوم را به سمت ویب چرخاند:
_ بفرما، اینم نقاشی غم و غصه شما.

نقشه برخلاف انتظار لبخندی زد و بوم نقاشی را در جیبش جا داد:
_ خوبه، حالا بریم کمکتون کنم!

ملت ها با خوشحالی فریاد کشیدند و پلاکس را تشویق کردند. حواس هیچکس به کلمه ای که ویب به زبان آورده بود نبود.

_ عه ارباب!
_ عه پروفسور!

هری، دامبلدور را که یک توت فرنگی شده بود؛ و بلاتریکس لرد سیاه را که یک ماهی شده بود از روی زمین برداشتند.
لرد سیاه در دستان بلاتریکس بالا و پایین میپرید:
_ آب... آب... داریم می‌میریم!

لینی سریعا تنگ پر از آبی ظاهر کرد و لرد را درونش انداخت.

_ وایی ارباب چقدر خوشگل شدین.
_ فقط دهان این را ببندید.

بلاتریکس از خدا خواسته از پاهای پلاکس گرفت و سرش را کشید و یکهو ول کرد.
پلاکس به نقطه دوری پرتاب شد اما سریعا بازگشت. چون زبان نقشه را بلد بود.

_ خب ویب، حالا بگو شیشه عمر کجاست!
_ کلاغی که شیشه عمر دستش بود مامان شده و باید از جوجه هاش مراقبت کنه. برای همین بابایی من شیشه عمر رو داد دست یه فرد قابل اعتماد.
_ و اون فرد قابل اعتماد کیه؟
_ خب درستش اینه که بگید چیه. شیشه عمر الان دست یدونه از این مجسمه هاست که علاقه زیادی به پیاده روی داره.
_ و تو میگی اون مجسمه الان کجاست؟
_ نه دیگه پررو نشید، تا همین الانشم باهاتون راه اومدم بر خلاف قوانین سوژه بود.

ملت ناامید و خموده روی زمین نشستند تا هم چاره ای بیاندیشند، و هم در این فاصله نفسی بکشند و استراحتی بکنند.

_ من میگم باید ببینیم یه همچنین مجسمه های کجا دوست دارن برن!

تام سرش را خاراند:
_ خب معلومه دیگه، قصر!

- کی داوطلبه؟

طبق معمول، هیچکس داوطلب نشد.
هیچوقت مرگخواران برای انجام کاری داوطلب نمی‌شدند.

- گفتم داوطلبی هست یا نه؟

بلاتریکس خودش هم می‌دانست که هیچکس قرار نیست داوطلب شود و در آخر باید به زور متوسل شود.
- حالا که داوطلبی نیست، پس من خودم انتخاب میکنم.

با این حرف بلاتریکس، مثل همیشه، همه‌ی مرگخواران سعی کردند پشت نفر دیگری قایم بشوند.

- لیسا؟

همه با خوشحالی، لیسا را به جلو هل دادند تا کاملا در دید بلاتریکس قرار بگیرد.

-من که میدونی از کلاغا خوشم نمیاد. یه طوری سیاهن که انگار مرگخوارن. لابد پس فردا هم میخوان بیان توی خونه ریدل ها زندگی کنن.

لیسا واقعا انتخاب مناسبی نبود.

- افلیا؟

باز هم مرگخواران با خوشحالی، افلیا را به جلو هل دادند.
هنگام هل دادن افلیا، چند نفر دیگر از مرگخواران هم زمین خوردند و دست پای بعضی از آنها هم شکست.

- برو ببین شیشه عمر دست کدوم کلاغه.
- باشه. میرم. ولی می‌ترسم وقتی برسم اونجا همه کلاغا فرار کنن. خودت که منو می‌شناسی.

درست می‌گفت. افلیا بدترین انتخاب ممکن بود.
حالا باید فکر می‌کرد چه کسی مناسب ترین انتخاب است.

افلیا با ذوق و شوق در حالی که از هیجان بالا و پایین می پرید گربه سیاه را در آغوش کشید. گربه سیاه نماد بدشانسی بود. افلیا از اینکه کسی را شبیه خود یافته بود ذوق مرگ شده بود.
.
همانطور که محکم گربه را در دستانش میفشرد گفت:
-گربه...فکر کنم فقط من تو رو درک میکنم...تو هم برای بقیه گربه ها بدشانسی میاری مگه نه؟...اونا هم همیشه از دستت عصبانی هستن ...اره؟
-ما را از دست این دیوانه نجات دهید!

اما افلیا انقدر غرق در احساس همدلی شده بود که نه فهمید گربه همان اربابش است و نه دید که بقیه با صورت هایی وحشت زده دویدند و فرار کردند.

-اهم اهم!
افلیا با شنیدن صدا برگشت و به پشت سرش نگاه کرد. چند مرد بدنساز و گولاخ درحالی که چاقوی سلاخی در دستانشان میدرخشید انجا ظاهر شده بودند. افلیا نمی‌دانست آنها از کدام ناکجا آبادی در سوژه ظاهر شده‌اند...اما خب شده بودند دیگر!

یکی از آنها رو به مردی که ظاهرا رییس بود کرد.
-ارباب! یه دختر و یه گربه اینجان!

رهبر چشمانش را چرخاند و به پیشانی‌اش کوبید.
-نگو که بعد از اون همه آموزش خصوصی نمیدونی باید چیکار کنی! نصفشون کن!

دستان افلیا از ترس لرزید و گربه از دستش افتاد.
گولاخ سلاح‌اش را بالا گرفت تا ان را بر سر افلیا فرود بیاورد. اما در اخرین لحظه افلیا به او نگاه کرد... او هم به افلیا نگاه کرد....نگاه آنها در هم گره خورد و سیل اتفاقات خوب و خوش شانسی بر سرگولاخ و گروه بیچاره‌اش جاری شد.

چاقوی این یکی گولاخ اشتباها به اون یکی گولاخ خورد و اون گولاخ را به دیار باقی فرستاد. اون یکی گولاخ هم امد بزند تو سر این یکی گولاخ ولی با مشت بزرگش بر سر رهبرشان کوبید وآن را درجا کشت. آن یکی گولاخ هم که این اوضاع را دید پا به فرار گذاشت!

مرگخواران به دسته کلاغ هایی که روی درخت کنارشان نشسته بودند نگاه کردند...
-خب حالا کی داوطلب میشه بره پیش کلاغ ها؟

پایین_پیش محفلی ها

حالا پروفو چجوری کول کنیم؟

ویلبرت این را گفت و نا امیدانه منتظر این شد که بقیه پا پیش بگذارند.هری زخمش را بهانه کرد و در رفت.سیریوس افتاد پشت موتورش و زد به شیون آوارگان و جوزفین هم افتادن دنبال ویب را بهانه کرد.
-جوابش پیش اون گنده بکه.

زاخاریاس به هاگریدی اشاره کرد که آن دور ها نشسته بود و برای خودش بساطی برپاکرده بود:
-جانتر،امانج آس،جنرال،ماینجرفت کسی نبود؟به محض اینکه ده نفر بشیم راه می افتیما.

هاگرید پشت درختان مشغول برپا کردن بساط گیم نت در غیاب یوآن بود و گاو صندوق را به ریشش گرفته بود.یا باید تا آخر الزمان به هاگرید بازی میکردند تا او را راضی کنند یا باید فکر دیگری میکردند.

آن بالا_پیش مرگخوار ها


بر خلاف محفلی ها،امکانات و دم و دستگاه مرگخواران زیاد بود.اعضای بدن تام پخش و پلا روی زمین شده بود و تقریبا معلوم بود که آن بالا چه خبر است.اعضای بدن تام روی هوا چرخ میزدند و هر از گاهی دنبال کلاغی میکردند.آن پایین به گورستان کلاغ ها تبدیل شده بود اما چشم مرگخواران دنبال آخرین کلاغ روی درخت بود:
-رودولفففف،رودولففففف،هی هی،رودولفففف،رودولففففف،هی هی!

حالا تنها قلب تام مانده بود و رودولف.چشم امید مرگخواران به دستانی بود که دور طناب گره شده بود و آماده پرتاب قلب تام به سمت آخریدن کلاغ بود.کمان رها شد و به سمت کلاغ پرواز کرد:
-چیکار میکنید؟ منم گابریل.

گابریل از مدت ها پیش در سوژه رها شده بود و کلمه *تمیز* مختص او حتی در خلاصه ها هم یادی ازش نمی شد.رودولف رو به گابریل کرد و گفت:
-وایسا ببینم.تو دیگه چرا اینجوری شدی؟
-مگه نشنیدید هیولای هالووین توی مرلینگاه چی گفت؟گفت اگه کسی کلمه های *خوب* و *بد* و *تمیز* را به کار ببره...

اما کار از کار گذشته بود.در کسری از ثانیه کلاغ و گلبرگ غیب شدند:
-نمیدونم گول زدم یا بنگ اما حالت طبیعی ندارم.

گابریل نگهبانی شده بود به سان نگهبان خانه خانم شاکری و لرد گربه ای شده بود به سان
گربه های خانم شاکری:
-مرلین خانم شاکری را لعنت کند که نه وقتی زنده بود سود میرساند نه وقتی زنده است سود میرساند.

ناگهان از دور مرد بدنساز و گولاخی ظاهر شد که با گونی و چاقوی سلاخی به سمت مرگخواران حرکت میکرد.