- این دیگه آخریشه.

سدریک اینو گفت، سرش رو روی میز گذاشت و خوابید. دو-سه ساعتی ميشد که نخوابیده بود و این، بیشترین رکورد عمرش توی نخوابیدن بود.
زیر سرش، اعلامیه هایی دیده میشدن که روشون نوشته شده بود: یک عدد پیرمرد گمشده. یابنده به همراه گمشده، به آدرس زیر مراجعه کرده و مژدگانی خود را دریافت کند. بالای نوشته ها، عکس سه در چهار آموس دیگوری به چشم میخورد.

هنوز چند ساعتی چرت نزده بود که صدای در اونو از خواب بیدار کرد.

تق تق تق

- بابا؟

تازه از خواب بیدار شده بود و حداقل چند ثانیه برای ریست شدن نیاز داشت. در وهله اول، یادش اومد که اصلا برای پیدا کردن باباش آگهی داده بود و باباش خونه نیست. با این فکر، احساس گناه، سر تا پای وجودشو فرا گرفت.
در وهله دوم، یاد آخرین مکالمه ش با پدرش افتاد.

فلش بک

- خب، بابا، من برم دیگه. یادت نره قرصاتو بخوری. شبم زود بخواب. عینکتم بزن، اون عصا رو هم دم دست بذار. شاید لازمت شد.
- ای قربون پسر گلم برم که اینقد نگران باباشه. ولی نگران نباش. برو پسرم، برو اگه دوباره اون خالی اذیتت کرد، تو بگیر بخواب، من خودم میام میزنمش.

سدریک با چهره خمار به پدرش خیره شد؛ اون که در هر صورت میخوابید، ولی مطمئن نبود پدرش بتونه رکسان رو بزنه... در واقع مطمئن نبود بتونه کسی رو بزنه! همین چند دقیقه پیش، بخاطر حمل بالش پر قوی سدریک کمرش گرفته بود و نزدیک بود کارش به سنت مانگو بکشه. سدریک، آهی از ته دل کشید.
- نمیخواد کاری کنی اصلا بابا. فقط بگیر بشین تلویزیون نگاه کن تا من برگردم.
- اه، خسته شدم! لااقل یه تلویزیون رنگی برام بخر. مگه دامبلدور دوزار گالیون دستت نمیده؟ تو کی هستی اصلا که بهم میگی چیکار کنم چیکار نکنم؟ ها؟

برای چند ثانیه، سکوتی بینشون حکمفرما شد، که توی این چند ثانیه، سدریک تونست از دست غرغرا و خرابکاریای باباش، یه چرت سرپایی بزنه.

- نه مرلینی، کی هستی تو؟ من کیم؟

سدریک با شنیدن این جمله، باز از خواب پرید. از توی جیبش، یه مشت قرص درآورد و با چوبدستیش، یه لیوان آب ظاهر کرد و دست آموس داد.
- شما بابامی... و پیری!

پایان فلش بک

سدریک با صدای دوباره در به خودش اومد. با خواب آلودگی، خودشو به سمت در کشید و اونو باز کرد.
- بفرمایید.
- سلام. برای آگهیتون اومده بودم. مژدگونی میخوام.
- بیا تو.

پیرمرد با کیف سنگینش، وارد خونه شد. خونه تقریبا خالی بود و به جز میز، یخچال و تلویزیون، چیزی توش دیده نمیشد.
- اسباب کشی دارین به سلامتی؟
- ها؟... نه. خونه رو خالی کردیم بابام پاش به چیز میزا گیر نکنه بیفته. آخه هرکاریش میکنیم عینک نمیزنه و عصا دستش نمیگیره.
حرف بابام شد، گفتی آموس دیگوری رو پیدا کردی؟
-

پیرمرد کیف سنگینش رو زمین گذاشت. سعی کرد زیپش رو باز کنه ولی زورش بهش نمیرسید. برای سدریک عجیب بود که این پیرمردی که نمیتونه زیپ کیف رو هم باز کنه، چجوری اونو تا اینجا روی کولش آورده. خمیازه ای کشید و به تقلای پیرمرد خیره شد.

پیرمرد زور زد و زور زد و بالاخره موفق شد. با دیدن کله کچلی که از کیف بیرون اومد، خواب از سر سدریک پرید.
- ا... ارباب؟!
- ما را کجا آورده ای، خیره سر؟
- مژدگونی.

سدریک با وحشت به پیرمرد شجاع و البته گستاخی نگاه کرد که جرات کرده بود لرد سیاه رو توی کیف بندازه، اما به محض اینکه چشمش بهش افتاد...
- بابا؟ چیکار کردی بابا؟
- مگه آلبوس دیگوری رو نخواسته بودی؟ مژدگونی.

سدریک از پدرش، به لردی که زیپ کیف رو تا آخر باز میکرد، و دوباره به پدرش نگاه کرد.
- اگه ايشون آلبوس دیگورین، شما کی هستین؟
- من پیرم. بابام پیر.
-

لرد به سختی از توی کیف خارج شد.
- که پدرته، ها، سدریک؟
- آره... نه... یعنی چیزه... ارباب، آلزایمر دارن، ببخشیدشون.
- نگران نباش، با پدرت کاری نداریم.

سدریک آب دهنشو قورت داد و به چوبدستی لرد خیره شد که به سمتش نشونه میرفت.
- ارباب، من... همواره برای کشته شدن به دست شما آمادم.

حل کردن معما توسط 2 نفر سخت ترین کاری بود که کتی و پلاکس کردن.

- هی، نوبت منه!
- کور خوندی مال منه!

کتی و پلاکس میخواستند معمایی که ارباب به ایوا داده بود رو حل کنند. منتها میخواستند خودشان را ثابت کنند. برای همین وقتی کتی معما را شنید و به پلاکس گفت جرقه ای به ذهنشان زد:

- خب؟ تو که مرگخواری ثابت کردن نیاز نداری اما من...
- نخیر! خب منم میخوام حلش کنم نمیشه که افتخارش فقط برای تو بشه!
- حالا باشه. ولی پلاکس، من وقتی داشتم قایمکی گوش میکردم بلاتریکس و رودولف رو دیدم و ایوا هم اون گوشه ایستاده بود.
- ولی تو که گفتی این معما رو به ایوا داده ارباب که!
- آخه ارباب بیشتر به ایوا معما میداد خب ایندفعه هم...
- خب پس من نمیخوام حلش کنم خودت حلش کن. بلا بفهمه کلم رو از بیخ میکنه.
- نه قبو...

ناگهان چشمان کتی گرد شد و پلاکس را به زیر میز کشاند.

- هی، داری چی کار میکنی؟
- پلاکس، لینی داشت پرواز کنان می اومد این طرف. خب داشت میدیدمون.
- خب ببینه مگه میدونه داریم چی کار میکنیم؟
- خل شدی؟ ندیدی ارباب به ایوا گفت لینی رو بیار...

همان لحظه پلاکس میخواست با چکش یکی بر سر کتی بکوبد.

- کتی؟ فکر میکنم خیلی اتفاقات دیگه افتاده که به من نگفتی. میگی چی شده یا ول کنم برم؟

آخر کتی تسلیم شد و کل داستان را به پلاکس گفت:
- ببین من داشتم میرفتم به سمت یخچال ایوا رو دیدم داشت میرفت به سمت سالن پیش ارباب و منم دنبالش کردم و تا دم در دنبالش کردم و پشت در اونجا منتظر موندم تا ببینم چی میشه.
- خب؟
- بعد ارباب گفت: نزارین کسی خبر دار بشه هیچ کس نباید خبر دار بشه. ایوا تو هم اجازه نداری این کاغذرو بخوری خب؟ این معمارو حل کنید و به سر نا ترس ببرید.
- خب کتی چرا راحت نمیگی هاگزمید؟ سر ناترس رو مجبوری بگی؟
- خب، حالا بگذریم. بعد من معمارو شنیدم و اومدم به تو گفتم.
- همه رو بهم گفتی؟
- شاید این رو بهت نگفته باشم که معما طلسم شده.
- چکشی این دور و بر میبینی؟
- نه چرا؟
- چون میخوام بکوبمش تو سرت! خب، حالا چجوری این معمارو حل کنیم؟
- ببین پلاکس نوشته: کلتان را چکش و میخ کوبید در بیابید کندر این راه در نیابد راهی باز! آهان!
- خب؟
- ببین پلاکس جوجه تیغی گاهی میخوابه گاهش بلند میشه گاهی هوا میشه گاهی بلند میشه.

پلاکس سری تکان داد:
-آره فهمیدم. حالا یک چکش داری بدی؟
- پلاکس ببین یکیش رو دست بلا دیدم.
- حتما میخوای بری ازش بگیری نه؟
- خب نه. اما میتونیم با جادو بکوبیمش!
- نه کتی، چکش میخواهیم.
-دابی میخواد کمک کنه.

سپس پلاکس جیغی کشید و در بغل کتی پرید و هر دو کله پا شدند.

- هی دابی اینجا چی کار میکنی؟ میدونی چون حامی کله زخمی هستی اینجا جونت در خطره؟
- دابی میخواست یک چکش بده به ارباب کتی!
- کتی؟
- از من سوال نپرس. من هیچی نمیدونم.
- خب؟ باشه. دابی فقط چکش رو بده و برو.
- ارباب پلاکش من چکش رو میدم و میرم.

و در ابری زرد ناپدید شد.

- هی جن خاکی من پلاکسم نه پلاکش!
- یوهو چکش!
- خب، بدش به من.

* به دیالوگ های اول صفحه برگردید.

آخرش به توافق رسیدند و پلاکس با چکش به روی کاغد کوبید.
وقتی چکش را روی کاغذ کوبیدند، بخاری بلند شد ازش و کاغذ به رنگ بنفش در آمد.
طبق گفته طلسم باید 10 بار روی کاغذ میکوبیدند.
پس از 10 مین بار کاغذ به رنگ زرد در آمد و نوشته ای تغییر کرد.

- کتی یک سوال!
- بله؟
- این کاغذ اصلی نبود اما طلسم باطل شد و نوضته اصلی رو بهمون نشون داد. چرا؟

کتی دور پلاکس چرخید و سیخونکی به کله پلاکس زد.

- هی داری چی کار میکنی، کتی؟

کتی لبخندی ملیح زد و گفت:
- هیچ وقت از روی ظاهر هیچ چیزی قضاوت نکن. بنظرت طلسم ها روی کلماته یا کاغذ؟
- اوکی گرفتم. حالا ببین چی نوشته؟

کتی کاغذ را از روی زمین برداشت ولی سریع انداختش.

- چی شد؟
- آخ سوختم. چقدر داغ بود!

آخرش مجبور شدند با منقال کاغذ را بردارند.

- ببین پلاکس نوشته: گاهی میبینی اما درک نمیکنی، میشنوی اما انجام نمیسی؟
- کتی شاید نوشته نمیدهی.
- آهان، آره، میشنوی اما انجام نمیدهی. بو میکنی اما احساس نمیکنی. تموم شد؟ حس میکنم ناکامل بود. آهان فهمیدم. آتیشش بزن.

هر کس دیگری که بود بر میداشت کاغذ را آتش میزد اما هر کسی نبود. پلاکس بود. یک نقاش.

- آهان!

سپس یک سطل آب آورد و روی کاغذ ریخت.
کاغذ فیش فیشی کرد و ناپدید شد اما، کلیدی باقی گذاشت.

-فکر کنم فهمیدم منظور ارباب چی بوده.

_ پلاااااکس؟

پلاکس به سرعت لباسش را مرتب کرد و از اتاقش خارج شد.
_بلــــــــــــه؟
_ اومدنی اون ماهیتابه کشک و بادمجون رو هم بیار!
_باشـــــــــــــه!

پله ها را یکی یکی طی کرد و به آشپزخانه رفت، ماهیتابه کشک و بادمجان را برداشت و به سمت میز غذا به راه افتاد.

_وای خداا! الان بینز که نمیتونه عضو بشه... حالا مسابقات رو چیکار کنیم؟... اصلا همه اینا به کنار! ارباب! خموده گشتن.
اونم دوبار!
اگه مسابقات شطرنج جادویی رو ببریم؟
اگه ببازیم؟
این کتی هم که انقدر هیجان زدست.
ای وای ارباب! از دست من ناراحت شدن الان؟ چیکار کنـ...

شلپ!
ماهیتابه کشک و بادمجان پس از مقدار زیادی چرخ زدن در هوا، چند متر آنطرف تر روی زمین افتاد.
پلاکس نگاهی پیراهن سبز _طوسی اش انداخت که لکه های روغن به زیبایی مزین اش کرده بودند.
بغض دوباره گلویش را فشرد، نگاهش را به سمت دیوار هایی که چند دقیقه پیش سفید بودند چرخاند.

_پلااااااکس؟ چیشد؟

اشک هایش را به آرامی پاک کرد:
_ارباب!

دفتر خاطرات مارکوس فنویک سال 1900
---------------------------------------------------------------

-بله خیلی خوب یادمه دقیقا تو روز سال نو بود که برای هدیه ی سال نو بهم یه بلیت سفر به آزکابان بهم هدیه دادن تحملم کم بود خیلی زود بلیت رو خرج کردم رفتم اونجا و در اولین دیدار یه دزد رو دیدم که داشت رو دیوار یه چیزی می نوشت انگار زبون نداشت و از اون طریق میتونست حرف بزنه اما خب دیگه از کنار اون سلول گذشتم و رفتم یه نفر رو دیدم که داشت سر خودشو به دیوار میکوبوند از اونم گذشتم یه گروه معجون گر رو دیدم که داشتند زندانیا رو شکنجه می کردند البته ترسناک اون شکنجه کردنشون نبود بلکه این بود اون سرباز هایی که اومده بودند من رو برای بازدید همراهی کنند فرار کردند خب قاعدتا هم باید فرار می کردند چون اونجا فقط مجنون گرا بودند یعنی وای بد بد بد شد خیلی بد شد
به هر حال از از بقیه اش بگذریم که من با مجنون گرا چیکار کردم که بهم حمله ور شدند به هر حال این اولین باری بود که از پاترمورم استفاده کردم خفاش چنگال دار بزرگ اسمیه که من روش گذاشتم ام در حقیقت فقط یه خفاش عادی و سریع بود .
خب این خاطره ی سال نو ی من بود بعد از اون بود که از آزکابان متنفر شدم.

روزی که پاترونس کتی تغییر کرد روزی بود که انگار زندگی برای کتی ته کشید. پاترونس او از یک شیر بزرگ سفید ماده به مارش هری تغییر کرد. پرنده ای از خانواده عقاب، باز هم هر وقت به روزی که پاترونسش تغییر کرد فکر میکند، دلش ریش میشود. یکی از روز های زیبای اکتبر بود، قرار بود تولدی برای او بگیرند، تولدی که نشان میداد او بزرگ شده است. همیشه سعی داشتند سورپرایزش کنند ولی کتی هیچ وقت سورپرایز نمیشد. نشانه ها را کنار هم جمع میکرد و نقششان را میفهمید. خودش هم از اینکه همه چیز را میفهمید زجر میکشید و صد البته، دروغ گو و پنهان کار خوبی هم نبود و همه سریع میفهمیدند که کتی نقششان را فهمیده و تولد کلا به هم میریخت. اما اینبار قرار نبود سورپرایز شود قرار بود با دوست هایش روز خوبی را سپری کند. صبح زود سریع بلند شد لباس زیبایی که مادرش برای فرستاده بود که از جمله: پیراهنی سفید و دامنی کوتاه با رنگ سفید و چکمه های سیاه سفید. زیاد با لباس های دیگرش فرقی نمیکرد اما یاد گرفته بود قدر دان باشد.
قرار بود در باغ جشن را بگیرند، تا نیمه های روز خوب پیش رفته بود و به همه خوش گذشته بود اما بعد از ظهر... دیوانه ساز ها که دنبال سیوروس بلک بودند شادی شان ته کشیده بود، شادی زیادی برای تولد کتی بوجود آمده بود، و دیوانه ساز ها حمله کردند. زیادی دور شده بودند و اساتید خبر نداشتند، با وارد شدن دیوانه ساز ها همه به وحشت افتادند. کتی داشت دیوانه میشد:
- چرا من؟ چرا همش من؟ چرا روزی که بالاخره تونستم یکم خوش باشم باید خراب بشه؟ چرا؟

احساس یک پرنده را داشت، میخواست مانند آنها پرواز کند و انتقامش را بگیرد، بال هایش را باز کند و آنها را نابود کند! خشمش را یک جا جمع کرد و از ته حنجره فریادی سر داد:
- اکسپکتو پاترونوم!

به جای شیر سفیدش پرنده ای عظیم بیرون زد و همه را در حیرت فرو برد! یک مارش هری از نوک چوب کتی بیرون زده بود.
پرنده دیوانه ساز ها را نابود و به طرف کتی حرکت کرد.
- چرا داره اینطرفی میاد؟

پلاکس با فریاد این را به کتی گفت:
- فرار کن!

توصیه خوبی بود ولی کتی خشکش زده بود.
مثل این بود که میخواهد به کتی حمله کند. تنها کاری که کتی کرد این بود که دست هایش را روی سرش گذاشت و روی زمین نشست. لحظه ای که پرنده عظیم روی زمین آمد، مانند دوستی در سینه کتی فرو رفت، انگار به جای چوب از وجود کتی بیرون آمده بود. کتی متعجب بلند شد و به دستانش نگاه کرد، در آن لحظه چه اتفاقی افتاده بود؟

ناگهان سکوت اطراف با فریاد سهمگین پلاکس شکسته شد:
_ آقا! آقا! هی آقا! تکون نخورین! آقا همونجا بی‌حرکت وایسین.

مرد جوان که روی صندلی پارک نشسته و می‌خواست به سمت چپ بچرخد، در حالیکه زبانش نرسیده به بستنی متوقف شده بود بی حرکت ایستاد.
پلاکس دوان دوان خودش را به او رساند و بستنی را به آرامی از دستانش خارج کرد.
_ میتونی زبونتو ببری تو و صحبت کنی! ولی اصلاً حرکت نکن.
_ چرا فریاد می‌زنی؟

پلاکس بستنی قیفی مرد را درون سطل زباله انداخت.
_ محشره! حالتت رو میگم... فوق العاده است!

مرد جوان سعی داشت با تکان دادن بینی اش آن را بخاراند. اما مسلما موفق نبود.
_ خب تو کی هستی؟
_ من پلاکسم دیگه!

سپس صندلی کوچکی روی زمین ظاهر کرد و روبروی مرد نشست.

_ تو پلاکسِ دیگه هستی؟
_ نه من پلاکس بلک هستم.
_ خب «دیگه» کیه؟

پلاکس با کلافگی موهایش را عقب داد و به سمتی اشاره کرد:
: دیگه! تو فکر کن «دیگه» اونه!

مرد جوان به سختی چشمانش را چرخاند تا «دیگه» را ببیند.
_اون که دیگه نیست! اون کتیه، کتی بل!

صدای پلاکس بلندتر شد:
_ تو منو نمیشناسی اونوقت کتی که هنوز نیومده تو رو میشناسی! اصلا ولش کن خودت کی هستی؟

مرد جوان چشمانش را در کاسه چرخاند و همان طور که سعی می کرد خیلی بی حرکت ژست مغروری بگیرد گفت:
_ من رهگذر هستم!
_ رهگذر هستی؟ اسمی چیزی نداری یعنی؟

رهگذر به چند برگی که در دستش بود نگاه کرد:
_ تو نمایشنامه نوشته رهگذر!
_ خوب هر کی هستی، حالتت رو نگه دار و حرف نزن، تمرکزش به هم میریزه!

بله، رهگذر هم مثل شما فکر کرد که «تمرکزش» باید اشتباه تایپی باشد؛ اما نبود!

_ تو میخوای چیکار کنی؟
_ می خوام بکشمت!

بلافاصله رنگ صورت رهگذر پرید و بدنش به لرزه افتاد.

_ هی داری چیکار می کنی؟ تو که صدای منو میشنوی! من که نمیتونم با حرکت صحبت کنم! میکِشَمِت!

رهگذر دیگر نلرزید. ژست قبلی اش را دوباره گرفت:
_ خودم میدونستم! اما نمیشه، من خیلی کار دارم باید برم.

پلاکس بلند شد و قلمش را از پشت گوشش بیرون کشید؛ در حالی که تهدید وار قلم را به سمت رهگذر می‌برد زمزمه کرد:
_ ساکت باش! من که میدونم تو نیوتی که تغییر کاربری دادی، و بعد از باخت سنگینت اومدی پست منو محاوره‌ای کنی که نقدش پر از اشکال باشه! اما کور خوندی!

سپس قلمش را چرخاند و نیوت رهگذر را سرجایش خشک‌ کرد (قلمو چوبدستی اش بود).
پلاکس برگشت و روی صندلی اش نشست. از داخل موهایش سه پایه و بوم را بیرون کشید. (چیه فک کردین فقط بلاتریکس مو‌داره؟ نخیر ایده موهای بلاتریکس رو رولینگ از روی من گرفت! )
زبانش را برای تمرکز بیشتر لای دندان هایش گذاشت و مشغول شد.

آفتابِ در حال تابیدن به خواب رفت، ماه به آسمان آمد، ستاره ها چشمک زدند، ماه رفت و خورشید آمد و دوباره آسمان روشن شد.
ابرها حرکت کردند، پاییز تمام شد و شاخه های خشک درختان زیر سنگینی برف خموده گشتند.
برفها آب شدند و شاخه‌های خشک شکوفه زدند؛ و زیبایی دنیا را فرا گرفت.

ریش های نیوت رهگذر نما به زمین نزدیک شده بود و گرد پیری روی صورتش نشسته بود.
پلاکس بالاخره از روی بوم نقاشی بلند شد و زبانش را درون دهانش برد.
کش و قوسی به خودش داد و از زاویه های مختلف اثر هنری زیبایش را بررسی کرد.
_ خوبه! دیگه تموم شد.

رهگذر چشمانش را تکان داد و «اهم اهم» ـی کرد.
پلاکس که انگار تازه متوجه حضور او شده بود طلسمش را باطل کرد.
رهگذر روی زمین افتاد، چند دقیقه بعد به سختی بلند شد و گرد و خاک و برگ و برف ریخته روی بدنش را تکاند.

_ حالا ببینم چی کشیدی؟

قدم قدم به تابلو پلاکس نزدیک شد، بالاخره کنار پلاکس ایستاد و تابلو را از نظر گذرانید.
_ یعنی واقعا من این شکلی ام؟

پلاکس چانه اش را خاراند و نگاهش را از نیوت به تابلو و از تابلو به نیوت منتقل نمود:
_ نه بابا! حیفه این شکل تو باشه. خیلی مگس خوشگلیه!
_ خب پس چرا منو چرا این همههه وقت نگه داشتی؟
_ آخه روی سرت نشسته بود! اگه تکون میخوردی میپرید. :yap:

رهگذر که دیگر عمرش را کرده بود و مدیران هم داشتند متوجه نیوت بودنش می‌شدند، همانجا جان به جان آفرین تسلیم کرد و old شد.

_ عجب تابلویی شد! بلاتریکس حتماً باید اینو ببینه!

پایان

مغزش داشت منفجر میشد، داشت دیوانه میشد، سرش پر بود از اعداد و ارقام، فرمول و حاصل و... چند شب بود خواب درست نداشت. مغزش عین دیوانه ها داشت کار میکرد اعداد جلویش جمع میشدند بعد ضرب بعد تقسیم، اعداد همچنان در ذهنش تجزیه میشدند. بلند شد. حالتی عجیب داشت میخواست اینقدر فریاد بزند تا گلویش پاره شود.
- ولم کنین! من نمیخوام هیچی تو مغزم باشه! اصلا ولم کنین چرا نمیتونم یک خواب راحت داشته باشم؟

53 ساعت بود داشت روی عبارتی کار میکرد. نمیدانست چرا؟ ولی حسی به او میگفت باید حلش کند. وقتی بلند شد کمی استراحت کند انگار داشت دیوانه میشد میدانست تا حلش نکند مغزش او را راحتش نخواهد گذاشت. زیر چشمانش گود افتاده بود و موهای سیاهش درخشندگی همیشه را نداشت. فقط میخواست کمی بخوابد، مگر خواسته زیادی بود؟
بلاجبار دوباره سر میزش نشست. مغزش آرام گرفت.آن سر درد وحشت ناک تمام شد. خوب بود ولی چقدر دیگر میتوانست ادامه دهد؟ دوباره راه را رفت. حل یک عبارت ریاضی چه دردی از او دوا میکند؟ چه سودی به بقیه میرسد؟ میخواست کاغذ را پاره کند و برود و بخوابد. کاغذ را بالاگرفت و سعی کرد پاره اش کند. پاره نمیشد! محکم تر کشید و با چوب جادو به او سیخونک زد. نگهان پاهایی سیاه از کاغذ درآمدند و کاغذ را روی دامن کتی انداختند.
میخواست جیغ بکشد و فرار کند. جادو بود ولی حس میکرد دیوانه شده. پس حالا سعی کرد حداقل حلش کند!

نقاب را از چهره‌اش برداشت.
نقابی که مدتی بود جزئی از اعضای صورتش شده و بدون آن معذب بود؛ انگار چیزی کم داشت.

به شخص درون آینه خیره شد. چیزی درست نبود.
صورتش را می‌شناخت. اما آن چشم‌ها، چشمان خودش نبودند. آن نگاه، نگاه او نبود.
کدامشان حقیقی بود؟
کدامشان به او تعلق داشت؟
این سوال را نیز از ذهنش برداشت و به سمت قدح اندیشه‌اش برد... آن نیز به جمع هزاران سوال بی‌جوابش اضافه شد، تا شاید روزی کسی جوابی برایشان بیابد.

پشت میزش نشست و برای دهمین بار در طول آن روز لیست کارهایش را مرور کرد. تمامشان انجام شده بودند. پس چرا بی قرار بود؟ گویی چیزی را از قلم انداخته است.
چندین روز بود که این حس رهایش نمی‌کرد. بین زمین و آسمان معلق بود و دستش به هیچ‌کدام نمی‌رسید.
کلافگی امانش را برید و از پشت میز بلند شد. بی هدف طول و عرض اتاق را رفت و آمد.
رفت و آمد تمام زندگی‌اش را مرور کرد. اما پاسخ را نمی‌یافت. اشکالی وجود داشت که از پیدا کردنش عاجز شده بود.
بار دیگر به آینه نگاه کرد. تنها چیزی که به دنبالش بود یک کور سوی امید بود. امیدی که به آن چنگ بزند و به زمین برگردد.
حتی یک جمله برایش کافی بود. یک جمله که آن را تبدیل به هدف کند. اما هیچ نبود.
بالاخره مثل بقیه روز‌ها خسته شد. خسته از جنگیدن برای سرپا ماندن و کنار گذاشتن آن نقاب، و باز هم مثل تمام آن بیست و دو روز آن را نیافت.
به شخص درون آینه لبخندی زد... لبخندی که تبدیل به انقباض احمقانه عضلات دهانش شد. نقابش را به چهره زد و اتاق را ترک کرد.

- هی پلاکس، مطمئنی مشکلی برات پیش نمیاد؟
- نه کتی، هیچ مشکلی ندارم فقط این دهنتو بسته نگه دار، باشه؟
-باشه پلاکس به کسی نمیگم، حتی علی!
-خب نه بیا بگو!
- پلاکس به من اعتماد نداری؟
- خب باشه، برو باید ماموریتمون درست انجام بشه وگرنه راهمون نمیدن.
- باشه خب من رفتم، مواظب خودت باش.
- تو هم، فعلا!

هر دو برای مرگخوار شدن درخواست داده بودند و شرط قبول شدنشان این بود:
باید پایگاه محفل را منفجر میکردند!
آخر این چه شرطی بود؟ پلاکس درونش مانده بود که باید چه کنند و مثل همیشه کتی پرسیده بود:
- نقشه ای داری؟

و مثل همیشه پلاکس پاسخ داده بود:
- آره یک نقشه عالی!

و مثل همیشه نقشه ای نداشت! تنها نقشه ای که به ذهنشان رسیده بود این بود: نقشه دردسر ساز!
لحظه آخر از هری کش رفته بودند تا کمی ازش استفاده کنند. پس از بار ها ممکن بود نقشه شان نقش بر آّب نشود و عمل کند؟
طبق نقشه باید پیش میرفتند، بله مطمئنن اول که گفتند قصد آتش زدن محفل را داریم نقشه عمل نکرد و به جایش رویشان پودر عطسه آور ریخت. باز هم البته، همه سازندگان آن نقشه عضو محفل بودند. ( به جز پیتر پتی گرو) که به شدت بچه ها از او متنفر بودند! بنابراین باید حیله ای به کار میبردند! این نقشه ای بود که به ذهن کتی رسید:
- ای نقشه ما میخواهیم یک شوخی خیلی خیلی بزرگ بکنیم کمکمان میکنی؟

و صد البته عمل کرد!
حالا طبق نقشه باید به پایگاه میرفتند.( به زور مکان پایگاه را از زیر زبون اسنیپ درآورده بودند) کمی ترقه و بمب ساعتی هم همراهشان برده بودند.( پلاکس پیشنهاد داد) قرار بود آنجا را اینجوری منفجر کنند. باید تبدیل به حیوان میشدند.( هر دو حیوان نما بودند برای همین نقشه این پیشنهاد را داد) و صد البته پلاکس باید تبدیل میشد چون کتی یک شیر سفید ماده بود و پلاکس مار بود و مار هم حیوانی انعطاف پذیر بود. قرار بود سپر لوپین را بشکنند و نقشه هم پیشنهاد داده بود: قلقلکش کنید!
پس باید لوپین را بیرون بکشند و قلقلکش بدهند!

- پلاکس مطمئنی جواب میده؟
- آره کتی مطمئنم! برو اون پر دو متری رو بیار که درست کردم.
- باشه الان میارم... بیا اینم از پر.
- خوبه! خب شروع کنیم.
- آره، شروع کنیم.

اول نقشه برای بیرون آمدن لوپین باید از شیری سفید رونمایی میشد!

- آفرین کتی برو .

و البته باید موقعی را انتخاب میکردند که فقط لوپین در سالن باشد و بقیه در جا های دیگر!

- کتی برو، الان موقشه!

کتی غرشی کوتاه کرد که فقط تا لوپین برود.
همان طور که انتظار میرفت، لوپین از جایش جهید و به بیرون دوید.
- کی اونجاست بیا...

ناگهان شیری ماده و سفید دید!
-چقدر زیبایی!

همان طور که کتی داشت لوپین را سرگرم میکرد پلاکس پر را جلو برد.

- چه شیر باشکوهی! بیا این طرف تر.

کتی چه باید میکرد؟ پلاکس داشت تقلا میکرد که پر به لوپین برسد ولی لوپین هی آن طرف تر میرفت... فکری به ذهنش رسید!
غرشی کرد به معنای اینکه: من بچه دارم و چه عجیب که لوپین فهمید چه میگوید!
- آخی تو بچه داری؟

کتی سرش را تکان آرامی داد و به سمت پلاکس حرکت کرد.
-خب بچه ها کجان؟ آهان دارم میام!

همه چیز در یک لحظه اتفاق افتاد! پلاکس روی لوپین افتاد پر را نصف کرد و تا میتوانست لوپین را غلغلک کرد!و در آن لحظه جلوی چشم لوپین کتی دوباره انسان شد!

- بدو پلاکس فقط برو!

سپر از بین رفته بود و با فریاد های لوپین همه داشتند می آمدند. پلاکس سریع بلند شد. بمب ساعتی بزرگ را برداشت و کوک کرد در 10 ثانیه!

- بدو پلاکس دیگه نمیتونم نگهش دارم!
- باشه کتی الان...

پلاکس ماری سبز رنگ شد و بمب را در دهانش گرفت. نباید میفشردش.

- پلاکس!

روی دمش کمی بلند شد و بمب را پرتاب کرد...
- کتی فرار کن!

ناگهان لوپین دید که جلوی چشم او هر دو فرار کردند!
- از ترسشون، این دوتا جغله را فرستاد...

ناگهان چیزی یادش اومد، سپر!
تا برگشت پایگاه منفجر شد. هر دو کارشان را خوب انجام داده بودند.

_اربابم کجایییی ؟ اربابممممممممممممممممممممم کجایی؟ دقیقا کجایی...

زمزمه نا موزونی خانه ریدل ها رو در بر گرفت:
_کجایی تو بی من دقیقا کجایی .

و صدای ضجه ای اهنگ رو قطع کرد.

_ارباببببببب بدون شما چیکار کنممممم. ارباااااااااااااابا کجایین؟ چرا مارو تنها گذاشتین

سدریک که چند وقتی بود کاملا بیدار بود به طرف لینی ای دوید که بعد از چند سال به شکل جانور نما نبود تا ارومش کند.
چند هفته بود که خانه ی ریدل ها در جو بدی قرار گرفته بود . با غیب شدن لرد ولدمورت ،ایزا دیگر گاز نمیگرفت، پلاکس نقاشی نمی کرد و حتی از اسنیپ حرف نمی زد، اگلا پیپ ش را( حتی خاموش )نمی کشید، هکتور معجون نمی ساخت، سو چند هفته بود که کلاهش را گوشه اتاقش ول کرده بود و سراغ ش رو نمیگرفت، ملانی با غم به کیف پزشکی مملو از وسایل پزشکی اش خیره شده بود و مروپ تمام میوه هایش رو در سطل خالی کرده بود.
دوباره اهنگ سوزناک خانه رو در بر گرفت.

_یه پاییز زرد و زمستون سرد و
یه خانه ی تنگ و یه زخم مار شکلو
رو دستم گذاشتی.
غم جمعه عصر و غریبیه جادو
یه دنیا سوالو تو مغزم گذاشتی
جهانی دروغ و یه دنیا ی بی جادو
یه درد عمیق و یه تیزی تیغ و
یه قلب مریض و یه آه غلیض
یه دنیا محالو تو سینم گذاشتی
اربام کجایی دقیقا کجایی؟
کجایی تو بی من، تو بی من کجایی

_ما همین جاییم پاتریشیا
مرگخوران بی توجه به صدایی که بسیار شبیه به ارباب بود توجهی نکردند زیرا چند روز بود ارباب رو در همه جای خونه میدیدند ولی ارباب سرابی بیش نبود.
_کجاییی ارباب . کجا رفتی ارباب
_من همینجا ایم پاتریشا . اکه بار دیگه...

مرگخواران در جای خود خشک شدند و در صدم ثانیه به سوی اربابی که دعا می کردند واقعی باشد دویدند . ایزابلا که مثل یوز ایرانی می دوید زود تر از همه به لرد رسید.
_واقعیه . وااااااقعیهههههههه . ارباب اومدن. ارب...
_شلیل مامان برگشتی شلیل مامان برگشته.

پاتریشیا در حالی که برگ هایش جوانه می زد جیغ زد:
_ارباب. واقعا خودتونین؟
_بله پاتریشیا خودمونیم
_اربابااااااااااب فدای جان پیچ هاتون بشیم
نیم ساعت بعد.
_حالا بیا وسط.
ربکا با رقص بندری و هکتور ویبره کنان به وسط خانه ی ریدل ها امدند.
_خجالت هم خوب چیزیه.
_زمان سالازار اگه یه نفر خوب بندری نمی رقصید، سالازار با یه کروشیو حساب شو می رسید
_بفرما شلیل مامان، گیلاس ارگانیک .
_مادرمان هنوز هم باید میوه بخوریم
_بخور گیلاس مامان . بخور جون بگیری.

و این گونه بود که با آمدن لرد تمام غم های خانه ریدل ها رفتن پی کارشون.
ایزا هر که دم دستش بود گاز می گرفت، پلاکس نقاشی تمام مرگخواران می کشید، اگلا پیپ ش را روشن کرده بود و می کشید، هکتور معجون می پروند، سو کلاهش را از زاویه های مختلف برسی می کرد ، ملانی با شادی تمام مرگخواران رو ویزیت می کرد و مروپ تمام میوه هایش رو در حلق لرد فرو کرده بود.

امروز بود که ارباب مرگخواران برگشته بود