لرد چوبدستی اش را بلند کرد تا یک عدد کروشیوی آبدار نثار یک بخت برگشته بکند. اما کدام یک شایسته بودند؟ حوصله ی انتخاب نداشت، برای همین کروشیوی خشمش را مستقیم به سمت سقف شوت کرد. کروشیو به سقف خورد، چوب هایش را جمع کرد، کمانه کرد، و محکم خورد پس کله ی کچل لرد.
-آخ!
مرگخواران نفسشان را حبس کردند. مروپ که با رودولف از راه رسیده بود، به طرف پسرش دوید:
-چی شده سفید برفی مامان؟
لرد چیزی نگفت؛ اگر الان کسی مثل بلاتریکس او را در آغوش کشیده بود، یک کروشیو،شاید یک استیوپفای،یا حتی یک آوداکداورا به سمتش پرتاب کرده بود. اما این مادرش بود، مروپ، و چوبدستی اش هم آن طرف افتاده بود. به خودش تکانی داد و سر سفیدش را مالید.
-یهو چی شد شیر عسل مامان؟
لرد به مادرش پاسخ نداد. چوبدستی اش را برداشت و زیرلب زمزمه کرد:
-چرا ما هر طلسمی میفرستیم به سوی خودمان کمانه میکند؟
به سقف نگاه کرد تا مطمئن شود مادر دلسوز سقف فداکارانه خودش را سپر بلای فرزندش نکرده و جادوی عشق او طلسم را برنگردانده است. نه، هیچ مادر دلسوز و ایثارگری نبود. به سر کچلش دست کشید و به سمت مادرش برگشت.
-خریداتونو کردین؟
مروپ بازوی پسرش را نوازش کرد.
-نه تربچه فرنگی مامان! یه شلغم دیدم، یاد کله تو افتادم، اینقدری که خوشگل بود. نشستم به نگاه کردن و قربون رفتنش، که این یارو کدو حلوایی گندیده هه اومد منو ببره. نمیتونستم شلغمه رو ولش کنم. برای همین...
قنداقه ی بسیار کوچکی را از زیر ردایش بیرون کشید و آن را جلوی لرد گرفت:
-به داداش شلغمت سلام کن!
لرد خشکید. نمی شد از صورتش حالتی را برداشت کرد. مرگخواران نفس هایشان را حبس کرده بودند. لرد به وضوح با نوعی احساس مبارزه میکرد. از پشت دندان های کلید شده گفت:
-داداش شلغم؟
مروپ به صورت بچه ی جدیدش نگاه کرد و آرام انگشتش را روی آن کشید:
-خوشگل نیست؟ قربونت بره مامان! شلغم برفی من!
لرد این شکلی شده بود(
).
-داداش ما؟ شلغم؟
-بهش سلام کن!
-
مروپ شاکی شد.
-به داداشت سلام کن پسته ی دربسته مامان!
-
-سلام کن آجیل بی بادوم هندی مامان!
-
مروپ هندوانه ای را از یقه اش بیرون کشید و به سمت پسرش پرتاب کرد.
-من اینجوری تربیتت کردم کاهو پلاسیده ی مامان؟
لرد سپر مدافعی بین خودش و هنوانه ساخت و هندوانه در برخورد با سپر پوکید و ذراتش به صورت مرگخواران پاشید. لرد با صورت هندوانه ای به مادرش نگاه کرد.
-کلم سفید کرموی مامان! این بار مامان نمیره خانه سالمندان؛ این بار با داداش شلغمت میره یه خونه ی جدید!
لرد چیزی نگفت؛ او همچنان سیخ ایستاده بود تا مامانش دستمال گلدوزی شده ی زیبایی را از جیبش بیرون بکشد و هندوانه ها را از روی صورتش پاک کند.اما مروپ در حالی که بچه شلغمش را در آغوش داشت راهش را به سمت درب کج کرد. ملانی پیش قدم شد:
-نه مروپ خانوم این چه حرفیه شما باید بمونین!
مروپ گریه کنان گفت:
-نه! من دیگه باید برم! بچه ها رو باید از یه سنی گذاشت به حال خودشون. من مادر خوبی نبودم که گذاشتم بچه م هفت تا آدم بکشه و جان پیچ درست کنه. اگه من از همون اول درست تربیتش کرده بودم، الان مدیر هاگوارتز بود! اگه من درست تربیتش کرده بودم، الان مو داشت! ولی از این سن دیگه میذارمش به حال خودش، به امان مرلین ولت میکنم آجیل پوچ مامان! کدوی پوست کنده ی مامان!
نگاه متعجب مرگخواران به ترتیب از لرد به مروپ،از مروپ به لرد و مجددا از لرد به مروپ در جابه جایی بود. مروپ درست دم درب برگشت:
-روزی که حاضر شدی به داداش شلغمت سلام کنی، من برمیگردم و تو داداشت رو به جای خودت لرد معرفی میکنی! مرلین نگهدار، لوبیای پرباد مامان!
و درب را به هم کوبید. لرد با همان قیافه ی هندوانه ای گفت:
-ما مامانمان را میخواهیم! مامان ما نباید مال یک بچه شلغم لعنتی باشد! ما باید آن شلغم را از بین ببریم!
و کروشیوی خشم آلود دیگری را به سقف شلیک کرد.
-آخ!
امان از سقف های کمانه کننده!