هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   2 کاربر مهمان





پاسخ به: خاطرات مرگخواران
پیام زده شده در: ۱۶:۵۷ سه شنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۹

گریفیندور، مرگخواران

کتی بل


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۷:۴۴ دوشنبه ۲۸ مهر ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۸:۴۹ سه شنبه ۲۵ مهر ۱۴۰۲
از زیر زمین
گروه:
مرگخوار
ایفای نقش
گریفیندور
کاربران عضو
پیام: 454
آفلاین
آن روزکتی، جرمی و پلاکس قصد داشتند، دیزی را برای روز تولدش سورپرایز کنند و او را هم سخت میشد سورپرایز کرد. قرار بود پلاکس لوازم تولد و کیک را آماده کند، جرمی خانه استرتون هارا خالی کرده بود تا تولد را آنجا بگیرند و کتی هم... اول قرار بود کمک پلاکس کند تا جرمی برود و دیزی را از خانه اش بیاورد.
اما پس از اصرار های مکرر کتی و خوردن کله ی پلاکس، او بالاخره راضی شد و قرار شد کتی به دنبال دیزی برود.

- کتی، ازت خواهش میکنم هر کاری میکنی با دیزی حرف نزن. لو میریم.
- تا حالا شده کاری کنم لو بریم؟

و جرمی نسنجیده حرفی زد.
- اون روزی که میخواستیم به پلاکس کادو بدیم لومون دادی! اون روزی که کیک سیب برای من پخته بودند و قرار بود سورپرایز بشم، لومون دادی! برای مسابقات جادوی پیشرفته...

و با چشم غره پلاکس ساکت شد.

- گلابی جان!
-آفرین کتی! برخلاف همیشه ساکت باش، میدونم کار سختیه اما ساکت باش. باشه؟
- پلاکس، من میتونم خیلی ساکت باشم. اونقدر ساکت که خمیر نونوایی دونات بشه. اونقدر ساکت که شکلاته روی دوناته آب بشه. اونقدر ساکت که دوناته بره تو جعبه. اونقدر ساکت...

پلاکس که داشت دیوانه میشد با صدای جیغ جیغی مانندی گفت:
- باشه کتی! بسه! حالا میری؟

کتی که بنظر نمی آمد قانع شده باشد، شانه اش را بالا انداخت، و رفت داخل اتاق.

- کتی کجا رفتی؟
- رفتم براش نامه بنویسم که من دارم میام که با هم بیایم خونه جرمی و تولد بگیریم.

پلاکس به دیوار کنارش نگاهی انداخت و عاجزانه به جرمی نگاه کرد.
- میخوام سرم رو به دیوار بکوبم. کتی میخوای جرمی...
- نه، نه، باشه. میرم فقط بزار لباسامو بپوشم.

کتی بود دیگر، کاریش نمیتوانستند بکنند.

- باشه، فقط زود!
- باشه... زود، زود.

و باز هم به طرف اتاقش دوید و پس از بیست دقیقه جلوی در با کمربندش ور میرفت.

- آماده شدی؟
- آ...ره.
- ضایمون نکنیا!
- مطمئن باش. من رفتم کاری ندارین؟

جرمی که داشت خامه را به هم میزد سرش را به سمت کتی برگرداند.
- سعی کن معطلش کنی.

کتی پوفی کشید و مویی که روی صورتش بود را کنار زد.
- باش. کاری ندارین؟
- نه، برو به مرلین سلامت.
- بای!

چکمه هایش را پوشید و سلانه سلانه از پله ها پایین رفت. در راه آهنگی را زیر لب زمزمه میکرد.
- گاهی میفتی زمین. باید بلند بشی باید...

و به خانه دیزی رسید.
اخمی وسط صورتش جا خوش کرده بود. آستینش را کمی با کشید و به ساعتش نگاه کرد.
- من همیشه یک ربع توی راه بودم. امروز چقدر زود رسیدم!


تار موی سیاه توی صورتش را با فوتی کنار داد و زنگ را آرام زد.
ناگهان سری از میان در بیرون آمد.
-کی هستی؟ اینجا چی کار میکنی؟ بگو ببینم؟

کتی سرفه ای آرام کرد تا دیزی را متوجه خود بکند.

- اوو، کتی تویی؟ بیا تو.

کتی هم با اخم گفت:
- میدونی قدم کوتاهه یک نگاهم به پایین بکن.
دیزی هم همین طور که سرش را تکان میداد، کتی را به داخل خانه هل داد.
وقتی کتی به داخل خانه دیزی پا گذاشت با تاریکی مواجه شد. دیزی عادت نداشت نور به داخل خانه اش نفوذ کند.
پس به سمت پنجره ها رفت و پرده ها را تا ته کشید. آمد از منظره تعریف کند که حرف پلاکس یادش افتاد.
- هر کاری میکنی هیچی نگو. باشه؟
پس ساکت ماند. قرار نبود هیچ چیزی بگوید.
دیزی برای کتی خوراکی آورد، برنامه روزانه اش را برایش گفت. نظرش را پرسید، اما کتی ساکت ساکت بود و هر دو دقیقه یک بار با دستش به سمت در اشاره میکرد و ادای جرمی را در می آورد. آخر دیزی بلند شد و دستش را روی پیشانی کتی گذاشت.
- تب نداری! مریضم نیستی. چرا هیچی نمیگی؟ چیزیت شده؟ به من بگو. قول میدم به کسی نگم. من اینجام برای اینکه حرفت رو بشنوم.

یک ساعت دیگر هم گذشت اما کتی همچنان ساکت بود و به در ورودی اشاره میکرد. روی مبل چماله شده بود و آه میکشید.
آخرش جغدی خاکستری از راه رسید و... گومپ... به پنجره خانه خورد.
دیزی که داشت برای کتی دارو درست میکرد، به سمت پنجره برگشت و موهایش را به پشت گوشش برد. با قوری پرنده پشت سرش، به سمت پنجره رفت و در آن را باز کرد.
عقب رفت و جغد به داخل اتاق پرتاب شد.
-آخی! بیا اینو بگیر.

و گیاهی که در دست داشت روی قوری گذاشت. قوری تلو تلو خورد و محکم سر جایش ایستاد.

- بیا کتی، پلاکس برات نوشته.

و به آشپزخانه بازگشت.
روی نامه بزرگ نوشته بود:
- برای کتی! کس دیگری بازش نکند.

کتی مهر روی نامه را که با عجله زده شده بود، شکست. کاغذ را بیرون آورد و دست خط پلاکس را شناخت. اما انگار خیلی زیاد عجله داشت.
به جغد خاکستری نگاهی انداخت و شروع کرد به خواندن نامه.

- کتی! پس کجا موندی؟ رفتی اونجا خوابیدی؟
چی شد؟ ساعت نزدیک هشت، پس بیا دیگه.
دوست دار تو پلاکس بلک!
پ.ن: جرمی اعصابش خورده.

کتی نامه را در دستش مچاله کرد و در در سطل انداخت.
چطور بدون اینکه دهانش را باز میکرد میتوانست دیزی را به خانه جرمی ببرد؟
ناگهان ایده مضخرفی به مخش تلنگر زد.
-خب، اگر براش بنویسم چطوره؟

و به آشپز خانه رفت.

- جانم کتی؟

کتی، سری تکان داد و سعی کرد پانتومیم بازی کند.

- پانتومیمه؟

دیزی، دست هایش را به کوفت و منتظر شد کتی شروع کند.
- روحه؟ پرواز میکنه؟ یک کلمس؟ دایرس؟ مرغه؟مربعه؟ سفیده؟ کاغذ!

کتی از خوشحالی نمیدانست چه کار کند.

- کاغذ میخوای؟

کتی بالا و پایین میپرید و سرش را تکان میداد.

- الان یک کاغذ با یک قلم بهت میدم.

و رفت تا کاغذ و قلم بیاورد.
کتی نفش عمیقی کشید و به سمت پنجره رفت. نمای خیلی قشنگی داشت. لبخندی روی لبش بود و محو نمیشد. این همه دوستان خوب... این همه خوشبختی...

- بیا کتی.

وقتی کاغذ و قلم را از دست دیزی گرفت، شروع کرد و با شتاب نوشت. زمان نداشت و باید عجله میکرد.

- کتی، استرس چی رو داری؟

صورت کتی مانند یک علامت سوال شده بود.

- آخه هر وقت نگرانی یا استرس داری پاشنه های چکمه هات رو به زمین میکوبی.

کتی به پاهایش نگاه کرد.
اصلا اختیاری نبود. داشت پاشنه هایش را به زمین میکوبید. شانه ای برای دیزی بالا انداخت و کارش را از سر گرفت:
- دیزی... آهان بهتره اینجوری شروع کنم! دیزی سلام! پلاکس داخل نامش نوشته بود میخواستم خوبت کنم ولی تو فرار کردی. الانم خونه جرمیه، بیا با هم بریم، تا من خوب بشم.

وقتی نوشتنش تمام شد، نامه را تا کرد و با لبخندی بزرگ به دیزی داد.
دیزی با اخمی که وسط صورتش جا خوش کرده بود نامه را خواند.
- آوو، حتما! میرم آماده شم تا بریم.

و دوان دوان به سمت اتاقش دوید.
کتی شانه ای بالا انداخت و در هال شروع به رژه رفتن کرد. روی میز را نگاه کرد. عکس آن روزشان بود. همان روز گردش. لبخندی روی لبانش پدیدار شد.

- آماده شدم. بریم؟

کتی، سری تکان داد و راه افتادند.

- کاش میتونستی به من بگی مشکلت چیه؟

تنها کاری که کتی کرد این بود: به سادگی به ساعتش نگاه کرد و به جلو اشاره کرد.

-آه، باشه. هر چی تو بگی.

دیزی چون نگران حال کتی بود داشت به سرعت راه راه میرفت و کتی مجبور بود بدود تا به او برسد.
پس از ده دقیقه دویدن، به خانه جرمی رسیدند. کتی نایی برایش نمانده بود. تلو تلو خوران به سمت زنگ رفت و آرام گفت:
- من و دیزی هستیم.
- آخ عزیزم ببخشید دویدم. نگرانت بودم.

کتی با مهربانی سری تکان داد و پاشنه هایش به زمین کوبید.
ناگهان جرمی و دیزی با سر و وضعی خنده دار جلوی در پدیدار شدند.
- تولدت مبارک!

جرمی مانند دلقک های سیرک لباس پوشیده بود و پلاکس هم سر تا پا سبز پوشیده بود. درست مثل یک خیار!
کتی با قیافه ای نا امید به هر دوشان نگاه کرد.
- این ها چیه پوشیدین؟

لبخند روی لب های هر دوشان ماسید.
- چشه؟

ناگهان هر سه با جیغ کوتاهی برگشتند.
- وای بچه ها!

دیزی داشت از چشمانش اشک می آمد.
- شما برای اولین بار سورپرایزم کردین.

ناگهان رنگ جرمی پرید.
- چیزی شده جر...
- کیک سوخت!

و به طرف بالا دوید.
کتی با قیافه ای تعجب کرده به پلاکس نگاه کرد.
- پلاکس؟ اینهمه وقت چی کار میکردین؟

پلاکس با لبخندی مصنوعی زیر لب گفت:
- دیگه هیج وقت نمیزارم جرمی کیک بپزه.


اما برای اولین بار کتی موفق شده بود و آن روز روزی به یاد ماندنی برای هر چهارتایشان بود.


ویرایش شده توسط کتی بل در تاریخ ۱۳۹۹/۹/۱۸ ۱۷:۰۰:۵۶

ارباب من Lord

گر کسی مرا ببیند نتواند که ببیند چون که او قارقارو نیست!

قاقاروی بدون مو!



پاسخ به: خاطرات مرگخواران
پیام زده شده در: ۱۴:۰۲ جمعه ۱۴ آذر ۱۳۹۹

هافلپاف، مرگخواران

اگلانتاین پافت


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۸:۳۶ پنجشنبه ۱۰ مرداد ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۲:۲۲:۰۸ جمعه ۴ اسفند ۱۴۰۲
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
مرگخوار
هافلپاف
پیام: 163
آفلاین
- هنوز هم نمیفهمم...باید کیک سفارش میدادی عتیقه...کیک تولد!
- هیس...نخیر. میدونم چی دوست داره دیگه...
- آخر سوشی؟ ماهی خام؟

اگلانتاین با تصور پیپ از سوشی و واکنش لونا اگر آنجا بود، لبخندی زد و بار دیگر به ساعت نگاه کرد.
- دیر کرده...
- اوه بله! گاهی احمق ها درست می‌گویــ...

جمله ی پیپ به پایان نرسید...دختر مو بلوندی قهقه زنان پشت میز نشسته و فریاد زد.
- هـــی...کیک یزدی وقتی پیپ می‌کشه این شکلی میشه.

پافت، باز هم برای صدمین بار از تصور آن صحنه قهقهه زد و ادامه داد.
- همون کیک یزدی ای که همه می‌خوان بغلش کنن!
- همون کیک یزدی ای که سر هر ژانر داستانی، مهم نیست ترسناک باشه یا کمدی، همیشه یه جعبه دستمال کاغذی کنار دستش نیاز داره.
- همون کیک یزدی ای که...

پیپ آهی از سر ناامیدی کشید...ترکیب لونا و اگلانتاین، یعنی چرت و پرت گفتن تا زمانی یکی از آنها از نفس بیفتد.
- آه، خدای من! انسان های وحشی...

خیلی زود کافه سه دسته جارو شلوغ و شلوغ تر شد و هیچکس به لونا و‌ اگلانتاینی که از خنده روده بر شده و از خاطرات زمانی که کفش هایشان را درآورده و در راهرو ها می‌دویدند می‌گفتند، توجهی نمی‌کرد...به هرحال...کسی چه میداند؟ اسنورکک های شاخ چروکیده همیشه در پیچ راهروی بعدی در انتظار آنها بودند.

********


تولدت مبارک دختر...ممنون که به دنیا اومدی و باعث شدی تنها کسی نباشم که همیشه ته کمد هارو چک میکنه، که یه وقت خدای نکرده دنیای پشت اون رو از دست نده.
به دنیا اومدی و دنیارو به جای گرم و مهربون تری تبدیل کردی.

پ.ن: داشتم با خودم مقاومت می‌کردم که اینو ننویسم...ولی نشد. "ماین خودمی"


ارباب...ناراحت شدید؟



پاسخ به: خاطرات مرگخواران
پیام زده شده در: ۱۶:۵۵ پنجشنبه ۱۳ آذر ۱۳۹۹

رز وکس


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۴۳ سه شنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۲۲:۳۸ چهارشنبه ۲۶ آبان ۱۴۰۰
از وقتایی که حوصله ندارم یه سر میام اینجا حالم جا میاد :)))
گروه:
کاربران عضو
پیام: 44
آفلاین
« به نام خدا »
"بعضی اتفاقای خوب دنیا اونقدر دیر می افتن که باید رو به آسمون کرد و گفت دیگه دیر شد، مرلینی نخواستیم ماله خودت.
صفحه:1/تاریخ:2/دسامبر2019 "


_ کسی میتونه زمان رو برای یه مدتی متوقف کنه؟
فک کنم یه اشتباه بزرگی رخ داده

سعی کرد به طرز احمقانه ای بخندد ولی دلش به حال خودش سوخت.
مثل دیوانه ها مدام حرف میزد،گریه میکرد،اینور و آن ور میرفت و جیغ و فریاد میکشید !

_بهم نگو که درست میشه ...
نمیدونم بدون تو باید چیکار کنم.
تو این خونه ی تاریک و غمگین تنهایی رهام کردی!
خاطره هاتو که یادم میارم ، سرد و بی روحن.
قبل اینکه شبای تیره و تار منو اسیرشون کنن برگرد پیشم خواهش میکنم.
ترجیح میدم بجای اینکه با بقیه زورکی حرف بزنم عمرمو با تو تویه سکوت سرد بگذرونم.
+تو نمیتونی با من بیای.

و بعد رفت رز دنبالش کرد اما به او نرسید!
او خیلی سریع بود سریعتر از جتِ در آسمان...

_نرووو منو تنها نزار...خواهش میکنم!

نوری سیاه رنگ جلوی دیدش را گرفت.
دستش را روی چشمانش گذاشت تا نور اذیتش نکند ...صورتش کلی عرق کرده و نگران بود.
چشمانش را باز کرد،نفس نفس زنان از خواب پرید:
_اه بازم یه خواب حال بهم زن.
این خوابا دقیقا میخوان چیو بهم بفهمونن آخه!

بلند شد و رفت سمت پنجره؛کنار پنجره جلوی نسیم ملایم نشسته بود ...
به افق های دور خیره شده و فکر میکرد.

_بزرگ شدم و راجع به دنیا یه چیزایی یاد گرفتم.
با اینحال، بهتر بود که قبلا هیچی راجع دنیا نمیدونستم!!
منظره شبو نگاه میکنم ...
شب و سکوت!شب وسکوتی پر از هیاهوی عشق!
شب و آیینه ای به وسعت تمام اقیانوس ها! شب و حیرت!
شب و فانوسِ آخرین کوچه تا ابدیّت روشن!
شب و یک دشتْ سرود! شب و تنهایی چندین دل عاشق!
وزش ملایم باد و اشکای من ...چقدر آبی هستن!(غمگین)
همه چیز از این اتاق با چراغای خاموش، متفاوت بنظر میرسه ...

عکس قدیمی اش را در دستانش گرفته بود و نگاه خیره اش را به آن دوخته بود ...
با آن موها و لباس ها بیشتر شبیه پسر ها شده بود.پیش خودش فکر کرد:
_من چجور آدمیم؟
آدم خوبیم؟یا آدم بدیم؟
ارزیابی های مختلفی براش هست،خب من فقط یه آدمم ...
یه آدم که متعقده:
همه باید زندگی کنن،همه باید عشق بورزن،همه باید امیدوار باشن
باید فراموش کرد مردم عوض میشن،همونطور که من عوض شدم.
درسته هیچی تو زندگی این دنیا ابدی نیست و همه چیز یه اتفاق گذراست
اما پس من چرا انقدر جدی ام؟
اصلا خب که چی ...
خب که چی اگه میگذره،
خب که چی اگه آسیب دیدی،
خب که چی گاهی اوقات ممکنه دوباره آسیب ببینی گاهی ممکنه اشک بریزی چون ناراحتی ...
خب که چی اینجوری زندگی کردن؟!
خب که چی مثل آب روان بودن؟!
یه چیزی ممکنه اینجا تهش باشه آره یه زندگی خاص،یه زندگی معمولی،
اینجا به نوبت خودش مردم فقط خوبی رو دوست دارن زندگی فقط جوری پیش نمیره که تو میخوای ...
اینجا همه با سختی زندگی میکنن
تکرار موقعیت های پر از کشمکش،زندگی رو خسته کننده میکنن ...
مردم اینجورین اگه نداریش،میخوای داشتی باشیش؛اگه داشته باشیش،نمیخوایش.
کی گفته آدما نماد عقل و دانایین؟
جوری که من میبینم،مطمئنم نماد تأسف و پشیمونین مردم عوض میشن،همونطور که تو عوض شدی!
هیچی تو زندگی این دنیا ابدی نیست همه چیز یه اتفاق گذراست و همه این چیزی که برای تو عادیه برای من خاصه چیزی که برای تو خاصه برای من عادیه.
آره اینها کلماتی هستن که هرشب زیر لب آروم زمزمه شون میکنم.
فکر کنم یواش یواش دیگه بالغ شدم
یادم نمیاد چیزی که میخواستم دقیقا چی بود؟
خرده ریزه های رویاهام کجا رفتن؟ نفس میکشم اما حس میکنم قلبم شکسته شده ...
آره، من یه آدم بالغ شدم که فهمیده به دست آوردن رویاش خیلی سخته !
و این همون بزرگ شدنه ...فکر میکردم وقتی دیگه بزرگ بشم، عوض بشم
گندش بزنن اگه با همین روال سی سالم بشه ...
بعدش دقیقا چی قراره عوض بشه؟
گاهی وقتا میخوام بزنم زیر گریه، بدون هیچ دلیلی
چون زندگی ای که رویاشو داشتم، زندگی ای که میخواستم، فقط همون زندگی رو الان دیگه اهمیت نمیدم چه شکلی بشه !!
بدون نگران بودن بجز برای امروز ...
آره راست گفتن که این جهان پر از چیزای مزخرفه و نمیتونی کاریشون کنی و جلوی این مزخرفات رو بگیری!

شبیه دیوانه هایی شده بود که کاری از دست کسی برایش بر نمی آمد.
با خود همینطور زیر لب حرف میزد:

_حتی چهار فصل هم عوض میشن ولی من تغییری نمیکنم ...
میگن افسوس خوردن بی فایده است ولی ...


که ناگهان صدای در زدن کسی سخن او را نیمه تمام گذاشت.

_خانم وکس جوان بیدار شدید؟

صدای خانم چوی بود،خدمه خانه کومورت وکس (پدر رز) :

_ماه امشب کامله ... زیباست نه؟
+ماه که شفاف باشه، میتونن اینجارو از دورم ببینن.

خانه وکس ها خانه ای بزرگ با وسیله های گران قیمت و آخرین مدل بود خانه ای زیبا که دهان هرکس با دیدنش باز می ماند!
تنها خوبی خانه وکس ها این بود که ماگل ها نمی توانستند وارد این خانه شوند چون این خانه به چشم ماگل ها دیده نمیشد و در واقع تنها جادوگران و ساحره ها میتوانستند این خانه رویایی را تماشا و حتی وارد آن شوند.
بعضی ها هم با دیدن این خانه آرزو به برده شدن و کار کردن در این خانه را میکردند ...
خانم چوی هم یکی از این افرادی بود که به عنوان خدمه مشغول به کار کردن در آنجا بود.
خانم چوی در آن زمان ها بدبختی بیش نبود ...
زنی با لباس های پاره و کثیف که یک تکه نان هم برای خوردن نداشت ...
نه خانواده ای داشت نه همسر و نه فرزندی!
بیچاره و آواره که دنبال کاری برای پول در آوردن میگشت.
بخاطر همین بود که آقای وکس او را پذیرفتند.

_من دیگه مزاحمتون نمیشم خانم وکس به کارتون ادامه بدید.


این را گفت به سمت در رفت و رز را با افکارش تنها گذاشت؛ افکاری از جنس معما.

+دیدن ماه کامل حالم رو خراب میکنه.
پووف چرا من این شکلی ام؟!
تو یه روز به این خوبی چطور همه چیز دلم رو میزنه!
نمیدونم باید چیکار کنم ...

بیخیال افکار زننده اش شدو بلند شد تا آماده رفتن به هاگوارتز شود تعطیلات کریسمس تازه دو روز بود که تمام شده بود.
لباس هایش را که تن کرد حالا دیگر نوبت موهایش بود چتری های عروسکی اش را مرتب کرده و به راه افتاد.

یک ساعت بعد

+مرلین رو شکر بالاخره رسیدیم!

از جنگل های سرسبز هاگوارتز عبور کرد ...از کنار رود های زیبایی که در نزدیکی قلعه قرار داشت گذشت ...
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭا ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ. ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ اﺯ اﺑﺮﻫﺎﻱ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱ. اﺑﺮﻫﺎﻱ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱ ﺭﻧﮕﻲ ﻛﻪ ﻣﺪاﻡ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻫﻢ ﻓﺮﻭ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﻣﻴﺪاﺩﻧﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩ و ﺑﺎ ﻭﺯﺵ ﻧﺴﻴﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭا ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﺴﺖ و ﺩﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﺭا ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ. ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻭﺳﻴﻊ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻗﺼﺪ ﺩاﺷﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ, اﺑﺮﻫﺎ و ﻧﺴﻴﻢ ﺭا ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﻜﺸﺪ.
به درختی رسید ... درختی بزرگ و زیبا.
محو تماشای درخت شده بود که ناگهان درخت به یک دختر با موهای ابریشمی و زیبا تغییر شکل داد !!

+آهاااا خب بزار ببینم حتما پاتریشیا که میگن تویی؟
_آره من پاتریشیام ،پاتریشیا وینتربورن میتونی تریشی،شیام،پاتی اصلا هرچی دلت بخواد صدام بزنی!
+خوشوقتم من هم رز هستم، رز وکس.
راستی تو یه درختی؟!
_آره من درخت این جنگلم ... تو جنگل زندگی کردن خیلی خوبه مخصوصا با گلا،سبزه ها، حیوونا و ..
خب میدونی چیه مهم تر از هر چی اینکه اولین بار من برگشتن ارباب رو تو این جنگل دیدم!!

رز و پاتریشیا تازه گرم صحبت شده بودن و قدم زنان به طرف قلعه میرفتند.
که صدای چند جادو آموز توجه رز را به خودش جلب کرد:
" + هی اون رزه؟
میگن روحش توسط سولی آنتون تصاحب شده!
_ بریم صداش بزنیم ببینیم.
+ درسته، اگه بگیم سولی بچرخه طرفمون یعنی واقعا اینطوره. "

_ وای رز مواظب باش درست جلوی پات یه پله هست.

پاتریشیا باید زودتر این حرف را میزد اما او دیر کرده بود !!
رز پایش لیز خورده بود او داشت با سر به طرف زمین میرفت که ...
کسی از پشت دست او را گرفتو مانع افتادن او شد ...
رز تا خواست سر بچرخاند و قیافه آن فرد را ببیند با یک حرکت چرخشی در بغل آن فرد افتاد !!
اوضاع خوب نبود اصلا خوب نبود !!

جادو آموز ها همه به او زل زده بودند:
+واااای نه باید حقیقت داشته باشه!
_ پس روح رز واقعا تسخیر شده !!
و بعد همه آنها جیغ زنان از ترس فرار کرده و به قلعه هجوم بردند!
رز تعجب کرده بود،تعجب از اینکه چرا آنها ترسیدند مگر شخصی که او را گرفت را ندیدند؟!
نگاهی به کنارش انداخت،پاتریشیا هم نبود پس کجا رفته بود؟
با خود گفت حتما کاری در جنگل برایش پیش آمده و رفته.
سرش را چرخاند ... بالاخره قیافه آن فرد را دید ...
بله!!
او همان فرد بود ... کسی که هر شب به خواب او می آمد و رز به او التماس میکرد تا تنهایش نگذارد مردی جوان که تقریبا نوزده یا بیست سال سن داشت با موهای زیبای قهوه ای مایل به مشکی.

با تمام توان او را به عقب هل داد و گفت:
+ اگه میوفتادم خوب بود حالا اونا بهم میگن هیولا.

و بعد به سمت قلعه راه افتاد.
_ هی بیا باهم بریم، بخاطر اینکه بهت کمک کردم از دستم عصبانی هستی؟
+ تو چطور منو گرفتی؟ از جایی که جادو آموزا ترسیدن معلومه دیده نمیشی و یه روحی...اما روح ها نمیتونن انسان هارو بگیرن.

همان طور که کلاهش را در دستش میچرخاند گفت:
_ من یه روح معمولی نیستم یه شخص معمولی هم نیستم...
خب من یه فرد خیلی مهمم یه شخص با ارزش و همه منو میشناسن.

رز دست توی کیفش کرد و صلیبی را بیرون آورد:
+ اینجا سنگ طلسم و دانه های دعا وجود داره.
پس گمشو روح شیطانی.
_دوست من، من روحی نیستم که با قدرت دین دفع بشه.
من حق اینو دارم که تو این دنیا بمونم یه جایی رو دارم که متعلق بهشم و حتی شغل هم دارم.
+ منو نخندون کدوم روحی شغل داره؟
_ من.

دینگ...دینگ...دینگ
گوشیش داشت زنگ میخورد.

+ یه روح حتی گوشی داره؟
_ البته من یه شغل دارم پس یه گوشی هم دارم راستی وای فای هاگوارتز چه خوبه.
خب من دیگه میرم؛به سخت درس خوندن تو هاگوارتز ادامه بده.
+ هی تو شمارتو بده شاید هر از گاهی یه جوکی فرستادیم.
_ من هرگز به یه انسان شمارمو ندادم.
+ پس نمیخوای؟ نمیتونی؟
پس فراموشش کن.

رز راهش را گرفت و با عصبانیت از او دور شد و حتی تشکر هم نکرد.
وارد قلعه شد و درست سمت خوابگاه گریفیندور رفت حال و حوصله سخنرانی پیر خرفت یعنی دامبلدور را نداشت.
دینگ ...
نگاهی به تلفن همراهش انداخت پیامی جدید از طرف یک شماره ناشناس داشت:

_ باشه،حالا ما با هم دوستیم.
لبخندی روی لب های رز نشست نمیدانست چرا اما حس خیلی خوبی داشت !

دینگ...
_ به دوستات هم بگو وردی خوندیو نجات پیدا کردی بعدشم برگرد سر کلاست.

رز با پرویی محض در جوابش نوشت:
+ اگه انقد درس دوس داری با من بیا یعنی میتونی... خودتو به بقیه نشون بدی.
_ نه هنوز وقتش نیست...میام ولی به وقتش،چون خودم اونجا کارای زیادی دارم ...
راستی معرفی نکردم من تامم،تام ریدل.

چییییی؟ تام ریدل؟!
امکان نداره اون پسره نهه یعنی ارباب...
وااای شنیده بودم اینکه ارباب قابلیت اینکه قیافشو به دوران جوونیش تغییر بده رو داره.
اصلا ممکنه من رو با نجینی اشتباه گرفته باشه شاید چشای نجینی هم مثل چشای من گربه ایه؟میشه دیگه نه؟
وااای از هر طرف که به قضیه نگاه میکنم باز بدبخت شدم.

روز بعد

رز صبح خیلی زود با ترس و لرز به سرسرای بزرگ رفت تا پاتریشیا را پیدا کند و از او بپرسد که چرا دیشب او را تنها گذاشته. اما محض ورودش به سرسرا همه چیز به کلی یادش رفت اینکه برای چه آمده بود و چه میخواست:
+ پاتریشیا تو یه مرگ خواری نه؟
_ آره چطور مگه؟
+ شنیدم نزدیکی خونه ریدل ها یه کافه باز شده؟
_ آره باید بیای ببینیش.
+ اوهوم.
گوشی اش را برداشت میخواست به او پیام دهد اما میترسید...
تام وقتی تام بود مهربان بود اما وقتی ارباب بود نه !!
بعد از چندی کلنجار رفتن با خودش دل به دریا زد و نوشت:
بیا کافه سنترال میخوام مهمونت کنم.

اما ناگهان پشیمان شد چون خیلی عجیب بود که یک ارباب پر ابهت و پر جذبه که همه از او میترسند را برای صرف شیرینی و نوشیدنی دعوت کند !!

بیخیال پیام دادن شد و تصمیم گرفت با پاتریشیا به کافه برود تا هم حال و هوایش عوض شود و هم بادی به کله اش بخورد.

+خب کافه ای که میگفتن اینه؟
_آره اینجا پاتوق مرگ خوارا شده دیگه،کمتر کسی از محفلیا میاد اینجا.
خب تو چی سفارش میدی؟
+آب جو
_منم همینطور.
آقا...آقا دو لیوان آب جو لطفا.
+هی پاتریشیا میگم خیلی باحال میشه اگه با مخاطب خاصم یه روز بیام اینجا.
_مخاطب خاص داری؟
+خب همه جا شایعه شده یکی دارم.

پاتریشیا آب جو را به طرف رز گرفت:
_واقعا؟ خوب شد،دیگه حالا دوست داری میتونی درساتو بخونی و راس ساعت بری سر کلاس.
+بیخیال تو هاگوارتز موندن جلوی حماقتاتو میگیره؟!

و با عصبانیت آب جو را قاپید.

_درس خوندن تو هاگوارتز کجاش بده؟ خوبه که درس بخونی و یه پروفسور پر جذبه و پر ابهت مثل پروفسور اسنیپ تو هاگوارتز بشی.
+حالا تو میتونی با مخاطب خاصم مهربون باشی؟
_چرا؟بدجنسه؟ خشنه؟
رز آه بلندی کشید...پاتریشیا نمیدانست که رز گرفتار چه مصیبتی شده.

_میتونم زیادی پیاز بخورم؟
صدایی توجه رز را به خودش جلب کرد این صدا ...این صدا چقدر به صدای بلاتریکس شباهت داشت!!
به تندی به طرف صدا برگشت بله خودش بود... بلاتریکس.

+هر چقدر دوست داری بخور.

اما زنی که در کنار بلاتریکس قرار داشت چه کسی بود؟ رز هیچوقت او را دورو بر خانه ریدل ها ندیده بود.

_پس بیا با هم بخوریم.
کلی پیاز بهش اضافه کنید لطفا.

پیاز...آره همینه پس بلاتریکس پیاز دوس داره!!
زودی دفترچه اش را بیرون آورد و مشغول به یادداشت کردن شد:
Anion

+دوست من پیاز با حرف O شروع میشه(Onion)

رز سر تا پای پاتریشیا را بر انداز کرد:
_اییییش...انقدر پز نده بچه مایه دار. از این به بعد باید حواسم به بلاتریکس باشه و بفهمم مردم درموردش چی میگن ناسلامتی نزدیک ترین شخص به اربابه!!

پاتریشیا بعد از هزاران بار تلاش توانست رز را به زور از آن کافه بیرون بکشد چون رز تصمیم داشت تا نیمه شب آنجا نشسته و بلاتریکس را زیر نظر داشته باشد!
به همین خاطر او را جای دیگری برد...
به جنگل ممنوعه!! جنگلی پر از روح و حیوانات شرور.
مشغول صحبت بودند که ناگهان پاتریشیا تعظیم کرد.
رز از حرکت پاتریشیا گیج شده بود که پاتریشیا پس کله رز زد و گفت:
_هی رز زود تعظیم کن از جونت سیر شدی؟

رز تازه متوجه آمدن لرد سیاه شده بود،پس تعظیمی کوتاه کرد.

_درود بر ارباب تاریکی ها.
+درود مرلین بر شما پاتریشیا.

پاتریشیا و ارباب در حال صحبت درمورد ماموریت جدید پاتریشیا بودند و حوصله رز هم در حال سر رفتن بود و کسی باید زیر آن را کم میکرد تا سر نرود!
پس خودش دست به کار شد و خود را وسط بحث آنها پرت کرد:
_شما زنی با موهای فرفری،صورت کشیده و ترسناک میشناسید ارباب؟
+منظورتون بلاتریکسه؟!

رز با پرویی محض گفت:
_باید ببینمش و ازش بپرسم که شمارو یادشه یا نه.

+نه لازم نیست همچین کار احمقانه ای انجام بدید اون زن همین چند دقیقه پیش همراه من بود.

پاتریشیا از شدت گستاخی رز سرخ شده بود و هر دم به دقیقه پس کله ای به رز میزد تا رز خودش را جمع و جور کند اما رز حرف گوش بده نبود!!

_نه بابا فکر کردین چیز بدی میخوام به یار وفادارتون بگم؟
ارباااااب من دوست دارم.

هنگ کرد...چیزی را که نباید میگفت گفته بود!!
قطعا اینبار لرد آواداکدورایش را نصیب رز میکرد!
دستش را محکم به پیشانی اش کوبید و سمت پاتریشیا کرد و با فریاد گفت:
_لنتی خیلی ضایعست. آخه چرا باید همچین چیز مهمیو تو یه جنگل پر از روح بگم؟

پاتریشیا با حالتی که معلوم بود داشت خنده اش را میخورد گفت:
+چمیدونم.


ادامه دارد ...


ویرایش شده توسط رز وکس در تاریخ ۱۳۹۹/۹/۱۳ ۱۷:۱۵:۲۴
ویرایش شده توسط رز وکس در تاریخ ۱۳۹۹/۹/۱۳ ۱۷:۴۱:۵۶
ویرایش شده توسط رز وکس در تاریخ ۱۳۹۹/۹/۱۳ ۱۷:۴۳:۵۰
ویرایش شده توسط رز وکس در تاریخ ۱۳۹۹/۹/۱۳ ۱۸:۲۲:۲۶

Quand je te regarde et la lune, je sens
...la lune diminuer face à ta beauté


پاسخ به: خاطرات مرگخواران
پیام زده شده در: ۴:۴۹ سه شنبه ۱۱ آذر ۱۳۹۹

مرگخواران

تام جاگسن


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۴۱ سه شنبه ۶ فروردین ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۱۲:۳۸:۱۷ دوشنبه ۱۱ دی ۱۴۰۲
از تسترال جماعت فقط تفش به ما رسید.
گروه:
مرگخوار
ایفای نقش
کاربران عضو
پیام: 643
آفلاین
کلمات، شگفت‌انگیزترین مخلوقاتند.
هنگامی که از بندِ گلویت رهایشان میکنی و می‌سپاری به باد تا به ورایِ مرزها و بود و نبودها رهسپارشان کند، مانند جادویی‌ست که از نوک چوبدستی‌ات خارج می‌شود.

هر حرفش، می‌تواند به سانِ ورد درمان‌گری شود از طرف آنان که دوستت دارند و دوستشان داری، که رخنه می‌کند در تار و پودِ قلبت و مانند نوازشی به لطافت ابریشم روی آن، تمامِ کدری‌ها و زشتی‌ها را با درنَوَردیده و از وجودت خارج کند.
اما در تضاد با این تاثیر، همچنان می‌تواند همانند تیرِ اسفندیارکُش، پر باشد از کینه و خشم و آن‌چنان زهرآلود به وجودت تازد که در لحظه‌ای هیچت کند.
خسته‌ات کرده و از پای درت آوَرَد.
پوچ شوی و بِبُری.

کلام همیشه توانسته است به عنوان تیغی دولبه نقشش را ایفا کند. توانسته است امید ببخشد به خسته‌ای که بریده و تنها، طنابی می‌خواهد برای فرار از بودن. و در کنار آن، قادر بوده تا ناامید کند امیدی را و بی‌معنی کند بودنی را. قدرت این را داشته تا براقی شود برای عروج بخشیدن از فرش به عرش و در کنارش، مثل جاذبه‌ای که قطره را از بالای آسمان به بدنِ خشک زمین می‌کشاند، توانسته است به زمین بکوباند.
واژه‌ها، می‌توانند سرنوشت‌ها را دگرگون کنند.
قوی‌ترین معجون عشق‌اند برای دل‌باخته کردن، تاثیرگذار ترین معجونِ آویشن کوهیِ عجین شده با ریشه‌ی قلب اژدها هستند برای زندگی بخشیدن، و گاه همین واژه‌های کوچک ویرانی‌ای به بزرگیِ زندگی نه فقط یک‌نفر، که میلیون‌ها نفر به وجود می‌آورند.

سیاه شده بود.
برای یک‌ مرگخوار سیاهی تازه نبود، اما این‌بار تفاوت می‌کرد. این‌بار انگار آن‌قدر از سیاهی پر شده بود که دیگر به پوچی رسیده بود. پر شدن و پوچی. تضاد کلیشه‌ایِ قدیمی که همیشه و همیشه به یادش می‌انداخت چقدر مرز بهترین و بدترین کوتاه است.

او اکنون بدترین بود. اکنون خسته از تنگیِ کالبدش، می‌خواست روحش را آزاد کند.
چاره‌اش را می‌دانست. باید فریاد میشد. فریادی به بزرگیِ تمامِ هیچی‌اش. اما گوشی نمیافت که خواستارِ ایستادن در برابرِ حرفش باشد. نه که نباشد... نه. اما گاه نیاز داری به کسی نگویی و درک شوی. گاه نیاز داری بی‌بهانه و بی‌اینکه به یاد کسی بیاوری نیازت به شنیده شدن را، سری از ناکجا ظاهر شده و دست بر شانه‌ات بگذارد و بخواهد که بگویی.
خالی شدنت را از تو بخواهد.

همانطور که این افکار ذهن متشوش‌اش را تشویش بیشتر می‌داد، به نوک صخره نزدیک‌تر میشد. به نقطه‌ای که بالاخره می‌توانست رهایی را تجربه کند. می‌توانست بپرد و بی‌توجه به اینکه چه در پایان انتظارش را می‌کشد، پرواز را بیازماید.

و شنید.

کلمه‌ای را شنید که برایِ ادامه نیازش داشت. کلمه‌ای را شنید که نوش‌دارویش پیش از مرگ بود.
-خوندم.

حرفش را خوانده بودند! بی آنکه نیاز داشته باشد به رویشان بزند. بی آنکه نیاز داشته باشد لب از لب بگشاید و بخواهد که به او گوش دهند، شنیده شده بود.
و این چه زیبا بود.

رها شد.
نه از نوک صخره. بلکه با باریدنش به سانِ سد کنندگان خورشید.
با اشک ریختنش رها شد.

توسطِ یکی از عزیزترین‌هایش شنیده شده بود و این برایش کافی بود.
در آغوشش گرفت و قلبش، دوباره پر شد. از امید، از شور، از بودن. از والاترین قدرت خواست تا همیشه تکیه‌اش را داشته باشد، تا همیشه گوشِ شنوایش را در کنارش نگه‌دارد و هیچ‌گاه دور نشود...

کلمات، شگفت‌انگیزترین مخلوقاتند.


ویرایش شده توسط تام جاگسن در تاریخ ۱۳۹۹/۹/۱۱ ۴:۵۷:۳۳

آروم آقا! دست و پام ریخت!


A Lovecraftian Parody
پیام زده شده در: ۲:۱۱ سه شنبه ۱۱ آذر ۱۳۹۹

مرگخواران

وینکی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۰:۲۳ شنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۳
آخرین ورود:
۱۹:۵۰:۵۳ پنجشنبه ۱۰ اسفند ۱۴۰۲
از مسلسلستان!
گروه:
کاربران عضو
مرگخوار
ایفای نقش
پیام: 548
آفلاین
"Woke up afraid of my own shadow, like genuinely afraid
Headed for the pawnshop to buy myself a switchblade
Someday something's coming from way out beyond the stars
To kill us while we stand here, it'll store our brains in mason jars"

The Mountain Goats, Lovecraft In Brooklyn


0.
وینکی از عنفوان طفولیت، جن دانشمند بود. وینکی وقتی توی گهواره بود، دانشگاه رفت. وینکی وقتی هنوز توی پوشک بود، از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد و دکترای دانشمندی گرفت. وینکی توی هفت ماهگی استاد دانشمندی دانشگاه دانشمندا شد. وینکی اینقدر دانشمند بود که برای تولد یک سالگیش از باباوینکی خواست براش پارکینسون گرفت تا وینکی کج و کوله‌ای شد و با کامپیوتر با مردم حرف زد و سوار صندلی چرخدارش شد.
وینکی به جادو اعتقاد نداشت. وینکی دونست آپارات اجنه هنر ظریفی بود و درک عمیقی از مکانیک کوانتوم مولکولی و اخترفیزیک نیاز داشت. اگه علم نتونست چیزی رو برای وینکی ثابت کرد، وینکی باورش نکرد؛ حتی اگه کله‌زخمی و ارباب براش هفت تا کتاب و هشت تا فیلم جنگید.
ولی وقایعی که وینکی اینجا شرح داد، خیلی وقایع ترسناکی بود و وینکی خیلی ترسید و تصمیم گرفت دیگه جن دانشمند نبود و به جاش وحشت‌مند بود و معتاد بود و یه مسلسل خرید ولی دونست کارش بیهوده بود چون گنده‌های ترسناک از یه جهان دیگه بود و خیلی قوی بود و گلوله روشون اثر نداشت و خیلی بیشتر از خیلی قوی بود. گنده‌های ترسناک خیلی گنده هم بود و همه رو زد.

1.

وینکی جن پرکار و خدمتکار و ورزشکار بود. وینکی اینقدر زیاد کار کرد که گاهی وقتا حتی خسته شد. ولی وینکی نباید خسته شد. پس یه روز مسلسلشو برداشت، از خونه ارباب راه افتاد و رفت تا منبع تمام خستگی دنیا رو پیدا کرد و کشت. وینکی رفت و رفت. از کوچه‌ها و خیابونا رد شد و مشنگا رو دید. مشنگا هم وینکی رو دید. مشنگا با دیدن وینکی تعجب کرد و جامه درید و از ماشینش بیرون پرید و بدو بدو رفت پیش رولینگ و بهش گفت که تا حالا اشتباه کرد که فکر کرد جهان جادوگری فانتزی و تخیلی بود و هدف رولینگ تباه کردن ذهن خردسالان مشنگ با اندیشه‌های نئولیبرال و ایمپریالیستی بود. مشنگا در محضر رولینگ زانو زد و رولینگ رو ملکه جهان جدید اعلام کرد و حکومتشو روی دنیا به رسمیت شناخت و جهانی ساخت که توش جادوگرا و مشنگا با صلح کنار هم زندگی کرد و با همکاری همدیگه اختراعات جورواجور کرد و سلطه بشریت رو به خارج زمین گسترش داد. آدما منظومه شمسی رو فتح کرد؛ کهکشان راه‌شیری رو فتح کرد؛ ابرخوشه محلی رو فتح کرد و آخرش هم کیهان رو فتح کرد. آدما روی تک تک سیاره‌های دنیا کُلُنی تاسیس کرد و از انرژی سیاهچاله‌ها بهره برد. وقتی هم که دیگه جمعیتش خیلی زیاد شد تصمیم گرفت دوباره بیگ بنگ راه انداخت و یه کیهان دیگه ساخت و جمعیتشو توش رشد داد.

ولی قبل از همه اینا، وینکی بود که وسط یه خیابون خالی وایساد.
-عه. آدما بدو بدو کجا رفت؟

وینکی گیج شد. پس وسط خیابون نشست و منتظر شد آدما برگشت.
وینکی زیاد صبر نکرد. سر و کله یه گروه از یه سری آدم دیگه از ته خیابون پیدا شد. آدما بدو بدو سمت وینکی اومد.

-لطف یاگ-ساثوث بر ما! خدایان ما را با بعثت سفیرشان متبرک ساخته‌اند.
-لطف شوب-نیگوراث بر ما! سپاس و ستایش بر پروردگارانی که ماورای ابعاد جهان‌اند و ما را در رنج و پستی خویش رها نمی‌کنند.
-لطف هاستور بر ما! کنون هنگامه قیام کبیران کهن است!
-وینکی تصمیم گرفت منبع تمام خستگی دنیا رو نابود کرد و دیگه خسته نبود. آدما دونست کجا بود؟
-منبع خستگی... صدالبته! با همکاری یکدگر نه تنها منبع خستگی عالم، بلکه پهنه عظیمی از عظمت آن را نیز نابود خواهیم کرد اگر حضرت تعالی این افتخار را به خدمتگزارانشان دهند.

وینکی تعجب کرد از اینکه چرا انسان هم باید خدمتگزار چیزی بود. خدمت فقط کار اجنه بود. ولی خوشحال شد از اینکه تونست منبع خستگی دنیا رو نابود کرد. پس وینکی راه افتاد و با آدما رفت.
وینکی و آدما رفت و رفت. وینکی و آدما گاهی پیچید. وینکی و آدما توی یه جنگل رفت. وینکی و آدما گاهی دوباره پیچید. وینکی و آدما همچنان رفت. وینکی خیلی شگفت زد وقتی برای بار سوم هم پیچید. وینکی، جن مشگوفت!
وینکی و آدما به یه خونه بزرگ وسط جنگل رسید. وینکی و آدما رفت توش.
وینکی خواست زودتر به منبع خستگی دنیا رسید و زدش.
-وینکی خواست زودتر به منبع خستگی دنیا رسید و زدش!
-لطف نیارلاثوتپ بر ما! صبر پیشه کنید بزرگوار. چنانچه آزاتاث بخواهند در اسرع وقت نزول بر ما حتمی‌ست.

وینکی دوست نداشت صبر کرد. وینکی، جن نصبور! ولی وینکی نشست روی زمین و صبر کرد. وینکی باید منبع خستگی رو نابود کرد.
وینکی بیشتر صبر کرد...
وینکی متوجه شد توی سرسرای اصلی خونه‌ بزرگ بود.
وینکی خیلی صبر کرد...
وینکی متوجه شد دو راه‌پله عریض از کناره‌های سرسرا به طبقه بالا رفت و به هم وصل شد.
وینکی حتی بیشتر صبر کرد...
وینکی متوجه شد اکثر اشیای خونه اشرافی و قدیمی بود.
وینکی حتی خیلی بیشتر صبر کرد...
وینکی متوجه شد دوتا پنجره بزرگ دو طرف سرسرا بود که نور ماه رو لای درختای جنگل نشون داد.
وینکی خیلی حتی بیشتر صبر کرد...
وینکی متوجه لوستر خونه شد که از سقف خیلی بلندش آویزون بود. نور لوستر وسایل چوبی خونه رو قهوه‌ای تر نشون داد.
وینکی دیگه صبر نکرد.
-وینکی تصمیم گرفت دیگه صبر نکرد! وینکی باید همین الان خستگی رو کشت.‌

آدما ترسید و لرزید و دست و پاشو گم کرد. وینکی با آدما دنبال دست و پاش گشت و با هم پیداش کرد. آدما یه گوشه نشست تا دست و پاشو دوباره وصل کرد.
-علیاحضرتا! تاسف ما از حیطه بیان خارج است. اما بی‌لیاقتی ما را بر گمان عدم توجه مگذارید. چند روز و هفته باید گذرد. مبادا آیین و سپاس ما جای خویشتن گم کند. بگذارید تا گاه مقرر میزبانتان باشیم.

وینکی خوشش نیومد. وینکی تصمیم نگرفته بود چند روز و هفته پیش آدما موند. ولی وینکی جن بی‌چاره!

2.1

روز اول وینکی جارو و سطلشو برداشت و تصمیم گرفت نظافت کرد. وینکی اتاقی که آدما بهش داد رو تمیز کرد. وینکی رفت و سه تا اتاق دیگه طبقه‌ش رو هم تمیز کرد. وینکی دوتا راه‌پله رو هم تمیز کرد. وینکی پایین رفت و سرسرای خونه رو هم تمیز کرد. وقتی وینکی همه چیزو تمیز کرد، تصمیم گرفت روتین وظیفه‌ش تو خونه ارباب رو ادامه داد. پس دوباره از اول شروع کرد تمیز کرد.
وینکی وسط دور چهارم تمیزکاریش بود که آدما از بیرون برگشت.
-پناه بر نودنز! این چه وحشتی بود که ذهن نحیف ما را مرعوب کرد؟
-وینکی نظافت کرد! وینکی، جن منظوف خووب؟

آدما به سر و کله‌ش زد و جلوی وینکی افتاد.
-رییسه‌ی عظیم، چگونه ما رها دادیم که این تخطی از ما سر زند و چنین خاطر عالی مخدوش شود؟
-سفیره‌ی خدایگان، چنین تخطی را بر ما عفو کنید.

آدما جارو و سطل وینکی رو گرفت‌. وینکی رو برداشت و از پله‌ها بالا برد و توی اتاق، روی تخت گذاشت. بعد به وینکی آبمیوه داد و وینکی آبمیوه خورد. وینکی جن موبمیخور؟
وینکی تموم روز توی اتاقش موند. وینکی خسته شد. وینکی تعجب کرد از اینکه چرا تو خونه‌ی سربازایی که علیه خستگی جنگید، خسته شد. وینکی اینقدر تعجب کرد که بیشتر خسته شد.
وینکی درحال خسته شدن بود که آدما دوباره اومد و برای وینکی لباس آورد. وینکی با دیدن لباس داد و هوار کرد و کله‌ی دوتا از آدما رو با مسلسلش ترکوند و خونشونو به در و دیوار پاشوند. وینکی، جن ناملبوس!

-علیاحضرتا، عفو روا دارید.
-علیاحضرتا، کمبود خرد بر اذهانمان رسوخ کرد.

2.2

روز دوم، آدما فقط یه بار پیش وینکی اومد و براش آبمیوه قرمز آورد. وینکی معتقد بود اجنه حق خوردن و آشامیدن نداشت. اجنه فقط باید نظافت کرد و مسلسل داشت. ولی وینکی همچنین معتقد بود هرچی آدما گفت همون بود چون به هرحال آدم بود و وینکی جن بود و باید گوش داد. وینکی، جن مگوش!

2.3

روز سوم وینکی به این نتیجه رسید که دیگه خیلی خسته شد. پس متعاقبا نتیجه گرفت که حالا که اینقدر زیاد خسته شد، منبع خستگی دنیا باید نزدیک وینکی بود. پس بلند شد و رفت خونه رو گشت.
وینکی زور زد. وینکی نتونست در اتاق اول رو باز کرد. وینکی در رو شکست و خورد و رفت توی اتاق.
وینکی شگفت زد از اینکه اتاق بوی بد داد. وینکی روز اول همه اتاقا رو تمیز کرد. وینکی از وضعیت نظافت آدما ناراضی بود. ولی وینکی گفته شد که تمیز نکرد. پس فقط دنبال منبع خستگی گشت. وینکی کلی گشت و گشت ولی متوجه شد چیزی توی اتاق نبود. اتاق خیلی شبیه اتاق وینکی بود. در داشت؛ سقف داشت؛ دیوار داشت؛ دیواراش گچ داشت. اتاق یه پنجره هم داشت که آدما زرد و سبز رنگش کرد. وینکی خواست پنجره رو باز کرد تا مطمئن شد منبع خستگی لاش نبود. ولی نتونست چون پشت پنجره میله بود. وینکی تصمیم گرفت پنجره: جن بد!
وینکی رفت اتاق بعد. بعد برگشت اتاق قبلی رو نگاه کرد. بعد دوباره رفت سراغ اتاق بعد. وینکی کلی تعجب کرد.
-چرا اتاقا عین هم بود؟

اتاق دوم هم مثل اتاق اول بوی بد داد. بوی بد شبیه پنیر بود. وینکی از وضعیت پنیر خوردن آدما ناراضی بود.
وینکی دقت کرد و فهمید رنگ سبز-زرد پنجره تازه بود. وینکی حتی بیشتر دقت کرد و روی زمین یه عالمه عنکبوت دید که داشت رو یه خط صاف لای یه سوراخ توی دیوار رفت.

اتاق سوم هم عین دو اتاق قبلی بود. وینکی کم کم متوجه شد بوی بد چقدر شبیه پنیر مُرده بود. رنگ پنجره اینقدر تازه بود که قطره‌هاش روی زمین ریخت. وینکی دید رنگ پنجره اونقدرا هم رنگ پنجره نبود. انگار آدما یه منبع رنگ سبز و زرد کنارش ترکوند.
-مورچه هم داشت.

کنار دیوار یه سوراخ بزرگ بود و توش کلی مورچه و عنکبوت و موریانه و مارمولک و سوسک و کوفت و مرض بود. وینکی هیچوقت تا اون موقع کوفت و مرض رو با چشماش ندید.
-وینکی، جن بینا به اسرار جهان!
-علیاحضرتا، اینجا چه می‌کنید؟ آیا این حشرات مسبب کدورت احوالتان گشته‌اند؟ هرچه سریعتر جهت رفع ایشان باید اقدام کنیم. شما نیز فی‌الحال به سریرتان بازگردید و مسائل جزئی را به ما واگذار نمایید.

وینکی همینطور که به اتاقش برگشت، آدما رو دید و فهمید یه چیزی هیچوقت درست نبود. آدما همیشه کنار هم زیر یه ردای سیاه بزرگ جمع شد. وینکی هیچوقت هم قیافه‌شونو ندید.

وینکی برای اولین بار به نظرش رسید آبمیوه‌ش چقدر خیلی قرمز بود. وینکی حتی این‌بار توی آبمیوه‌ش یه دندون پیدا کرد. وینکی به آدما تبریک گفت که ذائقه‌ی بازی داشت و همه چیزو امتحان کرد.

2.4

روز چهارم وینکی تصمیم گرفت به جنگل رفت و اونجا دنبال منبع خستگی گشت. ولی آدما نذاشت. وینکی به نظرش رسید آدما از همیشه نامفهوم‌تر بود.
-رییسه عظیم، این صحبت با وی از چه یافتیم؟ زنهار که به نیکوی کردن با شما در خویش بود. کنون اگر پیش ز موعد توانگر داریمتان، حال دل به فساد آید و موعد قرار منغص. باری زبان تعنت دراز نکنیم اما اگر عطوفتی نموده، وقت بیشتری به ما دهید، شکی نیست که حاجت روا شود. چنانکه حضرتعالی مستحضرید کنون تمام مردم به جهت آن کاتب فانی جلای وطن کرده و یافتن نمونه مناسب، ممتنع است.

شب چهارم، وینکی متوجه صداهای ناموزونی شد که از توی جنگل اومد. عجیب‌تر از صداها -که وینکی فکر کرد حاصل هیچ حنجره انسانی نبود- این بود که وینکی به نظرش رسید خیلی وقت بود صداها رو شنید ولی هیچوقت واقعا متوجهشون نشد.

2.5

روز پنجم وینکی متوجه شد رنگ قرمز آبمیوه‌ش روشن‌تر شد. وینکی فکر کرد شاید آدما توش شیر ریخت ولی عدم‌توازن رنگ قرمز باعث شد وینکی فکر کرد شاید آبمیوه‌ش از اول هم شیری بود که توش خون بود. وینکی خسته‌تر از این بود که آبمیوه‌شو نخورد پس سعی کرد به تیکه‌های روده‌ای که توش شناور بود، نگاه نکرد.

2.6

وینکی به پنجره اتاق پشت میله‌ها نگاه کرد. حالا به نظرش رسید رنگ سبز-زرد روی پنجره حاصل ترکوندن چیزی نبود و بیشتر شبیه خونریزی دیوارا بود. وینکی طاقت بوی بد اتاق رو نیاورد. پنیری که توی اون اتاق مُرد قطعا از جنس هیچ پنیری نبود که روی زمین پیدا شد. وینکی فکر کرد آیا پنیر مُرده هم تونست مُرد؟ و آیا هیچ پنیر مُرده‌ای که باز مُرده بود تونست خودشو خورد و بالا آورد و کنار محتویات بالاآورده‌شده مُرد؟
وینکی به دیوارا حق داد.

2.7

وینکی این بار مطمئن بود آدما زیر ردای مشترکشون به تعدادی که باید، دست نداشت و خیلی بیشتر از تعداد عادی، پا داشت.
شب هفتم، وینکی به نظرش رسید صداهای ناموزون واقعا از توی جنگل نبود و به‌جاش از توی دیوارای خونه اومد. ولی وینکی مطمئن نبود. صداها خیلی ضعیف‌ و دور به نظر رسید. وینکی این بار متوجه صداهایی شد که واقعا از بیرون اومد و ذره‌ای از صداهای ناموزون عادی‌تر نبود: تک تک پرنده‌های جنگل با ریتم هماهنگ و از ته حلقش داشت داد زد.
وینکی همه اینا رو به منبع خستگی جهان نسبت داد. وینکی باید سریعتر منبع خستگی رو کشت.

2.8

-
-
-
-
-
-
-
-
-

وینکی سعی کرد به در اتاقش نگاه نکرد. وینکی دونست درِ اتاقش قصد داشت وینکی رو کشت. پس وینکی اول در اتاقشو کشت!
-وینکی، جن درتقنده!

آدما صدای مسلسل وینکی رو شنید و بدو بدو اومد بالا.
-علیاحضرتا، صدالبته! معصیت از هر که صادر شود ناپسندیده است و از دروازه‌ها ناخوب تر. هر در که پیش سخن دیگران افتد تا مایه فضلش بدانند، پایه جهلش بشناسند. علی‌ایحال چه خوب شد که هم‌ ما و هم شما از اهریمنِ این در مخلص گشتیم.

صدای آدما تغییر کرد بود. وینکی متوجه شد حالا همه آدما همزمان حرف زد.

2.9

دینگ دونگ

وینکی بدو بدو از پله‌‌ها پایین رفت تا درو باز کرد. پشت در یه یاروی کوتاهی بود که خیلی گرد بود.

-کی بود؟
-پستچی‌ام. بسته‌تون رو آوردم.

وینکی خواست درو باز کرد که یهو آدما پشت سرش ظاهر شد.
-بانو، زحمت بر میهمان ما پذیرفتنی نیست. بگذارید...

و وینکی از زیر ردای مشترک آدما کریه‌ترین لبخندی رو دید که تا حالا دید.

2.10

وینکی برای اولین بار متوجه جزییات اتاقش شد: دیوارهاش بلندترین، سیاه‌ترین و نحس‌ترین دیوارهایی بود که وینکی تو عمرش دید؛ تخت وینکی یه سریر عظیم از جنس استخون بود که کنارش با کنده‌کاری‌ تزیین شد.‌ وینکی به نظرش رسید جنس تختش برای ترسوندن ملت نبود که از استخون بود، بلکه شاید قدمتش به دوره‌ای می‌رسید که بشر هنوز از استخون برای ساختن وسایلش استفاده کرد. وینکی کنده‌کاری‌هایی رو دید که حاصل کار بچه‌هایی با تخیل عمیق بود. و وینکی دوباره حس کرد شاید کنده‌کارهای کنده‌کاری‌ها نه بچه بود و نه متخیل. وینکی حساب کرد حدود صدتا آدم گنده باید روی سریرش جا شد و یهو حس کرد جاش توی اتاقش نبود.
وینکی آبمیوه‌شو -که بالاخره به سفیدترین رنگش رسیده بود- کنار گذاشت و از اتاقش رفت بیرون.
توی سالن، یه صف عظیم از عنکبوت و مورچه و موریانه و سوسک و مورچه و مارمولک و آفتاب‌پرست و قورباغه و کلاغ و کوفت و مرض مُرده بود. وینکی به سقف بلند سالن نگاه کرد و توش لبخند سقفی رو دید که تازه یه مشت حشره و خزنده و پرنده و دوزیست و کوفت و مرض رو کشته بود. سکوت سالن، سکوت خونه‌ای بود که تازه قتل وحشیانه یه مشت حشره و خزنده و پرنده و دوزیست و کوفت و مرض رو به دست سقفش رو دیده بود.

وینکی باید فرار کرد.

وینکی دوید و رفت طبقه پایین. وینکی خواست در رو باز کرد. وینکی نتونست در رو باز کرد. وینکی فکر کرد. وینکی یادش افتاد عنکبوتا و سوسکا و کوفتا و مرضا سوراخ داشت. وینکی رفت سراغ سوراخ.

3.

بیرون، تاریک بود. درختا اینقدر بلند بود که وینکی ندونست صبح بود یا شب. وینکی از لای تپه‌های اجساد عنکبوتا و سوسکا و موریانه‌ها و مورچه‌ها و مارمولک‌ها و کوفتا و مرضا بیرون اومد و فکر کرد عنکبوتا و سوسکا و موریانه‌ها و مورچه‌ها و مارمولک‌ها و کوفتا و مرضا حداقل چند قرن خواست که همچین سیستم پیچیده‌ای توی خونه ساخت.
-وینکی از عنکبوتا و سوسکا و موریانه‌ها و مورچه‌ها و مارمولک‌ها و کوفتا و مرضا برای ساختن تونل تشکر کرد. وینکی جن متشاعنکبسسکفتمض!

وینکی با مسلسلش رفت. وینکی صدای ناموزون رو شنید و خوشحال شد که منبع صدا واقعا جنگل بود.
وینکی، جن شجاع، جن جسور، جن بی‌باک، دنبال منبع صدا رفت. وینکی تو راهش چندتا شیر و پلنگ و کفتار و گرگ دید و اینقدر شجاع بود که شیر و پلنگ و کفتار و گرگ‌های جنگل از وینکی ترسید و فرار کرد. وینکی، جن فاراشپلکفگلنده!

وینکی رفت و رفت تا رسید به جایی که صدا اومد. و دید.

وینکی متوجه شد درست فکر کرده بود. (وینکی جن درست خووب؟ ) آدمای زیر ردای مشترک، یه مشت آدم به هم چسبیده و توی هم فرو رفته بود که از دو طرفش دو دونه دست در اومد و به جای پاش یه عالمه tentacle (وینکی، جن انگلیسی خووب؟ ) داشت. جایی که آدما وایساده بود یه دایره کوچیک بی‌درخت بود که نور ماه روشنش کرد. آدما دور یه آدم واقعی کوتاه و گرد حلقه زده بود و نگهش داشته بود.
-ء حو شوب نیگور آث ن گآریولآ نِب شوگاث. ایَع شوب-نیگوراث! ایَع شوب-نیگوراث! ایَع شوب-نیگوراث!
-نیگور سیگور خودتون. ولم کنین!

آدما، پستچی رو ول نکرد. به جاش یه لیوان شیر رو بالا آورد و ریخت توی دهنش.

وقتی وینکی مسلسلشو بالا برد و به هرچیزی که دید، شلیک کرد؛ آدم واقعی نه گرد بود، نه کوتاه بود، نه پستچی بود، نه آدم بود و نه واقعی بود. دهن‌هاش شبیه برگ بود و کلّیتش شبیه یه درخت توی باد: یه درخت سیاه با کلی شاخه که تا روی زمین اومد. و یه عالمه ریشه که به سُم ختم شد. و مایع سبز-زردی که از دهناش در اومد شبیه صمغ بود. و بویی که شبیه پنیر مُرده‌ای بود که پنیر مُرده دیگه‌ای رو کشت و جسدش رو خورد ولی جسدش توی شکم پنیریش شروع به خوردن میزبانش کرد و بعد از خوردن نصفش، جفتشون مُرد.

وینکی بعد از اون شب تصمیم گرفت دیگه هیچوقت خسته نبود. وینکی همینطور مطمئن شد هیچکس دیگه‌ای هم خسته نبود: وینکی هرچی از یاروی پستچی درخت‌شده و آدمای چسبنده موند رو برداشت و توی جیبش گذاشت تا هر وقت وینکی دید ملت خسته بود بهش نشون داد. وینکی، جن ترسناک!

موزیک پس‌زمینه پخش میشه. دوربین از وینکی زوم‌-آوت می‌کنه. گلبرگ‌های شکوفه گیلاس زیر نور ماه با باد اینور اونور میرن. مسلسل وینکی یهو تبدیل به کاتانا میشه و دور سر جن یه باندانا ظاهر میشه که توی باد تکون میخوره.

Zhen qing xiang cao yuan guang huo
(True love is like the wild field)
Ceng ceng feng yu bu neng zu ge
(Wind and rain cannot create barriers)
Zong you yun kai ri chu shi hou
(The cloud will break and the sun will shine)
Wan zhan yang guang zhao yao ni wo
(On you and me)


وینکی بعدا کلی راجع به گنده‌های ترسناک تحقیق کرد. وینکی راجع به خوابالوی پیر فهمید و دونست چطوری تو شهرش زیر دریا مُرده بود و خوابای رنگی رنگی دید. وینکی همینطور فهمید خوابالوی پیر قرار بود یه روز بیدار شد و رویاهاشو محقق کرد.

Zhen qing xiang mei huo kai guo
(True love is like the blossoming plum)
Leng leng bing xue bu neng yan me
(It cannot be buried by the snow)
Jiu zai zui leng zhi tou zhan fang
(It blossoms at the coldest time)
Kan jian chun tian zou xiang ni wo
(And sees spring coming towards us)



وینکی همینطور راجع به کلیدساز زندونی دونست و فهمید چطوری پشت فضا-زمان زندونی بود. همینطور فهمید کلیدساز حواسش به همه‌چیز بود و کلی چیز دونست و قرار بود یه روز آزاد شد و هرچی دونست با آدما در میون گذاشت.

Xue hua piao piao bei feng xiao xiao
(The snow falls and the wind blows)
Tian di yi pian cang mang
(The heaven and the Earth are completely white)
Yi jian han mei ao li xue zhong
(One branch of plum stands proudly in the snow)
Zhi wei yi ren piao xiang
(Its scent is only for you)


وینکی راجع به ننه‌بزه فهمید و دونست شیر ننه بزه بود که مردمو درخت کرد. ننه‌بزه قرار بود کلی شیر به پیروهاش داد و همه رو درخت کرد. ننه‌بزه قرار بود بشریت رو به طبیعت نزدیک کرد تا یه بار دیگه همه تو هارمونی زندگی کرد.

Ai wo suo ai wu yuan wu hui
(My love is without complaint and regret)
Ci qing chang liu xin jian
(This love always stays in my heart)


گنده‌های ترسناک خیلی قبل از باباوینکی و مامان‌وینکی بود و قرار بود خیلی بعد از بچه‌وینکی هم بود. این وسط تنها چیزی که مهم بود، وینکی بود که مسلسل خرید تا وقتی گنده‌های ترسناک اومد، بهشون پیوست و با هم بشریت رو خورد. به هرحال اگه آدمای به‌ هم چسبیده فکر کرد وینکی با ترسناک‌ها فامیل بود، شاید ترسناک‌ها هم همین فکر رو کرد.

وینکی جن خووب؟



Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL


پاسخ به: خاطرات مرگخواران
پیام زده شده در: ۱۹:۵۵ چهارشنبه ۵ آذر ۱۳۹۹

مرگخواران

پاتریشیا وینتربورن


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۳۳ یکشنبه ۲۷ مهر ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۱:۰۲ جمعه ۷ آبان ۱۴۰۰
گروه:
کاربران عضو
پیام: 51
آفلاین
دفترچه خاطرات بنفش رنگی را که در دستش بود، با آرامش بست.
به پنجره نگاه کرد. بارش نور خورشید بر قالیچه‌ی کوچک روی زمین، چشمانش را خیره نگه داشت.
نفس عمیقی کشید و دفترچه را دوباره باز کرد.

دفترچه خاطرات ربکا لاک‌وود
تاریخ شروع: 16 اکتبر 2019
تاریخ پایان: معلوم نمی‌شود، مگر پایان زندگی‌ات نزدیک باشد.
"دختر عزیزم، ربکا لاک‌وود! تولدت رو بهت تبریک میگم. امیدوارم این دفترچه جایی برای آرامش و شکست دادن ناراحتی‌هایت باشد؛ امیدوارم خاطرات تلخ و شیرینی که می‌نویسی، روزی برات یادگار روزهای عمرت شوند.
از طرف مامان و بابا"


دفترچه را آرام ورق زد. صفحات اول را سریع از چشم گذراند.
همه‌ی آنها خاطرات یک دختر ساده بودند که زیر سایه لرد سیاه مشغول به کار بود.
دختری که خیلی وقت پیش فکرش را مشغول کرده بود.
نور‌های زرد و بنفش دیوار اتاق و روی صفحات دفترچه را تزئین کردند.
نگاهی به ادامه صفحات انداخت. چشمش به صفحه‌ی سفیدی افتاد که با خودنویس بنفش رنگی رویش نوشته شده بود.

"سری خاطره‌های عجیب من!
جدیدا شروع کردم به نوشتنش پس خیلی عجیبه برام. نوشتن خاطره‌هایی که آخرش سر از یه سری اتفاقات عجیب در میاره. اتفاقایی که من اصلا انتظارش رو ندارم. بدشانسی منه که باز دوزش رفته بالا!
ر.لاک‌وود"


آرام ورق زد. صفحات اول درباره دیدار ربکا با رزالین بود. صفحات بعد، فرار از دست نگهبانان و در آخر درباره دیدارش با پاتریشیا و رزالین نوشت.
دستانش را به سمت خودنویسِ روی میز برد. صفخات اول را ورق زد و با آرامش شروع به نوشتن کرد.

"آرامش را احساس کن و با سکوت بخواب. این پایان زندگی تو نیست و سرنوشت تو هنوز قطعی نشده. تو برای مردن به دنیا نیامدی؛ فقط تاوان کارهایت را دانه دانه پس خواهی داد. چه در این دنیا، چه در آن دنیا.
ربکای عزیزم، میدانم دیگر قرار نیست این‌ها را بخوانی، پس این را به عنوان پایان دفترچه خاطراتت در نظر می‌گیرم. تو هم همین را میخواهی، نه؟ آرامشِ ابدی..."


لبخند زد. خودنویس را سر جایش گذشت، دفترچه را بست و روی میز قرار داد.
نگاهی به اتاق شلوغ ولی مرتب ربکا انداخت. وسایل زیادی در اتاق بود ولی با نظرم خاصی در کنار هم چیده شده بودند.
از روی صندلی چوبی بلند شد و به سمت پنجره رفت. پرده را کامل کنار زد و گذاشت نور به صورتش بتابد. ابرها مانند تکه پارچه‌های مخملی در آسمان پخش شده بودند.
دست به موهایش کشید. آنها را از روی صورتش کنار زد. چشمانش می‌درخشید. این را در شیشه‌ی پنجره می‌دید. به زور لبخندی زد و به خودش در شیشه نگاه کرد.
لباس‌های با لکه‌های خون تزئین شده بودند. با خودش فکر کرد:
-بای لکه‌های خونش رو از روی لباسم پاک می‌کردم. فرانسوی‌ها از آدمای بی‌نظم خوششون نمیاد. هه...

به اتفاقات چند شب پیش فکر کرد. اتفاقاتی که او را انقدر به هدفش نزدیک‌تر کرده بودند.

فلش بک - جنگلِ نزدیک خانه ریدل‌ها

-گفتم که، ربکا با منه نه تو.

رزالین این را با فریاد به پاتریشیا گفت. ربکا که از خستگی رنگی به صورت نداشت، حالا بیشتر ترسیده به نظر می‌آمد. چشمانش در حدقه می‌لرزیدند و دهانش از تعجب باز مانده بود.
پاتریشیا لبخندی به ربکا زد.
-عزیزم، ترسیدی؟ چیزی نیست. درد نداره. فقط قراره نفس کشیدن یادت بره.

رزالین پوزخندی به پاتریشیا زد و دور زد. به سمت کیفش رفت و آن را باز کرد. جام شیشه‌ای و تمیزی در آورد و زیر نور خورشید نگه داشت. برق می‌زد. ایستاد و به سمت پاتریشیا و ربکا رفت.
-عزیزم، قراره امشب رو با یه جام ش‍*ر*ا*ب بارگاندی بگذرونیم! یه جام پر از خون!

ربکا لرزید و عقب عقب رفت. قدم‌هایش را سریع‌‎تر کرد. باید زنده برمی‌گشت.
باید زنده به خانه ریدل‌ها برمی‌گشت.
پاتریشیا زودتر از رزالین به سمت ربکا حرکت کرد.
-عزیزم، ربکا! می‌دونم خیلی ناگهانی داریم دنبالیت می‌کنیم ولی تقصیر خودته. باید بین منو و اون انتخاب می‌کردی.
-هوی من اسم دارم!

رزالین با چاقوهایش و پاتریشیا با دستانی که لحظه به لحظه بلندتر می‌شدند به سمت ربکا می‌دویدند. ربکا وقتی پشت سرش را نگاه کرد و دستان پاتریشیا را نزدیک صورتش دید، پایش پیچ خورد و افتاد.
پاتریشیا با یک حرکت سریع ربکا را در دستان شاخه‌ای‌اش گرفت. رزالین با وحشت جیغ کشید و به پاتریشیا تنه زد.
-نه اون برای منه دختره‌ی پیاز!
-پیاز؟! دیر کردی کله گوجه‌ای!

با دست دیگرش گردن رزالین را گرفت و فشار داد.
-شما دوتا مزاحم‌هایی هستین که باید بمیرین. فقط همین.


ادامه دارد...


Dico debere eum multum


پاسخ به: خاطرات مرگخواران
پیام زده شده در: ۸:۵۶ چهارشنبه ۵ آذر ۱۳۹۹

گریفیندور، مرگخواران

کتی بل


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۷:۴۴ دوشنبه ۲۸ مهر ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۸:۴۹ سه شنبه ۲۵ مهر ۱۴۰۲
از زیر زمین
گروه:
مرگخوار
ایفای نقش
گریفیندور
کاربران عضو
پیام: 454
آفلاین
روز تعطیل بود و هر مرگخواری در حال انجام کاری بود.

آشپز خانه

- بیا ایوای مامان این کیک میوه 2 متری رو برات درست کردم. بخور ایوای مامان!

و ایوا کیک را درسته قورت داد. در همان لحظه سر و کله ی پلاکس که داشت نقاشی میکشید پیدا شد.
- بانو مروپ! قاطی اون کیک خوشمزتون چی بود؟
- آوو، پلاکس مامان، قاطیش میوه، آب پرتقال بیهوشی، آب آلبالوی انفجاری و چیپس منفجر کننده سیب بود.

و پلاکس هر لحظه نگران به ایوا نگاه میکرد.
- و ایوا، خوردش؟
- بله، پلاکس مامان! ایوای مامان، همه رو خورد. تو هم میخوای مامانم؟

و پلاکس با ترس و لرز جواب داد:
- آوو، ام، وقتی نقاشی میکشم باید سبک باشم. فعلا!
- خب، ایوای مامان؟

ایوا دیگر ایوا نبود. ایوایی بود سیاه و زغال و وحشتناک!

تالار اصلی

در تالار اصلی تام دست و پایش را گم کرده بود و غافل از اینکه لینی آن را کنده و برای معجون هکتور برده بود.

- آوو، تام داری چی کار میکنی؟

تام بدون دست و پا به لینی که داشت بالای سرش پرواز میکرد نگاهی انداخت.
- شک ندارم که آگلا دست و پامو برداشته. مسخره!
- تام، دست و پاتو گم کردی؟ آوو، هکتور برای معجون ضد خواب برای سدریک دست و پا نیاز داشت و منم گفتم تو که فعلا دست و پا نیاز نداری، پس بردمشون.

مطمئنن اگر تام دست داشت، لینی را میگرفت و زیر پای نداشته اش له میکرد.
- لینی!

و لینی دید آنجا بماند خطر ناک است پس جیم شد تا به کلنی حشره هایش برسد.

- بلاتریکس! بیا!

و بلاتریکس سراسیمه وارد شد.
- چی شده؟ ارباب ماموریت داده؟ ارباب کاری داره؟ ارباب...
- صبر کن. هیچ کدوم. لینی دست و پامو برای معجون ضد خواب برای سدریک برده! حالا چی...
- فقط برای همین؟ میخوای خودم تمام قطعاتت رو جدا کنم و برای معجون هکتور ببرم؟ به علاوه یک کروشیوی خوشمزه؟

تام که از کارش پشیمان شده بود، آب دهانش را قورت داد.
- ببخشید!

هرچه بود بلاتریکس حواسش نبود اما موقع برگشت ناگهانی تنه ای محکم به تام زد و تام تکه تکه شد.

آزمایشگاه هکتور


در آن سو هکتور معجون ضد خواب برای سدریک با دست و پای تام درست کرده و آماده بود.
- لین؟
- بله؟
- اینو برو بده سدریک بخوره.

لینی چرخی در هوا زد و بشر را از دست هکتور گرفت.
- چشم.

با خوشحالی پرواز کنان به سمت سدریک راه افتاد. داشت خیال میبافت که سدریک اگر دیگر نخوابد میتواند برای نگهداری ارتش حشراتش به او کمک کند.
- هی، سدریک بیا اینو بخور.

سدریک بخت برگشته هم که نمیدانست چیست سریع از خواب پرید.
- هی، چرا از خواب بیدارم کردی، چی شده؟

لینی خوشحال چرخی زد و بشر را در حلق سدریک فرو کرد.
- آبمیوه خوشمزه ای که هکتور برات درست کرده.

چشمان سدریک گرد شد و سعی کرد بشر را بیرون تف کند. ولی دل غافل، معجون پایین رفته بود.
- وای!

ناگهان سدریک به خوابی همانند خواب زیبای خفته فرو رفت.

- ا... سدریک که خوابید. هکتور؟

هکتور که در حال دست خشک کردن بود به بیرون دوید.
- کار کرد؟
-نچ! این که خوابید بازم!
-ا شاید بهش نساخته. بیدار میشه. بیدار میشه.
- اینو که فکر نمیکنم دیگه بیدار بشه. خدا بیامرزدتش!

در حیاط


در آن طرف رودلف محو یک ساحره بنظر خودش با کمالات شده بود و بلاتریکس هم آنجا نبود!
-هعی!

ساحره با صدای کلفت رودلف از جا پرید.
- ببخشید شما؟
- رودلف هستم، محو ساحره با کمالات...
- هی رودلف؟ داری چه غلطی میکنی؟

این بلاتریکس بود که خود را به موقع به رودلف فرستاده بود.

- ام... داشت با من حرف میزد.

بلاتریکس نگاهی مرگبار به ساحره کرد و یک کروشیوی چرب و چیلی مهمانش کرد.

- بلا، داشتم به دشت نگا...
- میری بریم تو، یا به تو هم یک کروشیو عین این بدبخت مهمونت کنم؟

رودلف آب دهانش را قورت داد و همرا بلاتریکس به داخل خانه ریدل ها به راه افتاد.

در سرسرا

ملانی داشت به سرسرای خانه ریدل ها میرفت که به آموس دیگوری دیگوری برخورد که که کفش پاشنه بلندی که معلوم بود مال بلاتریکس است بر سر آگلا میکوبید.
-دامبوی دزد! داشتی چی کار میکردی؟
- آموس؟ داری چی کار میکنی؟

آموس که ملانی را با بلاتریکس اشتباه گرفته بود لبخندی زد گفت:
- مادمازل، دامبلدور رو داشتم میزدم. داشت توتون های من رو کش میرفت!

ملانی به آگلا خیره شده بود که داشت به غرغر های پیپ سخنگویش گوش میداد.
- من نباید اینجا باشم. من نباید اینجا...

آموس به سمت آگلا چرخید. در همان لحظه آگلا فهمید چه کاری کرده.

- پس کله زخمیم با خودت آوردی، آره؟

و ملانی آن دو را تنها گذاشت که به کارشان برسند.
- هی، گابریل، داری چی کار میکنی؟

گابریل آهی کشید و گفت:
-این توتون هارو نمیبینی؟ دارم میشورم و میسابم.
میشورم
میسابم
لای لای لای...

و گابریل را هم تنها گذاشت که به شعر گفتن و سابیدنش ادامه دهد.

...................................................................................................................

این بود یک روز تعطیل مرگخواران!


ویرایش شده توسط کتی بل در تاریخ ۱۳۹۹/۹/۵ ۸:۵۹:۱۵
ویرایش شده توسط کتی بل در تاریخ ۱۳۹۹/۹/۵ ۹:۰۰:۵۳
ویرایش شده توسط کتی بل در تاریخ ۱۳۹۹/۹/۵ ۹:۳۰:۴۵

ارباب من Lord

گر کسی مرا ببیند نتواند که ببیند چون که او قارقارو نیست!

قاقاروی بدون مو!



پاسخ به: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۲۰:۳۷ سه شنبه ۴ آذر ۱۳۹۹

آموس دیگوری


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۲۰ پنجشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۱:۴۶ پنجشنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۰
از بچم فاصله بگیر!
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 89
آفلاین
- این دیگه آخریشه.

سدریک اینو گفت، سرش رو روی میز گذاشت و خوابید. دو-سه ساعتی ميشد که نخوابیده بود و این، بیشترین رکورد عمرش توی نخوابیدن بود.
زیر سرش، اعلامیه هایی دیده میشدن که روشون نوشته شده بود: یک عدد پیرمرد گمشده. یابنده به همراه گمشده، به آدرس زیر مراجعه کرده و مژدگانی خود را دریافت کند. بالای نوشته ها، عکس سه در چهار آموس دیگوری به چشم میخورد.

هنوز چند ساعتی چرت نزده بود که صدای در اونو از خواب بیدار کرد.

تق تق تق

- بابا؟

تازه از خواب بیدار شده بود و حداقل چند ثانیه برای ریست شدن نیاز داشت. در وهله اول، یادش اومد که اصلا برای پیدا کردن باباش آگهی داده بود و باباش خونه نیست. با این فکر، احساس گناه، سر تا پای وجودشو فرا گرفت.
در وهله دوم، یاد آخرین مکالمه ش با پدرش افتاد.

فلش بک

- خب، بابا، من برم دیگه. یادت نره قرصاتو بخوری. شبم زود بخواب. عینکتم بزن، اون عصا رو هم دم دست بذار. شاید لازمت شد.
- ای قربون پسر گلم برم که اینقد نگران باباشه. ولی نگران نباش. برو پسرم، برو اگه دوباره اون خالی اذیتت کرد، تو بگیر بخواب، من خودم میام میزنمش.

سدریک با چهره خمار به پدرش خیره شد؛ اون که در هر صورت میخوابید، ولی مطمئن نبود پدرش بتونه رکسان رو بزنه... در واقع مطمئن نبود بتونه کسی رو بزنه! همین چند دقیقه پیش، بخاطر حمل بالش پر قوی سدریک کمرش گرفته بود و نزدیک بود کارش به سنت مانگو بکشه. سدریک، آهی از ته دل کشید.
- نمیخواد کاری کنی اصلا بابا. فقط بگیر بشین تلویزیون نگاه کن تا من برگردم.
- اه، خسته شدم! لااقل یه تلویزیون رنگی برام بخر. مگه دامبلدور دوزار گالیون دستت نمیده؟ تو کی هستی اصلا که بهم میگی چیکار کنم چیکار نکنم؟ ها؟

برای چند ثانیه، سکوتی بینشون حکمفرما شد، که توی این چند ثانیه، سدریک تونست از دست غرغرا و خرابکاریای باباش، یه چرت سرپایی بزنه.

- نه مرلینی، کی هستی تو؟ من کیم؟

سدریک با شنیدن این جمله، باز از خواب پرید. از توی جیبش، یه مشت قرص درآورد و با چوبدستیش، یه لیوان آب ظاهر کرد و دست آموس داد.
- شما بابامی... و پیری!

پایان فلش بک

سدریک با صدای دوباره در به خودش اومد. با خواب آلودگی، خودشو به سمت در کشید و اونو باز کرد.
- بفرمایید.
- سلام. برای آگهیتون اومده بودم. مژدگونی میخوام.
- بیا تو.

پیرمرد با کیف سنگینش، وارد خونه شد. خونه تقریبا خالی بود و به جز میز، یخچال و تلویزیون، چیزی توش دیده نمیشد.
- اسباب کشی دارین به سلامتی؟
- ها؟... نه. خونه رو خالی کردیم بابام پاش به چیز میزا گیر نکنه بیفته. آخه هرکاریش میکنیم عینک نمیزنه و عصا دستش نمیگیره.
حرف بابام شد، گفتی آموس دیگوری رو پیدا کردی؟
-

پیرمرد کیف سنگینش رو زمین گذاشت. سعی کرد زیپش رو باز کنه ولی زورش بهش نمیرسید. برای سدریک عجیب بود که این پیرمردی که نمیتونه زیپ کیف رو هم باز کنه، چجوری اونو تا اینجا روی کولش آورده. خمیازه ای کشید و به تقلای پیرمرد خیره شد.

پیرمرد زور زد و زور زد و بالاخره موفق شد. با دیدن کله کچلی که از کیف بیرون اومد، خواب از سر سدریک پرید.
- ا... ارباب؟!
- ما را کجا آورده ای، خیره سر؟
- مژدگونی.

سدریک با وحشت به پیرمرد شجاع و البته گستاخی نگاه کرد که جرات کرده بود لرد سیاه رو توی کیف بندازه، اما به محض اینکه چشمش بهش افتاد...
- بابا؟ چیکار کردی بابا؟
- مگه آلبوس دیگوری رو نخواسته بودی؟ مژدگونی.

سدریک از پدرش، به لردی که زیپ کیف رو تا آخر باز میکرد، و دوباره به پدرش نگاه کرد.
- اگه ايشون آلبوس دیگورین، شما کی هستین؟
- من پیرم. بابام پیر.
-

لرد به سختی از توی کیف خارج شد.
- که پدرته، ها، سدریک؟
- آره... نه... یعنی چیزه... ارباب، آلزایمر دارن، ببخشیدشون.
- نگران نباش، با پدرت کاری نداریم.

سدریک آب دهنشو قورت داد و به چوبدستی لرد خیره شد که به سمتش نشونه میرفت.
- ارباب، من... همواره برای کشته شدن به دست شما آمادم.


گاد آو دوئل

با عصا


پاسخ به: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۱۲:۳۴ سه شنبه ۲۷ آبان ۱۳۹۹

گریفیندور، مرگخواران

کتی بل


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۷:۴۴ دوشنبه ۲۸ مهر ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۸:۴۹ سه شنبه ۲۵ مهر ۱۴۰۲
از زیر زمین
گروه:
مرگخوار
ایفای نقش
گریفیندور
کاربران عضو
پیام: 454
آفلاین
حل کردن معما توسط 2 نفر سخت ترین کاری بود که کتی و پلاکس کردن.

- هی، نوبت منه!
- کور خوندی مال منه!

کتی و پلاکس میخواستند معمایی که ارباب به ایوا داده بود رو حل کنند. منتها میخواستند خودشان را ثابت کنند. برای همین وقتی کتی معما را شنید و به پلاکس گفت جرقه ای به ذهنشان زد:

- خب؟ تو که مرگخواری ثابت کردن نیاز نداری اما من...
- نخیر! خب منم میخوام حلش کنم نمیشه که افتخارش فقط برای تو بشه!
- حالا باشه. ولی پلاکس، من وقتی داشتم قایمکی گوش میکردم بلاتریکس و رودولف رو دیدم و ایوا هم اون گوشه ایستاده بود.
- ولی تو که گفتی این معما رو به ایوا داده ارباب که!
- آخه ارباب بیشتر به ایوا معما میداد خب ایندفعه هم...
- خب پس من نمیخوام حلش کنم خودت حلش کن. بلا بفهمه کلم رو از بیخ میکنه.
- نه قبو...

ناگهان چشمان کتی گرد شد و پلاکس را به زیر میز کشاند.

- هی، داری چی کار میکنی؟
- پلاکس، لینی داشت پرواز کنان می اومد این طرف. خب داشت میدیدمون.
- خب ببینه مگه میدونه داریم چی کار میکنیم؟
- خل شدی؟ ندیدی ارباب به ایوا گفت لینی رو بیار...

همان لحظه پلاکس میخواست با چکش یکی بر سر کتی بکوبد.

- کتی؟ فکر میکنم خیلی اتفاقات دیگه افتاده که به من نگفتی. میگی چی شده یا ول کنم برم؟

آخر کتی تسلیم شد و کل داستان را به پلاکس گفت:
- ببین من داشتم میرفتم به سمت یخچال ایوا رو دیدم داشت میرفت به سمت سالن پیش ارباب و منم دنبالش کردم و تا دم در دنبالش کردم و پشت در اونجا منتظر موندم تا ببینم چی میشه.
- خب؟
- بعد ارباب گفت: نزارین کسی خبر دار بشه هیچ کس نباید خبر دار بشه. ایوا تو هم اجازه نداری این کاغذرو بخوری خب؟ این معمارو حل کنید و به سر نا ترس ببرید.
- خب کتی چرا راحت نمیگی هاگزمید؟ سر ناترس رو مجبوری بگی؟
- خب، حالا بگذریم. بعد من معمارو شنیدم و اومدم به تو گفتم.
- همه رو بهم گفتی؟
- شاید این رو بهت نگفته باشم که معما طلسم شده.
- چکشی این دور و بر میبینی؟
- نه چرا؟
- چون میخوام بکوبمش تو سرت! خب، حالا چجوری این معمارو حل کنیم؟
- ببین پلاکس نوشته: کلتان را چکش و میخ کوبید در بیابید کندر این راه در نیابد راهی باز! آهان!
- خب؟
- ببین پلاکس جوجه تیغی گاهی میخوابه گاهش بلند میشه گاهی هوا میشه گاهی بلند میشه.

پلاکس سری تکان داد:
-آره فهمیدم. حالا یک چکش داری بدی؟
- پلاکس ببین یکیش رو دست بلا دیدم.
- حتما میخوای بری ازش بگیری نه؟
- خب نه. اما میتونیم با جادو بکوبیمش!
- نه کتی، چکش میخواهیم.
-دابی میخواد کمک کنه.

سپس پلاکس جیغی کشید و در بغل کتی پرید و هر دو کله پا شدند.

- هی دابی اینجا چی کار میکنی؟ میدونی چون حامی کله زخمی هستی اینجا جونت در خطره؟
- دابی میخواست یک چکش بده به ارباب کتی!
- کتی؟
- از من سوال نپرس. من هیچی نمیدونم.
- خب؟ باشه. دابی فقط چکش رو بده و برو.
- ارباب پلاکش من چکش رو میدم و میرم.

و در ابری زرد ناپدید شد.

- هی جن خاکی من پلاکسم نه پلاکش!
- یوهو چکش!
- خب، بدش به من.

* به دیالوگ های اول صفحه برگردید.

آخرش به توافق رسیدند و پلاکس با چکش به روی کاغد کوبید.
وقتی چکش را روی کاغذ کوبیدند، بخاری بلند شد ازش و کاغذ به رنگ بنفش در آمد.
طبق گفته طلسم باید 10 بار روی کاغذ میکوبیدند.
پس از 10 مین بار کاغذ به رنگ زرد در آمد و نوشته ای تغییر کرد.

- کتی یک سوال!
- بله؟
- این کاغذ اصلی نبود اما طلسم باطل شد و نوضته اصلی رو بهمون نشون داد. چرا؟

کتی دور پلاکس چرخید و سیخونکی به کله پلاکس زد.

- هی داری چی کار میکنی، کتی؟

کتی لبخندی ملیح زد و گفت:
- هیچ وقت از روی ظاهر هیچ چیزی قضاوت نکن. بنظرت طلسم ها روی کلماته یا کاغذ؟
- اوکی گرفتم. حالا ببین چی نوشته؟

کتی کاغذ را از روی زمین برداشت ولی سریع انداختش.

- چی شد؟
- آخ سوختم. چقدر داغ بود!

آخرش مجبور شدند با منقال کاغذ را بردارند.

- ببین پلاکس نوشته: گاهی میبینی اما درک نمیکنی، میشنوی اما انجام نمیسی؟
- کتی شاید نوشته نمیدهی.
- آهان، آره، میشنوی اما انجام نمیدهی. بو میکنی اما احساس نمیکنی. تموم شد؟ حس میکنم ناکامل بود. آهان فهمیدم. آتیشش بزن.

هر کس دیگری که بود بر میداشت کاغذ را آتش میزد اما هر کسی نبود. پلاکس بود. یک نقاش.

- آهان!

سپس یک سطل آب آورد و روی کاغذ ریخت.
کاغذ فیش فیشی کرد و ناپدید شد اما، کلیدی باقی گذاشت.

-فکر کنم فهمیدم منظور ارباب چی بوده.


ویرایش شده توسط کتی بل در تاریخ ۱۳۹۹/۸/۲۷ ۱۲:۳۷:۳۳
ویرایش شده توسط کتی بل در تاریخ ۱۳۹۹/۸/۲۷ ۱۲:۴۱:۲۴
ویرایش شده توسط کتی بل در تاریخ ۱۳۹۹/۸/۲۷ ۱۲:۴۸:۰۷

ارباب من Lord

گر کسی مرا ببیند نتواند که ببیند چون که او قارقارو نیست!

قاقاروی بدون مو!



پاسخ به: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۲۰:۵۱ سه شنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۹

پلاکس بلک


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۰۸ شنبه ۲۵ مرداد ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۰:۴۹:۲۸ پنجشنبه ۳ اسفند ۱۴۰۲
از ما هم شنیدن!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 219
آفلاین
_ پلاااااکس؟

پلاکس به سرعت لباسش را مرتب کرد و از اتاقش خارج شد.
_بلــــــــــــه؟
_ اومدنی اون ماهیتابه کشک و بادمجون رو هم بیار!
_باشـــــــــــــه!

پله ها را یکی یکی طی کرد و به آشپزخانه رفت، ماهیتابه کشک و بادمجان را برداشت و به سمت میز غذا به راه افتاد.

_وای خداا! الان بینز که نمیتونه عضو بشه... حالا مسابقات رو چیکار کنیم؟... اصلا همه اینا به کنار! ارباب! خموده گشتن.
اونم دوبار!
اگه مسابقات شطرنج جادویی رو ببریم؟
اگه ببازیم؟
این کتی هم که انقدر هیجان زدست.
ای وای ارباب! از دست من ناراحت شدن الان؟ چیکار کنـ...

شلپ!
ماهیتابه کشک و بادمجان پس از مقدار زیادی چرخ زدن در هوا، چند متر آنطرف تر روی زمین افتاد.
پلاکس نگاهی پیراهن سبز _طوسی اش انداخت که لکه های روغن به زیبایی مزین اش کرده بودند.
بغض دوباره گلویش را فشرد، نگاهش را به سمت دیوار هایی که چند دقیقه پیش سفید بودند چرخاند.

_پلااااااکس؟ چیشد؟

اشک هایش را به آرامی پاک کرد:
_ارباب!








شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.