مورفین پس از مدتی چرت زدن چشم باز کرد و جغدی را به خاطر آورد که او را به مراس تقدیر از خودش دعوت کرده بود.

- یعنی ژدی ژدی پاشم برم؟ توهمی چیژی نبوده باشه ... کی اژ من تقدیر می‌کنه؟ شایدم کردن! اشن اژ من تقدیر نکنن اژ کی تقدیر کنن؟ دایی ارباب نیشتم که هشتم. هیکلی ورژیده و قامتی رشید ندارم که دارم. چشم بشیرت ندارم که دارم. می‌رم ... پاشم برم. دارم می‌رم. اومدم. الان. فقط ... خالی خالی که نمی‌شه تقدیر شد! بهتره اول یه دود بگیرم بعد برم.

مورفین دودی گرفت و سپس آهسته آهسته از زیر پتو بیرون خزید و برخواست.

- سلام!

- علیک شـ... باغ شلام می‌کنه؟! شرو! بشین داداش بشین ... چرا بلند شدی! راژی به ژحمت نبودیم!

جلو رفت و با سرو دست داد.

- داداش این شبژه ‌ها کجا می‌رن پای پیاده؟

- می‌رن استقبال غنچه! اون‌جا رو نیگا کن ... سوار تسترال داره میاد.

به دوردست‌ها خیره شد و غنچه را دید که سوار بر تسترال به سویش می‌آید.

- شلام منو به غنچه هم برشون ... دلم واشش تنگ شده بود اما حیف که باید برم.



مورفین با کت و شلواری که مربوط به دوران پیش از عملش می‌شد و اکنون دو مورفین را نیز در خود جای می‌داد پشت تیریبون ایستاده بود. خیل جمعیتی که عموما رداهای آدیداس سه خط به تن داشتند در مقابل او ایستاده و انتظار صحبت‌های او را می‌کشیدند.

- درود! درود بر شما عژیژان! تقدیر اژ بژرگان ... اممم ... کار بشیار خوبیشت. تقدیر باید بشود.

مورفین متوجه نگاه‌های پرسشگر جمعیت شد و سعی کرد سخنرانی غرایش را با تمرکز بیشتری ادامه دهد.

- امیدوارم تقدیر اژ همه ملت جادوگر بشود. مشلا من خودم ... همین یک شاعت پیش که می‌خواشتم خدمت شما برشم، دیدم که باغ شلام می‌کند. شرو قیام می‌کند. سبژه پیاده می‌رود. غنچه شواره می‌رشد. خوب این مشاله خوبیشت!

نگاه‌های تردیدآمیزی بین حضار رد و بدل شد. از میان برگزار کنندگان مراسم، دو نفر که هیکل درشت تری از سایرین داشتند کنار تریبون آمدند و مورفین را بلند کردند. مسئول مربوطه‌ای که سر مورفین را در دست داشت گفت:

- خوب آقای گانت! ممنون از سخنان پرمغزتون. سریع تر تشریف بیارید موسسه برای افتتاح موسسه ... از سخنانتون این طور بر میاد که خودتون اولین نفری هستید که از خدمات موسسه استفاده خواهید کرد.

- بله ... بشیار عالی. راژی به ژحمت هم نبودم، پیاده میومدم. فقط چه موششه ای هشت؟

مسئول مربوطه‌ای که پاهای مورفین را گرفته بود پاسخ داد:

- موسسه ترک اعتیاد مورفین!

- اعتیاد؟ من؟ بژاریدم ژمین! اگه خوارژادم بفهمه ...

کراب بعد از شستن کوهی از ظرف، خسته و شکسته به خانه برگشت.
-الان استراحت می کنم...قهوه درست می کنم و سریال مورد علاقم رو تماشا می کنم و زخم های روحیم رو التیام می بخشم ...دهه...این دیگه چیه؟

پاکتی طلایی رنگ روی میز کراب، درست در کنار پالت سایه چشمش قرار گرفته بود.

-دعوتنامه؟ همونیه که همه دارن از صبح می رن؟ ایول! خودشون تصمیم گرفتن زخم های روحیم رو التیام ببخشن. هر چند خسته هستم...ولی نمی تونم همه رو از حضورم محروم کنم.

خواست سوار جارویش بشود که یادش افتاد، جاروی عزیزش به جبران اشغال چند ساعته میز رستوران، توسط مدیر رستوران توقیف شد. حتی روبان قرمزش را هم پس نداده بودند.

بنابراین شروع به دویدن به طرف آدرس کرد! از آپارات و پودر پرواز و این حرف ها هم خبری نبود.

دوید و دوید و دوید...تا این که گرگی غول پیکر و وحشتناک، سر راهش سبز شد.
-هی...صبر کن ببینم. کجا داری می ری؟

کراب دست ازدویدن نکشید!
-اشتباه گرفتی. همونطور که می بینی من پیرزن نیستم. خونه دخترمم نمی رم. فسنجون و بادمجون هم نمی خورم. بر هم نمی گردم که منو بخوری! از یه مسیر دیگه بر می گردم. تسترال که نیستم!

گرگ شانه هایش را بالا انداخت.
-خیلیم دلت بخواد. اصلا من اون گرگ نبودم که. من گرگ شنل قرمزیم...مادربزرگشم تازه خوردم. سیرم.

کراب به دَوایِش ادامه داد. دوید و دوید...تا این که به مقصد رسید.
-هوم؟!

چیزی که باعث تعجبش شده بود این بود که درست در مقابل رستورانی قرار داشت که ساعتی قبل در آنجا سرگرم شستن ظرف بود. رو به نگهبان کرد.
-پس تصمیم گرفتین عذرخواهی کنین! قراره رستورانو به نامم کنن؟ به اون مدیرت بگو بیاد بیرون...شاید بعد از کمی سرزنش بخشیدمش...

مدیر از رستوران خارج شد. در حالی که فنجان کوچکی در دست داشت.
-چقدر دیر رسیدی...این فنجون جا مونده بود. خوب شسته نشده...بیا بشورش...

کراب ناامید شد...سرخورده شد...و دوباره تحقیر شد...

وقتی که کراب درحال ظرف شستن بود و لرد هم هنوز منتظر دعوت نامه اش بود، کمی آن طرف تر نامه یکی دیگه از مرگخواران هم اومد.

- هوهو!

لیسا که در عالم قهر خودش بود، متوجه جغد نشد.

- هوهو!
-ها...چی؟ چرا گفتی هوهو؟ قهرم!

جغد بخت برگشته که گیر همچین آدمی افتاده بود، صد بار به خودش بخاطر اینکه شغل نامه رسانی را انتخاب کرده بود لعنت فرستاد و دوباره سعی کرد صاحب نامه را متقاعد کند که نامه را از او بگیرد.
- هوهوهو...هوهو..هو!
- یعنی چی که دعوت نامس؟ من دعوت نامم وقتی ۱۱ سالم اومد. با اینکه باهات قهرم ولی نامه رو ازت میگیرم!

جغد خیلی خوشحال نامه رو پرت میکنه و با تمام سرعتی که داشت از اونجا دور میشه و میره تا از این شغل استعفا بده.

- این که نامه من نیست!

لیسا نامه رو روی زمین میکوبه و میره لب پنجره تا جغد رو صدا کنه و برگرده... ولی جغد خیلی وقت بود که رفته بود.
- اخه اینجا نوشته لیسا توربین. من که تورپینم!

لیسا به هوای اینکه این نامه خودشه، نامه رو باز میکنه.

نقل قول: