کراب آنقدر درد داشت که نتواند فکر کند...اصولا کراب اگر درد هم نداشت نمیتوانست زیاد فکر کند...ولی خوب دیگر اینقدر بی فکر نبود که نتواند بفهمد که دقایقی پیش تسترال پیشگویی کرده بود...آن تسترال افتادن کراب از پله ها را پیشبینی کرده بود و لحظاتی پیش کراب از پله ها به پایین پرت شد!

کراب به سختی بر روی پاهایش ایستاد...بر سردوراهی مانده بود...آیا بهتر بود که پیش لرد و باقی مرگخوارها رفته و آنها را از این پیشامد مطلع سازد و یا آیا بهتر این بود که دوباره نزد تسترال ها برگشته و در این مورد با آنها صحبت و از آنها سوال کند؟!
_هوووووم...بهتره یکم فکر کنم...هععععع(افکت زور زدن!)نه...فکری به ذهنم نرسید...یه بار دیگه...هعععععععععععععع...پق!(فکر بد نکنید صدای خاصی نبود!صدای روشن شدن چراغ بالای سر به نشانه "فهمیدن!")آها ...فهمیدم...اگه برم پیش لرد و مرگخوارا بازم باور نمیکنن و بهم میخندن...اونا هیچوقت نبوغ و هوش من رو باور نکردن ...میرم پیش تسترالا ببینم داستان چیه...آره...همین کار رو میکنم!

_کدوم تسترالی افتادن من رو پیشبینی کرد؟!
_هوی...حرف دهنت رو بفهم آدمیزاد!تسترال چیه؟!درست صحبت کن!
_خب پی بگم...تسترالین دیگه!
_میدونم...ولی لحنت لحن فحشی بود!

_معلومه...تنها سه موجود توی جهان میتونن پیشگویی کنن...تسترالها و سانتور ها و تسترالها!
_دو بار تسترال رو گفتی!
_چون تسترالها خیلی بهتر و بیشتر از سانتور ها پیشگویی میکنن...سانتور ها به ما حسودیشون میشه...واسه همین طی جنگ نرم طوری توی جامعه القا کردن که فقط خودشون میتونن پیشگویی کنن!واسه همین تقریبا اکثر مردم نمیدونن ما چنین قدرتی داریم!

تسترال مذکور که به نظر میرسید رهبر دیگر تسترالها باشد،نگاه عاقل اندر سفیهی به کراب کرد و گفت:

_یعنی الان من ازتون بپرسم در آینده چه اتفاقی میفوته میتونید بهم بگین؟!
_آره...ولی شرط داره...


کراب آب دهانش را قورت داد و جواب داد:
_چه شرطی؟!

- وینکی جن خانگی خوووووب بود!

وینکی بعد از تکرار حرف خود سعی کرد حرکت کند. اندازه خانه ریدل امکان حرکت چندانی را برای وینکی نمیتوانست فراهم کند و به همین دلیل بعد از برخورد سرش با سقف، به زمین افتاد.

مورگانا با سرعت هر چه تمامتر در حال نوشتن بر روی دفترش بود. خودش هم نمی دانست که چه چیزی می نویسد، حتی کنترلی بر روی دستانش نداشت، فقط می نوشت و می نوشت و می نوشت!

اسنیپ نمی توانست جواب بدهد. تمام عضلاتش منقبض شده بودند و قادر به انجام هیچ کاری نبود. مدت ها قبل آرزو کرده بود که خشک و رسمی باشد؛ اما باید مراقب چیزی که آرزو می کرد، می بود. مرلین پیر شده بود و قوه شنوایی چندان جالبی نداشت!

- اوه بله فرزندم. ولی دیگه ربطی به ما نداره که نویسندگان پست مشخص نکردند که در طی چند روز این اتفاق براتون افتاده! میتونید برید و یقه نویسنده رو بگیرید!

همیشه هوای بارانی را دوست داشت. این بار هم مثل همیشه! شاید حتی بیشتر از دفعات پیش. تا حدی که حتی به رعد و برق هم ایراد نمی گرفت. نمی توانست لبخندش را جمع کند.قلبش شادتر از آن بود که موفق به حفظ ظاهرش شود.

اگر کسی از مقام عالم بالایی مورگانا خبر نداشت، قطعا از اینکه می دید زنی به آسمان اخم کرده، تعجب می کرد.
- چته خب! باید اینقدر باهاش زندگی می کردم که واقعا میومدم عالم بالا؟

از شدت وزش باد به صورت زخمی مورگانا کاسته شد. حس می کرد صورتش نبض دارد. بدش نمی آمد کافه ای پیدا کرده و جدایی از مرلین را جشن بگیرد.باد دست از سرش برنداشته و همچنان پشت سرش در حال وزیدن بود. وقتی متوجه شد که چیزی نمانده است زمین بخورد، متوجه شد که باید اول به خودش برسد.سنت مانگو گزینه مناسبی بود.چند شاخه گل رز، روی پله های ساختمان دادگاه خانواده جا ماند.

فلش فوروارد... چند ساعت بعد.

طنین صدای مردانه سبب شد مورگانا جیغ بکشد. آنقدر جیغ بکشد که پزشک به سمت در اتاق برود.
- باشه باشه اروم باش!

مورگانا متوجه درخت های کریسمس مغازه ها شد و با تعجب از زن رهگذری پرسید
- ببخشید خانم؟ امروز چندمه؟

زن بهت زده ظاهر مورگانا را برانداز کرد.
- دیوانه ای؟

بی اختیار بسته ها را انداخته و جیغ کشید. آنقدر بلند و وحشت زده که تقریبا نیمی از کافه بیرون ریختند.

البته وقتی مردان حسابی دور باشند....

و باز هم نمی فهمید چرا رودولف یک میز عقب تر را برای نشستن انتخاب نمی کند.

با سنی که داشت، این کار برایش بسیار طولانی بود. آنقدر طولانی که در حین بلند شدن، فکر های دیگری نیز به ذهنش خطور کردند. او مثل هر فرد دیگری نبود. نباید می ترسید. نباید ترس را به دلش راه می داد...

تخت خوابی تک نفره با تشک طبی سخت رویش همیشه باعث می شد کمردردش بیشتر شود.
خندید...
- تشک طبی ای که کمر درد رو بیشتر میکنه؟! عجب دوره زمونه ای شده.

صبح ها قبل از طلوع آفتاب بلند میشد و همین بلند شدن زودهنگام، تمام ترس هایش از شب های تا ابد تاریک را دوباره به ذهنش برگردانده بود.

کدام یک از همسایگانش بی خوابی به کله اش زده است.

خورشید دیر کرده بود. تا الان باید طلوع می کرد،

صدای تماس دست فرشته مرگ با دستگیره در را شنید.

حالا که آن شب فرا رسیده بود، دیگر ترسی از آن نداشت. با تمام وجود قبولش کرده بود و حتی از روبرو شدن با آن خوشحال بود. طلوع خورشید منظره زیبایی داشت، ولی به زیبایی دوران کودکی اش نبود.

+چه قدر زیاد شد درخواست نقدم.

احساس می کنم الان اگه این شکلکها رو نزنم؛ دیالوگهام کاملا بی معنی می شن و خب...برای همینم پستام همیشه معجون فرا سیر شده ای از شکلکه.

سوهان اصولا وسیله ی به درد نخوری است! وقتی این سوهان از ورژن اعصاب آن باشد که دیگر خیلی چیز مزخرفی می شود. ولی باز سوهان اعصاب را می ساید، یک چیزهایی است که روی اعصاب خط می اندازند.
البته نه یک چیزها! صدها چیز هستند که خط می اندازند روی اعصاب ادمیزاد. آن هم نه اینقدرا! ایـــــــــــــــــن قدر. آن وقت مشکل از آنجا شروع می شود که، صاف کاری اعصاب نداریم و ما می مانیم و یک اعصاب خط خطی.

در خانه ریدل این صد خط اندازها طبق آخرین اماری که توسط پینس گرفته شد به سه میلیادر و هفتاد وشش میلیون و دو هزار و سه مورد می رسد.
و متداول ترین و سرگرم کننده ترینِ این خط اندازها مطمئنا دعوای دو پیامبر سیاه خانه ریدل است که متاسفانه با هم مزدوج هم می باشند!

-می شه بپرسم چی اینقدر در ما جالبه آملیا؟
-می تونی بپرسی مورا.
-خب چی اینقدر در ما جالبه؟
-هیچ چیز.
-پس برای چی زل زدی بهمون؟
-من که به شما کاری ندارم.
-تو وسط دعوای من و زنم اومدی تو اتاق و پاپ کرن دستت گرفتی نشستی ما رو نگاه می کنی. اسم این چی میشه؟

-انداختن؟ تو باید از منتم باشه!
-چرا از توم باشه؟ اگه بخواد باشه از خودم باشه که البته فعلا هم نیست.

و در آتش سوخت و جادوانه شد. ولی چون من خودم آملیام هر وقت عشقم کشید دوباره خودمو وارد سوژه می کنم. کور شود هر آنکه نتوان دید.

به احتمال زیاد، این خاطره اولین خاطره ای بود که از دعوای این زن و شوهر داشت و خب...این برای آن بود که، این خاطره اولین خاطره ای بود که کلا از این زن و شوهر داشت!

رو به جن خانگی که داشت با لباسش که نه شبه لباسش کف خانه ریدل را تمیز می کرد، گفت:

آرسینوس که سرش با منو و کلاهش گرم بود با پا تائید کرد. مطمئنا تا قبل از وزارتش اینقدر راحت اجازه استفاده از وسایل معجون سازی اش را نمی داد.

البته خب از زیر نقاب چیزی معلوم نبود! ولی روی نقاب جمله poker face is loading نمایانگر حالت درونی آرسینوس جیگر بود.

سلام ولدی!
میخوام از این به بعد بهت بگم وُلدی، میشه؟

شفابخش که دیگر تاب و تحمل این رفتار را نداشت با عصبانیت در را باز کرد و با قدم هایی شتابان از آنجا دور شد.

باد تندی می وزید به حدی که درختان سر تعظیم فرود آورده بودند.

، با احتیاط درِ آن را باز کرد و شی ء داخل آن را به لی نشان داد.

- وای این خودشه! این دیهیم گمشده ریونکلاوه!

اما اورلا او را از این کار بازداشت.
- ام... م ... اینجا تاریکه و نمیتونی خوب ببینیش. برو خونه و از توی جعبه بیرونش بیار.

لی جلوی در ظاهر شد. کمی تلوتلو خورد اما وقتی کاملا ایستاد قهقه را سر داد. جلوی در خانه ایستاد زنگ زد اما کسی جواب نداد. یادش افتاد مادر و پدرش در ماموریت کاری هستند و تا پس فردا برنمیگردند. چوبدستی اش را به سمت قفل در گرفت و با وردی که بر زبان آورد در باز شد. لی خودش را داخل خانه انداخت و در را پشت سرش بست. وارد اتاقش شد و روی تختش نشست. در جعبه را باز کرد و دیهیم را از توی جعبه بیرون آورد.

دیهیم روی زمین افتاد. لی با سرعت بالا و پایین میرفت و به در و دیوار برخورد میکرد.

دیهیم روی زمین افتاد. لی با سرعت بالا و پایین میرفت و به در و دیوار برخورد میکرد

او از درد، بلند فریاد میزد. لی محکم به گلدان لب پنجره برخورد کرد؛

چند دقیقه ای گذشت و شفابخشانی لی را روی تخت به درون ماشینی میبردند تا او را به بیمارستان ببرند.