(پست پایانی)


اتاق لرد سیاه:

-ارباب خواهش میکنم آروم باشین.این کار واقعا لازمه.ظاهر شما باید به بهترین شکل ممکن در بیاد.عکستون به عنوان برترین جادوگر قرن در ذهن همه حک خواهد شد.تصویر شما از شکلاتهای قورباغه ای در خواهد اومد.:pretty:

لرد سیاه با بدخلقی دستی به صورتش کشید.
-ظاهر ارباب همینجوری هم به اندازه کافی جذاب و با ابهت هست.احتیاجی به تغییر نداریم.این چیه چسبوندین رو صورت من؟حداقل یه آیینه بدین ارباب ببینه چه شکلی شده.:vay:

گری بک با پنجه های تیزش تکه نخی را از ردای جدید لرد برید و کمی به لودو نزدیک شد و زمزمه کرد:
-حالا واقعا لازم بود براش ریش بذاریم؟بیست سی سال پیرتر به نظر میرسه.

لودو بگمن به سختی لبخندش را حفظ کرد و در یک چشم به هم زدن عینک کوچکی را به چشم لرد زد.
-آره...باید کمی مهربون به نظر برسه.نقاشه حساسه خب.یه جفت لنز آبی بیارین.منم اگه دو دقیقه دیگه به این چشما خیره بشم غش میکنم.سه وینچی حق داشته.

بعد از بیست دقیقه تلاش بی وقفه مرگخواران، لرد سیاه روی صندلی مقابل سه وینچی نشسته بود.
-ای حشره گستاخ...زودتر کارتو تموم کن.ارباب خسته شدن.اون موریانه چی داره در گوشت وزوز میکنه؟

سه وینچی سری به نشانه فهمیدن برای لودو تکان داد.
-بله..متوجه شدم.رنگهای شاد و دوست داشتنی.نظر خودمم همین بود.کلا سبک نقاشی من اینقدر بی روح و افسرده نیست....ببخشید جناب مدل، شما چیزی فرمودین؟

لرد که از اینکه جناب مدل خطاب شده بود بسیار خوشحال به نظر میرسید، دندانهایش را روی هم فشرد و منتظر تمام شدن کار نقاش شد.مطمئنا این همه زحمت ارزش دیدن چهره شکست خورده دامبلدور را داشت.لرد امیدوار بود عکسی از این لحظه تاریخی دامبلدور زمانی که تصویر لرد را در جایگاه میدید، در صفحه اول پیام امروز چاپ شود.لبخند لرد باعث اخم نقاش شد.
-نشد دیگه...گفتم نه لبخند بزنین نه نزنین.سبک کار من اینجوریه.


صبح روز بعد:

لرد سیاه خوشحال و شاداب خیلی زودتر از همیشه از اتاقش خارج شد.با لبخندی پیروزمندانه پشت میز صبحانه نشست.با اینکه تمام روز گذشته را به عنوان مدل ثابت روی صندلی نشسته بود به هیچ عنوان احساس خستگی نمیکرد.مرگخواران شبانه تصویرش را به جایگاه مخصوص برده بودند و بدون هیچ مشکلی نصب کرده بودند.
-یکی پیام امروزو بیاره برام.شنیدم خبرنگارا از چند ساعت قبل منتظر رونمایی تصویر بودن.سریع بیارین.

هوگو ویزلی دوان دوان پیام امروز را تقدیم لرد کرد.لرد سیاه مغرورانه نگاهی به صفحه اول روزنامه انداخت...و لبخند روی لبهایش خشک شد!
تصویر خندان لرد همانطور که انتظار داشت در صفحه اول چاپ شده بود ولی با عنوانی غیر منتظره:

آلبوس پرسیوال ولفریک برایان دامبلدور، برترین جادوگر قرن!

نفس مرگخواران در سینه حبس شده بود.همه منتظر عکس العمل لرد بودند.لرد با صدایی زمزمه وار شروع به صحبت کرد.
-کی دیروز منو برای نقاشی آماده کرد؟کی این ریش مسخره رو روی صورتم گذاشت؟همینطور این لنزهای آبی رو...و این کلاه نفرت انگیز و این عینک مضحک رو...و البته این ردای نارجی گلدار...که مسلما هرگز نپوشیدمش!

لودو بگمن با هر جمله لرد بیشتر بطرف زیر میز میخزید.مرگخواران با ترس و لرز از گوشه و کنار سرک کشیدند.با دیدن تصویر آهی از سر تعجب کشیده و با افسوس سرشان را تکان دادند.لرد شباهت انکار ناپذیری به دامبلدور پیدا کرده بود!


پایان سوژه

بالاخره با تلاش و اهتمام کراب و البته به لطف یک پارچ بزرگ آب <<سه وینچی>> به هوش آمد و در حالی که مشخص بود چندین گنجشک در بالای سرش در حال پرواز کردن هستند و چشمانش سیاهی میرود شروع به صحبت کردن کرد:

_ من کیم؟ اینجا کجاست؟ این کیه؟ اون کیه؟ نه نه منو آتیش نزنید اعتراف میکنم که زمین گرد نیست!
کراب: زمین چیه! بابا اون یکی دیگه بود! تو نبودی که گردی زمینو کشف کردی! توهم زدی! یه زمان دیگه بود! قرون وسطا بود!

سه وینچی کم کم متوجه اوضاع شد و دور و برش را بر انداز کرد تا اینکه نگاهش به ارباب افتاد و جا در جا دوباره غش کرد، در حالی که زیر لب زمزمه میکرد:
_ من جهنم نمیرم! من پیش ابلیس نمیرم!

ارباب که مشکوک شده بود () به کراب گفت:
_ اووووم کراب این چی میگه؟ چرا دوباره عین بز غش کرد؟

کراب: ارباب هیچی! داشت از جبروت و جلال شما میگفت. هیووووم جسارتا بنظرم ارباب شما اینجا نباشید بهتره، وقتی به هوش اومد خودم میام صداتون میکنم. این ابهت و شکوه شما رو میبینه میگرخه بنده خدا دوباره غش میکنه. حقم داره خب! چه جلالی چه جبروتی ... نیست بلاتر از سیاهی رنگ!

لرد ولدمورت که از پاچه خواری کراب خوشش آمده بود در حالی که نیشخند میزد از اتاق بیرون رفت. تا لرد از اتاق خارج شد کراب آهسته به دافنه گفت:
_ نمیدونم چیکار کنیم! این اربابو میبینه میترسه فکر میکنه آوردنش جهنم عذابش کنن!

دافنه کمی فکر کرد و گفت:
_ تنها راهش اینه که سر و ظاهر اربابو تغییر بدیم تا بتونه ارباب رو نقاشی کنه. فقط یک مشکل وجود داره که اونم قابل حله! بعد از اینکه ارباب رو با ظاهر جدید کشید تا زمانی که تصویر ارباب رو به عنوان بهترین جادوگر قرن پرده برداری نکردن نباید بذاریم ارباب ببینتش وگرنه نمیذاره نقاشیو نشون بدن! بعد که توی تی وی نشون دادن و دید اگه خوشش اومد که چه بهتر وگرنه ما باید در کسری از ثانیه فلنگو ببندیم ولی حداقل خیالمون راحته این ماموریتو انجام دادیم کلکشو کندیم!

- :vay: اینا منو روانی کردن ارباب، یه گونی با خودشون نیاورده بودن بندازیمش اون تو بیاریمش خدمت شما. کراب برداشت طلسمش کرد، اون هم با کله رفت تو سطل رنگ سبز!!!

لرد لحظه ای سه وینچی را بیخیال شد. به ایوان نزدیک شد، چوب دستیش را بیرون کشید و به طرف ایوان گرفت. ایوان با دستپاچگی گفت:

- ا...ا...ارباب! من مگه چیکار کردم؟!

لرد لبخند زنان پرسید:

- اینی که دست منه چیه ایوان؟
- چو چوب جادو...
- تو چی هستی ایوان؟
- اسکلت... :worry:

لرد ایوان را کروشیو میکنه و پرخاش کنان میگه:
- ابله، میگم تو چی هستی؟!
- اهان من جادوگرم.

لرد به طرف سه وینچی میره، نگاهی به نیم تنه بالاییش که به رنگ سبز مغز پسته ای در اومده نگاه میکنه و با عصبانیت میگه:
- خب اسکلت کله پوک و نفهم. وقتی تو جادوگری و چوب جادو هم داری لازم نیست عین مشنگ ها یه گونی بگیری دستت با خودت ببری. میتونی گونی رو اونجا احضار کنی!

صدای "اوه" فضای اتاق رو پر کرد. غیر از ایوان هیج کدوم از مرگخوارهای دیگه هم متوجه این موضوع نشده بودن و این چیزی نبود که اونها دوست داشته باشن لرد متوجهش بشه.

کراب که خودش طلسم رو انجام داده بود و نقاش نگون بخت رو عین تخم مرغ شانسی نصفه رنگ آمیزی کرده بود، برای اینکه موضوع بح رو منحرف کنه به سه وینچی که وسط اتاق پهن شده نزدیک میشه و به لرد میگه:

- ارباب، میخواین زودتر به هوشش بیارم؟ به هر حال زشته بزرگترین جادوگر قرن اینجا وایساده و این عین ماست پهن شده کف زمین! باید بلند بشه با احترام سریع تر نقاشی شما رو بکشه. الان به هوشش میارم.

دافنه:هوگو، گونی بکش!
هوگو:لودو گونی بکش!
لودو:سوروس گونی بکش...اهه!تو وسط ماموریت ما چیکار میکنی؟تو که مرگخوار نیستی.

در حالیکه سوروس سرگرم سوت زدن شده بود خشم ایوان فوران کرد.
-یکی یه گونی بده.خودم میکشم رو سر این.زود باشین.الان یارو بساطشو جمع میکنه میره خب.:vay:

کسی از جایش تکان نخورد.ایوان کم کم داشت متوجه موضوع میشد.
-یعنی هیچکدوم از شما کم خردا به فکرتون نرسید که برای دزدیدن یک موجود زنده به گونی احتیاج داریم؟الان چطوری بدزدیمش؟شما تمام نقشه های منو نقش بر آب کردین.بیچاره شدیم.ارباب هممونو میندازه تو دستگاه چرخ گوشت.بعد از این طرفش میگیره و به سیخمون میکشه.قبلش هم با پیاز قاطیمون میکنه که اشکمون در بیاد.منم که حساسیت شدیدی به هر نوع پیاز...

در میان داد و فریاد ایوان، کراب طلسم بیهوشی را روی سه وینچی اجرا کرد.نقاش پخش زمین شد.ایوان که کمی تا قسمتی ضایع شده بود سعی کرد آرامشش را حفظ کند.
-این چه کاری بود انجام دادین؟دیدی چی شد؟افتاد تو سطل رنگ سبز.اگه گونی آورده بودین این اتفاق نمیفتاد.قدرت برنامه ریزی ندارین که.حالا یکی کولش کنه، سریع آپارات کنیم خانه ریدل.ارباب منتظرن.و زیاد از انتظار خوششون نمیاد.


چند ثانیه بعد:

-ایوان؟تو نمیدونستی ارباب منتظرن و زیاد از انتظار خوششون نمیاد؟

ایوان سرش را پایین انداخت.
-ارباب به جان شما منم همینو بهشون گفتم.نمیفهمن که!

لرد سیاه به موجود سبز رنگی که روی فرش ابریشمی دستباف بافته شده توسط شخص هلگا هافلپاف(اشاره به ثروت بی حد و حصر ارباب)، ولو شده بود اشاره کرد.
-این همون نقاشه؟!موقع آوردن زیاد پیچ و تابش دادین که این رنگی شده؟!

ایوان معروف به توت فرنگی کال، در حالیکه روی زمین میخزید به سه وینچی و رنگهایش نزدیک شد.نقاش کاملا روی چهره زیبای دامبلدور تمرکز کرده بود.گلرت هم همینطور.ایوان به آرامی رنگ سفید را(که بیشترین کاربرد را در نقاشی دامبلدور داشت)برداشت و با رنگ قرمز مخلوط کرد.

سی ثانیه بعد:

صدای فریاد سه وینچی:واااااای...بیچاره شدم.بدبخت شدم.این چه بلایی بود سر من اومد.کدوم مشنگی این رنگ قرمزو گذاشت اینجا؟حالا چیکار کنم؟ریشش قرمز شد!!باید از اول شروع کنم.من نمیتونم دو ساعت دیگه این پیرمرد غرغرو رو تحمل کنم.

ایوان توت فرنگی کوچکی را از شاخه ای که بهش وصل بود کند و در دهانش گذاشت و بصورت همزمان لبخندی شیطانی زد.
دافنه:هی ایوان.اون توت فرنگیا پلاستیکین.اگه نخوریشون هم مشکلی پیش نمیاد.

صدای داد و فریاد سه وینچی قطع نمیشد.گلرت که به سختی آلبوس را راضی به پوشیدن آن ردا کرده بود پرسید:حالا نمیشه یه کاریش کرد؟شما ناسلامتی ماهرترین نقاش هستین.ماده ای برای پاک کردنش ندارین؟
سه وینچی قلمش را کنار گذاشت و گفت:بله.چنین ماده ای دارم.ولی نه برای نقاشی مهم و حساسی مثل این.متاسفانه باید کار رو از اول شروع کنیم.منم امروز خسته شدم.بهتره کار رو به فردا محول کنیم.فردا صبح همینجا منتظر من باشین.:vay:
آلبوس و گلرت غر غر کنان از جا بلند شده و بطرف خانه شماره 12 حرکت کردند.درحالیکه سه وینچی سرگرم جمع کردن وسایلش بود ایوان به انگوری ها اشاره کرد:الان بهترین موقعیته.یه گونی بکشین رو سرش که بدزدیمش!

-پیشته گربه سیاه!پیشته!

ایوان با ترس از این که گربه به او پنجول بزند،جیغ زنانه و یواشی کشید و گفت:اینو از من دورش کنین.میخاد استخونامو بخوره!
ایوان در حالی که میلرزید با خود زمزمه کرد:گربه سیاه احمق!تو این سرما کسی میاد استخون بخوره؟
یکی از مرگخواران کنار ایوان زمزمه کرد:برو خدا رو شکر کن که سگ نیست.

ایوان نالید و گفت:آشنایی با شما خیلی خوب بود.من میرم که خدا رو شکر کنم.
و بلند شد و بدون ترس از دیده شدن،شروع به رفلتن کرد.یکی از مرگخواران به زور او را کشید و گفت:هیس!

صدای دامبلدور در هوا و فضا پیچید:
-سه وینجی،اوی سه وینج،چرا اینقدر طول میدی نقاشی رو؟گردنم خشک شد.لبام همه تبخال زد از بس حرف نزدم.سبیلام شپش دار شد از بس شونه شون نکردم.میدونی چند دقیقست که غذا نخوردم؟تازه،این لباس سیاه زشت ایکبیری هم که منو جوری نشون میده انگار جادوگر سیاهم.گلرت،تو یه چیزی بگو.

گلرت به نقاش نگاهی کرد و گفت:آلوبس،تو فکر نمیکنی برای این عکس یکمی..فقط یکمی داری اذیت میکنی؟
آلبوس دامبلدور چشمان پر از اشکش را پاک کرد و در حالی که دماغ مقدس خود را فرو میخورد گفت:منو دیگه دوس نداری گلرت؟این مشنگ..
با لحن خاصی ادامه داد:این مشنگ تو رو شیفته خودش کرده گلرت؟چرا من این روزا اینقدر برات بی اهمیت شدم؟گلرت،چرا جوابمو نمیدی؟

مرگخواران که گویی در حال تماشای فیلم هندی بودند،آهی کشیدند و خدارا شکر کردند که سرور و مولایشان قدرت درک بیشتری از آلبوس دامبلدور دارد.

-نظرتون درباره این ایده چیه که موهامو سیاه و مواج بکشین؟فراموش نکنین کمی سایه آبی رنگ اطراف چشمم بزنین که نگاهم عمیق تر و نافذتر به نظر برسه.علاوه بر این بسیار ازتون سپاسگزار خواهم بود اگه شکستگی دماغم رو هم ترمیم...

همینجا طاقت سه وینچی تموم میشه و قلم موی حاوی رنگ نقره ای رو بطرف دامبل پرت میکنه.کمی رنگ نقره ای روی ریش دامبل پاشیده میشه.
-اوه!چه زیبا، چه با ابهت.این یکی به ذهن من نرسیده بود.شما بسیار ماهر هستین.فقط این چونه من کمی میخاره.اگه ممکنه...

سه وینچی آهی میکشه و به کارش ادامه میده.

مرگخواران انگوری کمی به سمت چپ تغییر مسیر میدن تا بتونن تابلو رو بهتر ببینن.
-ایول...عجب چیزی داره از آب در میاد.من کنجکاو شدم آخرشو ببینم.بذاریم کارشو تموم کنه.
-نه نمیشه.ممکنه به محض تموم شدن بفرستنش و فرصت نابود کردنشو از دست بدیم.ایوان،آهان...ایوان..توت فرنگی؟

ایوان با عصبانیت جواب میده:چیه؟

-تو به رنگا نزدیکتری.یه بلایی سرشون بیار. با همدیگه قاطیشون کن.خاک بریز توشون.جادوشون کن.یه کاری بکن دیگه.این نقاشه جای رنگا رو حفظه.موقع کشیدن نگاه نمیکنه.

ایوان ضمن اعلام این موضوع که کسی حق نداره بهش دستور بده تکونی به برگهای توت فرنگیش میده و منتظر فرصت میشه.

ایوان با عصبانیت اما صدایی که به زور شنیده میشد گفت: کوفت، زهر مار، درد بی درمون، مرض! اینقدر بخندین که همه مون لو بریم! گفته باشم کار خراب بشه قبل از اینکه لرد بخواد تیکه تیکه تون کنه، خودم همه تون رو از دم حذف شناسه میکنم!
مرگخواری که هنوز در حال ریسه رفتن بود گفت: هه هه هه...ایوان، وقتی عصبانی میشی سرخ میشی، بعد زیر اون رنگ سیاهی که پاشیده شده روت یه رنگ قرمزی نمایان میشه، خیلی حالت روحانی ای پیدا میکنی.
ایوان که حسابی از کوره در رفته بود یکی از برگ هاش توت فرنگی ایش رو داخل ساقه اش کرد و لحظه ای بعد مرگخوار خوش خنده دود شد و به هوا پیوست!

ایوان: اینو حذف شناسه و بلاک از آی پی کردم حساب کار دستتون بیاد! لب هرکی یک دهم درجه به سمت لبخند زدن تغییر حالت بده همین بلا سرش میاد!
مرگخوارها که دیدن ایوان به هیچ عنوان اصاب مصاب نداره دست از خنده کشیدن و سعی کردن خودشون رو محو تماشای ژانگولر بازی های دامبلدور نشون بدن.

...آه خدای من! تا به حال مدلی به این دیر انتقالی و کند ذهنی نداشتم! چرا نمیفهمی؟ گفتم سرت رو بالا نگه دار، سینه ات رو بده جلو و یک دستت رو هم به لبه جیب ردات گیر بده. خیلی کار سختیه؟
دامبلدور با نارضایتی نگاهی به گلرت کرد و گفت: من بهت گفتم توی این ردا راحت نیستم. اون ردای صورتی خیلی هم خوب بود. تازه اون دمپایی روفرشی هایی که طرح خرگوش بودن رو هم پام میکردم، حسابی به ردام میومد!
گلرت از عصبانیت دسته ای از موهایش را کند و گفت: آلبوس اینقدر سر اون ردای صورتی با من بحث نکن! :vay:
سوینچی با عصبانیت قلمش را روی زمین پرت کرد و گفت: بابا یکی به این حالی کنه، حرف نزن، حرف نزن، حرف نززززززززززن!

دافنه برگ هایش را کمی کنار زد تا بتواند بهتر اطراف را ببند و گفت: ببینم، اصلا به نظرتون این یارو میتونه نقاشی ریش دراز رو بکشه؟ با این خنگ بازی هایی که این در میاره، اصلا شک داره نقاشیش کشیده بشه!
ایوان:ارباب دستور داده هم تابلو رو نابود کنیم، هم نقاش رو بدزدیم و ببریم پیشش. فعلا صبر میکنیم ببینیم که این مشنگ ها میتونن کار تابلو رو تموم کنن یا نه. اگه نتونستن که چه بهتر. کار ما کمتر میشه. ولی اگه در نهایت تابلو کشیده شد، قبل از دزدیدن نقاش باید اونو نابود کنیم. حالا اینقدر حرف نزنین بذارین ببینم اینا دارن چه خاکی تو سرشون میریزن!

گلرت که خستگی رو تو چشمای سه وینچی میدید ، به نتیجه رسید که باید دامبلدور رو با یه شیوه جدیدی راضی به آروم گرفتن و لبخند زدن بکنه . کمی اونطرف تر خیابون یک زوج خوشخبت رو دید که با خوشحالی ، دست در گردن همدیگه در حال رد شدن بودن . همین باعث شد که ایده ای به ذهنش برسه . به طرف دامبلدور خم شد و با صدای آرومی گفت :

-اگر مثل آدم وایسی این نقاشی کشیده بشه ، زنگ میزنم مک گوناگل بلافاصله بیاد اینجا و اون کاری که اون دو زوج تو اون کوچه پشتی دارن میکنن بات بکنه .
-
-به علاوه اینکه یه دفتر مثل دفتر مدیریت هاگوارتز ، با از اون عقاب ها که باید رمز بگی تا رات بده برات تو مقر محفل میسازم.
-
-و اینکه اسنیپ رو راضی میکنم آخر ترم یه 500 امتیاز به گریفیندور بدی تا قهرمان بشن .
-
-اوکی حالا لب و لوچه رو جمع کن تا این نقاشی رو بکشیم تموم شه بره .

محل استترار (کلمه سخت تر نبود لرد ؟ ) مرگخواران !

ایوان که تماما سیاه شده بود ، کمی به طرف بقیه توت فرنگی ها رفت تا نقشه رو یه بار دیگه مرور کنه . کمی اونطرف تر انگوری ها جلوی خندشون رو نمیتونستن بگیرن و تک تک روی زمین افتاده و از خنده می غلتیدن .

-ایوان جان حالا بهت گفتیم بیا مرگخوار شو ، بیا به سیاهی رو بیار . قرار نبود که خودتو سیاه کنی که .
-ببین دافنه ، لرد اینجا نیست در نتیجه منوی مدیریت من قدرتمند ترین چیزی هست که وجود داره در حال حاضر . جوری بلاکت میکنم که خانوادت هم بلاک بشن .

کمی اونطرف تر ، انگوری ها که بالاخره تونسته بودن کمی از خندشون کم کنن ، خودشون رو جمع و جور کردن و دور هم جمع شدن تا نقشه حمله رو بکشن . دالاهوف خمیازه ای کشید و گفت :

-آب گرفتن و تبدیل کردن انگور ها به این نوع نوشیدنی فک نکنم ایده جالبی بوده باشه بچه ها !
-

انگوری ها دوباره به خنده میفتن و غلته زنان بر روی زمین میفتن .

میدان گریمولد:

-آلبوس،تا حالا چیزی در مورد جمله"میخوام خفت کنم"شنیدی؟
دامبلدور سری تکان داد و به صراحت گفت:نه!

سه وینجی چشم غره ای که هیچ مخاطب خاصی نداشت،رفت و نالید:آقا،میشه تکون نخورین؟
آلبوس دامبلدور نگاهی به گلرت انداخت و بی آنکه چیزی بگوید سرش را پایین انداخت.گلرت به جای او جاب داد.
-یخورده که بشه مشکل خنده این آقا رو بر طرف میکنم آقای سه وینجی.شما فعلا از پایین شروع کن.
نقاش با چشم های گرد شده گفت:سه وینجی؟

گلرت یواشکی به آلبوس گفت:این چقدر خگه!مگه آدم خودشم صدا میکنه؟

نقاش ادامه داد:اسم من داوینچیه.تازه،نمیشه نقاشی رو از پایین کشید.چون هی ریشش تکون میخوره و من نمیتونم پاهاش و فرم تنشو بکشم.

آلبوس پس از مکثی کوتاه به حرف آمد.
-به شرطی تکون نمیخورم که لباسمو صورتی کنی.

گلرت فریاد کشید:چی؟
سه وینجی به تنگ آمد و بی توجه به خواهش های گلرت رنگ سیاهش را به سه متر آن طرف تر!پرت کرد.

سه متر آن طرف تر!:

ایوان در حالی که با یک دوربین جادویی آلبوس دامبلدور و دو همراهش را می پایید فکری به سرش زد و چراغ بالاس سرش_همچو درون فیلم ها و انیمیشن ها_روشن گردید.اما رنگ سیاهی که همچو تیری به طرف او میآمد چراغ بالای سرش را خاموش کرد و رنگ کدر استخوان هایش را تیره تر کرد.
خوشه ی انگوری ها خندیدند!