-یاران ارباب...باید پول بدست بیاوریم! پول زیاد. چون ما سبزی اون آش رو می خواییم و از کجا معلوم که سبزی مورد نظر، داخل کاسه ای باشه که به ما می دن؟! برای همین باید از این اطراف هم دور نشیم که حواسمون باشه کسی آشمون رو نخره.

مرگخواران با چشمانی گشاد شده و دهانی باز به فنریر خیره شدند.

-اصلا مات و مبهوت شدما...
-همشو خودش گفت؟ یه نفس؟
-حتی ریونی هم نیست!
-چقدر نقشه اش دقیق و کامل بود. اونقدر عالی که کلا همشو فراموش کردم.

این آخری که نقشه را فراموش کرده بود، لیسا بود که کل جامعه جادوگری را نسبت به هوش وافر ریونکلاوی ها دچار شک و تردید کرده بود.

-من فکری برای کسب در آمد سریع دارم!

بلاتریکس نقشه ای داشت و ده دقیقه بعد، نقشه اش در مرحله اجرا بود.

-رودولف داریم...رودولف سالم...بی خط و خش...رودولف حرف گوش کن و مطیع!

این همه دروغ در همین چند جمله باید رکورد جدیدی محسوب می شد.
مرگخواران انتظار جواب دادن چنین نقشه ای را نداشتند...ولی خیلی زود گاری حاوی نان خشک سر رسید.
-چقدر می خوایین؟ چه زشته! کج و کوله هم که هست. هنوز خشک هم نشده.

بلا با خوشحالی رودولف را روی گاری پرتاب کرد.
-ده دوازده گالیون کافیه...بیشتر نمی ارزه. پولو بده، جنسو ببر.

نون خشکی مذکور نگاهی عمیق به مرگ خواران کرد و سپس با نگاهی شیطانی که تنها لرد سیاه قادر به انجام آن نگاه بود
گفت : پنج گالیون میدم خیرشو ببینی !

مرگ خواران نگاهی خشمناک به نون خشکی انداختند،

-فقط پنج گالیون؟

-این که خیلی کمه

مرگ خوار ریونکلاوی شروع به شمردن انگشتانش کرد
-یک دو سه...اهه وایساببینم این که نصف دهه !

مرگ خواران شروع به چانه زدن کردند
-ده گالیون بده یه رابستنم اشانتیون میدیم با دو سال گارانتی!

رابستن به مرگ خواران دیگر گفت : وایسین دیدن کرد چرا من فروخت ؟ چرا فنریر نفروخت؟

مرگ خواران اندکی فکر کردند اما جوابی نیافتند و به همین دلیل تصمیم گرفتند برای اینکه کی رو اشانتیون بدن رای گیری کنند.

همهمه مرگخواران بالا گرفت.
هچکدامشان نمیخواستند فروخته شوند.
بلاتریکس با دیدن همهمه مرگخواران، جعبه قرعه کشی خودش را ظاهر کرد و آن را تکان داد. صدای کاغذهای در جعبه، همهمه را آرام کرد. همه به بلاتریکس خیره شده بودند.
تقدیرشان در دستان بلاتریکس میچرخید و به جعبه میخورد!
بلاتریکس از تکان دادن جعبه دست کشید و یک کاغذ را بیرون آورد.
-سدریک؟
-بلا؟
-آماده شو باید بدیمت، بری.
-من؟ من به درد فروش نمیخورما!
-اسمت در اومد. در ضمن! قرار نیست بفروشیمت. اشانتیون میدیمت.
-آخه...
-با من بحث نکن. وگرنه...

سدریک میدانست ادامه "وگرنه" چه قرار است بگوید. پس نشست و منتظر شد که مرد او را بردارد.

-خب اشنانتیونی که انتخاب کردین، اینه؟
-بله.
-چه قابلیت هایی داره؟
-خب... قابلیت خواب های بلند مدت و خوابیدن های کوتاه مدت. قابلیت هایی مثل خروپف کردن تو خواب های بلند مدت ولی نفسای بچگونه تو چرت های بعد از ظهر!
-نفس‌های بچگونه گبی؟
-تازه متقارن و تمیزم هست.

مرد با تعجب به قابلیت های سدریک فکر میکرد.
آیا باید او را با این همه قابلیت عجیب میبرد؟

مرد نفس عمیقی کشید.
_نه نمیخوامش.
_

مرگخوارا که بسیار شوکه شدن و ناراحت بودن که نتونستن از سدریک خوابالو خلاص شن نتونستن اشانتیونشون رو بدن سعی کردن یه راه دیگه برای اشانتیون پیدا کنن.
_خب... خب...(بلا لیسا را جلو می اندازد) ببین این لیساست با همه قهره...
_تازه متقارن وتمیز هم هست.
بلا در حالی که گبی رو هل میده اون طرف حرفشو ادامه میده:
_داشتم میگفتم لیسا با همه قهره تازه اگه بخوای کسی باهات حرف نزنه راحت لیسا رو می ندازی جلو طرف هم به غلط کردن میوفته.
_نه نمیخوامش یکی دیگه

بلا در حالیکه دنبال یکی دیگه بود تا به مرد غالب کنه صدای مردو شنید.
_این کیه؟؟ به نظر خوب میاد. قابلیتاش چیه؟؟
بلا که دید مرد به رودولف اشاره میکنه مثل چیتای آلمانی پرید جلوی مرد و گفت:
_این هیچ کاری نمی کنه. فقط میخوره و میخوابه.

مرد که از عکس العمل بلا تعجب کرده بود نگاهش به تی گبی افتاد.
_من انسان نمیخوام. فقط اون تی رو بهم بدین.
گبی فهمید که مرد تی اورا میخواهد. سریعا جلوی مرد پرید و گفت:
_این نه. هر کیو میخوای بردار ولی تی متقارن منو ورندار.

مرد به تی نگاهی انداخت:
_باشه. بذار فکر کنم...
_
_
_
_

مرد درحالی که به تی شکلک( ) نشان میداد گفت:
_نه تی رو میخوام.
و به گبی نزدیک شد .
ولی گبی عاشق تی متقارنش بود پس تی رو برداشت و:
_الفرراااااررررر
و فرار کرد.
بلا باید تی رو بدست می آورد.

بلاتریکس عصبانی شد و گفت:
-رابستن،ادوارد،برید دنبال گابریل. ادوارد،مواظب باش تی رو نبری.

رابستن و ادوارد با سرعت به دنبال گابریل رفتند اما رابستن گفت:
-راستی چرا ما دنبال تی کردن شد؟
-برای این که نون خشکی فقط تی رو میخواد.
-چرا دنبال تی کردن شد؟چرا تی نخریدن شد؟
-راست میگیا. چرا به فکر خودم نرسید؟بیا از همین فروشگاه وسایل نظافت وایتکس خوران تی بخریم.رو کن ببینم چقد پول داریم؟
-من 2 گالیون داشتن شد. فکر کردن کافی بود.
-بیا بریم.من که یه نات هم ندارم.

ادوارد و رابستن وارد فروشگاه شدند و ادوارد پرسید:
-تی هاتون چنده؟
-پنج گالیون.
-پنج گالیون؟مگه سر گردنه است؟
-همینه که هست.
-نخواستیم.رابستن بیا بریم.

ادوارد و رابستن خواستند از فروشگاه خارج شوند که صاحب مغازه گفت:
-اون چیه تو دستت؟
-قیچیه.
-قیجیتو بده،تی رو بگیر.
-چی گفتی؟قیچی قسمتی از زندگی منه.اصلا از دستم جدا نمیشه.
-پس من اینجا چیکارم؟برات جدا میکنم.

ادوارد مردد شد.رابستن او را به گوشه ای کشاند و گفت:
-تو برای ارباب هر کار کردن شد؟
-آره.
-پس قیچیتو دادن شد.

ادوارد با بغض به سمت مغازه دار رفت و دست چپ خود را در دست مغازه دار گذاشت.
...........................
ساعتی بعد
..........................
بلاتریکس همچنان با نون خشکی در حال مذاکره بود.
-پیترمون رو ببر بچه خوبیه.اذیت نمیکنه،نق و نوق هم نداره.
- نه بابا بچه مودب بدردم نمیخوره. الان بچه تخس و شیطون مده اونم نصفه به پایینش.
-خب پس...رودولف!قمه تو بیار تامو از وسط نصف کنیم.
-نه نه نه.من بچه خیلی مودبیم هیچکیم اذیت نمیکنم. نهههههههههه

قمه رودولف داشت پایین می آمد که صدا ادوارد رسید:
-بلاااااااا.تی رو گرفتم.

ادوارد و رابستن در حالی که ادوارد دست چپش را پانسمان کرده بود رسیدند و تی را به بلا دادند.
-پس گابریل کو؟
-اون فرار کرد.
- دستت چی شده ادوارد؟
-چیزه... تو دعوا زخمی شده.

بلا تی با رودولف را به نون خشکی داد و 20 گالیون گرفتوسپس همه ی مرگخواران به سمت میدان گریمولد شماره 12 حرکت کردند.
-بلا چرا صف جلوی خونه محفلیا بسته شده؟
-چمیدونم.خودت برو ببین.

پیتر به سمت ابتدای صف رفت اما سریع برگشت و گفت:
-بلااااااا!بلااااااا!اربابو دارن میفروشن!اربابو دارن میفروشن!

بحرانی جدید برای مرگخواران ایجاد شده بود.همه باید کاری میکردند تا لرد ولدمورت را نجات می دادند.

خلاصه:

لرد سیاه بعد از خوردن استخون های یه پیرزن، دچار توهم شده و همه رو به شکل میوه و سبزی می بینه. همراه رون ویزلی به محفل می ره و محفلیا از وضعیتش سوء استفاده می کنن و ازش آش درست می کنن و می برن که بفروشن.
مرگخوارا که متوجه شرایط لرد شدن می خوان نجاتش بدن اما محفلیا آش رو به قیمت زیادی می فروشن. در نتیجه مرگخوارا، رودولف رو به همراه یک تی به نون خشکی میفروشن تا پول لازم برای خرید لرد آشی رو بدست بیارن!


رودولف که معلوم نبود چگونه از دست نان خشکی فرار کرده بود، متاسفانه به سرعت خودش را به سایر مرگخواران رساند تا سوهان روحشان باشد!

-یکی آش رشته مامانو خریده و داره می خوره.

با شنیدن فریاد مروپ، بلاتریکس با سرعت به سمت مردی که کاسه آشی در دست داشت رفت. کاسه را به زور از دستش گرفت. سپس با چاقویی دل و روده مرد را از هم شکافت و مقدار آش خورده شده را هم از معده اش بیرون کشید و به درون کاسه برگرداند.
-سرورم بلاخره پانکراستونو پس گرفتم. اصلا نگران نباشید، به زودی بقیه تیکه هاتونم از محفلیا پس می گیرم.

سپس پول فروش تی را به محفلی ها داد.

-این پول که کافی نیست. مگه این صف به این طولانی رو نمی بینید؟ اگر این دیگ آش رو به این صف طولانی بفروشیم هزار برابر این پولی که شما بهمون دادید رو بابتش میدن!

بلاتریکس زیر لب غرغری کرد و پیش سایر مرگخواران برگشت.

-حرص نخور بلاتریکس مامان. مامان یه فکری داره. اگر آش محفلی ها بدمزه بشه دیگه نمیتونن بفروشنش.

مروپ دستش را در جیبش کرد و یک ظرف فلفلدان بیرون آورد.
-کافیه این فلفل رو یه طوری که نبینن داخل دیگ بریزیم. اینطوری آش قابل خوردن نیست و نمیتونن عزیز مامانو بفروشن.

- سوختم ننه!

چند خط قبل از این دیالوگ یا حتی چند رول، زمان مثل خط نیست:

- وینکی بزرگ شد! وینکی آقا شد!

هیبتی ناشی از انتگرال دوگانه ی وینکی روی کول مروپ روی کول رودولف در حالی که یک کت قهوه ای پوشیده، سیبیل چنگیزی بر لب زده و روزنامه ای با دو سوراخ وسطش در دست گرفته در میان صف خورندگان اربابشان ایستاده بودند.

- من که خودم سیبیل داشتم، چرا وینکی رو فرستادیم بالا؟ این جنه رو کسی ببینه بهش یه نون پنیر پیازم نمیده چه برسه آش ارباب؟
- وینکی مستر تیستر بود! وینکی پیج اینستاگرامی داشت!
- غلط میکنی عزیز مامانو مزه مزه کنیا! فقط حواسشون رو پرت کن تا من عزیز مامانو یکم بدمزه کنم.



- این دادا مستر فسفر رِ دیدی؟
- آره آره، به نظرت پول بش بدیم تبلیغ محصولات گلخونمون رو میکنه؟
- اینا یوخورده پولکین، پول رِ نداریم ما.

هاگرید و رون پلاکارد " گلخونه ی دادا هاگیزلی " را بر زمین نهاده و جیب های خود را گشتند که خب مسلما جز چند دانه اما شاه دانه چیزی در آن ها نبود.

- این دادا رِ بیگیریم، ایستوری کرد که کرد، نکرد آشش رِ میدیم بوخورن!

همون خط زمانی یکم این ور اون ورتر. درسته گفتم زمان مثل خط نیست ولی من فقط راویم، بهشون بگین حقوق بدن تا درست بنویسم:

- رودولف مامان رو بردن! خود مامان رو هم دارن میبرن! وینکی، این فلفله رو بریز تو عزیز مامان تا تو رو تو گونی...

همینطور که دو گونی حاوی مروپ و رودولف بر کول هاگرید در حال دور شدن بودند، وینکی مانده بود با جماعتی که دنبالش میدوییدند و عزیزی که باید بدمزه میشد. از بچگی بهش گفتند "باهوشی، وینکی جن باهوش. باهوشا تو زندگی دِوندَن، بُدو!" نمیخواست، ولی قبول کرد. میگفت " اگه قراره دوییدنه خو میدوئُم خوبُم میدوئُم." بابا نان داد، حفظ. میازار موری، حفظ. ریاضی، بیست. حقیقت ماجرا این بود که خود وینکی هنوز نمیدانست چرا هنگام فکر کردن لهجه ی بوشهری پیدا میکند یا اینکه میازار موری دقیقا چیست. ولی دویید، هی به خودش گفت بُدو! و در آخر رسید.

- سوختم ننه!

-شله قلمکار مامان طاقت بیار...دیگه چیزی نمونده. با فلفلی نمودنت بلاخره از دیگ استکبار آزادت می کنیم!

مروپ با شادمانی به چهره فردی که به تازگی کاسه آش را از محفلی ها خریداری نموده و مشغول چشیدن آن بود خیره شد.

-به به چه طعم تند دلنشینی داره.
-عزیز مامان همیشه دلنشینه. صبر کن بینم...دفعه آخرت باشه عزیز مامان رو میخوری ها!

و با ملاقه اش محکم بر سر خریدار آش کوبید. سپس ملاقه اش را در حلق وی فرو برد و مقدار آش خورده شده را از معده اش بیرون کشید و به دیگ برگرداند.

-نقشه فلفل ریختنتون جواب نداد بانو. حالا چیکار کنیم؟

مروپ نگاهی به صف طویل خریداران آش انداخت.
-خوب گوش کنید فرزندان مامان. ما باید شایعه پراکنی کنیم. باید به همه بگیم که این آش غیر بهداشتی تهیه شده. برای شروع شایعه پراکنی...

دستش را به سمت صورت تام جاگسن برد. بینی اش را برداشت و به سمت دیگ آش پرتاب کرد.
-وای وای مردم مامان...اینجارو نگاه کنید. توی آششون دماغ ریختن...چقدر غیر بهداشتی!

همه ی سرها به طرف "دیگ" برگشت. محفلیان کمی با حالت بهت زدگی به یکدیگر و به دیگ نگاه کردند اما نشانی از انزجار درچهره هایشان دیده نمیشد.

_قربون دستت دوتا زبون و یه مغزم واسه من بریز.

بعد از این حرفی که یکی ازمحفلیان در میان جمعیت زد، مرگخواران از این نقشه هم دست کشیدند و برای یافتن راه جدیدی دوباره به فکر فرو رفتند.

_بانو یکم دیگه ادامه پیدا کنه منم به عنوان چاشنی کنار لرد میخورن. میشه کلا دیگ رو یواشکی ازشون بدزدیم و بریم؟

ایده ی تام، ایده ی خوبی بود اما برای مروپ آشپز بزرگ و مادر لرد و مرگخواران افت داشت که بخواهد دیگ غذای دیگران را بپیچاند. برای او اصول و اخلاق حرفه ای حرف اول بعد از عزیز مامان و پرنسسش و مرگخواران و میوه هایش میزد!
_تام مامان؟ اینم پیشنهاده؟
_بانو به نظرم فکر بدی هم نیست. اگر دیر بجنبیم کل ارباب رو هورت میکشن میره. در حال حاضر هم فرصت زیادی برای نقشه جدید کشیدن نداریم.

مروپ که دلش نمیخواست فرزند یکی یک دانه اش توسط یک محفلی پیاز خور هورتیده شود روی غرور حرفه ای خود پا گذاشت تا به ربودن دیگ آش محفلیان که همان هلوی سابق مامان بود، تن بدهد.
_باشه بلاتریکس مامان فقط موقع قاپیدن دیگ حواست به آش رشته مامان باشه یوقت نریزه، فرزندم ناقص بشه.
_چشم بانو.اما برای اینکار به کمک شما، تام، هکولی و لینی نیاز دارم تا باهم حواسشونو پرت کنیم و ارباب رو برگردونیم.

به این ترتیب، بلاتریکس، تام،مروپ، لینی و هکتور مسئول پرت کردن حواس محفلی ها، و دزدیدن لرد سیاه شدند.

بلاتریکس و مروپ به عنوان پیشگامان حواس پرت کنی، جلو رفتند.
مالی با جدیت سرگرم هم زدن آش بود و لرد سیاه، وسط پاتیل، داخل گردابی که ایجاد شده بود دور خودش می چرخید.

بلاتریکس نفس عمیقی کشید که بتواند اعصابش را کنترل کند.
-موهای شما چقدر نرم و براق به نظر می رسه.

مالی دست از هم زدن برداشت. دستی به چند تار موی وزوزی باقیمانده خودش کشید.
-جدی؟ آرتور هم همینو می گفت. می گفت نور از لابلای موهات منعکس می شه.

مروپ که فرصت را مناسب دید ادامه داد:
-برای پوستتون چی استفاده می کنین؟ ما الان چند دقیقه اس با بلا بحث می کنیم که شما بیست و پنج سالتونه یا بیست و شش.

مالی سرخ شد و لبخند زد و کلا پشتش را به پاتیل کرد و وارد بحث عمیقی شد!

تام و هکتور از پشت به پاتیل نزدیک شدند و زمزمه کردند:
-ارباب. بیایین بیرون فرار کنیم. زود باشین.

لرد سیاه سر تکان داد.
-هرگز! ما آشی هستیم مسئولیت پذیر. تازه داریم جا میفتیم.

تام و هکتور اجبارا دو طرف پاتیل داغ را گرفتند و آش را با پاتیل و لرد سیاه برداشته و پا به فرار گذاشتند.

مالی هنوز سرگرم توضیح دادن نسخه های پیازی پوست و مویش بود و اصلا متوجه سرقت پاتیل نشد!