نقد پست کلبه ی سپید؛ آنتونین دالاهوف.

آه فرزندم فرزندم فرزندم...

آخه تو که خودت استادی چرا میای درخواست نقد میدی و دهن ما رو سرویس می کنیم. من چه ایرادی بگیرم از این پست آخه؟

در مورد سوالت هم اینکه میخواست برگرده ولی انگار از آزکابان بهش مرخصی ندادن.

اولاً بگم که پستت خیلی خیلی خوب و لذت بخش بود. شیطون نگفته بودی جدی نویسی ـت هم به این خوبیه.
اصولاً برای ما ها که سنی ازمون گذشته و ریش و پشمی سفید کردیم جدی نویسی قشنگ تره. شاید آسون تر هم باشه. بهترین چیزش اینه که دیگه نیاز به تلاش برای خندوندن مخاطب نداره و همین که کارت رو خوب انجام بدی خیلی پست قشنگی میشه.

اما آنتونین، جدی نویسی نیاز نداره که حتماً توش کلمات قلمبه سلمبه به کار بره. تشبیه و استعاره و مجاز و قافیه و ردیف و اینا نوشته ی ما رو الزاما خوب نمی کنه.
برعکس به نظر من وقتی توی این سایت می نویسی باید سعی کنی جوری بنویسی که خواننده از لحن سنگین پستت خسته نشه. شاید اول پست ـت یه کم این مشکل بود ولی از وسط هاش خیلی بهتر شد.

نکته ی دیگه ای که میخوام بهت بگم اینه که اصولاً نوشته ای خوبه که راوی نداشته باشه و مخاطب احساس نکنه یکی داره باهاش صحبت می کنه و یه داستان رو براش تعریف می کنه. بلکه باید کاربر بره توی داستان و با توصیفات نویسنده داستان رو حس کنه.
حالا برای پست های طنز میگن که برای اضافه کردن طنز داستان این کار اشکالی نداره و اگه خوب انجام بشه و خواننده رو بخندونه اوکیه.
اما توی پست های جدی خندوندن مخاطب از این روش کار اشتباهیه. همینطور که استفاده از شکلک هم کار درستی نیست توی پست جدی.
در نتیجه اون تیکه ای که بعد از حرف های جینی و هری بود رو من اصلاً دوست نداشتم و ترجیح می دادم نبود.

نکته ی بعد این که یه کم توی محاسباتت دچار اشتباه شدی به نظرم.
اگه هری به این پیری باشه که تو میگی قاعدتاً آلبوس سوروس و جیمز سیریوس نباید اینقدر جوون باشن که هنوز نتونن جادو کنن خارج مدرسه.


سوژه ی پستت هم مثل همیشه خیلی قشنگ بود و حال کردم.
در کل پست خیلی خوبی بود.
موفق باشی دوست خوبم.

نقد پست ققنوس میوزیک؛ آلستور مودی

سلام آلستور. خوشحالم که اینجا می بینمت.

والا شما 1 سال مرخصی گرفتی بودی. نفهمیدم این جریان سال دیگه چیه. به هر حال منتظرت می مونیم آلستور.

و اما نقد پستت.

من اصولاً توی نقد هام خیلی به مسائل نگارشی و اینا کاری ندارم. یعنی وقتی سطح ظاهری پست از یه حدی بالاتر باشه دیگه به نظرم خوب و قابل قبوله و باید اصل و بدنه ی داستان رو درست کنیم.

در کل وقتی یه دور پستت رو خوندم به نظرم پست خوبی اومد و نمیشه بهش ایراد خاصی گرفت. ولی همونطوری که می دونی بین یه پست خوب و یه پست عالی فاصله ی زیادی هست که باید طی بشه. به نظرم الان سطح رول نویسی تو در این حدی هست که یه سطح بالاتر بری و پست هات رو عالی کنی.

ببین آلستور. الان تو یه پست طنز نوشتی. یه سوژه ی جدید رو استارت زدی و به خوبی هم سوژه رو پیش بردی. ولی باید توجه کنی که توی پست طنز پیش بردن سوژه هدف اصلی ما نیست. هدف اصلی ما خندوندن خواننده ـس. چیزی که توی پست تو به نظر من اتفاق نمی افتاد.
توی یه پست طنز ممکنه تو فقط یه قدم سوژه رو جلو ببری ولی پستت اونقدر خوب و قشنگ باشه که بشه ازش به عنوان یه پست عالی یاد کرد.

توی پست ـت چند جا کنار سوژه ی اصلی ـت اتفاقات خونه ی ریدل رو به تصویر کشیدی. اتفاقاً جالب ترین قسمت های پستت این بود. مثلاً اون تیکه ی آرسینوس واقعاً جالب بود. ولی باید این چیزا رو بیشتر بکنی و علاوه بر اون بیشتر به اینا بپردازی.

مثلاً اول پستت یه اشاره ای به خونه ی ریدل کردی و سریع رفتی سراغ لرد. در حالی که می تونستی بیشتر اونجا بمونی و خل و چل بازی های مرگخواران رو به تصویر بکشی.

در کل نقد خیلی خاصی به پستت ندارم غیر از این مورد. خیلی خوب می نویسی و قلم خیلی خوبی داری. منتظرتیم که برگردی و توی محفل کمکمون کنی.

موفق باشی.

پرفسور، اینــو نقد میکنی لطفا؟

یه جایی خوندم کج دست دوباره میخواد برگرده، خوشحال شدم. شایعه س؟!

پروفسور!
قرار بود من دو روز پیش وسایلای اتاق خون رو بفروشم و با پولش یه سال دیگه هم برگردم برم شکار مرگخوار. ولی دلم نیومد قبلش ایــــن رول ِ خدافظی رو ننویسم!
یه نقدی بنویس برای این فرزند روشنایی پلیز.

پ.ن: تاپیک ِ بدبخت چهارسال بود خاک می خورد، این «احیای تاپیک ها» چقده حال میده پروف!

نقد پست دنیای وارونه؛ آنتونین دالاهوف

آنتونین عزیز.
در مورد عکس می تونی از پیشنهادی که توی نقد قبلیم بهت کردم استفاده کنی که ظاهر پستت به هم نریزه.

و اما این پستت.
چیزی که واضح و مشخص بود زمان و حوصله ای بود که صرف این پست کرده بودی. یه سوژه ی خوب در کنار پرداخت قشنگ که پست خیلی قشنگ رو به وجود آورده بود.

یه نکته ای که می تونم بهش اشاره کنم اینه که من تا وسطا و آخرای پست تو متوجه نشده بودم که این پست طنزه یا جدی. و این اتفاق قشنگی توی یه پست رول نیست.
همونطوری که می دونی استفاده از شکلک ها در پست های جدی خیلی مرسوم نیست. علاوه بر این استفاده ای که از شکلک ها کرده بودی رو چندان نپسندیدم. یهکم یه کم دور از ذهن بود و اون حس رو منتقل نمی کرد. می تونسی شکلک های خیلی بهتری انتخاب کنی.
اگه استفاده از شکلک ها بیشتر و بهتر بود و طنز بیشتری هم داشت من می تونستم این پست رو یه سبک تلفیقی در نظر بگیرم ولی الان این اتفاق نیفتاده.

با توجه به این که پستت خیلی خوب بود نمیخام ایراد تراشی کنم. پس نقد رو به اتمام می رسونم.

فقط این که سعی کن اگه میخای 2 تا پست توی هفته بزنی، به جاش یه پست بزن ولی وقت و حوصله ی بیشتری روش بذار. مثل این پست.

خیلی خوب بود. موفق باشی.

دامبلدور عزیز مرسی بابت نقد قبلی. مرسی از دقتت و وقتی که گذاشتی و توصیه های خوبت. فقط دو تا مطلب هست که میخواستم بگم:
یک - در مورد عکس گذاشتن، بعضی وقتا بیش از حد جذبم میکنه. نمیتونم نذارم.
دوم- درست گفتی میشه خیلی بیشتر وقت گذاشت و پست هارو پخته تر فرستاد منتها خودت میدونی از حوصله خواننده و البته نویسنده خارجه. سعی کردم ایندفعه بیشتر وقت بذارم.

لطفااین هم نقد کن. مربوط میشه به جوونی های خودت.

نقد پست شوالیه های سپید؛ آنتونین دالاهوف

به به ببین کی اومده اینجا؟
حوصله هم نداشته باشیم برای شما حوصله دار میشیم.

آنتونین جالبه که پست تو دقیقاً برعکس نقد قبلی ـه که برای پست گلرت کردم!
به نظر من تو یه سوژه ی جالب و قشنگ رو انتخاب کردی، ولی یه کمی توی پرورش سوژه و نوشتن ـش بی حوصله بودی.
همونقدری که سوژه مهمه، یه جورایی میشه گفت در آوردن سوژه هم خیلی مهمه.

این ایده ای که هری، رون و هرمیون برگردن به ژاپن قدیم، خیلی جالب بود و تا اونجایی که من می دونم و یادم میاد قبلاً این کار رو نکرده بودیم توی سوژه های سایت.
ولی مشکلاتی توی پرداخت سوژه داشتی که بهشون تک تک اشاره می کنم.

نقل قول:

اولاً که فرزندم فراموش نکن که دامبلدور همه چیز رو بلده!

دوماً به نظر من این یه کم غیر واقعی بود که همچین جادوی خفن و اینایی رو هرمیون همینجوری بلد باشه. من اگه جای تو بودم مثلاً اینا رو می بردم توی بخش ممنوعه کتابخونه و یه کتابی پیدا می کردم که این طلسم توش باشه و اینجوریا دیگه. خیلی قشنگ تره که این اتفاقات رو خواننده خودش ببینه و بیشتر در جریان قرار بگیره. اینجوری براش خیلی باور پذیر تر میشه.

نکته ی دیگه ای که من اکثراً باهاش مخالفم استفاده ی عکس توی رول ـه که ظاهراً تو خیلی بهش علاقه داری.
ببین آنتونین، به نظر من اولین مشکلی که استفاده ی عکس توی رول به وجود میاره به هم ریختن ظاهر پست ـه که خودش برای خودش ضرر جبران ناپذیریه. من خودم به شخصه ترجیح میدم اگه خواستم از عکس توی رول نویسی ـم استفاده کنم یه لینک بدم که مثلاً ملت برن توی یه صفحه ی دیگه عکس رو ببینن.

اما باید یه نکته ای رو اشاره کنم که با توجه به عکس خوبی که برای این پست انتخاب کردی و با توجه به این که PNG کار کردی و خیلی خوب روی صفحه نشسته، به نظرم اینجا خوب شده استفاده از عکس. (هر چند اگه وسط چین ـش می کردی مرلین رو بیشتر خوش میومد. )

یه نکته ی دیگه ای که میخوام بهش اشاره کنم اینه که یه کمی شخصیت ها زیادی از ویژگی هاشون فاصله گرفتن و این خیلی به جذاب تر شدن پست ـت کمکی نکرده. نمونه ی بارز ـش رو میشه توی یه قسمت از پستت که دیالوگ های رد و بدل شده بین هری و هرمیون ـه دید.

نقل قول:

به نظر من اگه این پاراگراف حذف میشد نه تنها هیچ ضرری به پست ـت نمیزد بلکه خیلی هم بهتر میشد. اینجا یه کم یه جورایی، جواد بازی(!) شده.
دیالوگ هایی که از شخصیت های هری و هرمیون خیلی خیلی دوره و چندان هم باعث به وجود اومدن طنز و جذابیت نشده.

در کل به نظرم پست خوبی بود. عالی نبود ولی خوب بود. ؛ygrin:
موفق باشی آنتونین عزیز.

نقد پست گلرت پرودفوت؛ خاطرات یاران ققنوس

سلام گلرت. یه بار نقد ـت رو نوشتم ولی پرید!

پست ـت مسلماً نقاط مثبت خیلی بزرگی داشت. نحوه ی نگارش ـت و زبان پستت که خیلی حرفه ای بود. اما اینجا جای نقده و با توجه به این که تو دیگه جزو تازه واردا حساب نمیشی ترجیح میدم بیشتر نقاط ضعفتو بگم.

اول از همه بریم سراغ سوژه ای که انتخاب کردی.
ببین نمیگم این سوژه بد بوده، ولی به نظر من اونقدرا که فکر می کنی جذابیت نداشته. چرا؟
چون که این سوژه ای ـه که خیلی تا به حال دیدیم. یه طرف سفید هست و یه طرف سیاه. طرف سیاهه حمله می کنه. یه تعدادی از طرفای سفید میرن خودشون رو فدا می کنن ولی سفید ها رو نجات میدن.
این کلیشه ای بودن سوژه ـت بیشتر از همه کار خودت رو سخت می کنه. چون باید یه چیز فوق العاده خوب و جالب بنویسی که خواننده بعد که پست ـت رو تموم کرد با خودش بگه:«ایول! دمش گرم! عجب رولی نوشته بود!»
در حالی که اگه یه سوژه ی نو و تازه بنویسی، هر جوری هم که پرورش ـش بدی آخرش حداقل اینه که یارو میگه چه سوژه ی جالبی بود!

و اما نکته ی دومی که میخوام بهش اشاره کنم نحوه ی پرورش دادن سوژه ـس.

ببین گلرت. تو الان پرورش خاصی از سوژه ندادی. یه کم توصیف کردی از شرایط و احساسات و اینا. اما سوژه رو خیلی راحت از کنارش رد شدی. یعنی کل پست تو شده یه روایتی که یکی اومده برای یکی دیگه گفته. یه جورایی اگه بهش دقیق تر نگاه کنی شبیه به یه خلاصه ی داستان می مونه، نه یه رول کامل.

تو همین سوژه ی کلیشه ای رو می تونستی با یه پرداخت قشنگ خیلی بهتر ـش کنی. یعنی قشنگ از قبل نبرد شروع می کردی، نبرد رو توصیف می کردی، لحظه ی مرگ رو می گفتی و بعد از نبرد رو هم توضیح می دادی خیلی جذاب تر می شد.

فراموش نکن که توی نوشتن و رول نویسی جزئیات کار خیلی خیلی مهمه. یعنی باید حداکثر جزئیات رو برای خواننده توصیف کنیم که بتونه چیزی که نمی بینه رو تصور کنه. برای همینه که رول های تکی اصولاً طولانی میشن. چون باید همه ی جزئیات رو خودت تنهایی برای خواننده توصیف کنی.

در کل به نظرم پست متوسط رو به بالایی بود.
موفق باشی فرزندم.

حوصله نقد کردن داری لطفا؟

پروفسور، ازتون میخوام این رو برام نقدش کنید.

راستش نمی دونم چرا با اینکه موضوعش حسابی روم تاثیر گذاشت، اونقدرها از چیزی که نوشتم لذت نبردم... فکر می کردم خیلی بهتر از این ها در بیاد...