چشمانش را باز کرد، این بار خبری از تابوت نبود و در اتاقی حدودا 7*7 بود، سرش را چرخاند؛ در سمت راستش مردی برروی تخت دراز کشیده بود و در وسط اتاق، حفره ای دیده میشد. نگاهی به جلویش کرد؛ عدد 62 به وضوح مشخص بود. رو به هم اتاقی اش کرد.
- اینجا کجاست؟
- طبقه ی 62.
- مگه جهنم 7تا طبقه نبود؟
- مگه ما تو جهنمیم؟
- عه نیستیم؟ دمشون گرم بابا من فک کردم الان می‌فرستن جهنم.
- کسی گفت قراره نفرستنت؟
- چرا انقدر گُنگ حرف میزنی؟ عین آدم صحبت کن خب.
- ببین، اولا که حوصله ت رو ندارم، ولی اینجا جائیه که رای نهایی صادر میشه، این حفره ای هم که این وسطه واسه ی اینه که راه فرشته باز باشه بین طبقه ها؛ تا جایی که من میدونم فعلا طبقه ی 27 اُم داره رایش اعلام میشه.
- چقدر طول میکشه تا به اینجا برسن؟
- هر 5طبقه رو توی سه ساعت میرن معمولا.
- 105 ساعت دیگه مونده؟!

تام هنوز هم ریاضی اش خوب بود!

- ببین بستگی داره. منم اصلا حالتو ندارم خواهشا دیگه انقد سوال نپرس.

هم اتاقی تام چرخی زد و به سمتی دیگر خوابید؛ تام ساعاتی طاقت فرسا را با هم‌اتاقی اش درپیش داشت!

-باشه!

و با خوشحالی به طرف انتهای صف دوید.

لرد سیاه هم با خوشحالی وارد صف شد. حداقل پنج روز جلو افتاده بود!
-ولی از چی؟!
این سوال را از خودش پرسید و برای دیدن جلوی صف سرک کشید...ولی چیزی ندید.

به طرف نفر پشتی برگشت.
-ما امروز مردیم. مایلیم بدونیم کجا داریم می ریم!

نفر پشتی نگاه سردی به او انداخت و جوابی نداد.
مرده ها، افرادی بی تربیت و فاقد احترام کافی بودند.
سوالش را دوباره و سه باره مطرح کرد و در بار چهارم، اندکی تهدید را چاشنی آن کرد.
-جواب می دی یا سر از تنت جدا کنیم؟

این بار جواب گرفت!
-تو بی جا می کنی مرتیکه نصفه و نیمه! فکر کرده این جا هم دنیاست! جلوتو نگاه کن تا جای چشماتم دو تا حفره خالی ایجاد نکردم.

لرد سیاه علاقه اش را به ابتدای صف از دست داد و به طرف جلو برگشت.

پیتر از خواب پرید.
چشم هایش را مالید و به کتابش نگاه کرد.ولی...ولی یه چیزی جلو کتابی بود که قبل از خواب تو کافه سه دسته جارو داشت میخوند و روی کتابش خوابش برد.
پیتر فهمید چه چیزی جلو کتابش بود.اون جسم خودش بود!
_جییییییییییییغغغغغغ
_ده... بچه ساکت شو... سرم رفت.

پیتر که حالا دید بدنش روحش شفافه با نگرانی پرسید:
_تو فرشته مرگی؟
_بلی .
_ججییییییغغغغغغغ.

مرگ یه چیزی مثل ابر به دهن پیتر چسبوند و گفت:
_ساکت باش دیگه... تو هم مثل اون دختره رواعصابی با اون جیغات.

پیتر اومد چیزی بگه ولی دهنش بسته بود پس ساکت شد.
مرگ دست پیترو گرفت و با خودش به دم در کافه برد و چون پیتر خیلی اهوم اهوم میکرد مرگ ابر رو از رو دهنش برداشت.
پیتر درحالی نفس نفس میزد گفت:
_اینا خیلی نفس گیرن... من الان مردم؟میرم بهشت یا جهنم؟چقد میگیری منو برگردونی؟من کلی آرزو داشتم. میخواستم به مرگخوارا بپیوندم. راست میگن که تو بهشت همه چی هست؟؟ تو زنو و...

مرگ با ابر جلوی دهن پیترو گرفت.
_ساکت باش.خودت میفهمی

ولی پیتر نمیتونست.چون اولا نمیتونست حرف نزنه.دوما نمیتونست صبر کنه.

مرگ یهو داد زد:
_اسنپ مرگ!!

یه ابر اومد جلوی پای مرگ و پیتر.
-سوار شو جونز .باید بریم ایستگاه حسابرسی.

پیتر که نمی دونست ایستگاه حسابرسی کحاست ولی چاره ای نداشت سوار شد.

مروپ به همراه فرشته های راهنمایش به سمت درهای بهشت به راه افتادند.

-از در اول از سمت چپ بفرمایین داخل...فقط لطفا با پای راست داخل بشین!
-فرقی داره؟
-شما انسان ها درک نمی کنین که! شق القمر میشه...آسمون و زمین از هم می شکافه...کوه ها جیغ زنان...
-باشه باشه.

مروپ دری را باز کرد و با دقت خنثی کردن بمب، پای راستش را داخل گذاشت.

-جییییییغ! اوا خاک بر سرم.‌..مرلین؟! دوباره رفتی زن دوم گرفتی؟ سلیقه هم که نداری...حداقل یه چشم رنگیشو می گرفتی! همین الان میرم طلاقمو ازت بگیرم.
-نه به جان شما...ما بجز شما حورالعین زیباروی، همسر دیگه ای اختیار نکرده ایم. ما اصلا این خانم را به جا نمی آوریم!
-عه؟ مرلین مامان منو نمی شناسی؟ رفتی اون دنیا مامانو فراموش کردی؟

حورالعین ساطوری را به سمت سر مرلین پرتاب کرد.
-پس می شناسیش!
-آره خب...مادر لرد سیاه هستن...ولی به جان شما ما اون رسم ۴ همسری رو خیلی وقته منسوخ کردیم. مگر می شود برای حوری زیبایی مثل شما هبو آورد اصلا!

مروپ که فکرش را هم نمی کرد روزی مشاهده گر دعوای زن و شوهری مرلین و همسرش باشد ماتش برده بود.
ناگهان به بیرون از در کشیده شد.

-بابا گفتیم از در اول از سمت چپ نه از در اول از سمت راست! اشتباهی وارد بهشتی شدین که متعلق به پیامبر ها بود. حالا اگر مرلین با ساطور زنش نصف بشه تقصیر شماست!
-شرمند فرشته مامان! انقدر که حواسم به این بود با پای راست وارد بشم یا با پای چپ حواسم به در نبود.

- خیلی خب...پس میرم جهنم.
- آره...میتونم لیست کارهای بدت رو برات بخونم، ولی مثل اینکه خودت قبولشون داری. حالا با خاطرات بد، همراهیت میکنم تا در جهنم...

اگلانتاین و عزرائیل از پشت میز بلند شدند و به سمت دری که از خود گرما ساطع می کرد، رفتند.
پافت دستگیره را هل داد و در با صدای جیر جیر بلندی باز شد.
عزرائیل که گویی از پرسیدن سوالش مردد بود، گفت:
- فقط یه سوال داشتم...چرا نمی خواستی خاطرات بدت پاک بشن؟
- آخه...در اون صورت یادم می‌رفت درحال تحمل چه جور دنیایی بودم.

اگلانتاین این را گفت، قدمی به جلو برداشت...و زیر پایش خالی شد و پایین رفت.

- با عرض سلام و درود...به اطلاع می رسانم به دروازه های جهنم رسیده و باید فرم های معرفی خود را پر کرده تا ما بتوانیم وظایفی به شما محول کنیم.

پافت از روی زمین سرد و سفت بلند شد و سعی کرد سرگیجه اش را کنترل کند.
- چی؟
- با عرض سلام و درود...به اطلاع می رسانم به دروازه های جهنم رسیده و باید فرم های معرفی خود را پر کرده تا ما...
- نه...اونو فهمیدم...وظایف چیه؟
- با عرض سلام و درود...به اطلاع می رسانم به دروازه های جهنم رسیده و باید فرم های...
- خیلی خب بابا...فرم هاتو بده!

فرشته جدید نامه اعمال مروپ را بررسی کرد.
-مروپ گانت فرزند ماروولو...یک کائنات...
-آره آره میدونم. فرشته قبلی هم هزار بار اینا رو گفت. خب تهش چی؟
-هوووم...چون سه دونگ بهشت اتوماتیک بخاطر مادر بودنت زیر پاته و فرزند آزاری هاتم بخاطر دلسوزی مادرانت بوده و شوهرتم که خودش ولت کرد، پس برو به...
-اسلیترین؟!

فرشته نگاه عاقل اندر سفیه ای به مروپ انداخت.
-نه بابا مگه گروهبندی هاگوارتزه؟! برو به بهشت! حالا دست راستتو بیار میخوام نامه اعمالو بدم دستت.

مروپ نگاهی به دست راستش انداخت.
-فرشته مامان؟ راستش این نامه اعمالم سنگینه و دست راستمم آرتروز داره. نمیشه بدیش دست چپم؟

فرشته خشمگین شد.
-نخیر نمیشه...باید حتما دست راست باشه! وگرنه شق القمر میشه...آسمون و زمین از هم می شکافه...کوه ها پا در میارن و جیغ زنان فرار می کنن...این چیزارو شما انسان ها درک نمی کنین که...یالا دست راستتو بیار جلو...
-باشه.

- منتظرما.

نکیر که از شانس بدش گیر یکی از بدترین مرده هایی که میشد یافت افتاده بود، در حالی که با انگشت روی پاهایش ریتم می‌گرفت؛ این را گفت.

- آخه... داستانش طولانیه، ببین یسری دارم، ولی خب شخصی نیستن.
- استعلام بگیرم؟
- بگیر خب... ولی ندارما!

تام داشت! اموال شخصیِ زیادی را از طریق وزارت به خود اختصاص داده بود، اما ممکن بود اگر نگوید، فرشته ها هم نفهمند.

- 10هزار گالیون فقط خرج خونه ت شده! بعد میگی ندارم؟!

فهمیده بودند!

- نه... خب... ببین... ببخشید.

نکیر در حالی که نامه ای را از منکر می‌گرفت، رودرروی تام ایستاد.
- به هرحال با این اوضاع نامه ت آماده ست. می‌فرستیمش بالا خودشون قضاوت می‌کنن درموردت. کار ما همینجا تمومه.
- الان چی میشه؟
- ببخشید!
- چی؟

و با ضربه ای که به سرش خورد و اورا قبض روح کرد، فهمید که چی!

مدت ها از آخرین باری که مامور حسابرسی چرتکه اش را تکان داده بود گذشته بود زیرا کارمندان فرشته درگاه، در وقت استراحت ظهرگاهی به سر می بردند.

-بلاخره بیدار شدی فرشته مامان؟

با آرامش چرتکه اش را تکانی داد.
-یک کائنات محبت...

صدای زنگی به گوش رسید. فرشته از جایش برخاست.
-خب دیگه من برم ناهار...شما همین جا علاف بشین تا من بیام!

و رفت.

بیست هزار سال اخروی بعد...

-چه عجب اومدی فرشته مامان!
-به قدری کار ما پشت میز نشین های درگاه سخت و جان فرساست که نمی دونید. کار ما حتی از کار در معدن های جهنمم سخت تره! برای همین از وقت نهار به نیکی استفاده می کنیم و حتی از وقت بعد از ناهار...من یه خواب قیلوله انجام بدم و شما بیشتر علاف بشو تا من بیام.

و دوباره سرش را روی میز گذاشت و به خواب رفت.

هزاران سال اخروی دیگر سپری شد. فرشته حسابرسی مروپ که حالا بسیار پیر و فرتوت شده بود، زمان بازنشستگی اش فرا رسید.
-نه من از میزم جدا نمیشم! من و میزم با هم خاطره داریم. چه روز ها که روش چرت زدم. چه مهر های بهشت و جهنمی که پای نامه اعمال ملت روی همین میز نزدم. نه من جایی نمیرم‌.

دو فرشته به زور او را از میزش جدا کردند و با خود بردند.

-فرشته حسابرسی شماره ۱۲۲ هستم. بفرمایید.
-امم...ببخشید مامان جان...راستش من الان چند قرنی هست که اینجام. می خواستم یه مهر پای نامه اعمالم بزنید اگر زحمتی نیست.

-پاشو دیگه! چرا بیدار نمیشی؟
-ها؟

ربکا کم کم چشمانش را باز کرد. هنوز خوابش می آمد. خمیازه ای کشید و به آدم روبه رویش خیره شد. برق میزد و سفید بود. گیج شده بود ولی همچنان سر از ماجرا در نمی آورد.

-پاشو ببینم. منو معطل خودت کردی.

ربکا کمی صبر کرد. مرگخوار تازه وارد بود؟ اگر مرگخوار بود چرا سفید بود؟
-راستی، تو تازه واردی؟
-من؟ اینو باش. میگم پاشو از رو میز.
-میز؟ اینجا اتاق خودمه. چطور جرات میکنی...

مرد با چند حرکت سامورایی(!)او را از روی میز به پایین انداخت. ربکا دستی به موهایش کشید. بعد ایستاد. سرس درد میکرد. به مرد روبه رویش نگاه کرد. همچنان سفید بود.
-منو گروگان گرفتین؟ چرا آخه؟ چطوری؟ واسه ی چی؟ من؟ به چه دردتون میخورم؟ تازه خیلی جیغجو هم هستما!
-وای خدای من! چرا منو فرستادی پی این؟
-من خیلی با شماها بدم. اصلا یه جوری جیغ میزنم کر بشین. محفلیای بد! خفاش میگیرین؟ برین پروانه بگیرین. پروانه خوشگلتر از... نه نه! چیزه... پروانه زیاده، راحت تر گرفته میشه. چرا خفاش میگیرین؟

فرشته که فهمیده بود ربکا از هیچ چیز خبر ندارد، چنان محکم روی صورتش کوبید که ربکا ساکت شد. فرشته با تاسف سری تکان داد و تلاش کرد برایش همه چیز را توضیح دهد.
-اینجا دفتر منه. توام اومدی که مهر تایید بگیری.
-مهر تایید چی؟ برای چی؟ برای زندانی کردنم؟ پروفسورتون بهتون یاد نداده با مهمون باید چطوری رفتار کنین؟ با یه خفاش مظلوم کمیاب در خطر انقراض؟
-پروفسور کیه؟ زندان چیه؟ اینجا اولین اتاق تایید صلاحیت مرده است.
-مرده؟ مرده؟ کی مرده؟
-خدایا به من صبر بده! خب تو دیگه!
-من؟

ربکا با تعجب به مرد نگاه کرد.
-تو کی هستی پس؟
-من منکر م دیگه. توهیچی درباره شب اول قبر...
-شب اول چیه؟ قبر چیه؟ من تازه به دوران جوانی داشتم میرسیدم. جوونم... آرزو دارم.
-این دیگه مشکل خودته.
-چرا به مرده ها توجه نمیکنین؟ چرا؟ من با مسئولین کار دارم!
-بشین سرجات بابا! ازت سوال کردم ولی خواب بودی جواب ندادی. بشین تا نکیر بیاد.

منکر کاغذ سوالات را جمع و جور کرد و به سمت در رفت.
-10دقیقه دیگه نکیر میاد. اومد بهش بگو منم صدا بزنه. فکر فرار از اینجام به سرت نزنه ها.
-نه بابا. من اصلا نمیخوام از پنجره به بیرون نگاه کنم. و اصلا از پنجره فرار نمیکنم.

منکر با نگاه "بری، خودم پوستتو میکنم" از اتاق بیرون رفت. ربکا با سرعت به سمت پنجره رفت و تلاش کرد پنجره را باز کند.

بلاتریکس طبق گفته فرشتگان مسیری را طی کرده، به دروازه‌ای رسید. فرشته پیر و فرتوتی جلوی دروازه ایستاده و مستقیما به تخم چشم بلاتریکس زل زده بود.
-بیا فرزندم... بیا ببینیم نامه اعمالت چند چنده.

بلاتریکس اصلا به فرشته پیر رو‌به‌رویش اعتماد نداشت.
-به من نگو فرزند. یاد یکی میوفتم.
-باشه... بیا درختم... نزدیک شو... خب... چقدر قتل و شکنجه تو پرونده داری... هوم... عجیبه!

بلاتریکس نمی‌دانست چه چیزی عجیب بود. حتی انسانی با ضریب هوشی جلبک هم تشخیص می‌داد که بلاتریکس هیچگاه انسان خوبی نبوده است.

-هوم... چقدر نیکی کردی تو زندگی... راست می‌گن که کتاب رو از جلدش قضاوت نکنین‌ها... جلدت سیاهه اما درونت...
-نگو! ساکت! نگو اون واژه‌رو... درونم هم سیاهه. سیاه مثل قیر...

اشکی از چشم فرشته پایین آمد.
-چقدر تو متواضعی... چه انسان گرامی هستی... چقدر...

بلاتریکس خیلی فکر کرد. لاکن هیچ کار نیکویی را به یاد نیاورد.