یک مکان مخوف بیابونی ، ضل گرمای ظهر

ارباب روی یک مبل گرم و نرم دو زانو لم داده و در حالی که خودشو باد میزنه ، به لوسیوس خیره شده که روی شکم پسرش نشسته .
- زود باش ... منتظر چی هستی ؟ خشانت خودتو به اربابت ثابت کن تا رستگار بشی!

لوسیوس مثل خوابی که دیده بود خیس عرق شده بود .

نارسیسا: هزار بار بهت گفتم شام این قدر کوفت نکن ! گوش نمیکنی که .

شپلخ (صدای کوبیده شدن لگد لوسیوس به در و کنده شدن در از جا)

لوسیوس هنوز در فکر بود. انگار تمام آن شام خوشمزه تبدیل به زهری شده بود که معده اش را خراب می کرد.

-به....به...به لوسیوس خوش اومدی. چه چیزی مرگخوار شجاع منو این وقت شب اینجا کشونده؟

تمام خانواده لوسیوس همراه با وسایل گران قیمت خودشون در پشت لوسیوس زانو زدند.

لرد با صدایی پر از خشم گفت: این به من ربطی نداره، من نگران اون گنج هستم.....نباید دست محفلی ها بهش برسه.
لرد دستش را روی چانه خود گذاشت و به فکر فرو رفت.

لوسیوس از ترس صورتش به رنگ قرمز در آمده بود.

حیاط برخلاف داخل خانه خلوت بود و کسی در آن قدم نمی زد. لوسیوس باید به پشت بام می رفت چون یک راه مخفی در پشت بام وجود داشت که به زیر زمین می رفت.

چگونه او می توانست به میان آن همه محفلی برود و گردنبند سالازار اسلایترین رو از زیر زمین بیاورد.

او چگونه می توانست داخل خانه ای بشود که نمی توان توش آپارات کرد.

در حالی که مرگخواران و اربابشون در حال مرتب کردن خودشون و تهیه شیرینی بودن، آستوریا در تنگنای بدی قرار گرفته بود.

خب من چند تا راه دارم.اول اینکه همین الان خودمو غیب کنم که اونطوری رول بی مزه میشه پس ازش میگذریم( )...میتونم ارباب رو احضار کنم که به قیمت جونم تموم میشه.. میتونم هم همینطوری عین گاو سرمو بندازم از اتاق برم بیرون...فکر کنم این آخری مناسب باشه...

- ارباب دستور داد که اگر سر راه دامبلدور را دیدی سرشو گرم کنی.نباید از ماجرای خواستگاری بویی ببره.اونطوری از قتل زمورت توسط گریندل والد با خبر میشه به اضافه ی نامزدی کبری با نجینی و هم چنین از قصد تو در اونجا. زودتر کارتو انجام بده و سرشو گرم کن.

هوا تاریک بود و سو سو ی باد به گوش میرسید،در کلبه ی کوچلی که به آن پاره های سیاه آویزان کرده بودند و تمام راغ ها روشن بود، صدای موسیقی کمی به گوش میرسید

همه ی محفلی ها نشسته بودند و داشتن گریه میکردند و دو نفر از آنها که داشتند حلوا پخش میکردند، ناگهان متوجه سایه ای پشت دیوار که از پنجره معلوم شده بود شدند ولی به روی خود نیاوردند و رفتند به آشپز خانه

این صدای رون ویزلی بود که با ترس و وحشت به هری میگفت ، دست های او میلرزید و دندان هایش روی هم سابیده میشدند