رستورانی در همان نزدیکی

همه وارد رستوران شدند. تسی میز گرد کوچیکی رو برای نشستن انتخاب کرد. هکتور هم ناچارن روبه‌روی تسی نشست. بقیه‌ی مرگخواران دور میز بزرگتری جمع شدند.

رستورانی که تسی انتخاب کرده بود پیست رقص بزرگی داشت که عده‌ای جادوگر و ساحره همراه با موزیکی که پخش میشد درحال رقصیدن بودند.

مرگخوارها همگی کباب جزغاله سفارش دادند که برای آنها غذای محبوبی بود. هکتور هم میخواست کباب جزغاله سفارش بده، که تسی بدون اینکه منوی غذا رو به هکتور بده دو پُرس ماهی سوخاری سفارش داد. هکتور از ماهی بیزار بود و از اونجایی که جرأت مخالفت با تسی را نداشت شروع به ویبره زدن کرد:

-
- عزیزم دوس داری ما هم برقصیم؟

و منتظر جواب هکتور نشد و با سُم‌ش دست هکتور را گرفت و به پیست رقص رفت. مرگخوارها دولُپی درحالِ خوردن بودند!

- عاااا بیاع! از اینا از اینا از اینا از اینا

خلاصه:

تسترال های لرد گذاشتن رفتن. لرد از مرگخوارا می خواد براش تسترال های جدید تهیه کنن. مرگخوارا برای خرید تسترال به بازار می رن و موفق می شن یه تسترال پیدا کنن. ولی تستراله هم حرف می زنه و هم خیلی پرروئه!
تسترال بهشون می گه که قبل از رفتن باید هکتور رو براش بکشن. مرگخوارا ادعا می کنن که هکتور یه نوع تسترال ماده اس و اسمش تستراکتوره! تستراله هم عاشقش می شه و برای ناهار دعوتش می کنه.

................

تسترال نگاه عاشقانه ای به هکتور انداخت. هکتور واقعا زیبا بود.
-ببخشید عزیزم. می تونم تستراکتور صدات کنم؟

-نه پس چی می خواستی صدام کنی؟ خب اسمم همینه!

هکتور اصلا رومانتیک نبود و این قلب تسترال را شکست.
-باشه...ولی تو می تونی تسی صدام کنی.

هکتور تمایلی به این کار نداشت. ولی فعلا مجبور بود!
-تسی؟ مخفف چیه؟

-تسترال دیگه! همه مثل تو خوش شانس نیستن که اسم مخصوص به خودشون رو داشته باشن. عزیزم...می تونم در طول راه سُمِت رو بگیرم؟

هکتور لبخندی زد.
-نه عزیزم. سرتو بنداز پایین و یورتمه تو برو تا جفتک نزدم! ارباب با بهترین ناهاری که نمی تونی فکرشم بکنی منتظرن.

تسترال احساس کرد در مقابل لبخند زیبای هکتور در حال ذوب شدن است.
-من گشنمه...گفتم که. نمی تونم تا رستورانی که شما می گین صبر کنم. همین نزدیکیا با هم ناهار می خوریم. چشم در چشم و سُم در سُم هم. .

خانه ی ریدل ها آرام بود. خانه ی ریدل ها صلح آمیز (؟) بود. خانه ی ریدل ها خالی از خروار مرگخوارهایی که جیغ بکشند، در سر خودشان بزنند، به این سو و آن سو بدوند و در انتها دوربین با لانگ شاتی لرد را در گوشه ی کادر نشان بدهد که اعصاب ندارد و کروشیو به اطراف می پراکند، سرشار از صفایی محفل گونه بود. سرشار از عشق. مهر. محبـ...

قیــــــــــــــــــــــــج!

به ریش سالازار و نیش باسیلیسک که خانه ی ریدل ها آرام بود.

قیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــج!

بابا مرگخوارها هیچکدوم خونه نیستن! تو دیگه...

قیـــج قووووج قیــــج قیـــــج قیــــــــــج!

اسمایلی های فوق، یک عدد و یک عدد یکی عصبی و دیگری متحیر جست زنان (خب، چون پا ندارند) وارد اتاق بغل می شوند تا بفهمند در روزی که لرد کروشیو نمی زد و مرگخوارها جیغ نمی زدند و عملاً هیچ تسترالی (واقعاً. یعنی به معنی دقیق کلمه. این تمام چیزیست که از رویش کل سوژه را نوشته اند) در خانه ی ریدل ها نبود، این صدا از کجا...

- سرورم! من در همین قالب! در هر قالبی! من بهتون خدمت خواهم کرد! اجازه نمی دم...

صداهای ریزی در اتاق می پیچید، ولی کسی داخل اتاق به چشم نمی خورد. جز چند میز و صندلی، لوازم آرایش، تعدادی پاتیل، تعدادی نقاب، تعدادی هدست برای روز مبادا، تعدادی دم (بریده شده، متعلق به دشمنان لرد) و تعدادی سر (قاقالی لی های نجینی) و یک بطری با چوب پنبه ای تکان خورنده بر سرش، هیچ چیز در اتاق...

- تکان خورنده؟
اسمایلی گفت.

- چوب پنبه؟
اسمایلی گفت.

آنها دقیق تر به بطری و چوب پنبه نگریستند و در همین حال، دوربین روی دور تند به عقب بازگشت تا به بینندگان یادآوری کند که...

نقل قول:

اسمایلی ها چند لحظه در سکوت به هکتور چوب پنبه ای که داشت خودش را به زور بالا می کشید و انواع آواهای متشکل از ق و ج نظیر قیج، قوج، قاج، قج و غیره را می ساخت نگریستند و بیشتر فکر کردند.
اگر هکتور چوب پنبه ای اینجا بود، پس کسی که تسترال شده بود (باز هم، واقعاً. به معنی دقیق کلمه. به پست های قبل مراجعه کند) چه کسی بود؟!

هکتور سینه‌اش را صاف کرد.
- بذار بهت بگم من کیم. من بزرگترین معجون‌سازیم که دنیا تا به‌حال به خودش دیده. لرد ارباب منو با بالاترین حقوق و عزت و احترام به استخدام در آورده تا-

بلاتریکس با خشونت حرف هکتور را قطع کرد.
- نه! ما باید راستش رو بگیم. هکتور... اون...ام... یه نوع تسترال پیشرفته است! اهم.. ماده هم هست! اسمشم تستراکتوره!

هکتور با اخم گفت: چی؟ عمه‌ت تستراله.

پیش از آن که بتواند چیز دیگری بگویید، تسترال او را به زمین گذاشت و تعظیم تسترالانه‌ای کرد.
- اوه! بانو، من متوجه نبودم. جسارت منو ببخشین. چطور تونستم چنین زیبایی‌ای رو نادیده بگیرم؟

هکتور گیج و ویج به تسترال و سپس به مرگخواران نگاه می‌کرد. بلاتریکس به آرامی در گوشش گفت: اگه می‌خوای خورده نشی نقش بازی کن!

تسترال که لبخند ملیحی زده بود، گفت: بانوی من، شما بسیار زیبا به نظر میرسین. مایلین که برای صرف برانچ بریم بیستروی بسیار شیک مرگخواران بجز رودولف؟

هکتور با حیا بود اما. لایتینا داد زد: عروس رفته گل بچینه. بلبلبلبلبــ
- دوباره می‌پرسم ماه و ستاره‌های من! آیا مایلین با بنده ناهار صرف کنین؟
- با اجازه لرد ولدمورت و بزرگترا، بـــلــ-

رودولف ناگهان از ناکجا آباد پیدا شد و در حالی که گرزی را تکان می‌داد فریاد کشید: مگه این که از رو جنازه‌ی من بگذرین!

بلاتریکس باز میانجی‌گری کرد و آرام بدو گفت: هکتوره! ماده نیست، نگران نباش. حالا هم برو جدول خاموشی رو چک کن. باید تسترال و تستراکتور رو به بهترین قرار زندگیشون ببریم!

مرگخوار ها با بهت به تسترالی که تسترال نبود و داشت دور میشد نگاه می کردند که ناگهان...
- من رو بذارم زمین جغد سم دار دروغگوی تسترال...
جیغ هکتور بلند شده بود.
تسترال هکتور رو انداخت زمین و با عصبانیت به سمت مرگخوارا برگشت.
- شما گفتین مرده! این که زنده است!
هکتور سعی می کرد کرم پودر های فاسد رو از روی صورتش پاک کنه و نارسیسا سعی کرد این موضوع رو حل کنه.
- نه! این مرده! جادوی حرکت روش اجرا کردیم ببینیم جواب میده یا نه!
بلاتریکس با خشم به سمت هکتور برگشت و چوبدستیش رو در آورد.
-الان طلسم رو باطل می کنم ببینی.
هکتور که مرگ رو نزدیک تر از هر چیزی می دید قبل از اینکه بلا حرکتی بزنه دوباره شل و وارفته و مثل یک مرده ی واقعی روی زمین افتاد و به خودش افتخار کرد.
تسترال که با مغز تسترالی کوچک و جغدی اش در تلاش بود تا پیچیدگی این رفتار ها رو درک کنه به سمت هکتور رفت.
- خب پس... من باید پیغاممو برسونم... هوهوهو.
و دوباره نیت کرد تا پرواز کند.
- نه این پیغام نیست!
- پس چیه؟
مسئله ی جدیدی رخ داده بود. هکتور واقعا چه بود؟

بلاتریکس عصبانی و بی تاب بود.
_ ارباب منتظرن! یه چیزی بدین بهش کوفت کنه بریم دیگه!

نارسیسا به سمت جمع رو کرد.
_ خب یه علفی ، گلی، چیزی گیر بیارین بدیم بخوره تا بتونیم بریم...
_ علف آخه؟

نارسیسا به تسترال نگاهی انداخت.
_ آره دیگه... نیگا سم داره... سم داران علف میخورن دیگه. پس اینم علف خواره!

و از آنجاییکه کسی ایده دیگری نداشت، مرگخواران برای یافتن علوفه رهسپار دشت های اطراف شدند!

چند دقیقه بعد، هوریس با بوته ای که از ریشه کنده بود بازگشت.
تسترال به بوته ی در دست هوریس نزدیک شد. کمی آن را بو کشید. سپس مشغول خوردن شد.

_ دیدین گفتم علف خواره!

بلاتریکس نفسی از سر آسودگی کشید.
_ خب. بریم دیگه. زود...زود... تسترال راه بیفت.

ولی تسترال بی توجه سر جایش ایستاده بود.

_ سیرشدی دیگه. بیا بریم!
_
_ عجب تسترالِ تسترالیه ها! چرا نمیای؟
_ من تسترال نیستم. من جغدم! هو هو...هو هو... باید نامه امو برسونم...

سپس با خیال اینکه هکتور نامه است او را به دهان گرفت و پر کشید!

هیچکس در مورد غذای یه تسترال لوسِ بدعنقِ سخنگو هیچ ایده‌ای نداشت.

- شماها مگه مدرسه نرفتین؟ تو اون هاگوارتز چی بهتون یاد دادن که نمیدونید غذای تسترال چیه؟

تسترال راست میگفت. این نقص بزرگ سیستم آموزشی بود. هیچوقت از چیزای مهم حرف نمیزد و چسپیده بود به چیزای بدردنخوری مثل "دفاع در برابر جادوی سیاه". هیچوقت نیازهای جامعه رو در نظر نمی گرفت. قطعا تسترال های سخنگو قسمتی از جامعه‌ی جادویی رو تشکیل میدادن. غذا یکی از نیازهای اولیه‌ی هر موجودیه ولی مرگخوارا نمیدونستن غذای تسترال چیه. این که مرگخوارا همچین چیز بدیهی رو نمیدونستن، قطعا کم کاری سیستم آموزشی رو میرسوند.

هوریس احساس کرده بود توهین بزرگی از طرف یه تسترال بدقلق بهش شده. باید یه جوری اوضاع رو درست میکرد. ترم جدید هاگوارتز شروع شده بود و روی گالیون گالیون دانش‌آموزا حساب کرده بود. نوشیدنیای کره‌ایش داشت ته میکشید.
- اینجوریام نیس جناب تسترال. ترم جدید هاگوارتز تازگیا شروع شده. مدیریت فخیم مدرسه در نظر داره کمپین حمایت از حقوق تسترالای سخنگو را بندازه.

این حرف هوریس قطعا عواقبی داشت ولی هیچی از نوشیدنی کره‌ای مهمتر نبود. هیچی!

تسترال تحت تاثیر قرار گرفته بود. تا حالا "جناب" خطاب نشده بود. تا حالا هیچ کمپینی مخصوص تسترال ها ندیده بود. تسترال، تسترال کیف شده بود. ولی با وجود قار و قور شکمش و هکتورِ روی پشتش، کیفش زیاد طول نکشید.
-باشه حالا هرچی... من گشنمه.

هکتور به خودش مفتخر بود. افتخارش در آن لحظه در حد افتخار لحظه ای بود که برای اولین بار معجون جاودانگی را ساخته بود و روی خودش امتحان کرده بود که به موجب آن تکثیر شده بود به ده ها هکتور. البته، او بقیه هکتورها را منجمد کرده بود و نگه داشته بود برای روز مبادا.

افتخار هکتور تنها برای چند دقیقه به طول انجامید، یعنی زمانی که مرگخواران او را بلند کردند و روی کولِ ناهموار تسترال قرار دادند.
هکتور که بوی بد مرگ را از بدن تسترال استشمام میکرد، همچنان به سختی بی حرکت ماند. این بو، حتی از بوی بدترین معجون هایش نیز بدتر بود، هکتور با فکر کردن به این موضوع، یکبار دیگر به خودش افتخار کرد.

بلاتریکس به سرعت گفت:
- خیلی خب دیگه... آماده باشید که حرکت کنیم. نمیتونیم آپارات کنیم، مجبوریم... لایتینا؟

لایتینا جوابی نداد.

- نا؟ سرت رو از توی اون وسیله نجس مشنگی بکش بیرون و بلند شو بریم!

لایتینا که نشسته بود روی زمین مقابل لپ تاپ مشنگی اش و داشت آلو با نمک میخورد، به شدت از جا پرید.
- ناااااح... نمک رفت تو کیبوردم!

بلاتریکس برای یک ثانیه پوکرفیس شد، سپس برای اینکه کنترل اوضاع از دستش خارج نشود، به سرعت لپ تاپ و آلوهای لایتینا را گرفته، در جیب و چشم و چال وی فرو برد.
اکنون تمام مرگخواران آماده بودند.
آنها جاروهای خود را احضار کرده، روی جاروها سوار شدند و تسترال هم به همراهشان شروع به پرواز کرد.
داشتند از بالای لندن عبور میکردند که ناگهان تسترال شروع کرد به کم کردن ارتفاعش.

- هووی... تسترال! چرا داری فرود میای؟
- تسترال عمه‌ته! گرسنمه! نمیتونم با وجود گرسنگی پرواز کنم که. باید بریم یه چیزی بخورم اول.

مرگخواران در تلاش برای اینکه جلوی ناسزا دادن خود را بگیرند، و هکتور در تلاش برای اینکه همچنان بی حرکت بماند، فرود آمدند...
و همان لحظه بود که بزرگترین سوال به ذهن تک تکشان خطور کرد...
غذای تسترال ها چیست؟

کراب همینجوری جلو رفت. هی جلوتر میرفت. قدم پشت قدم... با اقتدار، مثل یه کراب با عظمت، همین طور به صورت حماسی جلو میرفت...

- داداش دنده عقب بگیر زیاد رفتی جلو.

اقتدار کراب خرد و خاکشیر شد. اما کراب دست بردار نبود. یه جارو و شیشه مربا برداشت، با جارو اقتدارشو از روی زمین جمع کرد و توی شیشه مربا ریخت.

- کراب اگه به خاطر تاخیر تو ارباب خودمونو به عنوان تسترال بذاره توی طویله قول میدم حتی ازت تسترالم نمونه.

اما تهدید بلا تهدیدی نبود که کراب اونو نادیده بگیره، اقتدار خرد و خاکشیر شده ش هم اینو درک میکرد پس سری به نشانه‌ی این که "برو من درکت میکنم" ـی تکون داد. کراب هم سریع با دستمال اشک هاشو پاک کرد، نه برای این که کسی گریه‌شو نبینه، بلکه به خاطر این که ریمیلش گرون بود و نمیخواست خراب...

- کراب!

کراب با فریاد مرگخواران دوون دوون عقب رفت و رو به روی هکتوری وایستاد که خودشو به مردن زده بود.

هکتور همیشه کراب رو اذیت میکرد، ویبره میرفت و باعث میشد دست کراب موقعی که داشت آرایش میکرد بلرزه و تمام زحمتاش به باد بره، وسایل کراب رو بر میداشت و از اونا برای معجون درس کردن استفاده میکرد یا حتی گاها بعضی شبا معجوناشو روی اون امتحان میکرد و بعضی صبحا کراب وقتی بیدار میشد که شبیه ملاقه س!

کراب با به یاد آوردن تمام این ها و کینه‌هایی که از هکتور داشت با خودش فکر کرد که شاید وقت انتقامه. پس هرکاری رو میتونست انجام داد تا مثلا امتحان کنه و ببینه هکتور مرده یا نه.
برای هکتور لاک ارزون زد، روی صورتش کرم پودر فاسد شده زد، هکتور رو به طرز افتضاحی آرایش کرد و درنهایت میشد گفت که چیز فاجعه آمیزی رو ازش ساخت.
اما هکتور برای اولین بار توی عمرش مفید واقع شد و تکون نخورد!

خلاصه:

تسترال های لرد گذاشتن رفتن. لرد از مرگخوارا می خواد براش تسترال های جدید تهیه کنن. مرگخوارا برای خرید تسترال به بازار می رن و موفق می شن یه تسترال پیدا کنن. ولی تستراله هم حرف می زنه و هم خیلی پرروئه!
تسترال بهشون می گه که قبل از رفتن باید هکتور رو براش بکشن.
بلاتریکس وانمود می کنه که داره این کار رو انجام می ده.

..............................

بعد از چند دقیقه، بلاتریکس به همراه هکتورِ شل و ول و بی حرکت از اتاق خارج شدند. هکتور جوگیر شده بود و زبانش را هم به صورت یک وری از دهانش خارج کرده بود!

بلاتریکس رو به تسترال کرد.
-بیا...کشتمش!

تسترال جلو رفت. با سمش هکتور را تکان داد...توی صورتش فوت کرد...توی چشمش تف کرد...توی گوشش فحش های بدی داد...قلقلکش داد...ولی چیزی نفهمید!
برای همین رو به نارسیسا کرد.
-برو ببین مرده؟

نارسیسا از عصبانیت که چرا همیشه این مسئولیت نفرت انگیز باید به او سپرده شود، به طرف هکتور رفت. یک چشمش را باز کرد و نگاهی به مردمکش انداخت.
-بله...مرده!

تسترال شانه هایش را بالا انداخت.
-تو کله زخمی رو هم گفته بودی مرده. به تشخیصت نمی شه اعتماد کرد. یه نفر دیگه هم چک کنه...اگه مرده بود، اینو بندازین رو کول من که با هم بریم. هی...تو برو!


با اشاره تسترال، کراب جلو رفت.