اينجا هم شش مرگخوار غايبند ... سه نفرشون در راه خدمت به من مرده ان . يکي شون ترسو و بزدل بوده و نيومده ... که سزاي عملشو مي بينه . يکي شونم هست که مطمئنم ديگه پيش ما نمياد ... اونم کشته مي شه ، و يک نفر ديگه هست که وفادارترين خادم منه و داره انجام وظيفه مي کنه .

ناگهان صدای خش خش شنل های متعددی به گوش رسید . جادوگرها بر روی قبرها ، در پشت درخت سرخدار ... و در هر جای تیره و تاریکی خود را ظاهر می کردند . همه ی آنها نقاب داشتند و کلاه شنلشان را روی صورتشان انداخته بودند . آنها یکی یکی جلو می آمدند ... همه ی آنها آهسته و با احتیاط پیش می آمدند گویی آنچه را می دیدند باور نمی کردند . ولدمورت ساکت شد و منتظر ماند . آنگاه یکی از مرگخوارها جلوی او زانو زد و چهار دست و پا به سمت ولدمورت رفت و لبه ی ردای سیاهش را بوسید . او زیر لب گفت :
- ارباب ... ارباب ...
مرگخوارانی که پشت سر او بودند نیز همین کار را کردند . یکی یکی زانو زدند و لبه ی ردایش را بوسیدند و عقب ایستادند . آنها دور قبر تام ریدل ، ولدمورت ، هری و دم باریک که هنوز ناله و شیون می کرد حلقه زدند و دایره ای تشکیل دادند . اما هنوز بین بعضی از آنها فاصله ای به چشم می خورد گویی منتظر افراد دیگری بودند . اما به نظر می رسید که ولدمورت انتظار کسی را نمی کشید . او به جادوگران نقابدار نگاهی انداخت و با این که باد نمی وزید صدای خش خش شنل هایشان به گوش رسید گویی همه با هم لرزیده بودند . ولدمورت به آرامی گفت :
- مرگخواران ، خوش آمدید . از آخرین باری که همدیگه رو دیدیم سیزده سال می گذره ... سیزده سال ... با این حال شما به پیام من جواب دادین ، انگار همین دیروز همدیگه رو دیده بودیم ... در هر حال دوباره هممون زیر پرچم علامت شوم متحد شدیم . اما آیا واقعا متحد شدیم ؟
او رویش را برگرداند و در حالیکه شکاف های بینی اش باز شده بود بو کشید . سپس گفت :
- بوی گناهکاری میاد ... اینجا پر از بوی گناه شده .
برای دومین بار لرزشی بر اندام جادوگران افتاد گویی حضورشان در آنجا فقط برای این بود که شجاعت پشت کردن به او را نداشتند . ولدمورت گفت :
- همه تون صحیح و سالمین و قدرتتون خدشه دار نشده ... وگرنه این قدر فوری در اینجا حاضر نمی شدین . با دیدن وضعیت شما از خودم پرسیدم چرا این گروه هیچ وقت به کمک اربابشون نیومدن . اربابی که قسم خورده بودن تا ابد بهش وفادار باشن ...
هیچکس حرفی نزد . هیچکس تکان نمی خورد جز دم باریک که روی زمین افتاده بود و هق هق گریه می کرد . ولدمورت آهسته گفت :
- بعد به خودم جواب دادم ... حتما همشون فکر می کردن من رفته ام و تباه شده ام ... اونا رفتن توی جمع دشمنانم و تقاضای عفو کردن ... گفتن که جادو شده بودن و نمی دونستن دارن چیکار می کنن ... بعد دوباره از خودم پرسیدم : ولی چطور ممکنه به ذهنشون نرسیده باشه که من دوباره بر می گردم ؟ اونا که می دونستن من سالها پیش چه اقداماتی کرده بودم تا از مرگ جسمانی مصون باشم . اونا که به چشم خودشون قدرت عظیم منو دیده بودن . در زمانی که من مقتدرتر از هر جادوگر دیگه ای بودم قدرت بیکران من برای همه شون به اثبات رسیده بود ... بعد به خودم جواب دادم : شاید اونا فکر می کردن قدرتی مافوق قدرت من وجود داره .قدرتی که می تونه حتی لرد ولدمورتو شکست بده ... گفتم شاید طرفدار جادوگر دیگه ای شدن ... شاید طرفدار قهرمان مردم عامی و گند زاده ها و مشنگ ها شدن ... شاید طرفدار آلبوس دامبلدور شدن ...
جادوگرن نقابدار با شنیدن نام دامبلدور به تکاپو افتادند و با حرکت سر مخالفتشان را نشان دادند و زیر لب چیزهایی گفتند . اما ولدمورت به آنها اعتنایی نکرد و گفت :
- واقعا نا امید شدم ... اقرار می کنم که خیلی نا امید شدم ...
یکی از مردان نقابدار خود را جلو انداخت و در حالیکه سراپا می لرزید در برابر ولدمورت به خاک افتاد . با صدای جیغ مانندی گفت :
- ارباب ! ارباب ، منو ببخشین ! هممونو ببخشین !
ولدمورت قهقهه را سر داد . چوبدستیش را به سمت او گرفت و گفت :
- بشکنج !
مرگخوار بر روی زمین جیغ کشید و به خود پیچید . هری اطمینان داشت که صدایش به خانه های اطراف می رسد ... ای کاش مأموران پلیس می آمدند ... هری در اوج نا امیدی خدا خدا می کرد که کسی به کمکش بیاید ... هر که بود برایش فرقی نمی کرد ...
ولدمورت چوبدستیش را بالا گرفت . مرگخواری که شکنجه شده بود روی زمین ولو شد و نفس نفس زد . ولدمورت به نرمی گفت :
- بلند شو اَوری ! بلند شو ! تو تقاضای بخشش می کنی ؟ من نمی بخشم . من چیزی رو فراموش نمی کنم . سیزده سال آزگار ... من زمانی شما رو می بخشم که کوتاهی سیزده سالتونو جبران کرده باشین . همین دم باریک تا حدی تونسته جبران کنه ، مگه نه ، دم باریک ؟
او به دم باریک نگاه کرد که همچنان هق هق می کرد و گفت :
- تو به سمت من برگشتی ... اما این برگشتن از روی وفاداریت نبود ... از ترس دوستان قدیمیت به سراغ من اومدی ... دم باریک ، تو مستحق این درد و عذابی خودتم اینو خوب می دونی ، درسته ؟
دم باریک ناله کنان گفت :
- بله ، ارباب ... خواهش می کنم ، ارباب ، خواهش می کنم ...
ولدمورت با خونسردی به دم باریک نگاه می کرد که روی زمین ناله و شیون سر داده بود و در همان حال گفت :
- با این حال تو به من کمک کردی که به بدنم برگردم . با وجودی که آدم بی ارزش و خیانتکاری هستی و به من کمک کردی ... و ولدمورت به کسانی که بهش کمک کنن پاداش می ده ...
ولدمورت دوباره چوبدستیش را بلند کرد و در هوا چرخاند . پرتوی نورانی همچون نقره ای مذاب در مسیر حرکت چوبدستی در هوا شناور ماند . لحظه ای بی شکل ماند سپس پیچ و تابی خورد و به شکل دست انسان در آمد که مثل مهتاب سفید و درخشان بود . دست درخشان پرواز کنان پایین رفت و به مچ دست خون آلود دم باریک متصل شد .
بلافاصله صدای هق هق دم باریک قطع شد . نفس هایش بلند و صدا دار شدند . دستش را بالا آورد و ناباورانه به دست نقره ای خیره شد که کاملا به مچش چسبیده بود . درست مثل این بود که یک دستکش تابناک خیره کننده به دست کرده باشد . او انگشتان درخشانش را باز و بسته کرد سپس در حالیکه دستش می لرزید شاخه ی خشکیده ی نازکی را از زمین برداشت و با دستش آن را خرد کرد . او آهسته زمزمه کرد :
- سرورم ، ارباب ... خیلی قشنگه ... ازتون ممنونم ... خیلی ممنونم ...
سپس چهار دست و پا جلو رفت و لبه ی ردای ولدمورت را بوسید . ولدمورت گفت :
- امیدوارم دیگه وفاداریت نسبت به من خدشه دار نشه ، دم باریک .
- هرگز ... سرورم ... هرگز ، سرورم ...
دم باریک بلند شد و در جایش در حلقه ی مرگخواران ایستاد . صورتش هنوز از اشک خیس بود و به دست نیرومند جدیدش نگاه می کرد ... (ادامه این متن ، نقل قول اولین پست همین تاپیک است)

مری باود نوشته:پ.ن 1 : بلا پست اول رو بخونی میبینی که بلا جایگاهی نداشته توی صف !
پ.ن 2 : گفتم جایی از کتاب رو نقل قول کنین که بلا توش با علامت شوم دیده شده باشه چون به مرگخواریت صرفش شک داریم ! این همون دلیلی هست که باهاش مالفوی رو توی کتاب 6 میسنجن ... اوکی ؟

بلاتریکس یکی از کسایی بوده که زیاد به لرد خدمت کرده و زیادم پیشش بوده ولی اینای از مرگخواریتش نبوده بلکه به صرف علاقه بوده و بس ! لردم چنین حسی ر به آن داشته ! جایی که بلا در کتاب آر توسط مالی ویزلی به مرگ محکوم میشه چنین حسی در میان حملات دیده میشه ! و البته آنجا گفته میشه وفادارترین یار لرد ! و حرفی از مرگخواریت نیست !

بلاتریکس جیغ زنان این را گفت و عقب عقب رفت تا بهتر بتواند هری را ببیند و ادامه داد:_مطمئنین؟خب پس لرد سیاه باید فورا مطلع بشه!
آستین چپش را بالا زد و هری داغ علامت شوم را روی پوستش دید و میدانست که بلاتریکس خیال دارد با لمس آن،ارباب محبوبش را فرا خواند_
لوسیوس مچ دست بلاتریکس را گرفت و از تماس دستش با علامت شوم جلوگیری کرد و...

ریگولس بلک نوشته:یادتون رفته بلاتریکس لسترنج و لوسیوس مالفوی دو مرگخواری بودند که لردسیاه بهشون اعتماد کرد و هورکراسس هاش رو بهشون داد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

اگر رابستن و رودولف رو در نظر بگیریم همون جا ایستده ان اما گفته نمیشه جایگاه سه نفری یعنی بلا در این میون نیست ! و شاید اصلا لرد بلا رو مرگخوار صرف حساب نمیکرده !

من و رودولف بودیم که توی ازکابان به لرد وفادار موندیم ..

ولدمورت دوباره حرکت کرد و در محلی که جای دو مرگخوار خالی مانده بود ایستاد . این فاصله میان مالفوی و نفر بعدی بود . ولدمورت به آرامی گفت :
- اینجا جای لسترنج هاست

نعره زد

هری احساس کرد که با حرکت آهسته بر می گردد ؛ خشم ولدمورت از سقوط آخرین و بهترین سردارش مثل بمبی ترکید و موج انفجارش مک گونگال ، کینگزلی و اسلاگهورن را به عقب پرتاب کرد و ....