سه سال پیش بود که شنیدم که لرد بزرگ دوباره به مسند قدرت رسیده !
اول برایم خیلی مهم نبود اما از همان لحظه نخست حسی عجیب درونم پدیدار گشت :
دلم می خواست به پیشوازش بروم و بگویم که حاضرم مانند قدیم که جاسوس شما در هاگوارتس بودم برای شما کار کنم اما می ترسیدم . می ترسیدم که مورد مجازات قرار گیرم. گاهی با خودم می گفتم چه مجازاتی ؟ من یک روحم و روح هم که شکنجه نمی شود. اما می دانستم که لرد سیاه آنقدر قدرت دارد که حتی یک روح را به شیوه خودش مجازات کند.
کم کم احساس مسئولیت می کردم. تا اینکه سر انجام دیروز فرا رسید.
نزد لرد سیاه رفتم و پیش او زانو زدم گفتم که به او وفادارم. او در ابتدا حرفم را باور نکرد اما وقتی به من گفت که این مدت چه کردی و من گفتم که با هیچ جبهه سفیدی همکاری نکردم به من آفرین گفت و گفت : تو از کل گردان من وفادار تری.
و آن روز خودم نیز به وفاداریم به لرد ولدمورت پی بردم و از این مساله بسیار خوشحال هستم !

گرگ خاکستری به ارامی در جنگلی وسیع در حرکت بود.هوا تاریک شده بود و او در میان تاریکی شب در میان انبوه درختان بلند قامت قرار داشت.او بسوی قلب جنگل پیش میرفت،و هر از گاهی می ایستاد و با دقت به صدا های اطراف خود گوش میکرد.ساعتها بود که در این جنگل حرکت میکرد،روزگاری این جنگل خانه او بود ،اما اینک باید ان را ترک میگفت.در حال حرکت بود که ناگهان صدایی از دور دست به گوش رسید .صدای ناله یک مرد.او ایستاد و دوباره صدا به گوش رسید.او با سرعت خیز برداشت و بسوی صدا حرکت کرد.
........................
مرگخوار دیگر راهی نداشت.چوب جادویش شکسته بود و دیگر امیدی به زنده ماندن نداشت. و درست در مقابلش مردی با چوب دستی ایستاده بود.و تا چند لحظه دیگر دوستانش هم به کمک او می امدند .
او نتوانسته بود ماموریت لرد را به پایان برساند.در حال یافتن راه فراری بود .اما آنقدر ضعیف شده بود که دیگر قدرت حرکت کردن نداشت.
مرد چوبش را بطرف مرگخوار گرفت و گفت:"خب دیگه باید بگی که واسه چی به اون مکان اومدی؟چی رو برداشتی ؟دیگه راهی نداری؟"
و زیر لب طلسمی را خواند .مرگخوار جیغ وحشتناکی کشید و بروی زمین افتاد.از درد به خود میپیچید.تا اینکه مرد چوب خود را پایین آورد.
مرگخوار به طرف مرد نگاهی کرد و پشت سر او حرکتی در میان بوته ها حس کرد.و از پشت آن چهره گرگی خاکستری رنگ پدیدار گشت. زخمی عجیب بر روی چشم گرگ دیده میشد.
چشم از گرگ برداشت و بسوی مرد خیره شد که با لبخندی عجیب بر روی صورتش به سمت او می آمد.اگر نقابش را بر میداشت .اگر شئی که درون جیبش بود را میگرفت. و هزاران سوال دیگر در ذهنش ساخته شد.
دیگر چیزی نمانده بود که مرد بسوی او بیاید که صدای از پشت مرد بگوش رسید و بعد از آن شخصی به سرعت گفت:"آواداکداورا"
مرد بی حرکت ایستاد چشمانش سردو بی حرکت شده بود .او با صورت درست جلوی پای مرگخوار به زمین افتاد و چوب دستیش هم در زیر بدنش شکست.او مرده بود.
مرگخوار چشم از مرد برداشت و به جلو خیره شد.درست در جای گرگ جوانی ایستاده بود.
مرگخوار با تعجب گفت:"تئودور تو هستی؟تو یه جانور نمایی؟
تئودور با عجله شروع به صحبت کرد:"گوش کن انتونین وقت واسه توضیح دادن نیست.فعلا باید فکر فرار باشی.الانه که محفلی ها و اراور ها برسند .فکر نکنم بشه با چند تاشون مبارزه کرد .بهتر زود تر حرکت کنی.لرد منتظرت هست.زود باش بجنب."
انتونین بلند شد و با حالت تشکر امیزی گفت:خیلی ممنون .اما راستش من زیاد این جنگل رو نمیشناسم و نمی دونم باید از کجا حرکت کنم."
تئودور دستش را به سمت شمال گرفت و گفت:"این نزدیکترین راه هستش."
و بسوی انتونین حرکت کرد و چوب خود را به او داد و گفت:"اینو بگیر و برو.به یه جاده میرسی اونجا میتونی آپارت کنی."
انتونین گفت:"اما خودت بهش نیاز داری "
تئودور با عجله گفت:"تو برو ،من مهم نیستم، چیزی که فعلا مهمه ماموریت لرد هستش که باید انجام بشه !حالا زود باش برو!الانه که اونا برسن من فعلا میتونم چند دقیقه ای اون هارو دور کنم.برو تا دیر نشده"
انتونین چوب را از دست تئودور گرفت و به سوی شمال حرکت کرد.
تئودور او را نگاه کرد و تا که دیگر از دیدش پنهان شد.او دوباره به گرگ تبدیل شد و مستقیم به سوی محفلی ها حرکت کرد........

.......
زمانی که میخوابید،در کنارش چمبره میزدم و به هیچ جانوری اجازه نمیدادم ؛ از خطوط قرمز نامرئی عبور کند.
من شآه مار مست.....
من بودم که در دوران اقامت ارباب در جنگل های پرو ،برایش از قهوه خانه ها و مهمان سرا ها خبر می آوردم.

بار ها بر فراز برج وحشت،زمین را در پی جاسوسان محفل و وزارتخانه گشتم و چه بسیار ماگل دوستانی که نتوانستند از چشمان تیز گوایهیر جان سالم به در برند.هنوز هم زجه ی آن ها در دژ مرگ منعکس میشود و لرزه بر بدن افرادی می اندازد که عاقبت زندانی شدن را جویا میشوند.آن ها نیز به انعکاس مجدد این زجه کمک خواهند کرد و این بازی تا کشته شدن ارو، به دست ارباب ادامه خواهد داشت.

چه پیشگویی ها به درستی سخن از کشتی گرفتن ارباب تاریکی با ارو گفته اند و در شعرهای فراموش شده ، وصف نبردی که در آینده رخ میدهد وجود داشته.

من تمام احساسات ارباب را درک میکنم و تنها من هستم که میتوانم ذهن او را بخوانم.روح ما به یکدیگر متصل است و هرگاه یکی تفکری را بر ذهن براند،دیگری میفهمد.ما برای برقراری ارتباط از شبکه های خیال و تصور خود وارد میشویم و نیازی به بیان جملات و کلمات نداریم.

در آن روز که مبارزه میان ارباب و ارو در گیرد،من نیز با شیتان ارو خواهم جنگید....با پلنگی وحشی که زمین زیر پاهایش میلرزد و جرقه های اتشین بر حک شدن رد گام هایش، کمک میکنند.زیرا ارباب فقط یک شیتان دارد.
باشد که پیروزی فرا رسد.....
-----------------------
شیتان واژه ایست که در کتب نیروی اهریمنی اش بسیار یافت میشود.هر فردی یک شیتان دارد.این شیتان به اشکال حیوانات مختلف در میاد و قدرت آن نشان از قدرت صاحبش دارد.برای سایر توضیحات همین متن رو یه بار دیگه بخونید.شیتان ارباب هم اش ویندر و گوایهیر(عقابی که منوه آن را به سرزمین میانه آورد) هستند.

روز قبل از مامورت

لرد : فهميدي ؟ فردا ساعت دو بايد سر تپه هاي ديويديه حاضر باشي !
رابستن : چشم !
و رابستن كه مصدوميت داشت ونمي تونست آپارات كنه براي رفتن به ماموريت مجبور بود تاكسي بگيره .

روز ماموريت ، داخل خانه ي رابستن :
رابستن مدام داره 118 رو مي گيره ولي از جواب خبري نيست . تا اين كه بعد از هزارمين بار يه فرد مونث گوشي رو برميداره و مي گه : بله ؟
رابستن : شماره ي آژانس مسافرتي رو مي خواستم .
تلفنچي : يه لحظه .
رابستن صداهايي ارزشي را از پشت گوشي شنيد :
ــ من نمره ي كمرم سي وچهاره . بابام گفته تا چاق تر نشي امكان نداره بذاره خواستگار بياد توي خونه مون .
ــ چقدر تو بدشانسي .
رابستن : خانم ! من شماره ي آژانس مسافرتي رو خواستم نه نمره ي كمر جنابعالي را!
دخترك تلفنچي خنديد و گفت : يه لحظه گوشي .
و بعد تلفنچي رفت كه رفت .
رابستن به ساعتش نگاه مي كنه و دوباره 118 رو گرفت واين بار مردي طلبكارانه گوشي رو برداشت وگفت : بفرماييد !
رابستن : آقا جون مادرت اين شماره ي آژانس مسافرتي رو به من بده .
تلفنچي : گوشي !
و بعد از ده دقيقه ندا آمد : 21562
رابستن هم از خدا خواسته سريع شماره رو گرفت .
ــ الو بفرماييد .
ــ آقا ماشين شما براي ديويديه كي حركت مي كنه ؟
ــ قربان ديويديه واسه خودش دستگاه عليحده داره .
ــ يعني مي فرماييد كه ماشين شما ديويديه نمي ره ؟
ــ نه آقا مگه مست هستيد ؟
ــ آقا حرف دهنتان را بفهميد !
ــ شما بفهميد چي مي گيد ؟
ــ پس شما براي كجا ماشين دارين ؟
ــ براي پشت هاگزميد ، خونه ي مرلين و دامبل ، قبرستان مالدبر .
ــ آقا چرا جفنگ مي گيد ؟
ــ مثل اين كه شما با اين كه عذادار هستيد خيلي سرحاليد نه ؟
ــ عمه ت سرحاله مرتيكه ! آقا من بايد زود برم ديويديه ! يه ماشين بديد جون مادرتون من برم .
ــ خب با آژانس مسافرتي برو برادر من !
ــ مگه اون جا كجاست ؟
ــ متوفيات .
ورابستن با شنيدن اين سخن از حال رفت و به جهان باقي پيوست ، ساعت چهار شده بود .

دژ مرگ همیشه مملو از فریاد ها و ناله هایی بود که توسط طلسمی باستانی از قدرت شنوایی مشنگ ها فراتر می رفت.اما ناله هایی که از شب قبل تا به حال به گوش می رسیدند با تمامی فریادها فرق داشتند.این ناله ها که لحظه ای قطع نمی شدند صدبرابر دردآلود تر از گذشته بودند.
سیاه پوشی چاق و عظیم الجثه از پله های سیقلی و چوبی پایین آمد و به منبع فریادها نزدیک شد تا شاید بتواند صاحب صدا را شناسایی کند.
وقتی متوجه شد همه ی ناله های پراز زجر متلق به جغد نحیف وسفیدی است که چشمانش به تدریج بی سو می شوند تا از حال برود با صدایی دورگه گفت:این نیمچه جغد این قدر صدا میکنه؟؟؟
سیاه پوش دیگری از آن طرف اتاق ,درست جایی که هیچ کس فکرش را هم نمی کرد بیرون آمد .نقابی بر صورت نداشت و چهره اش کاملا مشخص بود ,لبخندی را که بر لب داشت گشوده تر کرد وگفت:این جغد پاتره.نمی دونم چرا لرد گفته این جونور رو شکنجه کنیم.فکر نکنم لیاقت شکنجه شدن داشته باشه
این را گفت و طلسمی بنفش رنگ به سوی جغد عاجز فرستاد .به محض اصابت طلمس با جغد,ناله ها خاموش شد و حیوان فلک زده در هوا معلق ماند.صورتش داد می زد که اگر زبان داشت به حرف می آمد و التماس کنان می خواست او را پایین بیاورند.
سیاه پوشی که مدتی پیش از پله ها پایین آمده و به تازگی متوجه ماجرا شده بود با خود اندیشید که چگونه ممکن است جغدی وارد محفظه ی وحشت شود و تنها شکنجه شده و سالم از محفظه بیرون آید و یا اصلا ایگور چه طور می توانست حیوانی کوچک را وارد محفظه ی وحشت کند.
سیاه پوشی که در ذهنش ایگور خطاب شده بود .و به نظر می رسید ذهنش را خوانده با خنده گفت:آرشام یه مرگخوار نباید دلرحم باشه
هنگامی کگه سخنش را به پایان رساند چوب دستی اش را حرکتی داد و جغد را از دری که تازه گشوده شده بود عبور داد و پشت سرآن از در عبور کرد.
مرگخوار دیگر هم که اصلا نمی خواست در کارها از سایرین عقب باشد عزم خود را جمع کرد و وارد اتاق به اصطلاح محفظه ی ترس شد.

در تاریکی بیکران روزگار، همچون لاک پشتی که از روی غریزه، دریا را میجوید؛به دنبالشان میرفتم.در جهت شرق راهم را رو به بالا و در زمین های شیب دار تاریک ادامه دادم.شب چنان ظلمانی بود که به زحمت از ساقه های درختان پیش رو،قبل از برخورد به آنها آگاه میشدم.
زمین هر لحظه هموارتر میشد و راه رفتن نیز به تبع آن دشوارتر.
هر گاه در سرازیری می افتادم،شیب بعدی همیشه بلندتر و تندر تر میشد.در نخستین توقف به پشت سر نگاهی انداختم و بام جنگل را به طرزی مبهم دیدم.جنگلی که در پس پشت نهاده بودم،به سان نوعی سایه ی پهناور و متراکم بود.
انگار نوعی سیاهی عظیم، آهسته آهسته از شرق ،به طرز مهیب بالا می آمد و ستارگان کم نور و بی رمق را میبلعید.



به دنبالشان میرفتم....
آن ها قصد داشتند که کوه را در دامنه اش دور بزنند و به سرزمین های لم یزرع پشت آن بروند.
اگر میتوانستم با بدخلقی صخره ها بسازم؛به آنها میرسیدم.



به دنبالشان میرفتم......
زمان کوتاهی از فرودم به بیابان میگذشت اما اثری از آن ها نبود.....صدای تک شیهه های دو اسب از فاصله دور به گوش میرسید و نوای گام های گریزندشان ،سراسر بیابان را فرا گرفته بود....به آن ها نرسیدم....
اما دنبالشان میروم......

دروازه های دژ باز شدند و عده ای از مرگخواران سوار بر جارو و توپ و تانک و اسب و قالیچه و ... راهی مکانی شدند که آلبوس به صورت مشکوکیوسی در آنجا اقامت داشت .

مرگخوارا به درختی که دومبول زیر ان نشسته بود رسیدند.

دومبول لباس هایی تمام چرمو شبیه ماترکیس پوشیده بود. با رسیدن مرگخواران هیچ حرکتی از خودش نشان نداد و هویجوری روزنامه میخوند!

ناگهان پیتر از روی جارو با صدای وحشتناکی به زمین افتاد ! با تته پته گفت:
- ت .. ت .... تله !
او با ترس به دروازه های دژ خیره شده بود!
ناگهان تمام مرگخواران با تعجب به پشت برگشتند !
بلیز با تعجب: موها ... قوها
کسانی داشتند با طلسم از بیرون دروازه های دژ را می بستند!
ایگور دوربینی را از رداش در اورد و مشغول دیدن شد؛ ناگهان او هم بصورت کاملا ارزشی روی زمین افتاد!
بارتی اون دوربین خراب شده رو بده من ببینم چه خاکی تو سرمون شده شما که هیچی نمیگید! . این صدای وحشت زده ی آرمینتا بود که برسر بارتی کوفته (از نوع تبریزی ) می شد.
آرمینتا اولین مرگخواری بود که موضوع را تقریبا روشن کرد :
حم ... حم... حمله شده ! تله بود ! دارن دروزاه های دژ رو می بندن!
دومبول روزنامه را کنار گذاشت؛ نیشخندی زد و گفت :
- دروازه های دژ بستس تا سه ساعت هم هیچ کس در دژ نمیتونه آپارات کنه ! فکر میکنین سه ساعته همتونو میگیرم؟
قبل از اینکه بادراد بتواند به او حمله کند دومبول ناپدید شده بود.
سدریک:
لارا : هممون شپلخ میشیم ! فاتهتونو بخونین.

صدای متناوب سم های اسب به گوش می رسید انگار که اسبی مصدوم به زور شکنجه وادار به حرکت میشود در تاریکی هیچ چیز قابل تشخیص نبود حتی اجسام غول پیکری که أز مرگ قرار داشتند و حالا در میان تاریکی رویت نمی شدند
شعله ی آتشی از آنسوی اتاق به فرستاده شد.شعله که تنها عامل روشن کننده ی اتاق بود چرخی زد و مشعلهای سرتاسر اتاق را روشن کرد هر مشعل که افروخته میشد صدای مهیبی به گوش میرسید تا اینکه تمامی مشعل ها از خود روشنایی داشتند
حل میشد چهره ی براق ایگور را که فقط هنگام شکنجه کردن به این صورت در می آمد دید.ایگور چرخی دور اتاق زد خنده ای سرداد.
ایگور با صدایی خوف برانگیز گفت:راه بیفت سنتور.مگه اسب نیستی؟؟؟پس چرا من باید شکنجت کنم تا راه بیای
پیکره ی نسبتا بزرگی از چهارچوب سیاه رنگ وارد اتاق شد و با صدای بلندی روی زمین افتاد و گرد و خاک کفپوش اتاق را به هوا بلند کرد
ایگور با صدای متعجبی گفت:عجیبه!چند هفته پیش بود که هدویگ رو شکنجه می دادم ولی انگار چند سال گذشته که این همه خاک اومده اینجا.
سپس چوبدستی اش را به طرف پیکره ی بزرگ گرفت و زیر لب چیزی زمزمه کرد نور سبزی از چوبدستی اش بیرون جهید و هنگام برخورد با جسم ناشناس چرخشی به پیکره داد به طوری که میشد تشخیص داد که یک سنتور است سنتوری که جای نعل اسبی روی سینه اش به چشم می خورد.او فاینرز بود ولی با گذشته اش بسیار تفاوت داشت.حالا جز جای نعل اسب زخم های کوچک و بزرگ دیگری نیز روی بدن نیمه جانش به چشم می خورد و رنگ نیمتنه ی اسبش با گل و لای فروانی روی تنش غیر قابل تشخیص بود
ایگور لبخندی از روی نفرت زد و طلسم قدیمی و آب دیده ی کروشیو را به فاینرز فرستاد.فاینرز از درد به خود می پیچید اما ایگور نه می خندید و نه آثار ناراحتی در چهره اش دیده میشد.استفاده از طلسم های تکراری و دیدن درد کشیدن های مکرر و یک شکل شکنجه شوندگان دیگر برای ایگور جذاب نبود اگر چه همیشه با اشتیاق شکنجه می کرد تا حدی که به این کار اعتیاد پیدا کرده بود.
ناگهان در صورت بیروح ایگور لبخندی به وجود آمد ایگور روی پاشنه ی پایش چرخید و فریادی از سر شادی زد.کلمات نامفهومی بر زبان آورد و نور سرخ رنگی از چوب دستی اش بیرون آمد که پس از اصابت با سانتور،صدای فریادهایش را دو چندان کرد طوری که عمق درد و رنج در چهره ی فایرنز دیده میشد.

ارباب با قیافه ای ترسناک به معاونانش نگاه میکند.کشتی در تلاطم موج های دریا به بالا و پایین میرفت و هنوز هیچکس حرفی به زبان نیاورده است.
ارباب بلند شد.ردایش را تکان داد و با وردی تمام مورچه ها را از تنش دور کرد و به اعماق آبهای نیلگونی که کشتی در آن بود انداخت.

خورشید با شدت به صورت مرگخواران برخورد میکرد به همین دلیل مرگخوران به اجبار جلوی صورت خود را گرفته بودند.پرتوهای خورشید به شیشه ی اتاق فرماندهی کشتی برخورد میکرد و انعکاس ان بر چشمان ولدومورت خشمی عجیب را رقم زده بود.

تا به آن روز هیچکس چنین رفتار عجیبی از ارباب تاریکی ها ندیده بود و هیچوقت ارباب به مدت طولانی سکوت نکرده و به چشمان مرگخوارانش نگاه نکرده بود.
در چشمان بلیز اشکی جمع شد.قطره های اشک به آرامی از صورتش به پایین سرازیر میشد و بر روی ردایش میریخت.
آرمینتا ناراحت و پشیمان نگاهی به بلیز انداخت و دوباره به لرد خیره شد.هیچکس نمیدانست در سر او،بلیز و ارباب چه میگذرد.

بلیز صورتش را برگرداند و به طرف صندلی سفیدی که کمی آنطرف تر بود رفت و بر روی آن نشست و صورتش را در دستانش پنهان کرد.
آرمینتا دیگر به ارباب نگاه نمیکرد.او هم به شیشه ای در میز جلسات مرگخوران نگاه کرد که آب درونش به صورت موجی کوچک حرکت میکرد.

بعد از 30 دقیقه بالاخره ارباب شروع به صحبت کردن کرد و آن سکوتی که از مرگ بدتر بود را شکست.
-امروز،میخواهم تصمیم جدی بگیرم ولی در ابتدا به شما مرگخورارن میگویم به دنبال انچه بین من و معاونانم گذشت نگردید.معاونانم مساله ای یادشان امد که 30 سال قبل اتفاق افتاده بود.ولی موضوع اصلی بحث من این ماجرا نیست.همانطور که حتما خودتون متوجه شدید من به اجبار مجبورم امروز این موضوع را مطرح کنم.

-سالها پیش،من در دهکده ای در حال خراب کردن وسایل ماگلها بودم.آن زمان هنوز مرگخواران اینقدر به من وفادار نبودند و برای تخریب اماکن خودم دست به کار میشدم.در آن دهکده اتفاق عجیب برای من افتاد.چشم من به زنی افتاد که احساس دوست داشتن او را از ته قلبم احساس کردم.از بدو تولدم تا به آن روز،آن شب اولین بار بود که صدای قلبم را میشندیم.
لرد چند لحظه سکوت کرد و دوباره شروع به صحبت کردن کرد.

من از این خانم که بعد ها فهمیدم ساحره هم هست درخواست ازدواج کردم و او هم قبول کرد.بعد از 2 ماه که قرار بود عروسی کنیم آلبوس برای نابود کردن من به خانه ام آمد.آن روز من و آن دختر هنوز ازدواج نکرده بودیم آلبوس با تلاوت وردی آواداکورا در خواب میخواست مرا بکشد ولی نامزدم به دلیل علاقه ای که به من داشت بر روی من پرید و طلسم به او برخورد کرد.آلبوس همان لحظه غیب شد و از آن روز بود که کینه و نفرت من بر آلبوس و سفیدی دو چندان شد.

همه غرق در صحبت های لرد بودند.

باد سرد ماه مارس، گرداگرد شب آرام و خاموش شهر لندن رقص‌كنان مي‌وزيد. پزشك سنت مانگو وارد اتاق كوچك جیانا کارکاروف شد. ایگور دست همسرش جیانا را كه هنوز بر اثر جادو سست و بي‌رمق بود، گرفته بود و همراه او خود را براي شنيدن جديدترين خبرها از زبان پزشك آماده مي‌كرد.
عصر همان روز، درد و ناراحتي شديد بر اثر وردی که در دوئل به او برخورد کرده بود، جیانا را واداشته بود تا فقط پس از گذشت بيست و چهار هفته از بارداري زير تيغ جراحي برود و دخترش دني را به دنيا بياورد. دني با سي سانت قد و هفت‌صد و پنجاه گرم وزن، به نحو خطرناكي نارس بود.
پزشك به مهربان‌ترين شكل ممكن گفت: فكر نمي‌كنم زنده بماند. فقط ده درصد احتمال دارد تا صبح زنده بماند و حتي در اين صورت هم آينده‌ي بسيار ناگواري در پيش خواهد داشت.
ایگورو جیانا ،ناباورانه به حرف‌هاي پزشك كه مشكلات حاد دني را در صورت زنده ماندن شرح مي‌داد، گوش مي‌كردند؛ دخترشان نمي‌توانست راه برود، حرف بزند، احتمال داشت كور باشد و مطمئنا در معرض خطرات مهلك ديگري هم بود؛ فلج مغزي، كم هوشي مطلق و غيره و غيره.
جیانا فقط توانست بگويد: نه! نه!
او، ایگور و پسر پنج ساله‌شان، داستين مدت‌هاي درازي بود كه آرزوي روزي را داشتند كه با تولد يك دختر كوچولو، تبديل به خانواده‌ي چهارنفره‌اي بشوند. و اكنون، همان طور كه ساعت‌ها از پي هم مي‌گذشتند، اين آرزو، بيش‌تر و بيش‌تر رنگ مي‌باخت.

در تاريكي سحرگاه -- كه دني هنوز به رشته‌ي نازكي از زندگي متصل بود -- جیانا مرتبا بيدار مي‌شد و به خواب مي‌رفت و لحظه به لحظه مطمئن‌تر مي‌شد كه دختر نحيفش زنده خواهد ماند و به دختر جوان و شاد و سالمي تبديل خواهد شد.
اما ایگور كه تمام شب بيدار بود و جزئيات بيش‌تري شنيده بود مي‌دانست كه شانس زنده ماندن نوزاد كم‌تر شده. و مي‌دانست كه بايد همسرش را براي پذيرفتن واقعيت آماده كند.
وارد اتاق شد و گفت بايد خودشان را براي مراسم تدفين نوزاد آماده كنند.
ایگور همه‌ي تلاشش را مي‌كرد تا جیانا را براي چيزي كه در حال وقوع بود آماده كند. اما او اصلا گوشش بدهكار نبود. نمي‌توانست حرفش را قبول كند. مي‌گفت: نه! امكان ندارد! مهم نيست دكترها چه مي‌گويند. دني من نمي‌ميرد. بالاخره حالش خوب مي‌شود. با ما به خانه ميآيد.
انگار دني هم بنا به خواست جیانا تصميم گرفته بود زنده بماند. ساعت‌ها يكي پس از ديگري مي‌گذشتند و او همچنان به كمك انواع تجهيزات پزشكي جادویی زنده مانده بود شگفت اين كه جسم ضعيفش فشار همه‌ي آن‌ها را تاب ميآورد.
اما با گذشت روزها، غصه‌ي جديدي گريبان ایگور و جیانا را گرفت.
از آن‌جا كه سيستم عصبي رشد نيافته‌ي دني، به كلي نارس بود، كوچك‌ترين بوسه يا نوازشي ناراحتي‌اش را تشديد مي‌كرد. آن‌ها حتي نمي‌توانستند دخترك كوچكشان را در بغل بگيرند و عشقشان را از نزديك به او هديه كنند. تنها مي‌توانستند دعا كنند خداوند كنار دختر محبوبشان، كه به تنهايي زير اشعه‌ي ماوراي بنفش و در ميان رشته سيم‌ها و لوله‌هاي پيچيده درهم در حال مبارزه بود باقي بماند.
دني يك دفعه قوي نشد. روزها و هفته‌ها گذشت تا به تدريج به وزن و قوتش اضافه شد. سرانجام وقتي دوماهه شد، پدر و مادرش توانستند او را براي نخستين بار در بغل بگيرند. دو ماه ديگر هم گذشت. پزشكان، با ملايمت ولي با چهره‌هايي عبوس، همچنان هشدار مي‌دادند كه حتي احتمال زنده ماندن كودك هم قريب به صفر است؛ چه برسد به ادامه‌ي زندگي طبيعي وي.

پنج سال از آن زمان مي‌گذرد، دني حالا دخترك ريزنقش ولي پر جنب وجوشي است با چشم‌هاي خاكستري و اشتهاي سيري‌ناپذيري براي زندگي، در او هيچ نشاني از هيچ گونه آسيب فكري يا جسمي وجود ندارد؛ يك دختر سالم كوچك است، و حتي بيش‌تر از آن. اما اين پايان خوش، با پايان قصه‌ي ما هنوز فاصله‌ي زيادي دارد.
يك عصر ابري تابستان، دني در نزديكي خانه‌شان در ايروينگ تگینس، روي پاي مادرش نشسته بود. آن‌ها روي سكوي تماشاگران زمين کوییدیچ محلي نشسته بودند و در مقابلشان، تيم کوییدیچ داستين، مشغول تمرين بود.
دني كه مثل هميشه يك بند با مادرش و آدم‌هاي ديگري كه آن‌جا بودند حرف مي‌زد، ناگهان ساكت شد. بازوهايش را دور سينه‌اش حلقه كرد و پرسيد: مامان، بو را مي‌شنوي؟
جیانا بويي كشيد و متوجه نزديك شدن طوفان و رعد و برق شد. گفت: بله، بوي باران ميآيد.
دني چشم‌هايش را بست و دوباره پرسيد: اين بو را مي‌شنوي؟
بار ديگر مادرش پاسخ داد: بله. فكر مي‌كنم تا چند لحظه‌ي ديگر خيس مي‌شويم. بوي باران ميآيد.
دني سرش را تكان داد، با دست‌هاي كوچكش روي شانه‌هاي باريك خودش زد و گفت: نه، بوي خدا است. بوي وقتي كه آدم، سرش را روي سينه‌ي او مي‌گذارد.
دني لي‌لي‌كنان به طرف بقيه‌ي كودكان رفت تا با آن‌ها بازي كند. اشك، چشم‌هاي جیانا را پر كرد. پيش از اين كه باران ببارد، حرف‌هاي دني، چيزي را كه جیانا و همه‌ي خانواده و بستگان کارکاروف در تمام آن مدت - دست كم در قلبشان - باور داشتند، تاييد مي‌كرد.
در طول آن روزها و شب‌هاي دو ماه نخست زندگي دني، زماني كه اعصابش آن قدر حساس بود كه حتي نمي‌توانستند به بدن او دست بزنند، خدا او را در آغوش خودش گرفته بود و اين، بوي مهر او بود كه دني آن‌قدر به وضوح به ياد ميآورد.