نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
نسخه موبایل
تاریکی از بین رفت و فضا روشن شد.
در دلِ غارِ بزرگی ایستاده بود.
- کسی اینجا نیس؟
پژواکش جواب داد: "نه! نه! کسی اینجا نیس!"
با گام‌هایی لرزون، به سمت جلو حرکت کرد.
با این فکر، سر جاش میخکوب شد. پشتِ سر و جلو و چپ و راستش رو پایید. چیز عجیب و چشم‌گیری رو ندید.
امّا از بالای سرش غافل شد.
نیزه‌ای از لای سقف ظاهر شد و به سمتش پرتاب شد.
جیغی کشید و به کناری شیرجه زد.
- هی! این... این دیگه چی بود؟
- وحشیا! هیچکدوم‌تون نمی‌تونین مانع رسیدنم به اون تخم طلایی بشین! هیچ اهمیتی نداره که چند نَفَرین! همه‌تونو حریفم! رئیس‌تونو هم حریفم! پوزه‌شو به خاک می‌مالونم و سُر و مُر و گُنده برمیگردم خونه! اگه لازم شد هم دوباره میام و همه‌تونو روی درجه‌ی سختیِ Hard شکست میدم و High Score میزنم! فاکس لایف!
همین که چرخید که بره، یکی از سگ‌ها از پارس کردن دست کشید.
- آقا روباهه، اجازه؟ دُمبِت درازه.
یادش اومد که چند دقیقه قبل، توسط یه ساطورِ گنده، دُمِ نازنینش به کاردستی تبدیل شده بود. ولی اون موقع توی مخمصه گیر کرده بود و وقت نداشت که از درد جیغ بکشه.
امّا الآن وقتش رو داشت.
- عـــا! عـــا! عـــو! عـــو! عـــی! عـــی! عـــا!
به تعداد دفعاتی که دُمِش ساطور خورده بود، فریاد زد و دردِ ته‌نشین‌شده رو تخلیه کرد. بعد، با چسب نواری، تیکه‌های دُمِش رو به همدیگه چسبوند
یوآن وایساد.
- با منی؟
- نه با اون یکی دیوارم. با خودتم دیگه.
روباه با خودش فکر کرد که اِی کاش یه ریونکلاوی رو با خودش می‌آورد. حتی به قیمت اینکه تخم طلایی رو پنجاه-پنجاه شریک بشه.
با هر وقفه، یه ضربه‌ی کلّه به دیوار می‌کوبید.
دیوار، خونی نداشت که از سر و صورتش بپاشه.
اصلاً سر و صورتی نداشت که خون ازش بپاشه.
بنابراین کمی از سیمانِ بین آجُرهاش پاشید.
با موجودی مواجه شد که ظاهراً متشکل از تعداد زیادی جادوگر بود. مثل یه توپ خیلی خـیـلـی خــیــلــی گنده که از هر گوشه‌ش، سر و دست و پا بیرون زده بود.
هرکدوم از جادوگران جواب دادن:
- منو میگی؟
- نه بابا منو میگه!
- داشت منو نگا میکرد.
- انگشتش طرف من بود.
- با زبونش بهم اشاره کرد.
- رونالدینیویی بهم اشاره کرد.
- ما رو میگه.
- کی با تو کار داره کچل؟
- هوووی!
- یکی اینو بندازه بیرون!
- یکی اونو بندازه بیرون!
- ببین با کیا شدیم صد نفر!
- جان سالم به در ببر!
- آخ چِشَم!
- آخ دماغم!
- آخ پام!
- اینی که گرفتی، پامه. پات نیس.
- اِ نیستش؟ ... اِ ایناهاش! آخ پام!
- ملاقه‌م کجاش شبیه پاته؟
- بازم نیستش؟ ... آها! ایناهاش! آخ پام!
- عصای منه، باباجان!
- پس پام کدوم گوریه؟
- از چه روی در این هاگیر واگیر در پی پایِتان می‌گردید؟
- خو می‌خوام بگیرمش و درد بکشم!
- درد نکش! مجبوری مگه؟
جادوگران به یوآن اشاره کرد.
یوآن:
ساحرگان با دیدن تخم توی دست روباه، دوتا سیلی به خودش زد و جیغی کشید.
- بچه‌مون دست تو چیکار می‌کنه روباهه؟ چی از جونمون می‌خوای؟ ما که نه تو رو می‌شناسیم، نه هیزم تَری بهت فروختیم! چرا گروگان گرفتیش؟ پول می‌خوای؟ هرچقدر دلت بخواد بهت میدیم! ولی کاری به کار بچه‌مون نداشته باش! تو رو جون هرکی دوس داری! خواهش!
و با پیش‌بندش، مشغول پاک کردن اشکِ معمولی و اشکِ سبزش شد. هرچند که اون وسط، ربکا جریکو با بقیه‌ی ساحره‌ها هماهنگ نبود و داشت برای روباه، بوسِ حلقه‌ایِ هوایی می‌فرستاد.
یوآن چشم غرّه‌ای به ربکا رفت.
- اولاً که تو یکی کور خوندی، دختره‌ی مو گیلاسی! سه ماه از زندگیمو خراب کردی! دوماً، من هیچی از جون بچه‌تون نمی‌خوام! نه تخم‌تونو می‌خوام، نه پول‌تونو، نه هیچی‌تونو! از همون اولشم کاری به کار هیچکدوم‌تون نداشتم! ولی یه حسی مجبورم میکرد که بچه‌تونو بدزدم! یه صدایی دَرِ گوشم می‌گفت اگه ندزدمش، منو می‌کُشه! ولی الآن دیگه ازش نمی‌ترسم! بیاین، اینم تخم‌تون! می‌خوام برم اون یاروی وسوسه‌کننده رو پیدا کنم و حقشو بذارم کف دستش!
امّا ساحرگان همچنان گریه میکرد و جادوگران هم بغلش کرده بود.
- دروغ نگو روباهه... تو... تو می‌خواستی زندگی‌مونو به آتیش بکشونی! تو می‌خواستی ما رو از داشتن یه بچه محروم کنی!
- دارم بچه‌تونو دو دستی تقدیم میکنم، بازم گریه می‌کنی؟
- هیـــــس! چیزی نگو... از همون اول تقدیرم این بوده که زندگیم به دستِ توی مکار نابود بشه! جیگرت آتیش بگیره! آتیـــــش!
لرد که طاقت دیدن ورژن نوزاد مؤنثش رو نداشت، جلوی چشماش رو با دستاش پوشوند.
ویولت هم تصمیم گرفت که با کنت الاف ازدواج کنه و خودش رو توی خونه‌ی کنت زندونی کنه تا هیچوقت چشمش به ویولتِ مذکرِ ریش و سبیل‌دار نیفته.
کرابِ جدیدی که لوازم آرایشی دیگه براش آپشن نبودن، بلکه لازمه‌ی زندگی‌کردن بودن.
رودولفِ جدیدی که دیگه به این راحتی‌ها نمی‌تونست برهنه بشه و بدتر از اون، ظاهراً در آینده طعمه‌ی ورژن بزرگسالش میشد.
دامبلدورِ جدیدی که به‌جای ریشِ درازِ سفید، به لب‌های سرخِ غنچه‌شده و دماغی که حداقل چهار بار عمل شده، مجهز میشد.
مالیِ مذکر، نام خونوادگیش رو به آرتورِ مؤنث تحمیل میکرد و کارخونه‌ی ویزلی‌سازی ورشکست میشد و پریوت‌ها جهان رو تسخیر می‌کردن.
ولی صرفاً دارم می‌پرسم که از نظر شما داورا، همه‌ی رولام از لحاظ کیفی تفاوتی ندارن؟ همه‌شون در یه حدّن؟
اممم...اها بعد یه سوال الان اینقدری که من نوشتم کمه یا خوبه؟
راستش اصلا نمیدونم که پیشرفتی کردم یا نه.خودم که احساس میکنم هیچ پیشرفتی نکردم.
انان فکرشان رو،روی هم گذاشتن تا به نتیجه ای برای فرار از ازدواج برسن.
-تو چیزی به فکرت رسید؟
-من مگه قراره پنیری به کلم برسه؟
ساعت ها فکر کردن و بازم فکر کردن و دوباره نیز فکر کردن ولی هیچ فکری به سرشان نزد.
-این که من به کمک ماسکام و کرمام صورتم رو جوری درست کنم که ترسناک شه، بعد تظاهر کنم که انگار دارم به تو اسیب میزنم.
-اره عالیه.
ولی حالا که بود میتوانست از مزایایش برخوردار شود. نمیتوانیم اسمش را بیاوریم و ریش پشمکی چشم تو چشم شدند.
لرد که از قبل دست ریش را خوانده بود که حتما هم خوانده بود چوبدستی کبریایی خود را دراورد و با ان لِیزرسبز تیزش دور تا دور جایی را که ایستاده بودند و به وسعت تمام جایی که همه ایستاده بودند بُرید و زمین از زمین کنده شد و همین که خواست به پرواز در بیاید صدای زمین درامد که:
یه کم از اون پس لرزه های زلزله ای که چند لحظه پیش درست کردین تو من مونده . من نمیتونم تحمل کنم با خودتون ببرید.
تعدادی اخ و اوخ شنیده شد و چندین نفر روی زمین افتادند و جمعیت کم شد. حالا همه را میتوانستی بشناسى!
