تکلیف

به آرامی در راهرو قدم برداشتم . بوی خون ِ شور من را به سمت خودش میکشید . به ظاهر در بیمارستان بودم . نمیدانستم کجا هستم . نمیدانستم چطور از آنجا سر در آورده ام فقط میدانستم که گرسنه ام و صدای شکمم هر جنبنده ای را به لرزه میندازد .

مردی که به من جا و مکان داده بود سعی کرد از من یک دختر عادی بسازد به همین دلیل مجبورم کرد با پسر ها قرار بگذارم . اولین پسر را وقتی خشم مرا برانگیخت زنده زنده سوزاندم . در همین بین طلسم جدیدی را کشف کردم . با این طلسم میشود قربانی را تا آخرین لحظات ِ جزغاله شدن زنده نگاه داشت . صدای ضجه هایش را با طلسم دیگری ابدی ساختم . یعنی حتی اگر صد ها قرن دیگر هم کسی به عمارت ِ دانلدز پا بگذارد صدای التماس های آن احمق را میشنود :

- نه مردر .. التماست میکنم .. تو رو به مقدساتت قسم .. اینکارو با من نکن .

مقدسات ؟ از خودم مقدس تر ؟ آه که انسان ها گاهی چقدر احمق و کسل کننده اند . نفر دوم کمی جالب تر بود . تلاش کرد با من مبارزه کند و اگر من یک خون آشام ِ وحشی ِ استثنایی نبودم موفق شده بود . چوبدستیم را گرفت و با چند کروشیو مرگش را چند دقیقه به تاخیر انداخت . حیف شد ، اگر طعمه نبود نوچه خوبی میشد . ولی تصمیم گرفتم چشم هایش را به مجموعه کلکسیونم اضافه کنم . فحش های بدی هم میداد . من که ککم هم نمیگزید ولی خب ، قطع کردن زبانش ایده جدیدی بود ، به خصوص وقتی مجبورش کردم آن را بجود و قورت دهد . وقتی دیدم چقدر با مزه گوشت خودش را میجود وادارش کردم روده هایش را هم بخورد . هرچند بعدا افسوس خوردم که چرا خودم تستش نکردم و تصمیم گرفتم سومی لقمه خودم باشد .

نفر سوم هم .. لعنتی ! از دستم فرار کرد و به این ساختمان پناه برد . نمیتوانستم پیدایش کنم . گرچه بوی خونش مرا به سمت خود میکشید . خوشمزه بود . دلم میخواست هرچه سریعتر مزه گوشت و خونش را بچشم .

آها .. این چه صدایی بود ؟ صدای نفس نفس زدن های وحشت زده و هق هق های خفه به گوشم آشنا بود . همه قربانیانم در آخرین دقایق این صدا را از خودشان بروز میدادند . قهقهه ای سر دادم و با شکستن در ، دستم را از میانش عبور دادم . گردن پسرک را که غافلگیر شده بود محکم گرفتم و کشیدم . سرش محکم به در برخورد کرد ولی در نشکست . لعنتی . چند بار این حرکت را تکرار کردم . صدای خرد شدن چیزی به گوشم رسید . به نظرم باید صورتش حسابی از ریخت افتاده باشد . نکند بمیرد ؟

همه مزه کارم به زنده بودن و ضجه های دردمندشان بود . با دست دیگرم در را شکستم و او را بیرون کشیدم . صورتش از خون پوشیده شده بود . زبانم را روی خون کشیدم .. وای .. فوق العاده بود ! با دو دستم محکم پوست شکمش را گرفتم و کشیدم ... صدای پاره شدن پوستش در گوش من مثل لالایی بود . سرم را در شکمش کردم و با ملچ مولوچی که مناسب دختر خانم های محترم نبود شروع به جویدن امعا و احشایش کردم ...

چند ساعت بعد که کارم تمام شد ، پسرک از شدت درد بیهوش شد ، ولی زنده بود . به سمت در خروجی حرکت کردم . فکری به ذهنم رسید . به سمت یکی از دوربین های امنیتی دویدم و با جیغی که لرزه بر اندام مینداخت گفتم : نفر بعدی شمایید !

و با قهقهه هایی از روی خوشحالی بیرون دویدم ، من همیشه وقتی سیر میشوم عقلم را از دست میدهم . باید رویش کار کنم !

شب تاریکی بود، باد سحر گاهی آغاز شده بود، منطقه مشنگ نشین لندن از هر گونه جنبنده ای خالی بود، موردر نگاهی به اطراف کرد و قدمهای استوارش را به سمت آپارتمانی کوچک برداشت.

ساختمان چند طبقه به تازگی مد شده بود، و یکی از نوساز ترین آنها در این مکان بناشده بود. نسیم خنک دیواره های بنا ر نوازش میکرد و موهای بلند و نا منظم موردر را تکان میداد.

یکی از مشنگ های بیچاره ای که چند روز پیش موردر را دیده بود در این آپارتمان قرار داشت.

فلش بک

خیابانی کم عرض، و در حواشی لندن بود. موردر در حال پیاده روی بود که ناگهان وسیله نقلیه مردی بیچاره و البته کمی بی ادب در راه وی قرار گرفته بود.

- برو اونور آقا!

- چته؟ چه خبرته؟

- بهت میگم برو اونور!

- برو بابا!

موردر دیگر تحمل نداشت، به اطرافش نگاه کرد و شلوغی را احساس کرد. رو به مرد گفت:
- از همه تون متنفر گند زاده های بدبخت!

و پشتش را به مرد کرد و رفت.مرد به خانواده و پدرانش توهین کرد. او هرگز یک مشنگ را به خاطر توهین به اصالتش نمیبخشید.

پایان فلش بک

وردی را زیر لب خواند و در آپارتمان باز شد. پله ها را به سمت بالا میپیمود. صدای چک چک آب سکوت لذت بخش آنجا را برهم میزد. صدای پاهای موردر نیز افزوده شده بود.

طبقه سوم ساختمان بود که دل از پله ها کند و در راهروی باریک قدم میزد. به آرامی به سمت خانه ای در اواسط راهرو قدم بر میداشت. قصد نداشت شلوغی بر پا کند.

در زد و مردی خواب آلود از خانه خارج شد، با دیدن موردر متعجب ماند و دوباره شروع به توهین به وی کرد. موردر با خونسدری یقه مرد ی گرفت و انرا بیرون کشید. از کودکی گاز گرفتن را دوست داشت و این حربه اصلی او بود.

دهانش را به سمت گردن مرد بود و گوشت و پوستش را کند. خون همه جا را فرار گرفت. از دهان و موهایش خون میچکید. موردر راهش را به سمت پله ها کج گرد و خارج شد. صدای جیغ زنی آپارتمان را بیدار کرد اما قبل از هر چیز او غیب شده بود.

- لحظه ی به یاد ماندنی ای برات بسازم که جاودان تر از عشق بی ارزشتون بشه!

گویا چشمهایش قرار گذاشته بودند که یکی در میان کار کنند و در این بین فرصتی به خاطرات درون ذهنش بدهند. طلسمی که روی تکه کاغذ روی به رویش نوشته بود گاهی و بی گاه محو می شد و تصویر آن دو نفر در مقابل دیدگانش ظاهر می شد.

نیروی کوبنده ای از درونش به خارج صادر می شد. ناشی از حسد بود، از کینه، انتقام و پلیدی ذاتی فراون! نقشه ای را روزها مرور کرده بود و اعتماد بالایی به قدرتهای خودش داشت.

حقیقت رقت باریست. جادوگران سیاه همیشه و همه وقت آن قدر در باتلاق غرورشان غرق می می شوند که دیگر هرگز راه و بی راه را تشخیص نمی دهند. به طور عام خودشون گور خودشون رو می کنند.

فریاد کشید و به تعویذ روی میز چنگ زد. خطوط جادویی روی آن از درون کاغذ مچاله شده سوسو می زدند و همراه ساحره ی سیاه به از در بیرون می رفتند.

از برج خارج شد و به کمینگاهی که در نظر گرفته بود آپارات کرد. درست به موقع ساحره ی جوان را پیدا کرد.
- دزد کثیف!

دختر از دیدن نا بهنگام موردر وحشت زده شد. تقریبا روی زمین افتاد اما به موقع بلند شد و چوبدستیش را کشید.

- جنگیدن خیلی احمقانه است!

موردر با تکان مختصری قدرت چوبدستیش را به دشمنش نشان داد و بعد از آن طولی نکشید که در حال شکنجه کردن دختر با روشی غیر از نفرین کروشیو بود!

- جنگیدن با بزرگترین ساحره ی سیاه قرن!؟
- تو پست ترین موجودی.. بزرگترین پست ترینها!
- نهههه!

فریاد موردر آتش شیطانی را به دنبال داشت. شعله زبانه کشید.. دورتا دور اربابش چرخید و به سمت قربانی رفت. خواست او را ببلعد اما ساحره ی سیاه مانع شد.

مورد جلو رفت و با بی رحمی تمام قلب دختر را بیرون کشید و تعویذ را بر روی زخم او گذاشت.*

- حالا برو و قلبت رو پس بگیر.. خودت می دونی از کی و چطور.. مثل گرگینه ها از چنگ و دندونت استفاده کن!

...

موردر این بار هم به راه اشتباه رفت. مثل تمام جادوگران سیاه دیگه. تعویذ در مقابل عشقی که ازقلب جدا شده ی پسر ساطع می شد رفتاری پیش بینی نشده انجام داد و باعث شد موردر از بدن مناسب و خدا دادیش بیرون بره و اولین نفری باشه که از طلسم گوشت خون و استخوان استفاده کرده.

* نفرین ایمپریو در اون زمان اختراع نشده بود و یکی از زمینه هایی که باعث اختراع اون شد داستان موردر کمبرون بود.

تکلیف

اونشب پس از کلی تحقیق و جمع آوری اطلاعات در مورد murde kambron حدود ساعت 3 توی رختخواب نازنینم رفتم. هنوز فکرم مشغول بود که ماجرای اون عکس رو کجا می تونم پیدا کنم نمیدونم چقدر داشتم فکر میکردم که خوابم برد هنوز اونقدر نخوابیده بودم که یک خواب عجیبی دیدم خواب دیدم که :
توی جنگل در حال قدم زدن بودم که یهو به یک ساختمان قدیمی و بزرگ در وسط جنگل برخورد کردم برام جالب بود که این ساختمان از کجا سر در آورده به سمت در ساختمان که بیشتر به مدرسه شباهت داشت حرکت کردم روی زمین یک تابلوی شکسته و رنگ و رو فته ایی قرار داشت که روی آن یک سری نوشته کمرنگ ولی خوش خط نوشته شده بود یکمی باید دقت می کردم که بتونم بخونمش : ی..ت.ی...م... یتیم... خا...نه... یتیم خانه جادوگران.
حالا دیگه فهمیده بودم که اونجا یتیم خونه جادوگرانه ولی تا حالا نشنیده بودم که جادوگران هم یتیم خونه دارن از روی کنجکاوی جلوتر رفتم و وارد یتیم خونه شدم اونجا یک حیاط بزرگ و سرسبز که دور تا دورش رو حصار کشیده بودن قرار داشت به درون ساختمان اصلی رفتم با باز کردن در، خودم رو توی یک سرسرای بزرگی دیدم که با سه چلچراغ خاموش مزین شده بود تقریباً دور تا دور سرسرا پنجره های گنبدی شکل با شیشه های شکسته قرار داشت در دو طرف این سرسرا دو راه پله بودن که به یک جا ختم میشد. به سرعت از یکی از راه پله ها بالا رفتم و از توی راهرویی که پله ها بهش ختم می شدن رد شدم راهروی تاریکی بود و مجبور بودم چوبدستیم رو واسه روشن نگه داشتنِ راهم رو به جلو بگیرم بعد از رسیدن به انتهای راهرو ، راه به دو راهروی دیگر در چپ و راست تقسیم میشد روی دیوار سمت چپ با خون نوشته شده بود سرسرای پسران یتیم و در سمت راست نوشته شده بود سرسرای دختران یتیم. از روی کنجکاوی وارد سرسرای دختران یتیم شدم راهروی کوتاهی بود که به چند در ختم می شد روی در اول نوشته ای آشنا به چشمم خورد W.C . روی در دوم نیز نوشته شده بود فوریتهای پزشکی و روی در سوم خوابگاه... با دیدن نوشته خوابگاه برقی بر چشمانم زد و به سمت در خوابگاه حرکت کردم هنوز از در دوم رد نشده بودم که جیغی از پشت اون در قلب منو از جا کند به سرعت به سمت در دوم رفتم اما جرات باز کردن اون رو نداشتم گوشه در خورده شده بود چشمانم رو به گوشه در رسوندم و شروع به نگاه کردن شدم چیزی که می دیدم یک اتاق تقریباً دو در سه بود با سقفی به بلندی سقف خونه های معمولی و دور تا دور اتاق رو با کاشی های سفید که برای بهداشتی نشون دادن اونجا استفاده میشد قرار داشت وسط اتاق یک تخت بزرگ و سفتی بود که بالای اون رو یک چراغ اتاق عمل محاصره کرده بود در گوشه اتاق نیزیک میزکه روی اون وسایل جراحی بودند قرار گرفته بوددیگه چیزی دیده نمی شد مجبور شدم یکمی جابجا بشم زیرِ در یک پیرزن که تمام صورتش از پر از خون بود کف اتاق نقش بر زمین شده بود صدایی از سمت میز جراحی اومد باز به سمت میز جراحی چرخیدم و دختر جوانی که هم سن و سال من بود رو دیدم یک تیغ جراحی برداشت و به سمت دختر بچه یورش برد بعد از چند دقیقه سر بالا اورد و آه خدای من چقدر وحشتناک...دخترک جوان در حال خوردن خون دختر بچه بود و خنده های شیطانی سر می داد حالم داشت بهم میخورد که یهودستم به در خورد و در باز شد همان لحظه از خواب پریدم به سرعت شروع به نوشتن خوابم کردم
فردای آن روزدریک کتاب تونستم بفهمم اون خواب همون عکسی بود که توی درس تاریخ جادوی سیاه بصورت تکلیف ازمن خواسته بودند.

تکلیف
مردور بعد از ور رفتن بسیار با طلسم جدیدش موفق شد با اون آپارت کنه .
-واو کار کرد من فوق العاده ام
اوون خودشو در حالی که پشت میزه غذا خوری هتل بود دید .
گارسون:خانم چی براتون بیارم؟
مردور که با کمال تعجب با دهانی باز در حالی که دندان های کج خود را به نمایش گذاشته بود در حال نگاه کردن به جعبه های آهنی عجیبی که راه میرفتن بود.
افکار فوق سریع مردور کمبرون :من به آینده سفر کردم
- خانم چی بیارم؟
مردور در حال تماشای آسانسور شیشه ای بود و فکر میکرد چه جوری منفرجش کنه که بیشترین خرابی به بار بیاد که...
-خانم نگفتین چی بیارم؟
مردور که خیلی عصبانی شده بود بدون استفاده از چوبش ما مشت توی دهن گارسون کوبید. گارسون هیچ وقت به هوش نیومد.
مردور داشت به نقشه های شومش فکر میکرد .در همون موقع پسری که تو عکس میبینین که دچار اعتماد به نفس کاذبم بود شروع کرد به چشمک زدن.مردور با این که داشت دنبال راهی برای فرمانروایی به دناییی که میخواست نابود کنه میگشت ولی حرکات پسر از چشمش مخفی نمموند ولی چون تجربه ای در دنیا ی جدید نداشت فکر کرد که طرف آبله چشم داره و بیخیالش شد.
در همون حال چند نفر سر میز کنار مردور در حال صحبت کردن بودن و مردور زیباترین حرفا رو شنید.زیباترین لحظه ی زندگی مردور .
-آره جمعیت زمین خیلی شده شش میلیارد.
-آره آره اینم مشکلیه واسه خودش
محاسبات مردور :شش میلیارد برای کشتن سه برابر جمعیتی که میتونست در زمان خودش بکشه.
پسر داخل عکس:سلام جای کسی نیست من بشینم خوب من میشینم من نشستم
مردور در همین حال محاسباتش تموم شد و متوجه شد کشنده ترین حالت ممکن منفجر کردن طبقه ی هشتم هتله.
پسر :نظرت چیه بریم بالا اتاق من تا بهت جاها ی دیدنی شهرو معرفی کنم.به نظر من باید بری حتما یه موزه هست ببینی و اینا..
مردور:طبقه ی هشتم؟
-آره طبقه ی هشتم میبینم که آمار منم در آوردی دیدم هی به من نگاه میکردی البته خوب همه از من خوششون میاد
طبقه ی هشتم
-نه نه کجا میری اتاق من اینجاست.
-من کار دارم زودتر از جلو چشمم گم شو.
-حداقل شمارتو بده اصلا چرا بعد از این که کارت تموم شد نمیای؟
-هی ببین تو انگار نمیفهمی با کی طرفی من بزرگترین جادوگر سیاهم میخوای بکشمت گوشتو آویزون کنم به گردن بنده قتلای بی ارزشم
پسر داخل عکس که از تهدید ناراحت شده بود:چته تو ؟چرا خودتو لوس میکنی..
مردور که در عصر خودش پسر به این پرویی ندیده بود اون موقع پسرا پای پنجره برجا صبر می کردن و شاید یه نامه می انداختن و آواز میخوندن خیلی عصبانی شد به طوریکه در تنها سفرش به آینده تنها کاری که کرد حمله به این پسر و پاره کردنه گلوی اون بود اون بعدا در کتاب خاطراتش به اسم قصه های قبل خواب (بله ایشون فرهیختم بودن) که من بچه بودن نمیدونم از کحا داشتم و میخوندم اعتراف کرد که هیچ کاری لذت بخش تر از پاره کردن گلو و رها کردن قربانی برای اثر مرگ از خونریزی نیست

24/11/1832

برای اولین بار تو کوچه ای که به خونه ام منتهی میشد باهاش حرف زدم. داشت التماس میکرد، نگاهش لبریز از محبت بود. نمیخواستم اعتراف کنم اما او واقعا" عاشقم شده بود! عشق واسه من جرم بود. برای همین سعی کردم اونو از خودم برنجونم. سر به سرش گذاشتم، سعس کردم به حرفاش اهمیت ندم اما آخر حرفی زد که منو لرزوند، منو با واقعیتی رو به رو کرد که همیشه ازش فرار میکردم!

- تو با همه دنیا متفاوتی کمبورن! تو... یعنی، تو یه کم عجیبی! چطور میتونی زندگی کنی وقتی همه از تو فرار میکنن و هیچ کس حاضر نیس لحظه ای باهات همکلام بشه؟ تو توی تنهایی و دنیای عجیب خودت غرق شدی... من اومدم بیرونت بیارم. میخوام زندگی عادی داشته باشی... دوس نداری بچه های خودتو بغل بگیری؟

و من ساکت شدم، احساسات عجیبی با جمله ی آخرش تو من شکل گرفت. انگار تمام فکر و ذهنم به تلاطم افتاد. ماری از اعماق قلبم بلند شد و شروع به فش فش کرد. بچه...
دلم مالش میرفت. اما زود به احساساتم غلبه کردم

- گمشو دیوونه

نگاش کردم، عکس العملی نشون نداد، به سمتش حمله ور شدم و دستام رو گذاشتم رو گلوش، میخواستم خفه اش کنم

- گمشو... میفهمی؟ بهت گفتم گمشو. آشغال

صورتش کبود شد. دستام رو شل کردم و گذاشتم نفس بکشه. در حالی که خرخر میکرد با صدای ضعیفی گفت: دوستت دارم!

طاقتشو نداشتم. مار تو سینم دوباره آماده حمله شد، اینقدر ازش دور شدم تا پشتم به دیوار کوچه برخورد کرد. بعد با سردرگمی به سمت خونه دویدم و تنهاش گذاشتم...

27/11/1832

تو این سه روز خیلی فکر کردم، تنها راهی که برام باقی مونده اینه که بکشمش، میدونم که امروز اضافه کاری برداشته و تا شب تو اداره هس. تنهای تنها...

ساعت ده از خونه بیرون اومدم تا به اداره برم، هوا برفی بود. ترجیح دادم پیدا برم تا بتونم فکر کنم، ساعت ده و نیم بود که رسیدم
طبق پیش بینیم هیچکس نبود. پالتوم رو درواردم و به کناری انداختم، چوبدستیمو گرفتم دستم و به طبقه ی بالا رفتم، رو پاگرد پله ها دیدمش که از تو یه اتاقی بیرون اومد و شروع به ور رفتن با در شد. چندتا پرونده هم زیر بغلش بود. سعی کردم به طور اینکه متوجه نشه بهش نزدیک بشم، پشت سرش که رسیدم هنوز داشت با قفل در ور میرفت. دستم رو گذاشتم رو شونش و گفتم:

- ولش کن

وحشت کرد و یهو به سمت من برگشت، منو که دید جا خورد

- تو اینجا چیکار میکنی؟

دستم رو آروم روی گردنش کشیدم و با صدای ضعیفی جواب دادم: اومدم بکشمت عزیزم!

چشماش گشاد شد: چی؟؟

از کنار گردنش گرفتم و به کناری پرتابش کردم، قبل از اینکه فرصت تکان خوردن داشته باشه، موهاش رو گرفتم و به عقب کشیدم و با نوک ناخونام روی گردنش خط انداختم. از ترس و درد فریادی کشید
به زور بلندش کردم و به دیوار چسبوندمش، دوباره دستمام رو دور گردنش حلقه کردم و شروع کردم به فشار دادن:

- امشب بلایی رو به سرت میارم تا عاشقی از سرت بپره

بعد دستش رو گرفتم و بردم به سمت دهانم، محکم انگشتاش رو گاز گرفتم، خون از بین بند های انگشتش بیرون زد. سرش رو از موهاش گرفتم و چند بار به دیوار پشت سرش کوبیدم. بعد چوبدستیمو دراوردم و گرفتم به سمت قلبش. گفتم:

- چون خودت ماگلی با جادو نمیکشمت.

بعد چوبدستیو به قدری به قفسه ی سینه اش فشار دادم تا پوستش رو پاره کرد و وارد قلبش شد. صدای خش خش پاره شدن قلبش باعث میشد آروم بشم. صدای فریاد های عاجزانه اش گوشم رو نوازش میداد

چوبدستیو بیرون کشیدم و دستم رو از روی شونه اش برداشتم. کنار دیوار سر خورد و به زمین افتاد. کارم تموم شده بود. از پله ها پایین اومدم و به سمت خونه برگشتم

امشب تو رختخوابم یاد برادرم افتادم. اولین قربانی من بود. بردار دوقولی که حالا میتونست پناهی برای من باشه اما من از هستی ساقطش کردم... اما نه، من خودم رو دارم... با جادوی سیاهم

دختری 17-18 ساله ، با چهره ای زیبا ، چشمان سبز وحشی و صورت کشیده و استخوانی ، در حالی که موهای پریشانش در پشت سرش تاب میخورد به سمت من میدوید. چشمانش برق میزدو اندام زیبا و نسبتا لاغرش ، در زمین و هوا با لطافت خاصی میچرخید و جلو می آمد. لباس چسبانش ، پیکر لوندش را نمایان میساخت ...

چشم بر او دوخته بودم ، حالت دویدنش و شکل صورتش وحشتناک بود ، اما من مشتاقانه به صورت زیبا و پیکر خوش اندامش نگاه میکردم. از انتهای راهرو می آمد و هر لحظه نزدیکتر میشد ...

جلوتر ، وقتی تقریبا به من رسیده بود تازه متوجه حالت هجومی بدن و صورتش شدم و شروع کردم آرام آرام قدم هایی رو به عقب برداشتن ... اما دیگر دیر شده بود ...

لحظه ای بعد ... دختر زیبا رو ضربه ای محکم به من زد که تا نزدیکی انتهای راهرو پرتاب شدم و به زمین خوردم ، تمام بدن تیر کشید ، نفسم بند آدم و به سرفه افتادم ...

درست در همان لحظه روی سینه ام نشست ... صورتش را که حالا دیگر هیچ زیبایی ای در آن نمیدیدم برابر صورتم قرار داده بود ، زانوی راستش درست در کنار کمرم بود که ناگهان عقب کشیده شد و با تمام قدرت به پهلوی من خورد ، تمام دلم در هم پیچید ، احساس میکردم دارم بالا می آورم ...

قبل از هر عکس العملی موهایم را گرفت و کشید ، و مرا به دیوار کوبید ، سرم محکم به دیوار خورد و تیر کشید و سوزش آن تمام جمجمه ام را فرا گرفت. بلافاصله رد گرم عبور خون را روی موهایم حس کردم .

جلوتر آمد و به من چسبید ، برجستگی سینه هایش را روی بدنم حس میکردم ، صورتش را جلو آورد و دهانش را باز کرد و لب های من را نشانه گرفت ، سپس ... ناگهان دندان هایش بر گوشت صورت و لب هایم فرود آمد و مانند تیری در آن فرو رفت ، لحظه ای بعد چون جانوری وحشی با دهانش گوشت صورتم را کند و زخم عمیق و وحشتناکی بر آن به جای گذاشت ، اشک هایم جاری شد و با خون آمیخت و روی لباسم چکید ... دختر عقب رفت و من آرام داشتم به پائین لیز میخوردم و زانو هایم خم میشد ... پشتم هنوز به دیوار تکیه داده شده بود ...

اما قبل از اینکه خم شود ، یک ضربه محکم با پاهایش به شکمم کوبید ، سوزش وحشتناکی وجودم را فرا گرفت و از شکمم بالا آمد و به رنگ خون از دهانم بیرون پاشید ...

دنیا تیره و تار شده بود ... همه جا را نامفهوم میدیدم ، رنگ های اطرافم در هم میآمیخت و سیاه میشد ... در آخرین لحظات ، صورت دخترک را دیدم که از خون من سرخ بود و دهانش را که خون سرخ من از دندان هایش پائین میچکید ...

باری دیگر با گامهایی بلند و تیز حرکت میکرد و خود را پیش می‌برد ، هر ثانیه گویی به سمت هدفش نزدیک نزدیکتر می‌شد ، این بار نیز همانند دفعه های پیش که چنین عزم خود را جزم کرده بود تصمیم داشت تا آنچه را که در ذهن داشت اجرا کند و خودش را باری دیگر اثبات نماید .

بر بالای برج وحشت ایستاد ، اما این بار تلقی او از برجی که بر آن خودنمایی میکرد با آنچه در اذهان عموم قرار داشت فرق میکرد . اینجا سازمان اسرار بود و کیلومترها با برج وحشت فاصله داشت اما او بدین خاطر که می‌دانست تا لحظاتی دیگر چه اتفاقی در حال وقوع است آنجا را وحشت نامگذاری کرده بود .

از چند روز پیش برای چنین لحظه‍‌ای برنامه ریزی کرده بود ، از روزی که با " فیمر کراسوس " یکی از ماموران سازمان اسرار برخورد کرده و او را با جذابیت مثال زدنیش به طرف خود کشانده بود . مرد بیچاره هیچ گاه در ذهن نمی‌پروراند که این زن زیبا در فکری بیش از گذراندن یک بستر با او باشد .

فیمر چنان جذب زن گشته بود که بارها سخنانی را از سازمان که برای او گفتن آنها ممنوع بود را به راحتی بر زبان آورده بود ، فقط برای گذراندن لحظاتی خوش ، امشب نیز چنین تصمیم داشت ، لحظاتی را کنار او می‌گذراند و سپس شاید می‌توانست او را در یکی از اتاقهای سازمان اسرار زندانی کرده و باز هم روزی دیگر را آغاز کند . شاید هرگز فکر نمیکرد که در پس این زیبایی هزاران کراهت خوابیده است .

زن از پنجره ای که گویی فیمر آن را برای ورود او آماده کرده بود به داخل سازمان قدم گذاشت ، دیدن اتاقهای پیاپی او را نیز کمی ترسانده بود اما هیچ ترسی قدرت نفوذ در قلب وی را نداشت . با گامهایی آهسته به طرف آنچه که فیمر برایش شرح داده بود حرکت میکرد . راهروها و اتاقها از پس هم رد می‌شدند تا آنکه صدای آشنایی شنیده شد .

فیمر : اومدی عزیزم ؟ منتظرت بودم ... چیزایی که میخواستی نگاه کنی رو هم آوردم .

زن به طرف صدا برگشت ، آری خود او بود که اکنون در چنگالش اسیر گشته بود ، دیگر چیزی برای تلف کردن نداشت ، مرد بیچاره لیست تمامی افرادی را که روزی در محفل خدمتگزار بودند را به راحتی و فقط برای یک آغوش گرم آماده کرده بود .

فیمر : حالا این اسناد رو ول کن ، گرچه من هنوز نفهمیدم اینا به چه درد تو میخوره ، اصلاً هم حال فکر کردن به این چیزا رو ندارم ، الان فقط دارمبه تو و آن تن ...

زن درنگ نکرده بود به سرعت به طرف او هجوم برده و گوشه‌ی گردنش را دندان گرفته بود ، عجب خون لیذی داشت ، میتوانست تا آخرین قطره خود را ارضا کند و سس از آنجا برود ، اما اندک ترس او باعث شد که سریع مدارک را برداشته و قصد سفر کند ، هرچه باشد مرد بیچاره تا ثانیه هایی دیگر از بین میرفت .

به سمت دری که از آنجا وارد شده بود حرکت کرد ، دستگیره را دردست گرفت و آن را حرکت داد ، اما نه ... در باز نمی‌شد .

فیمر : تو فکر ... فکر کردی ... از هر جا ... وار ...د میشی ... میتونی برگردی؟

فریاد زن برهوا خواست ! آیا او گیر افتاده بود ؟

سوژه جدید

قرص کامل ماه نور خود را بر زمین میتاباند. برف سفید و مخمل گون، زمین را پوشانده بود. در انتهای جنگل بیکران، خانه اربابی و قدیمی بچشم میخورد. در میان پنجرهای خانه،تنها یک پنجره-بخاطر نوری که پدیدار بود- خودنمائیی میکرد. نوری که از آتش شومینه سرچشمه داشت،تنها منشاء نور در اتاق بود.مردی بلند قامت روبروی شومینه ایستاده بود. بازتاب نور آتش در چشمان گرد و مارمانندش دیده میشد. لرد تکانی به ردای خود داد و با صدای سرد و بیروحش، خطاب به تنها مرگخوار داخل اتاق گفت: باید امشب تموم بشه.وقتش رسیده که تنها خونه من به من برگرده.اون پسره اون داخلِ. پاتر و محفلیها تو هاگوارتز جا خوردن.
آنتونیون کمرش را به نشانه احترام خم نمود و گفت: ارباب، تمامی مرگخواران آمادن تا هاگوارتز رو به شما برگردونن.

لرد بر روی صندلی قدیمی اما باشکوه خود نشست و در فکر فرو رفت.

فلش بک

صدای تازیانه موجها بر بدن لخت صخره ها شنیده میشد.وی در میان هوای سرد و باد، همچون پرنده ای در حال پرواز بود. غار کوچکی از میان کوها دهان باز کرده بود. مرد پرنده به آرامی بر کف سنگین غار نشست. لرد چوب خود را بیرون کشید و وارد غار شد. داخل غار، دریاچه کوچکی جاری بود. لرد تکانی به چوب خود داد و قایقی از سطح آب پدیدار شد. لرد بداخل قایق رفت. در میان دریاچه، سخره ای خودنمائیی میکرد. بر روی سخره، کاسه ای طلائی رنگ بچشم میخورد. لرد خود را به کاسه رساند و با دیدن شی داخ آن، فریادی از خشم سر داد. آخرین هوراکراس وی نیز دزدیده شده بود.

پایان فلش بک


لرد از جای خود بلند شد. باید از سر پاتر برای همشه خلاص میشد.

______________________________________________________
یکی از آخرین بخشهای کتاب، مربوط به نبرد هاگواتزه. من تصمیم دارم -با اجازه لرد- اون بخش رو از دید مرگخواران و لرد بنویسم.

لرد با چشم های سرخ رنگش به چشم های آنتونین خیره شد.آنتونین تحمل مقاومت در مقابل آن نگاه سنگین را نداشت.برای همین با ترس سرش کمی پایین انداخت.

لرد با گام های آرام به اون نزدیک شد و گفت:نمیخوام هیچ مشکلی پیش بیاد.همه چیز باید طبق نقشه انجام بشه.اگه کسی اشتباهی کنه به هیچ عنوان بخشیده نمیشه.من به کسی اجازه نمیدم با اشتباهاتش نقشه های من رو خراب کنه.

لرد این را گفت و زیر لب طلسم شکنجه گر را روانه آنتونین کرد.آنتونین از درد به زمین افتاد و عضلات چهره اش منقبض شد.لرد با کلماتی شمرد گفت:دستورم مفهوم بود دالاهوف؟

آنتونین با اینکه از شدت درد دندانهایش را با شدت بهم فشار میداد سرپا ایستاد و سرش را به نشانه تایید و تعظیم خم کرد.احساس کرد درد از بدنش رها شد.لرد فرمان داد:حالا برو به کارت برس.

آنتونین بار دیگر تعظیم کرد و از اتاق خارج شد.لرد به سمت شومینه برگشت و به آتش درون آن خیره شد.اگر همه چیز درست پیش میرفت هاگوارتز امشب همانند این کنده های بیجان درخت در آتش خشم او میسوخت.میخواست بعد از از بین بردن تمام یاران دامبلدور آنجا را دوباره به حالت قبل در بیاورد.آن قلعه متعلق به او بود.آنجا جایی بود که فقط اصیل زاده ها حق داشتند در ان به آموزش جادوگری بپردازند.آن هم نه جادوی مسخره ای که دامبلدور به دانش آموزانش می آموخت.جادوی سیاه،جادوی واقعی.

لرد جامش را از لبه شومینه برداشت و به آرامی اندکی از آن نوشید.میدانست که امشب انتقام همه چیز را از پاتر خواهد گرفت.امروز میتوانست بر روی جنازه محفلی ها و هری پاتر در محوطه هاگوارتز قدم بگذارد.این افکار باعث میشد لبخند رضایتی بر روی لبانش نقش ببندند.

در طرف دیگر آنتونین اضطراب عجیبی داشت.احساس میکرد لحظه ای که سال ها در انتظارش بوده است فرا رسیده.لحظه ای که بالاخره کنترل کامل بدست آنها میفتاد.آنها هم اکنون هم وزارت سحر و جادو را در اختیار داشتند اما این چیزی نبود که رضایتشان را جلب کند.

همه جادوگران و حتی مشنگ ها باید میفهمیدند که باید از ارباب اطاعت کنند وگرنه مرگی دردناک در انتظارشان خواهد بود.آنها به مشنگ ها هم احتیاج داشتند.بالاخره روزی همه مشنگ زاده ها کشته میشدند و نژاد جادویی از وجود خون لجنی ها پاک میشد.برای همین وجود مشنگ ها برای شکنجه شدن الزامی بود!

آنتونین که لبخندی بر چهره مضطربش نقش بسته بود تصمیم گرفت از فکر کردن زیاد به این موضوعات لذت بخش خوداری کند تا تمرکزش را از دست ندهد.لازم بود هر چه سریعتر دستور لرد را به اطلاع بقیه میرساند.