پیتر توی هوای سرد هاگزمید قدم می زد و طبق عادتش با چوبدستیشس که توی دستاش بود بازی می کرد
با خوش گفت :"هی پیتر باید دوست پیدا کنیم با این وضع تو هاگوارتز دووم نمیاریم "
در حال قدم زدن بود که یه پسریو دید که کنار کافه سه دسته جارو وایساده بود و انگار منتظر کسی بود
پیتر آروم به اون نزدیک شد و گفت :"سلام پسر اسم پیتر جونزه من توی تیم کوییدیچ گریفیندور عضوم و عضو باشگاه دوعل هم هستم تو توی کدوم گروهی؟؟"(این سوال کاملا مسخره بودجون همه بچه ها شال گردن گروهشونو انداخته بودن و گروه پسره هافلپاف بود )
پسره یه نگاهی به پیتر انداخت و گفت"هان ؟؟؟.........چی گفتی ببخشید نشنیدم "
حالت پیتر اونموقع این بود:
پس ازش فاصله گرفت و رفت توی کافه سه دسته جارو
اونجا فضای خیلی گرمی داشت و پیتر اطمینان داشت میتونه اونجا دوست پیدا کنه
رفت سمت پیشخوان و یه نوشیدنی کره ای درخواست کرد از پسری به نام الیور ریورس شنیده بود نوشیدنی کره ای های اینجا آشغالن ولی رفت و یکی گرفت
کافه شلوغ بود ولی پیتر رفت و یه جای خالی پیدا کرد و نشست
در حال حرف زدن با خودش بود که یه پسر اومد و ازش پرسید : "ام ببخشید میتونم اینجا بشینم؟" پیتر قبول کرد و با اون پسر که اسمش مایکل بود و از اسلایترین بود شروع کردن به صحبت ... اینطور که معلوم بود مایکل یه اصیل بود و اصلا درمورد مشنگ زاده بودن پیتر شکایتی نکرد
بعد این که نوشیدنی کره ایشونو خوردن (که اصلا گند نبود)با هم به سمت هاگوارتز به راه افتادن
پیتر یه دوست پیدا کرده بود.........................

الیور نوشیدنی کره‌ای بد مزه‌اش را تمام کرد و لیوان را روی میز کوبید.
«مادام، فکر کنم خیلی خوابت میاد ها! نوشیدنیه فقط کف بود. باید مستقیم برم حموم.»
رزمرتا چانه‌اش را روی کف دستش گذاشته بود و پشت پیشخوان چرت می‌زد. خواب خفه کردن مشتری را می‌دید که نصف شبی مزاحم شده بود. الیور چند سیکل روی میز کوبید و در حالی که می‌رفت بیرون به خودش گفت:
«اوه ببخشید آقای ریورس، دفعۀ بعدی کمتر صابون قاطی نوشیدنی‌هام می‌کنم.»
الیور نگاهی به دو طرف خیابان اصلی هاگزمید انداخت و با خودش فکر کرد که ملت چقدر زود می‌خوابن! به سمت هاگوارتز راه افتاد. سربالای هاگوارتز نفس آدم را می‌گرفت. باد سرد محکم به صورت هر کسی که آن وقت شب قصد بیرون آمدن کرده بود،می‌کوبید و تا مغز استخوانش را یخ می‌کرد.
نگاهی به بالای سرش انداخت و نوک برج‌های هاگوارتز دوست داشتنی را دید. کمی جلوتر دو نفر در تاریکی ایستاده بودند و انگار با هم دعوا می‌کردند. الیور با خودش گفت:«ایول یه سوژۀ خوب واسه داستان. کاش بخوان همدیگر رو بکشن. ان وقت باحال‌تر می‌شه.»
جلوتر که رفت یکی‌شان را شناخت. جیمز بود. از دور فریاد زد:
«هی جیمز منم. جیمز.»
جیمز به او نگاه کرد و با چشم و ابرو کلی اشاره کرد که الیور نزدیک نشود، اما او متوجه نشد. به آن‌ها که رسید، نفس‌نفس زنان گفت:
«سلام جیمز، دوست جدید پیدا کردی؟ از دور فکر کردم داری دعوا می‌کنی. می‌خواین برید سه دسته جارو؟»
جیمز قیافۀ سرزنش‌گری به خود گرفت و گفت:
«نه کدوم دیوونه‌ای تو این هوا می‌ره هاگزمید؟ داریم می‌ریم هاگوارتز.»
الیور از اینکه تا هاگوارتز همراهانی دارد خوشحال شد و گفت:
«چه خوب منم دارم همون طرفی می‌رم. بیاید با هم بریم.»

-ما منصرف شدیم! نماییم بالای برج!
-این کارو نکن تام. تا این جا اومدیم..بقیه شو هم بیا. رفیق نیمه راه نباش.
-ما دوست داریم بیاییم. ولی نمی توانیم. آسیب دیدیم!
-مو و دماغ که چیزی نیست. من مطمئنم تو بدون اونا هم می تونی زندگی کنی و فرد موفقی بشی.
-ما فکر نمی کنیم. زشت شدیم!
-تو هرگز زشت نمی شی تام. ابهت آدم که به یه دماغ و چند تار مو بستگی نداره.
-نظرت چیه از روی زمین بلند بشیم؟...ما با این بینی جدید و ناکارآمد داریم خفه می شویم.

جیمز موافق بود.

هر دو از روی زمین بلند شدند و جیمز نگاهی تحسین آمیز به تام انداخت.
-اینجوری ابهتت بیشتر شد. نگران نباش. پروفسور اصلا به زیبایی ظاهر اهمیت نمی دن.

-الان منظورت این بود که ما دیگه زیبایی ظاهری نداریم؟

منظور جیمز دقیقا همین بود، ولی نمی توانست این را مستقیم به تام گفته و دلش را بشکند!

-ما خودمان فهمیدیم!

جیمز با تعجب به تام نگاه کرد.
-چیو فهمیدی؟

-این که منظورت دقیقا همین بود. ما ذهن خوان خوبی هستیم ولی نگران نباش. ما دلی نداریم که بشکند.

جیمز تازه داشت خوشحال می شد که یک پس گردنی از تام خورد.

-ولی غرور داریم بی وجود! غرورمان خرد شد! حالا یک روش مطمئن برای رفتن به بالای برج بیاب! ما هم کمکت نمی کنیم.

فضاپیما قصد سقوط نداشت، هر چه باشد سیرازویی ها در لیست تحریم شدگان کشورهای آستکباری نبودند و قطعات درجه یک وارد می کردند و سفینه هایشان ایمن بود. سفینه در یک سانتی متری آن دو نفر توقف کرد و شیشه پنجره اش را پایین کشید.

-از زمین به سیرازو بردن میشه، دو نفر.
-عه تو همون کفتره ای؟
-کفتر کاکل به سر عمت بودن میشه! به صنف رانندگان تاکسی فضایی توهین کردن نشو ها!
-با عمه پاتر من درست صحبت کن!

در همین حین که رابستن و جیمز در حال بحث و جدال بودند ناگهان ایده ای به ذهن تام رسید.
-ما به سیرازو می رویم اما سر راه پیاده می شویم! ما را به بالای این برج برسانید.
-پریدن شدن بشین بالا.

تام و جیمز سوار شدند.

بالای برج

-قابل شما رو نداشتن میشه...نه اصلا اگر شدن بشه...به مرلین اگر ده هزار گالیون رو قبول کردن بشم.

سیرازویی ها بسیار اهل تعارف بودند!

-ده هزار گالیون دیگه چیه مردک؟!
-ده هزار گالیون برای کرایه دیگه...البته باور کردن بشین که قابل شمارو نداشتن میشه.
-مگه سر گردنه هست؟ ما ده هزار گالیون نداریم.

البته تعارف نزد آنها حد خودش را داشت!
-بی جا کردن شدین وقتی گالیون نداشتن میشین سوار تاکسی فضایی شدن میشین! بنزین لیتری سه هزار گالیون شدن میشه اونوقت شما به ما رانندگان تاکسی با کرایه ندادن شدن ظلم کردن میشین؟

همان لحظه رابستن مشتی بر روی دکمه "پیاده کردن اجباری" کوبید و صندلی سفینه، تام و جیمز را به بیرون پرتاب کرد.

بر روی آسفالت خیابان

تام و جیمز مانند سفره با صورت بر زمین پهن شده بودند.

-تام حالت خوبه؟
-فوق العاده ایم...فقط الان بینیمان له شده است و موهایمان هم که در راه سقوط به زمین ریخت ولی بجز اینها به نظرمان سالمیم!
-عالیه. گمونم باید به فکر یه راه دیگه برای صعود به برج باشیم.

شی اما انگار قصد آمدن نداشت!
نه... داشت!

شی مذکور (مذکوره. ترکیبی) پس از چند ساعت انگار بلاخره به داشت به زمین میرسید!

چون شی درواقع کفتر نبود.
شی یک فضا پیمای پیشرفته ی مشنگی بود!
فضا پیما تا یک جایی آرام آرام به تام و جیمز نزدیک میشد، اما بعد از یک جایی با سرعتی بسیار زیادی به سوی تام و جیمز می آمد.
فضا پیما در حال سقوت از مریخ بود برای همین آنقدر طول کشید تا به آن دو برسد!
اما حالا جو زمین هواپیما را به سمت تام و جیمز گیر افتاده هدایت میکرد.

تام که متوجه شده بود آن شی کبوتر نیست و خیلی بزرگ تر از آن است، دستش به آرامی روی شانه ی جیمز زد.
-جیمز... داریم میمیریم؟ ما هنوز جوونیم، هنوز ردا هایی که واسه ارباب شدنمون خریدیمو نپوشیدیم!
هنوز کلی آرزو داریم!

جیمز اما انگار هنوز متوجه ی این نشده بود که شی مذکور کفتر نیست!
-نه تام ما که قرار نیست بمیریم، ببینم نکنه تو از کفتر میترسی؟

سوسک مذکور یا شایدم مذکوره، با تحمل فشار بسیار، تمام مسیر برج نامرئی رو تا بالا رفت. بالاخره به بالای برج رسید و نفسی تازه کرد:
-خب دیگه... رسیدیم. پیاده شید... عه اینا کجا رفتن؟

سوسک که با خیال حمل دو عدد جادوگر، تمام مسیر برج رو رفته بود، تام و جیمز را بین راه پایین انداخته و خود متوجه این اتفاق نشده بود. تام که به لبه تیزی از برج آویزون شده بود، حتی توی اون وضعیت هم تو سر و کله جیمز میزد اما جیمز همچنان خونسرد بود:
-آخه سوسک؟ سوسک؟ لامصب سوسک؟ چیز دیگه ای نبود ما رو سوارش کنی؟
-در فراسوی نا امیدی همچنان امید هست تام.
-خف بابا. جملات امیدوار کننده واسه من بلغور نکن. یا شنلم رو آزاد میکنی و هر جفتمون رو از اینجا نجات میدی یا هرچی دیدی از چشم خودت دیدی تسترال.

تام عصبانی بود. خیلی هم عصبانی بود. هر لحظه شدت عصبانیت تام بیشتر میشد و جیمز همچنان خونسرد بود و برای اذیت کردن تام کم نمیذاشت. با هر بدبختی بود، جیمز شنل تام رو آزاد کرد و اون رو بالا کشید. حالا لبه پرتگاه بودن و باید خودشون رو به بالاترین نقطه برج میرسوندن.
-نظری نداری تام؟
-از من میپرسی عمه تسترال؟
-جز تو کسی نیست اینجا ازش بپرسم.

تام کم کم به اوج عصبانیت خودش میرسید و چیزی نمونده بود بزنه خودش و جیمز رو شتک کنه که دید از آسمون چیزی به سمتشون میاد:
-ازون بالا کفتر میایه...
-کاری نکن اسمتو روی تکه سنگی بنویسم و جلوی همین برج خاکت کنم جیمز. بهتره منتظر بمونیم ببینیم چی داره نزدیک میشه. شاید بتونه کمکمون کنه.

ساعت ها گذشت ولی اون شی همچنان توی راه بود. کم کم هوا، رو به تاریکی میرفت و جیمز و تام، در لبه قسمتی از برج گیر افتاده بودن و همچنان منتظر بودن ببینن اون کفتر که داره از آسمان میایه، بالاخره میایه یا نمیایه.

خلاصه تا آخر پست قبل:
تام ریدل جوان در حال تشکیل گروه مرگخوارانه و دامبلدور هم به دنبال راهی برای جذب عضو برای محفل ققنوسش می گرده.
دامبلدور موفق شده جیمز پاتر رو جذب کنه و لرد سیاه بلاتریکس رو.
جیمز پاتر و تام ریدل تو خیابون به هم برخورد می کنن و جیمز سعی می کنه تام رو جذب محفل ققنوس کنه. تام کنجکاو می شه گروه رقیب و رهبرشونو ببینه.
این دو نفر به برجی نامرئی که دامبلدور بالاشه می رسن. ولی رمز در رو نمی دونن.
............................

- آخه مادر سیریوس! تو چه عضوی هستی که رمز ورود به قلعه رو هم نداری؟

جیمز زیاد می‌دونست! بخاطر همین هم سعی می‌کرد خودش رو نادون نشون بده، جیمزی بود پنهان کار!
- ببین تام، داری بدعنقی می‌کنی ها! میریم بالاخره. مثلا آها همین سوسکه رو ببین! قربون پاهای بلوریش!

سوسک مذکور (یا شایدم مذکوره!) به چپ و راست خود نگاه کرد و وقتی کس دیگه ای رو ندید، گفت:
- آقا! آهای انسانه! اینو فقط مامانم حق داشت بگه ها!

متاسفانه هیچکس صدای اون سوسک رو نشنید، ولی جیمز شنید! آخه هیچکس ایران بود و قلعه توی لندن!
- سوسک جونی! عزیزم! سواری میدی به ما؟
- آخه مهندسا! من شمارو تا اون بالا ببرم؟ به هیکلتون نگاه کردین؟

جیمز سرشار از عشق و آموزه های دامبلدور بود، اما بالاخره بعضی وقتا خشونت هم خوبه!
- می‌بری یا نه؟! می‌بری یا سوس... چیزه سوسک که هستی! یا مورچه‌ت کنم؟!

سوسک چاره ی دیگه ای نداشت، پس جیمز و تام ریدل رو سوار خودش کرد به سمت بالا به راه افتاد....

-کجا رسیدیم؟

این سوالی بود که تام پرسید. برای این که جایی که به آن رسیده بودند مکانی کاملا خالی و بی آب و علف و بی ساختمان و بی موجود زنده بود.

جیمز با چشمانی که ستاره های درخشانی در آن چشمک می زد، به تام خیره شد.
-همین جاست. ولی نامرئیه.

-چرا؟!

-پروفسور، نامرئی دوست دارن. سوال و جواب نکن دیگه. بزن بریم. رمز!

تام سردر گم به طرف جیمز برگشت.
-از من می پرسی؟ اصولا خودت نباید رمزو داشته باشی؟

جیمز که لبخند اعصاب خرد کن روی صورتش، حتی برای ثانیه ای محو نمی شد جواب داد:
-نپرسیدم...گفتم. رمزش رمزه! خیلی خلاقانه اس...نه؟ تو راه که داشتیم میومدیم، ته دلم خیلی به پروفسور افتخار کردم.

تام برای پروفسور و دار و دسته آینده اش ابراز تاسف کرد. ولی مشکل اصلی این جا بود که در باز نشد.

جیمز چند بار دیگر رمز را به زبان آورد. تا جایی که در عصبانی شد و لگدی حواله جیمز کرد.

-خب...ظاهرا پروفسور بیش از حد باهوشن و رمز رو عوض کردن و به منم اطلاع ندادن. الانم اونم بالا منتظر ما هستن.

-فکر خوبی کردی جیمز...تو برو، من یکم دیگه بهت ملحق می شم.

جیمز باورش نمی شد که تام، از فکرش خوشش اومده باشه.
-باشه! تو هم سریع بیا.

تام منتظر شد که جیمز کمی فاصله بگیرد، بعد سر بیژن رو کرد تو روغن!
-این هم برای اینکه دیگه منو مسخره نکنی.

تام بعد از این کار، پیش جیمز، که بیست متر با اون فاصله داشت، رفت.

تام دست هاشون به هم زد.
-خب، می تونیم بریم.
-بریم!

توی راه جیمز داشت روی مخ تام راه می رفت!
-تام تو بزرگترین اسطوره ی من توی زمینی...همه عکساتو دارم...خیلی هاش رو به دیوار اتاقم چسبوندم، حتما یه روز می برمت تا اونا رو ببینی...من حتی یه کتاب هم دارم که توش از خاطرات خیالیم با تو می نویسم، اونم می دم بهت تا بخونیش...مطمئنم خوشت میاد...بعضی هاش خیلی باحالن، تیترم براشون انتخاب می کنم...

تام واقعا خسته شده بود برای همین سعی کرد به نقشه ی خودش برای کشوندن محفلی ها به گروه مرگخورا فکر کنه!
-اول باید اعتماد دامبلدور رو بدست بیارم...این مهم ترین و سخت ترین کاره...بعدش کم کم محفلی ها رو به سمت مرگخوارا می کشونم!
-...خب دیگه رسیدیم!

با نی بزنیمش؟

تام داشت در مورد همراهی با این شبه مشنگ تردید پیدا میکرد. ولی تصمیم میگیره کمی صبور باشه.
-روش های بهتری برای انتقام گرفتن وجود داره جیمز!

جیمز از شدت خوشحالی از فهمیدن این موضوع که تام اسمشو میدونه، برای چند ثانیه از خود بیخود میشه.

وقتی به خودش میاد، یادش میفته که بحثشون جایی تموم شده که باید سوالی بپرسه:
-مثلا چه روشایی تام؟

جیمز میخواد تاکید کنه که اونم اسم تام رو میدونه، ولی این موضوع برای تام هیچ اهمیتی نداره. خود تامم چندان از اسم خودش خوشش نمیاد.
-مثلا...سرشو بگیریم و فرو کنیم تو اون روغنی که سیب زمینیا دارن توش سرخ میشن. مدتی همونجوری نگهش داریم تا یاد بگیره به کی باید احترام بذاره.

جیمز فکر میکنه.

این حرفیه که تام زده و تام اصولا نمیتونه حرف بدی بزنه. ولی کاری که تام بهش اشاره کرده اصلا سفید به نظر نمیرسه. جیمز قسم خورده که جادوگر سفیدی باشه. بین عقل و منطقش گیر میکنه و آخرش تصمیم میگیره راه سومی رو انتخاب کنه:
-بهتر نیست به جاش بریم پیش پروفسور؟ منتظرمونه.