هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





پاسخ به: كلاس طلسم ها و وردهاي جادويي
پیام زده شده در: ۲۳:۱۰ پنجشنبه ۲۴ شهریور ۱۴۰۱

ریونکلاو، وزارت سحر و جادو، مرگخواران

لاديسلاو زاموژسلی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۲:۵۵ دوشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۳
آخرین ورود:
امروز ۰:۱۸:۵۱
از یترومایسین
گروه:
کاربران عضو
ناظر انجمن
ریونکلاو
ایفای نقش
مترجم
مرگخوار
پیام: 539
آفلاین
سلام لینی‌آ.
این 30 از بهر جنابتان بادآ.
بدورد لینی‌آ.


تصویر کوچک شده


پاسخ به: كلاس طلسم ها و وردهاي جادويي
پیام زده شده در: ۲۳:۵۷ سه شنبه ۱۵ شهریور ۱۴۰۱

ریونکلاو، مرگخواران

لینی وارنر


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۱:۵۳ شنبه ۳۰ خرداد ۱۳۸۸
آخرین ورود:
امروز ۹:۴۶:۴۵
از رو شونه‌های ارباب!
گروه:
مرگخوار
ناظر انجمن
ایفای نقش
ریونکلاو
کاربران عضو
گردانندگان سایت
پیام: 5455
آفلاین
1.
نگاه به سمت راست... شاید اولین‌بار لذت‌بخش بود، اما حالا که گذر زمان جای خالی‌ش رو نشون می‌داد، تنها دلتنگی باقی‌مونده بود. اولین بار که این پست رو خوندم سمت راستم پسرداییم نشسته بود. پیکسی سیاه‌رنگی که همراه پدربزرگ و مادربزرگش به خونه‌ی ما سفر کرده بود. اون روز دیدن این صحنه لذت‌بخش بود، اما امروز که دیگه نیست، با نگاه کردن به سمت راست جز دلتنگی و خاطرات خوش چیزی به جا نمونده. قدر با هم بودن‌ها و لحظات خوشی که کنار هم داریم رو بدونیم که زود می‌گذرن یا شاید حتی دیگه تکرار نشن. سوژه قدر لحظه‌های با هم بودن رو دونستن و نهایت استفاده رو از تک‌تک لحظاتش بردنه.

2.
ایشون هستن پروفسور.


🙋‍♀️ فقط اربـاااااااب! 🙋‍♀️

فقط بلده بشینه یه جا، بدون این‌که بدونه چرا!


پاسخ به: كلاس طلسم ها و وردهاي جادويي
پیام زده شده در: ۱۵:۲۴ چهارشنبه ۲ شهریور ۱۴۰۱

ریونکلاو، وزارت سحر و جادو، مرگخواران

لاديسلاو زاموژسلی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۲:۵۵ دوشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۳
آخرین ورود:
امروز ۰:۱۸:۵۱
از یترومایسین
گروه:
کاربران عضو
ناظر انجمن
ریونکلاو
ایفای نقش
مترجم
مرگخوار
پیام: 539
آفلاین
بسمه تعالی





تدریس جلسه سوّم طلسم‌ها و وردهای جادویی:

- به چپ پیچش نمایید!

با فرمان لادیسلاو دانش آموزان سرها را به سمت چپ چرخاندند.

- ممد ویزلی‌آ! فزون‌تر سر چرخان!

ممد ویزلی که دانش آموز سختکوش و دلیری بود سرش را کمی به سمت راست برده و با سرعت و قدرت بسیار سرش را به سمت چپ چرخاند و صدای قرچی از گردنش برخواست و سپس روی نیمکت افتاد. چند دانش آموز که از اقوام او بودند جیغ کشیدند ولی باقی خونسردی خودشان را حفظ کردند و چند اسلیترینی حتی زیرزیرکی خندیدند زیرا بای دیفالت آدم بده‌ی داستان بودند و این چیزها برایشان مضحک محسوب می‌شد و برودریک که گنده‌شان بود و زرنگه اسلیترین در این ترم محسوب می‌شد اجازه گرفت و رفت ممد را برداشت تا در کیفش بگذارد و در تالار موجب فرح و شادیشان شود ولی ناگهان رون خودش را انداخت وسط و گفت که می‌خواهند دفنش کنند تا روحش در آرامش باشد و دعوا شد و مدیران هاگوارتز آمدند سر کلاس و غائله را ختم کردند و پروفسور زاموژسلی بابت عدم کنترل مناسب شرایط کلاس سرزنش شد و اعصابش به هم ریخت و تصمیم گرفت خشمش را سر دانش آموزان خالی کند.

- چلبوسوپومنالوس تو آل!

و همه دانش آموزان پس گردنی خوردند و دلش خنک شد.

- ببخشید پروفسور، می‌شه-
- خیر. نمی‌بخشیم.
- اممم... خب باشه. فقط می‌شه بگید واسه چی سرامون رو به سمت چپ چرخوندیم؟

آقای زاموژسلی همینجوری گفته بود ولی دلش نمی‌خواست به این موضوع اعتراف کند. پس سوال دانش آموزی مجهول الهویه را با یک سوال جواب داد.
- چه می‌بینید؟
- پس کله بغل دستیم...
- سایرین آ، شما چه می بینید؟ پاسخ مگویید... کنون به جلوی خویش نگاه نمایید.

همه دانش آموزان به جلو نگاه کردند به غیر از دنگی که دینگ بود و برای تحلیل کلاس آقای زاموژسلی خودش را دانش آموز جا زده بود و همیشه عقب و جلو را با هم قاطی می‌کرد و اکنون به سقف نگاه می‌کرد.

- حال وردی بیابید که به آن چیز که در مقابلتان قرار دارد مرتبط بوده باشد و آن چه که چپتان می‌باشد.

آقای زاموژسلی به سمت پنجره کلاس رفت و به افق های دور خیره شد که ناگهان فریاد «چلبوسوپومنالوس» بلند شد و به دنبالش نیروی عظیمی به پس سر پروفسور زاموژسلی برخورد و او را به بیرون پنجره برج پرتاب کرد.
دانش آموزان نمی‌توانستند ارتباط دیگری میان پروفسوری که در مقابلشان بود و پس گردن پیدا کنند.


مشقنامه:
1. هرکجا که اولین بار این پست رو خوندید به سمت راستتون نگاه کنید. هر چیزی که بود بگید و به عنوان یک سوژه حداقل یک خط و حداکثر یک پاراگراف راجع بهش توضیح بدید.دقّت کنید که توضیح سوژه باید جنبه‌های پروردن داشته باشه و با هرکاراکتر ایفای نقش همخونی داشته باشه. (15 نمره)
2. به تاپیک پستخانه هاگزمید برید و پیام تسلیتی در خصوص فوت نا به هنگام وزیر سحر و جادو، آقای زاموژسلی توسط دانش‌آموزانش قرار بدید. در این خصوص آزادید که کارت پستال درست کنید، بنر و پارچه نویسی باشه، پیام مفهومی باشه و یا هرچیزی که فکرش رو می‌کنید! (15 نمره)



تصویر کوچک شده


پاسخ به: كلاس طلسم ها و وردهاي جادويي
پیام زده شده در: ۱۶:۲۳ دوشنبه ۳۱ مرداد ۱۴۰۱

ریونکلاو، وزارت سحر و جادو، مرگخواران

لاديسلاو زاموژسلی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۲:۵۵ دوشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۳
آخرین ورود:
امروز ۰:۱۸:۵۱
از یترومایسین
گروه:
کاربران عضو
ناظر انجمن
ریونکلاو
ایفای نقش
مترجم
مرگخوار
پیام: 539
آفلاین
بسمه تعالی




نمرجات:


نیک لاس زننده که از فامیل های ال می‌باشد: 27

دو ایراد اساسی درون پست جنابتان قابل ملاحظه می‌باشد، نخست قسمت ابتدایی آن نیازی نداشت که بخشی زان پاراگراف یک تکّه باشد، زیرا هم روندی کند داشت و هم از لحاظ موضوعی هم جنس مبود و نه شامل توالی وقایع می‌گردید. گرچه در درسنامه چنین چیزی عنوان نشده لیک از بدیهیات پاراگراف بندی می‌باشد.


بسیار لی: 27

روزگاری ما در هاگوارتز تحصیل می‌نمودیم و یکی ز مملوء از فسفران آن سرای به ما گفت چونان نویسیم که گویی ز بهر خنگول‌ترین بشر عالمین آن را می‌نویسیم و همواره از خود پرسش نماییم که «اون اینو می‌فهمه؟» خود خویشتنمان اطمینان مداریم که خنگول‌ترین عالمین باشیم و کماکان ندانستیم که در رولتان چه شد. جنابتان طنز را بسیار نیک می‌نویسد، جدی را نیز همانگونه ساده و صمیمی نویسید.


بلک بعید: 25

یکی از اصلی ترین نکات در خصوص ظواهر اروال رعایت فاصله میان توضیحات و دیالوگات مابعد ایشان می‌باشد. گر توضیح متعلق به گوینده آن بود بلافاصله پایین آن نویسیدش (یک اینتر) و گر متعلق به دیگری بود یک فاصله اندازید و آنگاه نویسید (دو اینتر) چونین:

نقل قول:
(1)هرمیون دستش را بلند کرد.
- من بگم؟

(2) هرمیون دستش را بلند کرد.

- تو بگو گرنجر.


نکته دیگر آن که گفتیم از این سبک نوشتار برای غافلگیری استفاده می‌نماییم و نه پستی که تماما طنز بوده و یا در محیطی با منطق کمتر در جریان است. سر هم نوشتن و توضیحات بیشتر اغراقگونه می‌توانست رولتان را به شدّت قویتر نماید.


کت زنگدار: 25

ما غمگینیم که به چونان داستانی می‌بایست چنین نمره‌ای دهیم... لیک! جنگ نخست به ز صلح پایانی. بسیار بیش از نیاز کاما استعمال بنمودید، «» را غلط به کار بردید چرا که برای بیان کلام شخصیت‌ها در میان توضیحات به کار می‌رود.
اگر خواستید توضیحی یواشکی در متن به کار ببرید و آن را در گوشی به خواننده گویید در () قرارش دهید و گر تنها اندیشیدید که آن توضیح با متنتان ارتباطی ندارد با خط تیره - جدایش نمایید.
همچنین قسمت نخستین رولتان برای تفهمیم گشتن انرژی فراوانی از مخاطب می‌گیرد که دلیلش بیشتر اشتباهات نگارشی و تایپی می‌باشد. استفاده جنابتان از سیستم سرد در انتهای رول بسیار نیک بود.


آن که همه را بوسد و دامبلیّت از وی به دور است: 30

استفاده جنابتان از سیستم سرد واقعا نیک بود. خرسندمان نمودید.


دریک عریانی که به او گفته بودند برود: 30

برو آ! از خواندن تکلیفتان خرسند گشتیم که از مطلوب این سرای نیز فراتر رفته بود. غمگینیم که چیزی فزون‌تر از عدد سی برای آن مداریم.
جملگی این تکلیف را بخوانید!


جیان‌های مارگون: 23

ابتدا و انتها! داستانک جنابتان به عنوان یک رول تکی می‌بایست بار آغاز و پایان یک داستانک را بر دوش کشد باری چنین نمی‌نماید. مورد دوّم آنکه در قسمت دوّم و زان جا که رز و جیانا به سوی آلبوس که ما نمی‌دانیم ولی گمان می‌بریم آلبوس سوروس پاتر باشد همه چیز در هم می‌گورد و دیگر معلوم نیست که هر جمله به چه شخصی تعلق دارد و نکته سوّم که به دوشیزه بلک نیز بگفتیم و بهر جنابتان تکرار می‌نماییم انتخاب مناسب سبک می‌باشد! گر در متنتان تک جمله یا تک دیالوگی نیست که خواننده را تسلیم ارادتان نماید، به سبک گرم روی آورید. توضیحات فزون‌تر و اغراق را پیشه کنید تا متنتان قوّتمندتر گردد.


ویرایش شده توسط لاديسلاو زاموژسلی در تاریخ ۱۴۰۱/۵/۳۱ ۱۶:۲۷:۵۰

تصویر کوچک شده


پاسخ به: كلاس طلسم ها و وردهاي جادويي
پیام زده شده در: ۲۲:۵۳ شنبه ۲۲ مرداد ۱۴۰۱

هافلپاف

نیکلاس فلامل


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۰:۴۳ دوشنبه ۲۴ شهریور ۱۳۹۹
آخرین ورود:
دیروز ۲۱:۱۵:۳۱
از تارتاروس
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
هافلپاف
ناظر انجمن
پیام: 212
آفلاین
من نوع اول یا همون جنون ناک رو گزیدیویودیوم.

یک روز گرم و طاقت فرسای زمستانی، وقتی که ماه تا وسط آسمان بالا آمده بود. اساتید هاگوارتز مشغول یادگرفتن درس های جادویی از جادوآموزان بودند. مرلین از زیر زمین بیرون آمد و عرقش را پاک کرد و بر بخت بدش تف کرد. اما بختش تفی شد و سعی کرد با آستینش پاک کند اما بختش توی هم مالیده شد و وقتی موعد پرداخت بختنامه ی هر کس رسید؛ سرش بی کلاه ماند چون بختش معلوم نبود. وقتی از نیکلاس پرسید که چه گلی توی سرش بریزد. نیکلاس جواب داده بود. "گل نرم" و هار هار به او خندیده بود. مرلین در آخر تصمیم گرفت پیش یوان برود. چون یوان کارش خیلی درست بود. موقع ملاقات با یوان، مرلین از او خواست تا بخت جدیدی برای او بسازد. در کمال ناباوری، یوان قبول کرد و روی سنگ مرلین گاه رفت و به خودش فشار آورد اینقدر فشار آورد که فرررت! بخت جدید مرلین آماده بود. مرلین با خوشحال بخت جدیدش را از یوان گرفت و آن را بر سر نهاد و شادی کنان به سمت هاگوارتز روانه شد. اما همان لحظه باران گرفت و باران بختش را شست و پایین آورد و لباس هایش همه بختی شد. دیگر مرلین معلوم نبود. مقداری بخت بود روی مقداری لباس. وقتی مرلین وارد سرسرای اصلی شد. همه فریاد زدند."هیولا". اما مرلین انهارا قانع کرد که او هیولا نیست و این تنها بخت اوست که رویش ماسیده شده. ملت با شنیدن این حرف، صبر از کف بداند و جامه ها دریدند و به مرلین حمله کردند تا بخت او را صاحب شوند و یا حداقل بخت مرلین برای انها خاصیت شفاعتنگیزناک داشته باشد. پس خود را به مرلین رساندند و خود را به او مالیدند و با دست از بخت مرلین بر میداشتند و بر سر و صورت هایشان میمالیدند. وضع غریبی بود. اتاق بوی بخت گرفته. همه بختی شده بودند و در هم می لولیدند. آلبوس جماعت را پراکنده کرد و به تالارهایشان فرستاد و چوبدستی اش را به بلندگو تبدیل کرد. "لطفا اینجا رو خلوت کنید. نگران نباشید فردا شب هم بخت هست. فرداشب بخت لادیسلاوه. حتما تشریف بیارین." و اینگونه بود که باز هم بخت مرلین خراب شد و بد شد و مرلین بدبخت شد.


تصویر کوچک شدهتصویر کوچک شدهتصویر کوچک شده


پاسخ به: كلاس طلسم ها و وردهاي جادويي
پیام زده شده در: ۲۱:۰۰ شنبه ۲۲ مرداد ۱۴۰۱

ریونکلاو، وزارت سحر و جادو، مرگخواران

سو لى


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۰:۳۲ دوشنبه ۲۲ مرداد ۱۳۹۷
آخرین ورود:
۱۷:۰۲:۳۶ یکشنبه ۶ اسفند ۱۴۰۲
از این سو، به اون سو!
گروه:
مرگخوار
ایفای نقش
ریونکلاو
کاربران عضو
پیام: 541
آفلاین
به سختی نفس می‌کشید، گویی هوای آنجا سنگین تر از آن بود که از پس نگه داشتنش در سینه بربیاید.
تمام نیرویش را روی زانوانش متمرکز کرده بود و پله های چوبی را دو تا یکی طی می‌کرد. ثانیه ای هم متوقف نشد؛ حتی آن هنگام که لرزش تخته پوسیده ای زیر پایش به او هشدار سقوط داد!

پلک هایش را روی هم فشرد. نه به خاطر دردی که در تمام تنش پیچیده بود و عملا اجازه‌ی تکان دادن دست و پایش را نمی‌داد. با افتادن از آن ارتفاع پرده سیاهی مقابل چشمانش را گرفت و دنیا اطراف سرش به چرخش درآمد. کف دو دستش را روی گوش‌هایش گذاشت و با تمام توان سرش را فشرد.
لحظه ای نگذشت که با تکانی از درون، از جایش پرید؛ چشمانش را گشود و با ناباوری به دست‌هایش خیره شد. انگشتانش به مانند شاخه های رقصان بید مجنون در میان دستان باد، به لرزش افتاده بودند. به یاد نمی‌آورد پیش از آن هم قلبش تا این حد محکم تپیده باشد. گمان کرد طاقت ماندن در آن سینه را ندارد. سو به قلبش حق می‌داد!

نفسش هنوز سنگین و تنش به سردی قلب دریاچه ای یخ زده در دل زمستان بود. نمی‌دانست چه مدت در آن کنج تاریک نشسته بود. با خود می‌اندیشید از چه چیز فرار می‌کرد و جواب واضح بود... خودش!
برای هزارمین بار تصویر آخرین لحظات را مرور کرد. دستی که به طرفش دراز شده بود و چشمانی که از همیشه درخشان تر بودند، لکه های سرخی که همه جا دیده می‌شد و شک نداشت صورت خودش هم از آن بی بهره نبود.

-چطور تونستم؟!

دستانش را بالا آورد تا به اشک هایش فرصت ابراز وجود ندهد. حال که همه یز تمام شده بود و آنجا نشسته بود زمان نشان دادن ضعف نبود.
اما... اصلا لیاقت حفظ آن چهره‌ی مستحکم را داشت؟!
بار دیگر به دستانش خیره شد. این بار چیز دیگری توجهش را جلب می‌کرد. رنگ سرخ روی انگشتانش حالا به سیاهی می‌نمود.
-یعنی... الان...

بی اختیار دو دستش را روی دهانش گذاشت. نمی‌توانست شنونده‌ی آن جمله از دهان خودش باشد. اشک هایی که این بار بی هیچ مانعی فرو می‌افتادند، تمام صورتش را در خود غرق کردند. راه دیدنش را سد کرده بودند، وگرنه می‌توانست سرخیِ رنگ آن ها را به خوبی تشخیص دهد.
صدای هق هق خفه ای در زیرزمین مخروبه پیچیده بود که جز تخته چوب های شکسته و آجرهای فروریخته، به گوش کسی نمی‌رسید. تمام آن سال ها از جلوی چشمانش گذشت. همیشه در زمانی کوتاه کار را به اتمام می‌رساند و بی هیچ حرکت اضافه ای به مقصد اصلی اش آپارات می‌کرد. چرا این بار باید از آن طلسم استفاده می‌کرد؟ چطور به خود اجازه داده بود برای چند دقیقه تماشای بیشترِ آن نگاه، چنین مرگ با عذابی را به او تحمیل کند؟!

سرش را پایین انداخت. لرزش شانه هایش بیشتر شده بود. فکری که ساعت گذشته در سرش به گردش درآمده بود، جدی تر می‌نمود. تصمیمش را گرفت. در آن تاریکی، کورمال کورمال روی زمین را می‌کاوید. هنوز هم می‌توانست یار دیرینه اش را به خوبی تشخیص دهد. با ظرافت انگشتانش را روی چوبدستی اش کشید. فکر نمی‌کرد به این زودی زمان وداع فرابرسد. اما مگر بقیه فکرهایش به درستی از آب درآمده بودند؟!

تیرک چوبی بزرگی بالای سرش با نوازش نسیمی که از پنجره‌ی شکسته وارد شده بود، در حال تاب خوردن بود. نگاهش مصمم بود و چشم از آن برنمی‌داشت. باید این ورد را هم بی نقص انجام می‌داد.

و انجام داد! سریع‌تر از بار پیش و بی‌ نقص‌تر از همیشه.


بلای جان ارباب!

بهش دست نزنید! مال منه.


پاسخ به: كلاس طلسم ها و وردهاي جادويي
پیام زده شده در: ۱۴:۰۹ پنجشنبه ۲۰ مرداد ۱۴۰۱

اسلیترین، مرگخواران

دوریا بلک


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۱:۵۵ پنجشنبه ۲۹ مرداد ۱۳۹۴
آخرین ورود:
دیروز ۱۹:۴۰:۴۹
از جنگل بایر افکار
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
اسلیترین
مرگخوار
گردانندگان سایت
ناظر انجمن
مترجم
پیام: 305
آفلاین
دوریا به سختی چشمانش را گشود.

-باز کی پرده رو کشیده؟ من میخوام بخوابم!

پلاکس که به نظر می‌رسید مدتهاست حاضر شده است، همانطور که کتاب‌هایش را به دقت داخل کیفش می‌چید، به آرامی جواب داد:

-من کشیدمشون. کلاس وردها داره دیر میشه.

دوریا غرولندی کرد.

-ساعت چنده؟
-ده دقیقه به 8. کلاس 8 شروع میشه.

پلاکس با همان آرامش و متانت، کوله‌اش را یک وری روی دوشش انداخت، دوباره لباسش را مرتب کرد و از خوابگاه خارج شد. دوریا که تازه خوابش داشت میپرید، تازه فهمید ساعت چند است و به سرعت پتو را به کناری پرت کرد و از جایش بلند شد.

-دیرم شد!

همینطور که به سمت وسایلش هجوم می‌برد، نگاهی به ساعت انداخت.

-اینکه هنوز هفت و ربعه. این پلاکس هم عین مامان‌ها ساعت رو جا به جا میگه که زود بلند شی.

دوریا همینطور که حرص می‌خورد،‌ آماده شد و به سمت کلاس حرکت کرد. وقتی به راهروی کلاس رسید با خیل عظیم جادوآموزان مواجه شد.

-چرا همه اینجا وایستادید؟
-در قفله.
-وا!
-نه میگم بسته است.
-یه بار گفتی فهمیدم.
-خودت گفتی وائه!

دوریا نگاه عاقل اندر سفیهی به گوینده انداخت و به سمت در رفت و دستگیره را چرخاند.

-بسته است.
-حتما خودت باید امتحانش میکردی؟
-امروز همه‌تون می‌خواین برین رو اعصاب من ها!
-سندرم شیشه خیارشور داری.

دوریا به ریونکلایی که این حرف را زده بود، خیره شد.

-بله؟
-سندرم شیشه خیارشور یه سندرم...
-ماگل زاده‌ای؟

ریونکلایی مذکور ابتدا سرش را بالا گرفت و بعد دید که دورش همه اسلیترینی هستند و سرش را پایین انداخت.
دوریا پشت چشمی نازک کرد و نگاهش را از او برگرداند.

-کسی رفته دنبال پروفسور؟
-نه.
-نچ.
-حتما همیشه من باید دنبال کارهای شما باشم؟ کی میخواین بزرگ شین؟
-اگه نیومده یعنی نمیخواد بیاد! کلاس کنسله دیگه! چرا بریم دنبالش؟
-من کله سحر از خواب پا نشدم که استاد نیان! خودم میرم دنبالشون! حتی یکیتون هم فکر کنسلی کلاس به سرش نزنه!
-ساعت 8 کله سحره؟

دوریا نگاه غضب آلودی به تک تک هم کلاسی‌هایش انداخت و با سرعت رفت تا به دنبال پروفسور بگردد.

-خب کجا بهتره برم؟ هممم....آها! آشپزخونه!

او دوان دوان به سمت آشپزخانه حرکت کرد و همانطور که حدس زده بود، پروفسور زاموژسلی را دید که پشت میزی پر از بشقاب‌های ریز و درشت نشسته است و تقریبا تمام الف‌های موجود با غضب به او نگاه می‌کنند.

-پروفسور؟

پروفسور زاموژسلی چنان غرق در بشقاب استیک روبرویش شده بود که هیچ توجهی به دوریا نکرد اما دنگ به سمت او برگشت. از روزی که دنگ به آدامس‌های صورتی چسبیده بود یک دستش در گچ بود.

-یک نوگل باغ جادویی...

اما دنگ به محض اینکه دوریا را دید با خشمی نهفته به او چشم دوخت.

-اینجا چیکار میکنی کاکتوس باغ جادویی؟

دوریا به زور لبخندی زد و سعی کرد سریع فکر کند. شاید بهتر بود می‌گذاشت کلاس کنسل شود.

-جناب دنگ! چقدر از دیدنتون خوش...

دنگ ابروهایش را بالا داد و دوریا ساکت شد. دنگ باهوش بود و نمی‌شد با چرب زبانی کاری از پیش برد. تنها و بهترین راه، صداقت بود.

-اومدم دنبال پروفسور زاموژسلی تا کلاس کنسل نشه.

دنگ از برگزاری کلاس و جادوآموزی که نخواهد کلاس کنسل شود، خوشش می‌آمد. اما پروفسور زاموژسلی هم از استیک خوشش می‌آمد.
دوریا برق چشمان دنگ و بعد نگاهی که او به پروفسور انداخت را دید.

-بانو بلک!

صدای فریادی از بین جمعیت الف‌ها همه را بجز پروفسور زاموژسلی از جا پراند.

-بانو بلک! چقدر از دیدنتون خوشحالم! شما فقط دستور بفرمایید تا هرکاری می‌گید بکنم!

کریچر با صدای بلند این‌ها را می‌گفت و به سمت دوریا می‌آمد و در این بین هم مثل همیشه زیر لب غر می‌زد.

-همش داره میخوره! نگاهش کن با اون قد درازش! نمیدونم چطوری چاق نمیشه!

با دیدن کریچر و اینکه می‌خواست «هرکاری» که دوریا می‌گفت را انجام دهد، برق شادی در چشمان همه پدیدار شد... بجز پروفسور زاموژسلی.

-لطفا همه غذاها رو جمع کن!

و همه‌ی الف‌ها با هم شروع به جمع کردن بشقاب‌ها کردند، انگار دوریا مدیر مدرسه بود و اطلاعت از او واجب.
بعد از اینکه همه‌ی بشقاب‌ها از روی میز جمع شد، پروفسور زاموژسلی برخاست، کلاهش را صاف کرد و با قدم‌ها بلند به سمت در حرکت کرد.
دوریا مستقیم به او نگاه می‌کرد بلکه پروفسور حداقل سری به سمتش تکان دهد؛ دوریا استرس گرفته بود که نکند پروفسور از دست او ناراحت شده است.

-پروفسور؟

پروفسور زاموژسلی که انگار تازه متوجه حضور دوریا شده بود به او نگاه کرد.

-کلاس منتظر شماست.
-سیر گشته و سنگینیم. کلاس برگزار نخواهد شد.

و با همین 8 کلمه پشتش را به دوریا کرد و بدون تغییری در سرعت یا طول قدم‌ها از آشپزخانه خارج شد.



Tranquil Departure
,Out beyond ideas of wrongdoing and rightdoing
.there is a field. I’ll meet you there
*
.I believe in poems as I do in haunted houses
.We say, someone must have died here
*
You are NOT the main character in everybody's story
*
Il n'existe rien de constant si ce n'est le changement
*
Light is easy to love
Show me your darkness


پاسخ به: كلاس طلسم ها و وردهاي جادويي
پیام زده شده در: ۱۴:۰۱ سه شنبه ۱۸ مرداد ۱۴۰۱

گریفیندور، مرگخواران

کتی بل


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۷:۴۴ دوشنبه ۲۸ مهر ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۸:۴۹ سه شنبه ۲۵ مهر ۱۴۰۲
از زیر زمین
گروه:
مرگخوار
ایفای نقش
گریفیندور
کاربران عضو
پیام: 454
آفلاین
برف در حال باریدن بود و هوا به سردی قطب شمال. پس، دخترک قد کوتاه، زیر درخت کریسمس لم داده بود و پشمالو هارا « به مناسبت کریسمس قاقارو فک و فامیلش را دعوت نموده بود.» در بغلش میفشرد.
با صدای بلند شکستن چیزی، آهی کشید. در این چند روز، پشمالو هارا عملا خانه اش را زیر گرفته بودند.
دستش را داخل جیبش فرو برد و آبنبات ترشی را در دهانش انداخت. وقتی چند سال پیش فهمید که بابانوئل وجود خارجی ندارد، ضربه روحی بدی خورد. و با هدیه گرفتن قاقارو، نه تنها روحیه اش را به دست نیاورد، بلکه روحیه ی ناامید به روحیه عصبی طوری تبدیل گشته بود. آخر سر و کله زدن با پشمالو ها، ریشه صبر عیوب را میخشکاند. کتی که دیگر جای خود را دارد.
با کشیدن آهی دیگر، برای دیگر کسانی که این کریسمس میفهمیدند بابانوئلی وجود ندارد، تاسف خورد. شاید میتوانست کاری کند. به پشمالو هایی که از در و دیوار خانه اش بالا میرفتند، کاغذ دیواری اش را گاز میزدند، و صندلی هایش را میجویدند، نگاهی انداخت. به طبقه بالا رفت و با بغلی پر از کاغذ کادو، بیرون آمد.
- وقته کادوی کریسمسه!

چند ساعت بعد، کتی کیسه ای پر از پشمالو کادو کرده داشت. شش پشمالو کادو نشده ی مذکور را با نخ به سورتمه اش بست و به طبقه ی بالا رفت تا لباس بپوشد.

- کتی، ریشم خیلی بهت میادا.

کتیه بابا نوئل، به سمت قاقاروی گوزنی، بالشی پرت کرد. سپس، سوار سورتمه شد و با کنده شدن قسمتی از دیوار خانه، به بیرون شتافت. منتها، کتی چیزی را یادش رفته بود.
-چوب دستیمو خونه جا گذاشتم!

سورتمه ی کتی بابانوئلی، با شدت به سمت زمین سقوط میکرد. و سقوط هم کرد! قسمت بزرگی از زمین کنده شده و کتی، وحشت زده کیسه ی هدیه هایش را بغل کرد. پشمالو های گوزنی، با پاهای کوچکشان به جلو میتاختند و سورتمه ی زمینی را جلو میبردند. کتی، از جایش بلند شد و هدیه ی هارا در هر خانه ای که پنجره اش باز بود پرت میکرد.
در این بین، هیچکس حواسش نبود که سورتمه در حال ساب رفتن و کوچکتر شدن است. هر لحظه، فاصله ی کتی با ساختمان ها بیشتر میشد و پرتاب کردن کادو ها سخت تر.
- این چرا اینجوریه...

سورتمه کاملا ساب رفت و کتی با صورت روی برف ها فرود آمد.

- ام... ببخشید؟

کتی، صورت پر از برفش را بلند کرد و با دخترک کوچکی رو به شد.

- شما بابانوئلی؟
- البته که هستم!
- کادو هم میدی؟

از سر و وضع دخترک معلوم بود که پول چندانی برای خریدن کادو ندارد.
- البته که میدم!

کتی، به سمت کیسه اش دوید و آخرین کادوی مانده را دستان دخترک گذاشت.
- بهت قول میدم چیزی که توی این کادوعه، همیشه مراقبت میمونه .

سپس، خم شد و در گوش دخترک چیزی را زمزمه کرد.
- آخه پشمالو ها عاشق صاحباشونن.

سپس، نگاه خنجر طوری به قاقاروی گوزنی کرد.
دخترک، کادو را به سرعت باز کرد و با یک پشمالوی مامانی و کوچک مواجه شد.
- این خیلی ناز...

اما کتیه بابانوئلی رفته بود. دخترک با خودش فکر کرد شاید خیلی خوش شانس بوده. یا شایدم بر خلاف حرف پدر و مادرش، بابانوئل واقعا وجود دارد...


ارباب من Lord

گر کسی مرا ببیند نتواند که ببیند چون که او قارقارو نیست!

قاقاروی بدون مو!



پاسخ به: كلاس طلسم ها و وردهاي جادويي
پیام زده شده در: ۱:۰۵ سه شنبه ۱۸ مرداد ۱۴۰۱

گریفیندور، محفل ققنوس

آلبوس دامبلدور


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۱:۲۷ چهارشنبه ۱۵ تیر ۱۴۰۱
آخرین ورود:
۲۳:۲۳:۲۴ دوشنبه ۱۴ اسفند ۱۴۰۲
از دفتر کله اژدری
گروه:
ایفای نقش
کاربران عضو
محفل ققنوس
گریفیندور
ناظر انجمن
پیام: 73
آفلاین
هاگوارتز در آرامش شب غرق شده بود. ساکنان این قلعه پر رمز و راز، با امیدها و آرزوهای فردا، به خواب رفته بودند.
تنها یک نفر هنوز بیدار بود و به طرف آتش شومینه قوز کرده بود.

آلبوس دامبلدور به کاغذی که در دست داشت خیره شده بود. شعله های آتش در چشمانش می رقصیدند.
کاغذ از طرف برادرش ابرفورث بود، برادری که چندین سال ندیده و هیچوقت به آغوش نکشیده بود.
به آرامی کاغذ را به طرف شعله های آتش گرفت
شعله به نامه گرفت و سوختن اغاز شد...درست مثل خانواده خود آلبوس، مثل خاطرات خوش همراه با خانواده اش.

اما هیچوقت از خاطرش پاک نمی شدند. مانند زخمی کهنه، پر از گرد و خاک و تیغ، دردناک بود.

حمله پسربچه های ماگل به خواهر ۱۳ ساله اش، جنون خواهر، انتقامجویی پدر، از دست رفتن پدر...
پاراگراف اول سریعتر از چیزی انتظار داشت سوخت.

نباید از ماگل ها متنفر می شد؟ نشد.

حمله های عصبی خواهرش، تنفرش از جادو، مرگ ناگهانی مادرش بر اثر یکی از حمله های خواهر...
سفر آلبوس به دوردنیا، در شب قبل از سفر، مثل عمر مادرش دود شد.
پاراگراف دوم هم سوخت.

مغرور و البته سرخورده بود و خیلی جوان. جوان تر از اینکه بار مسئولیت خانواده را به دوش بکشد.

آرزوهای دور و دراز، آرزوی قدرت، سرکشی ها و سرزنش های برادرش، جاه طلبی خودش، معصومیت خواهرش، یک دعوا و یک طلسم و... خواهرش هم سوخت.
مثل پاراگراف سوم نامه... .

درد، چنگال قدرتمندش را دور قلبش فشرد.
طلسم کدام یکشان به خواهرش برخورد کرده بود؟ آیا طاقت دانستن حقیقت را داشت؟
نمی توانست به عقب برگردد.

برادر اما پر از کینه و نفرت،مشت محکم، دماغی شکسته، دلی شکسته تر...
پاراگراف آخر نسوخته بود. هنوز.

آلبوس چشمان نمناکش را باز کرد و به نامه خیره شد. تنها یک جمله باقی مانده بود.

"دیگر خیلی دیر شده، برادر."


ویرایش شده توسط آلبوس دامبلدور در تاریخ ۱۴۰۱/۵/۱۸ ۱:۱۳:۲۷


پاسخ به: كلاس طلسم ها و وردهاي جادويي
پیام زده شده در: ۲۰:۰۴ جمعه ۱۴ مرداد ۱۴۰۱

برودریک بود


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۲:۴۸ سه شنبه ۱۱ مرداد ۱۴۰۱
آخرین ورود:
۱۶:۱۵ یکشنبه ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۲
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 12
آفلاین
یه فرضیه هست که میگه آدم ها وقتی به آخرین لحظات عمر خودشون میرسن و دیگه مرگشون قطعیه، ذهنشون برای این که اون لحظات آخر درد و عذاب نکشن، وارد توهم میشه و واقعیت رو تحریف می کنه. یعنی حتی کسی که توی آتش سوزی، که یکی از زجرآورترین روش های مرگه، می میره هیچی از اون درد لحظات آخر نمی فهمه. بلکه مغزش گولش میزنه، پیام های رسیده از عصب های سرتاسر بدن رو نادیده می گیره و مثلاً این توهم رو ایجاد می کنه که یه نفر اومده آتش رو خاموش کرده و اون فرد هم بدون هیچ دردی و زجری آروم آروم خواب آلوده میشه و مثل یه بچه می خوابه و می میره.

برودریک بود در حالی که از دروازه های اصلی هاگوارتز وارد می شد به این فرضیه فکر می کرد. از وقتی که سنت مانگو رو ترک کرده بود و تونسته بود به روال عادی زندگیش برگرده، با یک شوک بزرگ مواجه شده بود. مرگ آلبوس دامبلدور، بزرگترین جادوگر همه ی اعصار. اما غم و حسرتی که توی وجود برودریک ریشه دونده بود به خاطر این نبود که دامبلدور جادوگر بزرگی بوده، بلکه اون پیرمرد تنها کسی بود که توی زندگیش احساس می کرد که می تونه روش حساب کنه. تنها کسی که روی برودریک حساب می کرد و اونو به چشم چیزی بیشتر از یه موجود همیشه غمگین میدید حالا مرده بود و اون حتی نتونسته بود توی مراسم تدفینش شرکت کنه. همیشه به خودش می گفت اگر اون موقعی که دامبلدور کشته شده بود توی بیمارستان نبود شاید می تونست کاری بکنه که این اتفاق نیفته. شنیده بود که توی اون زمان مدیر هاگوارتز به شدت آدم هاش توی وزارتخونه رو از دست داده بود.
دیگه بیشتر از این نمی تونست به این فکر کنه. همون موقعی که برای مأموریت در هاگوارتز داوطلب شده بود می دونست که اعماق دلش میخواد یه سری هم به مقبره ی دامبلدور بزنه. حالا بالای سر اون سنگ مرمر سفید پرشکوه ایستاده بود و برای آخرین بار ادای احترام می کرد. باز هم از ذهنش گذشت که ای کاش اون فرضیه درست بوده باشه و دامبلدور از اون طلسم مرگ و سقوط مرگبارش هیچی نفهمیده باشه و به آرومی فقط به یه خواب عمیق فرو رفته باشه.

کافیه دیگه! باید میرفت سراغ مأموریتش!

این روزها محوطه ی فعلی هاگوارتز اصلاً امن نبود. از بعد از نبرد هاگوارتز بر خلاف چیزی که اکثریت فکر می کردند، نه تنها مرگخواران سقوط نکرده بودند و از بین نرفته بودند، بلکه یه جورایی سعی کرده بودند هاگوارتز، که اون موقع تبدیل به یکی از سمبل های شکستشون شده بود رو تخریب کنند. اینقدر حمله های پی در پی و تخریب های وحشیانه ای کردند که دیگه اونجا قابل استفاده به عنوان یه مدرسه نبود. بنابراین قدیمی ترین مدرسه علوم و فنون جادوگری برای همیشه تعطیل شده بود. اما خبرهایی به وزارت سحر و جادو می رسید که مرگخواران باز هم از خیر هاگوارتز نگذشتن و تلاش کردند تا جایی که می تونن گنجینه های ارزشمندی که اونجا به جا مونده بود رو تصاحب کنن. بعد از مدتی هم وقتی به این نتیجه رسیدند که چیز دیگه ای باقی نمونده هاگوارتز رو ترک کردند.
حالا وزارت برودریک رو فرستاده بود تا یه بررسی کامل از اوضاع داشته باشه و بتونن یه تصمیم گیری درست در موردش انجام بدن. بر خلاف چیزی که مسئولان وزارتخونه اعتقاد داشتن و میگفتن مرگخوارها مدت هاست که از هاگوارتز رفتن و هیچ خطری در حال حاضر اونجا نیست اما باز هم کسی حاضر نبود حتی برای یک مأموریت بازدید ساده به اونجا بره.

بالاخره برودریک در اصلی قلعه رو به سختی باز کرد. باورش نمی شد که این همون قلعه ی باشکوه باشه! تقریباً هیچ چیز باقی نمونده بود. یه جورایی ساختمان هاگوارتز مثل یه ساختمان مخروبه شده بود. سقف بین طبقات در خیلی از قسمت ها ریخته بود و با یک نگاه می تونستی چند طبقه و حتی بعضی وقتا آسمون رو هم ببینی. مجسمه ها و تزئینات دلفریبی که هر دانش آموز 11 ساله رو برای ساعت ها مجذوب خودش می کرد از بین رفته بودند. همه ی پنجره های قدی که ارتفاعشون چندین متر بود شکسته و درب و داغون شده بود. میزها و صندلی های سرسرای اصلی در آتش سوخته بود و سقف جادویی مثل قیر سیاه بود.
می دونست که خیلی از این ها تأثیرات نبرد هاگوارتز بوده ولی می تونست نشانهه هایی از تخریب های هدفمند توی دیوار ها و بعضاً توی زمین قلعه رو ببینه. قطعاً این ها تلاش های مرگخواران برای رسیدن به گنجینه های ارزشمندی بوده که افسانه های زیادی در موردش نوشته و گفته شده بود.

برودریک آرام آرام حرکت می کرد. بدون عجله سعی می کرد همه موارد رو بررسی کنه. بعضی وقتا تکونی به چوبدستی ش می داد و یک قلم پر و یک کاغذ پوستی از جیبش خارج می شدن، قلم خود به خود روی کاغذ چیزی می نوشت و دوباره هر دوی اون ها توی جیب کت قهوه ای رنگش که مثل همیشه چند سایز از خودش بزرگتر بود، قرار می گرفتن.
مسیرش رو از قبل انتخاب کرده بود و حالا به دفتر مدیریت خیلی نزدیک شده بود. مدت ها بود از اون راه پله ی چرخان بالا نرفته بود. اما هیچوقت یادش نمی رفت که بزرگترین انگیزه های زندگی ش رو توی همون دفتر و از دامبلدور گرفته بود. با این حال رفتنش به دفتر مدیریت دلیل دیگه ای داشت. می دونست که ورود به اونجا قطعاً برای مرگخوار ها کار ساده ای نبوده. ممگن بود نتونسته باشن وارد بشن و اونجا هنوز دست نخورده باقی مونده باشه. شاید این اصلی ترین دلیلی هم بود که وزارت این مأموریت رو ایجاد کرده بود.
چوبدستی ش رو در آورد و سعی کرد از طریق دستور العملی که بهش داده بودن طلسم پلکان چرخان رو باز کنه و وارد بشه. دقایقی مشغول بود و با چوبدستی به نقاط مختلفی ضربه میزد. می دونست چنین طلسم هایی خیلی پیچیده ن ولی فکرش رو نمی کرد اینقدر به مشکل بخوره. در حالی که یه جورایی داشت ناامید می شد، با یکی از ضرباتی که با چوبدستی ش وارد کرد صدای کلیکی اومد و ورودی دفتر مدیریت هاگوارتز باز شد.

لبخند رضایت روی لب های برودریک نشسته بود که ناگهان صدای جیغ عجیبی توی گوشش پیچید! مثل این نبود که یه نفر جیغ بزنه و او بشنوه. صدا از توی مغزش میومد و داشت دیوونه ش می کرد! حس کرد اگه چند لحظه دیگه این صدا ادامه پیدا کنه ممکنه دیوانه بشه! حاضر بود پرده ی گوش هاش رو پاره کنه که صدا قطع بشه ولی اصلاً توان حرکتش رو از دست داده بود. درست لحظه ای که روی زمین چهاردست و پا شده بود و نمی دونست باید چیکار کنه صدا قطع شد!

باورش نمی شد بالاخره اون صدای لعنتی قطع شده بود!

سنگینی نگاهی رو روی خودش حس کرد.

آروم سرش رو بالا آورد و با تعداد زیادی از افرادی روبرو شد که رداهای سیاه پوشیده بودند و کلاه رداهاشون رو روی صورتشون کشیده بودند. بالاخره بعد از چند لحظه یکی از اون ها نقابش رو برداشت. موهای سیاه رنگش رو از روی صورتش کنار زد و گفت:
- ببین چه شیربرنجی رو هم فرستادن برای مأموریت! لوسیوس شانس آوردی که بی عرضگیت توی کشتن این بابا به یه دردی خورد!

لوسیوس مالفوی نقابش رو برداشت و گفت:
- خفه شو بلاتریکس. همین شیر برنج طلسمی رو باز کرد که خودت چند ماه نتونستی بازش کنی. الان باید از من و راکوود ممنون باشی که نکشتیمش.

برودریک فهمیده بود چی شده! چیزی که وزارتخونه بهش اطمینان داده بود اتفاق نمیفته. مرگخوار ها هنوز اونجا بودن. احتمالاً اون صدای جیغ هم یک طلسم امنیتی بوده که روی در ورودی دفتر مدیریت کار گذاشته بودن که هر موقع کسی بازش کرد بیان و اونجا رو هم غارت کنن!
در حالی که مرگخوار ها با همدیگه کل کل می کردن و بعضی وقتا می خندیدن مغز برودریک به سرعت در حال کارکردن بود تا ببینه چجوری می تونه از این مخمصه خودشو خلاص کنه. می تونست با چوبدستی ش که هنوز توی جیبش بود یه درخواست کمک بفرسته. ولی با توجه به این که کسی نمی تونست توی هاگوارتز آپارات کنه چقدر طول می کشید تا نیروی کمکی برسه؟ چجوری باید وقت تلف می کرد؟

-شماها فکر می کنین که ما نمی دونستیم اینجایید؟!

وقتی برودریک این حرفو با یه پوزخند تمسخر آمیز زد به شکل عجیبی مرگخوار ها ساکت شدن. انگار کلکش گرفته بود!

فنریر گری بک با عصبانیت غرید:
- چه مزخرفی داری میگی؟ حرف نزنی خرخره ت رو می جوم!

برودریک که دید نقشه ش داره می گیره خنده تمسخر آمیز دیگه ای کرد و ادامه داد:
- شک نکردین با این که وزارت خبر داره که شما دارین اینجا رو شخم می زنید چرا یه کارمند بخش اسرار رو فرستاده؟! فکر نکردین اینا یه تله باشه؟

همه ی مرگخوار ها ساکت شده بودن. به همدیگه نگاه کردن و پچ پچی بینشون راه افتاد. توی همین موقع برودریک خیلی آروم چوبدستی ش رو لمس کرد و پیغام کمک رو فرستاد!

- اون کثافت پاترونوس فرستاد! داره ما رو بازی میده! سریع بکشیدش!

بلافاصله بعد از این جیغ بلاتریکس همه ی مرگخوارها چوبدستی هاشونو در آوردن و میخواستن به سمت برودریک حمله کنن. برودریک سریع چوبدستی ش رو بیرون کشید و داد زد: «اکسپلسیو!» یه انفجار بزرگ اون وسط به وجود اومد! برودریک از این فرصت استفاده کرد. سریع روی پاهاش پرید و شروع به دویدن کرد. پشت سرش مرگخوار ها دنبالش می کردن و انواع و اقسام طلسم ها رو به سمت می فرستادن. از پیچ راهرو گذشت. به قسمتی رسید که کف راهرو ریخته بود و امکان جلوتر رفتن نبود. سریع تکونی به چوبدستی ش داد و یک پل آب روشن که یه جورایی نیمه شفاف هم بود روی اون چاله ی بزرگ به وجود اومد. همین چند لحظه مکثش کافی بود که چندتا از طلسم های رنگارنگی که مرگخوار ها به سمتش می فرستادن به شکل خطرناکی بهش نزدیک بشن! اونقدر طلسم ها زیاد بودن که حتی فکر دفع کردنشون رو هم نمی کرد. فقط سریع از روی پلی که ساخته بود رد شد. بلافاصله مرگخوارها هم به گودال رسیدن ولی همین که اولین نفرشون پاشو روی پل گذاشت اون نور های آبی محو شدن و با سر به چند طبقه پایین تر سقوط کرد! برودریک باز هم دوید و جلو رفت. هیچ هدفی نداشت. مطمئن بود که هنوز خیلی زوده که منتظر رسیدن نیروی پشتیبانی باشه. سعی کرد به یاد بیاره که بلندترین برج هاگوارتز کدوم بود. اونجا شاید می تونست زودتر به نیروهای کمکی خودشو نشون بده.آهان برج ستاره شناسی! پیچید توی راهروی بعدی و داشت به سرعت می دویـ... بـــــــــوم! سقف بالای سرش منفجر شد و سنگ های سیاه و سنگین مثل بارون روی سرش ریختن! یکی از اون ها درست توی سرش خورد و روی زمین افتاد. همینطور که گیج بود با چشمان نیمه باز مرگخوار ها رو دید که از اون گودال تازه ایجاد شده پایین میومدن! وقت نبود. سریع از جاش بلند شد و دوید به سمت برج ستاره شناسی. اما مرگخوار ها درست پشت سرش بودن. در ورودی راه پله مارپیچ برج رو دید. خنده ای روی لب هاش اومد اما درست توی همین لحظه یکی از طلسم های آبی رنگ به بازوی راستش خورد! درد توی همه وجودش پیچید ولی سرعتش رو کم نکرد! به دست راستش نگاه کرد که انگار آتیش گرفته بود! همه ی دستش سوخته بود و هیچ کنترل دیگه ای روش نداشت و فقط داشت از درد فریاد می کشید و می دوید! چوبدستیش هم توی دستش نبود دیگه. اون دست قطعاً به درد دیگه ای نمی خورد. اما بازم طلسم های بیشتری داشت به سمتش میومد! از زیر یکی از طلسم های سبز جاخالی داد و از پله ها بالا رفت! سریع خودشو به بالای برج رسوند و در رو پشت سرش بست. تنها امیدش الان این بود که نیروهای پشتیبانی پشت دروازه هاگوارتز آپارات کرده باشن و حالا با جاروهاشون بیان و نجاتش بدن. پس فریاد زد: «من اینجام! برج ستاره شنـاســـــــی! بیاید اینجا! من، برودریک بود بالای برج ستاره شناسی ام!» اما صدای مرگخوار ها رو می شنید که دارن بالاتر میان! تا چند لحظه دیگه می رسیدن! چیکار باید می کرد؟ منتظر می موند تا کشته بشه؟ نه این کار رو نمی کرد! در پشت سرش منفجر شد و مرگخوار ها بهش رسیده بودن. اما برودریک تصمیمش رو گرفته بود! اون قرار نبود گیر مرگخوار ها بیفته! کاری که میخواست رو کرد.


پرید...

انگار همه چیز رو به صورت آهسته می دید.

باد رو حس کرد که بین موها و ریش های قهوه ای رنگش و کت گشادش می پیچید.

درد دست مجروحش دیگه خیلی هم اذیتش نمی کرد...

نگاهی به اطراف انداخت. چقدر این منظره باشکوه بود. جنگل ممنوعه که آروم آروم خورشید داشت از پشتش طلوع می کرد. نگاهی به قلعه دوست داشتنی کرد. هاگوارتزی که یه زمانی عاشقش بود و الان هیچ چیزی ازش باقی نمونده بود. به آدم های زندگی ش فکر می کرد. به دامبلدور... چه جالب که پروفسور دامبلدور هم در آخرین لحظاتش همین صحنه ها رو دیده بود.

نمی ترسید. از انتخابش راضی بود. قبلاً توی دست مرگخوار ها گیر افتاده بود ولی دیگه این چیزی نبود که بخواد. حالا آروم آروم داشت به مرگ نزدیک می شد!

- بیا که گرفتمت!

یه دست پشت یقه ی لباسش رو گرفت و گفت:
- یا ریش مرلین! سنگین تر از چیزی هستی که به نظر میاد!

باورش نمیشد. همینطور که به صاحب صدا که روی جارو سوار بود نگاه می کرد فریاد زد:
- آرتور! چجوری؟! باورم نمیشه!

- بچه جون خودت درخواست نیروی کمکی فرستادی و دوباره خودتو به دردسر انداختی دیگه! بازم که با مرگخوار ها در افتادی!

جفتشون با هم زیر خنده زدن. باورش نمی شد که از این مخمصه هم در رفته باشه. دستش دیگه درد نمی کرد. اون غمی که یه عمری توی دلش بود از بین رفته بود. بهترین حال زندگی ش رو داشت. واقعاً در رفتن از چنین مخمصه ای یه معجزه بود. اونم اینجوری! مثل فیلم های ماگلی شده بود!

چقدر پلک هاش سنگین شدن!

همینطوری سرش رو گذاشت روی شونه ی آرتور و آروم آروم به خواب رفت. مثل یه بچه...

یه فرضیه هست که میگه آدم ها وقتی به آخرین لحظات عمر خودشون میرسن و دیگه مرگشون قطعیه، ذهنشون برای این که اون لحظات آخر درد و عذاب نکشن، وارد توهم میشه و واقعیت رو تحریف می کنه. یعنی مثلاً کسی که به علت سقوط از ارتفاع می میره هیچی از اون درد لحظات آخر نمی فهمه. بلکه مغزش گولش میزنه، پیام های رسیده از عصب های سرتاسر بدن رو نادیده می گیره و مثلاً این توهم رو ایجاد می کنه که یه نفر اومده و نجاتش داده. اون فرد هم بدون هیچ دردی و زجری آروم آروم خواب آلوده میشه و مثل یه بچه می خوابه و می میره.








شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.