هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





پاسخ به: نوری در تاریکی
پیام زده شده در: ۱۹:۲۹ چهارشنبه ۲۸ اسفند ۱۳۹۸
#67

مرلین old


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۱:۵۹ جمعه ۱۷ آبان ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۰:۰۱:۴۲ جمعه ۲۴ آذر ۱۴۰۲
از بارگاه ملکوتی
گروه:
کاربران عضو
پیام: 116
آفلاین
پست پایانی

خیره شدن به جسد بی جان مرد چاق برای سوروس خیلی حیاتی بود! اسنیپ مرگ کسی را دیده بود، نه اینکه اولین بار باشد که با چشم های بی‌جان رو به رو می‌شود ولی اولین بار در این سفر عجیب و غریب بود.
دیدن مرگ شخص دیگری برای او حکم مرگ لیلی را داشت. ناگهان از خواب خود بیدار شد. خواب شیرینی که تصور می‌کرد در آن می‌تواند از مرگ لیلی پیشگیری کند. یادش افتاد که در دنیای واقعی است و مرگ حتی در زمان به عقب رفته هم وجود دارد. آیا شامل حال لیلی هم می‌شد؟

- سوروس! تو هم اینجایی؟ نمیدونستم.

اسنیپ آنچنان غرق در افکار بیمناک خود بود که فراموش کرد باید پنهان شود. نگاهی به صورت مرگخوار انداخت. ایوان روزیه؛ میدانست که در چند روز بعدی به دست الستور مودی کشته خواهد شد.

- اگر لرد سیاه سقوط کند.
- چی؟

افکارش را بلند بر زبان راند. "اگر لرد سیاه سقوط کند". اگر نکند چه؟ اگر هیچگاه دستش به هری پاتر نرسد چه اتفاقی می‌افتد؟ افکار اسنیپ به سرعت در ذهنش پدیدار می‌شدند ولی برای او دیگر مهم نبود. او لیلی را از خانه خارج کرده بود و نظم جهان حالا بر هم ریخته است. تنها چیز مهم برای اسنیپ در آن لحظه جان لیلی بود.

- چیزی گفتی سوروس؟
- نه ایوان. کسی که دنبالش می‌گردید اینجا نیست. من قبلاً جستجو کردم.

حالا حواس دو مرگخوار دیگر هم جلب شده بود.

- ما ماموریت خودمون رو داریم سوروس. تا کامل اینجارو نگردیم بیخیال نمیشیم. حرف تو هم برام مهم نیست.
- چی گفتی ایوان؟

اسنیپ چوبدستی خود را کشید. کافه کوچکی بود. می‌توانست از کمانه کردن طلسم ها استفاده کند و دخل هر سه نفر را بیاورد. ولی تمام نقشه های او توسط کودکی تازه به دنیا آمده بهم ریخت. صدای گریه هری از طبقه بالا بلند شد.

- خودشه!

مرگخوار ناشناس به سمت پله ها خیز برداشت اما توسط طلسم مرگبار اسنیپ متوقف شد.

- چیکار داری می‌...

سرعت اسنیپ در دوئل ها مثال زدنی بود. جادوگری متبحر و قوی. مرگخوار دوم هیچگاه فرصت نکرد جمله خود را تمام کند. ایوان اما از این شکاف استفاده کرد و طلسمی انفجاری به سمت اسنیپ فرستاد.
طلسم درست به پایین پای سوروس خورد و او را به چندین متر دورتر پرتاب و آوار پله چوبدستی‌اش را پنهان کرد. اسنیپ نعره کشید:

- روزیـــــــــــــه!

اما دیر بود. ایوان به بالای پله ها رسیده بود. اسنیپ ناامیدانه و ترسان از شکستی دیگر تکه چوبی را کنار زد و به تعقیب ایوان روزیه پرداخت. چوبدستی برایش مهم نبود. می‌خواست با دستان خودش او را خفه کند.

" نه...نه... این بار دیگه دیر نمیرسم."

اما دیر شده بود. روزیه به اتاق لیلی رسیده بود و موفق شده بود به نحوی او را خلع سلاح کند. بدتر از همه...بدتر از همه پیکری بود که در وسط اتاق آپارات شده بود.

لرد سیاه آنجا بود! بی درنگ و بدون هیچ رحمی طلسمش را به سمت قلب سوروس فرستاد. اسنیپ پشت به لرد سیاه بود اما قلبش دیگر متعلق به خودش نبود. متعلق به پیکر بی جان دختری بود که جلوی چشمان او به زمین افتاد.
دیگر چیزی احساس نمی‌کرد، چیزی نمی‌دید و نمی‌شنوید. زمان-این بازی مسخره ی خلق شده از سوی خدا- برایش ایستاده بود.

هیچگاه لحظه مرگ لیلی را ندیده بود. آن شب شوم زمانی به خانه پاتر ها رسید که فقط می‌توانست برای عزیزش گریه کند. ولی حالا لیلی چشم در چشم او از این دنیا رفته بود.

موج انفجار بعدی برایش مهم نبود. زمان‌برگردان را به مقصد دفتر آلبوس دامبلدور در دست گرفت. اتاق منفجر شده دور سرش چرخید، گریه های کودکی در گوشش گم شد و آخرین تصویر چشمان لیلی بود. آیا در آخرین لحظه به سوروس فکر می‌کرد؟ یا به بچه ای که باید از او محافظت می‌کرد؟

در آخرین لحظه به خودش و زندگیش فکر می‌کرد یا بازهم مادری فداکار بود؟



شروع و پایان با ماست!


پاسخ به: نوری در تاریکی
پیام زده شده در: ۸:۵۴ پنجشنبه ۱۴ شهریور ۱۳۹۸
#66

گریفیندور

آستریکس


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۱۹ شنبه ۱۸ شهریور ۱۳۹۶
آخرین ورود:
امروز ۲۰:۰۳:۴۴
از شبانگاه توی سایه ها.
گروه:
ایفای نقش
کاربران عضو
گریفیندور
پیام: 275
آفلاین
دیگه کم کم خورشید داشت طلوع میکرد. سوروس ، لیلی و هری بلاخره تونسته بودند به یکی از شهر های کوچک ماقلی برسند ولی با جایی که سوروس در نظر داشت هنوز فاصله زیادی بود.
_ بهتره یکم استراحت کنیم و برای صبونه یه چیزی بخوریم.
_ موافقم. بهتره یه جایی رو برای نشستن پیدا کنیم ؛ من باید به هری شیر بدم.

سوروس یکم به اطراف نگاه کرد. بعد اینکه مغازه هارو زیر رو کرد ، چشمش روی یک مهمانسرا که روی درش یه تابلو با تصویر تخت و یونیکورن بود ثابت ماند.
_ خودشه! بریم.

سوروس درو باز کرد و اول اجازه داد لیلی داخل بشه و بعد خودش پشت سرش درو بست. با خالی بودن مغازه معلوم بود که تازه باز شده. بلاخره یه مرد تقریبا چاق کلاه به سر از یکی از اتاقا خارج شد ، با دیدن لیلی و سوروس لبخند زدو گفت:
_ اوه سوروس! کمکی از دستم برمیاد؟
_ لطفا یه اتاق و صحبانه.
_ باشه ، حتما.

مرد یه کلید از کمد برداشت ، به سوروس داد و به اتاقشون راهنمایی کرد.
سوروس یکم اتاقو برنداز کرد و از پنجره ای که رو به خیابون بود بیرونو نگاه کرد. چقد ساکتو خلوت بود. انگار که همچی ارومه و هیچ اتفاقی نیوفتاده. انگار نه انگار که بزرگ ترین لرد سیاه دنیا دنبالشون افتاده.
در اتاق زده شد و بعد از چک کردن فرد پشت در توسط سوروس در اتاقو باز کرد. یه خانم تقریبا میانسال با سینی بزرگ از صبحانه وارد شد. انرا روی میز گذاشت و بیرون رفت. سوروس با دیدن هری که کم کم از خواب بیدار میشد و حتما شیر میخواست بدون خوردن صبحانه از اتاق بیرون رفت تا لیلی راحت تر شیر بده.
سوروس درو پشت سرش بست و شروع کرد از راه پله ها به پایین بره ولی وسط راه ایستاد.

_ ما دوستای لیلی هستیم. ازشون خبر دارین؟ همینجا قرار گذاشته بودیم.
_ دوستای لیلی...امممممم... چیزه...

مرد چاق سوروس رو که پشت سر مرگخوارا و پشت راه پله قایم شده بود رو دید و با اشاره سر سوروس تقریبا حال قضیه رو فهمید.
_ چیشده ؟! چرا جواب نمیدین اقا؟! اونا اینجا هستن؟!
_ خب..... امممممم. من کسیو به اسم لیلی نمیشناسم....اممممم... من تازه مغازرو باز کردم و هنوز کسی جز شما نیومده.

_اواداکاداورا

_ مرتیکه احمق. همجارو خوب بگردین!






Love Me Or Hate Me. You're Gonna
Watch Me•♤


پاسخ به: نوری در تاریکی
پیام زده شده در: ۲۲:۲۹ چهارشنبه ۱۳ شهریور ۱۳۹۸
#65

جودی جک نایفold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۰:۴۰ شنبه ۱۹ مرداد ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۸:۰۴ دوشنبه ۱۷ شهریور ۱۳۹۹
از هـᓄـیــטּ ᓗـوالیـ جهنـᓄـ...
گروه:
کاربران عضو
پیام: 92
آفلاین
سوروس، با تمام وجودش، عاشقانه دست لیلی را محکم گرفته بود. این بار میتوانست از این اتفاق، لیلی را نجات دهد! کسی که سال ها عاشقانه برایش زنده مانده بود... کسی که قلبش برای او میتپید. صدای آرامش بخش لیلی اضطراب او را تسکین داد.
-سوروس؟ چرا داری دستمو فشار میدی؟ یکم وایستا تا خستگیمونو در کنیم! من خسته شدم! هری هم خوابش میاد!
-با... باشه لیلی! میشه اسمتو... مثل بچگی هامون... لیلیـ...
-آره! چرا که نه! الان بیا اینجا بشینیم!

سوروس کنار لیلی، روی تنه درختی، نشست. میدانست که این حوالی، با وجود آن دو در این مکان نا امن است ولی، باز هم به خاطر لیلی نشست. نشست و به خودش و کاری که انجام داده بود فکر کرد. او به لرد سیاهش خیانت کرده بود! او به کسی که تا روزها پیش امیدش بود خیانت کرده بود! آری او برای لیلی از لرد سیاهش هم میگذشت!

-سوروس؟ الان میتونیم راه بیوفتیم!نیم ساعته که نشستیم و تو سرتو تو دستاتـ...

سوروس فقط به زمانی که در ذهنش اکو میشد گوش فرا داد.
-نیم ساعته که نشستیم... نیم ساعته که نشستیم... نیم ساعته که نشستیم...

نیم ساعت است که مرگخواران یا شاید هم لرد سیاه به آنها نزدیک تر شده بود! مرگ آن دو به آنها نیم ساعت نزدیک تر شده بود و این غیر قابل فهم لبو.
-باشه بریم لیلی! ولی باید کل صبو از این جا بریم! بریم یه جایی که تا یه مدتاز دست لرد ولدمورت در امان باشیم!
-باشه! منو هری... منو شایدم خاطره جیمز باهم حالمون خوبه سوروس! ممنون... بهتره راه بیوفتیم!

لیلی از او تشکر کرده بود! او به هری گفت... خاطره جیمز! یعنی او باید زودتر میرسید؟ معلوم است، نه! چون او باید صاحب لیلی باشد... او از اولین دیدارشان تا الان عاشقش بود ولی جیمز... او هم عاشق لیلی بود!

او باید تا همیشه برای لیلی میجنگید... حتی الان که دست در دست هم با خاطره جیمز، هری، میدویدند.


...You must believe me to exist
...wait
God is busy
?Can i help you

***
آری، آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور
من نمی دانستم
معنیِ «هرگز» را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟


پاسخ به: نوری در تاریکی
پیام زده شده در: ۱۳:۴۰ دوشنبه ۵ فروردین ۱۳۹۸
#64

رابستن لسترنج


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۰۹ پنجشنبه ۴ بهمن ۱۳۹۷
آخرین ورود:
۲۳:۱۳ چهارشنبه ۳۰ تیر ۱۴۰۰
از سیرازو
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 265
آفلاین
در باز شد!
صدای در،صدای مرگ میداد ولی کسی آن را نشنید...اتاق خالی بود!
لرد ولدمورت با چهره ای خشمگین وارد اتاق شد.چشمانش به پنجره ی باز اتاق که باد پرده اش را تکان میداد افتاد!
-نه!

سریع برگشت و به سمت در خروجی حرکت کرد!
کمی آن طرف تر،درخیابانی تاریک،بو هایی به مشام میرسید...بوی ترس...بوی نگرانی...بوی غم!
قلب هردویشان به سرعت میزد...آدرنالین خونشان بالا رفته بود به گونه ای که طول خیابان را سریع طی کردند!
هری ترس را در وجود مادرش احساس کرد...شروع کرد به گریه کردن!
لیلی طاقت گریه ی هری را نداشت!
-صبر کن اسنیپ...هری داره گریه میکنه،باید آرومش کنم!
-وقت این کارارو نداریم لیلی...باید به یه جای امن برسیم!
-ولی...

اسنیپ اجازه نداد که لیلی حرفش تمام شود...دستش را گرفت و شروع به دویدن کرد!
چند خیابان پایین تر صدایی مملو از خشم به گوش میرسید!

-پس شما این پایین چیکار میکردید؟
-ارباب!کسی از خونه خارج نشد!
-این چیز های مفت رو تحویل من ندید!برید دنبالشون و تا پیداشون نکردید،برنگردید!

سه مرگخوار به سرعت،برای پیدا کردن آنها حرکت کردند!


تا همیشه، لرد ولدمورت، ارباب من هستن می شن!

تو قلب من جا داشتن میشه!


پاسخ به: نوری در تاریکی
پیام زده شده در: ۱۴:۵۵ شنبه ۱۳ مرداد ۱۳۹۷
#63

اسلیترین، مرگخواران

لرد ولدمورت


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۳۹ سه شنبه ۸ آبان ۱۳۸۶
آخرین ورود:
امروز ۱۸:۳۶:۰۲
از ما گفتن...
گروه:
کاربران عضو
اسلیترین
ناظر انجمن
مرگخوار
ایفای نقش
پیام: 6953
آفلاین
خلاصه(سوژه جدی):

سوروس اسنیپ با زمان برگردان به گذشته بر می گرده که جون لی لی رو نجات بده.
سوروس به شبی رفته که لرد سیاه برای کشتن هری پاتر وارد خونه پاتر ها شده.
سعی می کنه لی لی رو راضی کنه که باهاش فرار کنه.

...............


صدای قدم های محکم و مصمم لرد سیاه از طبقه پایین به گوش می رسید.

سوروس به وضوح ترسیده بود. نه از مرگ...نه از لرد سیاه...بلکه از سرنوشتی که به امید عوض کردنش، به گذشته سفر کرده بود!


تردید لی لی را می دید و فرصت زیادی برای از بین بردنش نداشت.
-خواهش می کنم لی لی...جونتون در خطره. تو نمی تونی کاری بکنی. همین الان با من بیا. هری رو هم می بریم. هر دوتونو می برم یه جای امن.

لی لی نگاهی به پسر کوچکش انداخت. نیمی از قلبش پیش جیمز بود. نمی دانست جیمز در آن لحظه در چه وضعیتی به سر می برد. شاید حتی مرده بود...شاید هم زنده و در انتظار کمک...در انتظار همسرش...

قدم ها درست پشت در اتاق متوقف شدند...
و صدای زمزمه لرد سیاه به گوش رسید.

-آلوهومورا...




پاسخ به: نوری در تاریکی
پیام زده شده در: ۱۷:۲۴ چهارشنبه ۳ آبان ۱۳۹۶
#62

سوروس اسنیپold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۰:۱۳ شنبه ۱۸ دی ۱۳۹۵
آخرین ورود:
۷:۲۲ سه شنبه ۲۱ فروردین ۱۳۹۷
از ما به شما
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 67
آفلاین
اسنیپ به سرعت سرش را دزدید. برای یک لحظه حس کرد که لرد سیاه صورتش را دیده است. شاید هم واقعا دیده بود. وقتی برای هدر دادن نداشت. باید سریع عمل می کرد و لیلی را از آنجا دور می کرد. شتابان از پله ها بالا رفت. لیلی با دیدن اسنیپ، خشک شده بود.

- زود باش! باید بریم. الان میاد و تو و پسرتو می کشه. باید از اینجا فرار کنیم.
- تو بودی... جیمز کجاست؟
- نه! اون اینجاست. لرد سیاهی اومده و می خواد هری رو بکشه. و هر کسی هم جلو راهش باشه رو از بین می بره. باید هر چه سریعتر بریم از اینجا.
- جیمز چی پس؟
- اون تا الان مرده!
- نه...
- وقتی واسه عزاداری نداریم. باید بریم. زود باش.

دست لیلی را گرفت و کشید. اما لیلی مقاومت کرد. سعی داشت خودش را به هری برساند و او را در آغوشش بگیرد. نمی توانست تنها یادگاری جیمز و خانواده ی خوشبختی که داشتند را از دست دهد. باید با تمام توانش از او مراقبت می کرد. نباید می گذاشت کوچکترین اتفاقی برای هری بیفتد.

- من بدون هری هیچ کجا نمی رم!

اسنیپ مستاصل به او نگاه کرد. به سرعت به سمت هری رفت و او را در آغوشش گرفت. کودک لبخندی به او زد. چشمان سبز رنگ کودک، بیشتر از هر عضو دیگری او را مجذوب خودش می کرد. اما وقتی برای لذت بردن از زیبایی چشمان پسرک نداشت. صدای پای لرد ولدمورت از راه پله ی منتهی به اتاق خواب به گوش می رسید. با تکان چوبدستی اش، در را بست. ولی خوب می دانست که باز کردن آن در هیچ زحمتی برای لرد سیاه نخواهد داشت.

--------------------------------
نکته:
میشه این داستان رو دو جور ادامه داد. اول اینکه در طول کل سوژه اسنیپ و لیلی ( و شاید هری) از دست لرد فراری باشن تا آخر سر لیلی بمیره و اسنیپ برگرده. یا هم اینکه هر چند پست یک بار، اسنیپ به عقب بگرده و از یه جایی از گذشته سعی کنه که جلوی مرگ لیلی رو بگیره ولی هر بار لیلی بمیره یه بار پیشگویی رو نذاره لرد بشنوه و یه بار مثل پست الان و ... . بنظرم مورد دوم بهتره. ولی باز هم سلیقه شما دوستان کاملا محترم و لازم الاجراست.


Always


پاسخ به: نوری در تاریکی
پیام زده شده در: ۸:۵۳ یکشنبه ۲۹ فروردین ۱۳۹۵
#61

لوئیس ویزلیold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۳۴ سه شنبه ۱۷ فروردین ۱۳۹۵
آخرین ورود:
۱۲:۰۰ چهارشنبه ۳ شهریور ۱۳۹۵
از سرعت خوشم میاد!
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 244
آفلاین
سوروس روی نقشه فرار لی لی فکر کرد و باخود گفت:
- زیاد وقت ندارم. باید یه نقشه درست و حسابی بکشم که بتونم لی لی رو از اونجا نجات بدم و ...
سوروس آه عمیقی کشید.اگر فقط لی لی را نجات میداد او هیچوقت نمی توانست طلسم باستانی اش را روی هری اجرا کند. آن وقت بود که هری میمرد و لرد سیاه هم هیچوقت از قدرت کنار نمیرفت و دنیای جادویی نابود میشد!
سوروس چاره ای نداشت پس پاورچین پاورچین به سمت در پشتی خانه لی لی و جیمز پاتر رفت و در را بدون نیاز به چوبدستی باز کرد.آنها به راستی در خانه با صفایی زندگی میکردند: یک پذیرایی کوچک و یک سالن بسیار زیبا
سوروس آرام از پله هایی که به طبقه بالا میرسید بالا رفت و با سه اتاق رو به رو شد. اتاق اول از سمت راست باید اتاق خواب میبود و اتاق رو به رویی هم اتاق هری و اتاق سمت چپ هم حمام یا دستشویی.لی لی حال باید در اتاق هری میبود پس سوروس در را با صدای قژقژش هل داد و وارد اتاق شد. حدس او درست بود و لی لی در کنار پسرش خوابیده بود.با دیدن این صحنه لبخندی روی لبان سوروس نشست اما ناگهان صدای کلیک خفیفی از طبقه پایین به گوش رسید. قلب سوروس در سینه فرو رخت. لرد سیاه سر رسیده بود و هر کس که سر راهش بود را کنار میزد آن هم با آواداکداورا معروف خودش!
سوروس نمیتوانست با لرد سیاه مقابله کند اگر هم می توانست فقط برای چند ثانیه و با مردن او شاید در آینده همه چیز عوض میشد پس سوروس فقط یک راه داشت و آن این بود که لرد سیاه را گمراه کند.خودش به ایده اش خندید. گمراه کردن لرد سیاه؟!
سوروس خود را خم کرد و از پله ها پایین آمد ولی یک لحظه با خود گفت:
- حالا چجوری گمراهش کنم؟
سوروس که دیگر از پله ها پایین آمده بود با قامت بلند و سیاه پوش رو به رویش مواجه شد. لرد سیاهی که هنوز شکست نخورده بود و در اوج قدرت خود بود!
با این فکر لرزه به اندام سوروس افتاد.ناگهان سر لرد سیاه بالا آمد و صورت او نمایان شد: صورتی که کمی چروک داشت و کرمی اش به زردی میزد و میشد فهمید که صورت لرد سیاه خشمگین بود... یا شاید متعجب... تشخیصش سخت بود.




پاسخ به: نوری در تاریکی
پیام زده شده در: ۲۲:۵۹ یکشنبه ۱۵ فروردین ۱۳۹۵
#60

اسلیترین، مرگخواران

لرد ولدمورت


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۳۹ سه شنبه ۸ آبان ۱۳۸۶
آخرین ورود:
امروز ۱۸:۳۶:۰۲
از ما گفتن...
گروه:
کاربران عضو
اسلیترین
ناظر انجمن
مرگخوار
ایفای نقش
پیام: 6953
آفلاین
چرخید و چرخید و چرخید؛ و با هر چرخش، قلبش گرم تر شد.
حس می کرد همین چرخش ها هستند که ضربان قلب لیلی را به او باز می گردانند.
جلوی آن اتفاق را می گرفت. به هر قیمتی که شده. حتی به قیمت از دست دادن جان نه چندان باارزش خودش. در برابر زندگی لیلی هیچ چیزی ارزش نداشت.

بالاخره چرخش ها متوقف شدند و او در نقطه ای نزدیک خانه پاتر ها روی زمین افتاد.
این اولین بار بود که بعد از سفر در زمان، قادر به حفظ تعادلش نشده بود. جای تعجبی نداشت. از جا بلند شد و ردایش را تکاند. هیجان وصف ناپذیرش را می شد از ته رنگ سرخ گونه هایش فهمید.
لیلی زنده بود!
اهمیتی نداشت که نمی توانست او را ببیند. همین که می دانست لیلی در خانه ای که در مقابلش قرار داشت، در حال نفس کشیدن است، برایش کافی بود.

کمی دور و برش را بررسی کرد.

نقشه ای نداشت!

نمی دانست کدام تصمیم بهتر است. این بار جای هیچ اشتباهی نبود. باید به سراغ لرد سیاه می رفت؟ یا همان جا منتظر می ماند...و یا...سراغ عشق همیشگی اش می رفت و جلوی آن اتفاق شوم را می گرفت.
هوا کاملا روشن بود...و این یعنی هنوز فرصت کافی داشت. او سرنوشت را تغییر می داد! این بار به نفع خودش!

سیوروس جادوگر محتاطی بود. بی گدار به آب نمی زد. لابلای درختانی که در نزدیکی خانه قرار داشتند پنهان شد.
-باید چیکار کنم؟ می تونم لیلی رو از خونه دور کنم. اینجوری وقتی لرد سیاه میاد فقط اون دو تا توی خونه هستن...و لیلی زنده می مونه.

نقشه جوانمردانه ای نبود...ولی سیوروس در کمال تاسف دریافت که این نقشه هیجان زده اش کرده است.




پاسخ به: نوری در تاریکی
پیام زده شده در: ۱۸:۱۰ یکشنبه ۱ فروردین ۱۳۹۵
#59

چو چانگ


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱:۳۹ جمعه ۱۶ دی ۱۳۹۰
آخرین ورود:
۱۶:۲۸ پنجشنبه ۱۵ تیر ۱۳۹۶
از امدن و رفتن من سودی کو!!!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 674
آفلاین
سوژه جدید:

دامبلدور به اسنیپ نگاه میکرد که آرام آرام با ساعت دور گردنش مثل یک تصویر محو میشد...همان جا بی حرکت ایستاد تا دیگر اثری از ان یک دنده مو روغنی باقی نماند. در همان لحظه اسنیپ پریشان وارد اتاق شد!
دامبلدور لبخند تلخی زد.
-خوب سوروس خودت به حرفم پی بردی؟ بهت گفتم که نمیشه!
-نـ...نمی فهمم....این باید کار میکرد.....
اسنیپ هنوز درمانده و بهت زده بود و به سختی کلمات را ادا میکرد.
-سوروس ما هر کاری که میتونستیم انجام دادیم زمان برگردان نمیتونه مرگ رو تغییر بده اگه قرار بود لیلی زنده باشه الان این جا بود! میفهمی که چی میگم..؟
-ولی....لعنتی همش تقصیر منه... چشم هایش دیگر طاقت نیاورد و اشک هایش جاری شد
-ببین سوروس من تمام این مراحل رو گذروندم....وقتی خواهرم مرد منم همین طور بودم خودم رو مقصر میدونستم...فکر کردی من زمان برگردان رو امتحان نکردم؟....افسوس خوردن فایده ای نداره ما باید به فکر آینده باشیم....پسر لیلی زندس!....خودت میدونی اون به اصتلاح لرد سیاهت واسه همیشه پنهان نمیمونه اگه واقعا به فکر جبرانی.....
- خیلی خوب،باشه بسه دیگه...! لازمه یکم تنها باشم....
این را گفت و از اتاق بیرون رفت. به یکی از پنجره های راهرو تکیه داد به بیرون خیره شد اشک بی اختیار از چشم هایش میچکید..مدام خودش را سرزنش میکرد
-لعنت به تو سوروس! لعنت به تو! همش تقصیر منه....اگه دهنم رو باز نمیکردم اون پیشگویی لعنتی رو نمیگفتم...کاش کر بودم اون پیشگویی اون زن دیوونه رو نمیشنیدم....خود لعنتیم لیلی رو به کشتن دادم....
واقعا امید داشت که با آن زمان برگردان بتواند همه چیز را درست کند اما با اتفاقاتی که افتاد...
اصلا دلش نمیخواست به آن ها دوباره فکر کند.
دامبلدور گفته بود که فایده ای ندارد...اما او نمیخواست قبول کند...
فلش بک - کمی قبل:

دامبلدور باز هم تکرار کرد:
-سوروس این کارت بی فایدس.....
-حداقل سعی خودم رو میکنم...این جواب میده....باید جواب بده...!
این را گفت و کوک ساعت را چرخاند و لحظه ای بعد سفرش در زمان شروع شده بود...


ویرایش شده توسط چو چانگ در تاریخ ۱۳۹۵/۱/۱ ۱۸:۱۷:۴۲

فراست بیش از هرچیزی، بزرگترین گنج انسان است که وقتی بر سر نهاده شود، هوش و خرد می آورد ...

Only Raven


هیچ چیز غیر ممکن نیست


جادوگران ، ریون ، ارباب=♥♥♥

تصویر کوچک شده



پاسخ به: نوری در تاریکی
پیام زده شده در: ۱:۰۳ چهارشنبه ۱۴ بهمن ۱۳۹۴
#58

آیلین پرنس


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۰۲ دوشنبه ۲۹ تیر ۱۳۹۴
آخرین ورود:
۱۵:۴۲ جمعه ۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۵
از (او) تا (او) با (او)...
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 204
آفلاین
ـ لوموس!

به محض آنکه ارباب جوان طلسم را زمزمه کرد،چشمان خاکستری رنگش زیر نور نقره ای طلسم درخشیدن گرفت.

برق شرارتی در چشمانش هویدا بود که در سرزمین رب النوع درخشش تاب آنرا کس نمی اورد و شیطان پنهان درونش،روشنایی را وحشتزده میکرد.

آن شب آسمان صاف و آرام بود.آن آرامش شوم...خبر از واقعه ای شوم تر میداد.

آسمان آنشب به کبودی خون مردگی کهنه زیر پوست بود.گویی ماه را هم ابر های تیره کشته بودند.

طوری آرام و محطاتانه حرکت میکرد که صدای پاهایش هم به گوش نمیرسید.

ساعت درست 12 نیمه شب بود.هوهوی جغد ها خبر از آغاز حکومت تاریکی مطلق شب میداد.

در آن زمان ک آرامش مرموزی سر انجام در کل قلمرو شب برپا شد...صدایی در گوش تام نجوا کرد:
عجله کن...عجله کن...

این صدای همان ساحره بود.او تشنه به مرگ بود...تا به ازای شکستش یک قربانی دیگر را از آن خود کند.

از کنار اشیاء چوبی خانه پیرمرد که میگذشت،سایه اش شبح وار بر روی آنها حرکت میکرد.

چوبدستی خود را با هر صدایی به طرفی نشانه میرفت.
ذهنش درگیر بود.

در اتاق را باز کرد...در گوشه ای از اتاق جسمی وجود داشت که روی آن پارچه ای کشیده شده بود.

تام به آرامی جلو رفت.
نور چوبدستی اندک اندک بر پارچه رنگ و رو رفته ی جسم افتاد که مانند یک انسان ثابت و بی حرکت آنجا ایستاده بود.

تام پارچه را از روی جسم کنار زد.

چشمان خاکستری اش لحظه ای درشت تر شد.
مردمک چشمانش در برابر منبع نور کوچکش کوچکتر به نظر میرسید و مخمل خاکستری درون چشمانش بیشتر میدرخشید.

جسم روبه رویش یک انسان بود.انسانی که روزی نفس میکشید.
اما اکنون خیلی ساکت بود.
آنقدر ساکت که صدای نفس هایش هم در آن سکوت مطلق شنیده نمیشد.

او یک دختر بچه بود.چشمانش باز بود.هنوز آبی آبی بود.اما بی فروغ بود.
اثری از زندگی در کالبدش دیده نمیشد.

گویی با طلسمی سالها بود که خشک و صامت همانجا مانده بود.

صورت رنگ پریده اش که همچو عروسکی چینی همچنان بی حرکت مانده بود آشکار میساخت که او یک نوع اینفری نیست.

ان فقط یک جسد بود.جسد دخترکی که لب هایش را به هم دوخته بودند.

گویی سالگو علاقه داشت قربانی مخصوص به هر هورکراکس را نمادش قرار دهد.
زیرا به نظر نمی امد ان جسد یک هورکراکس باشد.

چوبدستی خود را که به طرف پایین تر گرفت...درست روبه روی کفش های سیاه کودکانه دخترک یک جای کلید،بر روی زمین دیده میشد.

تام به دنبال کلید گشت...کلید همانجا بود...در گردن دخترک گردنبندش کرده بودند.

آن را برداشت و کلید را بر روی جای کلید فرو برد و چرخاند.

دیری نپایید که زمین همان قسمتی که دختر کوچک آنجا بود شروع به چرخش کرد.مانند یک جعبه کوکی که عروسکی روی محور آن بچرخد...اما ملودی در کار نبود...

به جای آن صدای زمزمه ماری به گوش میرسید که فقط لرد جوان معنای آنرا میفهمید...

صدا به اهستگی زمزمه میکرد:
اگر تو صاحب حقیقی هستی...به زبان ما صحبت کن...تا راه را برایت باز کنیم.

تام لبخندی شیطانی زد.برق شرارت در چشمانش پیدا بود.
به زبان مار ها گفت:
پس این راه برای من باز شده است...

به محض آنکه تام آن کلمات را به زبان آورد،جسد در جای خود متوقف شد و صدا نیز دیگر شنیده نشد.

و پس از چند لحظه اتفاق عجیبی افتاد...

قفسه سینه دخترک خود به خود شکافته شد و در جایی که قلبش بایستی میتپید،گوی سیاه رنگی جای گرفته بود.

لبخندی پیروز مندانه بر لب های تام نشست.
همه چیز برایش زیبا بود.

البته تنها برای(او)...ارباب جوان.

فکر نمیکرد اینقدر راحت بتواند موفق شود.

برای او در هرصورت اهمیتی نداشت که از چه کسی ساخت هورکراکس را بیاموزد...او هیچ تعهدی هم نداده بود تا استادش را نکشد...

هرراهی برای او رفتنی بود.

تام همانطور که لبخند برلب داشت...دستش را به سمت گوی سیاه رنگ دراز کرد...


eileen prince


آسایش دوگیتی،تفسیر این دو حرف است: بادوستان مروت،با دشمنان مدارا.


باسیلیسک سواران:باسیلیسک ها می ایند!


And if we should die tonight
Then we should all die together
Raise a glass of wine
... for the last time

Now I see fire
Inside the mountain
I see fire
Burning the trees
And I see fire
Hollowing souls
I see fire
Blood in the breeze
...And I hope that you remember me








شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.