واژه ی اصیل زاده (خون خالص) به کسی اطلاق می شود که هیچ ارتباط نسبی ای با خون مشنگی یا غیر جادویی نداشته باشد. این مفهوم معمولا همراه با نام سالازار اسلیترین به گوش می رسد که نفرت او از آموزش دادن به دانش آموزانی با اصل و نسب ماگل یا غیر جادویی در مدرسه ی علوم و فنون جادوگری هاگوارتز، بالاخره باعث اختلافات او با سه بنیان گذار دیگر شد تا در نهایت او مدرسه را ترک کند.
تبعیضی که اسلیترین بر پایه ی اصل و نسب بین دانش آموزان قائل می شد، از نظر اکثریت جامعه ی جادوگری آن دوره، به عنوان یک دید نامناسب و عجیب شناخته می شد به طوری که حتی در ادبیات آن دوره، بیان شده است که ماگل زاده ها نه تنها در جامعه پذیرفته شده بودند، بلکه به عنوان افراد بسیار با استعداد شناخته می شدند. آنها حتی با نام مهربانانه ی «magbobs» ماگل زاده ها را خطاب میکردند که ریشه ی آن احتمالا به پدیدار شدن جادو در ماگل زاده ها به طور ناگهانی اشاره دارد. (bobbed up)

دیدگاه جامعه ی جادوگری، پس از تصویب اساسنامه ی بین المللیِ رازداری در سال 1692، دچار تغییر شد. بر پایه ی این اساسنامه، جامعه ی جادوگری پس از تحمل آزار و اذیت مشنگ ها، به طور داوطلبانه در خفا به زندگی ادامه میداد. در پی این اساسنامه دوره ی سختی برای جادوگران و ساحرگان به وجود آمد. ازدواج بین جادوگران و ماگل ها به حداقل میزان خود رسید، بیشتر به دلیل ترس از اینکه این ازدواج ها در نهایت به کشف شدن جامعه ی جادوگری و در نتیجه به نقض جدی قوانین تصویب شده توسط این افراد بینجامد.*

تحت چنین شرایطی که جامعه ی جادوگری در شک، ترس و خشم فرو رفته بود، مکتب اصیل زادگان طرفداران جدیدی پیدا کرد. به طور کلی این افراد به شدت با اساسنامه ی رازداری مخالف و در عوض طرفدار ایجاد یک جنگ آشکارا میان جامعه ی جادوگری و مشنگ ها بودند. تعداد افزاینده ای از جادوگران معتقد بودند که ازدواج با ماگل ها فقط برخلاف اساسنامه ی رازداری نیست. بلکه یک عمل خجالت آور و غیر طبیعی است که به آلودگی خون جادویی منجر خواهد شد.**

با توجه به اینکه ازدواج بین ماگل ها و جادوگران برای قرن ها رایج بود، کسانی که خود را اصیل زاده می خواندند، ییشتر از افرادی که به این مکتب اعتقاد نداشتند دارای اجداد جادوگر و اصیل نبودند. کسی که خود را اصیل زاده میخواند، بیش از اعلام یک حقیقت بیولوژیکی، در پی اعلام یک تفکر سیاسی و اجتماعی بود: «من با یک ماگل ازدواج نخواهم کرد و ازدواج بین جادوگران و ماگل ها را یک ننگ میدانم.»

تعدادی مقاله ی نا معتبر در حدود قرن هجدهم میلادی به عنوان دست نوشته های شخص سالازار اسلیترین منتشر شد که در کنار شجره نامه ها، ویژگی هایی را برای افراد اصیل زاده و نوادگان آنها ذکر میکرد. رایج ترین نشانه های دیده شده شامل این موارد بود: «ظهور توانایی جادویی پیش از سن سه سالگی، تسلط بر جاروی پرنده پیش از سن هفت سالگی، ترس یا بی علاقگی نسبت به خوک ها یا افرادی که از آنها نگهداری میکنند(خوک ها به عنوان موجوداتی کاملا غیرجادویی شناخته می شوند و اجرای طلسم بر آنها بسیار دشوار است.)، مقاومت در برابر بیماری های رایج دوران کودکی، جذابیت فیزیکی فوق العاده و همچنین نفرت قابل مشاهده از ماگل ها حتی در نوزادان جادوگران که نشانه هایی از ترس یا ناراحتی در حضور آنها از خود نشان میدادند.»

چندین مطالعه ی موفق توسط بخش اسرار وزارتخانه، ثابت کرد که این ویژگی های اعلام شده، پایه و اساسی ندارند. با این وجود بسیاری از اصیل زادگان، از این ویژگی ها به عنوان اثباتی برا موقعیت برتر اجتماعی خود در جامعه ی جادوگری استفاده میکردند.

در اوایل دهه ی 1930، کتابی تحت عنوان " راهنمای اصیل زادگان" به طور ناشناس در بریتانیا منتشر شد که 28 خانواده را معرفی میکرد که توسط فرد ناشناسی ،که همان نویسنده ی کتاب بود***، به عنوان خانواده های اصیل زاده ی حقیقی ارزیابی شده بودند. با این هدف که آنها بتوانند خلوص خون خود را حفظ کنند. این 28 خانواده ی اصیل زاده عبارت اند از:

ابوت
ایوری
بلک
بالسترود
برک
کرو
کراوچ
فاولی
فلینت
گانت
گرین گرس
لسترنج
لانگ باتم
مک میلان
مالفوی
نات
الیواندر
پارکینسون
پریوت
روزیه
رویل
سلوین
شکلبوت
شفیق
اسلاگهورن
تراورز
ویزلی
یاکسلی



تعداد کمی از این خانواده ها از حضورشان در این لیست اظهار تاسف کردند و اعلام کردند که در میان اجداد آنها قطعا ماگل هایی وجود داشته و آنها از این حقیقت شرمسار نیستند. یکی از این خانواده ها که نارضایتی خود را به وضوح اعلام کرد خانواده ی ویزلی بود که با وجود داشتن ارتباط خانوادگی با بسیاری از خانواده های جادوگری در بریتانیا، به ارتباط اجدادی اش با بسیاری از ماگل های جالب توجه افتخار میکرد. این مخالفت آنها، باعث شد که مکتب اصیل زادگان آنها را به عنوان یک ننگ نگاه کند و به آنها لقب «خائن به اصل و نسب» را بدهد.
در همین حال، خانواده های بسیاری هم در حال اعتراض بودند که چرا نام آنها در این لیست نیست.





* در پی دهه ها و قرن های متمادی، تعداد ازدواج ها بین افراد جادویی و ماگل ها به تدریج افزایش یافت به میران قابل قبول امروزی رسید و این باعث کشف جامعه ی جادوگری در میان ماگل ها نشده است. پروفسور ماردیکوس اگ نویسنده ی کتاب «فلسفه ی دنیوی: چرا مشنگ ها ترجیح میدهند ندانند.» بیان میکند که ماگل هایی که عاشق همسرانشان هستند، به همسرانشان خیانت نکرده و باعث کشف جامعه ی جادوگری نخواهند شد. و ماگل هایی که با جادوگران قطع رابطه میکنند هم در صورت اعلام اینکه همسر یا دوست قبلیشان جادوگر بوده است توسط جامعه ی خودشان مورد تمسخر قرار خواهند گرفت.

** در حالی که در واقع برعکس این ماجرا صحیح است و جادوگرانی که اصرار بر ازدواج در بین گروه کوچکی از افراد دارند، باعث افزایش میزان ناتوانی های جسمی یا ذهنی بین خودشان خواهند شد.

*** به طور گسترده گمان می رود که این نویسنده کانتنکروس نات باشد.