قبل از به اخفا رفتن سراسری جامعه‌ی جادوگری و پنهان شدن آنها از چشم افراد غیرجادویی، زندگی در کنار ماگل‌ها اتفاق غیرعادی‌ای نبود. جادوگران و ساحرگان زیادی به شغل‌های ماگلی می‌پرداختند. باور کلیِ جامعه‌ی جادوگری، سِرکادوگان یکی از شهسواران میزگرد شاه آرتور می‌داند؛ البته نه معروف‌ترینِ شوالیه. به احتمال قوی سِر کادوگان این موقعیت را از طریق دوستی‌ با مرلین کسب کرده است.

بعد از اخفای جامعه‌ی جادوگری، اسم او از تمام روایات وابسته به شاه آرتور پاک شد اما در نسخه‌های جادویی قصه‌ها از سِر کادوگان کنار باوفاترین شوالیه‎‌ی آرتور، سِر پرسیوال و معروف‌ترین شوالیه‌ی میزگرد، لانسلوت نام برده شده است. در این قصه‌ها کادوگان مردی جوشی، تند و تیز، شجاع تا مرز حماقت و در مجموع آدمی خوب توصیف شده است.

معروف‌ترین رویارویی کادوگان با اژدهای افسانه‌ای بالدار دوپا بود که غرب بریتانیا را غرق در ترس و وحشت کرده بود. در اولین برخورد، اژدها اسب خوش‌اندامِ سِرکادوگان را خورد و گُرزش را از وسط نصف کرد و با آتش دهانش شمشیر و رویه‌ی کلاه‌خود او را ذوب کرد. کادوگان که می‌توانست بخارهای بلندشده از قسمت جلویی کلاه‌خودش را ببیند، به سختی از این نبرد جان سالم به در برد. با این‌‌حال، به جای فرار، تلوتلوخوران به چمنزاری در آن نزدیکی رفت و اسبچه‌ی کوچک و چاقی را انتخاب کرد و پشت آن پرید و درحالی که هیچ سلاحی جز گرز شکسته‌اش نداشت، به مساف اژدها رفت.

اژدها، سَر وحشتناکش را پایین آورد تا کادوگان و اسبچه‌اش را ببلعد که گرز شکسته شده زبانش را سوراخ کرد و باعث آتش گرفتن بخارهایی شد که از شکم جانور بالا می‌آمد و در نهایت جانور منفجر شد. جادوگران و ساحرگان سالخورده هنوز هم گاهی اوقات از ضرب المثل " استفاده از اسبچه‌ی کادوگان" در معنای پیدا کردن بهترین راه حل ممکن در شرایط خیلی پیچیده استفاده می‌کنند.

پرتره‌ی سر کادوگان که در طبقه‌ی هفتم هاگوارتز واقع است، او را سوار بر اسبچه‌ی قرضی نشان می‌دهد، موضوعی که خود کادوگان خیلی از آن راضی نیست. از پرتره به خوبی می‌توان خلق و خوی آتشی او، میلش به چالش‌ و عزم راسخش برای شکست دادن دشمنان را برداشت کرد.