پرورشگاه

روزها و هفته­ها می­گذشتند و هری يک­بار ديگر اين احساس را تجربه می­کرد که هرگاه به وقت بيشتری نياز دارد زمان نيز با سرعت بيشتری می­گذرد.اکنون ماه نوامبر فرا رسيده بود و همزمان با يخ بستن سطح درياچه وجود هری نيز از نااميدی منجمد می­شد.او و رون در زمينه­ی درس­ها به طرز قابل ملاحظه­ای پيشرفت کرده بودند و ميزان جريمه­هايشان به حداقل رسيده بود اما در مورد جاودانه­سازها بدجوری به بن­بست خورده بودند. متأسفانه مشکلشان يکی دوتا هم نبود،آن­ها نه می­دانستند کجا و نه می­دانستند چگونه بايد به دنبال جاودانه­سازها بگردند و از طرفی گنجينه­ی گريفندور يا ريونکلا نيز مشکل­ساز شده بود.تمام اين مشکلات دست به دست هم داده و باعث شده بودند هری،رون و هرميون بيشتر ساعات روزشان را در تمام روزهای هفته در کتابخانه بگذرانند.آن­ها حتی برای شام جشن هالووين هم کتابخانه را ترک نکردند و همچنين هری مجبور شده بود تمرين­های تيم کوييديچ را از چهار روز در هفته به دو روز کاهش دهد.

هری در تمام طول ساعاتی که همراه با رون و هرميون در کتابخانه به دنبال سوابق گريفندور و ريونکلا می­گشت به اين فکر می­کرد که اگر دامبلدور حرف می­زد و مثل هميشه ياريشان می­داد کارشان هزار مرتبه آسان­تر می­شد و شايد همين افکار دليل کابوس­های شبانه­ی هری بود...او هرشب کابوس پرتگاهی را می­ديد،خودش را می­ديد که درحال افتادن از پرتگاه است و از دامبلدور که بالای سرش ايستاده خواهش می­کند نجاتش دهد اما دامبلدور دائم می­گويد:«من نمی­تونم هری،اجازه ندارم نجاتت بدم...آخه من مردم» و با لبخندی که بر لب داشت افتادن هری از لبه­ی پرتگاه را تماشا می­کرد.چندين بار اين فکر به ذهن هری رسيد که شايد اگر گفتگويش با دامبلدور را با رون و هرميون در ميان بگذارد آن­ها بتوانند با آوردن دليلی آرامَش کنند اما بعد که بيشتر فکر می­کرد می­ديد ترجيح می­دهد خاطره­ی آن گفتگو و ديدن ناتوانی دامبلدور را با خود به گور ببرد.

- هری صدامو می­شنوی؟گفتم اون کتابو بده به من!

اين صدای هرميون بود.او و هری همراه با رون طبق معمول در کتابخانه و مشغول مطالعه­ درباره­ی گروه­های هاگوارتز بودند و می­خواستند قبل از اين­که سر و کله­ی خانم "پينس" پيدا شود و آن­ها را با اردنگی از کتابخانه بيرون بيندازد چندتا از کتاب­ها را با خود به سالن عمومی ببرند.هری کتاب« "روونا" ريونکلا، يکی از چهار بنيان­گذار هاگوارتز» را از کنار دستش برداشت و همان­طور که با بی­حوصلگی از جايش برمی­خاست آن را به هرميون داد و چندتا از کتاب­ها را زير بغل گرفت تا همراه با دو نفر ديگر به راه افتد.ساعت از نه شب گذشته بود و آن­ها مجبور بودند در زير شنل نامرئی پنهان شوند تا خود را به برج گريفندور برسانند،اما چون سه نفری به زور در زير شنل جا شده بودند و پاهايشان تا زانو از آن بيرون زده بود تنها شانس به دادشان رسيد که در راه به کسی مخصوصاً فيلچ و يا خانم نوريس برنخوردند.بالاخره به فضای گرم سالن عمومی رسيدند و توانستند با خيال راحت بر روی مبل­های نرم کنار آتش لم بدهند و با آرامش بيشتری به جستجوی سرنخی از گنجينه­ی گريفندور يا ريونکلا بگردند.قسمت­های جالب کتاب­ها را بلند می­خواندند و درباره­ی نقاط مشکوک بحث می­کردند اما باز هم چيز به درد بخوری پيدا نکردند.صدای ترق­توروق ملايم آتش و سکوت حاکم بر آن­جا هری را خواب­آلود می­کرد.کم­کم پلک­هايش سنگين می­شد که...

- چطور اينو فراموش کردم؟

هرميون که ناگهان از جايش پريده بود با صدايي جيغ­مانند اين جمله را گفت.هری و رون با هم پرسيدند:

- چی­رو؟

هرميون که گويي اصلاً صدای آن­ها را نشينده بود بيشتر خطاب به خودش گفت:

- نه،اول بايد مطمئن بشم...

- از چی حرف می­زنی؟

اما هرميون دوان­دوان به طرف خوابگاه دخترها رفته بود.هری با کلافگی از رون پرسيد:

- چه خبر شد؟!يعنی چيزی پيدا کرده؟

- ممکنه.اگه اين طور باشه شرط مي­بندم با يه کتاب پنج هزار صفحه­ای بر می­گرده و ميگه موقع مطالعه­ی جزيي يه چيزی در اين­باره خونده!

ظرف چند ثانيه هرميون بازگشت.حق با رون بود،البته تا حدی...هرميون کتاب تاريخچه­ی هاگوارتز را در دست داشت.او که لبخند رضايت­بخشی بر لبش نشانده بود دوباره کنار آن­ها نشست وگفت:

- من هيچ­وقت به اين قسمت زياد توجه نکردم اما الان يهو يادم افتاد،نگاه کنين...

او صفحه­ای از کتاب را آورد که با اعداد و ارقام بسيار ريز تعداد جام قهرمانی گروه­ها را در طی هزارسال گذشته نشان می­داد.متن طولانی و يک­نواختی بود اما در اواسط صفحه نوشته­ای به چشم می­خورد،نوشته­ای که نسبت به خط­های بالا بيشتر جلب توجه می­کرد زيرا با دست­خط متفاوت و درشت­تری نوشته شده بود...طبق آن نوشته تنها گروه ريونکلا موفق شده بود به خاطر قهرمان شدن طی ده سال متوالی از سال­های 1814 تا 1824 سوپر جام گروه­های هاگوارتز را به خود اختصاص دهد!

هری نمی­توانست چشم از آن نوشته بردارد...بعد از هفته­ها جستجو بالاخره موفق شده بودند.نمی­دانست چرا ولی مطمئن بود اين جام،جواب معمايشان است و هيچ شکی نداشت.در حالی­که مغزش با سرعت زيادی کار می­کرد تنها ايراد کارشان را يافت.

- حالا ما از کجا بدونيم ولدمورت تونسته اين جامو بدست بياره؟

رون وارفت و با تنبلی گفت:

- توروخدا نگو بايد برگرديم به اون کتابخونه­ی لعنتی،چون ديگه حالم از همه­ی قفسه­ها و کتاباش به هم می­خوره!

هرميون گفت:

- نيازی به کتابخونه نيست!کافيه يه سری به تالار مدال­ها بزنيم.

هری بلافاصله از جايش برخاست و باعث شد شنل نامرئی که از وقتی آن­جا نشسته بود بر روی پايش قرار داشت سر بخورد و به زمين بيفتد.هری به آن نگاهی انداخت و گفت:

- اگه دوباره سه­تايي بريم زير شنل ريسک زياديه چون تالار مدال­ها خيلی دورتر از کتابخونه­ست!...حالا چه­کار کنيم؟

رون که سعی می­کرد خود را ناراحت نشان دهد جواب داد:

- من بلندتر از شما دوتام و...خب فکر کنم...اگه نيام بهتره...

هری شنل را برداشت و همانطور که آن را بر روی خودش و هرميون می­انداخت گفت:

- خيلی­خب،پس همين­جا منتظرمون باش.

آن­دو به طرف تابلو رفتند و آن را کنار زدند تا از حفره پايين بيايند و بدون توجه به بانوی چاق که گفت:«کی اون­جاست؟!» پاورچين­پاورچين راه تالار نشان­ها و مدال­ها را در پيش گرفتند.هری در تمام طول گردش­های شبانه­اش طی اين هفت سال به اندازه­ی آن شب وحشت نکرده بود.تالار مدال­ها از برج گريفندور بسيار دور بود و آن­ها چندين بار در راهروها به فيلچ برخوردند.مسخره­تر از همه اين بود که هرگاه با ديدن فيلچ مسيرشان را عوض و از ميان­بر استفاده می­کردند از هرجا که سر در می­آوردند فيلچ هم همان­جا سبز می­شد!بعد از نيم­ساعت تغيير مسير و دور شدن از مقصد اصلی بالاخره فيلچ را گم کردند و تقريباً دوان­دوان به طرف تالار شتافتند.اما اين­بار در ميانه­های راه به خانم نوريس برخوردند. هری که حرصش درآمده بود و ديگر حال موش و گربه بازی نداشت چنان لگدی به خانم نوريس زد که پنج متر آن طرف­تر به زمين افتاد.گربه­ی بيچاره دمش را سيخ کرد و فش­فش­کنان از آن­ها دور شد تا به فيلچ خبر دهد.هرميون با عصبانيت گفت:

- چرا اين­ کارو کردی؟! الان گير ميفتيم!

- نترس،فقط بدو!

- چی؟!

- بدو!

هری شنل را از روی سرشان برداشت،دست هرميون را گرفت و هردو شروع به دويدن کردند.بالاخره به تالار نشان­ها و مدال­ها رسيدند.هرميون که پهلويش را گرفته بود و نفس­نفس می­زد گفت:

- هری،خيلی کار احمقانه­ای بود...ممکنه فيلچ پيدامون کنه!

- خيلی­خب!حالا فعلاً بيا بگرديم...

در آن لحظه به جز آن جام چيز ديگری برای هری اهميت نداشت.درحالی­که نزديک بود قلبش از شدت هيجان بايستد قفسه­ی مدال­ها و جام­ها را از نظر می­گذراند هرچند از همان بدو ورودش به تالار جوابش را گرفته بود...اگر آن سوپرجام در آن­جا بود بی­ترديد در نگاه اول به چشمشان می­آمد اما اکنون مثل هميشه جام­های ساده،لوح­های تقدير و مدال­های افتخار فضای قفسه­ها را پر کرده بود.هری با وجود اطمينان نسبی­اش همه­جا را با دقت از نظر می­گذراند اما تنها چيزی که توجهش را جلب کرد لايه­ی ضخيمی از گرد و غبار بر روی قفسه­ها بود و سعی کرد به خاطر بسپارد بهانه­ای برای مجازات به دست فيلچ ندهد زيرا اگر به تميز کردن اين قفسه­ها محکوم می­شد غيرممکن بود قبل از يک روز موفق به اتمامش شود.هری يک طرف تالار و هرميون طرف ديگر را از نظر می­گذراند.بعد از اين­که هردو يک دور کامل زدند در وسط سالن به يکديگر رسيدند...چشمان هرميون از شادمانی برق می­زد و زبان هری هم بند آمده بود.سرانجام من­من کنان گفت:

- هرميون...من...من واقعاً ازت متشکرم...تو...

هرميون انگشت اشاره­اش را روی دهان هری گذاشت و گفت:

- نيازی به تشکر نيست!ما از اول قرار گذاشتيم با هم اين راهو بريم و منم دارم وظيفه­مو انجام می­دم...الانم بهتره زودتر برگرديم تا فيلچ پيداش نشده...

هری شنل را روی خودش و او انداخت و همان­طور که به راه می­افتادند گفت:

- به هرحال متشکرم...اگه تو نبودی من به هيچ­جا نمی­رسيدم.

حتی در زير شنل هم سرخ­شدن صورت هرميون قابل تشخيص بود.



هنگامی­که به سالن عمومی برگشتند رون بر روی صندلی خوابش برده و خر و پفش به هوا رفته بود.هری و هرميون نيز کنار يکديگر نشستند و چند لحظه به رون که در آن لحظه جويده­جويده در خواب حرف می­زد نگاه کردند.هرميون نفس عميقی کشيد و گفت:

- خب،اينم از اين...

هری به او نگاه کرد و گفت:

- آره،موفق شديم...حالا حداقل می­دونيم ولدمورت به جز قاب­آويز و فنجون و مار چه چيز ديگه­ای­رو جاودانه­ساز خودش کرده...

سپس به شعله­های آتش چشم دوخت و ادامه داد:

- اما هنوز نمی­دونيم کجا بايد دنبالشون بگرديم.

تمام وجد و سروری که بعد از خواندن آن نوشته وجود هری را فرا گرفته بود ناگهان فروکش کرد...دوباره به اول خط رسيده بودند.اين همه تحقيق و جستجو و بالاخره هم جواب اما چه فايده؟چه فايده وقتی نمی­دانستند بايد کجا به دنبال آن جام بگردند؟

هری همان­طور که آرنج دستانش را به پاهايش تکيه داده بود صورتش را با دو دست پوشاند و گفت:

- من هيچ­وقت نمی­تونم اين کارو انجام بدم...هيچ­وقت...دامبلدور چطور تونست...

هرميون جلوی هری روی زمين نشست،دستان او را کنار زد و درحالی­که نگاهش بين دو چشم او در نوسان بود با لبخند مهرآميزی گفت:

- هری،هيچ­وقت نااميد نشو...هرسه با هم می­تونيم...

در همان موقع رون با صدای بلندی خُرخُر کرد.هری سرش را رو به سقف چرخاند و لبخند تمسخرآميزی زد.

- نه،گوش کن هری...ما تا اين­جای معمارو حل کرديم و از پس بقيه­ش هم بر ميايم!فقط کافيه اميدمونو از دست نديم و با خونسردی دنبال جواب بگرديم.

- واقعاً مسخره­س...آخه ما چی می­دونيم که بخوايم جوابو پيدا کنيم؟اونم با خونسردی!

- سال پيش دامبلدور همه­چيزو درباره­ی گذشته­ی ولدمورت به تو گفت و ما بايد از اون چيزهايي که دامبلدور گفته و تو توی قدح انديشه ديدی نتيجه­گيری کنيم و بفهيمم ولدمورت جاودانه­سازهاشو کجا گذاشته...اين درست مثل يه بازی پازله،ما همه­ی قطعاتو داريم و فقط بايد اونارو سرِ هم کنيم.

هرميون ساکت شد و با حالتی پرسش­گرايانه به هری خيره ماند.هری که آرام­تر شده بود به نشانه­ی تأييد حرف­های او سرش را تکان مختصری داد.

- خب،حالا بايد از همه­ی چيزايی که می­دونيم يه جمع­بندی درست و حسابی بکنيم...

هرميون با سرزندگی اين جمله را گفت و دوباره کنار هری نشست.سپس ادامه داد:

- ولدمورت شش­تا جاودانه­ساز درست کرده بود که با خودش مي­شه هفت­تا.

- ما می­دونيم دوتاش نابود شده،دفترچه­ی خاطرات و انگشتر گونت...

- ... اما درباره­ی قاب­آويز مطمئن نيستيم...

- من دفترچه­ی خاطراتو توی حفره­ی اسرار از بين بردم،هم دفترچه و هم حفره­ی اسرار واسطه­هايي بودن که نشون بدن ولدمورت وارث اسليترينه.

- پروفسور دامبلدور هم انگشتر گونتو نابود کرد،اون انگشتر وسيله­ای بوده برای نشون دادن اصيل بودن خاندان گونت و ارتباطشون با سالازار اسليترين...

- ولدمورت پدربزرگ و داييش­رو کشت و بعد هم انگشترو جاودانه­ساز کرد و همون­جا گذاشت.

- شما سال پيش به غار رفتين،جايي که دامبلدور حدس می­زد يکی از جاودانه­سازها اون­جا باشه و قاب­آويزو پيدا کردين...

- قاب­آويز تقلبی­رو پيدا کرديم.

- درسته،اما من فکر می­کنم بهتر باشه فرضو به اين بگيريم که قاب­آويز واقعاً اون­جا بوده و ر.ا.ب هرکی که هست واقعاً اونو از بين برده.

- تا از زير بار مسئوليت شونه خالی کنيم و واقعيتو ناديده بگيريم؟

- اصلاً تو هرجوری می­خوای فکرکن.

هرميون با حالتی قهرآميز پاهايش را روی هم انداخت و دست به سينه نشست.

- آخه الان ما چی­رو فهميديم؟همه­ی اينارو که می­دونستيم!

- بله،و فقط با استفاده از چيزهايي که می­دونيم می­تونيم محل جاودانه­سازهارو پيدا کنيم...دامبلدور که اين چيزارو الکی به تو نگفته!

- جدی؟پس اگه تو چيزی فهميدی بگو منم بدونم!

هرميون نگاه تحقيرآميزی به او انداخت اما بعد دوباره با صبر و حوصله شروع به حرف زدن کرد.

- من فکر می­کنم ولدمورت همون­طور که اشيای خاص و ارزشمندی­رو،البته از نظر خودش،تبديل به جاودانه­ساز کرده پس جاهای خاصی­رو هم برای مخفی کردنشون در نظر گرفته.

چند دقيقه هرميون ساکت ماند و اجازه داد تا هری به حرف­هايش فکر کند.با ديدن برق اشتياق در چشمان هری لبخند خودبينانه­ای بر لب­های هرميون نشست.او با زيرکی گفت:

- خب؟حالا فکر کردن بهتره يا نشستن و نق و نوق زدن؟

- معذرت می­خوام هرميون،باور کن دست خودم نيست...

- من اينو نگفتم که عذرخواهيتو بشنوم...فقط می­خوام بهت بفهمونم که من و رون مي­خوايم کمکت کنيم پس بهتره انقدر بهمون نپری.

هری با شرمندگی زير لب گفت:

- می­دونم...

- خيلی­خب،حالا نظرت چيه؟

- من کاملاً با تو موافقم.تا اين­جا که همه­ی جاودانه­سازهاش جاهای مخصوصی پنهان شدن...حفره­ی اسرار،خونه­ی گونت،غار...

- درسته،و اگه دقت کنی هرکدوم از اين مکان­ها جاهايي­اند که برای ولدمورت ارزش خاصی هم دارند...

- آره،حفره­ی اسرار برای نشون دادن اين­که وارث اسليترينه...خونه­ی گونت هم خونه­ی تنها اقوام جادوگرش بود،خونه­ی مادرش...و اون غار هم جايي بود که در بچگی توی اون دوتا بچه­رو با جادو ترسونده بوده.

- حالا ما بايد ببينيم کجاها ديگه برای ولدمورت ارزش دارن...

هری کمی فکر کرد و تمام اطلاعاتی که از ولدمورت در مغز داشت را مرور کرد و سپس با هيجان گفت:

- خونه­ی ريدل...اون­جا خانواده­ی پدريشو که همه مشنگ بودن کشت و اين براش افتخار بزرگی بوده.

- و حتی ممکنه پرورشگاه هم باشه،چون اون­جا بود که فهميد جادوگره...

- آره...

هری باورش نمی­شد همه­چيز به همين راحتی حل شده­باشد.از طرفی خوشحال بود و از طرفی متعجب...البته احساس ديگری هم داشت...ترس...ترس از آن­چه پيش رويش بود.تا آن­شب هرگاه به جاودانه­سازها می­انديشيد به خود می­گفت برای اين­که مکان آن­ها را پيدا کند به وقت بيش­تری نياز دارد و در عين حالی که سخت­کوشانه به دنبال اطلاعات می­گشت نمی­توانست شادی خود را بابت عقب افتادن زمان عمل پنهان کند.و حالا که آن زمان فرا رسيده بود در کنار احساس رضايت و خشنودی،ترس را نيز به خوبی حس می­کرد.

از آن­جا که هری در افکارش غوطه­ور بود و چيزی نمی­گفت هرميون سکوت را شکست.

- خب،کی ميريم دنبال اولين جاودانه­ساز؟

- ببخشيد؟...ميريم؟

- هری،اگه می­خوای دوباره يه ساعت سر اين­که تنها اين کارو انجام ميدی بحث کنی از همين الان بهت ميگم فايده نداره...من نمي­ذارم تو تنها يه همچين کاری­رو انجام بدی،خيلی خطرناکه!

- دقيقاً چون خطرناکه ميگم تو و رون نبايد بياين!

- من ميگم بهتره اول به پرورشگاه بريم،هرچی باشه همه چيز برای ولدمورت از اون­جا...

- هيپوگريفو نگه دار با هم بريم!...شما با من نمياين و من فردا شب به تنهايي ميرم،شيرفهم شد؟...حالا به خاطر تو کارمو از پرورشگاه شروع می­کنم.

هرميون از جايش بلند شد و گفت:

- پس قرارمون فردا شب...فعلاً شب­بخير.

- اصلاً تو صدای منو می­شنوی؟

اما او روی پايش چرخی زد و بدون هيچ حرفی به طرف خوابگاه دخترها رفت.

حالا هری نمی­دانست چه احساسی دارد يا چه احساسی بايد داشته باشد...رفتار هرميون از مصمم بودن او خبر می­داد اما هری نمی­خواست او را به خطر بيندازد.هرگاه فکر می­کرد طلسم­های حفاظتی ولدمورت که باعث شده بودند دامبلدور،بزرگترين جادوگر قرن،يک دستش را از دست بدهد چه بلاهايي بر سر يک بچه­ی هفده ساله می­آورند موهای تنش سيخ می­شد.برای خودش اهميتی نداشت...بدترين بلاها نمی­توانستند او را از تصميمش منصرف کنند اما نمی­توانست نسبت به سلامت رون و هرميون نيز بی­تفاوت باشد.از طرفی وجود آن­ها برای هری روحيه­بخش بود،هرچند رون در دره­ی گودريک چندان موثر واقع نشد اما در هر حال وجودش هری را آرام می­کرد.هرميون نيز با اطلاعات زيادش درباره­ی طلسم­های گوناگون بسيار مفيد بود اما آيا هری می­توانست به خود اجازه­ی سوء استفاده از آن­دو را بدهد؟

ديروقت بود و هری که نمی­خواست صبح روز بعد هم مانند چند روز پيش دير به اولين کلاس روز بعد برسد به طرف رون رفت و او را تکان داد.

- رون...پاشو بريم تو خوابگاه...

رون با تکانی از خواب بيدار شد و بعد از يک دهن دره گفت:

- چی­شد؟رفتين تالار مدال­ها؟

هری که تا نصف پلکان مارپيچی را بالا رفته بود جواب نداد.

صبح روز بعد هری و هرميون تمام صحبت­ها و نتيجه­گيری­هايشان را برای رون بازگو کردند.هنگامی­که هرميون نظر رون را درباره­ی آمدن يا نيامدن به پرورشگاه می­پرسيد هری سعی کرد به او بگويد نيازی به همراهی هيچ­کدامشان ندارد اما نتوانست.رون که تازه با شنيدن صحبت­های نخست هرميون از پايان يافتن تحقيقاتشان آسوده­خاطر شده بود وقتی حرف پرورشگاه به ميان آمد معذب شد.او بتدا کمی من­من کرد اما بعد آب گلويش را قورت داد و پس از يک نفس عميق گفت:

- منم ميام.

هرچند نتوانسته بود لرزش صدايش را کنترل کند اما مصمم به نظر می­رسيد.حمايت رون برای هری يک دنيا ارزش داشت با اين حال گفت:

- نه،رون...اگه قرار باشه همراه داشته باشم ترجيح می­دم يه نفر باشه.

رون با شجاعت تحسين برانگيزی سينه­اش را جلو داد و گفت:

- پس من ميام.

هری در تلاشی مجدد برای منصرف کردن او گفت:

- مطمئنی؟اون­جا احتمالاً خيلی خطرناک­تر از دره­ی گودريکه­ها!...تازه تو که از يه پيچک می­ترسی چطور می­خوای از موانع ولدمورت عبور کنی؟!!

رون با شنيدن نام ولدمورت از صندلی­اش افتاد با اين حال همانطور که خود را بالا می­کشيد گفت:

- هری،من تو و هرميونو تنها نمی­ذارم!

هری تسليم شد و حرف ديگری نزد و در عين حالی که جنگی بين شادی و احساس گناه در دلش برپا شده بود همراه با رون و هرميون راهی اولين کلاس آن روزشان شد.

هری و رون در تمام طول ساعات درسيشان به دنبال راهی می­گشتند که وقتی نيمه­شب از هاگوارتز خارج می­شوند کسی متوجه غيبتشان نشود.حتی هرميون نيز توجهی به درس نداشت و مخفيانه در زير نيمکت کتاب طلسم­ها باستانی­اش را ورق می­زد تا اگر آن شب به يکی از آن طلسم­ها برخوردند بتواند خنثايش کند.هنگامی­که برای صرف ناهار به سرسرای بزرگ رفتند هری مجبور شد به اعضای تيمش بگويد تمرين آن روز برگزار نمی­شود هرچند می­دانست با اين کار شکستشان مقابل ريونکلا قطعی می­شود.او همان­طور که با بی­ميلی برای خود غذا می­کشيد گفت:

- امسال حتی چهارم هم نمی­شيم.

رون و هرميون چيزی نگفتند زيرا اين حقيتی تلخ و غير قابل انکار بود که تيم کوييديچ گريفندور تا به حال به اين افتضاحی نبوده است.

خوشبختانه آن روز بعد از ناهار کلاس نداشتند و می­توانستند راه حلی برای مشکل جيم شدن از خوابگاه پيدا کنند.اما بعد از ساعت­ها گوشه­نشينی و ريختن افکارشان روی هم تنها به يک نتيجه­ی بچه­گانه دست يافتند.آن­ها سعی کردند رفتاری عادی داشته باشند و بعد از خوردن شام و کمی انجام تکاليف حدود ساعت يازده برای خواب به خوابگاه­هايشان رفتند.نويل و دين نيز در خوابگاه بودند.هری و رون لباس­هايشان را عوض کردند و در تختشان دراز کشيدند.رون با صدای بلند گفت:

- من که خيلی خوابم مياد،هيچ چيز نمی­تونه منو از خواب بيدار کنه...فکر کنم تا صبح يه کله بخوابم.

هری هرچه چشم و ابروهايش را بالا می­انداخت تا رون را از اين کار بازدارد فايده­ای نداشت.سرانجام با حرکت لب­هايش به او گفت:

- اينطوری زودتر لو می­ريم که!بايد مثل هميشه باشی.

و خيلی عادی گفت:

- شب­بخير،رون.

- آهان...اِ...شب­بخير.

هری و رون مجبور شدند دو ساعت در تختخوابشان بمانند تا از خواب بودن نويل و دين مطمئن شوند سپس خيلی آرام از جايشان بلند و دست به کار شدند.پشتی­ها و ملافه­ها را طوری روی هم گذاشتند که به نظر برسد زير پتو خوابيده­اند.اين کار اصلاً هوشمندانه نبود زيرا هم نويل و هم دين به خوبی می­دانستند که رون معمولاً از يک طرف تختش آويزان می­شود و هری هم در نيمه­های شب پتويش را به طور کامل از روی خود کنار می­زند،اما در هر حال بهتر از اين بود که تخت خاليشان را ببينند.آن­دو بعد از اين­که لباس­هايشان را پوشيدند پاورچين پاورچين از خوابگاه بيرون آمدند و به انتظار هرميون نشستند.او نيز چند ثانيه بعد درحالی­که حسابی شال و کلاه کرده بود از پلکان خوابگاه دخترها پايين آمد.هری شنل را از جيب ردايش بيرون کشيد و گفت:

- بريم؟

- من که آماده­م.کسی نفهميد از خوابگاه بيرون اومديد؟

- فعلاً نه.اما اگه نصف شب بيدار بشن مطمئناً ميفهمن...تازه چون رون نيست که خرناس بکشه هم ممکنه بيدار بشن و بفهمن آخه خر و پف رون برای ما حکم لالايي پيدا کرده،تو چي؟مشکلی پيدا نکردی؟

- نه.تازه احتمال اين­که وسط شب کسی بفهمه من تو تختم نيستم کمه چون خيلی وقت­ها شده که تا صبح زير پتو کتاب می­خوندم.

- خيلی­خب،پس حالا...

هری نقشه­ی غارتگر را نيز به دست گرفت و ادامه داد:

- من رسماً سوگند می­خورم که کار بدی انجام بدم...

سپس تمام طبقات و راهروها را از نظر گذراند.فيلچ در دفترش بود و نشانگر خانم نوريس هم جايي در طبقه­ی هفتم ثابت بود.از آن­جا که وقتی هری،رون و هرميون به زير شنل رفتند ديگر جايي برای نقشه نبود هری آن را تا کرد و دوباره در جيبش جا داد و بعد هرسه به راه افتادند.هری در تمام طول راه خدا خدا می­کرد فيلچ و گربه­اش از جايشان تکان نخورند و هنگامی­که از درهای چوب بلوط عبور کردند و وارد محوطه شدند نفس راحتی کشيد.هيچ يک از آن سه حرفی نمی­زدند و تنها صدای نفس­های سنگيشان به گوش می­سيد.با عبور از دروازه­های هاگوارتز و ورود به جاده­ی هاگزميد قدم­هايشان را سريع­تر کردند و هنگامی­که به جلوی کافه­ی سه دسته جارو رسيدند و از تنها بودنشان اطمينان حاصل کردند شنل را از روی خود برداشتند.هری کمی به دور و برش نگاه کرد و پس از نفس عميقی گفت:

- حاضرين؟

رون که رنگ صورتش مثل ماست شده بود من­من کنان گفت:

- خب...اِ...اگه...اگه هرميون نتونه خودشو توی پرورشگاه ظاهر کنه چی؟اون­جا خيلی دوره!

هرميون با نگاه ملامت­آميزی گفت:

- رون!اگه خودت تو جسم­يابی مشکل داری برای چی پای منو می­کشی وسط؟!

هری پرسشگرايانه به رون خيره شد که با گوش­های قرمز به فکر فرو رفته بود.او نيز پس از چند ثانيه به هری نگاه کرد و درحالی­که ذره­ای ترديد در چهره­اش نبود با لحن محکمی گفت:

- من آماده­م.

- پس با شماره­ی سه...يک،دو...

ناگهان صدای خرد شدن چوب خشکی زير پا به گوش رسيد.هری،رون و هرميون که چوبدستی­ها را بيرون کشيده بودند درحالی­که پشت به پشت يکديگر ايستاده بودند،می­چرخيدند و در آن تاريکی شب به دنبال عامل صدا می­گشتند اما در دامنه­ی ديد آن­ها هيچ جانداری ديده نمی­شد.هری چوبدستی­اش را غلاف کرد و گفت:

- شايد گربه­ای چيزی بوده...

هرميون به نشانه­ی تأييد سرش را تکان داد اما قيافه­ی رون طوری بود که بيشتر به نظر می­رسيد حالت تهوع دارد.هری که کمی عصبی شده بود گفت:

- با شماره­ی سه جسم­يابی می­کنيم...يک،دو...سه...

لحظه­ای بدنش از همه طرف تحت فشار قرار گرفت و بعد احساس سبکی کرد.به آرامی چشمانش را گشود و به اطرافش نگاه کرد.اول از هر چيز رون و هرميون را ديد.آن­ها به طرف هری آمدند و هرسه ساختمان متروکه­ای را که در آن ظاهر شده بودند از نظر گذراندند...شکل کلی آن با پرورشگاهی که هری در قدح ديده بود هماهنگی می­کرد...کاشی­های سياه و سفيد که حالا با وجود گرد و خاکی که بر رويشان نشسته بود کدرتر شده بودند و ديوارها و پله­های چوبی پوشيده در تار عنکبوت.

هرميون از هری پرسيد:

- همين­جاست؟

هری با حرکت سرش جواب مثبت داد.رون که احتمالاً انتظار مکان وحشتناک تری را داشته و حالا آسوده خاطر شده بود گفت:

- بدک نيست...حالا کجا بايد دنبال جاودانه­ساز بگرديم؟!

هری ساکت ماند.سعی می­کرد خاطره­اش در آن پرورشگاه را به ياد آورد و بعد از جان گرفتن تصاويری از سفر کوتاهش با دامبلدور به آن­جا ناگهان گفت:

- کمد!

رون و هرميون هردو با هم گفتند:

- چی؟!!

- کمد!يه کمد توی اتاق ولدمورت بود،مطمئنم جاودانه­ساز توی اونه!

- همون که گفتی دامبلدور آتيشش زد؟

- دقيقاً.

رون گفت:

- ولی آخه اين ساختمانو تخليه کردن!از کجا می­دونی اون کمد هنوز...

هری برای ساکت کردن رون دستش را بالا آورده و به پله­های روبه­رويش خيره شده بود...به ياد می­آورد که برای رسيدن به اتاق ولدمورت از پله­ها بالا رفته بودند.با هيجان به طرف پله­ها رفت و گفت:

- از اين طرف...

رون و هرميون که مات و مبهوت مانده بودند به دنبالش رفتند.با پا گذاشتن بر روی هری پله صدای غيژغيژ از آن بر می­خاست.وقتی به پاگرد اول رسيدند رون که دوباره رنگ­پريده شده بود به تنها اتاق آن طبقه اشاره کرد و پرسيد:

- اين اتاق اسمشو نبره؟

هری به داخل آن نگاهی انداخت...خالی بود.با اطمينان گفت:

- نه،بايد بريم بالاتر.

هرچه بالاتر می­رفتند صدای غيژغيژ پله­ها هم بيش­تر می­شد.بالاخره به پاگرد دوم رسيدند و با دو اتاق روبه­رو شدند.هری که ضربان قلبش شدت يافته بود وارد اولين اتاق شد...اما خبری از کمد نبود.صدای هرميون از اتاق ديگر به گوش رسيد...

- هری،بيا اين­جا!

هری چنان ناگهانی برگشت که پايش در کفپوش چوبی اتاق فرو رفت.

- رون،بيا اين­جا کمک...

رون و هرميون که وحشت کرده بودند دوان­دوان خود را به آن­جا رساندند.

- چيزی نيست،فقط پام گير کرده...

وقتی رون به هری کمک می­کرد صدای غيژغيژ پله­ها بلند شد.

- هرميون؟تويي؟

هرميون از گوشه­ی اتاق گفت:

- من اين­جام!

هری با يک فشار پايش را بيرون کشيد و گفت:

- پس اين صدای چی بود؟

هرميون شانه­اش را بالا انداخت و چوبدستی­اش را به دست گرفت.هری نيز چوبدستی خود را درآورد و به دنبال هرميون رفت تا سر و گوشی آب بدهند اما رون در وسط اتاق خشکش زده بود.

هری دستش را جلوی هرميون گرفت و خودش به طرف پلکان رفت،هيچ­کس آن­جا نبود.او برگشت و گفت:

- شايد موش بوده چون به جز ما کس ديگه­ای تو اين خرابه نيست،بيا بريم...

هرميون خودش را از دست هری بيرون کشيد و گفت:

- من صدات زدم که بگم کمدو پيدا کرديم...

- کجا؟

- توی اون يکی اتاقه­س.

هری با گام­های بلند به طرف دومين اتاق رفت.رون هم چوبدستی به دست با آن­دو همراه شد.

حق با هرميون بود.اتاق دوم هم مانند ساير قسمت­ها تخليه شده اما آن کمد به شکلی غيرعادی از جايش تکان نخورده بود.البته که افسون چسب دائمی برای ولدمورت بسيار ساده و ابتدايي بوده است.هنگامی­که هری می­خواست کمد را لمس کند هرميون روی دستش زد و گفت:

- اگه طلسم داشته باشه با يه تماس کوچولو عکس­العمل نشون می­ده!

- بالاخره که بايد بازش کنيم!

- اما نه اين­جوری!...کنار وايسا...

هرميون چوبدستی­اش را بالا آورد و اين­بار هری دست او را کنار زد.

- فرستادن طلسم به طرفش که خطرناک­تره!

- هری،اين تنها راهشه!

رون به دور از اين بحث و مجادله در گوشه­ای ايستاده بود و چپ­چپ به کمد نگاه می­کرد.

- نخير،تنها راهش اينه که تو بری کنار و بذاری من به کارم برسم.

- اما هری...

هری فرياد زد:

- اما بی اما،برو کنار!

اشک در چشمان هرميون حلقه زد،آهسته عقب­عقب رفت و کنار رون ايستاد.هری چند ثانيه به کمد خيره ماند و بعد دستش را بالا آورد و دسته­ی سردِ درِ آن را در دست گرفت...نفس عميقی کشيد و دسته را چرخاند...تنها چيزی که ديد نور زرد رنگی بود...صداهای هراسان رون و هرميون به گوشش رسيد...احساس می­کرد با سرعت زيادی به عقب پرتاب می­شود و بعد...

شترق...

همه­چيز جلوی چشمانش تاريک شد و ديگر هيچ­چيز نفهميد.

- هری؟هری؟

تصاوير ماتی جلوی چشمان هری تکان می­خوردند و صداها در گوشش می­پيچيدند...تمام بدنش درد می­کرد.

- ساکت!مثل اينه که داره چشاشو باز می­کنه،هری حالت خوبه؟

تصاوير واضح و واضح­تر شدند و هری توانست صورت بزرگ و پشمالوی هاگريد را در جلوی خود تشخيص دهد.او دستان بزرگش را زير کمر هری گذاشت و بلندش کرد.بلافاصله رون و هرميون که رنگ صورتشان مثل گچ سفيد شده بود و عقب­تر ايستاده بودند به طرفش آمدند.

- وای هری،ما خيلی ترسيديم که نکنه تو...

- حالت خوبه رفيق؟

هاگريد آن دو را به عقب راند و گفت:

- صب کنين يه کم سر حال بياد...بيا اينو بگير...

- ممنون.

هری عينکش را از او گرفت و به چشم زد.هنوز کمی گيج بود و قدری طول کشيد تا کلبه­ی هاگريد را تشخيص دهد.همان­طور که سرش را می­ماليد پرسيد:

- من چطوری اومدم اينجا؟!!

رون و هرميون چشم و ابروهايشان را بالا می­انداختند و به هاگريد اشاره می­کردند.هاگريد نيز با عصبانيت گفت:

- منم خيلی مشتاقم بدونم نزديک صبحی شماها بيرون خوابگاههاتون چيکار می­کنين!

هری ناگهان بلند شد و گفت:

- نزديک صبح؟...يعنی انقدر طول کشيد؟!

هاگريد برآشفت و گفت:

- يعنی چه؟!...بذار ببينم،نکنه منظورت اينه که نصفه شب از قلعه خارج شدين؟

هری با بی­تفاوتی دستانش را در هوا تکان داد و گفت:

- نه...ما فقط يه گشت کوچولو زديم و الان هم بهتره برگرديم...

او تلوتلو خوران به طرف در رفت و رون و هرميون را نيز به دنبال خودش کشيد.اما هاگريد با عصبانيت گفت:

- من باهاس بدونم شماها کجا رفته بودين که هری صدمه ديده!

آن­ها بدون توجه به هاگريد با عجله از در خارج شدند و به سمت قلعه شتافتند.صدای هاگريد را از پشت سرشان شنيدند که فرياد می­زد و می­گفت:

- وايسين وروجکا!...ديگه نبينم شبا از مدرسه خارج بشينا!

وقتی به اندازه­ی کافی از کلبه­ی هاگريد دور شدند هری پرسيد:

- چه اتفاقی افتاد؟

هرميون که هنوز هم کمی هراسان به نظر می­رسيد گفت:

- واقعاً وحشتناک بود هری...وقتی در اون کمدو باز کردی يه نور زرد خيلی عجيب از اون بيرون اومد و به عقب پرتت کرد،تا ته اتاق تو هوا بودی و خيلی محکم به ديوار خوردی...ديوار خرد شد و تو هم بيهوش شدی...

رون نيز گفت:

- ما فکر کرديم کارت تمومه،سرت شکسته بود و بدجوری ازش خون ميومد اما هرميون با يه ورد درستش کرد و بعد خودش و تورو به وسيله­ی جسم­يابی جانبی تو هاگزميد ظاهر کرد...منم از اونجا تا کلبه­ی هاگريد تو رو کول کردم،خيلی سنگين هستيا!

هری پرسيد:

- اون نور چی شد؟

هرميون جواب داد:

- بعد از اينکه بيهوش شدی ناپديد شد...کمرنگ و کمرنگ­تر و بعدش هم محو شد!

- شما توی کمدو نديدين؟چيزی توش نبود؟

- نچ،خالیِ خالی بود.

- عجيبه...

خط سرخ­رنگی در افق پديدار شده بود و هری،رون و هرميون با بازگشت به موقع به قلعه ماجراجويي کوچکشان را به پايان رساندند.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ميدونم خيلی دير شد و خيلی خيلی عذر ميخوام البته توی اين مدت خيلي های ديگه هم داستاناشونو نفرستادن و از من نميشه انتطاری داشت.متشکرم که در فصل قبل مشکلهارو گفتين...با يه سری از نظرا موافقم و با يه سری ديگه نه...مثلاً اينکه گفتگوهای هری و رون رو زياد خودمونی کردم درست نيست،من در حد اعتدال اونارو صميمی نشون دادم و اگر هم يه جا زياده روی کردم شما بذارين به حساب شش سال دوستيشون.اينکه هری رو شجاع نشون بدم هم به موقع خودش،قهرمانها هميشه شجاع نيستن و هنوز هم وقت بي باکی قهرمان قصه ی من نرسيده،وقتش که برسه تحسينش ميکنين.اما اصلی ترين مشکل داستانم در فصل گذشته بی هدف بودن،کليشه ای و يکنواخت بودن بوده که در اين فصل هم تکرار شده،بي هدف نيست اما خسته کننده ست و تنها يک راه داره...اين آخرين فصليه که فرستادم و بقيه ی داستان ميره برای تابستون چون توی مدرسه ها واقعاً نميشه،اما درعوض ميتونين مطمئن باشين اون موقع داستانو خوب ادامه ميدم.درضمن لازم نيست کسی لطف کنه و ادامه ش بده چون خودم برای داستان کلی نقشه کشيدم(يه دوست عزيز برای فصل قبل يه همچين پيشنهادی دادن که خودشون داستانو ادامه بدن و من مخالفم)