رون که چنان در خواندن نامه غرق بود، متوجه ورود جیمز نشده بود اما بالاخره با حرکات ویبره زن جیمز که سعی در خواندن نامه داشت، به وجود او در اتاق پی برد!

-اون چیه دایی؟
-اِ...تو اینجا چیکار میکنی؟
-دایی اون چیه؟
-گفتم تو اینجا چیکار میکنی؟
-دایی بگو دیگه اون چیه؟
-گفتم تو اینجا چیکار می کنی؟

جیمز متوجه شد که دیگر کار از شوخی و این جور حرفا گذشته و اگر یکبار دیگر دست به شوخی بزند خونش به پای خودش است و جالب اینجا بود که چهره ی خمگین رون کاملا این تفکر جیمز را تصدیق می کرد.
پس گوشه ای ایستاد و نقش بدبخت بیچاره ها را به خود گرفت و زیر گریه زد. جیمز هر کاری هم که بلد نبود در نقش بازی کردن و نرم کردن دل دیگران مهارت بس بسیاری داشت.
-دلم برات تنگ شده بود!

رون که طاقت این وضعیت جیمز را نداشت، با وجود اینکه از بودنش در اتاق ناراضی بود اما نامه را با احتیاط در گوشه ای گذاشت و دستش را به سمت جیمز دراز کرد که سمتش بیاید و او را روی پای خود نشاند.
-خوب دایی جون من چند دفعه بهت گفتم بدون اجازه نیای تو اتاقم؟ چرا گوش نمی کنی فدات شم؟ حالا گریه نکن. آفرین! نبینم دیگه گریه کنی ها!

جیمز در حالی که اشک های ساختگی خود را پاک می کردف سری تکان داد و رون را در آغوش گرفت تا مثلا آرام شود. اما رون نمی دانست که تمام حواس جیمز به سمت نامه ای بود که در گوشه ی پای رون افتاده بود.

-خیلی خب دیگه دایی جون. برو پیش مامان بزرگ تا من بیام پایین برو دایی...
-چشم دایی.

این حرف جیمز رون را کمی مشکوک کرد. جیمز معمولا در اینچنین مواردی زود حرف گوش نمی کرد!

رون شانه ای بالا انداخت و پس از اینکه از رفتن جیمز مطمئن شد، آرام و بی صدا دستش را پایین برد که نامه اش را بردارد اما...
-نامم کو من که همین جا گذاشته بودمش...
رون سراسیمه تمام اتاق را زیر و رو می کرد که نامه اش را پیدا کرد اما انگار نامه آب شده بود و در زمین رفته بود. اما رون ناگهان فهمید که چه شده...
-جیمز!!!!!!

-دوست دارم من دیونه مگه دلم تو دنیا جز تسترالت داره...دوست داااا...
-رون!
-من توی زندگیتم ولی...
-روون!
-وای از دست دل من باز آروم نداره...
-رون خفه شو!

رون با فریاد جینی طوری از جا پرید که کم مانده بود با سر به داخل شومینه ی همیشه روشن تالار گریفیندور رود و جزغاله شود. با حالتی متعجب و کمی ترسان در حالی که تلاش میکرد چهره ی خود را عادی نشان دهد، به سوی جینی که از شدن عصبانیت سرخ شده بود، بازگشت.

جینی بر روی مبلی نشسته بود و کتاب قطوری را در دست داشت و به سمت رون خیره شده بود. طوری که رون احساس کرد کمی به او نزدیک تر می بود، با برخورد کتاب جینی بر فرق سرش نابود شده بود.
جینی کتاب را محکم بست و با شتاب و با کفش های پاشنه بلندی که مشخص بود از لیسا گرفته است، تق تق کنان به سمت خوابگاه دختران رفت و در راه زیر لب غرولند می کرد.

رون بعد از اینکه مطمئن شد جینی رفته است، دست از رقص و موزیک گوش دادن برداشت. نمی دانست چرا همیشه این کارهای ماگل ها، آن قدر برایش جذاب است که او نیز دوست دارد انها را انجام دهد! خود راروی مبلی انداخت که جینی تا چند دقیقه ی قبل آنجا نشسته بود و در آن فرو رفت. احساس افسردگی عجیبی می کرد.

این روز ها کم حرف و حدیث از اسلیترینی ها، درباره ی عشقش به هرمیون نشنیده بود.

نقل قول:

رون سری تکان داد تا این حرف ها را از ذهنش دور کند. با نبود هری و هرمیون تالار از همیشه برایش ساکت تر به نظر می رسید. انقدر ساکت و آرام که به راحتی به او اجازه می داد که در رویا های عاشقانه اش فرو رود.

«هرمیون در مقابلش می ایستد. خنده ای می کند و دستش را به سمت او دراز می کند و او را به رقص و خوش گذرانی دعوت می کند. موهای موج دارش را با حالتی دلبرانه به عقب رانده است. عطر گل یاسمن همه جا را پر کرده است و انگار که آن دو در میان ابر ها پا می نهند و در کنار یکدیگر و شانه به شانه ی هم، هوای ناب آسمان ها را به درون ریه های خود می کشند. یکدیگر را در آغوش می گیرند نوازش می کنند و می بوسند. هر دو به یکدیگر خیره نگاه می کنند و لحظات عاشقانه ای را برای یکدیگر رغم می زنند. لحظاتی را که هیچکدامشان آنها را فراموش نخواهند کرد.
رون به هرمیون خیره می شود و هرمیون نیز به رون. و هردو در چهره ی یکدیگر به دنبال چیز های نابی هستند که یکدیگر را برای هم خاص می کند. رون در چهره ی هرمیون شباهت بی اندازه اش را به خانواده اش می بیند. زیبایی بی نظیری که هیچ کس دیگر نمی تواند این زیبایی را درون او ببیند مگر رون! به خاطر او حاضر بود چشم بر تمام دنیا ببندد...»

-رون!

با فریادی جانانه ای از سوی جینی، رون از جای خود پرید و رویا ی زیبا و عاشقانه اش محو شد.
-چیه؟
-کتابم رو بده.
-کتاب چی؟
-کتابی که الان روش نشستی!

رون با تعجب به زیرش نگاهی کرد و متوجه شد در تمام این مدت روی کتاب جینی نشسته بوده است! برای اولین بار از این امر ناراحت نشد. خیلی عادی و با لبخندی ملیح کتاب را از زیرش در آورد و به جینی داد.
بله این چیز ها دیگر برای رون اهمیتی نداشت. چیزی که برای او مهم بود این بود که، او و هرمیون از هر خون و نژادی که باشند مهم نیست مهم این است که آن دو برای هم هستند...

و این چنین بود که نیوت تعظیم کنان از صحنه خارج شد و روونا نفس عمیقی در جهت رهایی از دست نیوت کشید و سعی کرد دوباره با چهره ی موقر و باثبات به دیگران نگاه کند.
-خب کس دیگه ای نیست که بخواد تست بگیرم ازش؟
-ما...ما...
-چی؟
روونا با دیدن صحنه ی مقابلش که هیچ گاه انتظار آن را نداشت، از جا پرید و موجب پریدن سایر مرگخواران نیز شد.

محفلیون در حالی که همگی به خود رسیده بودند و هرکدام ژستی به خود گرفته بودند، در مقابل در ورودی ایستاده بودند و کمی بعد در مقابل چشمان متعجب مرگخواران به وسط میدان آمدند. جلوتر از همه ی آن ها مردی، با ریش های بلندش که خبر از آلبوس دامبلدور بودنش میداد، یکه تاز بود.

-شنیدیم که لرد میخواد فیلم بسازه گفتیم ما هم بیایم شرکت کنیم بالاخره تا وقتی که محفلی ای نباشه مرگخواری هم نیست مطمئناً!
دامبلدور با لبخند حال به هم زنی مرگخواران را از نظر گذراند.
-میدونم رفتارتون با محفلی ها سرده که البته اینم به خاطر این فناوری های جدیده که آدما رو از هم دور کرده!
-
-اصلا برای اینکه یختون آب بشه من اولین نفر میرم تست میدم چطوره؟ بالاخره این پیرمرد خرفت هم بلده یه کارایی بکنه!
-یعنی میخواین فیلم بازی کنین؟
-البته!

روونا که انتظار پاسخ دیگری را داشت با دهان باز همچنان به دامبلدور خیره ماند. اما در میان این خیرگی ها قسم میخورد که رون از اون بغل داشت به موهاش روغن اسنیپ رو می مالید!

نقل قول:

رون که دیگر بیش از حد معمول، به کتاب خیره شده بود، با اینکه بیش از نصف زندگی نامه را نخوانده بود، آن را به گوشه ای پرتاب کرد که مطمئن بود نفر بعدی یعنی هرمیون، آن را بر خواهد داشت! به نظرش همه ی نوشته های فلاويس بلبي چیزی جز اراجیف نبود! اراجیف هایی که فقط هرمیون قادر به فهمیدن آنها بود و بس!

-رون؟
-ها؟
-تکلیف موجودات جادوییی تو نوشتی؟
-نه
-بعد اینجا پلاس شدی که چی؟
-ول کن دیگه آرسی. بقیه می نویسن. من که بنویسم و ننویسم هم فرقی نمی کنه در هر دو صورت امتیازم صفره بذار حداقل اینجوری شیک تره که فکر کنن تایمم پر بوده و نتونستم شرکت کنم تا اینکه منو یه کودن تمام عیار فرض کنن.
-

رون که این فرمت آرسینوس جیگر، ناظر انجمن گریف، را بار ها و بارها دیده بود، می دانست در صورت ایجاد وقفه در پرداختن به انجام تکالیف، با آن روی آرسینوس مواجه خواهد شد که زیاد دلچسب و خوشایند نخواهد بود!
آرسینوس با قدم های محکم و ضربه زننده به زمین، از تالار خارج شد و رون نیز به سختی در حالی که زیر لب غرولند می کرد، از جا برخاست تا کتاب زندگی نامه ی فلاويس بلبي را بار دیگر بردارد بلکه بتواند چیزی بنویسد. وقتی کتاب زندگی نامه ی فلاويس بلبي را آنقدر دور پرتاب می کرد، هرگز فکر نمی کرد که ممکن است خود او مجبور شود آن را بردارد و برای همین بار ها و بارها خود را نفرین کرد.
-آخه کی حرفای این دیوانه رو باور می کنه که من باور کنم؟
-اما پروفسور حتما باور کرده که داره به ما تدریس میکنه ما هم پس باید باور کنیم!
-البته که باور کرده چون اونم یه روان پریشی مثل فلاويس بلبيه!
-رون!

رون که دیگر به این حضور ناگهانی هرمیون در مکان های مختلف عادت کرده بود، رون اینکه سرش را برگرداند تا چهره ی خشمگین هرمیون را در زمان تعصب بر دبیری ببیند، سعی کرد ان را بیشتر تصور کند زیرا می دانست خیره شدن به چهره ی خشمگین هرمیون اخر و عاقبت خوشی نخواهد داشت!
-اه! هرمیون تو چی نوشتی؟ برو تکلیفتو بیار منم یه چیزی بنویسم هیچی به مخم نمیرسه!
رون که برای بار صدم به کتاب نگاه می کرد، باز هم حاضر نبود که متن آن را بخواند و برای همین بالاخره به سوی هرمیون باز گشت تا شاید با نگاه های ملتمسانه هرمیون را راضی به کمک بکند اما هرمیون آنجا نبود!
شانه ای بالا انداخت و دوباره به کتاب خاک خورده، چشم دوخت. آنقدر چشم دوخت تا اینکه دیگر حتی قدرت تحرک نیز نداشت و انگار در جای خود میخکوب شده است. این اوضاع رون در نوشتن همه ی تکلیف ها بود!
با اینکه بارها و بارها احساس کرد که سایه ای در پشتش در جریان است، اما تلاش کرد که بر نگردد تا گردنش که مدتها در حالت سکون در آمده بود، به درد نیاید اما سایه، سایه ی یک گریفیندوری نبود!

در حالی که رون برای چندمین بارتلاش می کرد تا جمله ای از کتاب ر ا بخواند، سایه چرخی زد و در مقابل رون قرار گرفت و آنجا بود که رون متوجه فاجعه شد اما دیگر کار از کار گذشته بود!

مرگ پوشه به سمت رون هجوم آورد و رون در اخرین لحظه توانست چوب دستی خود را بیرون بکشد اما نمی دانست که باید چیکار کند! حافظه اش آنقدر بد بود که حتی قادر به به خاطر آوردن حتی جمله ای از متنی را که خوانده بود، نبود! این در حالی بود که مرگ پوشه با سرعت نور به سمت او یورش می آورد و رون می دانست که باید دار فانی را بخواند.
باید چیکار می کرد؟ حتی طلسمی را هم بلد نبود. در همه ی طلسم ها آنقدر ضعیف بود که عملا انگار کاری انجام نمی شد. بجز طلسمی که هری در دوران اموزشی دور از چشم آمبریج به او یاد داده بود با این حال می دانست که آن طلسم در اینجا هیچ کاربردی نخواهد داشت.

مرگ پوشه مدام نزدیک تر و نزدیک تر میشد و ثانیه ها در حکم دقیقه ها و یا حتی ساعت ها می گذشتند و رون دیگر برای مرگ آماده شده بود.

در آخرین لحظان رون فقط به این فکر میکرد که یعنی بدون هیچ تقلایی باید بمیرد؟ آیا آیندگان اورا برای عدم تقلا کردن سرزنش خواهند کرد؟ نباید اینگونه باشد حتی اگر طلسمش هم کار نکند باید آن را انجام دهد در نتیجه...
-اکسپکتوپاترونام.

و در آخرین لحظات چشمانش را بست تا عدم کارکرد طلسمش را نبیند.

اما چیز غیر قابل باوری وجود داشت! رون حس میکرد که هنوز زنده است! ذره ای لای چشمانش را که از فشار زیاد به یکدیگر درد گرفته بود باز کرد و با ترس و لرز به اطراف نگاه کرد. مرگ پوشه نبود! او رفته بود و این یعنی رون پیروز شده بود؟

ما رو هم جز حامی....حامی رو با کدوم ه می نویسن؟
ولش کن فکر کنم نبود هاگر ما رو به این حال و روز کشونده!
ماهم هستیم!

-هری؟
-ها؟
-چرا الان ما داریم دنبال روح ها میکنیم؟
-میخوای اونا دنبال ما کنن؟
-
چهره ی رون ناگهان از سفید شیری رنگ به سفید گچی رنگ گرایید و چشمان از حدقه بیرون زد و دهانش نیز البته از ترس بسته شد یا به عبارتی زبانش بند آمد!

-چیه؟ روح دیدی؟
-
-رون چی دیدی ؟ بگو ببینم روحه رو دیدی؟ بگو کجاست!
-ع...عـــــــــــــــــــنـــــــــــــکـــــــــــبـــــــــــوت!
دست رون بالا آمد و به دیوار روبه رویشان اشاره کرد که بر روی آن عنکبوتی آبی رنگ با هشت چشم قرمز رنگ و پا های پشمالی بالا و پایین می پرید گویی رقص باله می کرد!

هری با دیدن منظره ی مقابلش برای هزارمین بار، دیگر از کوره در رفت. چوبدستی اش را در دست راستش، با مهارتی به دست چپش پرتاب کرد و با دست راستش که اکنون خالی شده بود، چنان ضربه ای به پشت سر رون زد که سر رون همچون توپ والیبال به جلو پرتاب شد و عنکبوت مادر مرده را چنان پرس کرد که گویی جزئی از دیوار بود!
-بیا هم ترست ریخت هم یاد گرفتی که چه طوری عنکبوت بکشی و خودت نفهمی!

رون در حالی که کم کم داشت موضوع را برای خود تجزیه و تحلیل می کرد، به دنبال آخرین بازمانده های عنکبوت بی جان بر روی سر خود می گشت.
-تو به آموزش گام به گام اعتقاد داری؟
-نه!
-پس منم به این اعتقاد ندارم که اگه همین الان یه روح پشت سرت دیدم بهت بگم میذارم راحت با هم رو در رو بشین!
-چی؟
چهره ی پوزخند زنان هری که کم کم داشت جایش را به چهره ی چند دقیقه پیش رون میداد، با ترس و لرز به پشت سرش جایی که رون اشاره کرده بود، نگاه کرد.

-می دونی پاتر منم به این اعتقاد ندارم که به کسی رحم کنم! مخصوصا به تو!
-جون مادرت به من رحم کن! من دیگه مامان ندارم بپره جلوم!
-می دونی پاتر منم مادر ندارم که تو جونشو قسم بخوری!
-اکسپلیارموس!
-نـــــــــــــــــــــــــــه!
-چی؟
هری در حالی که به منبع گوینده ی ورد یعنی رون بر می گشت، گفت:
-چرا بهم نگفتی که این ورد اینجا هم کار می کنه؟
-چون اعتقادی به آموزش آروم و بی دغدغه ندارم!
-
در حالی که همچنان هری با فرمت پوکر فیس به رون نگاه می کرد، کارگردان فریاد زد:
-رووووووووووووووووووووووووووووووح
-
-

شايد گمان كنيد كه نصب پرچم كاري بس دشوار و زمان بر است اما ميكروبهاي قصه ي ما از چنان مهارتي در نصب پرچم در هركجاي جهان مرليني برخوردار بودند كه مرلين هم از دستشان رهايي نداشت! بدين صورت كه هنوز اولين ميكروب به لرد نرسيده بود كه پرچم پيروزي ميكروب ها برافراشته شده بود و علايم بيماري اشكار!

-ههههههپجچو

وچنين بود فايده ي بي دماغي لرد كه اگر داشت چه بسا صدها يا شايد هم هزاران بار از جا كنده و به شكل هاي مختلف و رنگارنگ دوباره در مقر خود نصب مي شد!

يك عطسه ي لرد بي دماغ قصه ي ما كافي بود تا ملت مرگخوار سكوت همراه با تعجب و ملت محفل آب شنگولي اعلا را به سلامتي پيروزيشان، چاشني كار خود كنند طوري كه مرلين را برايشان فريادرسي نبود!

همچنان كه ميكروب هاي دلاور و شجاع قصه ي ما، نقاط مختلف بدن لرد بيچاره را رمز گشايي كرده و به آنها دسترسي پيدا مي كردند، لر با دماغ نداشته اش بار ها و بارها به زمين گرم ميخورد و جان از بدنش اندر بدر آمده و باري ديگر بر سرجاي خود ساكن مي شد.

و اين چنين است عاقبت تكذيب كنندگان!(مرلين نامه بند٢٣صفحه ١٢٣٤٥٧٣٣٣٧٧)

پروف انجام شد! البته یکم با تاخیر!

تاييد شد.

- ببینم یعنی تو واقعا می خوای تولد جینی رو ول کنی و بری؟ به نظرت کار درستیه؟ آخه تو بهش قول داده بودی که برای تولدش پیشش باشی. مگه به ازای همین باهات دوباره آشتی نکرد؟ ببین من میگم بذاریم فردا با خیال راحت بریم سراغ سر و ته نخ و از این جور چیزا یا اصلا بعد تولد جینی مستقیم میریم چطوره؟
-

رون که برای سیصد و پانزدهمین بار جملاتش را تکرار می کرد، دوباره با نگاهی منتظر، به هری خیره شد و حرکاتش را دوباره زیر نظر گرفت.

هری که دیگر از دست روضه خواندن های رون خسته شده بود سعی می کرد با درگیر کردن ذهنش برای نادیده گرفتن عواقب نرفتن به تولد جینی، حس آرامش را دوباره در وجودش بر قرار کند.

-میشنوی چی میگم؟
-رون میشه محض رضای مرلین بس کنی و انقدر داد و بیداد نکنی؟ اینجا محیط کار منه اگر برای تو آبروت اهمیت نداره برای من داره!
-واقعا؟ نمی دونستم تازگی ها آبرو برات مهم شده!
هری وسایل روی میزش را با فریادی از روی خشم به گوشه ای پرتاب کرد و با چشمان خشمگین به رون خیره شد که همچنان طلب کارانه به هری نگاه می کرد.
-اووووف...ببین رون می دونم که برای جینی ارزش قائلی. می دونم هم که به رابطه ی من و جینی اهمیت میدی اما اگر ناراحت نمی شی باید بهت بگم که جینی که من شناختم منطقیه اگر بهش توضیح بدم که چرا نمی تونم بیام، درک می کنه. بعدشم اصلا از کجا معلوم که کار ما انقدر طول بکشه؟ شاید یه ساعته تموم بشه بعدشم بر می گردیم و به تولد می رسیم.ها؟
-امیدوارم

هری دوباره به رون خیره شد. می دانست که رون هیچوقت قانع نمی شود. در تمام سالهایی که با هم دوست بودند هیچوقت رون را قانع ندیده بود مگر اینکه...
-ببین رون اگر ولدمورت برگشته باشه اونوقت هممون در معرض خطریم.

انگار رون با این جمله به فکر فرو رفته بود و هری می دانست که نقطه ضعف رون همین است. از آسیب دیدن دیگران می ترسید همان طور که خود هری از آن هراس داشت و این انگار وجهاشتراک آن دو بود!

-یعنی واقعا همه ی اینها به اسمشو نبر مربوط میشه؟ ولی امکان نداره که طرف برگشته باشه نه؟ منظورم اینه که اگر همه ی این سالها زنده بود می فهمیدی درسته؟ سعی می کرد یه جوری کلکتو بکنه نه؟ راستش نمی دونم چی بگم هری...
-هیچی نگو فقط اگر میشه کمک کن و بیا وسایل رو جمع کنیم که زود بریم که فکر نمی کنم تو هم مثل من حوصله ی غرغر کردن های هرمیون رو داشته باشی و اگر ساعتم درست نشون بده کم کم دیگه باید برگرده.
-باشه.
-ممنون

پروف همه رو راه دادین به جز من؟
دیدم به همه ماموریت دادین ولی به من ندادین منم خودم رفتم ماموریت انجام دادم بلکه یکم دلتون رو بدست بیارم

رونالد!
خوش اومدی...
دوستات رفتن ماموریت و در صورت موفقیت وارد محفل می شن.
ممنونم از پست زیبات...
به زودی از طریق جغد با هم هماهنگیای لازم رو انجام می دیم!