سوژه: فرض کن نامرئی بودی. چیکار می کردی؟- مامان! این فرد بازم گوشواره های منو برداشت!
ولی مامان هیچ جوابی بهش نداد؛ چون مامان خونه نبود. فرد خوب میدونست چه موقعی رو برای سر به سر رکسان گذاشتن انتخاب کنه.
رکسان با دلخوری نگاهی خشمگین به برادرش انداخت. خیلی دلش میخواست طلسمش کنه، ولی لذت انجام این کار، سختی بعدشو خنثی نمیکرد، چون مامانش بلای بدتری سرش میاورد. پس فقط به یه "لعنت به تو" بسنده کرد و گریه کنان به اتاقش رفت، خودشو انداخت روی تختش.
خواست شروع کنه به گریه کردن، که صدای جیرینگ جیرینگ شیشه ای روی میز کناریش، توجهشو جلب کرد. یه شیشه عطر بود! شیشه عطری که روش نوشته بود:
نقل قول:
تقدیم به دختر عزیزم، رکسان. ازش استفاده های خوب بکن.
قربانت، جرج
رکسان خیلی عطر دوست داشت، مخصوصا اگه کادوی تولد باشه. ترجیح داد با بوی خوش گریه کنه. شیشه عطر رو برداشت و به خودش زد، بدون اینکه به فرستنده ش توجه کنه. دوباره خواست بزنه زیر گریه که صدای فرد توجهشو جلب کرد!
- آبجی؟ آبجی کجایی؟ بیا دیگه، میخوام معذرت خواهی کنم.
و همونطور که فرد انتظار داشت، رکسان نرم شد.
- اینجام. تو اتاق.
در اتاق رکسان، با صدای تق بلندی باز شد، و فرد با دستای مشت کرده وارد شد.
- آبجی؟
رکسی؟
رکس!
رکسان کجایی؟
- ای بابا! مگه کوری؟! اینجا!
- اینجا کجاست دیگه؟ باز رفتی توی کشو قایم شدی؟
و یکی از کشوهای رکسانو باز کرد. نبود. دوباره بست و یکی دیگه رو باز کرد، بازم نبود.
رکسان نمیدونست مشکل از کجاست. احتمال داد بازم یکی از مسخره بازیای فرد باشه. اومد با دست بزنه روی شونه فرد، که با ندیدن دست خودش خشکش زد. اون نامرئی شده بود. و قبل از اینکه دستشو پس بکشه، نگاهش به دستای فرد افتاد، که برای باز کردن در کشو مجبور شده بود مشتشونو باز کنه... گوشواره هاش توی دستاش بود. فهمید منظور جرج از "استفاده های خوب" چیه.
-
چند ساعت بعد - بیمارستان سنت مانگو- نفهمیدین بچم چشه، خانوم دکتر؟
حرف آنجلینا هنوز تموم نشده بود که فرد وحشت زده از خواب پرید.
- روح... روح! مامان، توی اتاق رکسان روح دیدم! چیز یعنی... ندیدم... ولی فهمیدم اونجاست! مامان، روحه منو طلسم کرد مامان! روحه منو ترسوند مامان! گوشواره های رکسانو ازم گرفت مامان! و وقتی دید روشون کاکائو مالیدم، جیغ زد مامان! و جیغش خیلی ترسناک بود مامان!
و دوباره بیهوش شد. درمانگر، سری به نشونه تاسف تکون داد.
- باید ببرینش بخش بیمارای روانی. دیگه کاری از دست ما بر نمیاد.
کمی اونطرف تر، رکسان روی صندلی کنار تخت فرد نشسته بود و قیافه معصوم و متاثری به خودش گرفته بود، درحالی که از درون، این شکلی بود:
-