آدما وقتی می‌شنون "کی میخواد نفر اول باشه؟" اتفاقای خوبی براشون نمیفته. استرس می‌گیرن. اضطراب به تموم وجودشون رخنه می‌کنه. طبیعتا دستگاه مجاری ادراری هم جزو تموم وجود حساب میشه و اضطراب به اونجا هم رخنه می‌کنه. در نتیجه یکی از مهم‌ترین دستگاه‌های بدن انسان، دچار اختلال در انجام درست وظایفش می‌شه!
البته که این اتفاق برای هیچکدوم از اعضا نیفتاده بود. هافلپافی‌ها در تمام دوران زندگیشون به راحتی و بدون استرس، با چالش های زندگیشون روبرو شده بودن و هیچ استرس و اضطرابی بهشون غلبه نکرده بود...

- من باید برم!

جعفر درحالیکه با بی‌قراری این پا و اون پا می‌کرد، به سمت خروجی غار چرخید و این رو گفت. ووی ووی کنان به سمت بیرون قدم برداشت.
- من بیرون یچیزی جا گذاشتم!
- ولی تو که...

هافلپافی‌ها مات و مبهوت با نگاهشون مسیری که جعفر می‌رفت رو دنبال کردن.

- خب... مثل اینکه یه‌نفرتون کم شد! نگفتین کی می‌خواد نفر اول باشه؟

پاتریشیا بعد از شنیدن "اول" پرونده‌هاش ریخت. اون همیشه دوست داشت اولین باشه و معماها رو حل کنه. ولی از برخورد با کنستانس حس خوبی نداشت. روی دو پاش زانو زد و درحالیکه به پرونده‌های پخش و پلا شده چنگ می‌زد به درون چشمان کنستانس نگاه کرد.
- من فعلا درگیرم. میتونی بری سراغ نفر بعدی!
- منم دارم بهش کمک می‌کنم.

گابریل به سمت پاتریشیا خیز برداشت و کنار اون روی زمین نشست. اما هیچ اشتیاقی برای کمک نشون نداد و تنها حرکتی که تونست بزنه، اشاره دست و گفتن کلمه "اون! اون!" بود. پاتریشیا هم اصلا متوجه "اون!" گابریل نمی‌شد و همش می‌پرسید "کدوم؟" و گابریل باز مجبور می‌شد نهایت کمکشو بکنه، اشاره دستشو دراز تر کنه و بگه:
- بابا! اون!

زاخاریاس خودش رو تنها و مقابل کنستانس دید. با خودش فکر کرد که عمرا اگه با کنستانس روبرو بشه و این مسئولیت خطیر رو بر عهده بگیره، پس به سمت جعفر چرخید و درحالیکه به سوی جعفر می‌دوید فریاد زد:
- من به جعفر مشکوکم! همراهش میرم ببینم چیکار میکنه؟

اووه خدایا؛ خیلی وقت بود که ماجراجوهای کوچولو به اینجا سر نزدن. دقیقا بعد از اینکه ورودی دانجن منو بستن.
- چی؟ چرا این کارو کردن؟
- میدونی... اون قدیما من یکی جذابیت های خوابگاه هافلپاف بودم. همه برای دونستن راز بزرگ هلگا اینجامیومدن.
- اون قدیما؟
آره دقیقا تا اون وقتی که اون پسر خوشتیپ اینجا گم شد. تنها کسی که آخرین مرحله‌ی این زیرزمین رو قبول شده.
- گفتی راز بزرگ؟!
- آره آره؛ دقیقا توی امتداد این زیرزمینه. البته فکر کنم. در حقیقت طلسمی وجود داره که نمیذاره به مرحله‌ی بعدی برم
- مرحله ؟
- آره خوب؛ این زیرزمین چهار تا مرحله داره که من اولیشم و تقلب توی هر کدوم باعث اخراج همیشگی تون میشه
- خب نمیخوای بگی تو هر مرحله چیکار باید کرد ؟
پاتریشیا با نگاهی که انگار دخالت جعفر توی آخرین جمله رشته‌ی اتصالش را به چشمان کهربایی زن پاره کرده بود گفت:
- میشه انقدر عجله نکنی ؟!
- مشکلی نیست دخترم. اتفاقا روحیه پر جنب و جوش دوست سیبیلوت منو به وجد میاره. من قراره سه تا معما به هر کدومتون بگم و اگه بتونین درست بگین میتونین رد شین. این وسط فقط یکی از معما های همیدیگه رو هم میتونید جواب بدین. البته اگه اون دوستتون خنجر نقره ایش رو غلاف کنه.
هردو برگشتند و زاخاریاس را خنجر به دست، در ورودی زیرزمین دیدند.
- پس بُزای منو به کی سپردی که اومدی اینجا؟!
- به خدا.
- چی؟
- هاگرید.
- بز نگه داری یعنی ناموس داری؛ نتونی بداری، ناموس... نداری
- بس کنید دیگه. خودت تنهایی؟
- نه؛ یکی رو آوردم که عقلش میرسه.

زاخاریاس کنار تر رفت تا بدن گابریل تیت که دزدکی داخل را نگاه میکرد بهتر دیده شود.
پاتریشیا چوبدستی‌اش را با حالت غیر تحدید آمیزی به طرف زاخاریاس گرفت.
- اونوقت رو چه حسابی اومدی دنبالمون. منکه گفتم فقط جعفر رو میبرم.
- وقتی یه دختر پسر زیر یه سقف باشن نفر سوم شیطانه.
- نکنه از علف بزام مصرف کردی؟!
- شوخی کردم بابا. غریزی بود.
- هوهوو دیگه چی بهتر از این. دوتا شرکت کننده‌ جدید هم داریم... کی میخواد نفر اول باشه؟

با فریاد پاتریشیا، همه ساکت شدند. نیکلاس پرسید:
- نمی‌شه بریم ببینیم اون پایین چیه؟

پاتریشیا گفت:
- منم داشتم به همین فکر می‌کردم! بیاین بریم پایین!

همه چوبدستی‌هایشان را روشن کردند و آهسته آهسته از پلکان پایین رفتند. آنجا جایی شبیه به یک غار بود که تویش برکه‌ى کوچکی به چشم می‌خورد. آب برکه حباب داشت و با نور طلایی‌ای می‌درخشید.

جعفر پرسید:
- اینجا دیگه کجاست؟

ناگهان زن زیبا و جوانی از آب برکه بیرون آمد. موهای سیاه بلند و چشم‌های کهربایی داشت. پیراهن طلایی بلندش می‌درخشید و تاج بزرگی از طلا که با مروارید و زمرد تزئین شده بود روی سرش بود.

هانا با تعجب پرسید:
- تو دیگه کى هستی؟

زن گفت:
- من کنستانس هستم، عزیز دلم! نتیجه‌ى هلگا هافلپاف!

پاتریشیا جعفر را که ذوق زده جلوی راهروی مخفی ایستاده بود به عقب هل داد و خودش جلو رفت و مشغول برانداز کردن راهرو شد. راهروی نسبتا بزرگی بود. نور از پنجره کوچکی که بالای سقف بود داخل میشد اما آنقدر بزرگ نبود که بتوان از آن بیرون رفت. چیزی داخل راهرو نبود پس شاید این راهرو هم یک راه به اتاق مخفی داشت. سدریک داخل راهرو نشد و روی همان مبل خوابش برد و پاتریشیا و جعفر و هانا و نیکلاس به نوبت وارد راهرو شدند.

-خب خب خب اینجا چی داریم؟

پاتریشیا ذره بینش را بیرون کشید و شروع به بررسی اطراف کرد. جلبک های سبک خوش بویی لا به لای سنگ ها روییده بود. نیکلاس کمی از جلبک ها را داخل کاغذی پیچید و با فندکش آن را روشن کرد و شروع کرد به دود کردن. جعفر هم سریع تلفن جادویی اش را بیرون کشید و به اقوامش زنگ زد تا از احوال گوسفندانش با خبر شود. هانا هم یکجا ایستاده بود و بیشتر مواظب بود لباسش کثیف نشود و این پا اون پا میکرد.
پاتریشیا یکدفعه ایستاد، برگشت و سر بقیه داد زد.

-آقا... یه کم رعایت کنید. مثلا دارم دنبال سرنخ میگردم. ما داریم زحمت میکشیم اینجا.

صبح روز بعد، هافلپافی‌ها سر میز صبحانه نشسته بودند و درباره‌ی صدای جیغی که دیشب شنیده بودند حرف می‌زدند.

روندا گفت:
- یعنی اون صدای کی بوده؟
- نمی‌دونم! به نظرتون چرا انقدر عصبانی بوده؟
- نمی‌دونم! یعنی ربطی به زیرزمین مخوف هافلپاف داره؟

ناگهان همه به پاتریشیا که این حرف را زده بود، خیره شدند. او یک کارآگاه بود و طبیعتا همه می‌خواستند او راز آن جیغ را کشف کند.

پاتریشیا گفت:
- خیله‌خب! بعد از کلاس پیشگویی می‌رم ببینم چه خبره. جعفر، تو هم بهتره باهام بیای.

جعفر قبول کرد. خلاصه، پاتریشیا و جعفر بعد از کلاس پیشگویی به تالار خصوصی هافلپاف رفتند تا دنبال هرگونه سرنخی بگردند. وقتی جعفر داشت یکی از مبل‌ها را بررسی می‌کرد، دستش به یک دکمه خورد و مبل کنار رفت و پلکان مارپیچی زیرش نمایان شد.

جعفر گفت:
- یافتم!

خب...

بعد از گذشت یکسال و اندی، این تاپیک هم به پروژه خاک برداری ما اضافه میشه...

سوژه جدید

همه چیز طبق روال همیشگی خودش در هاگوارتز پیش میرفت. کلاس هایی که طبق نظم همیشگی خودش برگزار می شد، اما آرگوس فیلچ مسئول بر هم زدن این نظم بود. کلاس های جانورشناسی با تئوری های سطح بالا تدریس می شدند، اما نیوت اسکمندر مسئول زیر سوال بردن این تئوری ها بود. شب های تالار خصوصی هافلپاف با انرژی و هیجان سپری می شد، اما سدریک دیگوری مسئول تخلخل در این هیجان بود. بحث های دانش آموزان با منطق و آرامش پیش می رفت، اما دومینیک ویزلی مسئول هیجانی کردن این بحث ها بود. خلاصه که هرکس به یه نحوی این روتین قابل پیش بینی هاگوارتز را کمی غیر قابل پیش بینی می کرد، که همین غیر قابل پیش بینی بودن هم جزوی از روتین هاگوارتز بود.

روزی دانش آموزان هافلپافی، در جمعی هافلپافی، در بحثی هافلپافی، از موضوعی هافلپافی صحبت هایی غیر هافلپافی می کردند.

- من شنیدم که اونجا پر از طلسم ها و اتفاقات عجیبه!
- کی به این چیزا اهمیت میده؟ دیدین سدریک جدیدا خور و پفاش صدای تراکتور های شهر ماگلی تبریز رو میدن؟
- آره. منم شنیدم. همیشه اونجا اتفاقاتی میفته که کسی توضیحی براش نداره. خیلی ترسناکه!
- چی میگین بابا؟ اینو شنیدین که نیوت سر کلاس جانورشناسی داشت قربون صدقه چمدونش میرفت و بوسش می کرد؟ میگن شبا باهاش میخوابه!
- من نمیتونم باور کنم چجوری اجازه دادن همچین جایی توی مدرسه باز بمونه.
- شما دارین درمورد چی حرف میزنین؟ من شنیدم که یکی...
- عـــــهه! چقد حرف الکی میزنی؟ توهم اگ درمورد زیرزمین مخوف هافلپاف میدونستی الان از ترس بخودت میترسیدی!

دانش آموزان در بحث خودشان غرق شده بودند و متوجه فرارسیدن زمان خاموشی نشده بودند. همه به سرعت به سمت خوابگاه مختلط هافلپاف رفتند و هرکدام در تخت خودشان مستقر شدند. طولی نکشید که از خستگی کلاسها همه به خواب رفته بودند و عده کمی از دانش آموزان ماجراجو سفر مکاشفانه خودرا شروع کرده بودند و آماده انتقام گیری سخت از آقای فیلچ نسبتا محترم شده بودند. اما صبح فردا ترس، وهم، تعجب، بی خوابی و پرسش های بسیاری دانش آموزان هافلپاف را فرا گرفته بود. در ساعت 3:33 دقیقه نیمه شب، همگی آنها صدای جیغ دلخراش بی هویت و ترسناکی را شنیده بودند که فریاد می زد "شلوار من دزدیده شده! من مطمئنم! اون دزد رو بگیرید و با شلوار دارش بزنید. شلوار من دزدیده شده!"

پست پایانی

بالاخره بعد از ساعتها نیکلاس سواری، هافلی ها به طرف دیگه رودخونه رسیدن، که یه جنگل تاریک و مخوف بود. این مسیر طولانی، مطمئنا اونا رو از رمق انداخته و...

- یه بار دیگه!

راوی حرفشو پس میگیره چون خستگی ناپذیر بودن هافلیا رو به شدت دست کم گرفته بود. ولی از اونجایی که جهت رودخونه یه طرفه بود، فعلا امکان نیکلاس سواری دوباره نبود. هافلیا یه آه از سر نا امیدی کشیده، سدریک که وسط راه به خواب رفته بود رو کول کرده و به سمت هاگوارتز حرکت کردن. اونا دلشون نمیخواست دوستای زامبیشونو تنها بذارن و برگردن به خوابگاه گرم و امنشون، ولی راهی هم برای نجاتشون پیدا نمیکردن. توی همین فکرا بودن که صدایی توجهشونو جلب کرد.

- خخخخخووووخخخخخخخ...
- صدای چی بود؟
- چیزی نیست بابا، سدریکه داره خروپف میکنه.
- آهان.
- خخخخخخخخخوووووخخخ!
- فهمیدیم بابا سدریک، آروم تر حرف میزنیم...
- خخخخخوخخخخخوووووخخخ!

همه معترضانه به سمت سدریک برگشتن تا داد و بیداد کنن که نمیتونن ساکت باشن چون خروپفش توی سکوت شب داره زهره ترکشون میکنه، ولی آرزو کردن کاش هیچوقت این کارو نمیکردن، چون سدریک نیمه بیدار بود و با چشمای نیمه باز، دنبال منبع صدایی میگشت که خوابشو ازش گرفته بود.

گروه از حرکت ایستاد و همه دنبال منبع صدا میگشتن. طولی نکشید که از هر گوشه جنگل، دوستای زامبیشون سر درآوردن.

- منتظر چی هستین؟ فرار کنین دیگه!

با فرمان سدریک، همه به سمت هاگوارتز دویدن، و زامبیا هم "خخخخووووخخخ" کنان پشت سرشون. از اونجایی که زامبی ها آهسته حرکت میکردن، فرار کردن از دستشون خیلی کار سختی نبود.

هنوز کاملا از جنگل خارج نشده بودن که با سایه پیرمردی، که با چوبدستیش علامت قرمز به هوا فرستاده بود، به سمتش دویدن. پیرمرد چوبدستیش رو آماده کرد و با زامبی ها، طلسمی به سمتشون روانه کرد. در کمال تعجب، با دریافت طلسم، همه به حالت عادی خودشون برگشتن!

- پروفسور!
- پروفسور... دامبلدور؟ تو از کجا میدونستی ما تو خطریم؟
- این چه حرفیه، نیکلاس؟! پروفسور همه چیو میدونه!

نیکلاس که در مقابل این توضیح کامل و منطقی حرفی برای گفتن نداشت، شروع به شمارش اعضا کرد تا مطمئن بشه کسی رو جا نذاشتن.
اونجا بود که همه یه درس بزرگ از زندگی گرفتن... این که هر قارچی رو نباید خورد! و اینکه اول باید دوستای زامبی شده رو نجات بدیم و بعد برگردیم به خوابگاه گرم و امنمون، ولی اگه دوستای زامبی شده هر قارچی رو نمیخوردن، هیچکدوم از این اتفاقا نمیفتاد!

با توجه به سه راهی که گابریل رو به روی آنها گذاشته بود. همه با هم اتفاق نظر داشتند که از راه سمت راست بروند تا شاید با رسیدن به رودخونه خودشون رو نجات بدن و به تالار برگردن. همه به جز نیکلاس فلامل که میگفت الا و بلا باید از راه سمت چپ بریم و خودمون بندازیم تو اتشفشان فلسفه اش هم این بود که"روزگار هم جزئی از طبیعت است و الماس وجود هیچ کس را شکل نمی دهد، مگر کسی که تحمل همراه شدن با فشارهایش را داشته باشد."

-بریم خودمون رو بندازیم تو اتشفشان الماس بیایم بیرون.
-من الماس ندوست.
-ما خونمون الماس داریم.
-از خر شیطون پیاده شو دیگه نیکلاس.

جسیکا ضربه ای به گوش نیکلاس زد که باعث شد او کمی فرمان بردار شود.

-خب دیگه میریم به سمت رودخونه.

چند دقیقه بعد

آب رودخانه با شدت به سنگ ها برخورد میکرد و در دهانه ی غار میریخت. رودخانه ی عریضی بود و آن طرفِ آن جنگلی بود که به سمت قلعه میرفت البته خود رودخانه هم به سمت دریاچه ی نزدیک قلعه میرفت. هر دو راه به نظر نزدیک میامد تنها مشکل مبارزه با رودخانه ی خروشانی بود که به نظر میرسید با کسی شوخی ندارد. نیکلاس اولین نفر بود که توی کشتی پرید و پشت سکان رفت.

-خب لنگرهارو بکشین. من کاپیتان جک گنجیشکه هستم. پارو بزنید.

بقیه با قیافه های سرد وترحم انگیز به نیکلاس خیره شده بودند که روی تخت سنگی نشسته بود و خرده چوب هارا در دستش گرفته بود. خیلی وقت بود که در غار مانده بودند و نیکلاس خیلی بیشتر از آن مدت خوردن قرص هایش عقب افتاده بود.
به سراغ نیکلاس رفتند و از پا و دست او را گرفتند و به سمت غار امدند.

که ناگهان در ذهن دورا ویلیامز جرقه ای خورد.

-میگما، مگه این نیکلاس فلامل نامیرا نبود؟

همگی با حرف دورا میخکوب شدند و از نگاه هایشان به همدیگر متوجه شدند که همه دارند به یک چیز فکر میکنند.

چند دقیقه بعد

-من کاپیتان...قل قل قل... جک... قل قل قل... هس...قل قل.

اعضا با کمک هم بایک طناب دست و پای نیکلاس را به هم بسته بودند و اورا در آب انداختند و روی او پریدند بعد هم با تکه چوب ها شروع به پارو زدن کردند.

خلاصه: موجودی به اسم سایمنتار دم چاقویی توی زیرزمین تالار هافلپاف پیداش شده و هر کسی که وارد زیرزمین مخوف شده رو طلسم کرده و به جنگل فرستاده (اگلانتاین، دورا، رکسان و ارنی پرنگ). این چهارنفر همدیگه رو تو جنگل پیدا کردن ولی بعدش بخاطر خوردن "قارچ زامبی" تبدیل به زامبی شدن. بقیه هم که رفتن دنبالشون سر از یه غار درآوردن و بعد از یه مواجهه‌ی کوتاه با زامبیا، به این نتیجه رسیدن که برگردن و الان دنبال راه برگشت هستن.

******
- خب...حالا چی کار کنیم؟
- باید برگردیم.

همگی لحظاتی به سدریک که با چشمانی بسته و دهانی نیمه باز این سخن گهربار را بر زبان رانده بود، خیره شدند. اندک امیدی که به ارشدشان داشتند نیز با این راهنمایی فوق کاربردی بر باد رفت.

- قربون پسر گلم برم که همیشه راهکارهای خوبی میده.

کسی توجهی به آموس نشان نداد. سپس گابریل که تا کمر درون کتابی فرو رفته بود، سرش را بلند و شروع به حرف زدن کرد.
- الان ما سه تا مسیر داریم. چپ، راست، مستقیم. طبق اطلاعاتی که همین الان کسب کردم، سمت راست می‌رسه به یه رودخونه. مستقیم، ما رو می‌بره ته یه دره و از سمت چپ هم اگه بریم، میفتیم توی یه آتشفشان فعال.

هافلی‌ها پس از دریافت این حجم از خبر خوش، برای مدتی نه چندان کوتاه فقط به یکدیگر زل زدند. تا اینکه بالاخره ایزابلا سامربای سوال تقریبا مهمی را مطرح کرد.
- یه لحظه صبر کنین ببینم. پس تکلیف دوستای زامبی شده‌مون چی میشه؟
- ما همه‌ی تلاشمونو کردیم. متاسفانه دیگه کاری از دستمون برنمیاد. اونا برای همیشه زامبی می‌مونن و هیچ راهی برای درمانشون نیست.

قیافه‌ی رزِ ویبره‌زن، به شدت خوشحال به نظر می‌رسید؛ اما او برخلاف ظاهر و لحن شادمانش، از درون عمیقا غمگین بود. هرچند باور این موضوع با وجود تکان‌ خوردن‌ها و لرزه‌هایش برای بقیه کمی سخت بود.

- وقت واسه ناراحتی زیاده، فعلا موضوعی که باید روش تمرکز کنیم اینه که از کدوم راه بریم؟ چند روز دیگه تولد هفتصدوبیست‌وشش سالگیمه و من تا اون موقع باید تو تالار هافل باشم!

نیازی به این همه زحمت نبود البته. گابریل جایی خونده بود که بهترین دفاع حمله است و بنابراین با سر رفت تو دل آملیای زامبی. به دنبال او باقی هافلی‌ها هم حمله کردن، چونکه خب همدیگه رو هیچ کجا تنها نمی‌گذاشتن و یکی برای همه و همه برای یکی.

- مگه اینکه خواب باشم.
- یا پسر ارشدم کمک بخواد.
- می‌دونین اگه همیشه پشت هم رو داشته باشیم همه در معرض خطر صد و سی و نه درصدی مرگ خواهیم بود؟ راه نداره که من بیام.
- خب بابا. یکم آبروداری کنین. یه چیزی گفتم عه.

بله، هافلی‌ها همیشه پشت هم بودن، به جز استثناتی مثل در خطر بودن، پسردار بودن، بالش داشتن و... می‌بینین که، خیلی کم پیش میاد تنها بذارن همو. خیلی.
خلاصه همه حمله کردن، تا اینکه گابریل عقب کشید و همه عقب نشینی کردن. گابریل کتابی از جیبش در آورد و سریع ورق زد تا به صفحه‌ی مورد نظر برسه:
- یه گورکن فقط وقتی بهش حمله می‌شه حمله می‌کنه.
-

چه ربطی داشت؟ نمی‌‌دونم. هافلی‌ها هم نمی‌دونستن و منتظر شدن تا گابریل براشون توضیح بده و چراغ بالا سرشون رو روشن کنه.

- زامبی ها حمله نکردن بهمون. نگاه کنین.

حق با گابریل بود. زامبی ها ایستاده بودن. بدون حرکت. و بعد از این صحبت گابریل، برگشتن و درون تونل گم شدن. هافلی‌ها هاج و واج بهم نگاه کردن.

- حالا چیکار کنیم؟
- باید یه چاره‌ای برای این همه بدبختی پیدا کنیم. دلم برای حموممون تنگ شده.