هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





Re: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۰:۵۰ جمعه ۲۶ فروردین ۱۳۹۰

یاکسلی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۰:۳۲ چهارشنبه ۲۴ فروردین ۱۳۹۰
آخرین ورود:
۲۰:۰۰ شنبه ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۰
از محله ی سارکوزی اینا
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 46
آفلاین
بوی سیاهی از در و دیوار این خانه نحس استشمام میشد.ولی چاره ای جز این وجود نداشت.
چرا این بدبختی همیشه به من رو میاره؟
چرا دامبلدور شرشو کم نکرد؟
فکر میکرد و راه میرفت.
ناگهان باد از توقف باز ایستاد
صداها خاموش شدند
برگشت
چشمان سرخی مقابلش بود
به به به!یکسلی خودمون.ستاره سهیل شدی!
ارباب من..من.....
من چی احمق؟.....دامبلدور شر منو کم کنه؟میفهمی چی میگی؟دامبلدور به خواب هم نمی بینه که بتونه با من روبرو شه
ارباب.غلط کردم.....ببخشید......
من نمیخوام تو رو از دست بدم یکسلی .اما به عنوان تنبیه........
قربان..........
خفه شو.زیاد حرف میزنی.سی لنسیو!
صدایی از گلوی یکسلی در نیامد
باید اسکریمجیور رو از سر راهم برداری .اما الان دیگه کوچکترین اشتباه در مقابله با وزیر منو کلی عقب میندازه
فقط 4 ساعت وقت داری
ارباب من ....من نمیتونم .نفرین زبان بند از شدت ترس شکست
کروشیو!
ببند دهنتو.همین که گفتم.تو و اوری میرید.
حداقل اون نادون دست و پا چلفتی رو با من نفرستید...............
لرد سیاه جادویی نامفهوم درون مشتش انجام داد و در دستان یکسلی گذاشت.
آن جادو یک طلسم بطلان بی نهایت نیرومند بود و یکسلی به محض تماس با آن جادو موهایش به هوا رفت.....
.........
اوهوی یکسلی چزور باید بریم تو این خوکدونی؟
ابله دلسردی رو خودت اجرا کن بعد دنبالم بیا..
طبقه دوم.........وزیر سحر و جادو و کادر پشتیبانی
در دفتر با اشاره طلسم بطلان باز شد
اما سر اسکریمجیور روی میز بود.....
آیا خواب بود؟
دست یکسلی به روی شقیقه اش رفت.
وای نه!
اوری.وزیر مرده!
بی شعور چرا همچین کردی؟چرا دست زدی؟
صدای قدمهایی از راهرو بلند شد
زودباش بریم.....
تیکنس-رانکورن-شکلبولت-بونز-روکوود و.دامبلدور ....
به به به این که وینستون خودمونه. و طلسم نارنجی رنگی از طرف دامبلدور شلیک شد و مثل یک تکه سیم به هم گره خورد.یکسلی پیام کمک فرستاد بدبخت روکوود فکر میکرد میتونه با دامبلدور روبرو بشه , یک طلسم مرگبار فرستاد امادامبلدور طلسم با دستش دفع کرد و رد آنرا درون مشتش گرفت و یک فشار کوچک داد.صدای بسیار وحشتناکی بلند شد و روکوود فریاد زد.اوری با اشاره به روکوود فهماند که وزیر قبلا مرده بوده.و .روکوود شکلبولت را بیهوش کرد و در رفت.یکسلی سعی کرد طلسم فرمان را روی تیکنس به اجرا در آورد اما دامبلدور با چرخش چوبدستیش چیزی شبیه به طوفان به وجو آورد که تمام ساختمان را به لرزه در آورد.یکسلی لحظه ای احساس کرد باد دارد او را میبرد اما دستی بازویش را محکم چسبید و کشاند به جهت مقابل .او لرد سیاه بود که یکسلی را از آنجا نجات داد.بونز مجروح شده بود و رانکورن نیز فرار کرد....
.احمق ها..............بی شعور ها....................یک کار به این سادگی رو دست دوتا نادون دادم..........حماقت کردم
اربا ب....دامبلدور اون وسط چکار میکرد؟لرد سیاه که همان ترس همیشگی در چشمانش نمایان بود گفت:اون پیر خرفت رو باید از سر راهم بر دارم اما هر کاری میکنم نمیشه.ولی این مانع از تنبیه شما نمیشه
کروشیو..
اوری و یکسلی از درد به خود پیچیدند
اون طور که سیوروس تعریف میکرد ارباب هیچ نمیدونست اون طور دفع کردن طلسم مرگبار و اون صدا چه قضیه ای داره!بالاخره دامبلدوره دیگه!{این جواب اسنیب به ارباب بوده}ـ.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دردناک ترین خاطره من از سوتی هام همین بود .البته اینو هم بگم که جسد اسکریمجیور واقعی نبود و کار محفلی ها بود. اونروز وزیر رفته بوده خونه آرتور ویزلی.اینجا باید از بلا و سیوروس تشکر کنم که لرد رو آروم کردند و آنتونین هم رفت که کار وزیرو تموم کنه


ویرایش شده توسط یاکسلی در تاریخ ۱۳۹۰/۱/۲۶ ۱:۰۶:۰۵
ویرایش شده توسط یاکسلی در تاریخ ۱۳۹۰/۱/۲۶ ۱:۰۹:۵۹

مرگ برای یک انسان فرهیخته شروعی دوباره است
آدولف هیتلر
به نقل از آلبوس دامبلدور


Re: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۱۹:۳۱ سه شنبه ۱۷ اسفند ۱۳۸۹

اسلیترین، مرگخواران

لرد ولدمورت


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۳۹ سه شنبه ۸ آبان ۱۳۸۶
آخرین ورود:
دیروز ۱۹:۱۴:۰۸
از ما گفتن...
گروه:
کاربران عضو
اسلیترین
ناظر انجمن
مرگخوار
ایفای نقش
پیام: 6952
آفلاین
به آرامی قدم برمیداشت...مردد...قطرات سرد باران روی گونه هایش میریخت.ولی ساحره جوان به هیچ چیز توجهی نداشت.خوشحال بود.شاید این بار پذیرفته میشد.نه...باید این بار پذیرفته میشد!ماموریتش را بی کم و کاست و بدون نقص انجام داده بود...در آن لحظه برایش اهمیتی نداشت که این مرگخواران بودند که برادرانش را کشته بودند.فقط یک هدف داشت.پذیرفته شدن!

وارد ساختمان شد.مسیر آشنای همیشگی را طی کرد.اتاقی در انتهای مسیرش قرار داشت.به آرامی در زد و بعد از صدور اجازه وارد شد.
اتاق تاریک بود.تعجب نکرد.میدانست "او" به تاریکی علاقه خاصی دارد.در حالیکه سرش را پایین انداخته بود برای شنیدن جمله ای از طرف مقابل به انتظار ایستاد.جادوگر لاغر اندامی با ظاهری عجیب و نامتعارف در مقابلش نشسته بود. سرش را به آرامی بلند کرد. با دیدن ساحره لبخند تمسخر آمیزی رو لبهایش ظاهر شد.

-بالاخره اومدی؟فکر نمیکنی زیادی طول کشید؟

ساحره زمزمه وار جواب داد:
-بله سرورم...میدونم.ولی کاری که اینبار ازم خواسته بودین واقعا سخت بود.
-خب...گزارش بده.موفق شدی؟

چشمان ساحره به وضوح برق زد.برقی ناشی از شادی درست انجام دادن وظایفش.
-بله...درست همونطور که دستور داده بودین.تک تک شناساییشون کردم.و...کشتمشون.همه مشنگ زاده هایی رو که امسال نامه هاگوارتز به دستشون رسیده بود.مطمئن باشید امسال هاگوارتز هیچ تازه وارد مشنگ زاده ای نخواهد داشت.

در حین دادن گزارش کار، صحنه های وحشتناکی جلوی چشمانش ظاهر میشد.صحنه هایی که هیچ علاقه ای به مرورشان نداشت.صحنه هایی از کاری که ناچار شده بود انجام بدهد.مدتها بود که از قدم گذاشتن در این راه پشیمان شده بود، ولی حتی جرات اعتراف به خود را هم نداشت.وانمود میکرد از کشتن، به اندازه همه جادوگران سیاه لذت میبرد.
جوان بود و پر از غرور...با تمام وجود قدم به این راه گذاشت.خیلی زود متوجه شد که مسیرش را اشتباه انتخاب کرده، ولی راه برگشتی وجود نداشت.با همه کارهای وحشتناکی که به دستور لرد سیاه برای پذیرفته شدن نزد او انجام داده بود...حس شخصی را داشت که تا نیمه وجودش در باتلاق فرو رفته و تلاش برای نجات را بی فایده میبیند و ترجیح میدهد به جای سعی برای خارج شدن، هر چه سریعتر غرق شود.کشتار انسانهای بی گناه،موجودات جادویی و بچه ها...ناله های دردناک مادرانی که فرزندانشان را در مقابل چشمانشان کشته بود.شکنجه قربانیانی که ملتمسانه سعی میکردند به او بفهمانند چیزی نمیدانند و اشتباهی صورت گرفته.
او میدانست که اشتباهی درکار نبود.لرد سیاه قصد امتحان کردن او را داشت...بارها و بارها و مشخص بود که ضمن این امتحان، با کشته شدن مخالفانش، تفریح میکند.هیچیک از جانداران اهمیتی برای او نداشتند.ولی ماموریت آخر کمی فرق میکرد...
لرد سیاه از ورود غیر اصیل زادگان به هاگوارتز ناراضی بود و قصد داشت جلوی این فاجعه و آموزش دیدن آنها را بگیرد.مهم نبود به چه قیمتی.دستور آخرش خون را در رگهای ساحره جوان منجمد کرد.

-تک تک شناساییشون میکنی...میری سراغشون...و...میکشیشون!

و حالا دستش به خون صدها بچه آلوده شده بود.به سختی لبخندی زد.
-من هر کاری که ازم خواستین انجام دادم.بی کم و کاست.حالا...میشه...قبولم کنین؟

لرد سیاه قهقهه ای سر داد.
-نه! راستش فکر نمیکنم!تو ساحره ماهری هستی.ولی اشکال کار اینجاست که احساس میکنم اونقدرا که لازمه مصمم نیستی.ماموریتتو خوب انجام دادی.ولی کافی نیست.یه ماموریت جدید برات درنظر گرفتم.فکر میکنم کشتن ماگل زاده ها کافی نباشه.من قصد دارم دنیای جادوگری رو از نو بسازم.همونطور که خودم میخوام...پروژه بعدیمون خیلی بزرگه.نابود کردن هاگوارتز!با همه اساتید و مدیر و حتی اگه لازم باشه دانش آموزانش.البته اینبار تنها نیستی.چند نفر کمکت میکنن.باید خیلی دقت کنین...

بقیه حرفهای لرد را نشنید.به فکر فرو رفت.برای اولین بار این سوال را از خودش پرسید: "من واقعا دارم چیکار میکنم؟".

هاگوارتز را به یاد آورد.روزهای زیبایی را که در آن مدرسه گذرانده بود.خاطراتش...همه را باید نابود میکرد.ولی به چه قیمتی؟تصمیم گرفت!اینبار مصمم و با اراده...بعد از تمام شدن دستورات لرد از اتاق خارج شد.وقتی از در اصلی ساختمان بیرون رفت نفس عمیقی کشید.
-دیگه کافیه.من این نیستم.نمیتونم ادامه بدم.نمیتونم تظاهر کنم.هر چقدر که تا حالا آلوده شدم بسه.ادامه نمیدم.میرم یه جایی که دستش بهم نرسه.

مالی پریوت با گامهای مصمم به راه افتاد.به خوبی میدانست که مقصد بعدیش کجاست...خانه آرتور ویزلی...
-پیشنهاد ازدواجشو قبول میکنم.مالی ویزلی...چه اسم جذابی!شاید واقعا حق با آرتور باشه.شاید بتونم از صفر شروع کنم.شاید مالی ویزلی خوشبختتر از مالی پریوت بشه.حتی شاید بتونم آشپزی یاد بگیرم.شاید بتونم خانواده ای داشته باشم و خوشبخت بشم...شاید منم بتونم عشق بورزم...




Re: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۱:۲۱ چهارشنبه ۲۶ آبان ۱۳۸۹

آنتونین دالاهوف


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۰:۳۴ دوشنبه ۳ مهر ۱۳۸۵
آخرین ورود:
۲۲:۱۱ شنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۹
از کره آبی
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 2608
آفلاین
کافه تریای هاگزمید

دالاهوف روی یکی از صندلی های پشت پیشخوان نشسته بود. موهای سیاه بلند و نامرتبش را زیر کلاه شنل سیاهش مخفی کرده بود. ته ریش مختصری داشت. سرش را در میان دو دستش گرفته بود، چشمانش را بسته بود و به سیگار ارزان قیمتی که در دست داشت پُک میزد. دختری با چهره ای معصوم و البته مصمم کنارش نشسته بود. دختری که حس انتقام جویی از نگاهش میبارید.

آهنگ هتل کالفرنیا در کافه درحال پخش بود و دالاهوف را بفکر فرو برده بود. همه زندگیش را از جلوی چشمانش مثل فیـــــــــلم میگذراند ...

در خانواده ای علاقه مند به جادوی سیاه متولد شد. به هاگوارتز رفت و کلاه گروهبندی، اسلایترین را مناسب او دانست. در هاگوارتز با مالسیبر، نات، اوری، لسترنج و البته پسری خوش تیپ، موقر و باهوش به نام تام ریدل آشنا شد.

این آشنایی مسیر زندگیش را عوض کرد. تام ریدل جادوگر بلند پروازی بود و افکار ممتازی داشت. او بفکر احیای امپراطوری جادوگران و تسلط بر کل دنیا بود. نه فقط دنیای جادوگران بلکه دنیای مشنگ ها را نیز میخواست.

شبی را به یاد می آورد که او، تام و بقیه اعضای گروه، مهمان هوریس اسلاگهورن فربه بودند. هنوز متوجه نشده بود که چرا تام بعد از رفتن آن ها پیش اسلاگهورن ماند و چرا اسلاگهورن بعد از صحبت با تام و بیرون آمدن از اتاق رنگ صورتش مانند گچ شده بود. احتمالا موضوع مهمی نبود.

دالاهوف و سایر دوستانش در هاگوارتز، تام را بعنوان رییس قبول داشتند. شخصیت کاریزماتیک تام ریدل باعث شد دالاهوف و بقیه دوستان اسلایترینی اش بعد از فارغ التحصیلی از هاگوارتز نیز تام را رها نکنند.

همه فکر میکردند تام وزیر سحر و جادو می شود اما در کمال تعجب همگان، تام بعد از فارغ التحصیلی از هاگوارتز تحصیل را رها کرد و به جایی در آفریقا رفت. بعد از برگشتن از آفریقا تام ریدل، نام مستعار لرد ولدمورت را برای خودش انتخاب کرد و دالاهوف و دوستانش گروهی به نام مرگخواران بوجود آوردند که لرد ولدمورت را بعنوان فرمانده، پیشوا و در نهایت ارباب ستایش میکردند و در خدمت او بودند.

لرد ولدمورت شبی از مرگخواران خواست که او را همراهی کنند و به هاگوارتز بروند زیرا میخواهد با دامبلدور درباره موضوعی صحبت کند. به آنها گفت که در نزدیکی هاگوارتز، در هاگزمید بمانند و منتظر او بشوند. اما اگر مدت زیادی گذشت و از او خبری نشد مرگخواران اجازه دارند که وارد هاگوارتز بشوند و موضوع را بررسی کنند و حتی در صورت نیاز نبرد و مبارزه را نیز در هاگوارتز مجاز دانست.

اما به آنها تاکید کرد که بیشتر از همه متوجه علامت شوم روی دستانشان باشند و علائم خطر را در صورت وجود دریافت کنند. علامت شوم، نشانی بود که اعضای گروه مرگخواران بر روی دستشان حک میکردند و از این طریق لرد ولدمورت با آنها ارتباط برقرار میکرد و یا برعکس.

دالاهوف و دوستانش مدتی منتظر ماندند و بعد لرد ولدمورت با صورتی برافروخته از هاگوارتز آمد و بدون کوچکترین صحبتی رفت و آنها نیز به دنبالش رفتند.

لرد ولدمورت و گروه مرگخواران روز به روز قدرتمند تر میشدند و طرفداران بیشتری پیدا میکردند. زیرا لرد سیاه شعارهای جالب و عوام پسندانه ای میداد. او خواهان حکومت جادوگران اصیل بر سایر جادوگران که خون اصیل نداشتند و همینطور مشنگ ها بود.

همه چیز خوب پیش میرفت و تنها دژ فتح نشده، هاگوارتز با مدیریت آلبوس دامبلدور بود. اما اتفاقی باورنکردنی افتاد. شبی لرد ولدمورت گفت که بدون همراه میخواهد به جایی برود و یکی از دشمنان آینده اش را بتنهایی از بین ببرد. لرد رفت اما دیگر باز نگشت.

بعد از رفتن لرد ولدمورت همه یک ماجرا را نقل میکردند: لرد سیاه برای کشتن طفلی به نام هری پاتر به خانه او و والدینش رفته است. پدرش جیمز و مادرش لیلی را کشته است اما نتوانسته هری پاتر کوچک را بکشد و ناپدید شده است!

بعد از این ماجرا، وزارت سحر و جادو از شکاف و بهت بوجود آمده در بین مرگخواران نهایت ستفاده را کرد و تک تک مرگخواران را یا کشت یا مهمان بوسه دمنتورها کرد و یا در آزکابان زندانی کرد.

اکثر مرگخواران باین باور رسیده بودند که لرد ولدمورت برای همیشه نابود شده است و دیگر بازنمیگردد. همه به جز دالاهوف، بلاتریکس لسترنج و عده ای دیگر از وفادارترین مرگخواران.

بالاخره وزارت سحر و جادو آنها را نیز گرفت. او را همراه بلاتریکس و بقیه برای محاکمه به دادگاه بردند. بلاتریکس در دادگاه فریاد زد که لرد ولدمورت باز میگردد و به او و مرگخواران همراهش پاداش بزرگی میدهد.

به آزکابان رفتند. سال های سرد و سیاهی در بین دیوانه سازها گذراندند اما بعد از چند سال در شبی علامت شوم روی دست دالاهوف بشدت شروع به سوختن کرد. نور سبز علامت شوم از فرسنگ ها دورتز نیز قابل مشاهده بود و این مبارکترین علامتی بود که میتوانستند دریافت کند. طبق باور قبلی او لرد ولدمورت بازگشته بود و آن ها را از آزکابان نجات داد.


سال های هجران به پایان آمده بود. سال های رویایی کشت و کشتار، خونریزی، قتل عام دسته جمعی و شکنجه دوباره بازگشته بودند و دالاهوف و دوستانش در پوست خود نمیگنجیدند.

آن ها بازگشته بودند و البته این بار قدرتمندتر از گذشته. بر وزارت سحر و جادو مسلط شدند. دامبلدور را کشتند. بر هاگوارتز مسلط شدند. اما دشمن قدیمی باقی مانده بود. هنوز نتوانسته بودند هری پاتر را پیدا کنند و بکشند. البته لرد ولدمورت میخواست که خودش شخصا این کار را انجام بدهد.

شبی خبر رسید که در هاگوارتز شورش شده است، چندین مرگخوار را در آن جا زخمی کرده اند و مدیری که لرد سیاه منصوب کرده بود یعنی سوروس اسنیپ را بیرون کرده اند. همینطور خبر رسید که هری پاتر در هاگوارتز است.

بدستور لرد ولدمورت به هاگوارتز رفتند. جنگی سخت در گرفت. دالاهوف تا آخرین لحظات در داخل ساختمان هاگوارتز دوشادوش لرد ولدمورت جنگید اما در نهایت با طلسم بیهوشی نقش زمین شد.

وقتی به هوش آمد در آزکابان بود. برای او تازگی نداشت. دیگر از دیوانه سازها در آن جا خبری نبود. آن ها نشان داده بودند که در نهایت بسمت دنیای جادوگری سیاه گرایش دارند و برای جادوگران سفید قابل اطمینان نیستند. کارآگاهان وزارتخانه سحر و جادو بعنوان نگهبان جای دیوانه سازها را گرفته بودند.

خبرها بسرعت به گوش دالاهوف رسید. لرد ولدمورت و بلاتریکس لسترنج مرده اند. دالاهوف هنوز هم باور نمیکرد لرد ولدمورت مرده است. با خود فکر کرد که حتی اگر لرد ولدمورت مرده باشد، او میتواند سنگی که میگفتند یکی از سه یادگاران مرگ است و در جنگل هاگوارتز مفقود شده پیدا کند و روح لرد را فراخوانی کند و دوباره با او ارتباط داشته باشد. همینطور با بلاتریکس.

شبی بدون مقدمه کارآگاهی در سلول او را باز کرد، یادداشتی به دستش داد و رفت:
نقل قول:

دالاهوف، دالاهوف ....
چقد دلم برای تو تنگ شده. من هیچ وقت از لرد ولدمورت و خاله ام بلاتریکس دل خوشی نداشتم ولی همیشه دوستان مرگخوار پدرم را ستایش میکردم و میکنم. کمترین کاری که میتوانستم انجام بدم رو انجام دادم. متاسفم نمیتونم علنی با تو ارتباط داشته باشم. حتما درک میکنی. من الان خانواده دارم. پسری به نام اسکورپیوس دارم و نمیخواهم مشکلی برایمان پیش بیاید. امیدوارم از آزادیت لذت ببری و البته جای دوری مخفی شوی که هری پاتر و بقیه کارآگاه ها دستشون بت نرسه. راستی اسکورپیوس خیلی دوست داره عمو دالاهوف رو ببینه! امیدوارم روزی بشه این آرزو برآورده بشه.
دراکو


دالاهوف از آزکابان رفت. تا مدت زیادی در حاشیه شهر لندن زندگی میکرد تا رد پایی از خود به جا نگذارد و دست کارآگاه های هری پاتر و وزارت سحر و جادو به او نرسد. همیشه در فکر پیدا کردن آن سنگ بود.

بعد از مدتی که ترسش کمتر شد. به محله های فقیر نشین و مشنگ نشین دورافتاده لندن وارد شد. در بین مشنگ ها زندگی میکرد و مانند آن ها کار میکرد. بعد از مدتی توانست واحدی در یک آپارتمان رنگ و رو رفته اجاره کند.

ظهر یکی از روزهای زمستان، صدایی از واحد بغلیشان شنید. همیشه خانواده ساکن آن واحد بر خلاف بقیه با او رفتار خوبی داشتند. بخصوص دختر کوچشان آلیس که از هاگوارتز برایش جغد فرستاده بودند و گفته بودند او یک جادوگر است که برای تحصیل علوم جادوگری میتواند به آن جا برود.

آلیس در مواقع بیکاری پیش دالاهوف می آمد و دالاهوف از این طریق میتوانست اخبار دنیای جادوگرها را نیز از زبان دخترک بشنود. هر چند هیچگاه به او نگفته بود که خودش نیز جادوگر است.

دوباره صدای قبلی که شبیه جیغ کشیدن بود از واحد بغلی شنیده شد. دالاهوف سریع به آن جا رفت و مردهای مشنگی را دید که اسلحه هایی مشنگی به نام تفنگ در دست گرفته بودند و اعضای خانواده را به رگبار گلوله بسته بودند. دالاهوف چوبدستیش را که برای روز مبادا همیشه پیش خود نگه میداشت از زیر لباسش بیرون کشید و آوداکداورا ... مردها بیجان بر زمین افتادند.

دالاهوف سریع داخل خانه رفت و با جسد مرد، زن و پسر کوچک همسایه مواجه شد. آلیس اما زنده بود. او برای نجات جان برادرش بطرف او دویده بود اما یکی از مردها با قنداق اسحه بر سرش کوبیده بود و او بیهوش شده بود. بیهوش کنار جسد برادرش افتاده بود.

دالاهوف میدانست که زمان زیادی ندارد و هر لحظه ممکن است کارآگاه های وزارت سحر و جادو برای بررسی استفاده از جادو به آن محل بیایند. پس آلیس را بغل کرد، سریع از خانه خارج شد و غیب شد.

در بیابان های خارج شهر ظاهر شد و آلیس را روی زمین نرمی خواباند. بعد از به هوش آمدن دخترک ماجرا را از او جویا شد. گویا پدر دخترک یکی از قاچاقچیان خرده پای مواد مخدر مشنگ ها بوده که با باندهای بزرگ مشکل پیدا میکند و آن ها نیز برای تلافی، آن روز به خانه آن ها آمده بودند.

دخترک چوبدستی دالاهوف را دید و بعد از مدت ها به راز او پی برد. سپس دالاهوف برایش تعریف کرد که چگونه قاتلین پدر و مادر و برادرش را کشته است. دخترک اما حس انتقامش سیراب نشده بود. از دالاهوف خواست جادوی سیاه را به او نیز یاد بدهد تا بتواند همه اعضای آن باند مواد مخدر و قاتلین برادر معصوم کوچکش را بکشد.

دالاهوف بهیچ وجه زیر بار نمیرفت و استدلال میکرد که باین طریق زندگی دخترک از بین میرود و تیره و تار میشود. دخترک اما مصمم بود.

او و آلیس با هم زندگی میکردند و مدام از این گوشه شهر به آن گوشه شهر میرفتند تا گیر نیفتند. دالاهوف بعنوان قاتل و هیتمن در بین مشنگ ها کار میکرد. از این طریق پول مختصری برای زندگی بدست می آورد. مشنگ ها همیشه تعجب میکردند که چگونه وقتی نتوانسته اند با بیست مرد مسلح یک شخص کله گنده را ترور کنند او به تنهایی میتواند این کار را بکند.

بالاخره دالاهوف در برابر درخواست های آلیس مغلوب شد و قبول کرد او را نیز در قتل ها و ترورهایش همراهش ببرد تا جادوی سیاه و فنون قتل به شیوه جادوگران سیاه را یاد بگیرد.


به زمان حال برگشت، سرش را بلند کرد و آلیس را دید که کنارش نشسته است. خیالش راحت شد و دوباره سرش را بین دستانش گرفت. سیگارش تا ته دود شده بود.



Re: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۱۷:۵۶ دوشنبه ۱۴ تیر ۱۳۸۹

آگوستوس پایold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۷:۴۱ پنجشنبه ۲۴ دی ۱۳۸۸
آخرین ورود:
۰:۰۴ جمعه ۳ اردیبهشت ۱۳۹۵
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 375
آفلاین
عنوان: مرگخواران هم دل دارند!


اب دهانش را به بدبختی فرو داد و با نگرانی به جغد سياهی كه روی تختش نشسته بود، نگاه كرد. ارباب نظرش را در مورد اولين ماموريت او بعنوان مرگخوار، داده بود!

_ هو..هو...هو!

با دستان لرزانش نامه را از پای جغد كه از كُندی او به تتگ امده بود، باز كرد.

_ نقد....

يكبار، دوبار... وبه همين صورت چند بار نامه را خواند.
_ باورم نمیشه! سرورم از ماموريتم راضی بود. هــــــــــــــــورا!

دو سه بار در طول اتاق جست وخيز كرد. تا اينكه با صدای غر غر هم خوابگاهی اسليترينیش، سريع خود را جم و جور كرد.


فردای ان روز


_ اوفــــــــــــــــــ...

بدنبال ان ناله، كتاب را محكم بست. ذهنش بشدت اشفته بود. لازم بود تا خودش را ارام كند و گرنه نمی توانست به مطالعه بپردازد.

_ لعنتی! آخه چرا اول صبحی رفتی اون بالا، توی اتاقای ايفای نقش سرك كشيدی تا حالت اونجور گرفته بشه!

آگوستوس احساس می كرد از اوج به زير كشيده شده.

به در تالار كه رسيد فردی رو ديد كه بسرعت از اتاق صحبت با...خارج می شد.


فلش بك؛ دو ماه قبل از عضويت در گروه مرگخوارها

اگوستوس مشفول خواندن بود

_ هوم... بذار ببينم، اين دست نوشته مال كيه... ام... انتونين دالاهوف، جالبه بايد سعی كنم سبك نوشته هاشو دقيق ياد بگيرم، عالي می نويسه...

اگوستوس چوبش را حركتی داد صفحات كتاب جادوگران به سرعت برگ خوردند تا به بخش هويت و فعاليت های انتونين برسند.

_ اها... خودشه، نه بابا! عجب ادم گولاخيه!... ايول اسم اينم بايد به ليست اضافه كنم!... بذار ببيننم كاراش عاليه! خوب بايد اسمشو اينجا بنويسم اولوبت اول ...

و نامش را كنار اسم لرد كبير نوشت.


فلش بك؛ زمان حال



آگوستوس كتاب را به گوشه ای انداخت و به سمت مرگخوارهای ديگر رفت كه با ناراحتی با هم بحث می كردند.

_ اين امكان نداره انتونين اين كارو بكنه! لرد هرگز با استعفای انتونين موافقت نمی كنه!

_ گموم كنم سرورمون بهش يه مرخصی بده تا حالش بهتر بشه!

_ شايد انتونين زيادی نوشيده!

_ من صدای لرد را شنيدم كه با ناراحتی از آنتونين توضيح می خواست!

_ می گم بهتر نيست هممون بريم پيشش باهاش صحبت كنيم تا از اسب سالازار پايين بياد.

_ بهتره اسنيپو خبر كنيم تا معجونی چيزی درست كنه بده انتونين، شايد بهتر شه!

_ اگه بدونه هممون از اين كارش ناراحتيم فكر نكنم، بذاره بره!

سكوتی بين مرگخوارن شكل گرفت. اگوستوس چشمهايش را بست و برای اولين بار ارزویی از دل كرد!


ویرایش شده توسط آگوستوس پای در تاریخ ۱۳۸۹/۴/۱۴ ۱۸:۰۳:۰۱

When the egg breaks by an external power, a life ends. When an egg breaks by an internal power, a life begins. Great changes always begin with that internal power


Re: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۱۳:۳۱ دوشنبه ۱۴ تیر ۱۳۸۹

روفوس اسکریم جیور


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۲:۰۶ شنبه ۳۰ خرداد ۱۳۸۸
آخرین ورود:
۲۳:۱۵ دوشنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۸
از دواج يك امرحسنه است !
گروه:
کاربران عضو
پیام: 689
آفلاین
آنروز برایم روزی بود که گویا تازه متولد شده بودم ...
روزی که فکر میکردم تا ابد در کنار دوستانم خواهم بود و دیگر غمی در دنیا ندارم ...
ولی تمام آنها خوابی بیش نبود . گویا در بهشتی بودم که تا ابد لذت وجود آن را حس خواهم کرد . زندگی شبانه روزی ما به قتل و کشتار ختم میشد و این رویای هرکسی بود که قصد داشت روزی علامت داغ مرگخواری بر دست چپش خودنمایی کند ...

حیف ...

حیف که این زندگی ، بیش از یک سال دوام نداشت !
حیف که این زندگی ، مهلت تجربه های بیشتر به آدم نمیدهد !

شاید قطره های اشک برگونه های یک مرگخوار بعید به نظر برسد ولی ...
امروز ...


خدا ایشالا به ما خدمت بده به شما توفیق کنیم ...


Re: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۱:۳۴ دوشنبه ۱۴ تیر ۱۳۸۹

آنتونین دالاهوف


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۰:۳۴ دوشنبه ۳ مهر ۱۳۸۵
آخرین ورود:
۲۲:۱۱ شنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۹
از کره آبی
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 2608
آفلاین
دژ مرگ!

همینطور که داشت از پله ها دو تا یکی بالا میرفت، خاطراتش در ذهنش مرور میشد. ناخود آگاه خنده اش گرفته بود. یاد آدم هایی افتاده بود که وقتی به مرگ نزدک میشوند همه عمرشان از جلوی چشمشان میگذرد. نمیدانست چرا میخندد ولی احساس میکرد هر لحظه هم به آزادی بیشتر نزدیک میشود و هم به مرگ.

بالاخره به بالاترین قسمت برج نگهبانی دژ رسید. کمی صبر کرد و نفسی تازه کرد. از پایین پله ها صدای دویدن چندین نفر آمد. فکری کرد و دیواری نامرئی روی در پشت سرش ایجاد کرد. حالا تنها مجرای ورودی برج نگهبانی بسته شده بود و میتوانست کمی با خودش خلوت کند.

یاد شبی افتاد که رفته بودند آلبوس دامبلدور را در هاگوارتز بکشند. آنموقع هم پشت سرشان دیواری نامرئی ایجاد کرده بود تا محفلی ها نتوانند خلوت مرگخواران و آلبوس را در بالای برج به هم بزنند، منتها این دیوار الان برعکس عمل میکرد و جلوی ورود دوستان سابقش را میگرفت!

به کناره برج نگهبانی رفت و دستانش را از هم باز کرد. باد خنک لای موهایش وزید و آنها را شانه کرد. خیلی احساس خاصی داشت، مثل کرمی بود که تا دقایقی دیگر از پیله اش بیرون می آید و همانند یک پروانه پرواز میکند. این پیله عذاب آور را خودش دور خودش پیچیده بود. خودش انتخاب کرده بود که مرگخوار باشد.

صدای پاها و دویدن قطع شد. بنظر میرسید دوستانش به پشت دیوار نامرئی رسیده اند و تلاش میکنند از میان آن بگذرند ...

-------------

همه فکر میکردند آلبوس دامبلدور مرده است. همه راست میگفتند که دامبلدور مرده است. آنها نمیدانستند ذهنشان دستکاری شده است. لرد ولدمورت آنشب خودش شخصا به هاگوارتز رفته بود و دامبلدور ناتوان را اسیر کرده بود. دامبلدور بعد از برگشت از آن غار مخوف خیلی سست شده بود و توان مبارزه نداشت.

لرد ولدمورت در آن شب ذهن همه افراد حاضر در آن مکان از جمله اسنیپ و هری را دستکاری کرد. او یک انسان زنده دیگر را بشکل دامبلدور درآورد و اجازه داد اسنیپ با آوداکداورا او را از بالای برج به پایین بیندازد و اینطور القا شد که پیرمرد افسانه ای مرده است.

ذهن همه افراد حاضر در آن صحنه اصلاح شده بود، جز یک نفر. دالاهوف همیشه نگهبان مخصوص و مورد اعتماد ولدمورت در دژ بود. زندانیان خیلی خطرناک یا زندانیانی که خیلی مقاومت میکردند و اطلاعات نمیدادند بدست دالاهوف سپرده میشدند تا او با سنگدلی خاص خودش آنها را بحرف بیاورد. (آنتونین باز هم خنده اش گرفت، یاد صحنه های خشن فیلم اره افتاده بود)

لرد ولدمورت دامبلدور را به دالاهوف سپرد تا بعد از خارج شدن از محوطه هاگوارتز همراه او غیب شود و به دژ مرگ برود فقط بشدت به او توصیه کرد که دامبلدور را زنده نگه دارد و نگذارد او بمیرد یا خودش او را نکشد.

دالاهوف دامبلدور را همراه خود به دژ برد، او را به یک صندلی بست و سرش را بالا گرفت و گفت:
_ چطوری پیرمرد خرفت؟

دامبلدور آخرین توانش را جمع کرد و به زور چشمانش را گشود. بلطف هوش سرشارش با یک نیم نگاه دالاهوف را شناخت و جواب داد:
_خوبم پسرم، تو چطوری؟ یادته زمانی که در هاگوارتز دانش آموز بودی چندبار خصوصی چی بهت گفتم؟

دالاهوف کمی فکر کرد و گفت:
_ نه یادم نمیاد!

دامبلدور: فرزند عزیزم بهت گفتم که با تام نگرد و جزو دار و دسته اون نباش چون تام داره غرق در جادوی سیاه میشه.

دالاهوف: _من از وضعیتم راضیم. من با این قدرت ارضا شدم. لرد ولدمورت بعد از امشب قویترین جادوگر جهان میشه و بوسیله اون ما مرگخوارا بجهان مسلط میشیم. در ضمن این حرفاتو بعنوان وصیت نامه ت در نظر میگیرم چون تا ده دقیقه دیگه صاحابش! میاد و میخواد بعد از یه کنکاش در ذهنت بکشتت.

دامبلدور: _اولا من از مرگ نمیترسم پسرم. من خودم مرگ را انتخاب کرده بودم. اگه تام هم نمیومد اسنیپ منو اونجا میکشت. اما در مورد تو ببخشید که اینو میگم ولی انگار من تو رو بیشتر از خودت میشناسم آنتونین عزیزم. نه تو واقعا ارضا نشدی و راضی نیستی.

نگاه نافذ چشم های آبی دامبلدور توان کتمان این حقیقت را از دالاهوف گرفته بود. دالاهوف گفت: _خب که چی؟ فرض کن منم از این وضع راضی نیستم. فرض کن حالم داره از این شکنجه ها بهم میخوره. فرض کن از ترس عذاب وجدان یه لحظه نمیتونم چشمامو روی هم بذارم. ولی که چی؟ ...

صدای شکستن چیزی آمد و دستان دالاهوف پر خون شد. او لیوان آب در دستش را اینقدر فشرده بود که لیوان در دستش ترکید! دالاهوف ادامه داد: _عدم رضایت من چه فرقی میکنه؟ من راضی باشم و نباشم ولدمورت کار خودشو میکنه. اون با من یا بدون من بر همه جهان مسلط میشه.

دامبلدور گفت: _ولی حتی اگه اینطورم بشه تو نمیتونی از دست وجدانت در بری. این دلیل نمیشه که تو خودتو به بیخیالی بزنی. همیشه دنبال جبران کارایی که کردی بودی، خب بیا پسر عزیزم این موقعیت! دیگه چی میخوای؟ حتی شاید بتونی بسهم خودت جلوی ولدمورتو بگیری.

دالاهوف: آلبوس ... آلبوس ... آلبوس .. تو چه میدونی چه خبره؟ خیلی وقته دارم به ولدمورت میگم دیگه نمیتونم ادامه بدم و این عذاب وجدان داره دیوونه م میکنه ولی گوش نمیکنه. همین چند شب پیش بود که دوباره ازش خواستم ولی باز هم قبول نکرد که بذاره برم. گفت همه خانواده مو میکشه و خودمم میده یه دیوانه ساز خوشگل ببوسه!

دامبلدور: آنتونین فقط پنج دقیقه از وقتمون مونده. اگه تام بیاد، دیگه همه امیدمون از بین میره. اونوقت دیگه هیچ کس نمیتونه جلوشو بگیره. تو اینو میخوای؟ تو میخوای دنیا تبدیل به یه زندان بزرگ بشه و تو هم بشی زندانبان سوگلیش؟

دالاهوف چوبدستیش را بالا آورد، دامبلدور که فکر میکرد حرفهایش فایده ای نداشته است چشمانش را بست و با یک لبخند باستقبال مرگ رفت ولی چند لحظه بعد احساس کرد دستانش آزاد شده است. دالاهوف با تعجب تمام مشاهده کرد که اخمهای دامبلدور در هم رفته است و از جایش بلند نمیشود.

دالاهوف گفت: _پاشو آلبوس، پاشو فرار کن، مگه تو اینو نمیخواستی؟ پاشو فرار کن و برو یه جا مخفی شو تا کامل خوب شی. تنها کسی که میتونه جلوی ولدمورت بایسته تویی.

دامبلدور: نه پسر عزیزم. اشتباه میکنی، اون فرد هری پاتره نه من. من در هر صورت مردنی ام. این دستمو میبینی که جزغاله و سیاه شده؟ در اثر یه طلسم سیاه اینطور شده. اسنیپ جلوی این طلسم رو با معجونایی که بم داد گرفت ولی گفت این هر روز یه مقدار پیشرفت میکنه و در نهایت منو میکشه. من در هر صورت باید بمیرم.

دالاهوف: چی؟ چی گفتی؟ باورم نمیشه یعنی اسنیپ واقعا به تو وفادار بوده؟ پس چرا امشب میخواست بکشتت؟

دامبلدور: هووم، اگه وقت بود همه قضایارو برات توضیح میدادم ولی وقت نیست ...

دالاهوف برای اولین بار لبخندی زد و گفت: پس وفادارترین یار ولدمورت هم پشیمون شده. پس منم به همون راهی رفتم که اسنیپ رفته. این خیلی امیدوارم کرد.

دامبلدور: خب پسر خوب زود باش منو بکش تا ولدمورت نیومده.

دالاهوف: یعنی چی آخه؟ این یکی رو تا توضیح ندی انجام نمیدم.

دامبلدور: ببین فرزند عزیزم، من در هر صورت میمیرم و تو فکر کردی من دارم برای این بات حرف میزنم که بذاری در برم و فرار کنم، ولی من با خودم گفتم اگه حرفام عوضت کرد که خیلی خوبه و تونستم قبل مرگ یه نفر دیگه م مثل اسنیپ رو نجات بدم اگرم حرفامو قبول نکردی امیدوار بودم عصبانیت کنم تا قبل اینکه ولدمورت سر برسه بکشیم ...

...چون در اینصورت روح من آزاد میشه و بوسیله همین روحم میتونم به هری کمک کنم. حمل بر خودستایی ندون ولی قدرت های خاص جادوییم میگن هری در نبرد نهایی بکمک روح من نیاز داره و اگه نگی دارم پیشگویی میکنم یه چیزی میگه که روحم تو ایستگاه کینگزکراس به هری کمک میکنه. من یه پیرمرد خل و چلم نه؟

دالاهوف: چی بگم آلبوس؟ ولی نگفتی چرا نمیخوای ولدمورت بکشتت و میخوای من بکشمت؟

آلبوس: خب اون نمیخواست روح من آزاد بشه چون فک کنم اونم بوسیله قدرت جادوی سیاه ذهنش فهمیده روح من بعدا یه کمکی به نابود کننده ش میکنه. بخاطر همین داره یه دیوانه ساز با خودش میاره تا منو ببوسه و روحمو از بدنم بکشه بیرون و این روح تا همیشه در جسم اون دیوانه ساز باقی بمونه و نتونه کاری کنه.

دالاهوف همینطور که میخندید چوبدستیش را بالا آورد و برای آخرین بار بصورت خندان پیرمرد مو سفید نگاه کرد و ... آوداکداورا ...

---------------

دوستانش سعی میکردند از دیوار نامرئی جلوی در رد بشوند ولی هر چه سعی میکردند نمیتوانستند. دالاهوف آخرین رشته سفید را بوسیله چوبدستی از شقیقه اش بیرون کشید و داخل بطری رها کرد. چوب پنبه آن را گذاشت و دوباره به آسمان شب خیره شد.

لبخند از لبش محو نمیشد. برایش جالب بود که همیشه چقدر دست و پا میزد و چقدر بیشتر خودش را در داخل این پیله فرو میبرد. هر چیز و هر کسی را که مانع رسیدن او به ولدمورت میشد از بین برده بود و به لرد گفته بود که حاضر است هر کاری بکند تا همراه او باشد ولی نمیدانست همه این ها به ضررش بوده است.

بطری را گوشه ای گذاشت تا شاید روزی یکی دیگر از مرگخواران آن را پیدا کند و در داخل قدح اندیشه، رشته های سفید خاطرات او را ببیند. شاید ... یک جادوگر سیاه دیگر هم باین وسیله نجات پیدا میکرد.

هیچ امیدی برای زندگی کردن نداشت. میدانست که هر کاری هم بکند باز هم نمیتواند فجایعی را که مرتکب شده جبران کند. تنها یک چیز میتوانست مرحمی بر دردهایش باشد. اما ترسیده بود و فکر میکرد توان انجام این کار را ندارد. چیزی که عزمش را جزم کرد این فکر بود که او توانسته بود بزرگترین تابوی زندگیش را بشکند. او توانسته بود از فرمان لرد سیاه سرپیچی کند و حالا هم اگر میخواست میتوانست هر کار دیگری انجام دهد. هر کاری ... حتی اگر به قیمت ... تمام شود.

به بالای ستون های برج نگهبانی رفت، همان جا ایستاد و پایین را نگاه کرد. زمین زیر پایش را دید و از اینهمه فاصله تعجب کرد. احساس میکرد باندازه آسمان با زمین فاصله دارد. چشمهایش را بست و با خنده ای به پهنای صورتش در آغوش آسمان پرید ... طنین یک طلسم آشنا به گوشش خورد ... آوداکداورا ... لرد ولدمورت همان لحظه به پشت دیوار نامرئی رسیده بود و از آن رد شده بود. ولدمورت نمیخواست بگذارد دالاهوف حتی راحت بمیرد. طلسم از دهان ولدمورت خارج شده بود.

دالاهوف احساس کرد در دریا شناور است که ناگهان موجی قوی به صورتش خورد. لحظه ای بعد ... شناور در هوا بود و نیشش باز شده بود. احساس میکرد رها شده است و حالا آزاد در آسمان پرواز میکند. بیچاره تنش گرم بود و نمیفهمید یک جسم انسانی اینطور نمیتواند پرواز کند. او بالا و بالاتر میرفت. روح دالاهوف آزاد شده بود.

همه مرگخواران بالای برج جمع شده بودند و دیدند که چگونه لرد ولدمورت، دالاهوف را در آخرین لحظه خودکشی کشت. تنها کسی که در آن میان میخندید اسنیپ بود. هیچ کس چیزی را که او دیده بود ندیده بود. همان لحظه ای که نعش دالاهوف در میان هوا سقوط کرد او یک پروانه را دید که پرواز کنان به آسمان رفت. دالاهوف از پیله اش بیرون آمده بود. کسی چه میدانست؟ شاید اسنیپ هم میدانست روزی سرنوشت خوبی! شبیه این پیدا میکند.


ویرایش شده توسط آنتونین دالاهوف در تاریخ ۱۳۸۹/۹/۷ ۱۸:۵۵:۱۷


Re: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۱۳:۰۸ شنبه ۱۲ تیر ۱۳۸۹

اسلیترین، مرگخواران

ایوان روزیه


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۰۱ یکشنبه ۸ مرداد ۱۳۸۵
آخرین ورود:
امروز ۱۱:۲۸:۲۸
از سر قبرم
گروه:
ایفای نقش
کاربران عضو
مرگخوار
اسلیترین
ناظر انجمن
پیام: 1504
آفلاین
کافه خلوت بود.البته اگه چهار پنج نفری را که در گوشه ای از سالن جمع شده بودند نادیده بگیریم.حدودا یک ساعت از نیمه شب میگذشت و کافه چی که مشغول تمیز کردن آخرین لیوان ها بود با ناراحتی به آن چند نفر نگاهی انداخت.نمیدانست کار آنها چقدر طول میکشد.اصلا حس خوبی نسبت به اینکه انها آنجا هستند نداشت.امیدوار بود هرچه زودتر کارشان را تمام کنند و بزنند به چاک.کافه چی هیچ وقت دنبال دردسر نبود.

در آن سمت مردی با موهای بلند لنگان لنگان سطل آب را بلند کرد و روی سر کسی که در جلوی آنها به صندلی بسته شده بود خالی کرد.
کافه چی با اعتراض گفت:ببینم مسخره فکر کردی کی باید اونجا رو تمیز...
مرد با خشم به کافه چی نگاه کرد و گفت:هییششش.

مرد زخمی از سردی آب به خودش لرزید و به هوش آمد.قطرات آب دیدش را تار میکرد.مرد چاقی که کت مندرسی پوشیده بود جلو امد،با دست چانه مرد زخمی را بالا گرفت و گفت:میدونی چیه؟تا وقتی همه چی رو برامون تعریف نکردی امکان نداره بذاریم بخوابی!

مرد زخمی پوزخندی زد و گفت:فکر میکردم اسم شما اعضای محفله.قرار بود شما ها خوب باشین...ولی روش هاتون دست کمی از ما نداره!
مردی که می لنگید با خشم صورتش را در مقابل صورت او گرفت و در حالی که به زخم عمیق روی صورتش اشاره میکرد گفت:به این زخم نگاه کن.نصف صورتم رو جر دادی.درست وقتی که میخواستم اون ساحره رو از جلوی طلسمت دور کنم.فکر میکنی حالا من باهات مهربانانه برخورد میکنم؟

و چوب دستی اش را روی یکی از رخم های دست مرد فرو کرد.از درون زخم صدای جلز و ولز بلند شد و مرد با درد فریاد کشید و خودش را به اطراف تکان داد.
مرد چاق دست او را گرفت و گفت:بسه تام.چیکار داری میکنی؟اگه آلبوس بفهمه...
مرد خشمگین بود.جواب داد:بفهمه!که چی؟صد بار به خودش گفتم برای اعتراف گرفتن از اینا باید به زور متوسل شد.وقتی اونقدر قوی هستن که ذهنشون رو میبندن باید از همه راه های ممکن وارد بشیم.غیر از اینه؟

مرد زخمی لبخندی زد و بعد به سمت صورت تام تف کرد.سه نفر تام را گرفته بودند تا مانع آسیب رساندن او به اسیر شوند.
مرد چاق آهی کشید و گفت:منو میشناسی؟
مرگخواری سرش را تکان داد:آره.جانسون.پسر خاله لوپین.تا جاییکه یادم میاد برادرت رو خودم کشتم!

جانسون چشم هایش را بست،نفس عمیقی کشید و مستقیم به اصل مطلب اشاره کرد:خانواده هوراس کجان؟
مرگخوار خندید.با بلند ترین صدایی که میتوانست.اما خنده باعث میشد زخم های صورتش بیشتر خونریزی کند برای همین بعد از چند لحظه آرام شد و گفت:نمیدونم کجا به شما اعتراف گرفتن یاد دادن ولی کارتون خیلی مزخرفه!

تام با عصبانیت عربده کشید:ازت پرسید اونا کجان.
و چوب جادویش را به سمت چشم های مرگخوار نشانه گرفت.مرد کافه چی دیگر اصلا از اوضاع خوشش نمی آمد.لیوان ها را از روی پیشخوان برداشت و ترجیح داد پشت پیشخوان پناه بگیرد.
مرگخوار که هنوز پوزخند طعنه آمیزی بر لب داشت گفت:خیلی دلت میخواد بدونی اونا کجان تام پیر؟باشه.من بهت میگم.نیم کیلومتری دهکده یه درخت خیلی بزرگ هست بین تخته سنگ هایی که از کوه ریزش کرده.اگه بری اونجا میتونی پیداشون کنی.البته،باقی مونده هاشون رو!

هیچ کس درست متوجه نشد چه اتفاقی افتاده است.مرگخوار دست هایش را باز کرده بود،چوب جادوی تام را روی هوا قاپید و اولین طلسم را به سمت سینه او نشانه رفت.تام پیر دیگر نفس نمیکشید.در یک لحظه بارانی از طلسم ها بین دو طرف رد و بدل شد.مرد کافه چی با تمام قدرت خودش را به کف چوبی کافه چسبانده بود و آرزو میکرد ای کاش امروز پایش را در کافه نگذاشته بود!

لحظه ای بعد سر و صداها متوقف شد.کافه چی سرش را به آرامی بالا آورد.همه چیز خرد وخاکشیر شده بود.در میان خرابه های آن قسمت کافه میشد جسد چند مرد را تشخیص داد.صدای جلینگ در او را از جا پراند.مرگخوار در آستانه در ایستاده بود،طلسم سبز رنگی به سمت کافه چی فرستاد و بعد به آرامی از در خارج شد و درون سیاهی بیرون ناپدید شد.


ایوان روزیه...اسکلتی که وجود ندارد!


Re: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۱۶:۳۵ جمعه ۴ تیر ۱۳۸۹

بادراد ریشو


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۰۸ چهارشنبه ۲۹ اردیبهشت ۱۳۸۹
آخرین ورود:
۲۱:۱۰ پنجشنبه ۳۰ آذر ۱۳۹۱
از شیر موز فروشی اصغر آقا!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 88
آفلاین
قبل از ارسال پست :
شلپ شولوپ شیلیپ...
بادراد دور نامشو لیس زده میخواد به پای یک جغد نامه رو بزنه و تو خاطرات مرگخواران پستش کنه که یهو ولدمورت ظاهر میشه.
ولد: پست بیناموسی
باد : یک ذره!
ولد : بده ببینم.... و نامه رو از دست بادراد میگیره و مشغول خوندنش میشه.
بعد از ده دقیقه
ولد : مرتیکه این که حتی ویرگولشم بی ناموسیه!
باد : خب اون برای من یک ذره هست.
ولد : نه باید ویرایش بشه.
و شروع به ویرایش پست بادراد میکنه و بعد از چند دقیقه با رضایت خاطر نامه ویرایش شده رو به پای جغد میچسبونه و پستش میکنه.

----------------------------------------

پست :

روزی بادراد &^@$#@* و رفت به &%$%#$@#&*
خانوم : بیا این فیلمه رو باهم نگاه کنیم.
بادراد : فیلم چیه؟
خانوم : فیلم تحریک کننده ^%$^%$*%#@@
بادراد : $%$#^$#؟
خانوم : بادراد منو %%$^&$^
بادراد : نه من حوصله من بچه داری ندارم!
خانوم در همین لحظه به سمت بادراد میره و $@$##^%&)((_$#@
خانوم : آخ
بادراد : واخ
در همین لحظه در باز میشه و یکی دیگه میاد و $#@%&*)&*&%$
خانوم : آخ
بادراد : واخ
آقای تازه وارد : شاخ!!
کارگردان : کات! خوب نشد این صحنه.دوباره بادراد روی خانوم باید ^؛$%^&*^%*%^
بادراد دوباره روی خانوم %#$%$^^#$$#
خانوم : ^$#^%%&
بادراد : واخ
خانوم : جیـــــــغ
کارگردان : کات! یعنی چی آقا؟
خانوم : بادراد %#$@%$#$#@!
کارگردان رو به بادراد : Easy man! She is a nice girl
خانوم : فکر کنم داره میاد
بادراد : چی؟
خانوم : &$%&^%^*

Finish

-------------------------------------
ای لرد! خوبه که پستا بی ناموسی نباشه؟ از این به بعد همینجوری باشه فکر کنم خوبه!




Re: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۹:۲۵ یکشنبه ۲۳ خرداد ۱۳۸۹

سالازار اسلایتیرین


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۰:۱۰ یکشنبه ۱۶ اسفند ۱۳۸۸
آخرین ورود:
۲۰:۳۵ یکشنبه ۸ تیر ۱۳۹۳
از ما هم نشنیدن . . .
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 618
آفلاین
چون به هاگزمید رسیدیم ، از برهنگی و عاجزی به دیوانگان آزکابان ماننده بودیم و سه ماه بود موی سر بازنکرده بودیم و می خواستم که در گرما به رَوم باشد که گرم شوم که هوا سرد بود و جامه نبود و من و دوستم هریک لنگی کهنه پوشیده بودیم و پلاس پاره ای در پشت بسته از سرما.

گفتم اکنون ما را که در حمام گذارد ؟ پاتیلکی بود که شامکی در آن می پزاندم ، بفروختم و از بهای آن گالیونی چند،سیاه، در کاغذی کردم که به گرمابه بان دهم تا باشد که ما را دَمَکی زیادت تر در گرمابه بگذارد که شوخ از خود بازکنیم .

چون آن گالیونها را پیش نهادم ، در ما نگریست ؛ پنداشت که ما دیوانه ایم . گفت :

-« بروید که هم اکنون مردم از گرمابه بیرون می آیند .»

و نگذاشت که ما به گرمابه در رَویم . از آنجا با خجالت بیرون آمدیم و به شتاب برفتیم .
ما به گوشه ای باز شدیم و به تعجب در کار دنیا می نگریستیم و مکاری از ماسی پولی خارجکی می خواست ، و هیچ چاره ندانستیم .
ولی شنیده بودمی که ولدمورت امروز به هاگزمید بآمده و این بود فرصتی خوب تا ما هم به گرد او آییم و هم فرصتی بیابیم که شوخمان را آخر باز کنیم .

با آخرین ورق های مانده و مرکب خشک شده ، رقعه بنوشتم و هرگونه که بود آن را به لردسیاه رساندمی .
در حال دیدم که چهل گالیون بر ما فرستاد تا با آن به حمام رویم و جامه ای نو بر تن کنیم و روز بعد به مجلس لرد وزیر شدیم .
مردی بود لاغر و کچل و در عین حال ادیب و فاضل و بارز .

ما را به نزدیک خویش باز گرفت و مرا در بغل و گفت :

- « آیا از این خواسته ات مطمئن می بودی.»

و علامت مثبت مرا از سر بگرفتی .

پس آستینم را بالا زدی و چوب دستی را در به طرف دستم عریان من برگرفت .

نوری بدیدم سبز رنگ و سپس احساسی خوش و بوی زندگی تازه .


با تلخیص،خاطرات ناصر ژوزف مرگخوارانی


ویرایش شده توسط سالازار اسلایتیرین در تاریخ ۱۳۸۹/۳/۲۴ ۸:۱۶:۱۶

" -زندگي آنچه زيسته ايم نيست ، بلكه چيزي است كه به ياد مي آوريم تا روايتش كنيم ."
گابريل گارسيا ماركز




Re: خاطرات مرگ خواران
پیام زده شده در: ۱۶:۲۵ سه شنبه ۱۱ خرداد ۱۳۸۹

سالازار اسلایتیرین


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۰:۱۰ یکشنبه ۱۶ اسفند ۱۳۸۸
آخرین ورود:
۲۰:۳۵ یکشنبه ۸ تیر ۱۳۹۳
از ما هم نشنیدن . . .
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 618
آفلاین
ابولبادراد ریشو مردی بود صاحب رأی و صائب نظر . مریدان ،بسیار داشت و پیروان بی شمار .
روزی بر سکوی خانه نشسته بود و مریدان گرد وی حلقه زده بودند و حلّ مشکل می کردند.

مردی گفت : «ای پیر ، مرا با اهل ریدل جنگ افتاده است و اهل، مرا بیرون رانده و در بسته.» گفت :«به ریدل آییم و آشتی تو با اهل، باز کنیم.» و چنین شد .
مردی گفت :«ای پیر! صد گالیون می جویم» گفت :«بیابی» و چنین شد .

دیگری گفت : «ای پیر پدر بچه ای را گویم کودک را برمن سپار تا کلاس الخصوصی گذارکنم ولی وی نمی گذارد .» گفت : « شب خویش با وی کلاس می گذارم و تو در همان حال با کودکش بگذار.»

یک یک مریدان می آمدند و مراد می جستند از ابولبادراد .
ناگاه مردی درآمد و عریضه ای بداد سرگشاده و برفت .
ابوالبادراد، نخست آن عریضه ببویید و ببوسید و بر دیده نهاد و سپس خواند بیاغازید.

ناگاهی ، کف بر لب آورد و فریاد زد :«آب، آب!!» و از سکو درغلتید و بیهوش بیوفتاد.
مریدان برگرد وی جمع آمدند و چندان که پف نم بر صورت وی زدند و کاه گل در دماغ وی گرفتند، باهوش نیامود.

پس او را به سنت مانگو بردند و در «سی سی یو» بخوابانیدند که مگر سکته ای ملیح! کرده است. ساعاتی در آن حال ببود تا طبیب بیاماد و گفت : « ای پیر، تو را چه افتاده است؟»
ابولبادراد از لحن وی بدانست که طبیب از میدان وی است . پس زبان باز کرد و گفت : « آب ،آب!» آب بیاوردند که : «بنوش.» ننوشید و بمرد-رحمةالسالازار علیه.-

مریدان بر جنازه ی وی گرد آمدند و می گریستند که : «دریغا، آن پیر روشن ضمیر و آن شیر کلاس خصوصیکه به یک عریضه از پای دراوفتاد و بمرد.»
مریدی گفت :« ای یاران ، شاید بُوَد که آن عریضه بازنگریم تا چه شَعوَذه و طامات در آن نوشته است ؟ باشد که علّت تشنگی وی دریابیم و سبب موت بازشناسیم .»

عریضه بگشودند. قبض آب بهای خانگاه ابوالبادراد بود -اَنارسالازاربرهانَه- به نرخ تصاعدی ! و جیز آن هیچ نوبد. تمّت .

ــــــــــــــــــــــ
پ.ن :


" -زندگي آنچه زيسته ايم نيست ، بلكه چيزي است كه به ياد مي آوريم تا روايتش كنيم ."
گابريل گارسيا ماركز









شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.