خلاصه:
محفلیا یک جعبه‌ی موسیقی بی‌نام و نشون دریافت کردن که از بی‌خطر بودنش مطمئن نیستن. بعد از باز کردن جعبه با یک کاغذ مواجه می‌شن که خبر از سرگرمی چند مرحله‌ای می‌ده و اولیش یه معماس...

~~~~~~~

گابریل می‌پره رو کول دامبلدور و کاغذو از دستش بیرون می‌کشه.
- من معما رو حل می‌کنم. من معمای سرگرم‌کننده می‌خوام.

گابریل اینو می‌گه و شروع به خوندن محتوای نامه می‌کنه:
نقل قول:

ریموس دوباره تو سر خودش می‌کوبه.
- گابریل قرار نیست با دوباره خوندن از روی متن معما یهو حل بشه.

اما راهکار گابریل تنها به خوندن دوباره ختم نمی‌شه. بلکه شروع به در آغوش کشیدن کاغذ و در مرحله آخر، صحبت کردن باهاش می‌کنه بلکه خودش بگه جوابش چیه!

باقی محفلیون با ناامیدی نگاهشونو از گابریل برمی‌دارن و می‌ذارن یه گوشه واسه خودش سرگرم باشه.
ریموند نگاهی به سرتاپای الستور می‌ندازه.
- هی تو که اینقد ادعات می‌شه نمی‌خوای جوابو بگی و یه محفل ققنوس رو تحت‌تاثیر خودت قرار بدی؟
- اوه ریموند، شما همین الانشم به اندازه کافی تحت‌تاثیر من قرار گرفتین. ولی بعنوان راهنمایی می‌تونم بگم جواب معما داره تو دستای جوزفین ریز ریز می‌شه.

جوزفین با شنیدن اسمش یهو از جا می‌پره و باقی پاکت نامه‌‌ای که هنوز قربانی تیکه تیکه شدن نشده بود، از دستش میفته زمین.
- چی؟ نامه؟

- میوه! من میوه دوست!

گابریل با هیجان گفت و دوباره جلو اومد و جعبه رو برداشت. حالا اونقدری اونو به صورتش نزدیک کرده بود که نوک بینی‌ش باهاش تماس پیدا کرد؛ انگار که قرار بود اسرار کل جامعه جادوگری رو توی اون جعبه بلوری زیبا ببینه.

- شاید واقعا خطرناک نباشه پروفسور. شاید واقعا یکی با نیت خوب اینو برامون فرستاده.

این دفعه ریموند نظرش رو گفت و باعث شد پروفسور و ریموس به هم نگاه کنن و در سکوت و با نگاه‌هاشون با هم مشورت کنن.
بعد از چند دقیقه که اونا به هم خیره بودن و باقی محفلی‌ها هم منتظر رای نهایی‌شون بودن؛ پروفسور جلو اومد و جعبه رو از گابریل گرفت.
- خیلی خب. بازش می‌کنیم. فقط همه به حالت آماده باش باشین تا اگه طلسمی ازش خارج شد، دفعش کنیم.

بقیه سر تکون دادن و یه قدم عقب رفتن تا دایره دور پروفسور بزرگ‌تر بشه.

- چوبدستی‌ها آماده...

پروفسور دامبلدور طلسمی حبابی‌شکل رو دور جعبه موسیقی اجرا کرد تا در هوا معلق باشه. بعد خودش هم عقب رفت و با تکون دادن چوبدستی‌ش، در جعبه باز شد.

- همه پناه بگیرین!

ریموس فریاد زد و پاترونوس خودش رو فرستاد تا جلوی چیزهایی که از جعبه خارج می‌شد وایسه.
اشعه‌های رنگی از جعبه موسیقی بیرون می‌زد و حجم‌ش به قدری زیاد بود که حباب دورش رو ترکوند و حالا داشت به همه جای خونه گریمولد پرتاب می‌شد.

- آخ جون آتیش بازی! من آتیش بازی هم دوست!

قبل از اینکه گابریل بخواد به اشعه‌ها دست بزنه، آلنیس لباسش رو گرفت و کشوندش پشت کابینت.
عده ای پشت مبل‌ها پریدن و چند نفر هم زیر میز خزیدن. کسایی هم که به راه پله نزدیک‌تر بودن خودشون رو به طبقه دوم رسوندن. محفلی‌ها از پشت سنگرهاشون طلسم‌هایی روانه جعبه موسیقی کردن.
وقتی بالاخره جعبه آروم گرفت و دیگه چیزی ازش خارج نشد، ملت با احتیاط بیرون اومدن تا وضعیت رو بررسی کنن.
ریموس هشدار داد:
- به هیچی دست نزنین. نمی‌دونیم طلسمای لمسی روشه یا سمیه یا نه.

و این در حالی بود که گابریل یه مشت از کاغذ رنگی‌هایی که ظاهرا از جعبه موسیقی بیرون ریخته بود رو برداشته و رو هوا می‌ریخت. ریموس تو سر خودش کوبید.

- حداقل الان فهمیدیم نه طلسم روشه نه سمیه.

آلنیس در حالی که دستش رو روی شونه ریموس گذاشته بود، گفت تا آرومش کنه.
این بین، پروفسور سراغ خود جعبه رفت. کاغذی توی جعبه موسیقی بود. اون رو برداشت و تاش رو باز کرد و شروع کرد به بلند خوندنش:

نقل قول:

محفلیون به همدیگه نگاهی انداختن. کسی ایده‌ای نداشت؛ نه درباره معما و نه درباره کسی که پشت این قضایا بود.
ولی مثل اینکه پروفسور حدس‌هایی داشت، چون به سمت الستور قدم برداشت.
- زیر سر خودته، نه؟ قبل از اینکه وارد این خونه بشی خبری از معماهای بی نام و نشون و مرموز نبود. البته، جز اونایی که آرتور از روزنامه‌ها برامون می‌خوند. بگذریم. همین الان تمومش کن و برگرد پیش تام.
- اوه هاها البته که من طرفدار چیزهای سرگرم‌کننده‌ام، ولی این متاسفانه ساخته دست من نبوده. و به نظر میاد که بازی‌تون تازه شروع شده و من هم از تماشا کردنش لذت می‌برم.

الستور با عصاش به جعبه اشاره کرد و به دیوار تکیه داد.
حالا اونا معمایی داشتن که از طرف شخص نامعلومی مطرح شده بود و با حل کردنش، شاید به نشونه‌ای از اون شخص می‌رسیدن.

گابریل در فاصله چند سانتی‌متری لمس جعبه، توسط سایه الستور متوقف شد. الستور اصلی چوبدستی‌اش را دوبار به زمین کوبید و رو به گابریل گفت:
- اشتیاق زیادت رو تحسین می‌کنم اما این‌‌ که توسط اشخاص ناشناس به اشتباه هدف قرار گرفته بشی جالب به نظر نمیاد.
- اما خیلی گوگولی به‌نظر میاد که.

گابریل با این که همچنان جعبه را وسیله خطرناکی نمی‌دید و به آن علاقه‌مند هم بود، هشدار الستور را به حساب تجربه او گذاشت و سر جای قبلی‌اش برگشت.

پاتریشیا که بیشتر از قبل به جعبه به عنوان سمی مهلک نگاه می‌کرد با لحن شکاکی ادامه داد:
- واقعیت اینه و متاسفانه تحریف تاریخ به نفع خودمون هم حقیقت رو عوض نمی‌کنه گادفری، خیلیا دنبال نابودی ما هستن همون‌طور که خیلیا دنبال ثروت کنتس باثوری بودن. اونا موفق شدن نابودش کنن، ولی ما گول نمی‌خوریم! از وقتی که یادم میاد محفل کم بدخواه نداشته، یکیش همین مرگخوارا.

دامبلدور با همان حالتی که شایسته یک پیرمرد رهبر جبهه روشنایی با ریش های دومتری بود، به آرامی سرش را به نشانه مخالفت تکان داد.
- نه باباجان. اگه این فرستاده مرگخوارا بود حتما روش می‌نوشتن از طرف قدر قدرت‌ترین جادوگر معاصر و تمام عصرها، لرد ولدمورت کبیر به محفلی‌ های کم خرد. این نوشته بیشتر شبیه نامه فدایت شوم نیست‌؟

پاتریشیا به گونه‌ای از جعبه مرموز فاصله گرفت که انگار هر لحظه ممکن بود عده‌ای از داخلش بیرون پریده و علامت شوم را به هوا بفرستند.
- هیچوقت نمی‌شه فهمید چی توی سرشونه! اگه این هم یکی از اون حقه های پلیدشون برای جاسوسی از ما باشه چی؟ شاید اصلا همین الان داره صدامونو ضبط می‌کنه!

جوزفین با کنجکاوی جعبه را از جهت های مختلف بررسی کرد.
- جعبه‌ای که هم صدا میاره هم صدا می‌‌بره شبیه درختیه که هم میوه می‌ده و هم میوه میخوره...

خلاصه:
ساکورا آکاجی با هویت ناشناس یه جعبه ی موسیقی بلوری واسه محفلیا فرستاده و حالا محفلیا شک دارن که به جعبه دست بزنن یا نه، چون فکر می کنن ممکنه کسی به قصد نابودیشون این جعبه رو واسشون فرستاده باشه.

"سوال خوبیه، پروفسور. چرا باید بخوان کسایی به خوبی و مهربونی و مظلومی و معصومی و بی ریایی و راستگویی ما رو نابود کنن؟ مثلا همین خود من. دیشب یه دوجین مرگخوارو شکار کردم، بعدم گذاشتمشون تو دستگاه خون مرگخوارگیری مادر معنویم، بانو باثوری و هی فشارشون دادم، خونشون ریخت تو سطل، هی فشارشون دادم، خونشون ریخت تو سطل و اون قدر این کارو ادامه دادم که یه قطره خونم تو بدنشون نموند و حسابی خشک و چروکیده شدن و بعد دلتون نخواد، خونو نوش جان کردم و تفاله های مرگخوارا رو تو باغچه چال کردم."

"بابا جان، الان اینایی که گفتی یه مثال بود واسه نشون دادن خوبی محفلیا؟!"

"بله، پروفسور. چون خونای مرگخوارا رو هدر ندادم و بقایاشونم تو باغچه چال کردم تا کود بشن واسه گیاها. هر چی پلیدی و زشتی بود تبدیل میشه به برگای سرسبز و گلای سرخ خوشبو."

اشک شوق در چشمان گادفری جمع شد و گونه هایش از هیجان قرمز شد. خیلی مشعوف بود که این گونه تاریکی را به روشنایی تبدیل کرده و به عنوان یک عضو محفل ققنوس در راه آرمان هایش از انجام هر گونه خشونت بی جا پرهیز کرده، هرچند چهره ی همرزمانش نشان می داد که در مورد این موضوع با او موافق نبودند.

البته نه همه ی آن ها. گابریل که بعد از شنیدن حرف های گادفری به وجد آمده و کاملا مطمئن شده بود محفلی ها آن قدر با همه خوب هستند که امکان ندارد کسی قصد کشتنشان را بکند، با دستان گشوده به سمت جعبه ی موسیقی بلوری جست زد.

خانه گریمولد

ریموس بلافاصله بعد از خوندن کاغذ فریاد می‌زنه:
- بهش دست نزنین!

دامبلدور، پاتریشیا و جوزفین با وحشت انگار که جعبه بمبه و هر لحظه ممکنه منفجر بشه، پراکنده می‌شن و هرکدوم گوشه‌ای از اتاق پناه می‌گیرن.
پاتریشیا از پشت چوب‌لباسی مراتب تشکرش رو به گوش ریموس می‌رسونه که هم‌چنان کنار جعبه ایستاده بود و گویا می‌خواست خودش رو قربانی کنه تا محفل زنده بمونه.
- ممنونیم ریموس. برای همیشه بعنوان بزرگ‌ترین عضو فداکار محفل ازت یاد می‌کنیم.

ریموس انتظار چنین واکنشی رو از بقیه نداشت.
- من فقط گفتم بهش دست نزنین، نگفتم فرار کنین که.

اون سه نفر که تازه متوجه شده بودن چه سوتی‌ای دادن، آروم آروم از جایی که پناه گرفته بودن بیرون میان و دوباره دور جعبه حلقه می‌زنن.

- فرزندم، لطفا دفعه بعد واضح‌تر صحبت کن تا ما دچار سوء تفاهم نشیم. چند تا از مهره‌های بدنم طی این فرار جا به جا شد!

ریموس کاغذو رو به بقیه می‌گیره تا اونا هم بتونن متنشو بخونن.
- آخه خودمم مطمئن نیستم چه خبره. فقط وقتی دیدم از طرف یه ناشناسه... خب... به نظرم رسید بهتره بیشتر احتیاط کنیم؟
- معلومه که باید مواظب باشیم! اگه این وسیله‌ای برای نابودی محفل باشه چی؟

دامبلدور چندان با واکنش‌های هیجانی پاتریشیا موافق نبود.
- آروم باشین. چرا کسی باید بخواد ما رو نابود کنه؟

ساکورا از پنجره بیرون را نگاه کرد و لبخندی روی لب هایش شکل گرفت.

-چیز دیگه ای نمیخوای؟

زن فروشنده پرسید و به سکورا نگاه کرد که دوربین جادویی رو توی دستاش بالا و پایین میکنه.

-نه ممنونم همین رو میبرم.

نفوذ به این مغازه و دوست شدن با مغازه دار فقط برای اینکه بتواند ببیند هدیه اش به دست محفل رسیده یا نه ارزشش را داشت. هرچند دلش برای گلیون هایی که خرج کرده بود و دوربینی که خریده بود تا جلب توجه نکند می سوخت.

-براتون بچیپم ؟
-نه ممنونم همین طوری میبرم، عصرتون بخیر.

ساکورا در حالی که کت بلندش را روی شانه اش مرتب می کرد لبخند کوتاهی به زن زد.
-راستی راموندا...
-چی شده ساکورا؟
-دارم برای مسافرت میرم جایی و ممکنه چند وقت نباشم.

زن فروشنده مو های فر اش را که هر ثانیه تغییر رنگ میدادند پشت گوش هایش برد و با مرتب کردن پیشبند ساده و قوه ای رنگش لبخندی از ته دل زد، دندان های مرتب و سفید اش که با پوس کرمی رنگش ترکیب زیبایی می ساختند با لبخند نمایان شده بودند. ساکورا با خود فکر کرد، گاهی به سادگی و زیبایی این زن حسودی می کند.
-خوش بگذره عزیزم، بازم بیا.
-ممنونم.

به محض بیرون رفتن از مغازه باران شدیدی شروع شده بود، سرش را بالا گرفت .
-همینو کم داشتم، خوب شد روزی که جعبه موسیقی بلوری رو گرفتم همچین بارونی نیومد. امیدوارم دست شخص درست بیوفته.
همان طور که دختر دور می شد سیاهی خیابان او را در آغوش می گرفت و در میان صدای تازیانه وار باران دختر در دل شهر ناپدید شد.

صدای پاتریشیا از آن طرف به گوش رسید:
- واقعا نمی‌تونین حدس بزنین توی اون بسته چیه؟

جوزفین و دامبلدور برگشتند و به پاتریشیا نگاه کردند. او پایین پله‌ها ایستاده بود و ظاهرا تازه از اتاقش در طبقه‌ی بالا آمده بود. یک کتاب بزرگ و قدیمی در دست داشت و غلاف چرمی چوبدستی‌اش را از کمرش آویزان کرده بود. چهره‌اش مثل تمام وقت‌هایی شده بود که چیزی را می‌دانست که بقیه‌ی محفلی‌ها نمی‌دانستند.

دامبلدور پرسید:
- منظورت چیه، بابا جان؟

پاتریشیا جواب داد:
- کاملا مشخصه که توی اون بسته یه جعبه‌ی موسیقی بلوری‌ه.

جوزفین پرسید:
- جعبه‌ی چی؟

پاتریشیا گفت:
- جعبه‌ی موسیقی بلوری. توی قرون وسطی خیلی معروف بودن. اونا می‌تونستن همه‌ی صداهای دنیا رو دربیارن، فقط کافی بود بهش بگی. اما خب، یه وقتا هم بدون اینکه به صدایی فکر کنی از خودشون صدا تولید می‌کردن.

ریموس که تازه از آشپزخانه بیرون آمده بود پرسید:
- اینجا چه‌خبره؟

پاتریشیا توضیح داد:
- یه نفر یه جعبه‌ی موسیقی بلوری برامون فرستاده.

ریموس گفت:
- واقعا؟ خب زود باشین بازش کنین!

جوزفین در بسته را باز کرد. تویش یک جعبه‌ی موسیقی پایه‌دار و بلوری بود که آهنگ عجیبی پخش می‌کرد. دامبلدور، پاتریشیا و ریموس توی بسته سرک کشیدند.

ریموس گفت:
- یه یادداشت هم توشه!

او کاغذی از تویش درآورد. روی کاغذ نوشته بود:
نقل قول:

اصولاً الستور به حدی خفن ظاهر شده بود که عده‌ای ظن بردن که نکنه قراره در آینده جبهه‌ی خودش رو برپا کنه و واسه‌ی دو جبهه مانع کسب بشه؟ اما نه. اینطور که بوش می‌اومد اون بیشتر علاقه داشت که از دو جبهه محض حظ خودش سوء‌استفاده کنه. شاید برای الستور دنیا و موجوداتش جز برای لهو و لعب آفریده نشده بودن. شاید واقعاً چیز والاتری هم وجود داشت، اما نه برای اون. اما آیا این به‌خاطر انتخاب خودش بود یا اینکه سرشتش ایجاب می‌کرد؟ شاید هردو. شاید یکی‌ش. شاید هیچ‌کدوم.

گادفری دراومد که:
-شکست؟ ما فقط غصه می‌خوریم که چرا نتونستیم مرگخوارها رو به راه راست هدایت کنیم. که البته بعدش هم با یه نوشیدنی کره‌ای جبران می‌شه.

البته بعضی‌هاشون حتی غصه هم نمی‌خوردن. فقط همون نوشیدنی کره‌ای رو می‌رفتن بالا و با شب وجدان راحت سرشون رو می‌ذاشتن روی بالش. این بازی طولانی‌مدت دیگه براشون شده بود عادت و بیشتر از اینکه فکرشون مشغول برانداختن جبهه‌ی مقابل باشه، به فکر حفظ جبهه‌ی خودشون بودن، به فکر محافظت پیوندهای ایجاد شده.

سایه‌ی الستور برای گادفری شکلکی درآورد، به این معنی که «خودت رو گول نزن، ما همه بین راه راست و کج زیگراگی درحال حرکتیم».

دامبلدور جلو اومد.
-اگه نیت واقعی‌ت اینه...

عینک نیم‌دایره‌ایش که از روی دماغش سر خورده بود پایین رو هل داد بالا و ادامه داد:
-اول باید یه گفتگوی خصوصی باهم داشته باشیم و قول ‌و قرارهایی باهم بذاریم.

جماعت می‌تونستن قسم بخورن برقی که به چشم‌هاش دوید عینکش رو درخشوند.

چند روز بعد

-می‌گم که... پروفسور؟ یه بسته‌ی مشکوک بین بسته‌های پستی‌مونه. کسی همچین چیزی سفارش نداده گویا.
-منظورت از عجیب چیه باباجان؟
-ملاحظه بفرمایید!

جوزفین جعبه‌ی کاغذپیچ‌شده‌ای رو گذاشت روی میز. روش نوشته شده بود «فقط توسط محفلی‌ها باز شود».
هردو مدتی شکاکانه و فکورانه به نوشته و جعبه خیره شدن.
یحتمل تله یا شوخی بود.
ولی شاید هم... نبود؟

پس از چند لحظه این‌ پا و اون پا کردن، در نهایت جوزفین تسلیم کنجکاویش شد و جعبه رو برداشت تکون داد ببینه چجور چیزی توشه.

جعبه وزنی نداشت، چیزی هم توش تلق و تلوق نکرد.
اما یهو از توی جعبه صدای خرچ‌خرچِ خوردن بیسکوییت اومد.
هردو یکی از ابروهاشون رفت بالا.

جوزفین دوباره جعبه رو تکون داد و گوشش رو بهش نزدیک کرد.
صدای شکستن ظرفی بلوری به گوش رسید؛ گرخید و جعبه رو از خودش عقب کشید.
قضیه داشت بودار می‌شد.

-خب... یه بار دیگه.

و این دفعه، جعبه شروع کرد به پخش‌کردن آهنگی سخیف.

ساکنین خونه پنهان شماره 12 گریمولد، اعضای محفل ققنوس، با حالت عجیبی به همدیگه نگاه کردن. حالت عجیبی مثل دل‌شوره، یا مثل احساس خنثی شدن یک طلسم خیلی قدرتمند در محدوده اطرافشون. که در این مورد، همه‌شون می‌دونستن قوی‌ترین طلسم محیط اطرافشون، طلسم پوشاننده خونه شماره 12 ئه. بنابراین همه با چوبدستی‌های کشیده و هوشیاری، به سمت پنجره‌ها رفتن تا شاید بتونن عامل اتفاق رو کشف کنن.

و در اولین نگاه، به سادگی تمام کشفش کردن. زیر نور آفتاب که کل میدان گریمولد رو روشن کرده بود، الستور مون داشت با آرامش، در حالی که عصاش رو توی دست چپش می‌چرخوند، به سمت در خونه که دیگه پنهان نبود، میومد.

محفلیا طبیعتا این موضوع رو بر نمی‌تابیدند، بنابراین سریع به دو گروه تقسیم شدن. گروه اول رفتن به سمت جایی که سایه الستور رو با هاله‌ای از نور محاصره کرده بودن که یه وقت فرار نکنه. و گروه دوم مستقیم به سمت در خونه گریمولد رفتن.

گروه اول، دیدن که هاله هست و سایه نیست. سرشونو خاروندن، یکم تعجب کردن، رفتن از درون و بیرون و انواع زوایا حتی هاله نور و محل تحت محاصره‌ش رو چک کردن. بعد حتی با هاله نور چشم در چشم شدن و با حالت نگاهش کردن، انگار که انتظار داشتن که هاله نور که توسط خودشون با جادو به وجود اومده، سایه الستور رو فراری داده باشه.

- ما اینجا داریم زحمت میکشیم، شما نمک نشناسای #$$^$%&%^#@#$^^*%$&&*!

گروه اول محفلی‌ها تراماتایز شدن. حتی تابلوی خانم بلک هم تا حالا همچین حرفایی بهشون نزده بود. به‌نظر می‌رسید که تنها گذاشتن یه هاله نور با تابلوی خانم بلک، کار درستی نبوده. محفلی‌ها همون‌جا به خودشون قول دادن که دیگه از این کارا نکنن. و البته هاله نور هم تقاص کارشو داد. دومین طلسم شکسته‌شده در اون روز.
و گروه اول محفلی‌ها، به گروه دوم محفلی‌ها که جلوی در بودن و به الستور که همین‌طور نزدیک می‌شد، نگاه می‌کردن، ملحق شدن.
بعد از دیدن الستور، دومین چیز سایه‌ش بود که کنارش روی زمین جلو میومد و براشون دست تکون میداد و لبخند پلیدی هم به لب داشت.

فلش بک

- شکستن ارتباط سایه و صاحبش مثل اینه که مغز یک نفر رو از توی سرش در بیاری و انتظار داشته باشی هم‌چنان فکر کنه، یا حتی زنده بمونه. همینقدر غیرممکن!

الستور گفت، در حالی که گوش‌هاش توسط گابریل دچار قلقلک شده بودن. و بعد گابریل به صورت سر و ته از جلوی صورتش آویزون شد و به چشماش نگاه کرد.
- یعنی میگی اگه سایه‌ت ازت جدا بشه میمیری؟!
- اوه نه... البته که نه عزیز من، صرفا میگم جدایی غیرممکنیه، مگر به اراده هر دومون باشه. چون خب... میدونی که بعضی وقتا حتی منم نمیدونم چی تو ذهن سایه‌م میگذره. یکی ذهن اون، یکی هم تو. هاهاهاها!
- پس دوباره میپرسم، ال، چرا میذاری سایه‌ت ازت جدا بشه؟

الستور گابریل رو از روی سرش برداشت و کنار صندلیش روی زمین گذاشت.
- هر چیز خوبی وقتی از حد بگذره، سرگرم کننده بودنش رو از دست میده.
- پس چرا من رو همیشه کنار دستت نگه میداری و حواست بهم هست؟
- به خاطر اینکه بهتره شیطانی که میشناسیش حواسش بهت باشه، نه شیطانی که نمیشناسیش.

و گابریل به فکر فرو رفت و شروع کرد به خاروندن سرش و بعدشم تصمیم گرفت با یه قیچی کند بره سر وقت چندتا حشره که خیلی آروم داشتن کنار دیوار اتاق برای خودشون راه می‌رفتن.
گابریل می‌خواست باهاشون بازی کنه.
با قیچی کندش.
بدون قصد آسیب به حشرات.
و بدون عملی برای آسیب به حشرات.
گابریل صرفا از قیچیش برای حشرات یه طاق بلند درست کرد که از وسطش رد بشن و خودش تشویقشون کنه.

پایان فلش بک

آلبوس دامبلدور از بین محفلی‌ها جلو اومد. قدش بلند بود و عینک نیم‌دایره‌ایش نور خورشید رو با قدرت منعکس می‌کرد.
- اجازه نمیدیم به کسی آسیبی بزنی. از اینجا برو، بدون آسیب، و به تام بگو دفعه بعدی باید بیشتر تلاش کنه!

لحنش جدی و تهدیدآمیز بود. چیزی که محفلی‌ها خیلی به ندرت، فقط در جدی‌ترین و خطرناک‌ترین مواقع از دامبلدور شنیده بودن.

- آهاهاها... اگه می‌خواستم اینجا به کسی آسیب بزنم، تا الان انجامش داده بودم!

الستور یک قدم دیگه جلو اومد.
و بعد سیل طلسم‌های رنگارنگ به سمتش روانه شد.
لبخند روی لب‌های شیطان حتی پررنگ‌تر شد، و در جواب طلسم‌هایی که با تمام سرعت به سمتش میومدن، عصاش رو روی زمین کوبید. در عرض چند ثانیه پیچک‌هایی از جنس سایه از روی زمین بیرون اومدن و تمام طلسم‌های محفلی‌هارو گرفتن و خفه کردن و تکون تکون دادن و توی خودشون حل کردن و بعدشم برگشتن توی زمین.

محفلی‌ها چند ثانیه علامت سوال بالای سرشون شکل گرفت و متوقف شدن.

- سل...


و دوباره سیل بعدی طلسم‌ها به سمت الستور به راه افتاد که دوباره بدون زحمت خاصی خنثی شد.

- ...ام!

محفلیا تعجب کردن. الستور فقط با آرامش ایستاده بود و بهشون سلام میکرد. اصولاً دشمنی که همچین قدرتی رو به نمایش گذاشته، باید می‌تونست حداقل به چندتاییشون آسیب بزنه، اگر که می‌خواست. و این موضوع، برای محفلی‌ها چیز جدیدی بود و کنجکاویشون رو برانگیخته بود.

- ببینید، من قصد جاسوسی ندارم. باور کنید حتی برای خنده هم که شده اطلاعات غلط جا به جا میکنم صرفاً! فقط دنبال سرگرمی هستم! و چی سرگرم کننده‌تر از یه عده جادوگر آرمان‌گرا که تو یه خونه مخفی شدن و دارن سعی میکنن با سیاهی بجنگن و هی شکست میخورن و هی تلاش میکنن؟

محفلی‌ها به هم نگاه کردن.

_آره، درسته، تو یه جادوگری تام!

لرد سیاه با حیرت به دامبلدور خیره شد. البته دامبلدور به سختی دیده میشد، برای همین چشم هایش را جمع کرد.
_اما... اما من فقط تامم!
_خب، فقط تام، تو یه جادوگری!

دامبلدور نمیدانست چیِ این صحنه ها برایش آشنا است، انگار این دیالوگ ها را در یک فیلم دیده بود. از طرفی دیگر، فقط تام قصد نداشت از موضع خودش کوتاه بیاید.
_من فقط تامم!

پروفسور اصرار کرد.
_خب، فقط تام، تو یه جادوگری!

لرد سیاه پا کوبید و لب ورچید.
_اما من فقط تامم!

پروفسور به مهربانی و خونسردی اش معروف بود، اما این بار واقعا احساس میکرد خونش دارد به جوش می آید. از بین دندان هایش گفت:
_باشه فقط تام، اما تو یه جادوگری!

لرد سیاه لخ لخ کنان پاپوشِ کهنه اش را در آورد و مثل یک چوبدستی به سمت پروفسور گرفت.
_گوش کن پیرمرد بوگندوی کوچیک، من فقط تامم!
_تو گوش کن، فقط تام-
_نه!

لرد سیاه قصد نداشت گوش کند. پاپوشش را بالا گرفت و تلپی کوبید روی کله ی پروفسوری که روی میز مقابلش ایستاده بود. صدای "عیح" ملایمی به گوش رسید و پروفسور صاف شد. سپس بعد از چند ثانیه با صدای تلقی به حالت سه بعدی برگشت، و پا به فرار گذاشت. هر چند قدم یک بار لرد دوباره میکوبید روی سرش و دامبلدور با عیحی پهن میشد و با تلقی جمع میشد، تا اینکه از لبه ی میز سقوط کرد و توی مایع سبز رنگ و سردی افتاد.

سرما وجود پروفسور را فرا گرفت، در مایع غلیظ دست و پا میزد اما نیرویش برای اینکه خودش را روی آن نگه دارد کافی نبود. به زیر کشیده شد و در همان حال با باقی توانش فریاد زد.
_تو یه جادوگر-قلپ قلپ...

دامبلدور در تلاش برای نفس کشیدن، چند جرعه از مایع سبز رنگ را فرو داد. سرخ شد و کبود شد و سیاه شد و کم کم چروکیده تر از چیزی شد که بود و مثل یک آلوی پلاسیده، تالاپی به انتهای پاتیلی که بنظر میرسید حاوی یکی از معجون های قدیمی هکتور باشد برخورد کرد. سپس، اتفاقات عجیب پشت سر هم افتادند. احساس کرد سرش از مایع سبز رنگ بیرون میزند و احساس کرد پاتیل برای باسنش زیادی کوچک است. برخورد هوای سرد به موهایش را حس کرد و سپس ضربه ی خفیفی را که از پاپوش لرد سیاه به سرش وارد شد، ضربه ای که حالا دیگر نمی توانست لهش کند.

دامبلدور معجون قدیمی هکتور را خورده بود و بزرگ شده بود.

چند ثانیه به لرد سیاه که پاپوش به دست روبرویش ایستاده بود خیره شد، سپس ریشش را توی پاتیل چلاند و این کار تقریبا پاتیل را مثل روز اولش پر کرد. پاتیل را زیر بغلش زد و به لرد سیاه پشت کرد تا برود باقی محفلی ها را پیدا کند. فقط تام هم پاپوشش را پایش کرد و رفت توی باغچه حلزون له کند.