به جادوگران خوش آمدید

نقل قول:

جعبه موسیقی میپچرخید و چشمان محفلیان به آن خیره شده بود. گویی هیپنوتیزم شده باشند. سپس جعبه موسیقی شروع به صحبت کرد!!
_ هیس! هیشکی جُم نخوره! میخوام یه داستان براتون بگم: خیلی ها حتما با خودشون فکر کردن که اگه سالازار اسلایترین از مدرسه هاگوارتز طرد نمیشد و قهر نمیکرد، چی میشد؟ حالا با من بیاین تا بهتون بگم چی میشد:

سال 2025 - هاگوارتز

همه دانش آموزان روبروی جایی ایستاده بودند که به "ساعت شنی هاگوارتز" معروف بود. حالا جلسه اول کلاس ها تمام شده بود و نمره ها به روز رسانی شده بود:

نقل قول:

کم کم زمزمه هایی بین دانش آموزان پیچید:
_ صد رحمت به آمبریج!
_ آره واقعا صد رحمت به آمبریج!
_ آره آره واقعا واقعا صد رحمت به آمبریج!

در همین لحظه ناگهان صدای پاقی آمد و سالازار اسلایترین به همراه شخص دیگری در آن جا ظاهر شد.
سالازار که گوش های دراز و تیزی داشت، کاملا بلد بود چطور از آن ها استفاده کند و طبیعتا متوجه صحبت های دانش آموزان شده بود، بنابراین به همراه فرد همراهش، روبروی همه ایستاد، چوبدستیش را جلوی گلویش گرفت و زیر لب گفت "بطنین"
_ صدای سالازار اسلایترین با شما صحبت میکند!

ناگهان یکی از دانش آموزان که عینکی ته اسکانی به چشم داشت و جای زخمی خیلی کوچک روی پیشانیش بود که نشان میداد از نوادگان هری پاتر است، دستش را بلند کرد!

سالازار با ناراحتی:
_ چیه؟
_ آقا اجازه؟ چرا صدای شما با ما صحبت میکنه؟!
_ سکوت! این فضولی ها به تو یه وَجَب بچه نیامده! چون که هیچکس در شان و منزلت ما نیست که بتواند مستقیم با ما صحبت کند! جای صحبت شما حقیرزادگان با ما در دستشویی میرتل گریان(ارتباط با مدیر هاگوارتز) است!

دوباره همان دانش آموز دستش را بالا برد و این بار بدون اجازه گفت:
_ آقا اجازه؟ یعنی چی آخه؟ جای دانش آموزان هاگوارتز توی دستشوییه؟!! دفتر شما اونجاست یعنی؟!!

سالازار بادی از بینی اش بیرون داد و با عصبانیت گفت:
_ جای دفتر پدرت اونجاست بی تربیت! جای تو و بقیه دانش آموزان اونجاست نه دفتر ما! اونجا مخصوص تو و سایر دانش آموزانه نه ما! ما دفتر خودمونو داریم!

سالازار با ناراحتی ادامه داد:
_ کدام پدرسوخته ای جرات کرد ما را با آمبریج که پیرزنی عقده ای بوده مقایسه کند؟!

باز همان دانش آموز دستش را بالا برد و گفت:
_ آقا اجازه؟ ما بودیم کـــ...

هنوز حرف دانش آموز فوق الذکر به پایان نرسیده بود که طلسمی سبزرنگ از سمت سالازار روان شد و به آن دانش آموز خورد و او مرد!

شخصی که همراه سالازار بود و سر کچلی داشت و شنل سیاهی بر تن کرده بود و دماغ نداشت! ریز ریز خندید ... اما بقیه دانش آموزان میخکوب شدند.

سالازار دوباره با شور و حرارت و عصبانیت، صحبتش را ادامه داد:
_ شاید اعتراضتان به نحوه و چینش گروه ها در تابلوی شنی بوده! همینه که هست! اصلا ما گروه اسلایترین را که متعلق به بنده می باشد همین حالا قهرمان اعلام میکنیم

سالازار بلافاصله دستش را تکان داد و همه قلعه سبزرنگ شد و در آن بین، تعدادی از دانش آموزان که سبزپوش بودند نیز از خوشحالی بالا و پایین پریدند... اما شخصی که همراه سالازار بود گلویش را صاف کرد و غُر و لُندی کرد و زیر لب "اِهِم اِهِم" کرد. سالازار که همانطور که گفتیم گوش هایی دراز و تیز داشت و به صدا حساس بود، سریع سرش را به سمت همراهش برگرداند و گفت:
_ چته تام؟!
_ چیزه جد گرامی! میخواستم بگم اسلایترین گروه ما هم هست!
_ ساکت تام! اونجا فقط گروه منه! مایی وجود نداره!
_ خب حالا اینو ولش! آخه تازه هنوز جلسه اول تموم شده! چرا هنوز هیچی نشده گفتید اسلایترین قهرمان شده؟! ضایع س خب!
_ چی؟! حرف های ما ضایع س؟!
_ آره دیگه خداییش!

اینجا بود که ناغافل سالازار قاطی کرد و پَرِش زد بر روی تام! و با هم گلاویز شدند...

خلاصه تا آخر این پست: محفلیا یک جعبه‌ی موسیقی بی‌نام و نشون دریافت کردن که از بی‌خطر بودنش مطمئن نیستن. بعد از باز کردن جعبه با یک کاغذ مواجه می‌شن که خبر از سرگرمی چند مرحله‌ای می‌ده و اولیش یه معماس. اما قبل از اینکه تلاشی برای حل معما بکنن، با همدیگه مشغول حرف زدن و دعوا کردن میشن، که متوجه می‌شن، اسم همدیگه رو یادشون نمیاد و فکر می‌کنن یه افرادی همراهشونن که اصلاً اونجا نیستن. آخر سیریوس چشمش به جعبه موسیقی می‌خوره و میفهمه اون جعبه داره کار می‌کنه و شاید همون باعث این شده که حافظه‌شون مختل بشه.

---

دامبلدور همینطور که لبخندش به لبش بود نگاه نافذش رو به یک یک محفلی‌ها انداخت و منتظر واکنش‌های اونا به این سخن حکیمانه‌ش بود.

- هِه؟!

سیریوس به نمایندگی از بقیه که مثل خودش گیج شده بودن این رو گفت و دوباره همه نگاه‌ها به سمت پیرِ همه چیز دون محفل برگشت.

دامبلدور یه پاستیل خرسی از توی جورابش در آورد، بازش کرد و چندتاش رو با همدیگه توی دهنش انداخت و گفت:
- میگما! بعضی وقتا برای تداوم دوستی، باید اسم دوستامون یادمون بره که بتونیم بهتر به کمکایی که بهمون کردن و قراره بکنن فکر کنیم!

بازم کسی چیزی نفهمید. همه دوباره به همدیگه نگاه می‌کردن که ببینن آیا کسی چیزی دستگیرش شده یا نه! اما دریغ از حتی یه نفر!

ریگولوس دستی به موهای لختش کشید و اونا رو از روی صورتش کنار زد و جویده جویده گفت:
-  ام... پروفسور میشه یه کمی بیشتر توضیح بدین؟ اونجوری که باید و شاید هنوز عمق مطلب برامون جا نیفتاده!

پروفسور دامبلدور که عشق کرده بود هیشکی حرفش رو نفهمیده دست کرد توی کمربند شلوارش و یه نوشابه کوکاکولا مشکی کشید بیرون. یه قاشق فلزی هم از توی ریشاش در آورد. با صدای پالاقی در نوشابه را باز کرد و قل‌قل‌قل‌قل یه قلپ بزرگ نوشابه سر کشید. بعد همینطور که دهنشو با پشت دستش پاک می‌کرد دوباره شروع به توضیح دادن کرد:
- بذارین تا یه جور دیگه بهتون بگم. فرض کنید که یه دوستی دارید. باهاش در رفت آمدین. یه ارتباط خوبی با هم دارین. حالا من میگم شاید یه موقع هایی هم برای تداوم این دوستی، اسم دوستانمون یادمون بره تا بتونیم بهتر به کمکایی که بهمون کردن و قراره بکنن فکر کنیم!

مودی که دیگه اعصابش بوی تخم مرغ گندیده گرفته بود با پای مصنوعیش زد زیر میز و فریاد کشید:
- مردک تو هم دیگه پی‌پیش رو در آوردی! هی همونو تکرار می‌کنی و فقط اولش رو عوض می‌کنی! خب عین بچه جادوگر بگو یه جمله قلمبه سلمبه از خودم در آوردم که هیشکی نفهمه و رخ ریونکلاو بگیرم!

دامبلدور در حالی که دستش داشت توی جیب ساعتیش دنبال یه بسته چیپس می‌گشت، وسط راه خشکش زد! دستشو از جیب ساعتیش بیرون کشید و با نگاهی سرد به مودی زل زد! توی چشماش اشک حلقه زده بود!
- این بود جواب من؟ این بود نتیجه زحمات من؟! خب منم آدمم دیگه. منم اشتباه می‌کنم. خیلی آدم بی‌درکی هسی. بیا اصلاً این محفل مال تو. دیگه نه من نه این محفل!

چند لحظه بعد دامبلدور غیب شد و رفت.

در حالی که سکوتی تالار رو فرا گرفته بود، لیلی در حالی که با سر به مودی اشاره می‌کرد، آروم زیر لب از گادفری پرسید:
- میگم... این آقاهه کیه؟ چرا سر اون آقا ریش سفیده داد زد؟

گادفری لبخندی زد و گفت:
- عجیبه که اینو نمی‌شناسی! همه اعضای محفل این رو می‌شناسن. این چیزه دیگه... ام... صبر کن الان میگم. نمی‌دونم چرا اسمش یادم نمیاد! جوزفین اسم این آقا چی بود؟

بعد اطرافش رو نگاه کرد و دنبال جوزفین گشت. اما هیچ جوزفینی جواب نداد!

سیریوس زد زیر خنده و در حالی که گادفری رو مسخره می‌کرد گفت:
جوزفین کیه؟ توهم زدی برای خودت؟ ما اینجا جوزفین نداریم. گابریل این رفیقمون خیلی انگار رد داده دیگه!

همینجوری که برگشته بود و سعی می‌کرد با آرنج به گابریل بزنه تا با همدیگه به اون شخص رنگ پریده بخندن، کسی به نام گابریل رو پیدا نکرد!

هیبرنیوس که تازه یه بوهایی داشت می‌برد زیر لب گفت:
- منم اسم هیچکدومتونو یادم نمیاد! فک می‌کردم ابولولو اینجاست ولی اونم نیست!

مودی یه بار دیگه، این بار با پای غیر مصنوعیش زیر میز زد و داد کشید:
- از بس ابلهین که هر چی می‌گم «هوشیاری دائمی» حالیتون نمیشه! الان فک کنم یه طلسمی چیزی داره رومون اجرا میشه که احمق شدیم!

درست زمانی که سیریوس قصد داشت اعتراض کنه و به مودی بگه که خیالاتی شده نگاهش به همون جعبه موسیقی افتاد که حالا داشت کار می‌کرد. بدون اینکه کسی کوکش کرده باشه!

- معلومه که فایده داره...

پروفسور دامبلدور گفت.
محفلی‌ها ناگهان با صدای پروفسور از جا پریدن. اما خیلی نپریدن. عادت داشتن. انگار پروفسور صدای یه نویسنده خیالی رو می‌شنید و گاهی وقتا باهاش حرف می‌زد. پس محفلی‌ها به حرف زدن‌های یهویی پروفسورشون عادت کرده بودن. اما نفهمیدن که چه فایده‌ای داره؟ یا اصلا چی فایده داره؟ و چرا؟!

همه با تعجب درحالی‌که به پروفسور خیره شده بودن، منتظر بودن که دامبلدور جواب سوال مطرح شده رو بده و سریع برن سراغ مسئله‌ی بعد که زودتر برن و نهار بخورن. خیلی وقت بود که درگیر بودن و گرسنه‌شون شده بود. اما پروفسور دامبلدور که انگار سرگرم شده بود و خوش خوشانش شده بود، از اینکه گادفری اسم هیبرنیوس رو لو نداد بسیار لذت برد. دوست داشت تعداد معماها زیاد بشن و درگیری محفلی‌ها و تلاش و همدلیشون رو ببینه کیفور بشه.

پس پروفسور هم جواب نگاه متعجب محفلی‌ها رو با نگاهی متعجب‌تر داد و برای چند ثانیه توی چشمای تک تکشون زل زد. بعد آب‌‌نبات لیمویی از جیبش درآورد و مشغول باز کردن بسته‌ش شد.
- به نظر من که خیلی هم بد نشد که اسمش رو یادمون نمیاد...

و بعد آب‌نباتی که باز شده بود رو از داخل بسته درآورد و داخل دهنش گذاشت و با گشاده رویی و لبخند به هیبرنیوس نگاه کرد.
- گاهی لازمه برای تداوم دوستی، اسم دوستانمون یادمون بره تا بتونیم بهتر به کمکایی که بهمون کردن و قراره بکنن فکر کنیم!

نگاهِ اکثریت محفلی ها، به ترتیب بین جوزفین و نامه‌ی ریز ریز شده می‌گذشت. محفلی ها چیزی از نامه یادشون نمیومد. اصلا مگه جز اون کاغذ، نامه‌ی دیگه‌ای هم در کار بود؟ شاید محفلی ها حافظه‌ی ضعیفی داشتن. شایدم نویسنده‌س که حافظه ضعیفی داره. یا حتی شاید محفلی ها طلسم شدن تا نتونن معما رو حل کنن و برای همینه که نامه رو یادشون نمیاد. به هرحال هر کدوم از این موارد هم که باشه، نتیجه‌ای یکسان در بر داره؛ محفلی ها نمی‌دونستن چیکار باید بکنن!

- همه‌ی این تلاش ها بیهوده و مزخرفه.

صدا، صدای آشنایی نبود. اما خب صدای جدیدی هم نبود! همه می‌دونستن که این صدا متعلق به یکی از اعضای محفله. اما اون عضو انقدر نامرئی و محو شده بود که هیچکس نمی‌تونست بفهمه واقعا چه کسی داره حرف می‌زنه... پس همگی نگاه هاشونو بین هم گذروندن و منبع صدا رو دنبال کردن تا اینکه به هیبرنیوس رسیدن. اما حتی بعد از دیدن چهره‌ش، هیچکس نتونست اونو به خاطر بیاره. نه بخاطر اینکه آدمِ مهمی نبود و زود فراموش میشد، که بلکه برعکس، اون توی جنگ های خیلی مهمِ محفل حضور داشت و همیشه با شوخی ها یا ترفند های مسخره، محفلی ها رو اذیت میکرد. حتی اگه خودشم به خاطر نمیاوردن، صد در صد میمون آزار دهنده و پر سر و صداش رو به یاد میاوردن که هرروز صبح، مثل یه گونه‌ی خروسِ نادر، شروع به جیغ و داد می‌کرد. بله، محفلی ها نمی‌تونستن فراموشش کنن. اما در اون لحظه، میمونش کنارش نبود! و خودشم دیگه خودش نبود! موهاش تا روی کمرش بلند شده بود و کلاهِ همیشه تمیزش، پر از خاک و گِل شده بود.

- قدش خیلی بلنده. دو متری میشه. کسی رو داریم که قدش دو متر باشه؟
- شاید یه ویزلی‌عه! شایدم یه نفوذی و جاسوسه!
- من که میگم از این جعبه‌هه بیرون اومده. شاید مثل چراغ جادو که یه غول داره، این جعبه هم برا خودش غول داره!
- اما ما که جعبه رو نمالیدیم. غول چراغ جادو هم فقط وقتی که بمالیش بیرون میاد.
- صبر کنید ببینم... شما منو یادتون نمیاد؟
- ... غولِ جعبه موسیقی حرف زد!
- من غول جعبه موسیقی نیستم. اسم دارم برا خودم. یه اسم خیلی خوشگل هم دارم!

هیبرنیوس با چهره‌ای زار و غم دیده به محفلی ها نگاه می‌کرد. و گادفری از بین جمعیت پوزخندی می‌زنه و انگشتشو روی نوک بینی‌ش می‌کشه. اما هیچکس متوجهش نمیشه. هیچکس به جز جوزفینی که دوباره تیکه های باقی مونده نامه رو ریز ریز می‌کرد و زیر چشمی همه رو زیر نظر داشت تا یهویی لو نره، نگاهش نمی‌کردن! اما گادفری عصبی نمیشه. بلکه به این فکر می‌کنه که شاید این، بهترین فرصت برای نوشیدنِ خونِ یکی از محفلیون باشه. همگی انقدر تمرکز کرده بودن که حتی متوجهِ خالی شدن خونشون از رگ های خودشون هم نمی‌شدن! همگی فقط درحال فکر کردن بودن... اما گادفری جواب رو می‌دونست. می‌دونست اونی که جلوشون وایساده، کیه و چرا اونجا وایساده. برای همینم به جای اینکه تخیلاتش رو اجرایی کنه و خونِ محفلی ها رو از رگ هاشون جدا بکنه، تصمیم گرفت سناریوی دوم رو اجرایی کنه. و سناریوی دوم برای گادفری این بود که آدم خوبی بمونه، هویتِ مردِ قد بلند رو اعلام کنه و دانای کل شناخته بشه.

- همگی دقت کنید! من می‌دونم این کیه... این یه پری‌زاده که می‌خواد کمکمون کنه تا معما رو حل کنیم.
- نه، نیستم! البته هستم... اما خب نیستم! گوش بدید ملت. این منم، هیبرن-
- صبر کن. اگه خودت بگی که دیگه ارزشی نداره. باید خودمون بفهمیم.

بله. کسر شأن بود که محفلی ها یکی از اعضای خودشونو فراموش کرده باشن. شاید فراموش کردن اون نامه و یا حتی پیدا نکردنِ جواب برای معما، چیز خاصی نباشه. اما اینکه یکی از خودشونو فراموش کنن، چیز خیلی خاصی حساب میشه! پس باید خودشون هویتِ مرد رو پیدا می‌کردن. و برای همینم سعی می‌کردن پازل های تیکه تیکه‌ی ذهنشون رو جمع کنن تا شاید بفهمن که کدوم یکی از اعضای گروهِ خودشون رو فراموش کردن... اما آیا فایده‌ای هم در بر خواهد داشت؟

خلاصه:
محفلیا یک جعبه‌ی موسیقی بی‌نام و نشون دریافت کردن که از بی‌خطر بودنش مطمئن نیستن. بعد از باز کردن جعبه با یک کاغذ مواجه می‌شن که خبر از سرگرمی چند مرحله‌ای می‌ده و اولیش یه معماس...

~~~~~~~

گابریل می‌پره رو کول دامبلدور و کاغذو از دستش بیرون می‌کشه.
- من معما رو حل می‌کنم. من معمای سرگرم‌کننده می‌خوام.

گابریل اینو می‌گه و شروع به خوندن محتوای نامه می‌کنه:
نقل قول:

ریموس دوباره تو سر خودش می‌کوبه.
- گابریل قرار نیست با دوباره خوندن از روی متن معما یهو حل بشه.

اما راهکار گابریل تنها به خوندن دوباره ختم نمی‌شه. بلکه شروع به در آغوش کشیدن کاغذ و در مرحله آخر، صحبت کردن باهاش می‌کنه بلکه خودش بگه جوابش چیه!

باقی محفلیون با ناامیدی نگاهشونو از گابریل برمی‌دارن و می‌ذارن یه گوشه واسه خودش سرگرم باشه.
ریموند نگاهی به سرتاپای الستور می‌ندازه.
- هی تو که اینقد ادعات می‌شه نمی‌خوای جوابو بگی و یه محفل ققنوس رو تحت‌تاثیر خودت قرار بدی؟
- اوه ریموند، شما همین الانشم به اندازه کافی تحت‌تاثیر من قرار گرفتین. ولی بعنوان راهنمایی می‌تونم بگم جواب معما داره تو دستای جوزفین ریز ریز می‌شه.

جوزفین با شنیدن اسمش یهو از جا می‌پره و باقی پاکت نامه‌‌ای که هنوز قربانی تیکه تیکه شدن نشده بود، از دستش میفته زمین.
- چی؟ نامه؟

- میوه! من میوه دوست!

گابریل با هیجان گفت و دوباره جلو اومد و جعبه رو برداشت. حالا اونقدری اونو به صورتش نزدیک کرده بود که نوک بینی‌ش باهاش تماس پیدا کرد؛ انگار که قرار بود اسرار کل جامعه جادوگری رو توی اون جعبه بلوری زیبا ببینه.

- شاید واقعا خطرناک نباشه پروفسور. شاید واقعا یکی با نیت خوب اینو برامون فرستاده.

این دفعه ریموند نظرش رو گفت و باعث شد پروفسور و ریموس به هم نگاه کنن و در سکوت و با نگاه‌هاشون با هم مشورت کنن.
بعد از چند دقیقه که اونا به هم خیره بودن و باقی محفلی‌ها هم منتظر رای نهایی‌شون بودن؛ پروفسور جلو اومد و جعبه رو از گابریل گرفت.
- خیلی خب. بازش می‌کنیم. فقط همه به حالت آماده باش باشین تا اگه طلسمی ازش خارج شد، دفعش کنیم.

بقیه سر تکون دادن و یه قدم عقب رفتن تا دایره دور پروفسور بزرگ‌تر بشه.

- چوبدستی‌ها آماده...

پروفسور دامبلدور طلسمی حبابی‌شکل رو دور جعبه موسیقی اجرا کرد تا در هوا معلق باشه. بعد خودش هم عقب رفت و با تکون دادن چوبدستی‌ش، در جعبه باز شد.

- همه پناه بگیرین!

ریموس فریاد زد و پاترونوس خودش رو فرستاد تا جلوی چیزهایی که از جعبه خارج می‌شد وایسه.
اشعه‌های رنگی از جعبه موسیقی بیرون می‌زد و حجم‌ش به قدری زیاد بود که حباب دورش رو ترکوند و حالا داشت به همه جای خونه گریمولد پرتاب می‌شد.

- آخ جون آتیش بازی! من آتیش بازی هم دوست!

قبل از اینکه گابریل بخواد به اشعه‌ها دست بزنه، آلنیس لباسش رو گرفت و کشوندش پشت کابینت.
عده ای پشت مبل‌ها پریدن و چند نفر هم زیر میز خزیدن. کسایی هم که به راه پله نزدیک‌تر بودن خودشون رو به طبقه دوم رسوندن. محفلی‌ها از پشت سنگرهاشون طلسم‌هایی روانه جعبه موسیقی کردن.
وقتی بالاخره جعبه آروم گرفت و دیگه چیزی ازش خارج نشد، ملت با احتیاط بیرون اومدن تا وضعیت رو بررسی کنن.
ریموس هشدار داد:
- به هیچی دست نزنین. نمی‌دونیم طلسمای لمسی روشه یا سمیه یا نه.

و این در حالی بود که گابریل یه مشت از کاغذ رنگی‌هایی که ظاهرا از جعبه موسیقی بیرون ریخته بود رو برداشته و رو هوا می‌ریخت. ریموس تو سر خودش کوبید.

- حداقل الان فهمیدیم نه طلسم روشه نه سمیه.

آلنیس در حالی که دستش رو روی شونه ریموس گذاشته بود، گفت تا آرومش کنه.
این بین، پروفسور سراغ خود جعبه رفت. کاغذی توی جعبه موسیقی بود. اون رو برداشت و تاش رو باز کرد و شروع کرد به بلند خوندنش:

نقل قول:

محفلیون به همدیگه نگاهی انداختن. کسی ایده‌ای نداشت؛ نه درباره معما و نه درباره کسی که پشت این قضایا بود.
ولی مثل اینکه پروفسور حدس‌هایی داشت، چون به سمت الستور قدم برداشت.
- زیر سر خودته، نه؟ قبل از اینکه وارد این خونه بشی خبری از معماهای بی نام و نشون و مرموز نبود. البته، جز اونایی که آرتور از روزنامه‌ها برامون می‌خوند. بگذریم. همین الان تمومش کن و برگرد پیش تام.
- اوه هاها البته که من طرفدار چیزهای سرگرم‌کننده‌ام، ولی این متاسفانه ساخته دست من نبوده. و به نظر میاد که بازی‌تون تازه شروع شده و من هم از تماشا کردنش لذت می‌برم.

الستور با عصاش به جعبه اشاره کرد و به دیوار تکیه داد.
حالا اونا معمایی داشتن که از طرف شخص نامعلومی مطرح شده بود و با حل کردنش، شاید به نشونه‌ای از اون شخص می‌رسیدن.

گابریل در فاصله چند سانتی‌متری لمس جعبه، توسط سایه الستور متوقف شد. الستور اصلی چوبدستی‌اش را دوبار به زمین کوبید و رو به گابریل گفت:
- اشتیاق زیادت رو تحسین می‌کنم اما این‌‌ که توسط اشخاص ناشناس به اشتباه هدف قرار گرفته بشی جالب به نظر نمیاد.
- اما خیلی گوگولی به‌نظر میاد که.

گابریل با این که همچنان جعبه را وسیله خطرناکی نمی‌دید و به آن علاقه‌مند هم بود، هشدار الستور را به حساب تجربه او گذاشت و سر جای قبلی‌اش برگشت.

پاتریشیا که بیشتر از قبل به جعبه به عنوان سمی مهلک نگاه می‌کرد با لحن شکاکی ادامه داد:
- واقعیت اینه و متاسفانه تحریف تاریخ به نفع خودمون هم حقیقت رو عوض نمی‌کنه گادفری، خیلیا دنبال نابودی ما هستن همون‌طور که خیلیا دنبال ثروت کنتس باثوری بودن. اونا موفق شدن نابودش کنن، ولی ما گول نمی‌خوریم! از وقتی که یادم میاد محفل کم بدخواه نداشته، یکیش همین مرگخوارا.

دامبلدور با همان حالتی که شایسته یک پیرمرد رهبر جبهه روشنایی با ریش های دومتری بود، به آرامی سرش را به نشانه مخالفت تکان داد.
- نه باباجان. اگه این فرستاده مرگخوارا بود حتما روش می‌نوشتن از طرف قدر قدرت‌ترین جادوگر معاصر و تمام عصرها، لرد ولدمورت کبیر به محفلی‌ های کم خرد. این نوشته بیشتر شبیه نامه فدایت شوم نیست‌؟

پاتریشیا به گونه‌ای از جعبه مرموز فاصله گرفت که انگار هر لحظه ممکن بود عده‌ای از داخلش بیرون پریده و علامت شوم را به هوا بفرستند.
- هیچوقت نمی‌شه فهمید چی توی سرشونه! اگه این هم یکی از اون حقه های پلیدشون برای جاسوسی از ما باشه چی؟ شاید اصلا همین الان داره صدامونو ضبط می‌کنه!

جوزفین با کنجکاوی جعبه را از جهت های مختلف بررسی کرد.
- جعبه‌ای که هم صدا میاره هم صدا می‌‌بره شبیه درختیه که هم میوه می‌ده و هم میوه میخوره...

خلاصه:
ساکورا آکاجی با هویت ناشناس یه جعبه ی موسیقی بلوری واسه محفلیا فرستاده و حالا محفلیا شک دارن که به جعبه دست بزنن یا نه، چون فکر می کنن ممکنه کسی به قصد نابودیشون این جعبه رو واسشون فرستاده باشه.

"سوال خوبیه، پروفسور. چرا باید بخوان کسایی به خوبی و مهربونی و مظلومی و معصومی و بی ریایی و راستگویی ما رو نابود کنن؟ مثلا همین خود من. دیشب یه دوجین مرگخوارو شکار کردم، بعدم گذاشتمشون تو دستگاه خون مرگخوارگیری مادر معنویم، بانو باثوری و هی فشارشون دادم، خونشون ریخت تو سطل، هی فشارشون دادم، خونشون ریخت تو سطل و اون قدر این کارو ادامه دادم که یه قطره خونم تو بدنشون نموند و حسابی خشک و چروکیده شدن و بعد دلتون نخواد، خونو نوش جان کردم و تفاله های مرگخوارا رو تو باغچه چال کردم."

"بابا جان، الان اینایی که گفتی یه مثال بود واسه نشون دادن خوبی محفلیا؟!"

"بله، پروفسور. چون خونای مرگخوارا رو هدر ندادم و بقایاشونم تو باغچه چال کردم تا کود بشن واسه گیاها. هر چی پلیدی و زشتی بود تبدیل میشه به برگای سرسبز و گلای سرخ خوشبو."

اشک شوق در چشمان گادفری جمع شد و گونه هایش از هیجان قرمز شد. خیلی مشعوف بود که این گونه تاریکی را به روشنایی تبدیل کرده و به عنوان یک عضو محفل ققنوس در راه آرمان هایش از انجام هر گونه خشونت بی جا پرهیز کرده، هرچند چهره ی همرزمانش نشان می داد که در مورد این موضوع با او موافق نبودند.

البته نه همه ی آن ها. گابریل که بعد از شنیدن حرف های گادفری به وجد آمده و کاملا مطمئن شده بود محفلی ها آن قدر با همه خوب هستند که امکان ندارد کسی قصد کشتنشان را بکند، با دستان گشوده به سمت جعبه ی موسیقی بلوری جست زد.

خانه گریمولد

ریموس بلافاصله بعد از خوندن کاغذ فریاد می‌زنه:
- بهش دست نزنین!

دامبلدور، پاتریشیا و جوزفین با وحشت انگار که جعبه بمبه و هر لحظه ممکنه منفجر بشه، پراکنده می‌شن و هرکدوم گوشه‌ای از اتاق پناه می‌گیرن.
پاتریشیا از پشت چوب‌لباسی مراتب تشکرش رو به گوش ریموس می‌رسونه که هم‌چنان کنار جعبه ایستاده بود و گویا می‌خواست خودش رو قربانی کنه تا محفل زنده بمونه.
- ممنونیم ریموس. برای همیشه بعنوان بزرگ‌ترین عضو فداکار محفل ازت یاد می‌کنیم.

ریموس انتظار چنین واکنشی رو از بقیه نداشت.
- من فقط گفتم بهش دست نزنین، نگفتم فرار کنین که.

اون سه نفر که تازه متوجه شده بودن چه سوتی‌ای دادن، آروم آروم از جایی که پناه گرفته بودن بیرون میان و دوباره دور جعبه حلقه می‌زنن.

- فرزندم، لطفا دفعه بعد واضح‌تر صحبت کن تا ما دچار سوء تفاهم نشیم. چند تا از مهره‌های بدنم طی این فرار جا به جا شد!

ریموس کاغذو رو به بقیه می‌گیره تا اونا هم بتونن متنشو بخونن.
- آخه خودمم مطمئن نیستم چه خبره. فقط وقتی دیدم از طرف یه ناشناسه... خب... به نظرم رسید بهتره بیشتر احتیاط کنیم؟
- معلومه که باید مواظب باشیم! اگه این وسیله‌ای برای نابودی محفل باشه چی؟

دامبلدور چندان با واکنش‌های هیجانی پاتریشیا موافق نبود.
- آروم باشین. چرا کسی باید بخواد ما رو نابود کنه؟

ساکورا از پنجره بیرون را نگاه کرد و لبخندی روی لب هایش شکل گرفت.

-چیز دیگه ای نمیخوای؟

زن فروشنده پرسید و به سکورا نگاه کرد که دوربین جادویی رو توی دستاش بالا و پایین میکنه.

-نه ممنونم همین رو میبرم.

نفوذ به این مغازه و دوست شدن با مغازه دار فقط برای اینکه بتواند ببیند هدیه اش به دست محفل رسیده یا نه ارزشش را داشت. هرچند دلش برای گلیون هایی که خرج کرده بود و دوربینی که خریده بود تا جلب توجه نکند می سوخت.

-براتون بچیپم ؟
-نه ممنونم همین طوری میبرم، عصرتون بخیر.

ساکورا در حالی که کت بلندش را روی شانه اش مرتب می کرد لبخند کوتاهی به زن زد.
-راستی راموندا...
-چی شده ساکورا؟
-دارم برای مسافرت میرم جایی و ممکنه چند وقت نباشم.

زن فروشنده مو های فر اش را که هر ثانیه تغییر رنگ میدادند پشت گوش هایش برد و با مرتب کردن پیشبند ساده و قوه ای رنگش لبخندی از ته دل زد، دندان های مرتب و سفید اش که با پوس کرمی رنگش ترکیب زیبایی می ساختند با لبخند نمایان شده بودند. ساکورا با خود فکر کرد، گاهی به سادگی و زیبایی این زن حسودی می کند.
-خوش بگذره عزیزم، بازم بیا.
-ممنونم.

به محض بیرون رفتن از مغازه باران شدیدی شروع شده بود، سرش را بالا گرفت .
-همینو کم داشتم، خوب شد روزی که جعبه موسیقی بلوری رو گرفتم همچین بارونی نیومد. امیدوارم دست شخص درست بیوفته.
همان طور که دختر دور می شد سیاهی خیابان او را در آغوش می گرفت و در میان صدای تازیانه وار باران دختر در دل شهر ناپدید شد.