کارت دعوت



صبح زود بود و "هري" روي تخت دراز کشيده و دستش را تکيه­گاه سرش قرار داده­بود و اتاقش را­ از نظر مي­گذراند،اتاقي­که ­محل اقامتش طـي شش سـال گذشته در خانه­ي دورسلي­ها بود...درست از همان سالي که فهميد جادوگر است. تک­تک خاطراتش در­ آن اتاق را به ياد مي­آورد:طرح­ريزي نقشه­هاي مختلف براي بدست­آوردن نامه­هايي که براي او فرستاده مي­شد و روزشماري­اش براي رفتن به "هاگوارتز" ...اولين ملاقاتش با دابي و زنداني­شدنش در اتـاق بـه خاطر خرابکاري او...دريافت اولين کارت­ها و کادوهاي تولدش(بدون حساب آوردن به اصطلاح کـادوي "دورسلي" هـا که اغـلب جوراب­هـاي کهنه­ی­ عـمو ورنون بود)...سوزش ناگهاني جاي­زخمش و همچنين تصورشيرين تماشاي فينال جام­جهاني کوييديچ ...بي­قراري و قدم­زني­هايش به خاطر بي­خبري از دنياي جادويي و نقشه­هاي "ولدمورت"...در انتظار ماندنش براي رسيدن "دامبلدور" و نجات­دادن او ازآنجا...

اما اکنون همه­ي اين­ها در نظرش پوچ و مسخره بود و حتي گاهي تعجب مي­کرد کـه چگونه چنين مسائلي او را ناراحت يا خوشحال کرده­اند زيرا مشکلات و افکارش در اين تابستان چيزي فراتر از آن مسائل بود.در سال­هاي قبل معمولاً دورسلي­ها او را در اتاقش زنداني مي کردند ولي امسال هري به ميل و اختيار خودش در اتاق مانده­بود و تمام­­مدت به راهي که در پيش­داشت فکرمي­کرد،راهي که در آن تا چند ماه پيش راهنمايي داشت اما در حالي­که هنوز در اوايل جاده بودند آن راهنما او را تنها گذاشته­بود.پروفسور­دامبلدور تنها مسير را به هري نشان داده­بود و طي کردن مسير به عهده­ي او بود زيرا خودش در اين راه کشته شده­بود.

در واقع هري فقط اطلاعاتي را درباره­ي گذشته­ي­ ولدمورت و اين که او براي فنا ناپذيري تعدادي جاودانه­ساز درست کرده­بود مي­دانست(جاودانه­ساز کلمه­ايست که در مورد وسيله­اي به کار مي رود که شخصي بخشي از روحش را در آن پنهان کرده­است).

ولدمورت موفق به ساختن هفت جاودانه­ساز شده­بود و هري ابتدا بايد اين جاودانه­سازها را پيدا و نابود مي­کرد.البته دو جاودانه­ساز نابود شده­بود،يکي دفتر خاطرات "ريدل" که خود هري در سال دوم تحصيلش آن را از بين برده­بود.سال گذشته هم دامبلدور انگشتر "گونت" را نابود کـرده بـود و با اين حساب پنج جاودانه ساز ديگر باقي مي­ماند:فنجان "هافلپاف" ، "نگيني" مارِولدمورت،چيزي که متعلق به "گريفندور" يا "ريونکلا" بود،قاب­آويز "اسليترين" و در آخرين قسمت روحي بود که در بـدن ولدمورت قرار­داشت و براي نابود کردن آن بايد ولـدمورت را از بين مي­بردند و طبق پيشگويي تنها هري قادر به از بين­بردن او مي­شد.

اما در مورد يکي از جاودانه­سازها مشکلي وجود داشت...قاب­آويز اسلايترين همان جاودانه­سازي که بدست­آوردنش باعث تضعيف قدرت دامبلدور شده­بود اما معلوم شد آن يک قاب­آويزِتقلبي است­که تنها يک يادداشت به همراه دارد.ر.ا.ب شخصي بود که اين يادداشت را برجا گذاشته و طبق آن جاودانه­ساز اصلي را از بين برده بود.هري طي زماني که در خانه­ي دورسلي­ها بود مدت زيادي را صرف فکر کردن درباره­ي آن يادداشت کرده و سعي کرده­بود حدس بزند چه­کسي ممکن است نويسنده­ي آن يادداشت باشد،اما تنها چيزي که توانسته­بود از آن نوشته برداشت کند دو احتمال بـود:يکي اين­که آن­شخص مرگ­خوار بـوده زيرا تنها مرگ خواران ولدمورت را "لرد سياه" صدا مي­زدند و ديگر اين­که آن شخص اکنون مرده­است.البته همه­ي اين­ها حدس و گمان بود و از طرفي هري حدس ديگري هم مي­زد،آيا ممکن بود آن قاب­آويز تقلبي و يادداشت،تنها براي دست­ به سرکردن­ باشد؟شايد خود ولدمورت آن­ها را آن­جا گذاشته بود تا اگر کسي به رازش پي برد با خيال آن­که تمام جاودانه­سازها را از بين برده به جنگ با او برود و در عوض خودش کشته­شود!اين هم حدس و گماني بيش نبود.

هري همان­طور که غرق دراين افکاربود و به گوشه­اي از اتاقش خيره­نگاه مي­کرد با شنيدن صداي برخورد چيزي با شيشه­ي پنجره از جايش پريد.باعجله به طرف پنجره رفـت و آن را بـازکـرد. "ارول" جغد خانواده­ي "ويـزلي" روي لبه­ي­ پنجره افتاده بود،هري اورا بلند و سرش را نوازش­کرد،ارول چشم­هايش را گشود و با صداي ضعيفي هوهو کرد،هـري دو پاکت نـامه را از پاي او بـازکـرد­ و او را در قفس "هدويگ" گذاشت که هنوز از شکار شبانه­اش بازنگشته­بود سپس روي تختش نشست و يکي از پاکت­ها را باز کرد،دوکارت از آن بيرون افتاد،يکي از کارت­ها که رنگ طلايي داشت کارت دعوت به عروسي "بيل" و "فلور" بود که روز دوم اوت و در باغ کوچک خانواده­ي ويزلي برگزار مي­شد،اما کارت ديگر چه بود؟!هري آن­يکي کارت که صورتي رنگ بود را برداشت،آن کارت هم کارت دعوت بود،کارت دعوت بـه عروسي پروفسور "لوپين" و "تانکس" !عـروسي آن­ها هـم دوم اوت و در بـاغ خانواده­ي ويزلي برگزار مي­شد.هري که هم متعجب شده بود هم خوشحال پاکت ديگر را برداشت و آن را بازکرد،نامه­اي از طرف "رون" بود:

هري عزيز

هري هيچ معلومه چيکار مي­کني؟پس چرا نيومدي خونه­ي ما؟امسال ديگه هيچ کس تورو مجبور نمي­کنه که اون­جا بموني پس زودتر راه بيفت و بيا.مامان مي­گه چون امسال به سن قانوني مي­رسي مي­خواد يه تولد درست­وحسابي برات بگيره، ما همه مي­خوايم قبل از عروسي اينجا باشي.

پ.ن.ببخشيد که نامه رو با ارول فرستادم،چاره­ای نداشتم چون "خرچال" کارت "فرد "و "جرج "رو برده.اميدوارم طولش نداده­باشه و تا قبل از روز تولدت برسه.



اگر سال­هاي قبل رون از هري مي­خواست زودتر به خانه­شان برود و هري هم مي­توانست اين کار را انجام­دهد بي ­برو برگرد و بدون اتلاف وقت چمدانش را مي­بست و مي­رفت،اما امسال بايد تا تولد هفده سالگيش همان­جا مي­ماند زيرا اين خواسته­ي دامبلدور بود.بنابراين بلند شد،تکه­اي کاغذ پوستي برداشت و شروع به نوشتن کرد:

رون عزيز

فکر کنم ارول کمي دير رسيده چون امشب تولدمه،اما در هر حال من تا قبل از تولدم نمي اومدم بنابراين من فردا صبح راه مي­افتم،به زودی ميبينمت.



هری نامه را در پاکتي گذاشت و از آنجا که فکر نمي کرد ارول بتواند نامه را تا خانه­ي رون ببرد ترجيح­داد آن را روی ميز بگذارد و منتظر بازگشت هدويگ بماند.

دوباره روی تختش دراز کشيد و به فردا صبح همين ساعت فکر کرد،تصور اين­که می­توانست برای هميشه از "پريوت درايو" برود بسيار شيرين­بود.حدس مي­زد امسال بيشتر از هميشه به او در پناهگاه خوش بگذرد زيرا امسال او و رون هم اجازه داشتند از جادو استفاده کنند،از طرفی عروسی بيل و فلور و همچنين پروفسور لوپين و تانکس را در پيش رو داشتند،روزبيست و چهارم اوت هم بايد به همراه رون امتحان جسم­يابي مي­دادند(رون زودتر مي توانسته امتحانش را بدهد اما خودش نامه­ای برای هری فرستاده و گفته­بود منتظر می­ماند تا با هم امتحان بدهند).اما اين تابستان بدی بزرگی نيز داشت و آن اين­که بعد از تابستان هاگوارتزی در کار نبود زيرا به احتمال زياد بسته می­شد،اما حتی اگر هاگوارتزی در کار بود هم هری نمی­توانست به آن­جا برود زيرابايد وظيفه­اش راانجام می داد.

دوباره به جاودانه­سازها رسيده بود و از آنجا که دلش نمی­خواست برای هزارمين بار به اين مسئله فکرکند و از ترس و وحشت راهی که در پيش­دارد بازهم ساعت­ها در اتاقش بماند و فکرکند از تختش برخاست تا پايين­برود و صبحانه اش

را بخورد.

آن روز هری و "دادلی" در خانه تنها بودند زيرا عمو "ورنون" به خاطر جلسه­ي مهمی مجبور شده­بود صبح زود خود را به محل کارش برساند،خاله "پتونيا" هم برای خريد بيرون رفته­بود.وقتي هری از پله­ها پايين می­رفت به اين موضوع فکر مي­کرد که اي­کاش دادلی هنوز خواب باشد زيرا ممکن بود چون در خانه تنها هستند سر ميز صبحانه مشکلی پيش بيايد و هری به هيچ­وجه دوست­نداشت روز آخرش در آن خانه جاروجنجال راه بيفتد.

هنگامی که هری به در آشپزخانه رسيد دادلی را ديد که جلوی يخچال قوز کرده بود و تندتند شکلات در دهانش مي­چپاند،روی ميز آشپزخانه دو بشقاب قرار داشت که در هر کدام مقداری گريپ­فروت دست­نخورده گذاشته­بودند.هری به چارچوب در تکيه داد و گفت:

- نچ­نچ­نچ ،"دی بزرگ" مامانت اصلاً خوشحال نمي­شه اگه بفهمه رژيمتو شکستی.

دادلی به­سرعت صورت خوک­ مانندش را برگرداند،دورِ­دهانش شکلاتی شده­بود. او ابتدا با ترس به هری نگاه­کرد اما بعد سعی کرد حالتی بی­خيال به خود بگيرد و گفت:

- تو که جرأت نداری به مامانم چيزی بگی.

- چرا همچين فکری مي­کنی؟

درهمان لحظه صدای بازوبسته­شدن در از طرف حال آمد و دادلی با حالتی که قرار­بود تهديدآميز باشد اما بيشتر ملتمسانه بود به هری نگاه­کرد روی صندلی نشست و سعی­کرد نسبت به هری بي­توجه باشد،هری هم نشست و شروع به خوردن گريپ­فروتش کرد.خاله پتونيا وارد آشپزخانه شد و گفت:

- اوه سلام دادرز،بالاخره بيدار­شدی عزيزِ­مامان؟

خاله­پتونيا بسته­های خريدش را روی کابينت گذاشت و شروع­کرد به قرار­دادن مواد­غذايي در يخچال.دادلي چيزی نگفت،او زير­چشمي به هری نگاه مي­کرد اما هری تصميم­نداشت چيزی به خاله­پتونيا بگويد،دليل نداشت روز آخر خاطره­ي بدی از خود برجا بگذارد بنابراين خيلی سريع صبحانه­اش را خورد و به اتاقش بازگشت.

هدويگ و ارول روی ميز ايستاده و مشغول خوردن شکار هدويگ(يک موش مرده)بودند.هدويگ با ديدن هری سرش را از روی شکارش برداشت و هوهو کرد و دوباره شروع به خوردن­کرد.هری منتظر­ماند تا آن­ها غذايشان را بخورند و بعد پاکت را برداشت و به پای هدويگ بست و گفت:

- اين نامه رو به خونه­ي رون برسون و خودت هم همون جا بمون،ارول هم باتو مياد...مواظبش باش.

هری پنجره را باز کرد تا آن­ها بروند،هدويگ ابتدا روی شانه­ي هری نشست آن را به آرامي فشرد و سپس به همراه ارول رفت.هری آن­قدر آن­ها را نگاه­کرد تا بالاخره در پهنه­ي آسمان ناپديد­شدند.

ادامه دارد ...