ببخشيد،اين فصل خيلی خوب از آب در نيومد البته حق بدين که فکر باز شدن مدرسه ها خودش باعث ميشه تمرکز آدم به هم بريزه و درنتيجه داستانش مسخره بشه.لطفاً الکی تعريف نکنيد و مشکلهاشو بگين،متشکرم.(درضمن اگه خواستين اسممو بنويسين،بنويسين لينزی و مثل اسم قبلم اسامی به قول طرف بي ناموسی بهم نسبت ندين)

دره­ی گودريک

اگر هری فکر کرده­بود درس تغييرشکل استثناست و می­تواند در بقيه­ی درس­ها بهتر عمل­کند يا اين­که در تغييرشکل هـم پيشرفت خواهد کرد و مشکلش رفـع می­شود در همان هفته­ی اول فهميد که در اشتباه است.

در اولين جلسه­ی وردهای جادويی به همه يک محفظه­ی فلزی داده­شد که قرار بود در آن شعله­های آتش به وجود آورند.هری تا آخر زنگ موفق به انجام اين کار نشد و در لحظات آخر درحالی­که اميدی به موفق شدن نداشت چوبدستيش را بيرون از محفظه­ی شيشه­ای تکانی داد و با بی­حوصلگی گفت:فليميوس (flamious)...شعله­های آتش از نوک چوبدستی هری بيرون آمد،مستقيم به طرف پروفسور فليت­ويک رفت و ردای او را به آتش کشيد و هری مجبور شد تا نيمه­شب جريمه نويسی کند.همچنين در دومين جلسه­ی دفاع در برابر جادوی سياه تانکس از آن­ها خواست با استفاده از وردهای غيرلفظی با يکديگر دوئل کنند و درنتيجه هری حتی نتوانست طلسم پا ژله­ای کراب را منحرف کند.در پايان سومين جلسه­ی تغييرشکل لاک­پشت هری هنوز بدون هيچ تغييری بر روی ميز قرار داشت و حالا که به جز هرميون چند نفر ديگر هم موفق به تبديل لاک­پشتشان به حلزون شده­بودند اين موضوع نگران­ کننده­تر شده­بود.هری در کلاس معجون­سازی سنگ تمام گذاشته و محلول راستيش به جای يک معجون بی­رنگ تبديل به معجون قرمز رنگی شده­بود که بوی شلغم پخته از آن برمی­خاست.

البته وضع هری در مقابل نويل چندان بد نبود.درس نويل بدتر از قبل و خرابکاری­هايش بيشتر شده­بود اما چنان وضع اسف­باری داشت که ديگر هيچ­کس دلش نمی­آمد مسخره­اش کند.هنگامی­که نويل لاک­پشتش را به يک تمساح تبديل کرد(و خودش هم نفهميد چگونه اين کار را کرده)و کلاس را به هم ريخت هيچ­کس چيزی نگفت و پروفسور مک­گونگال هم که در گذشته با هر خرابکاری نويل او را به باد سرزنش می­گرفت بدون هيچ حرفی تمساح را دوباره به لاک­پشت تبديل کرد و انگار نه انگار که اتفاقی افتاده از بچه ها خواست به کارشان ادامه دهند.

تنها چيزی که باعث می­شد هری اعتماد به نفسش را از دست ندهد اين بود که رون هم مانند خودش در درس­ها مشکل داشت.اين موضوع نشان می­داد ايراد از هری نيست و واقعاً درس­ها دشوارتر شده­اند.و تنها يک چيز اعصاب خوردکن­تر از درس­ها بود و آن غرغرها و برنامه­ريزی­های هرميون بود.هرگاه هری و رون در درس­ها به مشکل برمی­خوردند هرميون پس از سخنرانی کردن يا می­گفت آن­ها در کلاس به اندازه­ی کافی حواسشان را جمع نمی­کنند يا به نوع درس خواندنشان گير می­داد و درنهايت برای روز بعدشان برنامه­ای می­نوشت که طبق آن بايد ده-پانزده ساعت از روز را درس می­خواندند.



- آخه چرا نه؟از اول هفته تا حالا توی قلعه­ای و بيرون نميای!اگه بريم توی محوطه مثلاً کنار درياچه بهتر می­تونی تمرکز کنی.

عصر جمعه بود و هری،رون و هرميون در گوشه­ای از سالن عمومی نشسته­بودند. هنگامی­که هری با کلافگی سومين کاغذ پوستيش را چماله کرده و دور انداخته بود هرميون اين را گفت.هری و رون به خاطر عملکرد افتضاحشان در معجون سازی موظف به انجام تکليف اضافی شده­بودند اما هنوز بعد از دو ساعت پيشرفت چندانی نکرده­بودند زيرا هرميون دوباره روش قديمی­اش را پيش گرفته بود و هيچ کمکی به آن­ها نمی­کرد به خاطر اين­که اعتقاد داشت اگر خودشان تلاش کنند مطالب بهتر در مغزشان فرو می­رود.

هری با حواس­پرتی گفت:

- بريم بيرون هم همين آشه و همين کاسه،فرقی نداره.

- اما اگه هوای تازه بهت بخوره...

هری با قاطعيت گفت:

- نه هرميون!

رون نگاهی خواهشمندانه به هرميون انداخت و گفت:

- هرميون،اگه تو کمکمون کنی می­تونيم زودتر از شر اين يکی خلاص بشيم و مقاله­ی وردهای جادويی­رو بنويسيم.

رون مظلومانه پلک زد و به هرميون خيره شد.لحظه­ای به نظر رسيد هرميون نرم شده و می­خواهد کمکشان کند اما بعد با حالتی خودپسندانه پاهايش را روی هم انداخت و گفت:

- نه.من هيچی نميگم.

چند دقيقه هر سه ساکت شدند و تنها صدای غژغژ قلم­پرهای هری و رون به گوش می­رسيد.بعد هرميون پاهايش را پايين انداخت،با نگرانی به هری نگاه کرد و مِن­مِن­کنان گفت:

- برای اين نميای بيرون که...کنار درياچه نميای چون...نمی­خوای اونو ببينی؟

هری بدون توجه به قطره اشکی که از گوشه­ی چشم هرميون بر روی گونه­اش سرازير شد و رون که سرش را بالا آورده­بود و به او نگاه می­کرد چند ثانيه­ای خود را با ورق زدن کتاب معجون­سازيش مشغول نشان داد و بعد همان­طور که بر روی کاغذ پوستيش خم شده­بود با لحنی که اميدوار بود عادی به نظر برسد پرسيد:

- خواص ايساتيس چيه؟

اما در همان هنگام يک دختر سال چهارمی به سمت آن­ها آمد و به هری گفت:

- پروفسور اسلاگهورن از من خواستن اينو به شما برسونم.

او يک کاغذ پوستی لوله شده­ی بنفش رنگ را به هری داد و از آن­ها دور شد. هری با تعجب به رون و هرميون نگاه کرد...يعنی اسلاگهورن در اين شرايط هنوز به فکر انجمن اسلاگ مسخره­اش بود و می­خواست مهمانی به راه اندازد؟!اما نه،در اين صورت هرميون هم بايد از آن کاغذهای پوستی دريافت می­کرد.هری کاغذ را باز کرد و آن را خواند.

- از من خواسته به دفترش برم!

- ننوشته چه کارت داره؟

- نه!

رون گفت:

- ببين اسم منو ننوشته...

- نه،برای چی؟

- گفتم شايد می­خواد برای اين­که جلسه­ی پيش گند زديم مجازاتمون کنه.

- نه،مثل اينه که فقط با من کار داره!

هری کاغذ پوستی را در جيبش گذاشت و گفت:

- خب،پس من می­رم.فعلاً خداحافظ.

- تا وقتی تو برمی­گردی ما همين­جا می­مونيم و هرميون به من ميگه خواص ايساتيس چيه...

- من هيچی نمی­گم.تا حالا چندبار درباره­ش خونديم،می­خواستی گوش بدی!

- هرميون...

تا هنگامی­که هری از حفره­ی تابلو پايين پريد صدای خواهش­های رون به گوش می­رسيد.هری به راه افتاد و همان­طور که از پله­ها پايين می­رفت به دنبال خطايي می­گشت که به خاطر مرتکب­شدن به آن اسلاگهورن احضارش کرده­بود. هيچ­چيز به ذهنش نمی­رسيد درنتيجه ترجيح داد تندتر به راهش ادامه دهد تا زودتر بفهمد قضيه از چه قرار است.وقتی به پشت در دفتر اسلاگهورن رسيد چند ضربه به آن زد و منتظر ماند.

- بيا تو.

هری دسته­ی در را کشيد و وارد شد.اسلاگهورن پشت ميزش نشسته­بود و به او لبخند می­زد.

- سلام هری.بيا بشين پسرم،بشين.

هری با گام­های بلند به طرف صندلی رفت و روبه­روی او در طرف ديگر ميز نشست.اسلاگهورن با دستش به يک جعبه­ی آناناس شکری اشاره کرد و گفت:

- می­خوری؟

- نه،متشکرم قربان.

- اوه،بخور هری...تعارف نکن!اينا معرکه­س.

هری دستش را در جعبه فرو کرد و يک آناناس شکری برداشت.

- مرسی.

- خواهش می­کنم...خب،چه خبر؟هفته­ی اول چطور بوده؟

هری که همان موقع آناناس شکری را در دهانش گذاشته­بود با عجله آن را جويد و فرو داد اما با اين حال هنگامی­که می­خواست حرف بزند دندان­هايش به زور از هم باز شد.

- خوب بود،قربان.

هری کنجکاوانه به اسلاگهورن نگاه می­کرد...مطمئناً او برای احوالپرسی هری را فرا نخوانده­بود.حدس هری درست بود،در همان موقع اسلاگهورن کمی جمع و جورتر نشست،دست­هايش را تکيه­گاه چانه­اش قرار داد و در حالی که با دقت به هری نگاه می­کرد گفت:

- پروفسور مک­گونگال به من گفت که تو در تغييرشکل دچار مشکل شدی!

هری که احساس می­کرد صورتش سرخ شده با شرمندگی گفت:

- خب،راستش...

- پروفسور فليت­ويک هم از عملکردت راضی نيست!

حالا ديگر هری حرارتی را که از صورتش بيرون می­زد به خوبی حس می­کرد.

- قربان،درس­ها سخت­تر شدن و من...

ادامه­ی جمله­ی هری در ميان نچ­نچ­های اسلاگهورن به خاموشی گراييد.

- هری،پسرم،اگه سال پيش معجون­های به اون خوبی­رو برام درست نکرده­بودی شايد حرفتو باور می­کردم اما هرچی هم درس­ها سخت شده باشن از تو انتظار نمی­ره اين­جوری پيش بری...

او يک کاغذ پوستی را از کشوی ميزش بيرون آورد و ادامه داد:

- ...ميانگين نمره­های بعضی درس­هات تا الان:وردهای جادويي،P(هری بر روی صندلی­اش جابه­جا شد)...تغييرشکل،D(صورت هری حسابی داغ شده­بود)... گياه شناسی و دفاع در برابر جادوی سياه با نمره­یA بهترين درسهات به حساب ميان(قطره­های عرق بر روی پيشانی هری جاری شد)...و در نهايت تأسف بايد بگم در معجون­سازی نمره­ای بالاتر از T بهت تعلق نمی­گيره...

هر لحظه انتظار می­رفت هری از خجالت آب شود و در زمين فرو رود.خودش می­دانست عملکردش در کلاس­ها چندان چنگی به دل نمی­زند اما شنيدن اين نمره­ها آن هم از زبان پروفسور اسلاگهورن واقعاً خجالت­آور بود.هری سرش را پايين انداخته و به پاهايش زل زده­بود،نمی­دانست چه بگويد اما هنگامی­که نگاه اسلاگهورن را بر خود احساس کرد با شرمندگی سرش را بالا آورد.او با لحنی پدرانه گفت:

- نه،نه،نه.اين نمره­های نااميد کننده و وضع بدی که تو پيدا کردی ...

هری دوباره سرش را زير انداخت اما اسلاگهورن بدون توجه به او ادامه داد:

- ...به خاطر اينه که شوکه شدی.

هری که انتظار شنيدن هر چيز به جز اين يکی را داشت درحالی­که اصلاً متوجه منظور پروفسور اسلاگهورن نشده­بود تنها توانست با تعجب بگويد:

- چی؟!!

اسلاگهورن انگشت اشاره­اش را با حالتی سرزنش­آميز تکان داد و گفت:

- فکر نکن من نمی­دونم.

هری که حسابی جاخورده بود پرسيد:

- فکر نکنم شما چی­رو نمی­دونيد،قربان؟!

- اين­که خودتو مقصر می­دونی...اين­که خودتو سرزنش می­کنی...

- به خاطر چی؟!!

- هری،لازم نيست احساساتتو از من پنهان کنی!

واقعاً مسخره بود...او از چه حرف می­زد؟!!!

- ببخشيد،قربان،من اصلاً نمی­فهمم شما از چی حرف می­زنين!...چه احساسی؟! برای چی بايد خودمو مقصر بدونم؟!

- خجالت نکش هری،طبيعيه که همچين احساسی داشته باشی.

- چه احساسی؟!

- نه،نه،نه...نبايد احساساتتو سرکوب کنی!

هری که اعصابش خرد شده­بود گفت:

- اَاااه...می­شه واضح­تر حرف بزنين؟

اسلاگهورن جاخورد و هری که مثل لبو قرمز شده­بود گفت:

- منظورم اين بود که...اِ...اگه می­شه لطفاً واضح­تر حرف بزنيد،قربان.

اسلاگهورن لبخند زد و با همان لحن پدرانه گفت:

- هری،من می­دونم تو به خاطر مرگ آلبوس خودتو مقصر می­دونی اما اينم بدون که خوب نيست احساساتتو توی خودت بريزی و بروزشون ندی!پس حرف بزن پسرم،حرف بزن.

اين­بار هری به خوبی می­دانست او از چه حرف می­زند اما بازهم خودش را به نفهمی زد و گفت:

- من هنوزم متوجه منظور شما نمی­شم.

- بريزشون بيرون...ابرازشون کن...اين­که تو با آلبوس بودی دليل نمی­شه خودتو سرزنش کنی!تقصير تو نيست که اون مرده،در مقابل اون همه مرگ­خوار کاری از دست تو بر نميومده.

- من همراه پروفسور دامبلدور نبودم.

- اوه،هری...تقريباً همه می­دونن تو هم با آلبوس بودی،دوتا جارو اون­جا بوده...و هرکی ندونه من که می­دونم تو و آلبوس مشغول يه کارايي بودين،جايي که رفته بودين ربطی به اون خاطره داشت؟

حالت اسلاگهورن هنگام گفتن جمله­ی آخر عوض شده­بود.او ديگر با مهر و محبت حرف نمی­زد و سخنانش بيشتر از روی کنجکاوی بود،نوعی کنجکاوی که هری اصلاً از آن خوشش نمی­آمد.

- نمی­تونم بگم.

اسلاگهورن بلافاصله يک بطری از روی ميز کوچکی که در کنارش قرار داشت برداشت و گفت:

- اشکالی نداره،پس بيا قبل از اين­که بری با هم يه کم از اين نوشيدنی عسلی بخوريم...

او با شور و هيجان دو ليوان هم از روی همان ميز برداشت،کاملاً معلوم بود از قبل آن­ها را آماده کرده­است.هری که در آن لحظه احساس خوبی نسبت به نوشيدنی عسلی نداشت به سختی آب گلويش را قورت داد.سال پيش هری با همين حقه يک خاطره را از اسلاگهورن گرفته­بود و اجازه نمی­داد او همين کلاه را بر سر خودش بگذارد و از زير زبانش حرف بيرون بکشد.هنگامی­که اسلاگهورن ليوان­ها را پر می­کرد هری از جايش بلند شد و گفت:

- اِ...ديگه بيشتر از اين مزاحمتون نمی­شم.

- چه مزاحمتی!ما می­تونيم...

اما هری سرش را زير انداخته و از اتاق بيرون آمده­بود.با بيشترين سرعتی که می­توانست از پلکان مرمری بالا رفت تا خود را به رون و هرميون برساند.وقتی وارد سالن عمومی شد آن­ها را در همان جايی که ترکشان کرده­بود يافت.

- اومدی هری؟پروفسور اسلاگهورن چه کارت داشت؟

هری نفس­نفس­زنان گفت:

- باورتون نمی­شه...

هری همه­ی گفته­های اسلاگهورن به جز نمره­هايش را برای آن­ها تعريف کرد.در پايان هرميون با تعجب گفت:

- اما اون برای چی می­خواسته بفهمه تو و دامبلدور کجا رفته­بودين؟اون که همچين آدمی نبود!

- دقيقاً.و به خاطر همينه که من فکر می­کنم اين اطلاعاتو برای خودش نمی­خواسته...به نظر من آمبريج ازش خواسته اين کارو بکنه.

چند لحظه هرسه سکوت کردند و بعد رون گفت:

-آره...يعنی ممکنه.آمبريج می­دونه تو ازش متنفری و هيچی بهش نمی­گی،نه؟پس احتمالش زياده که بخواد از يکی ديگه استفاده کنه،درسته؟

هرميون که از قيافه­اش معلوم بود اين نظريه را نپذيرفته گفت:

- نه،من فکر نمی­کنم اين طور باشه...آمبريج نشون داده که عوض شده و تا حالا که جز انجام دادن وظايف خودش کار ديگه­ای نکرده!

هری با ناباوری گفت:

- خوبه خودت ديدی دوسال پيش چه بلايی سرمون آورد اون­وقت هنوز فکر می­کنی می­تونه عوض بشه؟!نه،اين آرامش قبل از طوفانه هرميون!می­خواد يهو غافلگيرمون کنه...اول از بقيه استفاده می­کنه و بعدش...

- اَه،بس کن هری!از کی تا حالا انقدرمنفی­باف شدی؟به نظر من که آمبريج ديگه اون آمبريج قبلی نيست،اون مدير خوبيه و ...

- جدی؟نکنه حالا می­خوای انجمن حمايت از آمبريج راه بندازی؟اين دفعه با کمال ميل حاضرم منشی بشم...مدال هم درست کردی؟من يه پيشنهاد دارم،يه طرف مدال­ها بنويس زنده­باد آمبريج يه طرف ديگه­ش هم بنويس مرگ بر هري پاتر...خيلی جالب مي...

- هری!

هرميون چنان با صدای بلند جيغ زده­بود که همه­ی سرها در سالن عمومی به طرف آن­ها برگشت.هری که خودش هم فهميده­ بود زياده­روی کرده سرش را زير انداخت و زير لب گفت:

- ببخشيد...نمی­خواستم...

هرميون با اين­که بغضش ترکيده بود درحالی­که اشک­هايش را پاک می­کرد گفت:

- نه،اشکالی نداره...

هری آرزو می­کرد که ای­کاش اين گونه حرف نزده بود زيرا می­خواست درباره­ی موضوعی صحبت کند که بی­شک موجب ناراحتی بيشتر هرميون هم می­شد. رفتن به دفتر اسلاگهورن در عين حالی که مايه­ی آبروريزی بود يک مزيت بزرگ داشت...هری بعد از آمدن به هاگوارتز و درطی يک هفته سر و کله زدن با درس­ها به کلی قضيه­ی جاودانه­سازها را فراموش کرده­بود اما بعد از گفت و گويش با پروفسور اسلاگهورن به ياد وظيفه­ی نيمه تمامش افتاد.

- اِ...يه چيزی هست که می­خوام درباره­ش باهاتون صحبت کنم.

رون و هرميون با شگفتی به هری زل زدند.هری صدايش را پايين آورد و گفت:

- من فردا آخر شب از هاگوارتز خارج می­شم،می­رم دره­ی گودريک...

رون وحشت­زده شد و آب دهانش را قورت داد،هرميون هم نفس صدا داری را در سينه حبس کرد.هری با بدخلقی گفت:

- نکنه به اين اميد بودين که از خير جاودانه­سازها گذشتم،آره؟

هرميون مِن­مِن­کنان گفت:

- نه...ما فقط...ما فکر نمی­کرديم به اين زودی بخوای بری سراغشون...

رون هم گفت:

- آره،تازه اولين هفته­ست و وقت زيادی داری...

- نه،من فردا شب از اين­جا می­رم.

هرميون بلافاصله با قاطعيت گفت:

- ما هم ميايم.

- هرميون،توی دره­ی گودريک هيچ خطری منو تهديد نمی­کنه و من ترجيح می­دم به تنهايی...

- ما به توافق رسيديم که تو تنها نری پس من و رون هم ميايم.

رون هم به نشانه­ی تأييد حرف هرميون سرش را تکان داد.هری که هيچ حرفی برای منصرف کردن آن­ها به ذهنش نمی­رسيد گفت:

- خيلی­خب،اما بايد فقط يکی از شما دوتا با من بياد،نمی­تونيم سه تايي راه بيفتيم بريم که!

رون بلافاصله گفت:

- خانم­ها مقدمند،اول هرميون مياد.

هرميون با ناخشنودی گفت:

- بلکه تو اين چيزا مقدم بودن خانم­ها اهميت پيدا کنه!اما بهتره تو بری رون، چون همونطور که هری گفت توی دره­ی گودريک خبری از جاودانه­ساز نيست و خطری تهديدتون نمی­کنه و ...

- يعنی می­خوای بگی من نمی­تونم از خودم دفاع کنم؟

- باشه،اگه ترجيح می­دی برای پيدا کردن جاودانه­سازها دنبال هری بری و با طلسم­ها و وردهای محافظتی روبه­رو بشی من حرفی ندارم.

- نه...چه ترجيحی!

هری با بی­حوصلگی گفت:

- پس بالاخره رون مياد؟

- آره.

هری دوباره کاغذ پوستيش را جلو کشيد و گفت:

- خب،حالا خواص ايساتيس چيه؟

هرميون با احتياط گفت:

- هری؟

- ديگه چيه؟

- فکر نمی­کنی بهتر باشه به آمبريج بگيم که می­خوايم از مدرسه خارج بشيم؟

- اوه،چه فکر خوبی!اونم يه فرش ميندازه جلوی پامون و ميگه بفرماييد،آره؟

- من شوخی نکردم هری!

- منم شوخی نمی­کنم!آمبريج نبايد چيزی بفهمه...من می­رم بخوابم،شب­بخير.

- هِی،هری...

اما هری برنگشت.با بيشترين سرعتی که می­توانست از پلکان مارپيچی بالا رفت و وارد خوابگاه شد.وقتی ديد جز خودش کس ديگری در آن­جا نيست خوشحال شد،ديگر لازم نبود جواب­گوی سوال کسی باشد.ردايش را درآورد و با همان لباس­ها و در حالی­که هنوز کفش به پا داشت خود را بر روی تخت انداخت.آن شب دوبار کنترلش را از دست داده­بود اما دليل واقعي هيچ­کدام حرف­های هرميون نبود بلکه اين صحبت­های پروفسور اسلاگهورن بود که هری را آزار می­داد...«تقصير تو نيست که اون مرده»...درواقع هری بعد از تشييع جنازه­ی دامبلدور سعی می­کرد زياد به او فکر نکند.بعد از از دست دادن آن همه عزيز کشته شدن آخرين پشتيبانش چون دردی فراتر از همه­ی دردهايي که تا آن زمان تحمل کرده­بود بر روی قلبش سنگينی می­کرد و هری با فکر نکردن درباره­ی آن و ناديده گرفتنش سعی می­کرد وانمود کند که هيچ اتفاقی نيفتاده... اما حالا احساس گناه هم به دردهای قبلی اضافه شده و فکر نکردن درباره­اش را غيرممکن کرده بود...هری هيچ­گاه خود را در قضيه­ی مرگ دامبلدور مقصر نمی­دانست اما حالا که درست فکر می­کرد مقصری بزرگتر از خودش نمی­يافت...مگر نه اين­که دامبلدور برای نجات دادن او دير عکس­العمل نشان داده و خلع­سلاح شده­بود؟وجود هری باعث مرگ دامبلدور شده و اين حقيقتی تلخ و انکار ناپذير بود.هری چند بار با اميدواری به خود گفت اين خود دامبلدور بود که از هری خواست به همراهش برود،او نه اصرار کرده و نه داوطلب شده بود...اما باز هم نمی­توانست جلوی احساس گناهی را که چون سمی مهلک در تک­تک شريان­های بدنش جاری می­شد بگيرد.

هنگامی­که صدای گفت­و­گوی رون و دين که از پلکان بالا می­آمدند به گوش رسيد هری صورتش را پاک کرد و خود را به خواب زد.

تعطيلات آخر هفته­ی هری،رون و هرميون در سايه­ای از هول و هراس کاری که قرار بود انجام دهند شروع شد.هيچ يک تمرکز نداشتند و نمی­توانستند تکاليفشان را انجام دهند.هری سعی می­کرد خود را بی­خيال نشان دهد و دائم به خودش می­گفت اين بار هم مثل دفعه­های قبل است که در نيمه­های شب بدون اجازه برای ديدن هاگريد از قلعه خارج می­شدند و تنها مسيرشان کمی طولانی­تر است اما باز هم نمی­توانست از فکر کردن درباره­ی اين­که اگر مچشان را بگيرند چه اتفاقی می­افتد خودداری کند...خودش به دَرَک،ماندن و نماندن در هاگوارتز برايش فرقی نمی­کرد اما اگر رون اخراج می­شد هيچ وقت نمی­توانست خودش را ببخشد.قيافه­ی رون طوری شده­بود که به نظر می­رسيد می­خواهد به سفر آخرت برود اما هربار هری به او می­گفت اگر می­ترسد می­تواند همراهش نيايد با وفادارای جواب می­داد مشتاقانه منتظر رفتن به دره­ی گودريک است.

ساعات به کندی می­گذشت،گويی زمان هم می­خواست با معطل کردنشان آن­ها را از اين کار منصرف کند اما بالاخره شب فرا رسيد.هری و رون که نه ناهار و نه شام درست و حسابی خورده بودند در انتظار خالی شدن سالن بر روی صندلی­های کنار آتش لميده بودند تا اين­که حدود ساعت دوازده آخرين دسته­ی سال سومی­ها به خوابگاهشان رفتند و آن­ها دست به کار شدند.هری شنل نامرئی و نقشه­ی غارتگر را که در زير ردايش پنهان کرده بود بيرون کشيد،شنل را بر روی خودش و رون انداخت و هردو به راه افتادند.چند دقيقه­ای پشت تابلو منتظر شدند تا اين­که سر ساعت دوازده هرميون از طرف ديگر با گفتن اسم رمز تابلو را باز کرد و هنگامی­که کنار ايستاده بود تا هری و رون از حفره پايين بپرند زير لب گفت:

- مواظب خودتون باشين.

هری و رون به زور در زير شنل جا شده بودند و برای اين­که پاهايشان از زير آن بيرون نزند بايد با قدم­های کوتاه و بسيار آرام پيش می­رفتند.هری نسبت به رون وضعيت سخت­تری داشت زيرا بايد نقشه­ی غارتگر را نيز حمل می­کرد.طبق نقشه هيچ­کس در مسيرشان نبود جز بدعنق که او را هم با رفتن از يک راه ميان بر پشت سر گذاشتند.بالاخره به سرسرای ورودی رسيدند و از لای درهای بزرگ ورودی به بيرون خزيدند،شنل را درآوردند و به طرف دروازه به راه افتادند.

هنگامی­که بوی چمن مرطوب را استشمام می­کردند و هوای سرد شبانه صورتشان را نوازش می­داد آرامش بيشتری پيدا کردند.از دروازه گذشتند و وارد جاده­ی اصلی هاگزميد شدند و به طرف دهکده پيش رفتند.پس از مدتی پياده­روی به جلوی کافه­ی سه دسته جارو رسيدند و همان­جا متوقف شدند.هری که در تمام طول راه شنل و نقشه را به دست داشت درحالی­که آن­ها را به زور در جيبش می­چپاند به اطراف نگاه کرد...سايه­ی مادام رزمرتا که در کافه صندلی­ها را مرتب می­کرد از پشت شيشه معلوم بود.کنار در کافه نيز شخصی شنل پوش نشسته و سرش بر روی شانه­اش افتاده بود،صورتش پيدا نبود اما به نظر می­رسيد خواب باشد.به جز اين دو مورد هيچ نشانه­ی ديگری از حيات در آن­جا به چشم نمی­خورد.

- خب،آماده­ای؟

- هری؟

- چيه؟

- می­گم...بهتر نيست دست تو رو بگيرم و با استفاده از غيب و ظاهر شدن جانبی بريم دره­ی گودريک؟

لحن رون نشان می­داد درحقيقت ترجيح می­دهد با استفاده از هيچ روشی به آن­جا نرود.

- نه.چون من تا حالا اين کارو نکردم و اينجوری خطر بيشتری داره.اما اگه می­خوای می­تونی از همين راهی که اومدی برگردی،مجبور نيستی بياي!

- نه بابا،من فقط نگران اينم که دچار تکه­شدگی بشم و دردسر درست کنم.

- نگران نباش،اگه درست تمرکز کنی هيچ اتفاقی پيش نمياد.با شماره­ی سه...يک،دو،سه...

احساس فشردگی بر تمام ذرات بدن هری چنگ انداخت و بعد خود را در ميان مه غليظی يافت.بدون توجه بيشتر به جايی که در آن ظاهر شده­بود در جستجوی رون به اطراف نگاه کرد و او را در کنار درختی ديد.به طرفش رفت و پرسيد:

- حالت خوبه؟همه جای بدنت همراهته؟

رون جواب نداد و تنها با وحشت به اطرافش نگاه کرد.هری هم بعد از اين­که خيالش از جهت سالم بودن رون راحت شد همانطور که در جايش ميخکوب شده بود چشم انداز اطرافش را از نظر گذراند...چنان مه غليظی همه­جا را فرا گرفته بود که يک متر جلوتر از خود را نمي­ديدند.شاخه­ها­ی درختان کج و کوله نيز با حالتی رعب انگيز بر فراز سرشان تکان­تکان می­خوردند.هری آب دهانش را قورت داد و گفت:

- بريم جلوتر؟

او صدای ناله مانندی را که از دهان رون خارج شده بود به نشانه­ی جواب مثبت گرفت و به راه افتاد.واقعاً وحشتناک بود،آن­ها در حالی­که خبر از يک سانتيمتر جلوتر از خود را نداشتند به جلو پيش می­رفتند و هر از گاهی يقه­ی لباس و ردايشان به شاخه­ی درختان گير می­کرد.

- کی اون­جاست؟

هری اين را گفته بود.با اين­که آن­ها در جاده­ی خاکی راه می­رفتند از گوشه­ای صدای خرد شدن برگ­ها در زير پا به گوش می­رسيد.وقتی آن­ها متوقف شدند صدای خش­خش نيز قطع شد.هری درحالی­که چوبدستی خودش را بيرون می­آورد به رون نيز گفت:

- چوبدستيتو آماده نگه دار.

رون که به نظر می­رسيد هر لحظه ممکن است از هوش برود با دستانی لرزان چوبدستی­اش را درآورد.آن­ها چند ثانيه همان­جا ايستادند و سعی کردند از ميان مِهی که همه­جا را فرا گرفته­بود عامل صدا را پيدا کنند اما هيچ چيز غيرعادييي در گستره­ی ديد آن­ها قرار نداشت درنتيجه دوباره به راه افتادند.صدای خش­خش دوباره شروع شد و اين­بار هری و رون ترجيح دادند آن را ناديده بگيرند.

کم­کم با هر قدمی که بر می­داشتند مه پراکنده­تر و ديدن اطرافشان راحت­تر می­شد.چند دقيقه­ی ديگر در دل شب پيش رفتند اما هيچ نشانه­ای از خانه و يا هر چيز ديگری به چشم نمی­خورد.هنگامی­که هری کم­کم داشت به اين نتيجه می­رسيد که آن­جا دره­ی گودريک نيست و اشتباهی در اين محل ظاهر شده­اند ساختمان مخروبه­ای را در جلوي رويش ديد.نگاهی به رون انداخت،هردو چوبدستی­ها را بالاتر گرفتند و به طرف خرابه رفتند.هنوز چند تا از ديوارها پابرجا بودند اما اکثر خانه ويران شده­بود.هری که به باقی­مانده­ی سرپناه روزهای آخر زندگی والدينش خيره شده بود گفت:

- رون،تو برو يه گشتی بزن ببين چيزی پيدا می­کنی؟

همان يک ذره رنگ هم از صورت رون پريد و گفت:

- تو که گفتی اين­جا چيزی نيست!

- هنوزم ميگم،اما بهتره مطمئن بشيم.

رون با درماندگی گفت:

- مطمئن از چی بابا!بي­خيال...

هری از خرابه چشم برداشت و با حرص گفت:

- می­خوای يه کمکی بکنی يا نه؟

- البته که...

- پس کاری که گفتمو بکن.

رون که صورتش مثل گچ سفيد شده بود چوبدستيش را با حالتی گوش به زنگ بالا گرفت،به راه افتاد و در پشت مه ناپديد شد.هری نفس راحتی کشيد و به طرف خانه رفت...فقط دلش می­خواست تنها باشد...همانطور که درميان خانه­ی ويران شده و بر روی چوب و آجر و سنگ خردشده راه می­رفت به شبی فکر می­کرد که پدر و مادرش به قتل رسيدند و خودش به عنوان پسر برگزيده،تنها کسی که ممکن است بتواند قدرتمندترين جادوگر سياه تمام دوران را شکست بدهد انتخاب شد...به راحتی می­توانست اتفاقاتی که آن شب روی داد را تصور کند، تصاوير پدر و مادرش که برای حفظ جان تک فرزندشان تا دم مرگ مبارزه کردند مانند فيلمی از مقابل چشمانش می­گذشت...صدای خواهش­های مادرش،لی­لی و نعره­های مستانه­ی ولدمورت پس از کشتن پدرش،جيمز واضح­تر از هميشه در گوشش می­پيچيد.با به يادآوردن مادر و پدرش راهش را کج کرد و در اطراف خانه به دنبال نشانه­ای از آن­ها گشت،مطمئناً در همان اطراف آرامگاه آن­ها را پيدا می­کرد.بعد از چند دقيقه جستجو در زير درخت بيد تنومندی يک سنگ قبر کوتاه و ترک­خورده يافت،خم شد و بر روی آن را خواند:لی­لی و جيمز پاتر. نه تاريخی و نه جمله و هيچ نشانه­ای.آن­ها حتی به روش جادوگرها تشييع جنازه نشده و مانند مشنگ­ها در زير خاک دفن شده بودند.همان هنگام که هری رو­به­روی سنگ قبر نشست سکوت شب با صدای فرياد گوشخراشی شکسته شد.

- کمـک...

هری چنان از جا پريد که سرش به يکی از شاخه­های درخت خورد و برآمدگی بزرگی بر روی آن پديد آورد اما او اهميتی نداد...اين صدای فرياد رون بود...هری که احساس می­کرد قلبش در نزديکی گلوگاهش در حال تپيدن است با آخرين توانی که داشت شروع به دويدن کرد.صورت خيسش در برخورد با هوای سرد به سوزش افتاده بود و برآمدگی روی سرش زق­زق می­کرد.

- کمـک...هری!

- تو کجايي رون؟

اما جوابی نيامد و تنها صدای فريادهای رون به گوش رسيد.هری ديوانه­وار می­دويد و به دنبال رون می­گشت اما در آن مه چيزی پيدا نبود...يعنی ولدمورت آن جا بود؟يا شايد مرگ­خواران؟اما نه در اين صورت اجازه نمی­دادند رون فرياد بزند و درخواست کمک کند...شايد می­خواستند از رون به عنوان يک طعمه استفاده کنند و هری را به دام اندازند!...ديگر نفس هری در نمی­آمد و ريه­هايش تير می­کشيد اما باز هم به دويدن ادامه داد...اگر رون می­مرد چه؟

- کمک...هری کمکم کن...

اين بار صدای رون بسيار نزديک به نظر می­رسيد.هری همانطور که اميدوارانه زير لب می­گفت:اون زنده­س،اون زنده­س... از همان مسيری که آمده بود چند قدم به عقب برداشت و بعد به سمت چپ پيچيد،از ميان مه گذشت و...رون را ديد...او در ميان پيچک­هايي که از يک درخت آويزان شده بود گير افتاده و درحالی­که چشمانش را بسته بود داد و بيداد می­کرد.

- کمـک...هری من گير افتادم...من اينجام...بيا کمکم کن...

هری چند لحظه خم شد و پهلويش را که به سوزش افتاده بود فشار داد و بعد نفس­نفس زنان به طرف رون رفت.او با شنيدن صدای قدم­های هری چشمانش را باز کرد و گفت:

- مواظب باش هری،اين تله­ی شيطانه...زودباش يه آتيش درست کن و منو...

- خيلی خب،ساکت شو ديگه...

هری چوبدستيش را بالا آورد و گفت:

- ريداکتو!

رون با صدای تالاپی روی زمين افتاد و با عجله بلند شد.هری که با غضب به او چشم­غره می­رفت گفت:

- واقعاً که خيلی ابلهی!اين فقط يه پيچکه.

رون که گوش­هايش قرمز شده بود زير لب گفت:

- خب،من فکر کردم...

- فکر کردی چی؟تله­ی شيطانه؟ها...آخه برای چی بايد همچين فکر بکنی؟من که گفتم چيزی اينجا نيست!

- حالا چرا جوش مياری؟چيزی نشده که!

- نه؛هيچ چی نشده...فقط نزديک بود من از ترس سکته کنم...فکر کردم تو مردی!

رون که نيشش تا بناگوش باز شده بود گفت:

- برای همين چشمات قرمز شده؟واسه من گريه کردی؟!

- نخير،انقدر هم دوست­داشتنی نيستی...راه بيفت بريم.

رون از خدا خواسته به راه افتاد و گفت:

- آره،بهتره زودتر بريم.باور کن يکی داره تعقيبمون می­کنه،همون باعث شد برم تو تله...اِ...پيچک.

- يعنی ديديش؟

- نه،دوباره صدای خش­خش برگ­ها اومد و اين دفعه خيلی نزديک بود...منم هول شدم و گير اون گياه لعنتی افتادم.

- با اين مسخره­بازی که درآوردی ديگه تو رو با خودم نمي­برم دنبال جاودانه­سازها.

به نظر نمی­آمد رون از گفته­ی هری ناراحت شده باشد.

ادامه ی مقاله ی«اتفاقاتی که ممکنه در کتاب هفت روی بده»رو همينجا مينويسم چون کوتاهه و چيز جالبی نداره و فقط به خاطر اينکه يه عده خواسته بودن گذاشتمش.
اتفاقاتی که مطمئناً نميفته:
- اسنيپ خون آشام نيست.
- ولدمورت پدر هری و يا هر شخصيت ديگه ای نيست.
- هرميون و دراکو با هم دوست نميشن،اونا هيچوقت در وحشيانه ترين و پيچيده ترين خوابهاشون هم به همچين چيزی فکر نميکنن.
- لوپين دوباره مشغول کار قبليش يعنی معلم دفاع در برابر جادوی سياه نميشه.
- دم باريک برای کشتن لوپين از دست نقره ايش استفاده نميکنه.
- کلاه گروه بندی جان پيچ نيست.
- کج پا و خانم نوريس هيچکدوم جانورنما نيستن.
- هری يک دگرگون نما نيست.
- نه دامبلدور و نه هيچ کس ديگه ای شخصيتی نيست که از آينده اومده باشه،رولينگ در کتاب شش گفته که تمام زمان برگردانها نابود شدن.
- لونا دختر اسنيپ نيست.
- نيکلاس فلامل درس معجونهارو تدريس نخواهد کرد.اون مرده،يادتونه؟
- لونا و نويل با هم زوج نميشن...چه خجالت آور!
- هری با دامبلدور خويشاوند نيست.
- لی لی زنده نيست و هيچوقت مرگ خوار نبوده.
- نويل پسر پيتر پتی گرو نيست.
- لوپين دوقلو نيست.