تسترال‌ها، از آنجا که به شکل اسب‌هایی سیاه، استخوانی و با بال‌هایی خفاش مانند ظاهر می‌شوند اما برای کسانی که تابه‌حال با مرگ روبرو نشده‌اند نامرئی هستند، به مرگ‌آوری و هولناکی مشهورند. در قرون گذشته دیدن آن‌ها بدشگون تلقی شده؛ سال‌های متمادی‌ست که شکار شده و مورد بدرفتاری قرار می‌گیرند و ذات حقیقی آنان [که مهربان و بی‌آزار است] تا حد زیادی درست درک نشده است. تسترال‌ها نشانه شگون بد نیستند و [علیرغم ظاهر رعب‌انگیزشان] هیچ‌گونه خطری برای انسان ندارند و همیشه وحشتی را که بار اول به بیننده دست می‌دهد در نظر می‌گیرند.

اگر کسی قادر به دیدن تسترال‌ها باشد، به این معناست که مرگ را به چشم دیده و درک عاطفی از معنای آن پیدا کرده است. تعجبی ندارد که مدت زیادی طول کشید تا مفهوم آن به‌طور کامل درک شود، زیرا لحظه دقیق پدید آمدن چنین درکی، فرد به فرد متفاوت است. هری پاتر تا سال‌ها بعد از کشته شدن مادرش در برابر چشمانش، نمی‌توانست تسترال‌ها را ببیند، زیرا در زمان رخ دادن این قتل تازه از دوره شیرخوارگی فارغ شده بود و قادر به درک این ضایعه برای خودش نبود. حتی پس از مرگ سدریک دیگوری، چندین هفته طول کشید تا معنای کاملِ قطعی بودن مرگ در او سرایت کند. تنها در این زمان بود که تسترال‌هایی که کالسکه‌ها را از ایستگاه هاگزمید به قلعه هاگوارتز می‌کشیدند برای او نمایان شدند. اما از سوی دیگر، لونا لاوگود که وقتی کم سن و سال بود مادرش را از دست داده بود، مدت کوتاهی پس از آن تسترال‌ها را دید؛ چرا که او علوم غریبه را باور دارد، معنوی‌گراست و از زندگی پس از مرگ هراسی ندارد.

با این‌که این اسب‌های گوشت‌خوار ظاهری ترسناک دارند، مظهر سفر به بُعدی دیگر هستند و کسانی که به آنها اعتماد می‌کنند را با وفاداری و اطاعت پاداش می‌دهند. تسترال‌ها بومی جزایر بریتانیا و ایرلند هستند، اما در بخش‌هایی از فرانسه و شبه‌جزیره‌ی ایبری نیز دیده شده‌اند؛ به نظر می‌رسد آن‌ها نزدیکی خاصی با جادوگرانی که از نسل مردمان اسب‌دوستِ سلتیکی هستند، دارند. سایر مناطق دنیا به‌جای تسترال‌ها، جایگزین دیگری برای خود دارند.