نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
نقل قول:
مخصوص نویسندگان بخش مقالات و بچه های رول پلیینگ و ...
داستان نویسی
در داستان نویسی باید به نکات زیر توجه داشت:
1. طرح داستان
ترکیبی است از یک رشته حوادث یا رویدادهای که با هم رابطه عّلی و معلولی دارند. طرح ممکن است شامل نحوه فکر کردن شخصیت، گویشهای وی و نیز رفتار او باشد، ولی البته گسترش داستان و تجزیه و تحلیل آن معمولا بر عهده حوادث مهم داستان گذاشته می شود. در طرح داستان فقط باید حوادثی بیایند که با هم رابطه دارند.
از نکات عمده در طرح داستان، ایجاد شک و انتظار در خواننده است که او را وادار می سازد تا از خود سوال کند{بعد چه اتفاقی خواهد افتاد؟} یا { آخرش چه می شود؟}، آنگاه او را مجبور می کند که جهت یافتن پاسخی برای پرسش های خود، داستان را ادامه دهد/ مساله دیگر در طرح داستان، شگفت انگیزی آن است. شگفت انگیزی داستان از روی غیرمنتظره بودن حوادث آن سنجیده می شود و هنگامی شگفت انگیزی به وجود می آید که داستان به طور اساسی از حدسیات و انتظارات فاصله بگیرد.
2. شخصیت پردازی در داستان.
در واقع،شخصیت و طرح داستان، دو کفه ی یک ترازو هستند، یعنی خمیر مایه هر دو یکی است، هر چه ادبیات از داستان های تفریحی فاصله بگیرد و به داستان های تحلیلی نزدیک تر شود، شخصیت پیچیده تر می شود، زیرا خوانندگان آگاه بیشتر مایل اند به جای اینکه از همان اول، شخصیت ها را تعقیب کنند، اعمال و حوادثی رو دنبال نمایند که شخصیت های شناخته شده انجام می دهند. اگر چه نویسنده باید تمام همّ و غم خود را صرف شخصیت سازی کند، یکی از محک ها برای فهمیدن موفقیت یا عدم موفقیت داستان نویس، همان واقعی به نظر رسیدن شخصیت های اوست.
3. پیام داستان.
پیام یک داستان در واقع همان روح حاکم بر داستان و درونمایه ی آن است. نتیجه ای کلی درباره زندگی است که داستان صریحا آن را بیان کرده است، یا ما از آن استنباط می کنیم. البته همه داستان ها پیام ندارند؛ هدف داستان های ترسناک ممکن است صرفا مضطرب کردن خواننده باشد. هنر داستان های اسرار آمیز، اغلب این است که معمای لاینحلی را برای خواننده مطرح ساخته، بعد آن را حل کنند. تنها برخی از داستان های تفریحی دارای پیام هستند، ولی همه داستان های تحلیلی پیام دارند و در واقع در داستان های تحلیلی، هدف داستان، همان پیام آن است.
4. زاویه دید.
امروزه هر نویسنده ای می داند که به جای اینکه خودش مستقیما داستان را بگوید، می تواند:
الف) یکی از شخصیت های داستانش را به عنوان گوینده داستان انتخاب کند؛
ب) داستان را با یادداشت های روزانه یک نفر بنویسد؛
ج) به وسیله نامه همه داستان را بنویسد؛
د) خودش را موظف کند که فقط افکار درونی یک از شخیت های داستانش را به روی کاغذ بیاورد.
با رشد آگاهیهای هنری، مساله زاویه دید، یعنی، اینکه چه کسی داستان را بگوید، و به دنبال آن، داستان چگونه باید گفته شود، اهمیت بسزایی یافته است.
5. سمبل و کنایه.
سمبل ادبی، بیش از معنی ظاهری خود، معنی می دهد و این سمبل می تواند یک موجود، شخص، حالت،عمل و یا چیزهای دیگر باشد. این سمبل ها هر کدام علاوه بر معنی ظاهری و تحت اللفظی خود در داستان، معانی دیگری نیز دارند؛ مانند نامهای سمبلیک و موجودات سمبلیک. کنایه اصطلاحی است که معانی مختلفی دارد، ولی کلا به جمله یا عبارتی که دو معنی دور و نزدیک را یک جا در خود داشته باشد، جمله یا عبارت کنایی می گوییم.
داستان نویس می تواند با استفاده از انواع کنابه به اهداف زیر دست یابد:
الف) تجربیات پیچیده خود را بیان کند.
ب) مصالح داستانش را به طور غیرمستقیم بسنجد و ارزیابی کند.
ج) اختصار را رعایت کند.
کنایه نیز مانند سمبل، به نویسنده امکان می دهد تا بدون اینکه مفاهیم را صریحا بگوید، آنها را به خوانندگان القا کند.
6. احساس.
ادبیات داستانی، عواطف خفته ما را بیدار کرده، به تکاپو وا می دارد و از این راه درک ما را از مسائل سرشارتر و عمیق تر می کند. برخی از داستان ها ما را می خنداند یا می گریاند و بعضی هم ما را دچار ترس و وحشت می کنند. با همه ی این ها داستانی واقعا پرمعنی است که احساس را به طور غیرمستقیم در خواننده برانگیزد نه به طور مستقیم.
7. خیال پردازی در داستان.
فرض خیالی نویسنده در داستان، وسعت تخیلات ما را بیشتر می کند. داستان نویس همانند روانشناس می تواند شخصیت های خیالی را در فضای خیالی قرار دهد و با کمک تصوراتش درباره ی آنها مطالعات و بررسی هایی انجام دهد و از طبیعت آنها نکاتی را کشف و عرضه کند.
داستان غیرواقعی یا خیالی، محدوده هایی را که ما به عنوان مرزهای واقعیت می شناسیم می شکند. این گونه داستان ها پای قدرت های عجیب و نیروهای مرموز را به درون جهان واقعی و عادی ما باز می کنند. خیالپردازی نیز مانند دیگر عناصر داستان، ممکن است خودش هدف نویسنده شود یا بالعکس وسیله ای شود در دست نویسنده تا او به کمک آن درون انسان ها را خوب به خوانندگانش بشناساند. داستان های خیالی ممکن است با نوعی سمبولیسم یا تمثیل، حقایق زندگی را مطرح کنند، و یا با ایجاد وقایع غیرمنتظره و بعید به بررسی و مطالعه رفتار انسان ها بپردازند. برخی از بزرگترین آثار ادبی جهان یا تماما خیالی است و یا بخش هایی از آن چنین است. آثاری قبیل ادیسه از همر یونانی، هری پاتر از جی کی رولیینگ و فاوست اثر گوته شاعر و نویسنده آلمانی، از این نوع است.
این مطلب منبع خاصی ندارد و حاصل آموخته ها من در انجمن نویسندگان جوان تهران است که تحت حمایت دانشگاه تهران، استعدادهای جوان را کشف کرده و آنان را پرورش می دهند. آموخته های من از استاد شریفی در انجمن نویسندگان جوان است.
مخصوص نویسندگان بخش مقالات و بچه های رول پلیینگ و ...
داستان نویسی
در داستان نویسی باید به نکات زیر توجه داشت:
1. طرح داستان
ترکیبی است از یک رشته حوادث یا رویدادهای که با هم رابطه عّلی و معلولی دارند. طرح ممکن است شامل نحوه فکر کردن شخصیت، گویشهای وی و نیز رفتار او باشد، ولی البته گسترش داستان و تجزیه و تحلیل آن معمولا بر عهده حوادث مهم داستان گذاشته می شود. در طرح داستان فقط باید حوادثی بیایند که با هم رابطه دارند.
از نکات عمده در طرح داستان، ایجاد شک و انتظار در خواننده است که او را وادار می سازد تا از خود سوال کند{بعد چه اتفاقی خواهد افتاد؟} یا { آخرش چه می شود؟}، آنگاه او را مجبور می کند که جهت یافتن پاسخی برای پرسش های خود، داستان را ادامه دهد/ مساله دیگر در طرح داستان، شگفت انگیزی آن است. شگفت انگیزی داستان از روی غیرمنتظره بودن حوادث آن سنجیده می شود و هنگامی شگفت انگیزی به وجود می آید که داستان به طور اساسی از حدسیات و انتظارات فاصله بگیرد.
2. شخصیت پردازی در داستان.
در واقع،شخصیت و طرح داستان، دو کفه ی یک ترازو هستند، یعنی خمیر مایه هر دو یکی است، هر چه ادبیات از داستان های تفریحی فاصله بگیرد و به داستان های تحلیلی نزدیک تر شود، شخصیت پیچیده تر می شود، زیرا خوانندگان آگاه بیشتر مایل اند به جای اینکه از همان اول، شخصیت ها را تعقیب کنند، اعمال و حوادثی رو دنبال نمایند که شخصیت های شناخته شده انجام می دهند. اگر چه نویسنده باید تمام همّ و غم خود را صرف شخصیت سازی کند، یکی از محک ها برای فهمیدن موفقیت یا عدم موفقیت داستان نویس، همان واقعی به نظر رسیدن شخصیت های اوست.
3. پیام داستان.
پیام یک داستان در واقع همان روح حاکم بر داستان و درونمایه ی آن است. نتیجه ای کلی درباره زندگی است که داستان صریحا آن را بیان کرده است، یا ما از آن استنباط می کنیم. البته همه داستان ها پیام ندارند؛ هدف داستان های ترسناک ممکن است صرفا مضطرب کردن خواننده باشد. هنر داستان های اسرار آمیز، اغلب این است که معمای لاینحلی را برای خواننده مطرح ساخته، بعد آن را حل کنند. تنها برخی از داستان های تفریحی دارای پیام هستند، ولی همه داستان های تحلیلی پیام دارند و در واقع در داستان های تحلیلی، هدف داستان، همان پیام آن است.
4. زاویه دید.
امروزه هر نویسنده ای می داند که به جای اینکه خودش مستقیما داستان را بگوید، می تواند:
الف) یکی از شخصیت های داستانش را به عنوان گوینده داستان انتخاب کند؛
ب) داستان را با یادداشت های روزانه یک نفر بنویسد؛
ج) به وسیله نامه همه داستان را بنویسد؛
د) خودش را موظف کند که فقط افکار درونی یک از شخیت های داستانش را به روی کاغذ بیاورد.
با رشد آگاهیهای هنری، مساله زاویه دید، یعنی، اینکه چه کسی داستان را بگوید، و به دنبال آن، داستان چگونه باید گفته شود، اهمیت بسزایی یافته است.
5. سمبل و کنایه.
سمبل ادبی، بیش از معنی ظاهری خود، معنی می دهد و این سمبل می تواند یک موجود، شخص، حالت،عمل و یا چیزهای دیگر باشد. این سمبل ها هر کدام علاوه بر معنی ظاهری و تحت اللفظی خود در داستان، معانی دیگری نیز دارند؛ مانند نامهای سمبلیک و موجودات سمبلیک. کنایه اصطلاحی است که معانی مختلفی دارد، ولی کلا به جمله یا عبارتی که دو معنی دور و نزدیک را یک جا در خود داشته باشد، جمله یا عبارت کنایی می گوییم.
داستان نویس می تواند با استفاده از انواع کنابه به اهداف زیر دست یابد:
الف) تجربیات پیچیده خود را بیان کند.
ب) مصالح داستانش را به طور غیرمستقیم بسنجد و ارزیابی کند.
ج) اختصار را رعایت کند.
کنایه نیز مانند سمبل، به نویسنده امکان می دهد تا بدون اینکه مفاهیم را صریحا بگوید، آنها را به خوانندگان القا کند.
6. احساس.
ادبیات داستانی، عواطف خفته ما را بیدار کرده، به تکاپو وا می دارد و از این راه درک ما را از مسائل سرشارتر و عمیق تر می کند. برخی از داستان ها ما را می خنداند یا می گریاند و بعضی هم ما را دچار ترس و وحشت می کنند. با همه ی این ها داستانی واقعا پرمعنی است که احساس را به طور غیرمستقیم در خواننده برانگیزد نه به طور مستقیم.
7. خیال پردازی در داستان.
فرض خیالی نویسنده در داستان، وسعت تخیلات ما را بیشتر می کند. داستان نویس همانند روانشناس می تواند شخصیت های خیالی را در فضای خیالی قرار دهد و با کمک تصوراتش درباره ی آنها مطالعات و بررسی هایی انجام دهد و از طبیعت آنها نکاتی را کشف و عرضه کند.
داستان غیرواقعی یا خیالی، محدوده هایی را که ما به عنوان مرزهای واقعیت می شناسیم می شکند. این گونه داستان ها پای قدرت های عجیب و نیروهای مرموز را به درون جهان واقعی و عادی ما باز می کنند. خیالپردازی نیز مانند دیگر عناصر داستان، ممکن است خودش هدف نویسنده شود یا بالعکس وسیله ای شود در دست نویسنده تا او به کمک آن درون انسان ها را خوب به خوانندگانش بشناساند. داستان های خیالی ممکن است با نوعی سمبولیسم یا تمثیل، حقایق زندگی را مطرح کنند، و یا با ایجاد وقایع غیرمنتظره و بعید به بررسی و مطالعه رفتار انسان ها بپردازند. برخی از بزرگترین آثار ادبی جهان یا تماما خیالی است و یا بخش هایی از آن چنین است. آثاری قبیل ادیسه از همر یونانی، هری پاتر از جی کی رولیینگ و فاوست اثر گوته شاعر و نویسنده آلمانی، از این نوع است.
خوب توپ!!
