همیشه از همان کتاب اول ما درباره شخصیت سوروس اسنیپ با پیچیدگی هاو سوالات بیجواب فراوانی روبرو بودیم. جایگاه او بین طرفداران همیشه از مرد مورد اعتماد دامبلدور تا جاسوسی ریاکار در حال نوسان بود.

حتی با پایان کتاب ششم عده ای سر حرف خود ماندند و اصرار کردند که او حتی قتل دامبلدور را نیز به دستور خودش انجام داده بود و خوشا به حال آنان که در پایان کتاب 7 نتیجه وفاداری به اعتقاد خود را دیدند. من جزو دسته دوم بودم. کاملاً متقاعد شده بودم که دامبلدور در مورد اسنیپ اشتباه کرده، همانطور که خودش میگفت : اشتباهات یک پیرمرد!

دلیلی بسیار قوی داشتم و آنهام اجرای طلسم نابخشودنی اواداکداورا بود چون طبق گفته بلاتریکس به هری واقعاً باید از ته دل بخواهی آسیب برسانی تا این طلسم ها را اجرا کنی و اسنیپ هم دامبلدور را کشته بود. این تفکر با من در تمام کتاب 7 باقی ماند تا به فصل 32 رسیدم. جایی که اسنیپ در کلبه فریادکش به والدمورت اصرار می کرد که اجازه بدهد شخصاً برود هری پاتر را بیابد. آن موقع حس کردم که قصد او از یافتن هری کمک به اوست و می دانستم اتفاقی بزرگ در حال وقوع است. وقتی اسنیپ در آخرین لحظه زندگی به هری گفت به من نگاه کن نمی توانستم فکر کنم که چشمان هری را به دنبال نشانی از لیلی جستجو می کند بلکه فکر میکردم در آخرین لحظه میخواهد نگاهی دقیق به چهره کسی بیاندازد که اعتقاد دارد دنیا را از وجود لرد سیاه پاک می کند. طی یک فصل اسنیپ از خائنی پست فطرت تبدیل به قهرمانی شد که با یادآوری زندگی پر رنج او چه طی 7 کتاب و چه از طریق خاطرات او به خود تکرار می کنیم او درست به اندازه هری و دامبلدور قهرمان پیروزی خیر بر شر است و دقیقاً مثل آن دو زندگی پر از سختی و اشتباهات کوچک و بزرگ داشته است.

حالا حتی تنفر او از هری هم متقاعد کننده است. او با نگاه کردن به هری همیشه در رفتار و صحبتهای او بیشتر نشانی از جیمز میدید، مردی که در نظر او نه تنها مغرور و لافزن بود بلکه بالاتر از همه عشق زندگی او ، دختری که از کودکی دوست داشت، یعنی لیلی را دزدیده بود. حالا این سوال پیش میاد آیا لیلی واقعاً شاگرد ماهری در معجون سازی بود یا او هم، مثل هری از کمکهای سوروس برای پیشرفت در این درس استفاده میکرد و البته مشخص است که در کلاس اسلاگهورن این لیلی بود که به داشتن استعداد معروف بود نه اسنیپ که کتابی پر از کشفیات شخصی وی برای ساختن معجونهای پیچیده به همراه داشت.

شکی نیست که اسنیپ مردی شجاع بود، حتی با وجود دلایلش برای بازگشت به دامبلدور. چون طی کتابها همه فهمیدیم که نیروی عشق بالاترین جادوهاست، جادویی که لرد سیاه قدرتمند کاملاً فاقد آن است. این نیرو اسنیپ را برای نجات لیلی به سوی دامبلدور کشاند و حتی سالهای بعد از مرگ لیلی نیز باقی ماند. نیرویی که باعث شد اسنیپ امر خطیر جاسوسی دو جانبه بودن را تا آخرین لحظه حفظ کند و به او این حق کاملاً صحیح را بدهد که وقتی هری او را بعد از قتل دامبلدور بزدل خطاب کرد تا آن حد آشفته و خشمگین شود.

اسنیپ هر چه بود، بزدل نبود. کاری که او می کرد کمال شجاعت بود . درماندگی او پیش از قتل بوسیله ناجینی در حالی که خطر مرگ را حس کرده بود و هنوز اطلاعات مهم دامبلدور را به هری منتقل نکرده بود واقعاً آزار دهنده بود.

شاید بتوان گفت رنجهای او از گذشته حتی از هری نیز عمیق ترند. کودکی در خانواده ای که مدام در حال جدال بودند، عدم محبوبیت در مدرسه، از دست دادن لیلی به خاطر یک لحظه اشتباه، به خطر انداختن زندگی با رفتن پیش دامبلدور و عدم موفقیت در نجات جون لیلی، تحمل هری به مدت 6 سال با رفتارهایی بسیار مشابه جیمز، کشتن دامبلدور پیش چشمان هری و شنیدن کلمه ترسو از زبان او و نهایتاً مرگی فجیع به دست ماری وحشتناک به خاطر عدم درک صحیح ولدمورت از نحوه عملکرد چوبهای جادو!

نکته دیگر این که طی 7 کتاب هیچوقت نمی شنویم اسنیپ، رئیس گروه اسلترین که جایگاه خونهای اصیل است، از کلمه خون فاسد یا گندزاده در هیچ جا استفاده کند. همان یک بار اشتباه چنان درس بزرگی به او داده که در خاطراتش می بینیم به پرتره فینیاس نایجلوس بلک با عصبانیت می گوید از این کلمه استفاده نکند.

در اینجا فقط یک مسئله می ماند. حالا که به همه ثابت شد اسنیپ بی گناه است و اعتماد دامبلدور صحیح بوده چرا 6 سال طول کشید تا به او پست مورد علاقه اش یعنی درس دفاع در برابر جادوی سیاه را بدهد؟ به نظرم یک جواب می رسد. دامبلدور به نفرینی که ولدمورت روی این پست قرار داده بود اعتقاد داشت و نمی خواست به این زودی اسنیپ را از دست بدهد پس آن را برای آخرین سال زندگی خود نگه داشت که اگر این نفرین هم اتفاق می افتاد هر دوی آنها تمام و کمال وظایف خود را در مدرسه انجام داده باشند.