نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
جايي به نام هيچ جا(فصل هشتم)
فكر فرار را به كلي از سرم بيرون كرده بودم,بعد از ديدن آن موجودات وحشتناك به تنها چيزي كه فكر نميكردم فرار بود.بعد از گفتگوي عجيبي كه بين من و جرج رخ داده بود اون روخيلي بييشتر از قبل ميديدم,انگار تمام اين اتفاقات نقشه اي بود تا من بدونم در صورت فرارم با چه چيزهاي وحشتناكي روبروخواهم شد,از اين بابت خوشحال بودم چون اگر اين موضوع به من گوشزد نميشد معلوم نبود چه خطراتي ممكن بود منو تهديد كنه.
از شيطان سركشي كه درونم وجود داشت هيچ خبري نبود,كم كم داشتم باور ميكردم كه شايد جسم من را رها كرده باشد,اين افكاري بود كه من در طول شبانه روز بارها مرورشان ميكردم.
الان بيشتر از يك هفته بود كه سياهي با تكبر خاصي بر آسمان ساكن بود,من به اين موضوع عادت كرده بودم.
ديگر خبري از جرج شنگول و شوخ طبع نبود,كاملا عوض شده بود.بعد از اتفاقي كه بين من و جرج پيش اومد رفتارش كاملا عوض شده بود,جدي و خشك و البته بسيار نگران.
جرج چند روزي بود كه در طول روز يا بهتره بگم شب در كلبه و يا محوطه ي پشت كلبه پرسه ميزد ولي بعد از خوردن شام بيرون ميرفت و خيلي دير به خانه بازميگشت.
هيچ توجيه قابل قبولي براي كارهاي اخير جرج پيدا نميكردم و راستش زياد هم به كشف اين مسيله كنجكاو نبودم,چون به نوعي با حقيقت پيوند ميخورد و حقيقت چيزي بود كه من از آن فراري بودم.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
مقداري پوره سيب زميني از روي بشقاب چوبي روي ميز برداشتم,لذيذترين غذايي كه جرج بلد بود درست كنه همين بود البته سوپ كلم هاي اون هم بد نبود ولي نه به خوشمزگي پوره اش...
_فردا از اينجا ميريم.
نميدونستم بايد چه واكنشي نشون بدم,حدود ده روز بود كه حتي به هم سلام هم نكرده بوديم پس تنها واكنشم اين بود كه با چشماني متعجب به جرج خيره بشم.
جرج در حاليكه يه قاشق از پوره را داخل دهانش ميگذاشت گفت:اينو بهت گفتم كه فردا به خاطر جمع كردنه وسايلت معطل نشم.
پوزخندي زدم و گفتم:كدوم وسايل؟مگه من وسيله اي هم دارم.
جرج جوابم رو نداد آخرين تكه از ناني را كه روي ميز بود برداشت و به سمت در راه افتاد:سعي كن امشب خوب بخوابي چون فردا بايد خيلي بيشتر از توانت راه بري.
صورتم رو برنگردوندم تا باهاش خداحافظي كنم بلكه به سرعت آخرين قاشق پوره ام را خوردم و به سمت تختم حركت كردم,بهتر بود كه توصيه هاشو جدي ميگرفتم چون ميدونستم به هيچ وجه شوخي نميكنه.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
سكوت,هيچ صدايي نميامد حتي صداي خش خش شاخه هاي درختان كه موقع وزش باد به گوش ميرسيد هم در آن لحظه خاموش شده بود,ولي من تقريبا مطمين بودم كه صداي سوتي رو شنيدم , درست از پشت پنجره ي كلبه به اتاق من باز ميشد,روي تختم نشستم.
شايد فقط يك خيال بود,آره حتما همينطور بود چون بعد از ديدن آن موجودات هر شب كابوسهاي مشابه ميديدم...
اما وقتي صداي سوتهاي پياپي ديگري رو از سمت درب كلبه شنيدم مطمين شدم كه درست شنيده ام.
خيلي ميترسيدم ولي از طرفي دوست داشتم تا منبع صدا رو پيدا كنم.يك نوع باور قلبي به من اطمينان ميداد كه در كلبه ي جرج هيچ خطري منو تهديد نميكنه ولي جانب احتياط رو رعايت كردم و از روي تخت تكان نخوردم.
در كلبه با صداي بلندي باز شد و پشت سر آن صداي سوتها دوباره از نو آغاز شد.
اين سوتها رو ميشناختم,متعلق به جرج بود بعضي وقتا كه با شكار خوبي به كلبه بازميگشت شروع ميكرد به سوت زدن و آهنگ عجيبي رو با سوت مينواخت.
نفسي از سره آسودگي كشيدم و روي تخت نشستم,كنجكاو بودم كه بدونم جرج براي چي اينقدر خوشحاله,معمولا در اين موقع از شب به شكار نميرفت...
پس بلند شدم و از اتاق خارچ شدم.
به نظرم رسيد كه جرج مثل هميشه لاشه ي حيواني رو با خودش به خونه آورده ولي وقتي دقت كردم ديدم يك حيوان نيست بلكه يك انسانه!!!
خيلي تعجب كردم,اصلا فكرش رو هم نميكردم در اين مكان نفرين شده هيچ انسان ديگه اي به چز من پا بگزاره.
جرج بدون توجه به من پسر رو روي ميزي كه حيوانات رو روي اون سلاخي ميكرد گذاشت.
وقتي دقت كردم ديدم كه قبلا روي ميز را با ملحفه ي سفيد و تميزي پوشانده بوده و اون رو به صورت يك تخت درآورده.
بعد از اينكه كارش تموم شد رو به من كرد و بدون اينكه صداش چيزي رو منعكس كنه گفت:فكر كنم توصيه من رو جدي نگرفتي.فردا صبح زود حركت ميكنيم پس بهتره حتي ثانيه اي رو از دست ندي.
خيلي دوست داشتم تا درمورد اون پسر اطلاعات جديدي به دست بيارم ولي ميدونستم كه فعلا به هوش نمياد پس سريع به تختم رفتم و در روياهاي عميق خودم فرو رفتم.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
انگار تازه به رختخواب رفته بودم كه جرج با دستش من را تكان داد و گفت كه براي خوردن صبحانه بروم.
به سرعت بلند شدم و دنبال جرج به راه افتادم,خيلي كنجكاو بودم تا از صحت ماجراي ديشب مطمين شوم...
پسركي نحيف با موهاي مشكي و چشماني درشت درست در پشت ميز نشسته بود,به نظر همسن من بود ولي چهره اش غمگين بود و به نقطه اي نامعلوم نگاه ميكرد..
از طرز نشستنش ميشد فهميد كه جرج او را به زور پشت ميز نشانده است,اين موضوع زياد باعث خوشحالي من نميشد.
روي صندلي درست در مقابل پسرك نشستم...
خيلي آروم و حلزون وار صورتش را به سمت من حركت داد,انگار با هر حركت جزيي دردي عظيم را متحمل ميشود.
روي چهره ي من مكث كرد و با چشمانه سوزانش به من نگاه كرد و ناگهان قطرات درشت اشك از چشمانش سرازير شد.
هيچ حركتي نميكرد و تنها اشك ميريخت يا شايد هم اشكها از چشمانش ريخته ميشدند.
نميدانستم بايد چه واكنشي نشان دهم ممكن بود حركتهاي بعدي من باعث رنجيده تر شدن او ميشد پس ساكت روبرويش نشستم و گذاشتم تا در چشمانم چيزي آشنا را جستجو كند,شايد چيزي كه خودش آن را از دست اده بود...
صداي در كلبه را كه باز و سپس بسته شد را شنيدم,حدس ميزدم كه جرج دوباره به بيرون از كلبه رفته.
شايد اگر تا بينهايت آنجا نشسته بودم و در چشمانش نگاه ميكردم خسته نميشدم چون به گونه اي دردهاي او با دردهاي من پيوند ميخورد اين را به راحتي احساس ميكردم,ولي بالاخره تصميم گرفتم تا به گونه اي او را از اين حالت شوم خارج كنم پس دستم را به طرف دستش كه روي ميز قرار داشت بردم تا شايد گرماي وجودم را با او سهيم شوم.
با سرعتي باورنكردني دستم را پس زد,نگاهم را از دستانش به چهره اش دوختم,سيلي از اشك بر گونه هايش جاري بود.
_من اونو كشتم...
با حالت منگي به چشمان خيسش نگاه كردم:چي؟
_من اونو كشتم.
_تو؟۔۔۔ تو كيو كشتي؟
اصلا دلم نميخواست اين سوال رو بپرسم ولي بي اراده از دهنم خارج شده بود و از اين بابت شرمنده بودم.
در حاليكه صدايش به زحمت از ميان هق هق هايش قابل درك بود گفت:من۔۔۔اونو۔۔۔كشتم۔۔۔برادرمو.
و سپس سكوت بود و كلبه اي كه به دور سرم ميچرخيد...
فكر فرار را به كلي از سرم بيرون كرده بودم,بعد از ديدن آن موجودات وحشتناك به تنها چيزي كه فكر نميكردم فرار بود.بعد از گفتگوي عجيبي كه بين من و جرج رخ داده بود اون روخيلي بييشتر از قبل ميديدم,انگار تمام اين اتفاقات نقشه اي بود تا من بدونم در صورت فرارم با چه چيزهاي وحشتناكي روبروخواهم شد,از اين بابت خوشحال بودم چون اگر اين موضوع به من گوشزد نميشد معلوم نبود چه خطراتي ممكن بود منو تهديد كنه.
از شيطان سركشي كه درونم وجود داشت هيچ خبري نبود,كم كم داشتم باور ميكردم كه شايد جسم من را رها كرده باشد,اين افكاري بود كه من در طول شبانه روز بارها مرورشان ميكردم.
الان بيشتر از يك هفته بود كه سياهي با تكبر خاصي بر آسمان ساكن بود,من به اين موضوع عادت كرده بودم.
ديگر خبري از جرج شنگول و شوخ طبع نبود,كاملا عوض شده بود.بعد از اتفاقي كه بين من و جرج پيش اومد رفتارش كاملا عوض شده بود,جدي و خشك و البته بسيار نگران.
جرج چند روزي بود كه در طول روز يا بهتره بگم شب در كلبه و يا محوطه ي پشت كلبه پرسه ميزد ولي بعد از خوردن شام بيرون ميرفت و خيلي دير به خانه بازميگشت.
هيچ توجيه قابل قبولي براي كارهاي اخير جرج پيدا نميكردم و راستش زياد هم به كشف اين مسيله كنجكاو نبودم,چون به نوعي با حقيقت پيوند ميخورد و حقيقت چيزي بود كه من از آن فراري بودم.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
مقداري پوره سيب زميني از روي بشقاب چوبي روي ميز برداشتم,لذيذترين غذايي كه جرج بلد بود درست كنه همين بود البته سوپ كلم هاي اون هم بد نبود ولي نه به خوشمزگي پوره اش...
_فردا از اينجا ميريم.
نميدونستم بايد چه واكنشي نشون بدم,حدود ده روز بود كه حتي به هم سلام هم نكرده بوديم پس تنها واكنشم اين بود كه با چشماني متعجب به جرج خيره بشم.
جرج در حاليكه يه قاشق از پوره را داخل دهانش ميگذاشت گفت:اينو بهت گفتم كه فردا به خاطر جمع كردنه وسايلت معطل نشم.
پوزخندي زدم و گفتم:كدوم وسايل؟مگه من وسيله اي هم دارم.
جرج جوابم رو نداد آخرين تكه از ناني را كه روي ميز بود برداشت و به سمت در راه افتاد:سعي كن امشب خوب بخوابي چون فردا بايد خيلي بيشتر از توانت راه بري.
صورتم رو برنگردوندم تا باهاش خداحافظي كنم بلكه به سرعت آخرين قاشق پوره ام را خوردم و به سمت تختم حركت كردم,بهتر بود كه توصيه هاشو جدي ميگرفتم چون ميدونستم به هيچ وجه شوخي نميكنه.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
سكوت,هيچ صدايي نميامد حتي صداي خش خش شاخه هاي درختان كه موقع وزش باد به گوش ميرسيد هم در آن لحظه خاموش شده بود,ولي من تقريبا مطمين بودم كه صداي سوتي رو شنيدم , درست از پشت پنجره ي كلبه به اتاق من باز ميشد,روي تختم نشستم.
شايد فقط يك خيال بود,آره حتما همينطور بود چون بعد از ديدن آن موجودات هر شب كابوسهاي مشابه ميديدم...
اما وقتي صداي سوتهاي پياپي ديگري رو از سمت درب كلبه شنيدم مطمين شدم كه درست شنيده ام.
خيلي ميترسيدم ولي از طرفي دوست داشتم تا منبع صدا رو پيدا كنم.يك نوع باور قلبي به من اطمينان ميداد كه در كلبه ي جرج هيچ خطري منو تهديد نميكنه ولي جانب احتياط رو رعايت كردم و از روي تخت تكان نخوردم.
در كلبه با صداي بلندي باز شد و پشت سر آن صداي سوتها دوباره از نو آغاز شد.
اين سوتها رو ميشناختم,متعلق به جرج بود بعضي وقتا كه با شكار خوبي به كلبه بازميگشت شروع ميكرد به سوت زدن و آهنگ عجيبي رو با سوت مينواخت.
نفسي از سره آسودگي كشيدم و روي تخت نشستم,كنجكاو بودم كه بدونم جرج براي چي اينقدر خوشحاله,معمولا در اين موقع از شب به شكار نميرفت...
پس بلند شدم و از اتاق خارچ شدم.
به نظرم رسيد كه جرج مثل هميشه لاشه ي حيواني رو با خودش به خونه آورده ولي وقتي دقت كردم ديدم يك حيوان نيست بلكه يك انسانه!!!
خيلي تعجب كردم,اصلا فكرش رو هم نميكردم در اين مكان نفرين شده هيچ انسان ديگه اي به چز من پا بگزاره.
جرج بدون توجه به من پسر رو روي ميزي كه حيوانات رو روي اون سلاخي ميكرد گذاشت.
وقتي دقت كردم ديدم كه قبلا روي ميز را با ملحفه ي سفيد و تميزي پوشانده بوده و اون رو به صورت يك تخت درآورده.
بعد از اينكه كارش تموم شد رو به من كرد و بدون اينكه صداش چيزي رو منعكس كنه گفت:فكر كنم توصيه من رو جدي نگرفتي.فردا صبح زود حركت ميكنيم پس بهتره حتي ثانيه اي رو از دست ندي.
خيلي دوست داشتم تا درمورد اون پسر اطلاعات جديدي به دست بيارم ولي ميدونستم كه فعلا به هوش نمياد پس سريع به تختم رفتم و در روياهاي عميق خودم فرو رفتم.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
انگار تازه به رختخواب رفته بودم كه جرج با دستش من را تكان داد و گفت كه براي خوردن صبحانه بروم.
به سرعت بلند شدم و دنبال جرج به راه افتادم,خيلي كنجكاو بودم تا از صحت ماجراي ديشب مطمين شوم...
پسركي نحيف با موهاي مشكي و چشماني درشت درست در پشت ميز نشسته بود,به نظر همسن من بود ولي چهره اش غمگين بود و به نقطه اي نامعلوم نگاه ميكرد..
از طرز نشستنش ميشد فهميد كه جرج او را به زور پشت ميز نشانده است,اين موضوع زياد باعث خوشحالي من نميشد.
روي صندلي درست در مقابل پسرك نشستم...
خيلي آروم و حلزون وار صورتش را به سمت من حركت داد,انگار با هر حركت جزيي دردي عظيم را متحمل ميشود.
روي چهره ي من مكث كرد و با چشمانه سوزانش به من نگاه كرد و ناگهان قطرات درشت اشك از چشمانش سرازير شد.
هيچ حركتي نميكرد و تنها اشك ميريخت يا شايد هم اشكها از چشمانش ريخته ميشدند.
نميدانستم بايد چه واكنشي نشان دهم ممكن بود حركتهاي بعدي من باعث رنجيده تر شدن او ميشد پس ساكت روبرويش نشستم و گذاشتم تا در چشمانم چيزي آشنا را جستجو كند,شايد چيزي كه خودش آن را از دست اده بود...
صداي در كلبه را كه باز و سپس بسته شد را شنيدم,حدس ميزدم كه جرج دوباره به بيرون از كلبه رفته.
شايد اگر تا بينهايت آنجا نشسته بودم و در چشمانش نگاه ميكردم خسته نميشدم چون به گونه اي دردهاي او با دردهاي من پيوند ميخورد اين را به راحتي احساس ميكردم,ولي بالاخره تصميم گرفتم تا به گونه اي او را از اين حالت شوم خارج كنم پس دستم را به طرف دستش كه روي ميز قرار داشت بردم تا شايد گرماي وجودم را با او سهيم شوم.
با سرعتي باورنكردني دستم را پس زد,نگاهم را از دستانش به چهره اش دوختم,سيلي از اشك بر گونه هايش جاري بود.
_من اونو كشتم...
با حالت منگي به چشمان خيسش نگاه كردم:چي؟
_من اونو كشتم.
_تو؟۔۔۔ تو كيو كشتي؟
اصلا دلم نميخواست اين سوال رو بپرسم ولي بي اراده از دهنم خارج شده بود و از اين بابت شرمنده بودم.
در حاليكه صدايش به زحمت از ميان هق هق هايش قابل درك بود گفت:من۔۔۔اونو۔۔۔كشتم۔۔۔برادرمو.
و سپس سكوت بود و كلبه اي كه به دور سرم ميچرخيد...
هر روز بهتر از دیروز!