نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
هری پاتر و لرد والدمورت:
فصل اول:شروع
در آغاز یک شب تاریک پسری با مو های مشکی بلند وژولیده وچشم های سبز مغز پسته ای روی تختش دراز کشیده بود.اگر چه خودش احساس نمی کرد ولی او پسری بسیار عجیب بود چه در جوامع مشنگی و چه در جوامع جادوگری.او توسط دست برگترین جادوگر سیاه قرن لرد والدمورت کشته نشده بود در حالی که بر خلاف تصور بقیه کوچکترین نقشی در اون نداشت.
ولی او می خواست به خاطر همه ی کسانی که انها رو دوست داشت والدمورت رو از بین ببرد و اکنون نیز داشت به همین فکر می کرد .به یاد دامبلدور سیریوس سدریک و پدر و مادرش افتاد و ناگهان احساس کرد چشمان خیس شدند.به این فکر میکرد که اگر پدر و مادر داشت چه قدر در دنیا زندگی راحتی داشت و مجبور نبود بر سر زندگی اس قمار کند.ناگهان متوجه شد در درونش خشمی فراوان احساس می کند.
اکنون چهار روز از آمدن به خانه ی خاله پتونیا میگذشت و او تصمیم خود را گرفته بود میخواست ابتدا به دره ی گودریک هالو برود.محل زندگی پدر و مادرش.از اینکه تا حالا آنجا نرفته بود احساس خشمی همراه با تاسف و شرمساری می کرد.سپس به هاگوارتز و هاگزمید برود و شاید آخرین دیدار خود را با هاگرید انجام دهد.والبته با مفبره ی دامبلدور افسانه ای که به اعتقاد هری فقط یک اشتباه در زندگی اش داشت اسنیپ.هری باز هم خشمگین شد.خشمی برابر با خشمی که نسبت به والدمورت داشت.هری آرزو می کرد که بلد بود افسون بسازد.اگربلد بودافسونی می سا خت که آن دو با بیشتری زجرممکن بمیرند و یا شاید نه نمیرند بلکه در زجری ابدی گرفتار شوند.
هری سعی کرد خود را آروم کند و به چیز های خوب فکر کند.به رون و هرمیون و محبوبش جینی.همانند این چند روز سعی کرد فکر جینی رو از سرش بیرون کند.دلیلی نداشت مثل گذشته باز هم به خاطر خودش یک یا چند نفر دیگر رو به عنوان قربانی به والدمورت پیشکش کند.
به بیرون اومد و با منظره ای زشت رو به رو شد.یادش رفته بود که پس از بیرون رفتن عمو ورنون و خاله پتونیا نباید بیرون بیاد.این روعمو ورنون گفته بود البته به درخواست دادلی.هری هم اصولا بیرون نمی اومد پس دلیلی برای مخالفت نداشت.مثل این که گند کاری های دادلی روز به روز بدتر می شد.
بدون این که کسی متوجه شود آروم به اتاقش بازگشت و باز هم به فکر فرو رفت و در همون حالت خوابش برد.
چند روز آینده هم به همین منوال سپری شد تا اینکه سر انجام روز رفتن فرا رسید.از صح آن روز حال عجیبی داشت و خودش هم نمی دونست چرا.همیشه از زمانی که حتی نمی دونست جادوگره آرزوی رفتن از این خونه ی لعنتی رو در سر می پروروند.اما حالا حس عجیبی داشت.یه حس غریب.هری نمی دونست که واقعا اون خونواده و دوست داره یا شاید از مواجه شدن با والدمورت و آینده اش می ترسید. به خاطراین حس ترس هم هری یه لحظه از خودش بدش اومد.اون کسی بود که امید همه ی جادوگران به اون بود.
آروم آروم شروع به جمع کردن وسایلش کرد.وقتی چمدونشو بست به پایین پله ها اومد و دید همه منتظر رفتنش اند.یک لحظه به چهره ی تک تک اون ها خیره شد.از چشم های دادلی و عمو ورنون خوشحالی توام با نفرت رو میخوند و این یه چیز عادی برای هری بود.اما وقتی به چهره ی خاله پتونیا نگاه کرد یه حس جدیدی در نگاهش بود که انگار یه آب سردی روی سر هری ریخت و دلکندن از اونجا رو براش مشکل می کرد.تو همین حالت بود که عمو ورنون گفت:
<پس چرا نمیری؟این همه باعث بدبختی و سرشکستگی ما شدی این دمه آخری هم ولمون نمی کنی؟ برو دیگه.>
هری مثل همیشه خودشو کنترل کرد و بعد از یه خداحافظی گرم با خاله پتونیا و یه خداحافظی نه چندان گرم با عمو ورنون و دادلی به خیابون پریوت درایو قدم گذاشت و به دنبال یه مکان مناسب برای غیب و ظاهر شدن گشت.
امتحان غیب و ظاهر شدنشو داده بود و در بار دوم قبول شد .در بار اول به دلیل یه قتل عام گسترده ی مشنگ ها به دست مرگخوران والدمورت کل موهاشو جا گذاشته بود چون اصلا تمرکز نداشت.وقتی به یه مکان خلوت رسید که کسی جز خودش در آن حضور نداشت چشماشو رو هم گذاشت و محلی رو که بار ها در عکس های بچگیش و البته در کابوس هاش دیده بود رو مجسم کرد.
رفقا من اصل موضوع هامو مشخص کردم اگه نظر ندید یا اکثر نظر ها مخالف باشه این برای من خوبه که بی خیال بشم.
کینگزلی شکلبولت
فصل اول:شروع
در آغاز یک شب تاریک پسری با مو های مشکی بلند وژولیده وچشم های سبز مغز پسته ای روی تختش دراز کشیده بود.اگر چه خودش احساس نمی کرد ولی او پسری بسیار عجیب بود چه در جوامع مشنگی و چه در جوامع جادوگری.او توسط دست برگترین جادوگر سیاه قرن لرد والدمورت کشته نشده بود در حالی که بر خلاف تصور بقیه کوچکترین نقشی در اون نداشت.
ولی او می خواست به خاطر همه ی کسانی که انها رو دوست داشت والدمورت رو از بین ببرد و اکنون نیز داشت به همین فکر می کرد .به یاد دامبلدور سیریوس سدریک و پدر و مادرش افتاد و ناگهان احساس کرد چشمان خیس شدند.به این فکر میکرد که اگر پدر و مادر داشت چه قدر در دنیا زندگی راحتی داشت و مجبور نبود بر سر زندگی اس قمار کند.ناگهان متوجه شد در درونش خشمی فراوان احساس می کند.
اکنون چهار روز از آمدن به خانه ی خاله پتونیا میگذشت و او تصمیم خود را گرفته بود میخواست ابتدا به دره ی گودریک هالو برود.محل زندگی پدر و مادرش.از اینکه تا حالا آنجا نرفته بود احساس خشمی همراه با تاسف و شرمساری می کرد.سپس به هاگوارتز و هاگزمید برود و شاید آخرین دیدار خود را با هاگرید انجام دهد.والبته با مفبره ی دامبلدور افسانه ای که به اعتقاد هری فقط یک اشتباه در زندگی اش داشت اسنیپ.هری باز هم خشمگین شد.خشمی برابر با خشمی که نسبت به والدمورت داشت.هری آرزو می کرد که بلد بود افسون بسازد.اگربلد بودافسونی می سا خت که آن دو با بیشتری زجرممکن بمیرند و یا شاید نه نمیرند بلکه در زجری ابدی گرفتار شوند.
هری سعی کرد خود را آروم کند و به چیز های خوب فکر کند.به رون و هرمیون و محبوبش جینی.همانند این چند روز سعی کرد فکر جینی رو از سرش بیرون کند.دلیلی نداشت مثل گذشته باز هم به خاطر خودش یک یا چند نفر دیگر رو به عنوان قربانی به والدمورت پیشکش کند.
به بیرون اومد و با منظره ای زشت رو به رو شد.یادش رفته بود که پس از بیرون رفتن عمو ورنون و خاله پتونیا نباید بیرون بیاد.این روعمو ورنون گفته بود البته به درخواست دادلی.هری هم اصولا بیرون نمی اومد پس دلیلی برای مخالفت نداشت.مثل این که گند کاری های دادلی روز به روز بدتر می شد.
بدون این که کسی متوجه شود آروم به اتاقش بازگشت و باز هم به فکر فرو رفت و در همون حالت خوابش برد.
چند روز آینده هم به همین منوال سپری شد تا اینکه سر انجام روز رفتن فرا رسید.از صح آن روز حال عجیبی داشت و خودش هم نمی دونست چرا.همیشه از زمانی که حتی نمی دونست جادوگره آرزوی رفتن از این خونه ی لعنتی رو در سر می پروروند.اما حالا حس عجیبی داشت.یه حس غریب.هری نمی دونست که واقعا اون خونواده و دوست داره یا شاید از مواجه شدن با والدمورت و آینده اش می ترسید. به خاطراین حس ترس هم هری یه لحظه از خودش بدش اومد.اون کسی بود که امید همه ی جادوگران به اون بود.
آروم آروم شروع به جمع کردن وسایلش کرد.وقتی چمدونشو بست به پایین پله ها اومد و دید همه منتظر رفتنش اند.یک لحظه به چهره ی تک تک اون ها خیره شد.از چشم های دادلی و عمو ورنون خوشحالی توام با نفرت رو میخوند و این یه چیز عادی برای هری بود.اما وقتی به چهره ی خاله پتونیا نگاه کرد یه حس جدیدی در نگاهش بود که انگار یه آب سردی روی سر هری ریخت و دلکندن از اونجا رو براش مشکل می کرد.تو همین حالت بود که عمو ورنون گفت:
<پس چرا نمیری؟این همه باعث بدبختی و سرشکستگی ما شدی این دمه آخری هم ولمون نمی کنی؟ برو دیگه.>
هری مثل همیشه خودشو کنترل کرد و بعد از یه خداحافظی گرم با خاله پتونیا و یه خداحافظی نه چندان گرم با عمو ورنون و دادلی به خیابون پریوت درایو قدم گذاشت و به دنبال یه مکان مناسب برای غیب و ظاهر شدن گشت.
امتحان غیب و ظاهر شدنشو داده بود و در بار دوم قبول شد .در بار اول به دلیل یه قتل عام گسترده ی مشنگ ها به دست مرگخوران والدمورت کل موهاشو جا گذاشته بود چون اصلا تمرکز نداشت.وقتی به یه مکان خلوت رسید که کسی جز خودش در آن حضور نداشت چشماشو رو هم گذاشت و محلی رو که بار ها در عکس های بچگیش و البته در کابوس هاش دیده بود رو مجسم کرد.
رفقا من اصل موضوع هامو مشخص کردم اگه نظر ندید یا اکثر نظر ها مخالف باشه این برای من خوبه که بی خیال بشم.
کینگزلی شکلبولت
تشکر از همه