گفتگوی ما با پروفسور "آبراهام محبوب"، وزیر سحر جادوی کشور است. لطفا تا آخر گفتگو با ما باشید.

<از کودکیتان بگویید.
من اصلا در بوداپست به دنیا آمده ام سال 1971. پدرم اهل ملایر و مادرم بلغار بود. در خانه با مادرم بلغاری و با پدرم ترکی و با خواهرم با هردو زبان به علاوه زبان فارسی حرف میزدم. البته در کودکی با پدرم فارسی حرف میزدم و ترکی نمی دانستم! در ابتدای زندگی، وضعمان خیلی خوب بود. پدرم در یک شرکت تجاری کار می کرد، او جادوگر نبود. ولی به خاطر مادرم که یه بیماری لاعلاج جادویی و ناشناخته پیدا کرده بود مجبور شد کارش را رها کند و از او مراقبت کند. تمام پزشکان و درمانگران ماگل و جادوگر از درمان او عاجز بودند. 2 سال بعد وقتی من 5 سال داشتم و خواهر کوچترم ویکتوریا 4 سال داشت، مادرم فوت کرد و زندگیمان بسیار سختتر شد. بدون وجود مادر در خانه فضای عاطفی خیلی بد شد. پدرم دوباره سر کارش برگشت و برای خواهرم یک پرستار استخدام کرد. بعد از مدّتی دوباره وضعمان خوب شد ولی ما همیشه فقدان مادر را احساس می کردیم. پدرم ابتدا مرا به مدّت 6 ماه به مدرسه ای ماگلی در بوداپست برد، ولی مدّتی بعد یک همسایمان که جادوگر بود، پدرم را متقاعد کرد که من به بوباتون بروم، چون بعد از فوت مادر، پدرم به شدّت از جادو نفرت گرفت. وقتی سال دوم بودم هواپیمای پدرم در استرالیا سقوط کرد و او کشته شد.پنج سال بعد خواهرم نیز که با یک جوان عیاش 20 ساله رومانیایی ماگل به نام ایگور موراویچوف ازدواج کرد، و به رمانی رفت و من در کشور تنها شدم ولی این عوامل بر وضعیت درسی من تاثیری نداشت.در سال 1988 از مدرسه ی علوم و فنون جادویی بوباتون فارغ التّحصیل شدم. بعد از آن، تصمیم گرفتم به کشورم برگردم و به آن خدمت کنم. در ایران شدم پروفسور و رئیس جمهور وقت به من پیشنهاد وزارت را داد. تا آن موقع ایران وزارت جادو نداشت. از سال 1368 تا حالا وزیر سحر و جادو هستم. تا به حال هم ازدواج نکرده ام.

<چه عاملی باعث شد تا کار وزارت را به عهده بگیرید؟
از خودم تعریف نکنم، استعداد بالقوه در به انجام رساندن طلسم ها و شاگرد اوّل بودن در بوباتون و تشویق رئیس جمهور آن وقت.

<کدامیک از سران کشور از وجود جادو با خبرند؟
رهبر و معدود افرادی دیگر که مایل نیستند اسمشان را ببرم.

<بگذریم، مشکلات و مزایای شغل شما چیست؟
میدانید، ایران متاسّفانه پس از گذشت 16 سال از تاسیس وزارت مجیک هنوز سیستم دولتی جادویی منسجمی ندارد و میشود گفت وزارت همه کاره است. پس مشکلات زیاد است و کار فراروان. تقریبا در روز من 17 ساعت کار میکنم، یعنی تنها 7 ساعت در خانه ام که مدام مجبورم از طلسم پرش خواب استفاده کنم. البتّه از شما چه پنهان که درآمدم خیلی زیاد است و چون فرصت ندارم حتی بیست درصد آن را خرج کنم، بیشتر آن را احسان میکنم. کارم یک حسن دیگر دارد که هیچ وقت استیضاح و از این جور مسائل نمیشوم، البته این بدان معنی نیست که کارم را بد انجام میدهم، وظیفه ی قرآنی و شرعی من به من ایجاب میکند که به بهترین نحو ممکن و در حدّ توانم به مملکتم خدمت کنم.

<به ماگل یا جادوگر احسان میکنید؟
چون آن چنان افرادی نیستند که به جادوگران نیازمند کمک کنند، بیشتر به جادوگرها کمک میکنم. موسسات کافی برای کمک به ماگل های مستمند وجود دارد.

<امکانات جادویی کشور را چطور میبینید؟
در حدّ متوسّط. به تازگی در قسمت شمالی مجتمع ورزشی آزادی تهران ورزشگاه پرواز قالیچه ای با ظرفیت 500 هزار نفر افتتاح شده است که بزرگترین ورزشگاه جادویی خاور میانه و چهارمین ورزشگاه بزرگ قالیچه ی جهان است. بزرگتزین آن در استان منچوری چین واقع است.
از نظرهای سطح آموزش و امکانات زندگی و تفریحی هم نزدیک استانداردهای جهانی شده ایم.

<وضعیت مالی جادوگران کشور را چگونه میبینید؟
40% زیر خطّ فقر که این خود رقم بزرگی است، 55% در حدّ متوسّط و 5% در رفاه کامل به سر میبرند. متاسّفانه به دلیل نبود کار کافی، اکثر آنهایی که توان مالی مناسب دارند، به خارج از کشور میروند تا برای خود یک شغل جادویی دست و پا کنند و بقیه مجبورند کارهای ماگلی را به عهده بگیرند که اگر آن هم گیرشان بیاید، چون وضعیت اشتغال ماگل ها هم در کشور بسیار نا مناسب است.

<چه کارهایی برای بهبود این وضع نابسامان انجام داده اید؟
واگذار نمودن بسیاری از کارها تا آخر سال 84 به بخش خصوصی که امیدواریم کشور از این وضع بحرانی خارج شود.

<در پایان برای ماگل ها و جادوگرهایی که این مقاله ی این گفت و گو را میخوانند، چه سخنی دارید؟
اوّل این مژده را به جادوگرهای گرامی بدهم که به زودی وضع نابسامان زندگیشان بهبود میابد و به ماگل های عزیز نیز توصیه میکنم که به زندگی ماگلیشان بپردازند و آرزوی جادوگر بودن و جادوگری و رفتن به هاگوارتز و... را سرشان بیرون کنند.