(جایی به نام هیچ جا)

بهش نزدیكتر میشدم.دست خودم نبود.انگار كسی كنترل منو به دست گرفته بود.پاهام دستام هیچ كدوم به فرمان من نبودد همین طور كه راه میرفتم به دورو برمم نگاه میكردم.همه چیز عجیب بود مناظر كه به طور خوفناكی تاریك و تیره بودند و صداهای عجیبی كه به گوش میرسید. از وزوز حشرات ناشناخته تا صدای زوزه گرگهای وحشی كه منتظر بوند كه یك طعمه گیرشون بیاد و اونو ببلعند اما همونطور كه نمیدونستم دارم كجا میرم.نمیدونستم كه چرا گرگها به من حمله نمیكنند.احساس خاصی نداشتم.انگار احساساتمواز دست داده بودم.
مطمینم كه اگه تو حالت معمولی بودم حسابی میترسیدم اما تو اون شرایط هیچی به غیر از صداهای اطراف وصدای خشخش برگهای زیر پامو احساس نمیكردم.راستی یه ذره از خودم براتون بگم.من مایكل شارپ هستم پسر ۱۶ ساله ای كه میخواستم سال دیگه برم دوم دبیرستان موهای مشكی یه دستی دارم و به شنا علاقه دارم یابهتره بگیم داشتم. زندگیم خیلی عادی بود تا این كه این اتفاق نحس واسم افتاد.خب پس بر میگردم به ۲ روز قبل از این اتفاق:
مثل همیشه داشتم از مدرسه به خونه میومدم با این تفاوت كه بر خلاف هر روز كه خیلی آهسته به خونه میرفتم امروزمیدویدم. هر روزبا دوستم گری به خونه میومدیم .اونروز مثل هرروز داشتیم از راه میون بر كناررودخونه كه خودمون كشفشش كرده بودیم به خونه میرفتیم.البته راه اصلی مدرسه تا خونه خیلی كوتاهتر بود اما ما همیشه از اونجا میرفتیم چون هم دیرتر به خونه میرسیدیم و هم اینكه میتونستیم كمی توی رودخونه شنا كنیم.بیشتر وقتا كسی اونجا نمیومد چون فقط من و گری و چند تا از دوستای صمیمیم از محلرودخونه ی مخفی خبر داشتیم اما بعضی وقتها عده ای از بچه های مدرسه های دیگه هم میومدن اما اونروز مثل اكثر اوقات هیشكی اونجا نبود سریع لباسامونو در آوردیم و داخل آب پریدیم شاید با خودتون بگید اینا تو كدوم دهات بزرگ شدن كه توی رودخونه شنا میكنن اما باید بهتون بگم كه ما توی كشور بزرگ منتوزیا زندگی میكردیم یكی از كشورهایی كه در چند سال اخیر یكی از ابر قدرتهای جهان شناخته شده بود و تازه وضع مالیمونم بد نبود.البته وضع مالی خانواده گری به خوبی ما نبود.به همین دلیل بارها مادر و پدرم اصرار كرده بودن كه من دوستیمو با گری به هم بزنم اما گری برای من عزیز تر از این حرفها بود.من خودم در هفته ۳ روز به استخر نزدیك خونمون میرفتم اما شنا كردن در اون بركه یه لذت خاصی داشت انگار قدرت شفابخشی داشت و یه جوری به آدم آرامش میداد البته یكی از دلایل هم این بود كه گری نمیتونست به اندازه من به استخر بیاد.چند بار عرض رودخونه رو شنا كردیم تا بالاخره خسته شدیم میخواستیم از آب بیایم بیرون كه ناگهان این كلمات از دهنم خارج شد:
_تویك ترسویی گری.
گری با تعجب جواب داد:
_منظورت چیه مایكل؟
كلماتی كه به صورت خودكار از دهنم خارج میشدن ادامه دادند:
_تا حالا هیچ وقت جرات كردی به قسمت پایین رودخونه بری.
گری با عصبصنیت اما با تعجب گفت:
_تو چت شده مایكل خودت خوب میدونی كه این جرات نمیخواد خریت میخواد.
_همه ی ترسوها همینو میگن.
_تو هرچی دوست داری فكر كن ولی من هیچ وقت همچین كاری نمیكنم.
_چون تو یه بزدل ترسویی گری.
_نه اینطوری نیست.
_چرا اینطوریه.
_نه اینطوری نیست و برای این كه اینو بهت ثابت كنم الان اینكاررو میكنم.
دلم میخواست كه با تمام وجود فریاد بزنم و به اون بگم كه اینكار رو نكنه اما به جای فریاد فقط از دهنم صدای خنده های شیطانی به گوش میرسید كه گری رو تشویق میكرد هرچه سریعتر اینكار رو بكنه.
اصلا باورم نمیشد كه یك روز صمصمیترین دوستم رو با دستهای خودم به كام مرگ بفرستم.میدونستم كه قسمت پایین رودخونه چقدر عمیق و خطرناكه.عده ای از محلیا كه بعضی موقع ها اونجا میومدن میگفتن كه پایینرودخونه طلسم شده و هر كس كه به پایین رودخونه بره دیگه هیچ وقت بر نمیگرده.البته من و گری اینو باور نداشیم اما برای احتیاط هیچ وقت به پایینرودخونه نمی رفتیم.
توی اون شرایط نمیتونستم افكارمو مرتب كنم.مغزم میخواست با صدای بلندی منفجر بشه اما نمیتونست.سعی میكردم با حركت چشمهایم به گری حالی كنم كه اینكارو نكنه اما اون فكر میكرد كه دارم مسخرش میكنم و براش خط و نشون میكشم.برای همین اونم با یك پوزخند جواب منو داد و گفت:_ پس بیا با هم شرط ببندیم.
صدااز درونم گفت:شرط؟چه شرطی؟
_شرط ببندیم كه اگه من صحیح و سلامت تونستم از عرض رودخونه بگذرم تو منو ببری خونتون و بذاری با كامپیوتر جدیدت بازی كنم.
صدای درونم قاه قاه خندید و ناگهان حس كردم سرم به نشانه ی موافقت خم و راست شد.
دلم برای گری سوخت میخواستم گریه كنم اما حس میكردم اشكهایم به داخل بدنم میرفت و از گونه ام جاری نمیشد.گری بهترین دوست من داشت خودشو به كشتن میداد به خاطر بازی با كامپیوتر من.تمام تلاش خودمو میكردم تا شاید بتونم از اون وضع كوفتی خلاص شم اما بیفایده بود و فقط با هر تلاش من صدایی در درونم میخندید سعی میكردم تا شاید بتونم دستامو تكون بدم اما هیچ نتیجه ای نداشت.كمی به خودم مسلط شدم با خودم گفتم كه شاید تمام اون حرفهاراجع به طلسم یه مشت چرت و پرت بوده اما این فكر زیاد منو آروم نگه نداشت.تنها كاری كه میتونستم اونموقع بكنم این بود كه آهسته درون خودم اشك بریزم.
گری یه چشمك به من زد و به سمت پایین رودخانه به راه افتاد.به نقطه ای كه مرز بین بالا و پایین رودخونه محسوب میشد رسید. برگشت و آخرین نگاهشو به من كرد و با حركتی ناگهانی در آب شیرجه زد.میخواستم از شدت ناراحتی فریاد بزنم اما نمیشد.بعد از چند ثانیه سر گری از آب بیرون اومد.خیلی خوشحال بودم از اینكه هنوز سالمه.شاید همه اونارو تو خواب دیده بودم سعی كردم خودمو تكون بدم اما بازم نتونستم.میدونستم كه گری شناگر ماهریه و خیالم از بابت اون جمع بود حالا بیشتر نگران خودم بودم.گری نصف بیشتر عرض رودخونرو رفته بود و دیگه داشت میرسید میخواستم وقتی اومد چشامو ببندم تا اون فكر كنه من بیهوش شدم و بره كمك بیاره چون ممكن بود اگه همونجوری وایستم فكر كنه میخوام از زیر قولی كه بهش دادم فرار كنم البته ممكن بود اینجوری هم شانسی نداشته باشم اما حداقل شانسم بیشتر بود.پس سریع قبل از اینكه گری از آب بیاد بیرون چشمامو بستم.صبر كردم.صبر كردم.صبر كردم.۵ دقیقه ۱۰ دقیقه ۱۵ دقیقه.میدونستم چه اتفاقی افتاده اما جرات نداشتم چشمامو باز كنم.بازم صبر كردم.به خودم امیدواری دادم كه الان كه چشمامو واز كنم گری منو با یه حركت ناگهانی میترسونه یا اینكهلباساشو پوشیده و رفته خونه.پس آهسته چشمامو واز كردم.خبری از گری نبود كه منو بترسونه اما نشونه ای از اون روی زمین بود.
لباساش