احتمالاً نام موسسه خیریه «لوموس» به گوش شما همراهان گرامی خورده است. این موسسه در سال 2005 به عنوان یک خیریه خصوصی و مستقل در راستای حمایت های مادی و معنوی از میلیون ها کودک مستقر در یتیم خانه ها توسط جی.کی.رولینگ تاسیس شد. این موسسه تاکنون به دلیل دستاوردهای متعدد و کمک های بشردوستانه گسترده جوایز متعددی برنده شده است.

جی.کی.رولینگ اخیرا در انیمیشن کوتاه و سه دقیقه ای این موسسه خیریه با عنوان «کودکان به خانواده نیاز دارند، نه یتیم خانه»، داستان سرنوشت کودکانی که در یتیم خانه ها بزرگ می شوند را با صدای خودش روایت می کند و در نهایت تقاضا اصلاح سیستم های مراقبتی و حمایتی را بیان می نماید. در حال حاضر از بین کودکان مستقر در یتیم خانه های سراسر جهان، حدود 8 میلیون کودک در در اصل یتیم نیستند و خانواده هایی دارند که قادر به حمایت و مراقبت ار این کودکان نبوده اند. این موسسه با حمایت خانم رولینگ در تلاش است تا با گفتگوهای کاربردی به گونه ای اوضاع را تغییر دهد که این کودکان به جای رشد و تعلیم در فضای یتیم خانه، در منزل و نزد پدر و مادر خودشان یا اقوام و بستگان نزدیک نگهداری و حمایت شوند.

در ادامه، متن صحبت های رولینگ در این انیمیشن کوتاه را مطالعه می کنید:

زندگی یک کودک خیلی بیشتر از مجموع اجزای آن است و عشق به یک خانواده حس خوب کنار هم نگه داشتن همه چیز را به ارمغان می آورد. از ابتدا یک کودک در گروی اهمیت فردی و توجه رشد می کند. یک نوزاد خیلی زود پیوند عمیقی با والدین دوست داشتنی خودش برقرار خواهد کرد و به خاطر این پیوند، مغز کودک با سرعت قابل توجه و پیچیدگی خاصی رشد و نمو می یابد. در یک محیط امن، ایمن و مهیج چیزی فراتر از یک زندگی نصیب کودک خواهد شد. در بازی کردن، درس خواندن و دوستی، شخصیت های آنها به شکل آزادنه ای در محدوده ای امن توسعه پیدا می نمایند. اما این تصویر از کودکی می تواند به یک نوع شکننده دیگر هم باشد.درگیری و فاجعه قادر است تا پایه های زندگی خانوادگی را متزلزل نماید. وقتی کشورها از اثرات فقر مفرط رنج می برند، پیوندی که می تواند خانواده ها را کنار یکدیگر نگه دارد به راحتی از هم گسیخته می شود. در چنین شرایطی، خانواده ها احساس می کنند که چاره ای جز این ندارد تا فرزند خودشان را به جایی به نام "یتیم خانه" بسپارند. خصوصا وقتی که کودک ناتوان است و نیاز به مراقبت دو چندان داشته باشد، خانواده از عهده او بر نخواهد آمد. حتی ممکنن است حمایت های اجتماعی جایگزین هم وجود نداشته باشند. وجود یتیم خانه های محلی شاید والدین ناامید را متقاعد سازد که هیچ راه جایگزین دیگری ندارند. اما به محض اینکه یک کودک وارد یتیم خانه شود، تصویر بسیار متفاوتی از دوران کودکی می تواند پدیدار گردد. حال کودک باید برای جلب توجه منحصر به فرد، رقابت کند. فقدان توجه فردی به نوزادان آسیب جدی خواهد زد و مغز در حال رشد دوره نوزادی آنها را تا مراحل بحرانی تحت تاثیر قرار می دهد. هر آموزشی که به آنها داده شود، کمبود عشق پدر و مادری که از آن محروم بوده اند را جبران نمی کند و کودکان می توانند از دنیا بیزار و منزوی شوند. نداشتن آمادگی برای زندگی در دنیای بیرونی که شانس بسیار کمی برای آن دارند، احتمال زیاد آن که قربانی سوء استفاده و جنایت شوند، همه و همه تنها بخشی از احساساتی هستند که حین ترک یتیم خانه روح آسیب پذیر کودک را احاطه می کنند و خود ما حداقل می دانیم دست کم 8 میلیون از این کودکان در سراسر دنیا وجود دارند. اما امید وجود دارد و در قلب مشکل نهفته شده است. هشتاد درصد کودکان ساکن در یتیم خانه ها حقیقتا یتیم نیستند بلکه والدین مشخص یا حداقل اقوام نزدیکی دارند که شاید قادر باشند به آنها اهمیت دهند و حمایت شان کنند. با هدایت بهتر کمک های مالی فعلی ما می توانیم این کودکان آسیب پذیر و حساس را در خانه خودشان حمایت کنیم. با مدیریت بودجه ها به دور از جایی که به آن یتیم خانه اطلاق می شود، ما می تونیم سیستم های مراقبتی را تغییر دهیم. ما می توانیم خدمات مبتنی بر جامعه ارائه نمایئیم و از ریشه دواندن ابدی اماکنی که به آنها می گوئیم یتیم خانه، جلوگیری کنیم. خدمات اجتماعی مبتنی بر جامعه، یک سرمایه گذاری به مراتب بهتری برای کمک های مالی به شمار می روند. این خدمات بسیار مقرون به صرفه تر از حمایت های مسکونی می باشند و برای مدت زمان بیشتری به کودکان و جوامع سود می رسانند. سپردن کودکان به یتیم خانه ها یک انتخاب است و نه یک ضرورت! این مساله قابل پیشگیری است و برگشت پذیر می باشد و با دادن انتخاب به جوامع که چگونه خانواده ها را حمایت کنند، ما می توانیم زندگی میلیون ها کودک را تغییر دهیم و برای اونها آغازی مستحکم و آینده ای را به ارمغان بیاوریم که لایق آن هستند.

مشاهده ویدیو