اواخر قرن بیستم، کمپانی جاروهای مسابقه‌ای نیمبوس1 بر بازار مسلط شده بود. نیمبوس‌های دو هزار و دو هزار و یک، با نسبت سه به یک از تمام جاروهای مدل بالا، فروش بیشتری داشتند.

اما طراح‌های نیمبوس نمی‌دانستند جارویی در حال تولید و توسعه است که قرار بود تنها در دوازده ماه پس از توزیع، آنها را از رتبه اول پایین بکشد. آن جارو، آذرخش2 بود؛ یک پروژه بسیار سرّی که توسط راندالف اسپادمور3 بسط و توسعه داده می‌شد. (او پسر ایبل اسپادمور4 از کمپانی اِلِربی و اسپادمور5 است. پدرش شخصی بود که جاروهای پرتو آتش6 در سال 1940 و تندرو7 در سال 1952 را ساخت. هر دو جارو بسیار کاربردی بودند اما هرگز شهرت آن چنانی به دست نیاوردند.)

راندالف به عنوان یک طراح جاروی ماهر و نوآور، اولین کسی بود که از آهن‌آلاتی که جن‌ها تولید کرده بودند، (شامل رکاب‌ها، پایه‌ها و بند‌های شاخه‌ها) استفاده کرد که اسرار آن کاملا مشخص نیست؛ اما به نظر می‌رسد که به آذرخش پایداری و استحکام در آب‌و‌هوای نامساعد و رکاب پای بدون لغزش مخصوص می‌بخشد که برای بازیکنان کوییدیچ مزیت مهمی به حساب می‌آید. دسته‌ی جارو از چوب پرداخت‌شده‌ی آبنوس است و شاخه‌های انتهای جارو بر اساس سلیقه‌ی شخصی بین شاخه‌های درخت غان و درخت فندق متغیر است. (درباره چوب غان گفته شده است که در ارتفاعات بالا، جذابیت خود را نشان می‌دهد، در حالی که چوب فندوق را کسانی می‌پسندند که فرمان‌پذیری سریع می‌خواهند.)

آذرخش یکی از جاروهای گران‌قیمت است و هری پاتر از اولین کسانی بود که صاحب آن شد. تولید آن در مقادیر به نسبت کم ادامه دارد؛ تا حدی به این دلیل که اجنه‌ی مشغول به کار در بخش آهنگری(که همانطور که گفته شد ثبت اختراع گشته است)، آماده هستند که با کوچک‌ترین تحریکی دست به اعتصاب بزنند و کار را ترک کنند.

***

پی‌نوشت مترجم:
1. Nimbus
2. Firebolt
3. Randolph Spudmore
4. Able Spudmore
5. Ellerby & Spudmore
6. Tinderblast
7. Swiftstick