به جادوگران خوش آمدید

خورشید به بهترین شکل ممکن در آسمان میدرخشید .
نویسنده ای در اتاقش برای نوشتن کتابی به عنوان سال نوتلاش میکرد ، تا اینکه بالاخره توانست شخصیت اصلی داستانش را که فردی پیر بود به آرزویش برساند ؛ آرزوی مرد پیر این بود که در آخرین سال های عمرش بتواند قلب خود را از کینه جارو کرده و در کنار خانواده اش زندگی کند چرا که سال ها پیش خانواده اش کاری نابخشودنی در حق او کرده بودند .

پیرمرد چشمانش را باز کرد. خورشید طلوع کرده بود. با خستگی از جایش بلند شد. بی هدف در اتاق کوچک انتهای انباری وزارت خانه سحر و جادو که تنها اقامتگاهش بود قدم بر میداشت. جارو ماگلی اش را برداشت و به سمت در ورودی رفت . می خواست قبل از اینکه حتی یک نفر از کارمندان بیاید کارش را تمام کند . دوست داشت زودتر از دیگر خدمه دستمزدش را دریافت کند تا بتواند با هدایای سال نو به خانه اش برگردد. این اخرین ماهی بود که پیرمرد در وزارت خانه کار می کرد. کارش رو به اتمام بود که چشمش به ماشین پاتر افتاد. پاتر جوان آن روز زودتر از همه به سر کار امده بود. بعد از اینکه با او سلام و احوال پرسی کرد این مرد برومند و جوان را تا آخر راهرو با چشم دنبال کرد.

بهترین، خورشید، دستمزد، اتاق، بی هدف، پیر، نویسنده، آخر، جارو، سال نو
نویسنده پیر, بی هدف دور اتاق را جارو می زد. او پول نیاز داشت و باید داستان مینوشت تا دستمزد بگیرد. خورشید داشت طلوع می کرد. او وقت زیادی نداشت باید زود داستانش را تمام میکرد. او میخواست این بهترین داستان او باشد. ناگهان فکری به ذهنش رسید. تصمیم گرفت داستانش در مورد شب سال نو باشد. داستانی که در مورد کسی بود که کریسمس را جشن نمی گرفت و هر جا درخت کریسمس میدید آن را نابود میکرد ولی او درآخر داستان خودش کریسمس را جشن میگیرد.
((اگه میشه زود تر داستانو بخونید))

بهترین، خورشید، دستمزد، اتاق، بی هدف، پیر، نویسنده، آخر، جارو، سال نو

نویسنده جوانی در اتاقش نشسته بود و بی هدف تلاش میکرد تا به بهترین نحو داستان پراکنده در ذهنش را روی کاغذ بیاورد تا شاید بتواند تا قبل از شروع سال نوع با فروش کتابش دستمزد قابل توجهی دریافت کند تا سال نو امسال را مانند سال گذشته در گرسنگی سپری نکند نگاهیی به بیرون کرد خورشید در حال غروب بود در آخر قلم را در دست گرفت و چنین شروع کرد :
روزی روزگاری پیر مرد زحمت کشی بود که شبها تا طلوع خورشید خیابان هارا جارو میکشید تا بتواند با اندک دستمزدی که از این کار آیدش میشد بتواند برای سال نو خود و خانواده اش نانی بخرد او در تلاش بود به بهترین نحو زمین را جارو بزند دریغ از آنکه بداند او آخرین شب خود را میگذراند و دیگر طلوع خورشید فردارا نخواهد دید . چه برسد به طلوع خورشید سال نو ......

شب سال نو بود....نویسنده ی پیر تنها در اتاق نشسته بود . باید تا صبح فردا داستان خود را تمام می کرد.نمی خواست داستانش نیمه کاره ماند. می دانست با طلوع خورشید، باید آرام آرام برای شروع دید و بازدید های عید آماده شود و تا چند روز وقتی برای ادامه دادن داستانش نخواهد داشت.
همین فکر اضطراب او را بیشتر می کرد و باعث می شد نتواند درست فکر کند.از او بعید بود.نویسنده ای با این همه تجربه؟!
اما این بار فرق داشت.این داستان آخر او بود و دلش می خواست بهترین داستانش هم باشد.
بی هدف دور اتاق می چرخید...گاهی تند و گاهی آرام.امشب باید این داستان را تمام می کرد. داستان پیرمردی تنها که هر سال عید در سرای سالمندان منتظر دیدار فرزندانش می ماند و آن ها نمی آمدند.
اکنون پیرمرد داستان در لحظات آخر زندگی خود بود و نویسنده باید داستان را با نوشتن چند جمله از طرف پیرمرد به فرزندانش تمام می کرد...
لحظه ای ایستاد, به سمت میز کار خود رفت...قلم را برداشت و ...
***
صدای آژیر آمبولانس...
ورقه های مچاله شده دور میز...
پسر و دختری بهت زده...
کودکانی در حال دویدن دور حیاط آسایشگاه...
پرستار برگه ای به دست پسر نویسنده داد. روی برگه نوشته بود:
"اگر خیالبافی هایم نبود؛ زودتر از این ها به دیدار پیکر بی جانم می آمدید..."

تأیید شد.

داستان بسیار زیبایی بود. چند ایراد خیلی کوچیک از نظر علائم نگارشی توی پستت وجود داشت. مهمترینش استفاده از علائم نگارشی انگلیسی به جای علائم فارسی بود. استفاده درست از اسپیس هم می تونست نوشته رو زیبا تر کنه.
از نظر محتوا فقط یه نکته وجود داره: داستانت هری پاتری نبود.
البته توی این تاپیک هری پاتری بودن شرط تأیید نیست. اما بعد از ورود به ایفای نقش بهتره کمی تم هری پاتری به نوشته هات بدی.

موفق باشی.

بهترین، خورشید، دستمزد، اتاق، بی هدف، پیر، نویسنده، آخر، جارو، سال نو



نور "خورشید" از بین چاک پرده های خاک گرفته "اتاق" "نویسنده" "پیر"به داخل تراوش میکرد و صورت جوان را گرم میکرد.صبح دلپذیری را سپری میکرد و پس از آن همه نوشیدنی که خورده بود و او را تا مرز جنون برده بود این یک خواب خوب محسوب میشد.در حالی که هنوز هم کمی گیج میزد بدون این که تکانی به خودش دهد بی "بی هدف" دستانش را روی میز حرکت میداد تا شاید عینکش را پیدا کند.سر انجام دسته عینک نیم دایره ای اش را گرفت و بصورتش زد.در حالی که خمیازه میکشید مقداری توتون از محفظه زیر کشوی کارش برداشت و در پیپ اش ریخت.در حالی که سعی میکرد با فندک فلزی قدیمی اش آنرا روشن کند به "بهترین" "دستمزد" عمرش که قرار بود برای آن داستان مزخرفی که از او خواسته بودند بنویسد و در ان پر از چیز های شبیه چوب "جارو " و جغد و این چیز ها بود بگیرد فکر میکرد.اگر او زودتر آن داستان نفرت انگیر را تمام میکرد میتوانست این "سال نو " را با صرف کمی 'گوشت لذیذ لابستر بگذراند.درحالی که پوکی از پیپ اش میکشدی و بوی توتون مانده در اتاق میپیچید پرده هارا کمی عقب زد تا بهتر بیرون رو ببیند.در حالی که سنگ فرش های خیابان را تماشا میکرد ناگهان چیز عجیبی نظرش را جلب کرد.کلاغی از روی ساختمان کثیف و آجری رو برو به او زل زده بود.نگاهش مثل نگاه های حیوان ها نبودومثل نگاه انسانی بود که چیزی میخواهد بگوید ناگهان....


خب بنده این متن رو تو زمان کوتاهی نوشتم و سابقه فن نویسی و رمان نویسی و داستان نویسی رو تو سطح استان هم دارم.امیدوارم راضی بشید.اینم یه تیکه مقدمه بود که میتونست یک داسان کامل بشه...

خوب و قشنگ نوشته بودی دوست من.
فقط غلط های تایپی و املایی زیادی که داشتی توی ذوق میزد.
حتماً قبل از این که دکمه ی ارسال رو بزنی یه دور از روی پستت بخون و این غلط ها رو درست کن.
تأیید شد.

کلمات جدید:

بهترین، خورشید، دستمزد، اتاق، بی هدف، پیر، نویسنده، آخر، جارو، سال نو

لطفاً برای ورود به ایفای نقش یک داستان کوتاه با استفاده از کلمات ذکر شده بنویسید. (استفاده از 7 کلمه از 10 کلمه ارائه شده الزامیست.)

نکته مهم: حتماً کلمات رو در داستانتون بولد کنید یا با رنگ متفاوت مشخص کنید. از این به بعد داستان هایی که کلمات در اون ها مشخص نشده باشه به هیچ وجه تأیید نخواهند شد.

موفق باشید.

در نهایت صبح شد.ژوزف باصدای ناگهانی و وحشتناک ساعتی که شبیه به برج ایفل بود،بیدارشد.
خیلی خسته بود.اصلا حوصله ی رفتن به وزارتخانه رانداشت.با لهجه ی غلیظ فرانسوی ناسزاهایی به فاج گفت.صورتش راشست وکراوات آبی نفتی ای را که بیل به او داده بود،روی لباس سفیدش پوشید ودر نهایت کتش راپوشید.دم در ورودی وزارتخانه ظاهر شد.روی سنگفرش ها راه رفت وداخل شد آرام گفت گیر چه مخمصه ای افتادم ها.چند بار به مامی گفتم من شغلی رو دوست دارم که ماجراجویانه باشه.صدایی از پشت سرش گفت :کارمند وزارتخانه بودن زیاد هم بد نیست.
-اوه بیل!ولی به نظر من کارآگاه بودن خیلی بهتر است.ا ...راستی سلام.
-سلام.
-سلام آقایون.(این صدای آمبریج بود)بیل و ژوزف هر دو باهم گفتند:سلام.
-ژوزف،دیروز گزارشی برامون رسید که بعضی از مشنگ آزار ها دوباره توالت ها را دستکاری کرده اند،متاسفانه کارآگاهی که قرار بود به این موضوع رسیدگی کنه بیمار شده،از اونجایی که تو کارمند بسیار لایقی هستی،من تورو برای این کار انتخاب کردم!
-من؟من که کارآگاه نیستم.آمبریج بالبخند موذیانه ای گفت:اما این کار هیجان داره!
***
چند ساعت از رفتن ژوزف گذشته بود وبیل پیر اما سرحال مشغول مرتب کردن پرونده ها بود،که ناگهان
ژوزف با لباسی کثیف وهمراه با بویی نامطبوع آمد.بیل با تعجب به او نگریست.
ژوزف در حالی که تا لوزالمعده اش نیز معلوم بود فریاد زد :از کارآگاهی متنفرم...

تأیید شد.

صبح، مخمصه، کارمند، دودکش، سنگفرش،نهایت، وزارتخانه، پیکار، ناگهان، خسته


خسته شده بود...از زل زدن به سنگفرش جلوی وزارتخانه.ولی بیشتر از خسته، عصبانی بود.چطور مرتکب این اشتباه شده بود؟
صبح روز قبل، درست در پایان ساعت کاریش، وزیر نشان درخشان کارمند نمونه را به سینه اش زده بودو جلوی همه کارمندان از او به دلیل حضور مرتب و نظم و ترتیبش در انجام کارها تشکر کرده بود.و حالا...
بیشتر از یک روز نگذشته بود که او موفق شده بود خودش را در این مخمصه گرفتار کند.دوباره به پیکار بی نتیجه اش با در ادامه داد...ولی در نهایت تسلیم شد.در وزارت خانه مسلما با طلسم های قدرتمندی حفاظت میشد.درست در اوج ناامیدی ناگهان جرقه ای در ذهن نگهبان شبانه وزارت خانه که کارش بیشتر از نگهبانی، رسیدگی به حساب و کتاب ها بود زده شد.
-اتاق نگهبانی من تو آخرین طبقه اس.حالا که کلیدامو گم کردم شاید بتونم از راه دود کش وارد بشم!ارزش امتحان کردنو داره.

نگهبان پیر که حتی قادر به حفظ تعادلش روی جارو نبود نمیدانست که وقتی ساعتی بعد، نفس نفس زنان و با استفاده از راه پله اضطراری به پشت بام برسد، به خاطر خواهد آود که وزارتخانه به دستور وزیر جدید با طلسمهای گرمایشی گرم شده و فاقد دودکش است!


جالب بود. سبک نوشتن ـت رو هم دوست داشتم.
موفق باشی.

تأیید شد.

مـثـل همیشه... همه چیز عادی بود! صبح امروز و صبح دیروز و صبح فردا همه مانند هم بودند، او نمی دید چگونه در تله روزمرگی افتاده... و هر انسان عاقلی می داند با دشمن نادیدنی نمی توان جنگید!

وقتی بزرگتریــن مخمصه کل زندگانیــت امروز چه کراواتی را امتحان کنم بشود، دیگر زندگی ارزشی ندارد!
اما او حتی این راه هم نمی دانست و در کمال خونسردی بدون ذره ای خستــ گی قدم زنان در فضای آلوده به دودی که از دودکش کارخانه بیرون می آمد با آن کت و شلوار خاکستری رنگ قدم می زد و پیوند می خورد...

حتی مرلین هم از آن بالا بالا ها از دیدن هر روزه او خسته شده بود. از اینکه هر روز روی همان سنگ های دیروزی سنگ فرش راه می رود و در نهایت به همان مقصد همیشگی می رسد!

از این که در دفتر کارش می نشیند و درباره ی داستان ها و شایعاتی که در مورد وزارت خانه ای در زیر زمین در همان خیابان وجود دارد پخش شده رو به کارمندانش نظر می دهد:
-هیچ وزارت خونه ای این جا نیست... چه طور میشه یه وزارت خونرو دور از دید این همه ادم زیر زمین ساخت؟! مگر اینکه جادو وجود داشته باشه! که ما روشنفکرا همه میدونیم چنین چیزی اصن وجود نداره!

شاید اگر هر جهانی چنین آدم هایی را نیاز نداشت مرلین همان اول از روی صفحه ی هستی محوش می کرد! از این آدم هایی که پیکاری را با حقیقت در لفافه ی روشن فکری راه می اندازند!