به جادوگران خوش آمدید

کلمات فعلی: صحرا، سیاه، شدید، آب، تکان، ارتش، راز

سوژه: امید


تا چشم کار می کند شن و ماسه هست. ما در این صحرا گم شده ایم، در حالی که عطش گلویمان را سوزناک کرده و ترس از طلوع خورشید روحمان را می جود. تو قمقمه ای که دور کمرت بسته شده را برمی داری و آن را باز می کنی و ما با احتیاط چند قطره از محتویاتش را مصرف می کنیم. خونی که با آب ترکیب کرده ایم تا زود به اتمام نرسد.

سرم را بالا می برم و به آسمان سیاه بالای سرم می نگرم. نه ماه در آن هست و نه ستاره ای، اما تا وقتی که رنگ خورشید را به خودش نبیند، مایه ی آرامش است.

همان طور که پیش می رویم، چیزی در سرم تیر می کشد. خم می شوم و دستانم را رویش می گذارم و فشار می دهم. دیدم تار می شود. تکان هایی شدید در جمجمه ام، طوری که انگار ارتشی سوار بر اسب در آن می تازند. این ها از عوارض تشنگی است.

می دانم که چهره ام در هم رفته و چشمانم گرد شده و دندان های نیشم ملتمسانه از دهانم بیرون زده. مثل یک حیوان بیچاره و رو به موت. جرات ندارم به تو نگاه کنم. می ترسم رازی در نگاهت فاش شود. اینکه امیدی نمانده و در آینده ی ما فقط خاکستر هست.


کلمات نفر بعدی:

خاکستر

زمستان

نیش

خموشی

سایه

جنازه

پچ‌پچ

سوژه: امید
واژگان فعلی: تمساح، دستمال‌کاغذی، گلدان، در ورودی، آبخوری، کوچه دیاگون، جارو


گابریلا روی درختی نشسته بود و به مردابی که جلوی روش قرار داشت و نه اسمش هالادورین نبود، خیره شده بود. اون عمیقا امید داشت که تمساحی سر برسه و گابریلا بتونه بعد از یه مبارزه‌ی جانانه، دندوناشو یکی یکی بکشه و بندازه تو گلدون. می‌خواست با اجرای جادوهای عجیب غریبی ببینه می‌تونه موفق بشه از دندون تمساح گیاه برویه؟

این فکر اولین‌بار وقتی به ذهنش خطور کرده بود که به آبخوری‌ کوچه دیاگون رفته بود و درست کنار جاروی پرنده‌ش که به درختی تکیه داده شده بود، جرقه‌زننده‌ی ایده‌ش روییده بود. یه قارچ که به رنگ سفید بود و شباهت زیادی به دندونای یه حیوون درنده داشت.

حالا گابریلا نه به دنبال رویوندن قارچِ دندونی، بلکه گیاه یا حتی درخت دندونی بود و برای این هدف، تمساح رو برگزیده بود!

اما نمی‌دونست چرا با وجود این که فرسخ‌ها از در ورودی مرداب هالادورین فاصله گرفته بود و در واقع مردابِ دیگه‌ای تو همون جنگل رو هدف قرار داده بود، ولی خبری از هیچ تمساحی نبود. بدتر این که آب دماغش جاری شده بود و مدام باید با دستمال‌کاغذی حالی به بینیش می‌داد. یعنی ممکن بود به چی حساسیت نشون داده باشه؟

تو همین فکر و خیالا بود که بالاخره صبر گابریلا تموم می‌شه. اون کلا بهره‌ای از واژه‌ای به اسم صبر نبرده بود و به محض این که حوصله‌ش سر می‌رفت به کار جدیدی رو میاورد. پس "پووووفی" می‌گه، سنگی به داخل مرداب پرتاب می‌کنه و با پرشی روی چمن سبز جنگل فرود میاد تا به دنبال سرگرمی دیگه‌ای بره.

ولی درست در همون لحظه که قصد رفتن داشت صدایی توجهش رو جلب می‌کنه. با هزار امید و آرزو برمی‌گرده و بالاخره به چیزی که می‌خواست می‌رسه!

خون‌آشامی که از روشنایی روز به عمق جنگل رو آورده بود، آماده بود تا بهش حمله کنه و دلی از عزا در بیاره. گابریلا دو تا خنجر آبی رنگ از جیباش در میاره و برقی تو چشماش می‌درخشه.
- بهترین جایگزین ممکن! حالا دیگه مال خودمی.


واژگان نفر بعد: صحرا، سیاه، شدید، آب، تکان، ارتش، راز

سوژه: امید
کلمات: دشت، سبز، باران، لبخند، چشم، نمایش، جمعیت

فلیسیتی پشت پنجره‌ى آپارتمانش که در قلب شهر لندن بود روی یک صندلی چوبی نشسته بود. او این آپارتمان بی‌نهایت کوچک را از یک پیرزن ماگل و اعصاب‌خردکن که در طبقه‌ى پایین زندگی می‌کرد اجاره کرده بود چون نتوانسته بود خانه‌ای پیدا کند که هم به وزارتخانه نزدیک باشد و هم صاحبش جادوگر باشد. این آپارتمان فقط یک آشپزخانه‌ى فسقلی، یک دست‌شویی-حمام، یک کاناپه و دو پنجره داشت.

تنها چیزی که فلیسیتی در این آپارتمان دوست داشت پنجره بود. از پشت آن می‌توانست کل "جمعیت" لندن و حتی "دشت"‌های اطراف را ببیند که به‌شکل یک نوار "سبز" دورتادور لندن گسترده شده بودند. آن‌روز هوا ابری بود ولی فلیسیتی همچنان از تماشای لندن از پشت پنجره لذت می‌برد، بنابراین "لبخند" زد.

ناگهان در زدند. فلیسیتی از تماشای بیلبورد یک "نمایش" دست برداشت و بلند شد تا در را باز کند. پشت در، پسربچه‌ای حدودا ۸ ساله بود. موهای طلایی و "چشم"های سبز داشت. گفت:
- می‌تونم بیام تو، خانم؟ بیرون خیلی سرده.

فلیسیتی از دیدن پسربچه‌ای تنها پشت در شوکه شد، اما گفت:
- البته، بیا تو.

پسربچه وارد خانه شد و گفت:
- وای! اون ظرفا خودشون دارن شسته می‌شن؟

فلیسیتی سعی کرد موضوع بحث را عوض کند.
- اسمت چیه؟

پسربچه گفت:
- تام. شما کی هستید؟

فلیسیتی جواب داد:
- فلیسیتی ایستچرچ.

همان‌موقع "باران" شدیدی گرفت. (ادامه دارد...)

کلمات نفر بعد: تمساح، دستمال‌کاغذی، گلدان، در ورودی، آبخوری، کوچه دیاگون، جارو.

سوژه: امید
واژگان فعلی با حذف کلمات تکراری: صبر، نیمه‌شب، قرص ماه، گرما، خواب، اعتماد، دیوار، برادر، مرگ، درس، زبان، خام، بحث، تاریکی، روشنایی، خاطره، سکوت، سفر، نگاه، راز

گابریل نمی‌دونست چرا به جای هفت کلمه باید در مورد بیست و یک کلمه نقاشی بکشه، ولی چون دختر خوبی بود انجامش می‌ده! واسه همین در سکوت به دیوار تکیه داده بود و سرگرم نقاشی کشیدن بود. اولین کلمه تک‌شاخ بود و برای این که بتونه تصویر تک‌شاخ ذهنشو روی کاغذ بکشه، با امیدواری تو فکر فرو می‌ره تا خاطره آخرین باری که به جنگل ممنوعه سفر کرده بود رو به یاد ییاره. به خودش اعتماد داشت که اگه تلاش کنه، کل خاطره رو به وضوح به یاد میاره.

نیمه‌شب بود و قرص ماه که تا دقایقی پیش وسط آسمون دیده می‌شد، حالا پشت ابرا پنهان شده بود. با این که اطرافش در تاریکی فرو رفته بود، ولی هرگز روشنایی‌ای که مثل یه هاله‌ی نور از تک‌شاخ ساطع می‌شد رو نمی‌تونست فراموش کنه. می‌گن حتی دیدن یه تک‌شاخ هم می‌تونه یه امر ناممکن باشه، ولی حالا شانس به گابریل رو آورده بود و نه یکی، بلکه همزمان شاهد حضور دو تک‌شاخ بود! مطمئن بود برای هرکی تعریف کنه باور نمی‌کنه و بعد از ساعت‌ها بحث، تهش به این نتیجه می‌رسن که گابریل حتما خواب دیده!

گابریل به یاد میاره که یه بار سر درس مراقبت از موجودات جادویی پروفسور گفته بود که رازی در مورد خام خوردن خون تک‌شاخا وجود داره، ولی هرچی فکر می‌کنه دقیق یادش نمیاد که اون راز چی بود. از طرفی می‌دونست هرکس باعث مرگ چنین موجودات پاکی بشه، دچار نفرین می‌شه. آخه کی دلش میومد به این جانور زیبا آسیب برسونه؟

گابریل زبونش از دیدن این همه زیبایی یک‌جا بند اومده بود. با خودش فکر می‌کنه احتمالا دو تا تک‌شاخ خواهر و برادر هستن که به پیاده‌روی شبانگاهی اومدن. گابریل برای این که بتونه اونا رو بهتر ببینه، چند قدم جلوتر می‌ره، اما این اشتباهی بود که نباید می‌کرد و بهتر بود صبر پیشه می‌کرد و همون‌جایی که بود می‌موند. چون هر دو تک‌شاخ با شنیدن صدای خش‌خش برگای زیر پای گابریل، نگاهی بهش می‌ندازن و به سرعت از اونجا دور می‌شن.

کل خاطره براش مثل روز روشن بود. بنابراین گابریل با یادآوری این خاطره لبخند گرمابخشی می‌زنه و با اطمینان شروع به کشیدن نقاشی دو تک‌شاخی که دیده بود می‌کنه.

واژگان نفر بعد: دشت، سبز، باران، لبخند، چشم، نمایش، جمعیت

سوژه: امید
کلمه‌های فعلی: برادر- مرگ- خواب- درس- زبان- خام- بحث


شب نیمه‌شب بود و قرص ماه، همچون گواهی بی‌پایان بر تنهایی آسمان، بر قلعه‌ی هاگوارتز می‌تابید. تالار اسرار در سکوت عمیقی فرو رفته بود؛ سکوتی که تنها گاهی با صدای لرزش اندک دیوارهای سنگی شکسته می‌شد. سالازار نشسته بود، دست‌هایش بر روی چوب سرد صندلی‌ای قرار گرفته بودند که زیر نور مهتاب همچون تختی باشکوه به نظر می‌رسید. ذهنش اما، درگیر خاطراتی بود که گرمای تلخشان روحش را می‌سوزاند.

او به صبر خودش اعتماد کرده بود. صبری که مانند خنجری دوسر، او را در میان انتظار و یأس نگاه داشته بود. انتظار برای گفتگویی که می‌توانست راه او و روونا را از هم جدا کند یا شاید برای همیشه به هم پیوند دهد.

سالازار نگاهش را به ورودی تالار دوخت. روونا قرار بود بیاید؛ او که همیشه میانشان حکم منطق بود. او که اوج خرد و دانایی‌اش، حتی سرسخت‌ترین جادوگران را نیز به تحسین وامی‌داشت. سالازار باور داشت که اگر کسی بتواند حقیقت تلخ را ببیند، آن شخص رووناست. اما چیزی فراتر از خرد او را به این باور می‌کشاند؛ چیزی که در سکوت نگاه‌های طولانی‌شان پنهان بود، حسی عمیق که شاید حتی خودش جرئت نامیدن آن را نداشت.

آخرین باری که به فردی دیگر امید داشت...

وقتی صدای پای روونا در سکوت نیمه‌شب پیچید، قلب سالازار برای لحظه‌ای تندتر زد. در میان سایه‌های لرزان دیوارهای تالار، او ظاهر شد، همچون مجسمه‌ای از جنس نور و شفافیت. نگاهش آرام بود، اما در عمق آن چیزی تیره و ناشناخته می‌درخشید.
- سالازار، چرا فکر می‌کنی جنگ تنها راه است؟ چرا نمی‌توانی راهی پیدا کنی که نیازی به نابودی نداشته باشد؟

صدایش مانند جریان آبی سرد بود که از میان سنگ‌های سخت عبور می‌کرد. سالازار دست‌هایش را محکم‌تر بر روی چوب صندلی فشرد.
- چون اعتماد به کسانی که ما را درک نمی‌کنند، چیزی جز خامی نیست. روونا، آیا نمی‌بینی که آن‌ها از قدرت ما علیه خود ما استفاده خواهند کرد؟

روونا نگاهش را به قرص ماه دوخت. گویی پاسخ‌هایش را از عمق آسمان جستجو می‌کرد.
- ولی اگر به آن‌ها فرصت بدهیم؟ اگر به آن‌ها نشان دهیم که می‌توانیم با هم زندگی کنیم؟

سالازار صدایش را بلندتر کرد، گرمای خشم در کلماتش موج می‌زد.
- فرصت؟ صبر؟ این‌ها کلماتی هستند که تو از آن‌ها برای پنهان کردن ترس خود استفاده می‌کنی. ما نمی‌توانیم خطر کنیم، روونا. این خطر آینده‌ی ما و تمام فرزندانمان را تهدید می‌کند.

آخرین باری که به فردی دیگر امید داشت...

سکوتی سنگین میانشان حاکم شد. سالازار برای لحظاتی، خسته از بحث، سرش را به پشتی صندلی تکیه داد. نگاهش به دوردست‌ها خیره بود، جایی که خاطرات گذشته مثل سایه‌ای گریزان در ذهنش زنده می‌شد.
- تو فقط جنگ را می‌بینی، سالازار. ولی من... من هنوز باور دارم که امید، آخرین راه است. اگر این را هم از دست بدهیم، چه چیزی برایمان می‌ماند؟

سالازار از جا برخاست. قامت بلندش سایه‌ای ترسناک بر کف تالار انداخت.
- امید؟ امید برای تو چیزی بیش از یک خواب نیست، روونا. من نمی‌توانم مانند تو در خیالات زندگی کنم. اگر ما اکنون تصمیم نگیریم، دیر خواهد شد.

چشم‌های روونا برای لحظه‌ای برق زد. شاید از عصبانیت، شاید از اندوه.
- اگر راه من خیالی است، راه تو تنها سیاهی است. من نمی‌توانم بخشی از آن باشم.

آخرین باری که به فردی دیگر امید داشت...

سالازار کلماتش را دیگر به زبان نیاورد. روونا رفت، سایه‌ای از نور که در تاریکی ناپدید شد. او پشت سرش به دیوار تکیه داد، سردی سنگ را احساس کرد، گویی تمام گرمای وجودش با رفتن روونا از او گرفته شده باشد. نگاهش به قرص ماه دوخته شد، نوری که همچون امیدی زودگذر در آسمان شب می‌درخشید اما هیچ‌گاه کافی نبود تا تاریکی را بشکند.

آن شب، سالازار اندیشید که چگونه می‌توانست به برادری میان جادوگران و ماگل‌ها اعتماد کند، وقتی تجربه‌ها بارها ثابت کرده بودند که چنین پیوندی به‌جز مرگ و ویرانی چیزی به همراه ندارد. آیا زبان ماگل‌ها توان فهمیدن درس‌های تلخ تاریخ را داشت؟ یا اینکه همچنان در خامی و بی‌توجهی خود غرق خواهند ماند؟

آن لحظه، سکوت همه‌چیز را پر کرده بود. گویی دیوارها هم شاهد این شکست بودند، این جدایی ناگزیر که هیچ ورد یا طلسمی نمی‌توانست آن را از میان بردارد. سالازار انگشتانش را روی سنگ‌های سرد دیوار کشید و حس کرد چقدر محکم و بی‌جان‌اند، درست مثل قلبی که دیگر امیدی در آن نمانده است.

دیگر امیدی باقی نمانده بود...

کلمه‌های نفر بعد: تاریکی - روشنایی - خاطره - سکوت - سفر - نگاه - راز

هوادار تیم اوزما کاپا

سوژه: امید
کلمات فعلی (هر دو سری): گلابی، زنبور، خوشگل، عاشق، عمر، دقایق، تاریک، بلندی، اشعه، سقوط، کلاه، باد، دردناک

شاید اون روز یه روز عادی بود. شاید حتی خوشگل‌تر از یه روز عادی بود. اشعه‌های خورشید از پشت ابر بیرون میومد و یه باد خنک بهاری هم می‌وزید. زنبوری تو حیاط دور گل‌های رز پرواز می‌کرد و گرد اونا رو برای درست کردن بهترین عسل جمع می‌کرد.

ولی اون روز برای رز یکی از تاریک‌ترین روزای زندگیش بود. حس می‌کرد در حال سقوط از بلندی‌ است. سقوطی دردناک درون تنهایی و تاریکی. الا هنوز خیلی کوچیک بود. باید به خاطر الا امید و روحیه خودشو حفظ می‌کرد. اون عاشق دخترش، الا بود. اون عاشق رایان هم بود و با دیدن گلای رز توی باغچه‌، مدام خاطراتش با رایان براش زنده می‌شد.

صدای الا رز رو به خودش آورد. به ساعتش نگاه کرد. وقت رفتن بود. وقت رفتن برای آخرین خدافظی با رایان. برای این که برای آخرین بار بهش بگه که چقدر دوستش داشته و داره. و بعد اجازه بده تا رایان برای همیشه آروم بخوابه. با گذشتن این فکرا از ذهنش، قطره‌های اشکی از چشماش روی گونه‌هاش غلتید و بعد آروم روی زمین افتاد. رد اشک رو از روی صورتش پاک کرد و دقایقی بعد پیش الا رفت.
- الا خیار و گلابیت که مونده!

بشقاب میوه‌ رو از جلوی الا برداشت و روی میز گذاشت.
- ولی دیگه باید بریم الا. می‌خوایم بریم پیش بابایی!

الا خندید. اون هنوز نمی‌دونست مرگ چیه. ولی وقتی بزرگ‌تر می‌شد می‌فهمید که از وقتی خیلی کوچیک بوده با مرگ دست و پنجه نرم می‌کرده. رز کلاه الا رو سرش گذاشت و اونو بغل کرد. بعد به سمت قبرستون راه افتاد و تو راه به این فکر می‌کرد که عمر چقدر زود می‌گذره...

کلمات نفر بعد: صبر، نیمه‌شب، قرص ماه، گرما، خواب، اعتماد، دیوار

به هواداری از تیم پیامبران مرگ

سوژه: امید
واژگان فعلی: سکوت، جنگل، راز، آیینه، چشمه، سایه، فریاد

- هیچ امیدی نیست؟!

اینو تقریبا فریاد زد. حق هم داشت. شما هم اگه وسط یه جنگل تاریک گیر می‌کردین و نه راه پس داشتین و نه راه پیش، همینجوری فکر می‌کردین. فکر می‌کردین که امیدی نیست. که امید مرده. که امید تموم شده، از پیش تو رفته و شاید بخاطر فرصت نشناسی‌ها و بی‌مسئولیتی تو نسبت به زندگیت دیگه حتی شاید به این‌که برگرده فکر نکنه.

اما اون فقط پرسیده بود "هیچ امیدی نیست؟". طبیعی نبود که وقتی هیچ‌کس پیشش نباشه، یه سوالو فریاد نزنه. اما شاید سکوتی که محاصره‌ش کرده بود، یکم زیادی براش اذیت کننده بود و می‌خواست با فریاد سکوت رو بشکنه. ولی بالاخره از کی پرسیده بود که "هیچ امیدی نیست؟". پرسش نباید بی‌جواب بمونه و بالاخره حتما یکی پیدا می‌شه که جوابشو بده.

وقتی بپرسی، حتما یکی پیدا می‌شه که جواب بده. حتی وقتی که وسط سکوت یه جنگل گرفتار باشی و انعکاس سایه‌ها دور تا دورت درحال ساخت سایه‌های جدید باشن. سایه‌هایی که دیده نمی‌شن بلکه احساس می‌شن و تو نمی‌دونی چجوری باید رفتار کنی که داخلشون گم نشی. یا شاید هم میدونی و همیشه اطراف نور می‌گشتی و فکر می‌کردی که سایه‌ها تونستن نور رو ازت بگیرن.

تشخیص دادن نور از سایه سخته. همیشه هرجا که نور بوده، سایه هم بوده. و وقتی نور روی تو میفته، میتونی سایه‌تو ببینی و هرچی نور بهت نزدیک‌تر بشه، سایه‌ت بزرگ‌تر می‌شه. میشه اینو یه راز دید، نه؟ اینکه چرا نزدیکی به نور سایه هارو هم نزدیک و بزرگ‌تر می‌کنه؟ و چرا نمی‌تونیم از سایه خودمون جدا شیم؟ چرا نمی‌تونیم دیگه نبینیمش؟ دیگه نخوایم کنارمون باشه، حتی اگه تا الان همیشه کنارمون بوده؟

جواب این سوالا هم، یه رازه. وقتی که توی جنگل تاریک و ساکت سایه‌ها، تشنگی داره عذابت می‌ده و تو حتی از سایه‌ی خودتم می‌ترسی، اون تورو می‌بینه. نور تورو می‌بینه. حواسش بهت هست. تو نمی‌دونی ولی سایه، یه آیینه از نوره و تو فقط می‌تونی با پذیرفتن سایه، ازش بگذری و به نور برسی. بگذر. از ناامیدی بگذر. بلند شو و اولین قدم رو بردار.
شاید 10 قدم جلوتر، نور برای تو یه چشمه گذاشته. فقط برای تو.

کلمات نفر بعد: خیار، گلابی، زنبور، خوشگل، عاشق، عمر، دقایق
و اگه دوست ندارید مثل من، کلمات نفر قبل حروم بشن، با اینا بنویسین: تاریک، بلندی، اشعه، سقوط، کلاه، باد، دردناک

سوژه: امید
واژگان فعلی: سکوت، جنگل، راز، آیینه، چشمه، سایه، فریاد

گابریل در عمق جنگل در حرکت بود و با امیدواری در انتظار بیرون جهیدن جانوری جادویی از گوشه و کنار بود. اما در طی تمام مدتی که در دل جنگل پیش می‌رفت، سکوت همه جا را فرا گرفته بود و خبری از هیچ‌گونه جانوری نبود.

بالاخره بعد از مدتی حرکت، به چشمه‌ای ساکن و بی‌حرکت می‌رسد. ابتدا خیال داشت توجهی به چشمه نشان ندهد و تنها از کنار آن عبور کند تا باقی ماموریت یافتن جانوری در جنگل را پیش گیرد. اما همان یک نگاه کافی بود تا حس کند چشمه دارد نامش را فریاد می‌زند.

باید راز این چشمه که او را به سوی خود فرا می‌خواند کشف می‌کرد. پس با قدم‌هایی محکم به سمت آن می‌رود ودر این میان تنها شکننده‌ی سکوت، صدای خش‌خش برگ‌هایی که زیر پایش خرد می‌شدند بود. با نزدیک‌تر شدن به چشمه، متوجه می‌شود آب آن به قدری زلال است که هم‌چون آینه سایه‌ای از چهره‌اش را در خود پدیدار می‌سازد.

گابریل کنار چشمه زانو می‌زند و محو تماشای چهره‌ی خودش می‌شود. او می‌خواست فراتر از آن برود و آن‌چه درون چشمه آرمیده بود را ببیند. اما نگاه بیشتر هیچ سودی نداشت. هیچ پرده‌ای کنار نرفته بود و هم‌چنان این سایه‌ی خودش بود که از درون چشمه به او خیره شده بود.

گابریل تصمیم می‌گیرد با دستش موجی بر روی آب ایجاد کند تا حالت آینه‌وار آن از بین برود و بالاخره بتواند پرده از راز درون چشمه بردارد، اما درست در لحظه‌ای که چیزی نمانده بود تا انگشتان کوچک و ظریفش با آب برخورد کند، نیرویی او را به درون چشمه می‌کشد و ثانیه‌ای بعد...

جنگل دوباره در سکوت فرو می‌رود و این‌بار هیچ رهگذری به نام گابریل در آن نبود تا به دنبال جانوری جادویی در حال طی کردن آن باشد. در عوض، چشمه در آرامشی وصف‌نشدنی به انتظار نشسته بود تا قربانی بعدی‌اش را ببلعد.

بیخود نبود که نام آن جنگل را چشمه‌ی بی‌پایان نامیده بودند.

واژگان نفر بعد: تاریک، بلندی، اشعه، سقوط، کلاه، باد، دردناک

سوژه: امید
کلمه‌های فعلی: برادر- مرگ- خواب- درس- زبان- خام- بحث


سالازار اسلیترین در سکوت تالار عمومی اسلیترین ایستاده بود، پشت پنجره‌ای که به اعماق دریاچه سیاه دید داشت. نور آبی و سبز کم‌رنگی که از سطح آب عبور می‌کرد، روی چهره‌اش سایه‌ای مرموز انداخته بود. او چشمانش را به جمعی از دانش‌آموزان دوخته بود که در گوشه‌ای مشغول بحث در مورد طلسم‌های پیشرفته بودند. صدای زمزمه‌هایشان با موج‌های آرام دریاچه آمیخته شده بود.

سالازار دست‌هایش را در هم قلاب کرد و به آرامی لبخندی زد. برادر کوچک‌ترش (گودریک)، زمان‌های زیادی در گذشته درباره امیدواری به نسل‌های بعدی سخن گفته بود؛ اینکه آینده به کسانی تعلق دارد که خودشان را برای تغییر آماده کنند. اما سالازار نگاه دیگری داشت. او به این نسل به چشم ابزاری برای تحقق رؤیای خود نگاه می‌کرد: جهانی که جادوگران بر آن حکومت کنند، جهانی که قدرت خالص جادویی بر آن حکمفرما باشد.

او از دانش‌آموزی که کتابی ضخیم در دست داشت، عبور کرد و به جمع کوچک‌تری نزدیک شد که در حال آزمایش طلسم‌های ابتدایی بودند. یکی از دانش‌آموزان با دقت تلاش می‌کرد شعله‌ای کوچک را روی نوک چوب‌دستی‌اش نگه دارد، اما نتیجه چیزی جز یک دود خاکستری و بوی مواد خام نبود. سالازار لحظه‌ای ایستاد و نظاره کرد. این‌ها هنوز آماتور بودند، اما همین نیز کافی بود. وقتی زمانش می‌رسید، او این جوانان را به سربازانی بی‌همتا تبدیل می‌کرد.

ذهنش برای لحظه‌ای به کلاس‌های درس پرواز کرد، جایی که دانش‌آموزان در تلاش برای یادگیری طلسم‌هایی بودند که شاید هرگز در نبردهای واقعی به کار نبندند. اما او نیازی به جنگجویانی نداشت که تنها کتاب خوانده باشند؛ او کسانی را می‌خواست که بتوانند از هر شرایطی استفاده کنند، کسانی که قلبشان سرشار از تعهد به قدرت و جادو باشد.

او به چهره‌های جوان نگاه کرد، برخی خندان، برخی متفکر. در خواب شبانه‌اش، اغلب می‌دید که این نسل آینده چگونه جهان را تسخیر خواهد کرد. خواب‌هایی که او را به حرکت وامی‌داشت، خواب‌هایی که در آن جادوگران خالص و حتی نیمه‌خالص در کنار هم قرار می‌گرفتند تا اراده او را در سراسر جهان به انجام برسانند.

ناگهان صدای دانش‌آموزی که در حال تمرین طلسم بود، او را به حال بازگرداند. یکی از آن‌ها با لهجه‌ای عجیب سعی داشت کلمات لاتین طلسم را تلفظ کند، اما تلاشش به نتیجه نمی‌رسید. سالازار زیر لب گفت: «زبان جادو نیاز به دقت و خلوص داره. چیزی که با تلاش به دست میاد.»

در همان لحظه، چشمان سبز نافذش نگاهی عمیق‌تر به این دانش‌آموزان انداخت. او می‌دانست که همه آن‌ها در یک چیز مشترک بودند: نیاز به هدایت. او، سالازار اسلیترین، همان کسی بود که آن‌ها را به مسیر درست می‌برد، مسیری که به جادوگرانی قدرتمند ختم می‌شد. مرگ و زندگی، قدرت و ضعف، همه چیز در دستان او و نسل بعدی بود.

اما امید، امیدی که در این نسل می‌دید، چیزی فراتر از یک ابزار ساده بود. امید، سوختی بود برای آنچه که می‌توانست باشد. او زمزمه کرد: « مرگ به زودی سراغ خیانتکاران به دنیای جادوگری خواهد رفت.»

سالازار نگاهی دوباره به دانش‌آموزانی انداخت که هنوز با شور و شوق در حال تمرین بودند. لبخندش عمیق‌تر شد. این آینده بود، و او می‌دانست که به‌زودی همه چیز تحت کنترل او خواهد بود.

کلمه‌های نفر بعد: سکوت، جنگل، راز، آیینه، چشمه، سایه، فریاد

هوادار تیم اوزما کاپا

سوژه: امید
کلمه‌های فعلی: آبادی، مسموم، آب سبز، لجن، چاه، جاده، تلاش

ساعت ۳ و ۱۲ دقیقه نصفه شب بود. ترزای بیچاره به خاطر درسای به درد نخورش مجبور شده بود بیدار بمونه و درس بخونه. ولی ترزا خسته بود و حسابی خوابش میومد. اینقدر خوابش میومد که حتی ممکن بود وسط تایپ کردن خوابش ببره! خلاصه که این ترزای رو به موت از شدت خواب‌آلودگی تصمیم گرفت پاشه بره یه کاپچ (کاپوچینو) بخوره بلکه یکم بیدار شه و درس بخونه!

ترزا آب جوش نداشت! پس باید می‌رفت زیر کتری رو روشن می‌کرد. ولی توی کتری پر از خالی بود. دریغ از یه قطره آب. پس ترزا کتری رو برداشت و زیر شیر آب گرفت. ولی آب قطع بود و هیچ آبی از شیر آب بیرون نیومد.

ترزا خیلی خسته بود ولی آیا امیدشو از دست داد و تسلیم شد؟ خیر! ترزا هیچ وقت تسلیم نمی‌شد! پس کتری رو برداشت توی جاده به سمت چاه راه افتاد. چاه نزدیک یه آبادی بود. ترزا وقتی به چاه رسید با تلاش بسیاری از چاه آب برداشت. اینقدر تلاشش زیاد بود و داشت جون می‌داد که مرگ اون بغل منتظر بود تا ترزا بیاد سر لیستش ولی نیومد. ترزا مقاوم‌تر از این حرفا بود!

ترزا آبو تو کتری ریخت، در کتری رو بست و به سمت هاگوارتز راه افتاد. هوا اینقدر تاریک بود که ترزا ندید اون آب لجن بسته و آب سبزه! رفت با اون آب یه کاپچ حسابی زد بر بدن که بیدار بمونه ولی بر اثر اون همه لجن مسموم شد. و اینجا بود که بالاخره اسمش اومد سر لیست مرگ.

کلمات نفر بعد: برادر- مرگ- خواب- درس- زبان- خام- بحث