تجربه ثابت کرده است که غذا های نارنجی رنگ از سایر غذاها لذیذ تر به نظر می آیند. بوقلمون برشته ، مرغ بریان با آب پرتقال طبیعی ...

- شام حاضره...

البته ممکن است ظاهرِ چند هویجِ یخ زده که تا چند دقیقه ی پیش زیر برفک های فریزرِ-سابقِ- یک مشنگ مدفون بوده اند ، یا قاچی از کدو های باقیمانده ی هالوین که مالی ویزلی اصرار داشت کاملا سالم اند و هیچ کرمی درونشان زندگی نمیکند ، روی میز چوبی و طویلِ شام ، برای اکثریت مردم و گرگسانان جذابیتی نداشته باشد.

- لطفا مامانبزرگ... حالا درسته که قصابی سر کوچه دیگه نسیه قبول نمیکنه ولی میتونیم حداقل یکی از ققنوسا رو کباب...

تدی آرام به طرف میز می آمد و دهانش می جنبید و تقریبا داشت با حقیقت تلخ لم دادن فنریر بر روی صندلی مخصوص خودش مواجه میشد که کسی هویج نوک تیز و منجمدی را درون دهانش فرو کرد و فعالیت عضلات زبانش مختل شد و همین باعث شد نتواند جمله اش را تمام کند.

مالی درحالی که یک تکه کدو حلوایی را هم ، کنار هویج ، بین دندان های تدی میچپاند سرش را به طرف گرگینه ی مرگخوارِ تحت سرپرستی اش برگرداند و گفت:

- مردم توله سگ دارن... مام توله سگ داریم. کاش شماها یه کم از پشمک من یاد بگیرین... ببینین چقدر ساکت و مودب رو صندلیش نشسته... حتما از دستپخت من خوشش اومده! مگه نه پشمک؟
-

فنریر با ولع به کله ی ویزلی های دور میز غذا چشم دوخته بود.
تجربه ثابت کرده است که غذاهای نارنجی رنگ به مراتب از سایر غذاها لذیذ تر به نظر می آیند.

- آخه کی تونسته چنین هاپوی خوشگلی رو تک و تنها اینجا رها کنه!؟

مالی ویزلی دست نوازشگرش را بر سر فنریر کشید. بعد او را در آغوش کشید و وارد خانه شد.
- بچه ها بیاین ببینین کی قراره عضو جدید خانوادمون بشه.

همین که این جمله از دهان مالی بیرون آمد، شونصد تا بچه ویزلی و بچه پاتر و بچه گرنجر (که در واقع بچه گرنجر ها همان بچه ویزلی بودند ولی چون هرمیون اصرار داشت آنها ژن خودش را دارند باید نام خانوادگیشان هم مانند او باشد.) همراه والدین و بزرگترهای محفل، از طبقات مختلف خانه‌ی گریمولد سمت آنها سرازیر شدند و قبل از اینکه به مالی و فنریر برخورد کنند ترمز کردند.

- مامان می‌شه بگی کی رو پیدا کر... مامان اون یه گرگه!؟

مالی فنریر را محکم تر در آغوش کشید و رو به افراد متعجب حاضر در سالن کرد.
- گرگ چیه؟! این یه هاپوی خوشگله که اسمشو گذاشتم پشمک.

رون نه تنها هیچ چیز خوشگلی در چهره‌ی گرگینه‌ی مرگخوار ندید، بلکه به شدت هم احساس خطر کرد.
او می دانست آن هیولای خفته در آغوش مادرش، بالاخره به طبع حیوانی خود باز می گردد و آن موقع می زند همه شان را تکه و پاره می کند. بنابراین سعی کرد مادرش را از نگه داری چنین موجودی منصرف کند.
- مامان ما خودمون سیریوس و ریموس و تدی رو داریم دیگه حیوون دیگه می خوایم چی کار؟ ولش کن بره اون گرگو.
- رون تو که چیزی از زیبایی نمی فهمی چرا اظهار نظر می کنی؟ چطور دلت میاد پشمکو با اون سه تا جونور دیگه مقایسه کنی؟ اونا..


مالی که دید آن سه نفر دارند بد نگاهش می کنند، فوری ادامه‌ی حرفایش را تغییر داد.
-البته نمیگم اون سه تا موجوادت بدین. فقط میگم پشمک من خاصه! با اونا فرق داره!.. مثلا همین جینی رو نگاه کن. تا قبل از اینکه پشمک جونم بیاد یه دختر پر شور و پر حرف بود. اما الان ببین چه ساکت وایساده. معلومه اونم از پشمک خوشش میاد.

جینی خواست اعتراض کند و بگوید ساکت ماندنش صرفا بخاطر تعجب است. ولی خیلی زود متوجه شد فایده ای ندارد. مادرش حسابی سرگرم ناز کردن فنریر بود و توجهی به آنها نمی کرد.

سندروم "بیگانه دوستی" و "تسترال همسایه هیپوگریفه"ی مالی ویزلی دوباره عود کرده بود.

ایوان نفس عمیقی کشید. باید این فداکاری را برای هم‌رزمانش می‌کرد. (البته واقعیت این بود که اگر مرگخواران بیشتری خورده می‌شدند، لرد سیاه خیلی عصبانی می‌شد؛ خیلی زیاد.) ایوان دستان استخوانی‌اش را زیر پاتیل برد و پس از تقلاهای فراوان بالاخره موفق شد آن را روی سرش بگذارد. پاهای استخوانی‌ش زیر وزن پاتیل و موجود پشمالوی داخلش می‌لرزید.

ایوان با قدم‌هایی آهسته و مرتعش به سمت محفل حرکت می‌کرد که ناگهان متوجه چیز عجیبی شد. فنریر به طرز عجیبی در پاتیل آرام بود. ایوان می‌خواست بایستد و ببیند چرا این اتفاق افتاده است اما فکر اینکه دوباره باید پاتیل را روی زمین بگذارد و دوباره آن را بردارد او را از انجام این کار منصرف کرد.
پس از زمانی کوتاه که به نظر ایوان سال‌ها می‌رسید، بالاخره به جلوی ساختمان محفل رسید. پاتیل را روی پله‌های جلوی محفل گذاشت، چند تقه به در زد و با تمام توانی که داشت از صحنه گریخت.

مالی ویزلی که بافت کهنه‌ای به تن داشت در را گشود و چشمش به پاتیل افتاد و در آن را برداشت. مرگخواران منتظر بودند تا فنریر حمله‌اش را آغاز کند اما...

-آخه تو چقدر نازی! گم شدی پشمک؟

فنریر در آغوش مالی ویزلی خرخر می‌کرد و مادر محفل، سرشار از احساسات، پشت گوش‌های فنریر را می‌خاراند.

-من میگم فنریرو بذاریم تو یه بسته پستی. روشم بنویسیم توله سگ کوچولوی پشمالوی بامزه اما بی سرپرست، تنها، غمگین‌ و گمشده! بعدم بذاریمش جلو در محفل و در بریم.

مرگخواران نگاهی به فنریر انداختند. وی به وضوح فاقد وصف های یاد شده بود!
اما به هر حال جز این ایده، راه دیگری برای راحت شدن از دست گرگینه وحشی سراغ نداشتند.

-حالا جعبه ای که دو متر گرگینه قل و زنجیر شده رو تو خودش جا بده از کجا بیاریم؟

مرگخواران در تفکری عمیق فرو رفتند.

ناگهان هکتور با پاتیلی دو متری که بر روی سرش گذاشته بود وارد اتاق شد و بین مرگخواران نشست.
-چیه؟ چرا همه زل زدین به پاتیل من؟! میخوام یه عالمه معجون...

مرگخواران که می دانستند دود معجون های هکتور آخر در چشم خودشان می رود، قبل از آنکه بتواند حرفش را تمام کند، از جا برخاستند و از موقعیت استفاده کردند.

چند ساعت بعد

-دمش هنوز مونده بیرون پاتیل!

تام در حالی که در منوی مدیریت به دنبال دکمه ظاهر کردن دست اضافه می گشت و با اندوه به دست اورجینال خورده شده اش توسط فنریر می اندیشید، این را گفت.

-من که دیگه درش نمیارم برعکسش کنم بندازمش تو پاتیل.
-مهم نیست. دمش تنها قسمت پشمالوی بدنشه. ببیننش احتمالا باور میکنن که سگ پشمالوئه.
-آم...میگما...کی قراره پاتیل به این سنگینی با گرگینه دو متری توش رو حمل کنه تا جلوی در خونه محفلی ها؟

همه ی مرگخواران در سایه ها پنهان شدند. تنها کسی که وسط باقی ماند، کسی نبود جز...

-ایوان پاتیلو که کول کردی حواست باشه زیاد تکونش ندی.

ایوان که به دلیل نداشتن پرده گوش دیر تر از همه امواج صوتی را می شنید، تازه متوجه بلایی که قرار بود بر سرش بیاید شد و آب دهانش را قورت داد.
-آخه من یه مشت استخون...
-به نظرم از زیر پاتیل بلندش کنی و بذاریش رو سرت امن تره. یه وقت نندازیش بیاد بیرون هممونو بخوره ها!

-نظرتون چیه قاچاق کنیم؟!
+هی تو واقعا ما رو چی فرض کردی؟
بلا با عصبانیت این را گفت و سپس موهایش شروع به سیخ شدن کردند و بعد همه مرگخواران به سمتی دور از بلا پناه بردند، اما آن مر‌گخوار که محو بلا بود اصلا ندید چه اتفاقی افتاده است و بعد از جرقه ای بزرگ فقط بدن تیکه تیکه شده او به همراه چند تار مو ای که برای بلا بود را دیدند!
+راحت شدیم، از یک خنگ!
-خب حالا چی شد؟ باید چی کار کنیم؟
+خب... با یک جاروی بزرگ میریم بالا سر محفل و رهاش می کنیم، به همین راحتی!
-اگه جارو رو هم بخوره چی؟
+می خوای رو حرف من نه بیاری، نکنه می خوای به سرنوشت اون خنگ دچار بشی؟
-نه اما...
+پس اگه نمی خوای هیچی نگو! کار ما را می کنیم!
و بعد بلا با نگاهی ترسناک به او نگاه کرد و بعد در فکر فرو رفت و در ذهن خود شروع به دعوا با خود و افکار خود کرد...

در درون ذهن...

+اگه اون درست بگه، نه من درست میگم، نه خب شاید...

در خارج از ذهن...

+خب حالا پیشنهادتون رو بدین! شاید نصفه و نیمه مورد مقبول قرار گرفت!
مرگخواران با تعجب نگاه کردند...
-خب من بگم...
+بگو، اما توش از راه من هم نام برده بشه ها!
مرگخوار با تعجب فکر کرد و گفت:
-پس هیچی نمی گم!
و فنریر در این حال داشت زمین و سنگ را می خورد!

خلاصه:
فنریر وحشی شده و ایوا، پیتر و لوزالمعده ی بلاتریکس رو خورده. بلاتریکس رودولف رو میفرسته داخل شکم فنریر تا بره و اونا رو بیرون بیاره. رودولف بالاخره لوزالمعده ی بلاتریکس و پیتر و ایوا رو پیدا میکنه و الان اونا سعی دارن راهی برای فرار از شکم فنریر پیدا کنن.

***

-حالا چجوری از این جا بریم بیرون؟!

پیتر که فکر میکرد تمام نقشه هایش برای زیر آب زدن رودولف و ایوا نقش بر اب شده است این را با صدای بلند فریاد زد. رودولف بی توجه به او قمه هایش را برق انداخت.
ایوا که با بیخیالی روی زمین دراز کشیده بود با انگشت به زبان کوچیکه ی فنریر که در ارتافع کمی در بالای سر آنها تکان تکان میخورد اشاره کرد.
-دلم میخواد از اون چیز گوشتالو بگیرم و تاب بازی کنم.

پیتر و رودولف به جایی که ایوا اشاره کرده بود نگاه کردند.
-بذار ببینم... اون... زبون کوچیکه ست... پس یعنی اگه ازش بگیریم و رو به جلو تاب بخویم، میتونیم پرت شیم بیرون از دهن فنریر!

ثانیه ای بعد، این پیتر، رودولف و ایوا بودند که مانند یک مشت تارزان از زبان فنریر گرفته، تاب خوردند و از دهانش بیرون پریدند.



مرگخواران با تعجب به تازان های چسبناکی که تلو تلو میخوردند و سعی در حفظ تعادل خود روی زمین داشتند چشم دوختند.
-جدی زنده اید؟
-عه من که فکر کردم مردید.
-منم داشتم تو گوگل میچرخیدم وفهمیدم آدم بدون لوزالمعده هم زنده میمونه. نیاز خاصی بهش نداشتم.

بلا این ا گفت. با این حال خیز برداشت و لوزالمعده اش را از دست رودولف قاپید.
-ما... اهم! ما خیلی خوبیم! اصلا لازم نیست نگران ما باشید.
-

اما به نظر نمیرسید وضعیت آنها، اکنون برای مرگخواران اهمیتی داشته باشد. چون بلافاصله نگاهشان را از آنها گرفتند و به فنریر که دوباره داشت تکان میخورد نگاه کردند.
-حالا... حالا با این وحشی چی کار کنیم؟ نتونستیم کاریش کنیم که.
-بدیم ایوتا بخورتش؟

ایوا لبخند زد.

-نه...نظرتون چه ببریمش محفل؟ مطمئنم ازش خیلی خوب استقبال میکنن...

مرگخواران به جز ایوا لبخند زدند. باید نقشه ای برای ورود فنریر به محفل ققنوس میکشیدند.

بانو مروپ کمی تفکر کرد و سپس رو به آنها گفت:

-آره گلای مامان امروز بعداز ظهر خودم میخوام برم اونجا و برای عزیز مامان میوه های رنگارنگ بخرم پس اون موقع باهم می ریم.

مرگخواران به بالا و پایین پریدند و شادی کردند ولی تا به بعد از ظهر رسیدند بار ها و بار ها سکته کردند!!!

-خب آماده اید مامانا؟!

بعد مرگخواران یک صدا گفتند: "ببببللللههههههههه!" و به سوی جایی که مروپ می رفت حرکت کردند... بعد از 1 ساعت راه رفتن بلاخره به جایی که مروپ می خواست رسیدند...

-خب مامانا این هم اینجا! تا من میرم برای عزیز مامان خرید کنم شما هم خرید کنید و بعد باهم بر می گردیم!

مرگخواران تا آلو های تازه و خوشمزه را دیدند لبخند به لب هایشان نشست و کل آلو ها خریدند... اما آیا خرید مروپ تمام شده بود؟ خیر. او تا 4 ساعت بعد هم داشت خرید می کرد...

-خب مامانا بیاید اینا رو بگیرد و راه بیوفتیم...!

مرگخواران وقتی اون حجم از بار رو دیدند یک سکته ناقص زدند ولی در هر صورت می دانستند که باید آن بار و بندیل را حمل کنند...

-ارباب در حال حاضر ایوا، پیتر و سبد میوه های مادر والا قدرتون در معده فنریر به سر می برند. و خب درصورت نیاز شما به ایوا، پیتر و سبد میوه های مادر والا قدرتون میشه با انجام یه کار خیلی ریز تمامشون رو از معده فنریر بیرون کشید.
ملانی نفس عمیقی کشید و ادامه داد.
- آسون ترین راه ممکن اینکه بزاریم فنریر رودل کنه و بعد منتظر بمونیم تا هرچی در معده فنریر هست، توسط عمل تهوع خیلی سریع برگرده سر جاش.

لرد سیاه که ظاهرا از نقشه ملانی راضی بود، سرش را به نشانه تایید تکان داد و مرگخواران بدون فوت مشغول اجرای طرح پروژه رودل فنریر شدند.

-مهندس دکتر ملانی اولین گام پروژه چیه؟
-پیدا کردن مواد ناسازگار با معده فنریر در دور و اطراف خودمان تام.

مرگخواران مشغول پیدا کردن مواد مورد نیاز
در دور و اطراف خودشان شدند.

در آن بین مرگخواری رفتار عجیبی داشت.

-دیزی جایی می رفتی؟
- داشتم میرفتم آشغال ها رو بزارم دم در.
- ماشین حمل زباله ساعت نه شب میاد. فعلا بیا کارت دارم.
-ملانی گام دوم چیه؟
- خورده شدن مواد ناسازگار توسط فنریر.

چندین سال بعد از دیزی کران به عنوان اولین قربانی پروژه رو دل فنریر یاد شد.

پیتر در کل آدم فرصت‌طلبی بود، و در نبود بلاتریکس، او خودش را مسئول اعمال رودولف می‌دانست و همین که رودولف را دید، خب، بیش از حد عصبانی یا شاید خوشحال شد.
-وقتی رفتیم بیرون همه‌چی رو میذارم کف‌ِ دست بلاتریکس، اونوقت بلا رودولفو از خونه ریدل میندازه و من تو چشمش عزیزتر می‌شم.

و در همین حین که در اکوسیسفنریر و با دومرگخوار بیهوش به سمت جایگاه صورتی که ورودی معده فنریر نام داشت میرفت، متوجه شد که ایوا تکان می‌خورد و زیرلب میگوید:
-آلـــو...

پیتر نفسش را به سرعت بیرون داد و همان‌طور که لبخند می‌زد با خودش گفت:
-تازه میتونم ایوا رو به جرم این که میخواست تموم آلوهارو بخوره به لرد معرفی کنم و اونوقت اونم از خونه ریدل بیرون میندازن!

و همینطور که سوت میزد و بابت نقشه هوشمندانه‌اش به خودش آفرین می‌گفت، ناگهان رودولف که بیهوش بود به سرعت تکان خورد و فریاد زد.
-دارن منو میبرن! خانوم دکتر کمک!

و همین باعث شد در کسری از ثانیه انسان‌هایی که در معده فنریر زندگی می‌کردند دورشان جمع شوند و با اخم به آنها نگاه کنند. پیتر آب دهانش را قورت داد. رودولف باز هم داد و فریاد راه انداخت.
-منو دزدیدن! میخوان منو با هوش سرشارم ببرن! میخوان از قدرت تشخیصم در راه اشتباه استفاده کنن!

پیتر به جمعیت عصبانی نگاه کرد و همان موقع لوزالمعده بلا را در دستان خانم دکتر دید و متوجه شد اصلا آن را با خودشان نبرده بودند و باید آن را میگرفتند ولی تا دهانش را باز کرد که حرف بزند، خانم دکتر با اخم غلیظی به بومیان معده فنریر دستور داد:
-این دوتا دزدو بگیرین و ببرینشون به دادگاه طبیعت!

مثل اینکه بومیان معده فنریر به جز خانم دکتر، بیش از حد بومی و قدیمی بودند!

خب، قطعا رودلف ترجیح میداد با زنی زیبا، درون فنریر باشد تا بدون زنی زیبا، بیرون فنریر! وقتی که رودلف خواست زن را از جا بلند کند، دستی محکم به پس کله اش خورد و زن به هوا پرتاب شد و فنریر با صورت روی زمین سقوط کرد.

_ نکنه میخواستی تا ابد اینجا بمونی؟

پیتر با تمام توان داشت هوار میزد. ایوا هم با خوشحالی پلاستیک را برداشت.
_ پیتر... بالاخره کیسه آلو هارو پیدا کردیم! میشه چن تاشو بخور...

پیتر، هر دو را بیهوش کرده، روی کولش گذاشته، کیسه آلو هارا برداشته، و به سمت معده به راه افتاد.