به جادوگران خوش آمدید

پاسخ تکلیف جلسه دوم شفابخشی:

1 .
مامان بیمار تخت دومو معاینه کرد. البته بیمار تخت دوم چندان رضایتی نداشت که مامان معاینه‌ش کنه. ممکنه علتش این باشه که مامان مدام با ملاقه بهش سیخونک می‌زد ببینه زندس یا نه؟ آخه اون همه لرزش برای اینکه مامان مطمئن بشه بیمار زنده هست کافی نبود!

خلاصه بیمار بعد کلی سیخونک خوردن، با کلی تاول رو کرد به مامان و گفت:
- حال خوشی ندارم، دست از سر ما بردار...

مامان از این حرف بیمار نتیجه گرفت که آبله اژدهایی باعث سردرد می‌شه برای همین بیمار نمی‌خواد مامان به سرش دست بزنه.

بعدش بیمار سعی کرد پتو رو روی سر خودش بکشه.
- چطور بگم بهت که، برو خدانگهدار!

این جمله هم به مامان نشون داد که یکی دیگه از علائم این بیماری، ارتداد از دین مبین مرلین و گرایش به دین خداست.

- میخوام برم یه گوشه گریه کنم به حالم!

به نظر میاد بیمار مامان افسردگی هم گرفته بخاطر آبله اژدهایی.

- تو با من چه کردی شکوندی شاخ و برگم...

آخی! بیمار توهم درخت بودن داره.

- کارت رسیده جایی، راضی شدی به مرگم.

بیمار از خودش قطع امید کرده بود. مامانم برای اینکه امیدو بهش برگردونه یه آواداکداورا بهش زد. الان اون دنیا هیچکدوم از علائمی که مامان گفتو نداره و روحشم کاملا شاده.

2.
- پراسپرا اینکاچوووو!

مروپ که در حال نوشتن طومار تکالیفش بود با تعجب سرش را بالا آورد و به ملانی نگاه کرد. احساس می‌کرد پروفسور، فحشی بسیار ناجور را به زبان آورده است.
- شفادهنده هم شفادهنده‌های قدیم؛ لااقل فحش نمی‌دادن.

این جمله را گفت و سرش را در طومارش فرو برد که ناگهان دوباره صدای بلند عطسه ملانی در کلاس پیچید.
- پراسپرا اینکاچووووووو!

مروپ که از ترس این صدای هولناک، دواتش را روی خودش برگردانده بود، با نگرانی به ملانی نگاه کرد.
- پروفسور مامان، خوبین؟! چیزی سردی‌تون کرده؟ چایی نبات بدم گرم شین؟
- نه نه... خوبم. فقط فکر کنم یکم حساسیت دارم. حساسیت به... به... پراسپرا اینکاچووووووووووو!

مروپ که احساس کرده بود در اثر عطسه آخر، تعدادی از گسل‌های اسکاتلند و حومه لرزیده است، زیر نیمکتش پناه گرفت. وقتی به نظرش کمی اوضاع امن‌تر شد با نگرانی به سمت ملانی رفت و از داخل جیبش یک چای‌نبات بیرون آورد و به زور در دست ملانی گذاشت.
- بیا مامان جان. بخور. سرماخوردی... باید بدنتو گرم نگه داریم و مایعات داغ بخوری.

ملانی سعی داشت چای‌نبات را پس بزند و عطسه دیگری کند که مروپ بینی او را گرفت و چای‌نبات را به زور در حلقش ریخت و پشت‌بندش نیز انواع سوپ سیرابی، کلم و ماهی. تلاش کرد نفس بکشد که حوله‌ بزرگی روی سرش افتاد؛ سپس یک کتری در حال جوشیدن با گاز پیکنیکی زیرش، به زور زیر حوله و بینی آبریزش‌دار ملانی چپانده شد. کتری می‌جوشید و رایحه اکالیپتوس، روغن بنفشه و پیاز، همه جا را فرا می‌گرفت.

- فشار بیار مامان جان... نه چیز... نفس بکش مامان جان. نفس بکش... تو می‌تونی! مامان الان مجاری تنفسی‌تو باز می‌کنه!

ویروس‌های سرماخوردگی ملانی که در پنجشنبه شب خویش و عشق و صفا به سر می‌بردند، با این هجوم‌های ناگهانی دچار چنان غافلگیری‌ای شدند که در دم توسط عملیات مروپ نابود شدند. ملانی که از این عملیات زنده مانده و در نتیجه قوی‌تر شده بود، با سلامتی کامل توانست به آغوش گرم جامعه بازگردد.

البته پس از یک هفته بستری شدن در بخش مسمومیت‌های سنت‌مانگو!

تعداد پست‌های مجاز تا پایان این سوژه: 4 پست!

کینگزلی که گشنه‌ش بود پرید داخل آشپزخونه و بلافاصله با دیدن مالی یه قیافه چدفیس به خودش گرفت و جلو بازوهاشو بهش نمایوند و ماچ کرد. بعد با سیس ورزشکارایی که تازه از باشگاه اومدن، سر میز کنار بلاتریکس سبیل ماستی نشست. مالی هم بعد این اتفاق، با حرص یه پیازو برداشت و با چاقو ریز ریز کرد و با پوستش اشکاشو پاک کرد.

شاید از خودتون بپرسین چرا کینگزلی و مالی باید دست به همچین کارایی بزنن؟ مگه برا کینگزلی، آرتور جای داداشیش و مالی جای زن داداشیش نبودن؟ خب داستان بر می‌گرده به خیلی خیلی سال قبل، زمانی که کینگزلی و مالی شاگردای هاگوارتز بودن. کینگزلی که همیشه روی مالی کراش داشت، با وجود هیکل جذاب و سیکس‌پک جذاب‌ترش همواره توسط مالی بخاطر رنگ پوستش کنسل می‌شد و آخرم مالی برای اینکه از دستش خلاص بشه با آرتور ازدواج کرده بود.

نتیجه وقایع گذشته، الان این بود که کینگزلی می‌خواست به مالی بگه "دیدی منو ول کردی رفتی با اون مو قرمز، نتیجه‌ش چی شد بیچاره؟" و از اون‌طرف مالی هم نمی‌خواست به روی خودش بیاره که مثل سگ از انتخابش پشیمونه و چقدر از خیانتی که بهش شده دلش شکسته.

این بود که آشپزخونه دچار یه جو خیلی سنگین شده بود که به هیچ عنوان از چشم بلاتریکس پنهون نموند.
- شما دوتا چتونه؟ چرا انقدر عجیب شدین؟!

پاسخ به تکلیف جلسه دوم کلاس زبان‌شناسی:

1.
در واقع، در این ساختمان تعداد بسیاری دکتر لاکهارت دریایی (جهت زیاد شدن گونه‌‌ منحصر به فردش، تکامل دریایی داشته و به تعداد زیاد از روی خودش تکثیر کرده.) قرار دارند که برایشان حضور دابی کاملا علی‌السویه هست اما برایشان حضور سایر جادوآموزان کاملا علی‌السویه نیست! لذا استاد دابی، حضور سایر جادوآموزان در این مکان را کان‌لم‌یکن کردند تا یک وقت دکتر لاکهارت‌های دریایی به شکل علی‌السویه‌ای مکدر نشوند و عافیت جادوآموزان را نسوزانند.

2.
مامان روی پله بانک مردمان دریایی می‌شینه و لبو میل می‌نمایه. اینطوری هم اوقاتش می‌گذره و هم ویتامین به بدنش می‌رسه. اینکارو به استاد دابی هم پیشنهاد می‌کنه... می‌چسبه.

3.
- بچه‌مون افسردگی گرفته، مرد... هر تابستون که میاد، خونه زل می‌زنه به یه گوشه‌ی دیوار خونه‌ی ریدل. غذا هم که نمی‌خوره، شده پوست و استخون! نگاه... دماغ و موهاشم حتی ریخته از سوءتغذیه!
- همم...
- همش تقصیر دامبلدوره! انقدر بچه‌های دیگه رو تو مدرسه تشویق می‌کنه و گریفیندوری‌ها رو تو سر پسر مامان می‌زنه، بچه‌م از زندگی سیر شده.
- اوهوم.
- باید یه راهی پیدا کنیم. نمی‌خوام پسر مامان با بحران عدم اعتمادبه‌نفس بزرگ بشه. پس‌فردا در مسیر لرد تاریکی شدنش نباید از کمبود اعتمادبه‌نفس رنج ببره... می‌شنوی چی می‌گم؟ آهای!

مروپ لحظاتی به شوهرش زل زده بود که سرش تا مهره‌ی هفتم ستون فقرات توی گوشیش فرو رفته بود و ویدیوی یوتیوب ای‌اِس‌اِم‌آر ریتا اسکیتر در حال چسبوندن استیکر روی دماغ دابی رو تماشا می‌کرد. طبیعتاً وقتی این مقدار از بی‌توجهی شوهرش به وضعیت فرزندشونو دید، فهمید باید خودش دست‌به‌کار بشه، قبل از اینکه خیلی دیر بشه.

دفتر مدیریت هاگوارتز:

- اوه... بانو گانت عزیز، چی باعث شده این وقت شب افتخار دیدن‌تون نصیبم بشه؟

شاید فکر کنین "شب" رو اشتباه شنیدین، یا شایدم اگر یکم تفکرات مرگخوارانه داشته باشین، فکر کنین دامبلدور اون‌قدر پیر و خرفت شده که دیگه جای شب و روزم قاطی کرده؛ ولی نه... واقعاً شب بود! به هر حال، انتظار ندارین مادر تاریکی لنگه‌ی ظهر پاشه بره سبیل ملتو چرب کنه که! تازه اونم دامبلدور... بالاخره پیرمردی آبرو داره جلو مینروا اینا!

- مامان معترضه به سبک مدیریتی شما، آقا! همش بچه‌های مردمو سر صف تشویق می‌کنین و بهشون اوجولات و امتیاز می‌دین، بعد بچه‌ی مامانو تشویق نمی‌کنین که هیچ، سرکوبم می‌کنین! هی بهش می‌گین سوت و یویوی ملتو ندزده و بعدم کمد لباسشو آتیش می‌زنین! آخه تبعیض تا کی؟ تا کی ظلم به کودک معصوم، مظلوم و بی‌زبون مامان؟

دامبلدور، اول ریش و سبیل‌شو مرتب کرد و بعد، نوک انگشتاشو به حالت متفکرانه، روی قرار داد.
- متأسفانه فرزند شما قانون‌پذیر نیست. نمی‌تونیم که الکی تشویقش کنیم، خانم عزیز.
- نمی‌تونین؟
- نه.
- باشه پس.

مروپ با خونسردی سرشو تکون داد. عینک آفتابی‌شو روی چشمش گذاشت و به صندلیش تکیه داد، بعد پاشو روی میز دامبلدور قرار داد. لحظه‌ای سکوت حکم‌فرما شد. فقط صدای قدقد آهسته ققنوس دامبلدور شنیده می‌شد... تا اینکه در، ناگهان با لگد باز شد.

چند مرد کت‌وشلواری با عینک آفتابی، در حالی که هرکدوم یکی‌ یدونه کیف سامسونت دستشون داشتن، وارد شدن. کیف‌ها رو که پر گالیون طلایی بود، باز کردن و یکی‌یکی روی میز دامبلدور، کنار پای مادر تاریکی چیدن.

- این... این همه گالیونو از کجا...

دامبلدور حق داشت تعجب کنه. آخه حساب بانکی خالی مروپ، به‌عنوان کسی که پیکسی توی صندوقش پر نمی‌زد، مشهور کل دنیای جادوگری بود. مادر تاریکی انقدر بی‌پول بود که حتی توی لیگ اخیر نتونسته بود جارو تهیه کنه و با دعای خیر مادرانه‌ش و بهشت زیر پاش، تونسته بود بهترین بازیکن کوییدیچ بشه.
پس حالا واقعا این همه پولو از کجا آورده بود؟

مروپ عینکشو روی دماغش صاف کرد و با یه حالتی که بخواد بگه "این پولا که چیزی نیست"، با بی‌خیالی به کیف‌ها نگاه انداخت‌.
- هه... اینارو می‌گی؟ پولای خوردِ ته صندوق جدبزرگوار مامان بود. از اون‌جایی که برای ایشون همیشه اصالت خونواده در مرحله‌ی بالاتری از گالیون قرار داشته، مقداری از ثروت بی‌کران‌شونو به مامان سپردن تا مامان باهاش در جهت تقویت روحیه و اعتماد به نفس ارباب آینده‌ی دنیای جادوگری اقدام کنه.

دامبلدور با وجود اینکه نمی‌تونست چشماشو از محتوای طلایی داخل کیف‌ها جدا کنه، آب دهنشو قورت داد و گفت:
- نه... نه. اخلاق حرفه‌ای من اجازه نمی...

در همین لحظه، صدای تق باز شدن یکی از کیف‌ها که هنوز باز نشده بود به گوش رسید و از داخلش، شخص شخیص گلرت گریندل‌والد با یه چشمک و لبخند فریبنده تا کمر بیرون اومد.
- آلبالوی ریش‌نقره‌ای عزیزم... امیدوارم در صحت و سلامت عقلی به سر ببری و بیشتر به جملاتی که در لحظات آینده از دهان خودت خارج می‌کنی، فکر کنی.

گلرت از داخل جیب پالتوی بلند مشکیش، یه کاسه روغن مایع لادن طلایی درآورد و با دستای ظریفش روی سبیلا و ریش نقره‌ای دامبلدور مالید و ماساژ داد. بعد که دامبلدور حسابی چرب شد، یه ماچ روی گونه‌ی پیرمرد گذاشت و یه سکه گالیونم بین لبای آلبوس قرار داد و دوباره داخل سامسونتش فرو رفت.

از اون شب به بعد، هر وقت تام کوچولوی مامان به دیوار خونه‌ی ریدل زل می‌زد، یه لبخند ریز شیطانی روی صورت پر ابهتش نمایون می‌شد. حتی روایات حاکی از اونه که این اتفاق، تأثیر ویژه‌ای روی اعتمادبه‌نفس ارباب تاریکی‌های آینده برای انجام قتل‌هاش گذاشت چون از اون به بعد بود که تا زمان ورود هری پاتر به مدرسه، گروه اسلیترین بارها و بارها به‌طور متوالی، قهرمان جام گروه‌ها و کوییدیچ شدند.

تکلیف جلسه دوم کلاس آموزش تاریکی:

- پلنگ پلنگ پلنگ پلنگ، من عاشق پلنگم!
- پلنگ پلنگ پلنگ پلنگ، من عاشق پلنگم!
- پلنگ پلنگ پلنگ پلنگ، من عاشق پلنگم!
- پلنگ پلنگ پلنگ پلنگ، من عاشق پلنگم!

این انعکاس صدای تام و عروسکای کاکتوسش بود که از داخل گلخونه‌ شیشه‌ای هاگوارتز به گوش می‌رسید. پدر لردسیاه که فیلش یاد دوران خوش مجردی کرده بود، یدونه چوب‌شور بین انگشتاش گرفته بود و در حالی که گلدونای کاکتوسش براش موقع تکرار آهنگ قر می‌دادن، لیوان لیوان عرق خارمریم هورت می‌کشید. وقتی حسابی عرقارو هورت کشید، به خودش اومد و دید که ساعت از ۱۲ شب گذشته؛ پس مثل یه شوهر وظیفه‌شناس راه برگشت به تالار اسلیترین پیش زنش رو پیش گرفت.

از اونجایی که تام آدم بی‌جنبه‌ای هم بود و حسابی توی نوشیدن عرق خارمریم افراط کرده بود حین برگشت به تالار مدام تلوتلو می‌خورد و چشماش وا نمی‌شد. بالاخره با کلی بدبختی خودشو رسوند به قلعه و وقتی خواست به سمت سیاه‌چال و جایی که تالار اسلی توش مخفی بود بره به سرش زد قبلش گلاب به روتون یه دست به آبی بره. به هر حال این همه خارمریمی که خورده بودو که نمی‌تونست تا صبح با خودش نگه داره! تازه مرلینگاه‌های هاگوارتزم که با هر تالار خصوصی چند طبقه فاصله دارن پس پیش‌بینی بهتر از گرفتار بارندگی شدید شدن بود.

با کلی بدبختی پله‌هارو رفت بالا و خودشو رسوند به مرلینگاه میرتل گریان که یهو به خودش اومد دید ای‌بابا نامحرم توی مرلینگاهه که! خواست بره یه مرلینگاه دیگه که دید نامحرمی که باسیلیسک باشه داره براش چشمک می‌زنه و زبونشو هی بیرون و تو می‌بره.

خب شما جای تام بودین چیکار می‌کردین؟ البته اگر شما جای تام بودین احتمالا دیدن چشمک‌زدن باسیلیسک، آخرین کاری بود که توی زندگی‌تون انجام می‌دادین اما خب تام با وجود اینکه یه ماگل بود ولی بعد از این همه سال زندگی با اسلیترینی‌ها، انگار پادتن باسیلیسک توی بدنش ترشح شده بود؛ پس بدون اینکه بتونه جلوی خودشو بگیره رفت توی بغل باسیلیسک و کمکش کرد پوستاشو دربیاره!
- دیگه وقتش بودا... نگفته بودی زیر اون پوست ماریت چه فلسایی قایم کردی شیطون!
- هیس هیس!
- هیس؟ نه بابا نگران نباش مروپ خبردار نمی‌شه. همه چی توی همین مرلینگاه بین ما دو نفر دفن می‌شه عزیزم. چشمای قرمزشو ببین! همیشه دلم بجای مروپ یه داف چشم رنگی مثل تورو می‌خواست!

خلاصه اون شب تام نه تنها کمک کرد باسیلیسک پوست‌شو بندازه بلکه با بخار مرلینگاه میرتل، منافذ پوست جدید مار رو باز کرد و بعد با کلی ماسک و ژل، منافذو پاکسازی و نرم‌کرد و تهشم با آب‌رسان منافذشو بست. خلاصه چنان فیشیال حق آخر هفته‌ای برای هیولای تالار اسرار انجام داد که باسیلیسک تا عمر داشت مشتری ثابتش شد. طبیعتاً هم فقط چون معتقد بود النظافت من‌ السالازار، تمام این خدماتو برای دختر سالازار انجام داد. تازه اونم به طور کاملاً رایگان!

روز بعد سالازار اسلیترین کبیر با آسانسور تالار اسرار اومد بالا بره صبحونه بخوره که دید باسیلیسک اونقدر از روتین پوستیش راضی بوده که تبدیل به چندتا باسیلیسک شده! طبیعتاً خیلی خوشحال نشد چون جا توی تالار اسرار برای چندتا مار غول پیکر یکم زیادی تنگ بود؛ پس رفت سراغ مروپ و گفت:
- دخترم، جمع کن این شوهرتو تا ما جمعش نکردیم!

از اونجایی که مروپ اصلا دلش نمی‌خواست مسئولیت جمع کردن شوهرش روی دوش جدبزرگوارش قرار بگیره، با ساطور رفت سراغ تام و اونو از گوشش گرفت و کشون‌کشون برد یه جای خلوت تا مثل یه زن و شوهر فرهیخته، مشکلات‌شونو با گفتگوی تمدن‌ها حل کنن.
- پس می‌ری برا باسیلیسک فیشیال انجام می‌دی!
- ببین ملکه قلبم، می‌دونی که من فقط قصدم کمک به پوستش بود. دیدم مثل پوست تو بلوری و هلویی نیست گفتم یه صفایی بهش بدم.

مروپ ساطورشو برد بالا که خودشم یه صفایی به تام بده و جبران زحماتش در حق باسیلیسک رو کنه که یهو در حالی که ساطور با مغز شوهرش چند سانتی‌متر بیشتر فاصله نداشت زد زیر گریه!
- اول سیسیلیا حالام باسیلیسک! مامان چیش از اینا کمتره که بجا دختر مردم برای زن خودت فیشیال انجام نمی‌دی؟
- دوتا سین!
- کوفت... جدی گفتم!
- خب منم جدی گفتم. یعنی غیر از اینکه واقعا اسمت دوتا "س" کم داره و من تایپم اسمای دوتا سین داره باید بگم پلنگم نیستی. یعنی اینکه تو تیپت مامانه و بوی پیازداغ می‌دی در حالی که من پلنگی‌تو دوست داشتم!

مروپ که کنجکاو شده بود و واقعا دلش می‌خواست مشکلات‌ خونوادگی‌شو حل کنه و کانون خونواده رو حسابی داغ و صمیمی نگه داره، نشست به توضیحات شوهرش خوب گوش داد و حتی تا جایی که تونست بادقت یادداشت‌برداری کرد.

روز بعد:

یک عدد لب گنده شبیه ماتحت مرغ که با صدای بلند، آدامس بادکنکی می‌جوید وارد تالار اسلیترین شد. دماغ زن اونقدر عمل شده بود که زیر لبش ناپدید شده بود. وقتی یکم جلوتر اومد از پشت لبا دوتا چشم با لنز یخی مثل اونایی که نایت‌کینگ توی چشمش داشت توسط اعضای وحشت‌زده تالار اسلیترین شناسایی شد. اسلیترینی‌ها که تا همین حدم به اندازه کافی وحشت کرده بودن، وقتی بقیه بدن زن رو دیدن جیغ‌زنان خودشونو کتک‌زدن تا بلکه از این کابوس وحشتناک بیدار بشن.

بدن زن مثل کوهان شتری بود که از وسط قاچ‌زده و یه تیکه رو نیم‌تنه بالایی و یه تیکه‌ رو نیم‌تنه پایینی قرار داده باشن؛ اون هر قدمی که برمی‌داشت صدای بادکنک هر آن در شرف ترکیدن می‌داد. وقتی به وسط تالار رسید پلکاشو بهم زد که باعث شد یه لحظه با مژه‌هاش یه متر پرواز کنه و دوباره به دلیل بادکنکاش با ملایمت روی زمین فرود بیاد. یه لباس پلنگی خیلی تنگ هم تنش بود با یه دم پلنگی دراز و از همه بدتر یه تل موی گوش پلنگی که حسابی به روح اسلیترینی‌ها سوهان می‌زد.
- دمیون گررررررررر! 🐆

بعد ادای این دیالوگ، زن که روزی مروپ نام داشت اما حالا اسمشو به سوسن تغییر داده بود، زوزه‌کشان دنبال‌ اسلیترینی‌ها کرد و اولین نفری که جلوتر از همه پا به فرار گذاشت، تام ریدل سینیور بود.

توی قیافه تام، غلط کردم خاصی دیده ‌می‌شد.

گرومپ! (افکت با لگد پرت کردن مالی بیرون از آشپزخونه محفل!)

از قدیم گفتن هرکی با پسر مامان در افتاد ورافتاد! بفرما! از این همه نشانه پند نمی‌گیرید؟

مامان قربون پسر هلو قاچ‌قاچیش بره که هر چی اراده می‌کنه با یه چشم بهم زدن بدست میاره! پسر که نیست فاتح پر قدرت و پر شوکت مامانه!

پسر مامان ناظر محفل نباشه کی باشه؟ دامبلدور شپشو؟ یا اون کله زخمی چهار چشمی؟ اصلا همین دو نفر مانع پیشرفت محفل شدن! اگر از اول محفل ققنوس سفیدا رو می‌سپردن به لرد سیاه، اینجا دو روزه تبدیل به بهشت جهنم وی آی پی می‌شد!

در راه ورود به این تاپیک چندتا بچه کله قرمزی دیدم گفتم خادمانت جلوی پات قربونی‌شون کنن بستنی موزی مامان! می‌گن خونه جدید می‌رین قربونی کنین شگون داره!

یه جن خونگیم دیدم اینورا زیادی در مورد محفل حرف می‌زد، اونم بگیرمش به‌زودی سرشو با ساطور می‌برم به آمار سرای جن‌خونگیای بلک‌ها روی دیوار اضافه کنم.

باشد که با دعاهای خیر مامان، فتوحات پسر مامان هر روز افزون‌تر از دیروز باد!

تکلیف جلسه دوم کلاس تاریخ جادوگری:

انعکاس صدای عقاب‌ها در سرم بارها و بارها پیچید. طعم آهنین خون را در دهانم احساس کردم. اگر وزش آن باد کوهستانی نبود، شاید این خورشید زودتر از این‌ها امانم را بریده بود. آنقدر خسته بودم که دیگر توانایی حمل آن مشک چرمی پاره را هم نداشتم؛ بی‌صدا از دستم به پایین دره افتاد.

ناامیدی بر قلبم چنگ زد، چرا که این هزارمین باری بود که آن طاق سنگی را می‌دیدم. با دستان لرزان، خراش‌های بینی‌ام را لمس کردم. از شدت تشنگی و خونریزی زخم‌هایم، جلوی دیدگانم سیاهی رفت و بی‌آنکه بتوانم خودداری کنم، زانوان زخمی‌ام روی تخته سنگی خم شد و از پا افتادم. به زودی یکی از همین نفس‌های سخت، آخرین نفس می‌شد. اما نه... نمی‌خواستم قصه‌ام اینجا تمام شود. نمی‌خواستم بدون لمس آرزوی دیرینه‌ام بمیرم؛ آنقدر ناکام، آنقدر هدر رفته. تلاش کردم خودم را بر روی سنگ‌ها بکشم و جلو بروم، اما سرم سنگین شده بود و کاملاً در سیاهی فرو رفتم.

چشمانم را باز کردم. در آغوش گرم مادرم بودم. پدرم در حالی که از خوشحالی در پوست نمی‌گنجید، اسمم را زمزمه کرد:
- بهزاد... باشد که پسرمان مانند نامش چون خاندان جادوگر ما، نیک‌نژاد باشد.

اما این آرزو هرگز محقق نشد. در یازده سالگی، سن ورود به دنیای جادو، مشخص شد که من یک "جامانده‌ام"؛ وارث خاندان جادوگر اما فاقد هرگونه جادوی خونی. سرافکندگی پدرم هر روز عمیق‌تر شد. در مشاجراتش با مادرم، هویتم بارها و بارها مورد تحقیر قرار گرفت.

- نفرین بر همسر ساحره‌ام که فقط می‌تواند یک جامانده از جادو برای خاندان جادوگرم به دنیا آورد؛ مایه سرافکندگی! پسری که حتی توسط جادو هم پذیرفته نشده را جامعه جادوگری چگونه بپذیرد؟ او هم یک بی‌جادوست مانند عموم جامعه. تنها راه، پرورش او در کنار بی‌جادوهاست.

من در برزخ میان جادوگر و بی‌جادو بودن معلق ماندم. سال‌های بعد زندگی‌ام در نظامیه صرف یادگیری علوم بی‌جادوها شد؛ جسمم نجوم، ریاضیات، فلسفه و حتی خطاطی آموخت اما روحم در عطش معجون‌سازی، تغییرشکل و وردهای جادویی سوخت.

روزی در میان بازاری شلوغ، مردی با نقاب سیاه، تنه‌اش به تنه‌ام خورد و کاغذ پوستی تاخورده‌ای را جلوی پایم انداخت و قبل از آنکه بتوانم او را ببینم، در میان جمعیت ناپدید شد.
نقل قول:
خطوط جوهر را لمس کردم. بالاخره پس از سال‌ها، من هم می‌توانستم جادوگر باشم. در آستانه‌ی تولد ۲۰ سالگی‌ام، بدون آنکه ماجرا را به هیچکس بگویم، آذوقه‌ای فراهم کردم و راهی مهم‌ترین سفر زندگی‌ام شدم.

همان لغزش، همان صخره‌های تیز و همان سیاهی...

دوباره چشمانم را باز کردم. این‌بار مردی با دستار سیاه که صورتش جز چشمانش را پوشانده بود، به من در کاسه‌ای سفالی، آب داد. آب مزه‌ای عجیب داشت اما آنقدر تشنه بودم که اهمیتی ندادم. سپس با جادوی چوبدستی‌اش زخم‌هایم را التیام بخشید.

وقتی از او پرسیدم کجا هستم جوابی نداد و از اتاق خارج شد. من نیز به دنبالش با درد و دشواری از اتاق سنگی خارج شدم و نفسم در سینه حبس شد‌. حالا در برج بلند قلعه‌ای قرار داشتیم.

با دیدن عقاب‌هایی که بالای سرم با فاصله ناچیزی پرواز می‌کردند و مناظر دشت‌های سرسبز دوردست، احساس سرخوشی عجیبی در رگ‌هایم جاری شد. برای نخستین‌بار احساس کردم آسمان به من نزدیک است بی‌آنکه فکر کنم چقدر فاصله‌ام از زمین نیز دو چندان شده است.

مردی که مرا درمان کرده بود، به زودی به سخن در آمد.
- به الموت خوش آمدی. اینجا قلعه‌ایست مخفی برای آموزش جاماندگان از جادوی خونی. باید قوانین فرقه ما را بپذیری و ماه‌ها و شاید سال‌ها، هنرهای رزمی را تمرین کنی. زمانی که آماده باشی، خداوندگارمان تو را بر می‌گزیند و جادو را به تو می‌بخشد.


با هیجان پرسیدم:
- اما مگر جادو از زمان تولد در خون ایجاد نمی‌شود؟ مگر می‌شود جادو را به کسی بخشید؟

صدای مرد مانند آوازی در میان باد و صدای عقاب‌ها به گوشم رسید.
- اولین قانون ما، ایمان است... ایمان به قدرت خداوندگارمان.

او برای احترام، روی زانو نشست و سر فرود آورد.
- او را خداوندگار الموت می‌نامند، اما هیچ‌کس هرگز چهره‌اش را کامل و آشکار ندیده است. او نه از گوشت و استخوان بلکه روحی‌ست معنوی که جادو را از گوشه‌های دور جهان از جمله مصریان باستان آموخته است. جادوی او آنقدر قدرتمند است که حضورش همه‌جا حس می‌شود.

سپس چوبدستی استخوانی‌شکل را جلوی من گرفت. زیر آستینش، لحظه‌ای جای زخم عمیق و قدیمی‌ای را دیدم.
- برخی می‌گویند او چوبدستی‌هایی که به ما می‌بخشد را نه از چوب، بلکه از استخوان کسانی ساخته است که ایمان‌شان را آزموده و شکست خورده‌اند.

با دیدن چوبدستی، دوباره عطش جادو در بدنم جان گرفت و با احساس سنگینی جادوی قلعه، ناخودآگاه بر روی زانوانم افتادم و به خداوندگار الموت تعظیم کردم. اینک، من نیز به جرگه‌ی فدائیانش پیوستم.

ماه‌ها آموزش سخت و طاقت‌فرسا آغاز شد. آموختم چگونه خنجر‌هایی مرگ‌آور را در آستینم پنهان کنم، چگونه مکان دقیق ارگان‌های حیاتی بدن انسان را با یک نگاه پیدا کنم و حتی از گیاهان درمانی، زهرهایی خطرناک‌تر از زهر انواع مارها بسازم. در تمام آن سال‌ها، قانون الموت نپرسیدن و ایمان داشتن بود.

هر آموزشی روزی به آزمون می‌رسید. آزمون نهایی من نیز، قتل بود. قتل افرادی ناشناس با زهرهای دست‌ساز و خنجرم. کم‌کم آنقدر در کارم حرفه‌ای شدم که بدون هیچ احساسی، نفس‌هایشان را برای همیشه خفه می‌کردم.

بالاخره آن روز نهایی رسید. بر بام بلندترین برج قلعه ایستاده بودم. استاد اعظم با دقت به چشمانم نگاه کرد.
- خداوندگار الموت بالاخره تو را برای ماموریت بزرگی انتخاب کرده است. ماموریتی که موفقیت در آن اثبات می‌کند لایق جادوگر شدن و حمل چوبدستی بجای خنجر هستی. خواجه نظام‌الملک طوسی، وزیر اسبق ملک‌شاه، پادشاه ایران. او به زودی سفری به بغداد خواهد داشت و تو کسی خواهی بود که در میانه سفر، جانش را خواهی ستاند.

این مسیری بود که مرا بالاخره از برزخ جادوگر و تهی‌جادو بودن خارج می‌ساخت و به بهشت جادو می‌رساند. روزی که با افتخار به عنوان یک جادوگر پیش خانواده‌‌ام باز می‌گشتم نزدیک بود.

ظرف هفت روز خودم را در نزدیکی نهاوند مستقر کردم. ۱۲ رمضان سال ۴۸۵ هجری قمری بود. خرقه صوفیان را بر تن داشتم و به بهانه‌ی دادخواهی و تقدیم عریضه، نزد خواجه نظام‌الملک رفتم. در ابتدا سربازان مانع شدند اما خواجه با دیدن عریضه در دستم، سربازان را مرخص کرد. با اشاره‌اش نزدیک رفتم. طومار را باز کرد و با دیدن دست‌خط زیبایم لبخندی مهربان زد.
- سواد را از کجا آموخته‌ای پسر؟
- در نظامیه.

لبخندش مهربان‌تر شد.
- نظامیه، زمانی که آنها را تأسیس کردم آرزو داشتم که به کمک‌شان، ریشه جهل را از این مملکت بکنم. دریغا که اکنون باید با بدگوهرانی چون حسن صباح بجنگم تا اجازه ندهم بیش از پیش از جهل مردم سوءاستفاده و با زور خنجر، افکارش را ترویج کند. دریغا که او حتی نمی‌داند که زبان ترویج حقیقی هرچیزی قلم است نه خنجر...

خنجرم را درست در قلبش فرو کردم. با دیدن محو شدن زندگی در چشمان پیرمردی که دانشم را مدیون مدرسه‌اش بودم، احساس گناهی در اعماق وجودم شکل گرفت.

احساس را پس زدم و در گوشش زمزمه کردم:
- مولایم، حسن صباح به شما سلام رساندند.

عریضه‌ام زودتر از جسمش روی خاک افتاد و قطرات خون سرخ روی جوهر سیاه آن پاشید. سوار بر اسب به الموت بازگشتم. وقتی مرا نزد خداوندگار الموت، حسن صباح بردند، او پشت پارچه‌ای مشکی از نظرم پنهان بود. وقتی چوبدستی استخوانی‌شکل را به من داد، همان لحظه، جای زخم عمیق استاد اعظم را از پشت پرده بر ساعد خداوندگار دیدم. قلبم لرزید. دانستم که فریب خورده‌ام. استاد اعظم، همان خداوندگار بود. او مردی از گوشت و استخوان بود، نه روحی معنوی!

به محض لغزش قلبم، طناب‌هایی از سر چوبدستی خارج شد و بدن و دهانم را بست. مرد از پشت پارچه جلو آمد و دستار را از صورتش برداشت. همان چشمان استاد اعظم بود.

حسن صباح لبخندی سرد و تحقیرآمیز زد؛ لبخندی که دقیقا مانند نگاه‌های پدرم وقتی فهمیده بود پسرش هرگز نمی‌تواند جادوگر باشد، بود.
- تبریک می‌گویم بهزاد. تو به نهایت جادو دست یافتی.

مرا با جادو، به سمت سیاه‌چال قلعه برد.
- حالا جادوی ما را می‌شناسی. جاماندگان در عطش جادو را به فریب‌خوردگانی چنان بی‌چون‌وچرا تبدیل می‌کنیم که آرزوی رسیدن به یک چوبدستی، آن‌ها را به قاتلانی ایده‌آل و یک‌بارمصرف تبدیل سازد. جادوی اکتسابی تو همین اطاعت بی‌قید و شرط بود.

سپس به چوبدستی در دستانش نگاه کرد. استخوانی بود، زرد و خونین.
- به عنوان موفق‌ترین فدائی من، هدیه‌ای خواهی داشت. استخوان‌های تو، ماده اولیه ساخت چوبدستی جدیدی برایم خواهد شد... چوبدستی‌ای که نسل جدیدی از جاماندگان را فریب دهد.

حالا می‌فهمم. من با اراده خودم، از برزخ یک "جامانده" بودن، به جهنم ابدی عطشم رسیدم. قیمت گزافی برای جادویی که هرگز قرار نبود داشته باشم. فردا، یکی از همین فدائیان خام، پس از کشتنم در آزمونش، چوبدستی خود را که از استخوان من ساخته شده است تحویل خواهد گرفت تا او نیز به امید جادوگر شدن، در راه جهنم قدم گذارد.

پست عکاس‌خانه + اتاق زیر شیروانی، خدمت جدبزرگوار مامان.

داستان از اونجایی شروع شد که وزیر سحر‌ و جادو کشوری واقع در کره‌ ماه روی صندلی اداری خفنش نشسته بود و بین کلی پرونده تظلم‌خواهی عموم مردم جامعه، از اینور اتاقش به اونور اتاقش روی چرخای صندلیش سر می‌خورد که یهو کفتر فضایی خبرچینش سر رسید و طومار رو صاف انداخت روی کله‌ش!

- این دیگه چیه؟

وزیر طومارو باز کرد و به هزاران امضای آدم فضاییا نگاه کرد و آب دهنشو قورت داد.
- چی؟ چیشد؟ خدای من! تا کی توهین؟ تا کی اهانت به مقدسات؟! اونم اسامی مورتزاریس و مارزیه‌ترا! واویلا! داریم به کجا می‌ریم؟ آخه اسم موتزاریس رو می‌ذارن روی یه گوریل سیکس‌پک‌دار بعد با مشت بکوبن روش که چه؟ تازه اینو هم بپذیریم اسم مقدس بانو مارزیه‌ترا رو گذاشتن روی حیوان حرام گوشت که چه؟ اینا همش کار "ایلومشتری‌ناتیه". این اهالی سیاره مشتری یه فرقه مبتذل آدم‌فضایی‌نما هستن که با کمک سیارات و ستارگان کهکشان راه‌شیری دست به دست هم دادن تا جوانان بی‌گناه و معصوم قمر مارو با این نام‌گذاری‌ها و تبلیغات گسترده برای خرید این عروسک‌ها آلوده به فساد کنند. ولی نه... نه تا وقتی من وزیر سحر و جادو باشم! من زاده شدم تا در برابر این توطئه‌ها ایستادگی کنم! خود خدایان کره ماه صاف اومدن توی خوابم گفتن تو نماینده شخص ما روی این قمر هستی تا با تمام تهدیدات به هر شکل ممکن و غیر ممکنی که شده مقابله کنی.

وزیر، به زور چربیای شکمشو تکون داد و ماتحت مبارکشو از روی صندلی، به دشواری بسیار زیادی بلند کرد و با کارآگاهای خفن آموزش‌دیده همه چی تمومش راهی شد تا ببینه این فاجعه از کجا به بار اومده و چطوری سر و سامونش بده.

خودمونیم... چه انتظار دیگه‌‌ای از وزیر مسئولیت‌شناس کره‌ ماه دارید؟ بله که توی کره‌ ماه هم افرادی هستند که با شنیدن این اسامی مکدر یا حتی به شدت دچار انواع مسمومیت بشن تا جایی که مجبور به جمع‌آوری امضا برای طرح براندازی تولیدکنندگان این عروسک‌ها باشن.

پس بیایید بجای قضاوت این میزان از وظیفه‌شناسی وزیر سحر و جادو کره ‌ماه، با نخریدن این عروسک‌های عامل فساد و همچنین ایجاد کارزارهای بیشتری برای محدود کردن آزادی‌های اجتماعی ملت، تلاش کنیم با جنگ نرم دشمن مقابله کرده و مشتی محکم بر دهان خودمان و آزادی‌خواهان کره ماه بزنیم!

- این‌طوری فقط داریم سردرگم‌تر می‌شیم. من باید اجساد اون سه نفر رو ببینم.

ملانی با عزمی راسخ این جمله را بر زبان راند و بی‌درنگ به‌سوی پلکانی که به اتاق زیرشیروانی می‌رسید قدم برداشت. با هر قدمش، چوب‌های کهنه راه‌پله صدایی دلهره‌آور می‌دادند. در حالی که لیسا، آستریکس و لیلی پشت سرش با نگرانی حرکت می‌کردند، زیر لب زمزمه کرد:
- من می‌تونم علت دقیق مرگ رو بفهمم... فقط باید دنبال نشونه‌ها بگردم. می‌دونم که می‌تونم...

وقتی به بالای پلکان رسیدند، بوی سنگین و تند گوشت در حال فساد به مشام‌شان رسید. بویی که با هیچ بویی در جهان قابل قیاس نبود. جمعی از ریونکلاوی‌ها در سکوت غم‌بار جلوی در اتاق ایستاده یا روی پله‌های چوبی نشسته بودند و در اندوهی سنگین برای دوستان‌شان سوگواری می‌کردند.

ملانی با سری پایین‌افتاده از میان‌شان گذشت. نگاه‌های‌شان را حس می‌کرد؛ نگران، خسته، پر از افسوس. وقتی به نزدیکی در رسید، نگاهش به پایین افتاد. پروفسور فلیت‌ویک ریزنقش که غمگین اما مصمم در آستانه‌ی در ایستاده بود.
- خانم استانفورد؟
ـ پروفسور، لطفاً اجازه بدین که من اجساد رو ببینم.

فلیت‌ویک آهی از ته دل کشید؛ صدایش اندوهگین اما آرام بود.
- متأسفم. می‌دونم این فاجعه اون‌قدر دردناکه که حتی شما گریفیندوری‌ها هم می‌خواین کمک کنین... اما دیگه تموم شده. کاری از دست کسی برنمیاد. فقط باید منتظر بمونیم تا مأمورای وزارتخونه بیان برای بررسی و...

ملانی با صدایی محکم و لحنی مطمئن به میان حرفش دوید.
ـ پروفسور... لطفاً به من اعتماد کنین. من سال‌ها مطالعات شفادهندگی داشتم. فقط اجازه بدین یه نگاه بندازم... همین. شاید چیزی پیدا کنم که تا حالا کسی بهش دقت نکرده.

فلیت‌ویک مکثی کرد. پروفسور لحظه‌ای به چشمان ملانی خیره ماند. هنوز صدای کلاغی از دور دست‌ها به گوش می‌رسید... هولناک و یاس‌آلود.

ملانی خوب می‌دانست که دانستن نوع سلاح برای کشف حقیقت کافی نیست؛ بسیاری از قتل‌ها با معجون‌های پیچیده و زهرهای پنهان انجام می‌شوند اما با صحنه‌سازی‌ای خون‌آلود پنهان می‌مانند. تنها یک نگاه دقیق، یک بررسی موشکافانه بر زخم‌ها، زاویه‌ی ضربه‌ها حتی اگر مجال می‌یافتند شاید نمونه‌برداری از معده قربانیا‌ن‌ می‌توانست حقیقت را روشن کند.

اما پرسشی در ذهنش سنگینی می‌کرد؛ آیا پروفسور فلیت‌ویک واقعاً اجازه می‌داد آن چهار نفر از آستانه‌ی در عبور کنند و چشم در چشم مرگ بدوزند؟

مامان عرض سلام داره خدمت آحاد ملت جادوگری.

اول از همه همون‌طور که توی چت‌باکس هم گفتم واقعا ذوق کردم دیدم یکم داریم از اون حالت متنی فاصله می‌گیریم و تجربه‌های جدیدو امتحان می‌کنیم. قطعا این تجربیات جدیدم بخش زیادیشو به امثال هلگا که با شجاعت افکارشونو اجرا می‌کنن مدیونیم.

راستش من هی اینطوری بودم که کامنت بدم ندم بعد به خودم گفتم خب وقتی یه کاری رو دوست داری و دوست داری بیشتر انجام بشه چرا نباید با کامنت دادن انرژی مثبت بدی تا سازنده بدونه بازخوردا مثبته و بتونه با انگیزه بیشتر ادامه بده. خلاصه اینکه برای همین موضوع الان مامانو توی این تاپیک مشاهده می‌کنین.

اول از همه اون موسیقی پس زمینه برام خیلی جذاب بود که نه خیلی بلند بود که تمام طول مصاحبه باعث کلافگی بشه نه خیلی کوتاه که شنیده نشه. از طرفی به دلیل نوع انتخاب موسیقی حس جادویی بودن رو کاملا می‌شد ازش گرفت و واقعا حال خوبی طی مصاحبه ایجاد می‌کرد.

مورد بعدی در مورد خود هلگاست. خیلی شیرین و مهربون مصاحبه می‌کرد که حقیقتا انرژی خوبی هم به مهمونش هم به ما شنونده‌ها می‌داد. کاملا هم به عنوان اولین مصاحبه مسلط بود به کارش و این موضوع برام خیلی جالب بود و به چشمم اومد.

بعد می‌رسیم به انتخاب مهمون... امان از دست این عروسم! انصافا یکی از بهترین مهمونایی بود که می‌شد دعوت کرد. قشنگ کل طول مصاحبه یه لبخندی ناخودآگاه می‌اومد روی لب آدم از بس که بامزه و مهربونه. سر اون قضیه تعریف انیمه‌هاش که رسما داشتم می‌خندیدم از هیجانش! واقعا چرا خب؟!

کیوت‌ترین بخششم که قسمت آشناییش با دلفی بود. از سن مامان که دیگه گذشته ولی خب بازم قلب اکلیلی‌کننده بود انقدر با شادی و عشق حرف می‌زد آقا دوماد. واقعا بازم اینجا از ته دل براشون آرزوی خوشبختی می‌کنم. بمونین برا هم چون باهم خیلی دنیارو قشنگ می‌کنین.

بحثای خیلی جالبی هم مطرح کردین به خصوص سر قضیه انتخاب و تغییر شناسه‌. عمده دلایلشو خودتون گفتین به خصوص در مورد قدیمی‌ترها که همین ترس از شکست توی شناسه‌های جدیدتر و دلتنگی برای شناسه قدیمیه رو دارن. ضمن اینکه واقعا حس می‌کنم آدم هرچقدر سنش بیشتر می‌شه از نظر زمانی هم وقت کمتری برای جا انداختن شناسه‌ جدید پیدا می‌کنه اما در هر حال خیلی حرفاتون انگیزه‌بخش بود و مطمئنم اگر یه بار دیگه مصاحبه رو گوش کنم صد در صد داخل تاپیک معرفی شخصیت پیدام می‌کنین.

در مورد قضیه اکیپ هم که عروسم مطرح کرد خواستم تایید کنم و بگم واقعا برای موندن اشخاص توی سایت موثره و باعث می‌شه افرادی که از نظر فکری بهم نزدیکیم و حس خوبی ازشون می‌گیریمو نزدیک‌تر کنار خودمون داشته باشیم و ازشون کلی تجربه جدید کسب کنیم. حتی وقتایی بوده که خودم خواستم از سایت فاصله بگیرم همین اکیپ برم گردوندن و باعث شدن حس تنهایی و دیده نشدن نداشته باشم. به نظر منم بهتره توی همه گروه‌ها این موضوع شکل بگیره ولی اینم با تاکید بگم که باید تا حد رعایت انصاف باشه و تلاش کنیم اون تعصبو توی کارای مثبت به کار ببریم نه کارای منفی. حالا اینجا سوال می‌شه تعصب توی کار مثبت چیه؟ در جواب می‌شه کلی مثال زد. مثلا شما می‌بینی هم گروهی‌تون یه طرحی رو توی سایت استارت زده که طرح خیلی مثبتیه و کلی فواید می‌تونه داشته باشه برا همه، پس این تعصب و حمایت از گروهو اینجاست که به کار می‌بری و نمی‌ذاری دوستت تنها بمونه.

تنها نکته‌ای که به نظرم اومد توی این مصاحبه دو ساعتی بودنشه. قطعا برای منی که بلا رو می‌شناسم خیلی خیلی جذابه و از گفتگو لذت می‌برم ولی برا کاربری که عضو نشده هنوز یا تازه می‌خواد وارد جو ایفا بشه این موضوع شاید خیلی جذاب نباشه. تنها راهکاری هم که به ذهنم رسید همون راهکاریه که خود هلگا طی مصاحبه گفت یعنی دو نسخه‌ای شدن مصاحبه. یه نسخه کامل و یه نسخه فشرده‌تر برای همین اسپاتیفای و تلگرام یا اپ‌های پادکست مثل کست‌باکس که نسخه فشرده بیشتر در مورد توضیح خود روند سایت و اینه که جادوگران اصلا کجاست و چیه. از اونجایی که اینکار مستلزم ادیت و زمان گذاشتنه امیدوارم اعضای سایت بیشتر حمایت کنن چه توی سایت چه توی شبکه‌های اجتماعی مثل تلگرام تا خستگی این تلاشام از تن وزیر هلگامون در بره و بتونه بیشتر ایده‌هاشو برامون اجرا کنه.

خلاصه که خیلی ممنونم از هم مصاحبه‌کننده و هم مصاحبه‌شونده که انقدر انرژی مثبت دادن و امیدوارم این طرح حالا حالاها ادامه‌دار باشه و مصاحبه سایر اعضا رو هم بشنویم در کنار هم.