هیزل در تاریخ هجده دسامبر هزار و نهصد و هشتاد و یک در خانواده ای اصیل زاده و معتقد به اهمیت اصالت بدنیا آمد. خواهر بزرگتر او لونا استیکنی یک اسلایترینی و یک مرگخوار وفادار به اربابش بود و این باعث شد که از همان کودکی آوازه ارتش بزرگ تاریکی و لرد سیاه به گوشش بخورد.او از همان کودکی آرزو داشت که یک مرگخوار بی نظیر بشود و تا آخر عمر به اربابش وفادار بماند. این آرزو وقتی شدت گرفت که خواهر بزرگش توسط اعضای محفل ققنوس برای گرفتن اطلاعات بسیار شکنجه شد تا جایی که او به بیماری سختی دچار شد و از دنیا رفت. در آن زمان هیزل تنها پنج سال داشت.
اکنون بیست سال از آن زمان گذشته و هیزل کارمند وزارت سحر جادو است و هنز همان رویای قدیمی را در سر می پروراند. روزی یکی از دوستان هیزل در وزارت به نام ایزابل او را به مهمانی چای دعوت می کند.

- شنیدم دوست داری مرگخوار شی. خوب چرا درخواست نمی دی؟

ایزابل لیوان چایی را روی میز می گذارد.

-خود من هم یک مرگخوارم. میتونم به ارباب بگم که پتانسیل بالایی داری و...

هیزل حرف ایزابل را قطع می کند

-خیلی ممنون. منتظرم اول شرایطش جور شه و بعد درخواست بدم.
-شرایطش جور شه؟ چه شرایطی؟
-متاسفانه این یک مضوع خصوصیه و به تو ربطی نداره ایزا.

هیزل چایی اش را روی میز می گذارد و بلند می شود.

-از دیدارت خوشحال شدم ایزابل. فردا توی وزارت میبینمت.

هیزل به سمت در خروجی می رود.

-هیزل وایسا! می دونم درخواست دادی و رد شدی!

هیزل ناخودآگاه می ایستد. اشک از چشمانش سرازیر می شود. حرف ایزابل درست بود. او تاکنون دوبار درخواست داده و رد شده بود. ایزابل به سمت او می دود.

-می دونم ناراحتی و می ترسی دوباره درخواست بدی و رد شی اما شجاع باش هیزل. شجاع باش! من خودم چندین بار درخواست دادم. تو میتونی هیزل! تو واقعا پتانسیلش رو داری.
-ممنون ایزا.

سپس از در خارج می شود.

همان شب-خانه هیزل

حدود یک ماه بود روی نامه درخواست کارکرده بود و آن را به طور کامل نوشته بود ولی از ارسالش میترسید. نفسی عمیق کشید و به حرف های امروز ایزابل فکر کرد. تصمیمش را گرفت. او میخواست درخواست را بفرستد. قبل از این نامه را درون پاکت بگذارد و با جغدش سوزی ارسال کند باری نامه را مرور کرد:

"1- هرگونه سابقه عضویت قبلی در یکی از گروه های مرگخواران / محفل را با زبان خوش شرح دهید.

مامان جان محفل که اصلا! مرگخواران رو دوست دارم اگه قبول کنین!

2- مهمترین فرق دامبلدور و لرد در کتاب چیست؟

ارباب و و مدیر مدرسه رو مقایسه کنم؟ از من نخواید! مادر ارباب جان! شما که خودتون میدونین پسرتون چه گل پسری هست! چرا من باید پسرگلتون رو با اون مدیر مدرسه مقایسه کنم؟

3- مهمترین هدف جاه طلبانه تان برای عضویت در مرگخواران چیست؟

خدمت به ارباب!
نشان دادن موقعیت ما اصیل زاده ها!
انتقام گرفتن از محفل بابت شکنجه خواهرم
رسیدن به آرزوی دیرینه خویش
کمک به مامان برای شکست مرلین

4- به دلخواه خود یکی از محفلی ها(یا شخصیتی غیر از لرد سیاه و مرگخواران) را انتخاب کرده و لقبی مناسب برایش انتخاب کنید.

هری پاتر: کله زخمی
تام ریدل: خیانت کننده به مامان

5- به نظر شما محفل ققنوس از چه راهی قادر به سیر کردن شکم ویزلی هاست؟

مامان ارباب! دامبلدور کل درامد خودش و اعضا محفل رو بده هم موفق به اینکار نمیشه!

6_ بهترين راه نابود کردن يک محفلي چيست؟

محفلی هارو همه جوره میشه نابود کرد.هرکاریشون کنی نابود میشن. ولی راحت ترینشون "آواداکداورا" ست.

7_ در صورت عضويت چه رفتاري با نجيني خواهيد داشت؟

اول لطفا بانو نجینی را درست صدا کنین! نجینی خالی اشتباهه! بانو نجینی! پرنسس نجینی! البته مطمئن هستم مامان مروپ اینو ننوشته. به هر حال هر کی نوشته کار اشتباهی کرده! بانو نجینی مثل ارباب برای ما عزیزن! به ایشون احترام میزاریم!

8 _ به نظر شما چه اتفاقي براي موها و بيني لرد سياه افتاده است؟

ما درکار ارباب عزیز دخالت نمی کنیم و به تصمیم هایایشان احترام میگذاریم.

9_ يک يا چند مورد از موارد استفاده بهينه از ريش دامبلدور را نام برده، در صورت تمايل شرح دهيد.

مامان جان استفاده بهینه ای نداره! کلا همه اش از بیخ و بن ضرره!
من که فایده ای نمی بینم! که شما دیدین ما هم خبر کنین لطفا!"

پس از چند ویرایش نامه را درون پاکت گذاشت. دستانش می لزرید. نفسی عمیق کشید و به سمت لانه جغد انبارش سوزی رفت.

-سوزی! لطفا این نامه رو به خانه ریدل ببر.

نامه را به سوزی داد و شاهد دور شدن او شد. نامه درخواست او داشت به نزد لرد سیاه می رفت و حال باید می دید در بار سوم درخواست می تواند به آرزوی قدیمی اش برسد یا نه

دقیقه ای گذشت اما کسی برای صدا بردار شدن جلو نیومد.

-شنیدین چی گفتم؟ صدابردار میخوام!

اما باز هم کسی جلو نیومد.

-حالا که اینطور شد خودم انتخاب می کنم! همه به صف شین!

اما ناگهان کل استودیو هنر به کل خالی شد.

-کجا میرین! وایسین!مگه من نگفتم به صف شین!
-بلا...

بلا با عصبانیت رویش را به سمت مرگخواری که او را صدا زده بود برگرداند.لایتینا بود.

-چیه؟ من کار دارم.سریع کارتو بگو و مزاحم نشو.
-میشه من صدابردار شم؟
-اه...باشه! ولی خرابکاری نکن! و خواهشا حداقل توی طول فیلمبرداری هم که شده اون هدفونو درش بیار!

اما لایتینا که هدفون توی گوشش بود تنها بعد از شنیدن کلمه "باشه " رفته بود.

-خب...حالا یه نویسنده نیاز داریم! متقاضیا به صف شن!

-دقیقا چجوری منفجر میشه؟

مرگخواری که در انتهای اتاق بود با صدای بسیار آروم اینو گفت ولی هکتور که از یکی از تیزگوش ترین انسان های دنیا بود صداشو به وضوح شنید.

-سوال خیلی قشنگی پرسیدی!خیلی از جادوگرای دنیا اینو نمی دونن،اما شانس آوردین که هکتورتون بزرگترین معجون ساز قرنه!

همه مرگخواران میدانستند الان باید به سخنرانی سه ساعته هکتور در رابطه با معجون گوش بدن اما از اونجا که وقت نداشتن بلاتریکس سخنرانی سه ساعته رابه سی ثانیه کاهش داد.

-آخرشو بگو هکتور!
-اگه برگاش رو بکشی منفجر میشه! حالا بدش به من.

سپس برگایش های بمب را کشید تا آن را از بلاتریکس بگیر و ناگهان بمب آناناسی منفجر شد و باعث ریختن سقف بخش آزمایشگاه نیروگاه و برداشته شدن همه نیروگاه توسط بمب شد!

رای من هم مثل همه دوستان پیکسی مرگخوار،همگروهی عزیزم لینی وارنر هست.

کلمات:کریسمس، خانه ی شماره ی دوازده میدان گریمولد، چوبدستی، شادی.
عنصر:تم یا احساسات



شب کریسمس بود. هیزل برای ماموریتش دزدکی وارد خانه ی شماره دوازده گریمولد شده بود.محل جلسه سری اعضای محفل ققنوس.ترسیده بود و قلبش به تپش افتاده بود.این اولین ماموریش ود و نمی خواست چیزی را خراب کند. تا دیروز از حس شادی از مرگخوار شدن در پوست خود نمی گنجنید اما از امروز صبح که فهمیده بود باید به چنین ماموریت سختی برود حس بسیار بدی پیدا کرده بود و آرزو می کرد که کاش هرگز درخواست مرگخوار شدن را برای بلاتریکس لسترنج نمی فرستاد.اما نه،او نباید به این سادگی ها تسلیم می شد! مگر به خواهرش قول نداده بود که به آرزویش برسد و یک مرگخوار حرفه ای شود و به ارباب خویش خدمت کند؟ پس تمام عزمش را جزم کرد تا به اربابش ثابت کند او می تواند!
صداهایی از درون اتاق می آمد.صدای آشنایی بود.بله او سیریوس بلک بود که در حال صحبت با روندا فلدبری بود.نزدیک تر رفت تا صداهایشان را واصح تر بشنود.

-سیریوس،همه اومدن؟
-اره!وقتشه که جلسه رو شروع کنیم.

بالاخره میخواهند جلسه را شروع کنند، اما کجای این خانه بزرگ؟
کمی جلوتر می رود و ناگهان پایش روی یک مداد می رود و از پشت سر می خورد و سر و صدای زیادی ایجاد می کند و همین موضوع سبب می شود سیریوس و روندا متوجه حضور هیزل در نزدیکی خود شوند. با اینکه از درد به خود می پیچید اما سعی کرد بلند شود و از انجا فرار کند تازه بلند شده بود که سیریوس و روندا را رو به روی خود دید. روندا بسیار تعجب کرده بود که هیزل را در آنجا دیده بود.

-هیزل! تو اینجا چه کار می کنی؟ تو که عضو ما نیستی...
-تو اونو میشناسی؟
-وقتی سال اولی بودم هیزل سال دومی بود و توی ریون بود البته نمی دونم اون اینجا چه کار می کنه.

سیریوس می خواست به سمت او(هیزل) بیاید که هیزل چوبدستی اش را بلند کرد.

-جلو نیا! بزار برم و گرنه...

اما سیریوس که از او چندین سال بزرگترین بود چوبدستی را از دست او کشید و آستینش را بالا زد. پس از دیدن ساق دست هیزل چشمانش گرد شد و به نفس نفس افتاد. عقب رفت و چوب دستی خود و هیزل را رو به روی او(هیزل) قرار داد.

-تو...تو...
-چیه؟! تعجب کردی بلک! علامت شوم انقدر ترسناکه؟

روندا نیز پس از شنیدن کلمه"علامت شوم" سریع چوبدستی اش را به سمت او برد.

-تسلیم شو استیکنی! الان چندین چوبدستی رو به روته!
-چندین؟! تو به این 3 تا میگی چندین؟
-پشت سرتو نگاه نکردی که این حرفو می زنی.
-مگه چی ممکنه...

پس از دیدن جمعیت محفلی پشت سر خود که چوبدستی هایشان را به سمت او برده بودند نتوانست جمله اش را به اتمام برساند.

-تسلیم شو!

هیزل زانو زد و دستش را به نشانه تسلیم بالا برد.

او در اولین و شاید اخرین ماموریت خویش شکست خورده بود.


کلمات نفر بعد:شب تولد(شب تولد شخصیت نویسنده)،بیمارستان،فشفشه، خستگی
عنصر کلیدی:وسایل

سلام مجدد
این پست رو میگم خیلی ممنون

هیزل استیکنی
vs
آلنیس اورموند

-ساعت چهاره و هنوز خبری ازش نیست!

با دیزی به آرایشگاه آمده بودیم تا برای شب گریم شویم. لباس عروس بلندم را پوشیده بودم. گریم من هنوز تمام نشده بود اما دیزی که آماده شده بود بالای سرم ایستاده بود. وسط موهای خرماییش را گیس کرده بود و بقیه موهایش را روی شانه هایش ریخته بود. لباس سیاه و خاکستری براقش را پوشیده بود و جوراب شلواری سفیدش را نیز به تن کرده بود. تاجی با عقیق های زیبا بر سر کرده بود. حس میکردم که از من هم زیبا تر شده است.

-نترس! خودش میادبه محل قرارتون.
-اخه قرار شده بود بهم...
-وای! این بار صدمه که داری اینو میگی. شاید مشکلی براش به وجود اومده باشه و یا توی موقعیتی نباشه که بتونه پیام بده.
-ولی...
-ولی بی ولی!

سپس رو به آرایشگر کرد

-خانم آرایشگر. کی کارتون تموم میشه؟
-دیگه آخراشه. اگه خسته شدین میتونین کنار پنجه بشینین و از منظره لذت ببرین یا مجله بخونین. اگه خواستین میتونم بگم براتون قهوه درست کنن.
-نه ممنون.

دیزی دختر خجالتی بود. همیشه حتی اگر چیزی را خیلی هم نیاز داشت از کسی تقاضا نمی کرد. حتی از خواهر دوقلویش.

-برو بشین دیزی! خسته ات میشه. ساقدوش عروس که نباید خسته باشه!

ریزریزکی خندید. سپس به سمت پنجره رفت و کمی از خود سلفی گرفت.

-خانم. کارتون تمام شد.

بلند شدم و از درون آینه تمام قد خودم را نگاه کردم. لباس عروس سفیدم تاروی زمین ریخته شده بود. موهایم را به حالت لوب صاف دراورده بود و سایه خاکستری درخشانی نیز برایم زده بود. البته...
موهایم دورنگ شده بود. صورتی و سیاه. عجیب بود چون تاکنون همچین حالتی برایم پیش نیامده بود.

-ببخشید...
-چی شده؟ از گریمتون راضی نیستین؟
-نه عالیه. فقط راجع به موهام...
-اینکه دورنگ شده؟ فکر کنم موهاتون تغییر رنگ میده نه؟
-درسته.
-خوب وقتی دودلین اینجوری میشه معمولا. ولی بعضی وقتا هم اگه بهشون وابسته باشین برای زیبایی بیشتر شما دورنگ میشن.
-منظورتون رو نمی فهمم.
-ببینین. وقتی شما و موهاتون حس خوبی نسبت به هم دارین و همو دوست دارین در زیبایی یکدیگر تلاش میکنین. یعنی شما موهاتونو دوست دارین و خوشکلش میکنین پس موهاتونم شما رو دوست داره و برای زیبایی شما دورنگ میشه.
-چه جالب!

به سمت دیزی رفتم.

-خوشکل شدم؟

باگفته شدن این حرف توسط من متوجه حصورم شد.

-وای! خیلی خوشکل شدی! فقط موهات...
-آره میدونم! برای خوشکل شدن من اینجوری شده!
-عالیه! بریم؟
-بریم!

سپس به سمت در آرایشگاه رفتیم.

-خیلی ممنون ازتون!
-خواهش میکنم! من که کاری نکردم.

سپس از آرایشگاه خارج شدیم و سوار ماشین شدیم.(اشاره میکنم که کمی هم دعوا سر اینکه کی رانندگی داشتیم ولی در نهایت عروس خانم برنده شد)

-بریم یه چرخی بزنیم یا بریم سر قرارمون با کای و دنیل؟
-اونا که حالا حالا ها نمیان! چرخ زدن لذت بخش تر نیست؟
-چرا!

سپس چرخی توی پارک نزدیک محل قرار زدیم و تصادفی به یه شهربازی برخوردیم.

-میای سوار چرخ و فلک شیم؟
-هیزل... فکر کنم یادت رفته که...
-هیچیم یادم نرفته بدو بریم!

دست او را گرفتم و به سمت چرخ و فلک رفتیم. وقتی سوار شدیم متوجه شدم که چه چیزی را فراموش کرده بودم. ترس از ارتفاع دیزی!

-دیزی... خوبی؟
-اره...اره...خوبم...
-چرخ و فلک اونقدر هم ارتفاع نداره ها.
-میدونم...میدونم...

نگرانش بودم پس به محظ اینکه به پایین رسیدیم خودم و او را به سرعت از کوپه خارج کردم.

-خوبی؟
-اره. الان دیگه خوبم.
-ببخشید دیزی.
-اشکال نداره! حس میکنم بالاخره ترسم از بین رفت.
-عالیه!

سپس با هم به سمت محل قرار حرکت کردیم.

30 دقیقه بعد

وقتی به آنجا رسیدیم متوجه شدیم که دنیل آنجا تنهاست.

-دنی! چرا تنهایی؟ پس کای کجاست؟

خیلی نگران بودم. موهایم درحال تغییر رنگ بود ولی جلوی آن را گرفتم. نمی خواستم از زیبایی موهایم کاسته شود.

-خوب واقعیتش...
-بزار ببینم. کتشو جا گذاشته!
-اره... و اشتباهی صندل پوشیده بود.
-یا خود روونا! چرا این کای از فراموش کاری درست بشو نیست!
-واقعا!

3 ساعت بعد

در مراسم عروسی بودیم. به کای نگه کردم. موهایش طبق معمول مرتب بود و کت و شلواری شیک و زیبا بر تن کرده بود. همان کت و شلواری که مادرم به او کادو داده بود تا در روز عروسی بپوشد. صورت کای از ترس سرخ شده بود. دست او راگرفتم.

-چیزی نیست. زودتموم میشه.

کای از جاهای شلوغ میترسید. درسته میترسید. این ترسش برای من هم عجیب بود ولی خوب هر کس ممکنه از یه چیز بترسه.
سپس موقع رقص کیک شد. مدت ها بود که در حال تمرین بودم تا وسط رقص پا روی پای کای نگذارم و در نهایت کار خود را در حساسی ترین بخش رقص کردم اما مرلین را شکر کای توانست جوری جمع و جورش کند. همیشه در جمع و جور کردن استعداد داشت. جمع و جور کردن همه چیز.
موقع هدایا از طرف کل فامیل کادو گرفتیم. من کادو گرفتن را خیلی دوست دارم. خصوصا کادو تولد و عروسی! اما متاسفانه روز عروسی تنها یک روز در عمر تواست و تنها یک روز خاطره و کادو دارد.

دفتر خاطرات عزیزم این پنج صفحه از تو مربوط به بهترین روز زندگی من بود. یعنی روز عروسی ام با کسی که بسیاردوستش دارم.بیشتر از همه دنیا

.

سلام و درود بر ارباب بزرگ و گرامی.

میدونم خیلی دارم مزاحم میشم. ولی واقعیتش خیلی به نقد این احتیاج دارم
میخواستم بدونم ایراد ها و مشکلات پستم کجاست

وارد کافه شدیم. کافه از همیشه شلوغ تر بود.گروه موسیقی در حال زدن یک موزیک کاملا کلاسیک و حرفه ای بود. آنقدر زیبا و شنیدنی که قابلیت این را داشتم که به پشت صحنه رفته، یک ویولن به دست بگیرم و با آنها بنوازم؛ اما اکنون کارهایی مهم تر از نواختن ویولن داشتم.
با اشاره به کای فهماندم که میز شماره بیست و چهار خالی است. دست او را گرفتم و به طرف میز بردم. میز شماره بیست و چهار حدود چهار متر با پنجره فاصه داشت و به دیوار نزدیک بود. روی صندلی کنار دیوار نشستم و کای را نیز روبه رویم نشست.

-راستی، میدونستی پایان نامه ام رو ارائه دادم؟
-واقعا؟! نظرشون چی بود؟
-خوششون اومد...
-هیزل! منو گول نزن. خودتم میدونی که من تو رو از خودتم بهتر میشناسم!

راست می گفت.هم از لحاظ گول زدن و هم از لحاظ شناخت. وقتی بیست و هفت سال تمام را با یک فرد سپری میکنی معلوم است که از خودش هم او را بهتر میشناسی.

-باشه،مچمو گرفتی. گفتن که هنوز کاملا به اثبات نرسیده و مطالبش هم خیلی کوتاهه. میدونستم قبول نمی کنن...
-خوب به اثبات برسونش!

انتظار داشتم این حرف را بزند. کای پسری پر شور و نشاط است و همیشه به دنبال کشف چیزهای جدید. همیشه من را هم به این چیزها ترغیب میکند. اما...

-ولی من...من...
-باشه. فهمیدم چی میخوای بگی. لازم نیست خودتو ناراحت کنی دختر! تو به این مدرک احتیاجی نداری.

لبم را گاز گرفتم. میدانستم که به این مدرک هیچ احتیاجی ندارم. اما میخواستم با این مدرک توجه او را بیشتر به خودم جلب کنم. ناگهان کای دستانم را از روی پاهایم بالا اورد و محکم انها را گرفت و فشرد.

-هیزل! نیازی نیست برای جلب توجه من کاری کنی که هیچ اهمیتی توی زندگیت نداره. روی اولویت هات تمرکز کن.

نمی دانم چگونه؛ اما انگار واقعا ذهنم را میخواند. میدانستم که نیز نیز به اندازه من به من علاقه دارد اما حسی به من میگفت که برای بودن با او به توجه بیشتری از طرفش نیاز دارم. حسی که گاهی سعی می کند به بهانه نیاز به توجه بیشتر مرا از او دور می کند.

-راستی، حق اشتراکت رو پرداخت کردی؟
-حق اشتراک؟ چی هست اصلا؟
-نمی دونی!؟ تا اتمام مهلتش چیزی نمونده!

سپس تکه ای از روزنامه پیام روز را از جیبش درآورد و به من داد.

نقل قول:

-از زمان درج شدن این پیام توی روزنامه 10 روز میگذره. یعنی فقط دو روز وقت داری. من که همون روز پرداخت کردم.آخه میدونی چیه همیشه وتی کارهامو میزارم برای روز اخر یه اتفاقی می افته و موفق به انجامش نمیشم. خودت میدونی دیگه منظور چیه.
-آره...آره...

چشمانم از ترس گرد شده بود. کاغذی از جیبم بیرون آوردم. موجودی حسابم در بانک گرینگانتز بود.

نقل قول:

پولم به اندازه نبود. نمی توانستم در 2 روز هم 237 گالیون و 40 نات جور کنم. مگر اینکه...
در این فکر ها بودم که پیشخدمت جلوی چشمانمان ظاهر شد.

-سلام! به کافه ما خوش اومدین. بابت سروصدای اون گوشه عذر میخوام. برای دخترشون جشن تولد گرفتن و مهمون هم دعوت کردن و خودتون میدونید دیگه.
-بله میدونیم. اشکال نداره.

سپس منو ها را بدستمان داد.

-بفرمایید منو. لطفا سفارش هاتون رو انتخاب کنید و هر وقت کارتون تموم شد این زنگ رو بزنین تا من بیام.
-خیلی ممنون.

منو را نگاه کردم. همه قیمت ها بالای 50 گالیون بود. نمی دانستم باید چکار کنم. کای دوباره مانند همیشه ذهنم را خواند.

-پول نداری؟
-چرا...چرا...

کاغذ موجودی هنوز در دستم بود. کای ان را از من کش رفت.

-13 گالیون؟ چجوری میخوای حق اشتراک رو بدی؟ من نمیزارم! نمیزارم قدرتاتو بگیرن!
-مشکلی نیست کای! جورش میکنم.
-مشکلی هست. خوب هم هست. هیزل پاشو بریم. خرید توی اینجا درست نیست.

کای دستم را گرفت و من را از کافه خارج کرد. قدم هایش محکم، سریع و با قطعیت بود. میدانست که کجا میخواهد برود. پس من هم افسار خودم را دست او سپردم و با او قدم برداشتم. ناگهان خود را روبه روی بانک گرینگانتز یافتم.

-همینجا وایسا. الان میام.

حدس میزدم که میخواهد موجودی حساب خود را از بانک بگیرد. ولی میدانست که من پول او را قبول نخواهم کرد.
پس از گذشت چند دقیقه بازگشت.

-ببخشید ولی فط همینقدر داشتم.

سپس کاغذ موجودی حساب و پول های درون حسابش را به من داد

نقل قول:

-ولی من...
-هیزل!

میدانستم که جقدر مرا دوست دارد و این قصیه برایش مهم است پس دیگر اصرار نکردم.



-میدونم. میدونم هنوز 187 گالیون دیگه لازم داری. نگران نباش جورش میکنیم.

دستان گرم او را گرفتم. با اینکه هوا سرد و برفی بود دستانش مانند شومینه ای درون وجودم مرا گرم می کرد.

- نگران نیستم. تا وقتی که تو رو دارم نه از چیزی میترسم و نه نگران چیزی هستم.

کای لبخندی گرم و شیرین به من زد. پر معناترین لبخندی که تا این لحظه از عمرم به من زنده شد.

فلش بک به بچگی هیزل

-به نظرت بوگارت من چی میشه؟

این سوالی بود که کای با لحنی جاه طلبانی از هیزل پرسیده بود.

-تو؟ به نظرم بوگارت تو از چیزی ترسیدنه!
-هر هر، خندیدیم.

حس کردم به او کمی برخورده بود.

-ببخشید اگه ناراحت شدی. شوخی بود.

اما فایده ای نداشت. کای با من قهر کرده بود. ناگه صدا پروفسور لوپین بلند شد.

-خب نفر بعدی کای استیکنی!

کای جلو رفت و برای مقابله با بوگارت خود آمده شد. بوگارت به ناگه چرخید و تغییر پیدا کرد. کای با دیدن بوگارتش به زمین افتاد.

-کای... بوگارت تو...

باورم نمیشد! بوگارت اون... آسیب دیدن من بود.

-کای!

به سمت او دویدم. داشت گریه می کرد. چون بوگارت شبیه به من بود نمی توانست او را تغییر دهد و مسخره اش کند.پروفسور لوپین که وضع کای را دید به جلو بوگارت رفت و بوگارت خود را دید.

-مسخره شو!

همه از مسخره شده بوگارت پروفسور خندیدند. همه جز من و کای.

پایان فلش بک-حال

وقتی به خانه رسیدم از خستگی روی تختم افتادم. حوصله انجام هیچ کاری را نداشتم. چه برسد به اینکه شام درست کنم. اول سعی بر این داشتم که غذایی سفارش بدهم ولی بعد متوجه شدم از لوک خوش شانس هم خوش شناس تر هستم. چرا که موجودی حساب ماگلی ام نیز خالی است. کتم را که دراوردم متوجه چیزی شدم که من و کای را به کافه کشاند. آنقدر درگیر موضوع حق اشتراک شدم که پاک فراموشش کردم.
بلی، این انگشتر مردانه بود که ما را به کافه کشاند. میدانم که معمولا مردان زنان را از خود خواستگاری می کنند اما خب میدانستم کای هرگز چنین کاری را نمی کد. زیرا او همیشه در ابراز احساسات خود نسبت به من حداقل به طور مستقیم مشکل داشته است. اما همیشه به طور غیرمستیم احساساتش را به من نشان میدهد.بسشتر از همه با لبخند. لبخند هایی گرم و صمیمی.

فردای آن روز

با هم قرار گذاشته بودیم که ساعت 10 صبح همدیگرو توی پارک نزدیک عمارت خانوادگیمون ببینیم. و طبق معمول هیزل وقت شانس(؟) خیلی زود رسید.

-کجا بودی؟ ساعت 11 است!
-ببخشید! هانا بیدارم نکرد.
-همون جن خونگیه؟
- نه بابا! اون اسمش جیانا بود. خیلی وقته دیگه تو خونه ام کار نمیکنه. به نتیجه رسیدم خدمتکار انسان بهتره!
-مردم آزار!
-بیا که بریم. دیرمون شد.

پس از چند دقیقه روبه روی عمارت خانوادگیمان بودم. مدتی میشد که اینجا نیامده بودم اما از اخرین روزی که اینجا بودم حتی ذره ای تغییر هم نکرده است. همان در بلند سیاه اهنی، همان باغ پر از گل های بنفشه و همان عمارت بزرگ و بلند طوسی.
سعی بر این داشتم که کمی پول از مادرم قرض بگیرم و بعد به او پس بدهم. دستانم می لرزید. شاید از اینکه خیلی وقت است سری به او نزدم ناراحت باشد. شاید نخواهد دیگر به من پول قرض بدهد. داشتم به این موضوعات دلهره آور فکر میکردم که صدای کای مرا به خودم آورد.

-زود باش! زنگو بزن.

پس به حرف او گوش دادم و زنگ در را زدم. در عمارت خود به خود باز شد. سرم را رو به کای چرخاندم.

-میدونی... بهتره من نیام. ممکنه...
-اگه نگران مامانم هستی بدون که از بچگی تو رو از همه بچه های فامیل بیشتر دوست داشته. تو که غریبه نیستی.
-باشه.

دست در دست هم وارد باغ عمارت شدیم. بوی گل های بنفشه و نرگس در سراسر باغ پیچیده بود. خاطرات زیبای گودگی ام از جلو چشمانم می گذرند. پس از مدت ها اینجام. محل وقوع تمام وقایاع کودکی ام...
مادرم از در عمارت وارد میشود. او هم درست مانند کل اجزا این عمارت هیچگونه تغییری نکرده است. از قیافه اش معلوم است که از امدن من و کای بسیار خوشحال است.

-کای! هیزل! پارسال دوست امسال آشنا! خیلی وقته به من سر نزدین. چیشده؟ نکنه میخواین بالاخره...
- نه نه! اونجوریام نیست!
-مبارکه! وایی خیلی خوشحالم. همیشه منتظر این روز بودم! همیشه زوج شما دوتا رو دوست داشتم عزیزانم!

نگاه زیرچشمی به کای می کنم. صورتش از خجالت سرخ شده. موهای سیاه مرتب و خوش حالتش را می بینم که حالا آنچنان خوشحالت و مرتب نیست زیرا مادرم با انگشتانشم موهایش را بهم میریزد و او را در آغوش می گیرد. نگاهی به من می کند و سریع نگاهم را از او می دزدم و زیرزیرکی می خندم.

-مامان... راستش... الان یه کار مهم تری باهات دارم.
-چه کاری؟ چیزی شده؟
-قضیه حق اشتراک رو شنیدی؟
-حق اشتراک؟ همون ترفندی که وزارت سحر و جادو برای پول گرفتن از مردم استفاده می کنه؟
-می کنه؟
-اره. خیلی وقتی این چیزا رو میگه. یادمه وقتی همسن شماها بودم 180 گالیون بهشون دادم. اما مامانم گفت این چیزا الکیه و نداد. تهش کی سود کرد؟ مامانم. آره عزیزم این چیزا الکیه. فقط برای گرفتن پول.
-یعنی خودتم پول رو ندادی؟
-نه! خوب چیه؟ میخواستی برای دادن حق اشتراک ازم پول بگیری؟
-خوب... راستش...
-خوب میشناسمت. زود گول میخوری.

از حرفش کمی دلخور شدم. میدانستم حق با اوست اما خودش هم می داند که خیلی زودرنجم. ناگهان دست حلقه شده کای را دور کمرم احساس می کنم. حس خوبی دارم. نام این حس را نمی دانم اما سعی می کنم نهایت استفاده از این حس خوب و لحظه دلنشین را ببرم.

-خوب تا اینجا هستین نهایت استفاده رو ببرین! اول بیاین چیزی با هم بخوریم! راستی دوست دارین جشن عروسی اتون هم اینجا برگزار بشه؟

لبخندی زدم. حسی درون بدنم داشتم.انگشتر را که هنوز داخل کتم بود را لمس کردم. حالا بهترین فرصت بود. دستم او را گرفتم و به پشت عمارت بردم. جایی که به قول کای زیبا ترین سمت باغ ماست. رو به روی او زانو زدم.

-هیزل! چیکار میکنی؟
-کای استیکنی! مایلی که با من دختر عمویت که روزی همباز بچگی ات بوده ازدواج کنی؟
-معلومه که آره!

ناگهان متوجه شدم مادرم هم دنبال سرمان آمده است چون بلند دست زد و خندید. خیلی خوشحال بود. میدانستم که همیشه منتظر چنین روزی بوده اما نمی دانستم تا این حد.

-مبارکه! مبارکه! پس عروسی هم همینجا برگزار میکنیم!

بلند شدم و انگشتر را به کای دادم و در کمال ناباوری ناگهان جعبه انگشتری را نیز در دست خود دیدم.

-همیشه منتظر یه فرصت بودم که خودم اینکارو کنم... ولی... ولی میدونی...
-متوجه هستم چی میگی
-خیلی ممنون که انجامش دادی. چون شاید اگه انجام نمیدادی من هیچ وقت جرئت انجام دادنش را نمی کردم. ممنون.
-خواهش میکنم!

مادرم دست هر دوی مارا گرفت.

-حالا بیاین یه چیزی بخورین مطمئنم خیلی گشته این!
-مامان...
-باز چی شده؟!
-یه حس بدی نسبت به صیه حق اشتراک دارم به نظرم بیا هردومون حق اشتراک رو بدیم. با این همه ثروت ضرری نمی کنیم که!
-نمی خواستم اینکارو بکنم. اما چون هر وقت تو حس بدی داشتی اتفاق بدی افتاده باشه.

سپس پول حق اشتراک هر دویمان را به من داد.

- به بانک گرگینگانتز برو و اینها رو به عنوان حق اشتراک من و تو بهشون بده. شماره صندوقم هم که یادته؟
-اره، ممنون مامان.
-راستی، این هم بگیر.

و کیسه پولی به من داد.

-نمیشه که دختری از خاندان استیکنی پول برای سفارش دادن پیتزاهم نداشته باشه! هم پول ماگلی توشه هم گالیون.

او را محکم در آغوش گرفتم.

-ممنون مامان.
-خواهش میکنم عزیز دلم.

همگی باهم به سمت آلاچیق رفتیم. ناهاری خوشمزه در انتظارمان بود.

سلام ارباب.
خیلی ممنون بابت نقد
میدونم خیلی از درخواست نقد قبلیم نگذشته ولی...
میشه لطفا برام نقدش کنید؟