- ای قاتلان جسور! ای مجرمان صبور! حالا اسم مسابقه رو باس چی بذاریم؟

بین ساحران و ساحرگان ( هر کس تو بند خودش.) پچ‌پچ‌ها که چه عرض کنم، داد و هوارهایی در گرفت.
- جادوگران بر ضد ساحرگان!
- نخیرم! ساحرگان بر ضد جادوگران!
- جادوگران تا آخرش هس! هیشوختم تموم نمی‌شه!
- چی می‌گی تو!؟
- هاع!؟ هیچی، ادامه بدین.
- اصن جادوگران و ساحرگان بر ضد هم!
- جادوگران vs ساحرگان در آزکابان!

- خیله خب! خیله خب! و اما مراحل؟

زندانیان به فکر فرو رفتند.

سوژه نو:

- میگم سرده؟
- اوهوم!
- ولی هوا بهتر شده ها!
- اوهوم!
- اوهوم و زهر باسیلیسیک! اصلا حواست به منه مونی؟
- اوهوم!

شـــــترق!

یکی از معدود صندلی های درون بند عمومی شماره شش از بند ساحرگان، به طرف مونیکا ولینکیز پرتاب شد.

- اهای. داشتم تماشا می کردما!

بلاتریکس اخم ظریفی کرد.
- چی رو تماشا می کردی؟
- مقدمات جشن سالگرد احداث آزکابان رو. و بله! هوا بهتر شده چون دو سوم دیوانه سازها رفتن حمالی.

بلاتریکس مونیکا را با حالتی نه چندان ملایم، از جلوی پنجره کوچک کنار زد.
- دارن چکار می کنن؟ آخه مگه زندان ساختن جشن داره؟ من نمیفهمم...

کسی نفهمید بلاتریکس چه چیزی را نمی فهمد، چرا که صدایش در صدای بلندگوی زندان گم شد.
- همه زندانیان گوش کنید! همه زندانیان گوش کنید! با زندانی های بند 9 هم هستما. دربیارین اون هدفون ها رو! همه تون گوشه لباس نفر جلویی رو بگیرید و بیایید به محوطه!
ساحره های حاضر در بند، به یک دیگر خیره شدند.
- مگه قراره نمایش های بیدل نقال رو بازی کنیم که پشت لباس همو بگیریم؟
.
.
.
.
- سکوت رو رعایت کنید. آهای گنده بک ها با شمام. امشب بیشتر دیوانه سازها بیکارن. یه کاری نکنید بفرستم تو انفرادی با ده تا نگهبان!

قلچماغ های بند قاتلین خطرناک، که چیزی نمانده بود کارشان کم کم، از دعوای لفظی به دعوای فیزیکی تبدیل شود، ناگهان سکوت کردند.

- خب! حالا که بلاخره ساکت شدین، چون امشب سالگرد ساخت زندانه، تصمیم گرفتیم بذاریم تا فردا همین موقع، بدون دیوانه ساز باشید و جشن بگیرید. البته امکان فرار مهیا نیست. و نگهباناتون، اون بیرونن. ولی خب! حدوداً24 ساعت رو تقریبا آزادین!

سرنگهبان این را گفته و زندانیان بهت زده را ترک کرد. چند لحظه بعد، بهت آنها با صدای بسیار بلندی که آمیخته از جیغ و نعره و فریاد و کوباندن مشت به این و آن بود شکسته شد.گرچه مجددا سکوت مطلق برقرار نشد، اما تا آن حد از شدت صدا کاسته شده بود که بتوان بحث های میان زندانیان را شنید.
- من میگم جشن بگیریم.
- من میگم بخوابیم. یه روز خواب بدون کابوس!
- بخوابیم چیه بابا. من میگم مسابقه بذاریم. با شرط بندی.
- نظر من اینه که مسابقه بذاریم. و شرط ببندیم.

کتی بل به گوینده جمله دوم خیره شد.
- من که همین الان اینو گفتم.
- نه تو نگفتی. همچین ایده ای از مغز زن ها در نمیاد. این پیشنهاد من بود!

نیمی از حیاط زندان، ناگهان ساکت شد. سکوتی خشمگین! ساکنین بند ساحرگان با عصبانیت، قصد داشتند به سمت گوینده هجوم ببرند. گروهی از مردان متوجه این قضیه شده بودند.
- هی! اروم باشید.
- اون به ما توهین کرد.
- نه نکرد. داشت شوخی می کرد.
- نه توهین بود. اون گفت شما مردا بهترین.
- خب این که توهین نیست!
.
.
.
.
ارشد های هر بند متوجه شدند که این بحث ها می تواند تا فردا شب و حتی بیشتر از فردا شب هم طول بکشد، بنابراین، پس از مشورت کوتاهی، یکی از ارشدها بالای یک سکو رفته و فریاد زد:
- گوش کنین! شما تا هفته بعد می تونین سر هم داد بکشید ولی این چیزیو حل نمی کنه. بیایید مسابقه بدیم. یه مسابقه چند مرحله ای! هر گروهی برنده شد، بهتره. و اون می گه چکار کنیم!

گروه های خشمگین دقایقی سکوت کرده و بعد، با فریاد تایید کردند. ارشدها ناگهان متوجه موضوع خاصی شدند.
دقیقا چه مسابقاتی باید برگذار می شد؟

پست پایانی

رودولف با بی قراری دم در محضر! قدم می زد. بی قراری اش بیشتر ناشی از هیجان بود تا نگرانی. عقد با چهار ساحره...بهتر از این نمی شد! رودولف داشت بهشت روی زمین را حس می کرد!

صدای قدم هایی آرام، رودولف را از افکارش بیرون کشید. ساحره ای در لباس سفید با قدم هایی آرام به سمت رودولف می آمد. رودولف " طور" به ساحره خیره شد.

ساحره مقابل رودولف قرار گرفت. تور بزرگی صورت ساحره را پوشانده بود. رودولف همچون شیری که به طعمه اش نگاه می کند، به ساحره خیره شد. سپس تور را از روی صورت ساحره کنار زد و...
آرزو کرد که کاش هرگز اینکار را نمی کرد!

در دنیا یک ساحره بود که رودولف هرگز رودولف دلش نمی خواست او را ببیند؛ حتی اگر در دنیا قحطی ساحره رخ می داد! و آن ساحره کسی نبود جز...بلاتریکس لسترنج!

بلاتریکس که در لباس عروس چهره مضحکی پیدا کرده بود گفت:
-به به! چشمم روشن! اینجا چه غلطی می کنی رودولف!؟

رودولف سعی کرد به سقف تالار خیره شود.
-چی شده؟

بلاتریکس در حالی که چوبدستی می کشید گفت:
-چی شده و مرض! تو فکر کردی من تسترالم؟ آره رودولف؟ آخه چهار تا ساحره؟!
-به جان بلا سوتفاهم شده! من فقط می خواستم اون چهار تا ساحره بدبخت سرپرست داشته باشن! ملت گرگ شدن! نظر بد دارن به ساحره ها! من فقط می خواستم بهشون در جامعه کمک کنم. میدونی که!

هرکسی هم به جای بلاتریکس بود، احتیاجی نداشت تا دیهیم گمشده ریونکلا را روی سرش بگذارد تا بفهمد رودولف دروغ می گوید. بلاتریکس چوبدستی اش را تکان داد و...

چند روز بعد_خانه ریدل

بلاتریکس مقابل لرد سیاه ایستاد، ابتدا تعظیم کوتاهی کرد سپس شروع به صحبت کرد:
-سرورم! دیاگون کاملا مناسبه! تمامی مقدمات حمله آماده شده! می تونیم امشب حمله رو آغاز کنیم.
-خیلی خوبه...برو آماده شو!

بلاتریکس تعظیم دیگری کرد. همین که خواست از اتاق لرد سیاه خارج شود؛ لرد سیاه گفت:
-صبر کن بلا! فکر نمی کنی رودولف دیگه مجازات شده؟

بلاتریکس شیشه کوچکی از جیبش بیرون آورد، درون شیشه یک رودولف لسترنج در ابعاد کوچک ایستاده بود ، با حسرت کف دستانش را روی شیشه قرار داده بود و از پشت شیشه به لرد خیره شد.
بلاتریکس گفت:
-ارباب اگه شما بگین آزاد میشه.
-نه! همین دیگه...برو آماده شو بلا.

گرچه رودولف جنگجوی خوبی بود، اما اخیرا لرد آرامش خاصی در خانه ریدل حس کرده بود. لرد حاضر نبود ریسک کند...یک جنگجو کمتر، خیلی بهتر از بودن رودولف بود...!


آزکابان_بند ساحرگان

هری و ریگولوس از به داخل سلول مونیکا خیره شدند. ظاهرا مونیکا و سایر ساحرگان در حال ساخت قمه بودند.
هری رو به ریگولوس گفت:
-ریگولوس؟ خیلی ریگولوسی!
-آممممم....می دونم هری!
-نقشه ات هم ریگولوسانه بود!
-می دونم هری!
-بدترین بلا رو سر ساحره ها آوردی.
-میدونم هری!
-ساحرگانی که عاشق رودولف هستن! طلسمت به شدت ریگولوسانه بود!
-اه...می دونم دیگه هری!

هری برای آخرین بار نگاهی به ساحره گان شیفته رودولف انداخت سپس سرش را به نشانه تاسف تکان داد و از بند ساحرگان خارج شد.

رودولف که خوشحال شده بود البته رودولف همیشه پس از دیدن ساحره ها خوشحال میشد
و از فکر بلاتریکس هم در آمده بود طی یک حرکت انتحاری تصمیم گرفت تا با همه ساحره ها ازدواج کند و از برادر ساحره ها در محافظت از خودش کمک بگیرد پس سریعا خودش را به یک مغازه لباس داماد فروشی آپارات کرد و شروع کرد به انتخاب لباس دامادی برای خودش
همزمان به تمام ساحره ها وعده داد که با آنها ازدواج می کند و هر کس باید برای خودش دنبال لباس عروس بگردد.
از طرفی رودولف می توانست با جهیزیه ساحره ها خانه ریدل را نو نوار کند و اینطوری بلاتریکس هم ناراحت نشود.
از آنجا که ملت شایعه ساز دست از سر رودولف بر نمی داشتند و رودولف هر جا میرفت تعدادی خبر نگار آنجا بودند رودولف سعی کرد تا خیلی خیلی آرام و بی سر و صدا از مغازه بیرون بیاید و خودش را به سوی تالار گل و بلبل که قرار بود مراسم را در آنجا برگزار کند آپارات کند .
ملت درون زندان هم خوشحال بودند و از اینکه قرار است به عروسی رودولف بروند هیجان زده و از اینجور حرف ها با هم تصمیم گرفتند تا هدیه ای برای رودولف درست کنند و در شب عروسی به رودولف بدهند.
مونیکا هم سخت در فکر فرورفته بود البته در فکر فرار از زندان نبود و در فکر کادوی رودولف بود .
بهترین هدیه برای رودولف چه بود؟
-قمه
-منظورت چیه رودولف که حدود هزار تایی داره!
-خب ما براش یکی دیگه میسازیم فکر کنم بتونیم تو این سه روز براش یکی درست کنیم.
همه زندانیان بدبخت که از فکر مونیکا به هیجان آمده بودند شروع کردند به تشویق مونیکا.
- خب حالا باید براش بسازیم دیگه.
- خب چجوری براش بسازیم؟
یکی از ممد زندانیان به نکته ظریفی اشاره کرده بود زندانیان آزکابان با وجود دیوانه ساز ها چگونه می توانستند برای داماد جدید قمه بسازند؟
-من میگم یه زنگ بزنیم خونه ریدل ها از ارباب بپرسیم.
-تو خفه شو!فکر میکنی ارباب حاضر میشن گوشیشون رو جواب بدن؟
مونیکا یاد تمام تلاش هایی که برای آموزش نحوه استفاده از گوشی های هوشمند به اربابش کرده بود افتاد و اینکه اربابش به هیچ وجه حاضر نبود تلفن را جواب دهد
برای همین تمام افرادی که آنجا بودند را از اینکار منصرقف کرد و تصمیم گرفت تا خودش یه راهی پیدا کند.
یکی دیگر از ممد مرگخوار های زندانی از آن پشت فریاد زد :به صورت مخفی درستش میکنیم!
-عه نخیرشم اصلا هم فکر خوبی نیست تو دیگه حرف نزن. خودم میگم ما باید اینکار رو به صورت مخفیانه انجام بدیم
-عه منم که همینو....
-ساکت!
خب پس از تلاش زندانیان برای پیدا کردن راه برای تهیه قمه تصمیم بر آن شد که به صورت مخفیانه هدیه رودولف را آماده کنند ...

- سلام، سلام! همگی سلام! ای زندگی سلام!

همراه با سلام کردن یاروی سلام کننده موسیقی متن با ملودی" دیرین دیرین، دی دی دیری دیرین" پلی می‌شد. یاروی سلام کننده به چهچهه زدنش ادامه داد:
- سلام، سلام! ننه هاگرید سلام! چی شده؟ ننه هاگرید؟!

یاروی سلام کننده یه نگاه به ملت درون بند کرد، یه نگاه به ننه هاگرید و در آخر هم یه نگاه سیامک انصاری طور رو به دوربین. یاروی سلام کننده که از بس صداش کردم یاروی سلام کننده اعصابش به هم ریخته بود در طی عملیاتی به ثبت احوال مراجعه کرد و اسم "عنتوین سوژه" رو برای خودش برگزید. بعد ها در کتب تاریخی نوشته شد که عنتوین سوژه در خانواده‌ای آسلامی و در اوج تنگ دستی چشم به جهان گشود و بقیش رو هم که همه حفظن.

- ببینین یاروهای مورد سلام واقع شده، الان ننه هاگرید می‌خواد بخورتتون خب؟ می‌خواین چی‌کار کنین با این اوضاع؟ اصلا این غول رو چطور جا کردن تو این سلول به این فسقلکی؟ یکیتون یه حرکتی بزنه خب چند پسته تو یه پوزیشن گیر کردین.

ریگولوس که به علت دریافت رنک "بهترین ریگولوس سال" زندانبان جدید واقع شده بود و نام هنری زندانی خودش رو میتیریگولوس گذاشته بود، نشان "میتیریگولوس" رو از جیبش در آورد و بالا گرفت.

- این نشان میتیریگولوس بزرگه، احترام بگذارید!

ننه هاگرید که بسیار متاثر واقع شده بود، از شدت احترامی که به ریگولوس داشت به سوی مرلینگاهی روانه شد و بالاخره از سوژه حذف شد. آریانا که دیگه نظارت آزکابان رو نداشت خواست از سوژه جیم بزنه اما تو راهش چند عدد ساحره سبز شدن. یکی از ساحره ها که در حقیقت ساحره نبود به نام ممد عاضل پدیدار شد و گفت:
- ای رودولف ذلیل مرده، حالا که دیگه زندانی تو این بند نیست باید باهام ازدواج کنی!
- نخیرم با من ازدواج می‌کنه!
- اون فقد برای من اوجولات میخله!
- من آسلامی تر از همتونم، حاجابم رو بنگرید که در حد لباس المپیک جدیدمونه! :sister:

رودولف به اتفاقات بعد از ازدواج با این چند ساحره فکر کرد، بلاتریکسی که هوو داشت، بلاتریکسی که با ملاقه دم در خونه منتظرش بود و هزاران بلایای بلاتریکسی دیگه. حال باید عنتوین را با چه سسی میل می‌کرد؟

تا اینجا گوگوری و رودولف رفتن تا یه میان وعده سالم پیدا کنن

-رودولف من خوشگلم؟ :pretty:
رودولف با نیم نگاهی به ننه هاگرید به طور ناگهانی تصمیم گرفت تا برعکس جواب سوالات او را بدهد
-معلومه که بعلهههههه گوگوری هم قدت مناسبه و هم هیکلت حتی از آنجلینا...
-رودولف
-خب چیه دارم حقیقتو میگم
-نه منظورم اینه که رودولف
رودولف: :ball:
-رودولف
-خب چیه ؟آهان باشه میان وعده نمی خوریم
رودولف چشمانش را به سمت هاگرید برگرداند و با دیدن هیکل هاگرید رفت تا به افق های دور بپیوندد
همینطور که رودولف داشت در افق های دور محو می شد و حالا چیزی بیشتر از یک نقطه از او قابل دیدن نبود ذهن دیگر دوستان هم متوجه عمق ماجرا شد
قبل از اینکه رودولف به طور کامل محو شود آریانا پشت یقه رودولف را گرفت و اورا دوباره به درون ماجرا آورد
-خب حالا نمی خواین یه فکری برای این هاگرید بکنین؟؟
-
- :grin:
-نه؟
-نه :pashmak:
بلک که مطمئن شده بود کاری از دستش بر نمی آید تصمیم گرفت تا برای تعطیلات به افق های دور برود وسایلش را جمع کرد و آماده رفتن شد اما قبل از اینکه فرصتی برای رفتن داشته باشد هیکل گنده هاگرید تکان خورد
-
-
-یعنی داره به هوش میاد؟
-نه
هاگرید چشمانش را باز کرد و با دیدن قیافه مرد کوچک اندام که در حال رقتن به مسافرت بود تکانی بر خوش داد و بلند شد
در یک لحظه صدای زوزه ی دیوانه سازی از کنار سلول شنیده شد
و بعد از پخش موسیقی متن و از این جور حرف ها هاگرید قیافه ای شبیه این: را به خود گرفت و جلو آمد تا همه را قتل عام کند...

_این چه سوژه ایه؟

مردی که با گام های بلند و اقتدار طور و فلان سلانه سلانه بند ها و سلول های متفاوت را با چشمان تیزبین و فلان گشته بود و این صحبتا، همینکه از دور چشمش به بند ساحرگان افتاد بدون لحظه ای مکث دور زد و تلاش کرد تا جایی که میتواند از آزکابان دور شود. ولی از آنجا که بیمکث زندگی جریان دارد، مرد غول پیکری که همراهش بود با دو انگشت شصت و اشاره او را از زمین بلند کرده سر جای اولش فرود آورد.
_بکپ.
_این چه سوژه ایه خب؟ من اینو چیکار کنم الان؟
_توصیف کن.

همانطور که به درِ بند ساحرگان نزدیکتر میشدند، اشک در چشمان مردِ ریزنقش تر جمع شد.
_من توصیفم خوب نیست.
_به ویزنگاموت مراجعه کن.
_نه من میترسم.
_آملیا بونز رو از اونجا بردن بیرون.
_چرا زودتر نگفتی.
_فعلا یکی دیگه از خاندان بونز ناموس مارو زیر رادیکال برده اینجا.

دم در که متوقف شدند، رودولف پشت به آنها چشمانش را بسته بود و دماغش را هم ایضا گرفته بود و داشت تلاش میکرد زودتر شکنجه بدهد برود پی کارش. بنظر میرسید مردِ کوچکتر زودتر از همکار درشت هیکل خود موقعیت بغرنج زندانی را که همچنان با خونسردی کامل استخوان میخورد شناخته باشد، چرا که دوباره بیمکث زندگی را جریان داد و دور زد و تلاش کرد در افق نقطه شود.

او دور تر و دور تر شد و در حالیکه تبدیل به چیزی هم اندازه ی یک گردو شده بود از ورای مهِ سفید رنگ و موزیک متن و این صحبتا و نور طلوع کننده ی آفتاب و فلان، سرش را برگردانده نظری به همکار گنده اش انداخت.
_تو این سکانس نباید جلوی منو میگرفتی و ازم میخواستی ترکت نکنم و به اون بچه فکر کنم؟

مرد درشت هیکل جواب نداد. بنظر نمیرسید گوشش اصلا آنجا باشد.

هیکلِ مردِ "افقی"، ابتدا عمودی شده و سپس به اندازه واقعی خود نزدیک و نزدیک تر شد.
_روبیوس، گوشِت کو؟

"روبیوس" که همان لحظه تصمیم گرفته بود با جرج ویزلی کمپین حمایت از منفذ دار ها را راه بیندازد و با کمپین داداش داری اشتباه میزنی رقابت کند، ناباورانه به محتویاتِ سلول پیش رویش خیره شد.
_این... این مامان منه بلک.

سپس با همین افکت مذکور غش کرد و افتاد و باعث شد که زمین زیرش ترک بزرگ و قطوری بردارد و کمی از خاک سقف روی سرِ زندانبان سابق و زندانبان فعلی بریزد. البته این به این معنی نیست که رودولف و ننجون و معاونِ غش کرده ی وزیر سحر و جادو متوجه خاک و این صحبت ها نشدند، صرفا درگیر تر از این بودند که اهمیت بدهند.

و راستش را بخواهید "بلک" اصلا دلش نمیخواست بداند دلیل درگیریِ رودولف چه چیزی ممکن است باشد.

_تو ریگولوس نیستی؟ که یه دو سال پیش بند بغلی بود؟ منو شناختی؟ میومدم هر هفته بهتون سر...؟! :zogh:
_آم... نخیر. من گورلوسی ام.
_عنتونین میگه... خودشه...
_تو مگه بیهوش نشده بودی هاگرید؟
_میتونم لوسی صدات کنم؟ :pretty:
_آم... نخیر. همونطور که گفتم باید منو گوری صدا کنی. خفه شو هاگرید، من گور به گوری ام. و اصلا هم شما ها رو نمیشناسم.

بنظر میرسید که آریانا چیزی برای گفتن داشته باشد.
_آم... ملت؟!

بنظر نمیرسید که کسی قصد اهمیت دادن داشته باشد.
_ایستک بخوریم؟ :pretty:
_ملت؟
_بهتره من دیگه از زحمتتون کم بکنم و برگردم خونمون تا تو ایستک رو محیا-
_ملت!

بنظر میرسید آریانا بالاخره موفق شده باشد. در پاسخ به سکوتِ مرگبارِ حاکم و درآمیخته با نگاه های سنگینِ شکنجه گر و ایستک خور، چند نفس عمیق کشید.
_هاگرید که به هوش بیاد، هممونو میکشه.

رودولف چند ثانیه فکر کرد.
_خب پس بهتره من و گوگوری باهم بریم یه میان وعده غذایی سالم پیدا کنیم. :pretty:
_ملت.

رودولف با حالت" " به ننه هاگرید نگاه میکرد.پس از چند لحظه گفت:

- میگم شما...ننه هاگرید نیستین؟

ننه هاگرید سرش را از روی استخوان ها بالا آورد و با چشم های ورقلمبیده اش به رودولف خیره شد...درواقع زل زد!ننه هاگرید جواب داد:

- بله! من ننه هاگرید هستم.ننه هاگرید گل پسر!

رودولف فقط توانست سرش را با نشانه تایید تکان دهد.در پشت رودولف آریانا با هرنوع زبان اشاره ای که بلد بود به رودلف گفت که شکنجه را شروع کند.رودولف خشمگین به سمت آریانا رفت و گفت:

- آخه من چطوری این ننه گولاخ رو شکنجه بدم.اون منو شکنجه میده!

آریانا دامبلدور چشم هایش را در حدقه چرخاند و پس از نگاهی به ننه هاگرید گفت:

- من از کجا بدونم! تو مسئول شکنجه ای و این هم وظیفه تو ـه!

- :vay:

آریانا می خواست ژست دامبلدور را درحالی که به ریش هایش دست میزند بگیرد.اما چون ریش نداشت چانه اش را خاراند.آریانا بشکنی زد و گفت:

- فهمیدم.شکنجه لازم نیست بدنی باشه...شکنجه روانی میکنیم!

رودولف با حالت" " به آریانا که حالا در مرز جنون بود نگاه کرد.چطور میتوانست یک ننه غول را شکنجه روانی دهد.آریانا یک اردنگی به رودولف زد و گفت:

- زود باش دیگه!

و پس از نگاه کردن به ساعت و نوچ نوچ کردن افزود:

- دیگه وقت نداریم!

- رودولف گور به گور شده کجا بودی؟
- جیگرت درآد!

رودولف غرق در افکارش بود، چرا باید از بدو تولد تا حالا، که بیش از چهل یا حتی پنجاه سال داشت انقدر زن ذلیل می‌بود؟ زمانی که هفت سال بیشتر نداشت را به یاد آورد که دختر همسایه مدام به خانه ی آن‌ها می‌آمد و او باید مشق هایش را می‌نوشت. کمی بعدتر نوبت رسید به دختران دانشگاه. برعکس تمام موجودات مذکر که به دانشگاه می‌رفتند، این رودولف بود که باید جزوه می‌نوشت و به دختر ها می‌داد. بعد از همه ی این اتفاقات، بلایی به نام بلا بر سرش آوار شد.

حالا هم مجبور بود با یک مشت زن که البته یکی از آن‌ها حتی زن هم نبود و نامش ممد عاضل بود، به بند ساحرگان می‌رفت. حسی که داشت مانند احساس ادمینی بود که نمی‌تواند بلاک کند.

دست از فکر کردن برداشت، نفسی عمیق کشید و وارد بند ساحرگان شد. تصویری که با آن مواجه شد از چهره ملیساندره بدون گردنبند نیز فجیع تر بود، آن‌قدر فجیع که حتی نتوانست فریاد بزند و تنها صدایی مانند جیغ یک گربه از گلویش خارج شد.

رو به رویش، اولین زندانی آن بند نشسته بود و استخوان هایی که جلویش ریخته بودند را می‌لیسید. او ننه هاگرید بود.

خلاصه:

آريانا، رودولف رو به عنوان وسيله ى شکنجه به بندساحرگان فرامى خونه. اما وقتى رودولف و چندتا خانم همراهش که بهشون قول ازدواج داده بوده، فرا مى رسن، آريانا تو زندان نبوده. به همين علت اونا تصميم مى گيرن سر خودشون رو گرم کنن يه طورى. حالا رودولف با يه حکيم رفته تا چندتا زندانى رو ببينه و ساحره ها هم قهر مى کنن و گريه کنان ميرن دفتر آريانا.
و حالا ادامه...

درحالي كه زنداني ها نيشخند و لبخند و پوزخند تحويل رودولف و حکيم همراهش مى دادن و باى باى مى کردن...

تق

در آهنى محکمى بين زندانى ها و رودولف قرار گرفت. رودولف که از ديدن دوستاش خوشحال شده بود، با ناراحتي به اطراف نگاه کرد.
- چى شده؟

آريانا دود سر چوبدستيش رو فوت کرد.
- چيزى نشده. فقط يه اکسپليارموس کوچولو بود.
- تو زدي اونا رو؟ تو از کجا پيدات شد؟
- رودولف مثل اينكه يادت رفته من رئيس اين زندانم. رفتم دفترم ديدم ساحره ها دارن خون گريه مى کنن. سريع اومدم. من خواستم كه تو اينجا باشي و حالا هستي. اما اين حكيم...

حكيم سريع تسبيحش رو دور دستش چرخوند.
- درود بر تو رئيس زندان... ما اومديم اينجا تا...

تق

- چى شده؟
- حكيم بي اجازه اومده بود فرستادمش اتاق بوسه.
- منم برم اتاق بوسه؟لطفاااااا.
- رودولف!

آريانا به سمت يکى از ديوانه سازاش دويد و چيزى تو گوشش گفت. ديوانه ساز با سرش اطاعت کرد و به سمت در دويد.

- تو رو به بند ساحرگان مى فرستم...
-
- رودولف! قراره تو وسيله ى شکنجه باشى. براى اينکه خطايى ازت سر نزنه، اون ساحره هايى که بهشون قول ازدواج داديى رو هم باهات مى فرستم اونجا.
- نههههه!

آريانا بي توجه به زجه هاي رودولف، كليد بند رو از جيبش بيرون آورد و دست رودولف داد.

- به ديوانه ساز دستور دادم تا همه چى رو آماده کنه. جلوي بند، ساحره هايي كه بهشون قول دادي هم بهت ملحق ميشن.

سپس دکمه اى رو روى منوى زندان فشار داد تا رودولف جلوى بند ظاهر بشه.