دوئل لاورن د مونتمورنسی vs دراکو مالفوی -
پودر پروازلاورن دو بار با خستگی پلک زد و برای چندمین بار به شمعی که گوشه میز سو سو میزد خیره شد ...
بعد پایه شمع را برداشت و به سمت میز کوچک کنار تختش رفت و جلوی آن زانو زد . کره جغرافیایی کوچکی که روی آن داشت را چرخاند و هاگزهد را روی آن پیدا کرد . پدرش آنجا بود و لاورن خوب میدانست که باید بخاطر پدرش هم که شده اینکار را انجام دهد ... باید معجون انقراض را به مرگخوار ها میداد ، معجونی که اگر به خورد یک عضو از خانواده برود تمام یک نسل را ، تمام اعضای آن را ، هر کجای دنیا باشند از بین میبرد . در حالی که میدانست برای چه به آن نیاز دارند ... برای از بین بردن پاتر ها ... از بین بردن هری پاتر ...
آرام از پله های خوابگاه دختران گذشت و به طبقه به سمت شومینه ریونکلاو رفت که ناگهان صدایی او را از ترس میخکوب کرد : لاورن ؟
به سرعت برگشت و با دیدن پنه لوپه نفس راحتی کشید :
- اینجا چیکار میکنی ؟
لاورن با دستپاچگی گفت :
- خب من ... آخه من چون ...
- چیزی شده ؟
لاورن آرام چوبدستی اش را بیرون کشید و گفت :
- ببین پنه لوپه من واقعا عذر میخوام اما این بخاطر خودته ...
استوپفای !پنه لوپه بیهوش روی زمین افتاد و لاورن با چشمانی اشک آلود و با احساس گناه به سمت شومینه قدم برداشت . پودر سبزی که در دست داشت را به زمین ریخت و گفت :
جنگل ممنوعه ...جنگل ممنوعهلاورن با صورتی که از ترس رنگش پریده بود به درخت بزرگی چسبید و شیشه معجونی که در دست داشت را فشرد . در همین حال بود که متوجه قدمهای کسی شد ، کسی که منتظرش بود ... چند لحظه بعد هیبت وحشتناک پیتر پتی گرو را جلویش دید :
- میبینم که زودتر از من رسیدی خانم د مونتمورنسی ! چیزیکه میخواستم آوردی ؟
لاورن با نگاهی که از کینه پر بود گغت :
- آره .
پیتر دستش را برای گرفتن معجون دراز کرد . لاورن شیشه را در دستش تکان داد :
- قولت که یادت نرفته آدم رذل ؟
- هی هی با ادب باش ! تو که نمیخای پدر کله شقت یه کروشیو نوش جان کنه ؟
- ساکت شو ! تو حق نداری درباره پدرم اینطوری حرف بزنی ! اگه بخاطر پدرم نبود صد سال سیاه هم نیومدم اینجا !
- چرا ؟ بخاطر اینکه اون اونقدر ترسو بود که بخاطر اینکه خودش معجونو نده به ما جون دختر کوچولوی نادون و ضعیفشو به خطر انداخت لاورن ؟ هیچوقت به این فکر نکردی که چرا تو رو تو این دردسر انداخت ؟
- پدرم ترسو نبود ! پدرم عاشقمه و هیچوقت منو به خطر نمیندازه !
- عشق ؟؟؟ چه کلمه مسخره و بی معنی ای ! چیزی به اسم عشق وجود نداره !
پیتر به طرف لاورن خیز برداشت .
لاورن چوبدستی اش را بیرون کشید و به سمت پیتر گرفت :
- نزدیک تر نیا !
پیتر چندلحظه به لاورن خیره شد و بعد قهقهه ای زد و گفت :
- پس میخوای مبارزه کنی دختر کوچولو ؟!
اینکارسروس !قبل از اینکه لاورن بتواند کاری انجام بدهد طناب پیچ شده به گوشه ای پرت شد . طنابها هر لحظه تنگ تر میشدند و نفس کدن برای لاورن سخت و سختتر میشد .
پیتر آرام به سمت لاورن که روی زمین تقلا میکرد قدم برداشت و معجون را لای انگشت های بی رمق لاورن بیرون کشید .
- نباید با قویتر از خودت درگیر بشی خانم کوچولو ...
ناگهان صدای مهیبی به گوش لاورن رسید و بعد چیزی نبود، جز سکوت و تاریکی پشت پلکهای بسته اش ...
بیمارستان قلعه هاگوارتز
لاورن چشمهایش را باز کرد . ملافه های سفید ، تخت ها ، و چند صورت آشنا که روی او خم شده بودند . لاورن کم کم صداهایی را میشنید :
- داره تکون میخوره ! اون تکون خورد !
- میشه انقدر سروصدا نکنی ماتیلدا ؟! اینجا بیمارستانه !
تصویر ها واضح تر شد و لاورن گیج و منگ صورت مادام پامفری را دید :
- برین کنار ! زود باشین !
مادام پامفری همه را کنار زد و شربت تلخ و بدمزه به لاورن خوراند .
لاورن روی تخت نشست و اولین کسی که توی بغلش پرید پنه لوپه بود .
- پنه لوپه تو خوبی ؟ من واقعا معذرت میخوام ...
- نیازی به عذر خواهی نیست ... میدونم ...
لاورن به کمک بقیه ریونی ها از تخت پایین اومد . در همین لحظه دامبلدور و پرفسور مک گوناگال وارد شدند .
لاورن به محظ نزدیک شدن اونها گفت :
- من واقعا متاسفم که نا امیدتون کردم . وسایلمو جمع میکنم ...
دامبلدور با مهربانی گفت :
- نیازی نیست ... قرار نیست اخراج بشی ...
- چی ؟
لاورن خشکش زد :
- اما من بعد از وقت خواب رفتم به جنگلو با یه مرگخوار ...
- میدونم ... اما همه چی خوشبختانه رو به راهه .ما به موقع سر رسیدیم و اینو ازش گرفتیم ...
دامبلدور شیشه معجون انقراض را در دست تکان داد و ادامه داد :
- اینو تو ساختی ؟
لاورن با شرمندگی سرش را پایین انداخت و به نشانه بله تکان داد .
- استعدادت قابل تحسینه ! هر کسی نمیتونه اینو بسازه . البته ازت بعید نیست ... مثل پدرتی ...
- من متوجه نمیشم پرفسور ! من الان باید اخراج شده باشم و دارین منو تحسین میکنین !
- همه اشتباه میکنن لاورن ... و شاید اشتباه تو به دلیل اینکه فقط بخاطر پدرت بوده ، بخشودنی باشه ...
- من واقعا ممنونم شما ...
- اما چیزی ازت میخوام ...
- هر چیزی بخواین من در خدمتم ...
- دیگه از اینها استفاده نکن .
دامبلدور دو شیشه معجون انقراض و پودر پرواز را روی میز گذاشت .
-قول میدم ... میتونین بهم اعتماد کنین .
- خوبه . راستی نگران پدرت هم نباش ... اونو پیدا میکنن و برمیگردونن ...
- ممنونم پرفسور ، جبران میکنم .
دامبلدور سری تکان داد و لبخندی زد و سپس به همراه پرفسور مک گوناگال از بیمارستان خارج شدند ...
لاورن خوشحال بود ، و در عین حال نگران برای پدرش ... اما چیزی که دیگر به وضوح میدانست این بود :
او فرزند روشنایی بود و حتی اگر جانش را برای آن فدا میکرد ، فرزند تبار عشق میماند ...
پایان
ویرایش شده توسط لاورن د مونتمورنسی در تاریخ ۱۳۹۷/۱۰/۷ ۱۷:۱۸:۲۰
ویرایش شده توسط لاورن د مونتمورنسی در تاریخ ۱۳۹۷/۱۰/۷ ۱۷:۱۸:۵۱
نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
بعد از این که لرد ولدمورت تصمیم به ترک سرزمین جادوگران به مدتی نامعلوم گرفت، ارتش تاریکی بر سر رهبری که هدایت مرگخواران را برعهده بگیرد، به تکاپو افتاده است!
