بهار لندن مانند اغلب فصول سال ابری و دلگرفته است اما امروز آفتاب گرم مانند پرتو های حقیقت تازه ای که بر جهان تابیده شده بود خیابان ها را روشن کرده بود. با این حال نسیم سرد گه گاهی کوچه های تنگ شهر را در می نوردید تا به برخی از ساکنینش سرمای وحشت افشای رازشان را یاداوری کند.

در یکی از کوچه پس کوچه های شهر اما خانه ای بود که ساکنینش این نسیم خنک بهاری را یادواره ترس نمی پنداشتند، بلکه پیام آور پیروزی ای که سالها منتظرش بودند می خواندنش و برایشان حس آزادی به ارمغان می آورد. سه نفر در سکوت دور میز گردی نشسته بودند که می توانست هفت نفر را در خود جای دهد. در مقابل هر جایگاه روی میز یک نشان خانوادگی حک شده بود جز مقابل جایگاهی که صندلی شکوهمند طلاکاری پشت آن گذاشته شده بود و آرم اتحاد جای نشان خانوادگی را در مقابلش گرفته بود.

فضای خانه آرام بود و با وجود آفتاب بیرون، خانه نیمه تاریک بود. سه جادوگر اصیل زاده به آرامی در جای خود نشسته و سرشان را با احترام پایین نگاه داشته، کلمات باستانی گره خورده با جادویی ممنوعه را به لب می راندند؛ کلماتی آنقدر سنگین که تاریکی نسبی خانه را می توان به آنها مربوط دانست. مدت نامعلومی از ورد خواندن آنها می گذشت اما بالاخره سکوت حقیقی لحظاتی حکمفرما شد، سکوتی که تقریبا بلافاصله شکسته شد:
-"آکسفورد و برایتون تحت پوشش طلسم قررار گرفتند. اگر همینطور پیشرفت کنیم تا فردا ساوت همپتون و کمبریدج هم از حقیقت مصون نخواهند ماند."

-"برادرانمان در آکسفورد آماده افشای حقیقت هستند آقای بلک؟"

مردی که نام خانوادگی بلک را یدک می کشید سری به تایید تکان داد:
-"قبل از اینکه جمله آقای سایکس تمام شود دستور افشاگری را دادم خانم کرو."

کرو و سایکس همزمان از جا بلند شدند و خانم کرو اعلام کرد:
-"تا بازگشت برادران ارشدمان استراحت می کنیم. اقدامات بعدی با حضور کل میز گرد تصمیم گیری خواهد شد."

- جناب وزیر،باید درباره ی وضعیت واردات مواد اولیه معجون های جادویی خبری رو به اطلاعتون برسونم.خیلی از فروشنده های انگلیسی از سراسر کشور اعتراض کردن به اینکه حدودا ۶۰ درصد خریدار ها کالا هارو مرجوع کردن.

وزیر عینکش را جا به جا کرد و زیر چشمی نگاهی به وزیر تجارت انداخت که در طرف دیگر سالن نشسته بود و با لحن سرزنش آمیزی گفت:

- مشخصا مسئول این کار آقای...

حرف وزیر با باز شدن ناگهانی در و دویدن یک کارآگاه  مضطرب و آشفته به راهروی ورودی در دهانش خشکید.

- جناب وزیر!..جناب وزیر!..یه فاجعه!...یه فاجعه بزرگ!

حضار از این ورود ناگهانی و بدون هماهنگی وسط جلسه ی رسمی مات و مبهوت مانده بودند.وزیر با نگرانی پرسید:

چی شده جرالد؟

مرد آورور ایستاد و‌ نفس نفس زنان ادامه داد:
اژدهای شاخدار رومانیایی...یکی اونو آزاد کرده!

خیلی زود پچ پچ سنگینی سالن را پر کرد.وزیر چکشش را بر میز کوفت.

- لطفا سکوت‌ کنید!...جرالد..مگه کارگاه ها و محافظین اقدامات لازم رو انجام نداد؟

- چرا جناب وزیر ولی یه مشکل وحشتناک وجود داره!

- چی شده؟

- طلسم های فراموشی رو مشنگ ها کار نمیکنه قربان!

ناگهان گویی موجی از یخ نامرئی سالن را منجمد کرد.وزیر که رنگی به صورتش نمانده بود به آرامی و بریده بریده پرسید:
چی داری میگی...چطور ممکنه!؟

کاراگاه با تشویش پاسخ داد:
نمیدونم قربان!...ولی اونطور که از شواهد معلومه هیچ چیز تصادفی نیست.این کار کار یک شخصه قربان!

وزیر سکوت کرد.به زودی دوباره پچ پچی ناشی از ناباوری و ترس در فضا حاکم شد.
وزیر پس از سکوتی طولانی چکش را برای اعلام سکوت به میز کوفت و فریاد زد:
از امروز در دنیای جادوگری به طور رسمی حکومت نظامی اعلام میشه!

****
روزنامه گمانه زن:

 

- شهروندان محترم در صورت امکان، مسیر های جایگزین را برای رسیدن به مقصد در نظر بگیرند و تا جایی که ممکن از تردد در محور های منتهی به پل رودخانه تایمز خودداری کنند.

- لعنت به خودتو و رودخونه!

متیو با صورت برافروخته رادیو ماشین را خاموش کرد و به ترافیک پیش‌رو چشم دوخت. جلسه کاری مهمش بخاطر یک ترافیک بدموقع دیر شده بود.

- پناه بر خدا! چرا باید این ساعت روی پل ترافیک باشه آخه؟

دستش را به سمت دستگیره در ماشین برد و آن را باز کرد. قصد داشت تا پیاده شود و شخصاً عامل این ترافیک عجیب و غریب را ببیند.

- آقا! لطقا توی ماشین بمونید.

متیو به سمت صدا برگشت. نمیتوانست جزئیات را تشخیص بدهد. آفتاب دقیقا در پشت سر مرد قرار داشت و برای او به مانند عامل استتاری عمل می‌کرد. آفتابی که به سختی از بین ابرهای متراکم لندن سعی داشت خودش را نشان دهد. با این وجود، شنل بلند و مشکی مرد چیزی نبود که به این سادگی ها دیده نشود.

- ولی من می‌خوام...

مرد شنل پوش تکه چوبی را از جیب لباسش درآورد و به سمت متیو نشانه رفت، کلماتی را زیر لب گفت و به راهش ادامه داد.
متیو هاج و واج به اتفاقی که رخ داده فکر می‌کرد.

- لعنت خدا بر شیطون. مردم دیوونه شدن!

اما مرد شنل پوش به سمت انتهای پل رفت. جایی که ماشین ها سپر به سپر توقف کرده بودند و سرنشینان با تعجب مشغول تماشای یک آتش بازی مرگبار بودند!
کاراگاهان وزارتخانه مشغول نبرد با گروهی آشوبگر بودند. گروهی که به وضوح از جادوگران آماتور تشکیل می‌شد. هر طلسمی که از سمت کاراگاهان شلیک می‌شد به هدف برخورد می‌کرد. آخرین نفر هم با برخورد نور قرمزی به قفسه سینه اش نقش بر زمین شد.

- دیر اومدی کارل! کار سخت رو ما انجام دادیم!
- کار سخت پاک کردن حافظه ها و توضیح به شخص وزیره بابت اینهمه سر و صدا. زود حافظه هارو پاک کنید قبل از اینکه متفرق بشن.

مرد سیاه پوش -که حالا کارل نام داشت- نگاهی به اطراف انداخت. حافظه های زیادی بود که باید اصلاح می‌شد.

- کار نمیکنه! کار نمیکنه!

مامور وزارتخانه دوان دوان به سمت کارل اومد. رنگ از صورتش پریده بود. با دستش به پشت سر و ماگل ها اشاره کرد.

- حافظه هاشون... حافظه هاشون پاک نمیشه!

قلب کارل در قفسه سینه اش فروریخت. تمام کارمندان وزراتخانه که هیچ، تمام جادوگران عادی هم هرشب کابوس این اتفاق را می‌دیدند.

- باید به وزیر اطلاع بدیم!

وزارت سحر و جادو قرن ها دنیای جادوگری را از ماگل ها مخفی نگاه داشته بود، اما در حالی که بسیاری از جادوگران زندگی پنهانی و پر از مخفی کاری خود را پذیرفته بودند، همواره افرادی هم بودند که از این وضعیت شکایت داشتند و می خواستند این راز را افشا کنند و تندروانی مانند گریندلوالد اعتقاد داشتند که جامعه برتر جادوگری باید حاکم قرار داده شود و این ماگل ها هستند که باید مخفی شوند. با این وجود که تلاش های این عده همواره نافرجام باقی ماند، رویه فکری شان از بین نرفت و در میان رشته افکار بسیاری جادوگران بعد از خودشان جان تازه گرفت.

لندن، پارک میدانی سینت جیمز، ساعت 8:35

توماس فراز و نشیب های زیادی را پشت سر گذاشته و به عنوان یک مشاور مدنی چیز های عجیب زیادی در زندگی اش دیده بود؛ هشت سال از بازنشستگی اش می گذشت و در طول این هشت سال او هر روز صبح پیاده از آپرتمانش تا پارک سینت جیمز قدم می زد و صبحانه اش را در حالی که از سبز طبیعی پارک لذت میبرد میل می کرد، اما امروز صبحانه توماس روی پایش افتاده بود و در حالی که روی نیمکت همیشگی اش نشسته بود با دهانی نیمه باز و چشمانی وحشت زده به عجیب ترین چیزی که در طول 73 سال زندگی اش دیده بود نگاه می کرد.

درست دقایقی بعد از رسیدنش به پارک و درست در لحظه ای که ساندویچ نان تست و مربایش را به سمت دهانش می آورد تا گاز بزند صدای برخورد چیزی سنگین با زمین از مقابلش به شنید. چشمانش ناخوداگاه از ساندویچ بالا آمده بود تا این واقعه خلاف عادت را بررسی کند و از همان موقع همانجا مانده بود.

در مقابلش توماس می توانست یک مارمولک عظیم الجثه با دو بال بزرگ و نفسی آتشین ببیند. جایی در پشت همه اطلاعاتی که در طول سالها به فراموشی سپرده بود نام این موجود افسانه ای زور می زد بیرون بیاید اما توماس شگفت زده تر از آن بود که به یک اسم توجه زیادی بکند.
موجود افسانه ای البته توجه زیادی به توماس نمی کرد و توماس هم از این بابت خوشحال بود چرا که مطمئن بود اگر مرکز توجه اژدها قرار بگیرد باید فکر بازگشتن به خانه را از سر خود بیرون کند. اژدها فعلا سرگرم مردان و زنان عجیب و غریب ردا پوشی بود که بلافاصله او را محاصره کرده بودند و ترکه های چوبی شان را در مقابل او به حرکت در می آوردند.

توماس مطمئن نبود نور هایی که گاه از نوک ترکه ها بیرون می آیند چیستند و یا از کجا آمده اند، شاید یک تکنلوژی جدید سری، یک اسلحه دولتی یا... نه... نمی توانست جادو باشد... جادو مطعلق به افسانه ها... اما همین حالا هم یک موجود افسانه ای در مقابلش ایستاده بود، پس شاید جادو هم بتواند یک احتمال باشد.

هر لحظه که می گذشت توماس بیشتر مطمئن می شد چیزی که در مقابلش است یک تکنلوژی انسانی یا سلاح سری دولت نیست، بلکه جادوست. وحشت خالص و افکار پراکنده اش به زودی هرگونه توجه واقعی به آنچه در مقابلش در حال رخ دادن بود را زایل کرد و توماس زمانی به خود آمد که تعدادی از مردم ترکه به دست... جادوگر ها، سوار بر جارو های شهرداری شده و به همراه اژدهای خسته و ظاهرا رام شده به آسمان پرواز کردند.

عده دیگری جادوگر به صحنه آمده و بلافاصله در حال پراکنده شدن بودند. به سمت مردمی که در فواصل امن تری نسبت به آنچه توماس در آن قرار داشت می رفتند و چوبشان را به سمت آنها تکان می دادند. یکی از این جادوگر ها مستقیما به سمت توماس آمد و ذهن توماس بلافاصله به او دستور داد که باید فرار کند، اما هیچ دستوری پاهای از ترس خشک شده او را حرکت نمی داد. جادوگر بالاخره به توماس رسید، لبخندی به او زد و چوبش را در مقابل چشمان توماس تکان داده کلماتی عجیب به زبان آورد و سپس پشت به توماس کرده و راه افتاد تا دور شود.

توماس که معنی این حرکت را درک نمی کرد و در خود هم تفاوتی نمی دید ناگهان جرئت سخن گفتن پیدا کرده، صدا زد:
-" آقا، میشه به من توضیح بدید چه اتفاقی افتاده؟ اون یه... یه... یه اژدها بود؟"

جادوگر با اخم و حالتی متعجب برگشت، دوباره ترکه اش را تکانی داد و همان کلمات قبلی را تکرار کرد. توماس که نمی دانست این مرد دیوانه است یا سعی دادرد کاری بکند پرسید:
-"این حرکت شما باید معنی داشته باشه آقا؟ میشه به جای بچه بازی به سوال من جواب بدید؟"

از آنسوی میدان جادوگر دیگری فریاد زد:
-"عقب نشینی اضطراری... دستکاری خاطره تاثیری نداره."


+جامعه جادوگری لو رفته، از ساعت 8 صبح هیچ اسپل پاک کننده یا دستکاری کننده حافظه و هیچ اسپل مخفی کننده و چارم محافظتی کار نکرده و کار نخواهد کرد. همه تلاش ها برای لاپوشانی وقایع جادویی و مخفی کردنشان بی فایده است.
++جز فراری داده شدن اژدها از وزارت سحر و جادو اتفاقات کوچک و بزرگ جادوی دیگری در سراسر لندن رخ داده و بسیاری از آنها عمدی به نظر می رسند.

+++توجه: سوژه جدی است!!!

-نامه ماست! به شما چه ربطی داره؟ دوست داریم پاره کنیم.

رئیس سحج بسیار عصبانی به نظر می رسید.
-این نامه سفارشیه. اینو می فهمین؟ این نامه شخصیت داره. حرمت داره. نمی تونم بذارم بیشتر از این بهش بی احترامی کنین. پسش بدین اصلا. لیاقت ندارین داشته باشینش.

رئیس به سمت فنریر که نامه را در دست داشت حمله ور شد و فنر احساس کرد که نامه باید سریعا به صاحبش برسد و نامه را به لرد سیاه داد.

رئیس روی لرد سیاه پرید و رئیس و لرد سیاه و نامه، نقش زمین شدند!

فریاد وحشت زده مرگخواران به هوا بلند شد!

-ارباب مرد ...ارباب رو کشتی...چطور تونستی؟ ما این همه وقت با جان و دل از اربابمان محافظت کرده بودیم...بمییییر!

فنریر رو به سو کرد.
-سو...تو برو جلو ببین ارباب حداقل کمی زنده هستن یا نه.

سو مایل به انجام این کار نبود...ولی چاره ای هم نداشت. جلو رفت.

-آخی...این که مرده!

مرگخواران وحشتزده به طرف لرد سیاه برگشتند.
ولی کاملا زنده به نظر می رسید و حالا در حال برخاستن از روی زمین و تکاندن ردایش بود.

سو، مورچه بالدار را از روی شانه لرد برداشت و کف دستش گذاشت.
-اینو می گم. ملکه هه مرده...چرا مرده؟ جوون و سالم بود که.

مرگخواران کوچکترین اهمیتی به مرگ مورچه نمی دادند...حتی خوشحال بودند.

لینی با نگرانی اطراف را گشت. او نمی خواست روح حشره دیگری در خانه ریدل ها باشد. او باید تنها روحشره ارتش سیاه می شد.
خیالش راحت شد...خبری از روح نبود. و وقتی از این موضوع مطمئن شد، با خودش فکر کرد که "واقعا ملکه چرا مرد؟"


فلش بک...روز قبل...غرفه بازی با مرگ!


فالگیر ذره بینش را در آورد و به طرف لرد سیاه گرفت.

مورچه ای ریز با تاجی بر سر، روی یقه ردای لرد در حال حرکت بود...و دقیقا برای همین بود که فالگیر با آن چشمان تیزبینش، احتیاج به ذره بین پیدا کرده بود.
سر بدون موی مورچه را بررسی کرد.
-مرگ! طی چهار روز...مرگی غیر منتظره و ناگهانی. از جادو دوری کنید فرزندانم...شاید خطر از بیخ گوش این فرد رد بشود...شاید هم نشود!

چند ثانیه بعد، جسم بی جان فالگیر روی زمین افتاده بود.

اگر مرگخواران کمی برای اجرای طلسم مرگ صبر کرده بودند و اگر می دانستند که "آن فرد" لرد سیاه نبوده...شاید همه چیز متفاوت می شد.


چهار روز بعد...مرکز تفریحی جادوگران...غرفه بازی با مرگ!


-ارباب...جدیدترین تکنیک های شکست دادن مرگ رو آموختم. مرگخواری شایسته شدم.

لرد سیاه عادت نداشت کسی را تحسین کند.
-بذار خودمون در این مورد تصمیم بگیریم ریس! ملکه مورچه رو کجا دفن کردین؟ به هر حال یک روز مهمان شانه ما بود.

-سرت بده فالت بگیرُم!

جمله بسیار آشنا بود...و این بار فقط یک سوال برای لرد سیاه و مرگخواران پیش آمد.

-شماها چرا تموم نمی شین؟! چی ازجون ما می خوایین؟

فالگیر شروع به صحبت کرد. این بار بدون ذره بین.
-مرگ فرزندانم...دو روز! اربابتان طی دو روز خواهد مرد. مگر این که یک قربانی از میان خودتان برگزیده و ...

-آواداکداورا! حل شد ارباب. این یکی هم داشت چرت و پرت می گفت. می تونیم به گردشمون ادامه بدیم.


به گردششان ادامه دادند...در حالی که قلب لرد سیاه، ریتمی عجیب و نامنظم پیدا کرده بود...


پایان

مرگخوارا به جمله ی رئیس سحج توجهی نکردن...البته نه همشون!

-مگه نامه می تونه سلامت نباشن کنه؟
-چی گفتی الان تو؟

جغد به نوع حرف زدن رابستن عادت نداشت ولی مرگخوارا داشتن.
اونا دوباره ترسیدن و لرزیدن!

-یه نامه می تونه سلامت نباشه؟
-اگه سلامت نباشه چجوریه؟
-خطری داره؟

مرگخوارا اجازه ندادن که رئیس سحج حرفی بزنه و سریع به سمت نامه ای که توی دستای لرد بود، حمله ور شدن!

-یاران ما چرا اینگونه به ما نزدیک می شوید؟

مرگخوارا نخواستن موضوع رو به اربابشون بگن تا ایشون دچار استرس نشن و این استرس براشون خطر ساز نشه!

-ارباب داریم تمرین حمله ور شدن، می کنیم!
-آفرین یاران ما، همیشه تمرین کنید!

مرگخوارا حمله ور شدن و نامه رو از دست اربابشون گرفتن...خواستن پاره اش کنن که رئیس سحج مانع شد:
-چیکار می کنین روان پریش ها؟ چرا سلامت نامه رو به خطر می ندازین!

مرگخوارا کمی گیج شدن!

سکوت برقرار شد.

- فکر کنم رفتن...
- یکی بره از لب پنجره ببینه چه خبره.

مرگخوارا همه شون به هم دیگه نگاه کردن تا "یکی" رو پیدا کنن. کسی داوطلب نشد.

- فنر، برو ببین چه خبره.

فنریر سری تکون داد و حرف شنوایانه رفت جلوی پنجره.
- خبری نیست ارباب. ساکت و آرومه همه چیز.
- البته که ساکت و آرومه. ابهت و عظمت ما حتی بدون جادو هم وحشت رو بر تن همه...
- آفرین سربازان وفادارم. فوق العاده بودید. به داشتن لشکری مثل شما افتخار میکنم. هرچند که یکم بی عرضه اید...

لینی مجبور شد قبل از اینکه لرد، ملکه رو له کنه، از داخل ملکه رد شه تا با تزریق یه مقدار سرما و لرز، ملکه رو ساکت کنه.

- می فرمودیم. اربابی هستیم بسیار خوفناک.

مرگخوارا نفس راحتی کشیدن. به نظر میرسید بالاخره از این اوضاع سخت نجات پیدا کردن. همین که خواستن یکم از حالت آماده و خبردار خارج بشن، چند موجود عظیم الجثه از طبقه پایین وارد شدن.
مرگخوارا خواستن دوباره به حالت آماده باش برای دفاع در بیان. ولی دیر شده بود.
اون موجودات بهشون حمله کردن و حتی یه مرگخوار رو طوری درسته قورت دادن که حتی فنریر هم دهنش باز موند.

- اگه ندید این میشه!

مرگخوارا آب دهنشون رو قورت دادن.
لرد چند ثانیه سکوت کرد، اون روز مرگخوارای زیادی رو از دست داده بود.
- بردارید ببرید جغد کثیفتون رو... حالمون بهم خورد.

مرگخوارا نگران شدن. بهم خوردن حال لرد میتونست براش خطرناک باشه.

رئیس سازمان سحج که یه جغد عظیم و سیاه بود، جغد نامه بر رو از توی پاتیل هکتور در آورد. یه پس گردنی به هکتور زد، بعدش نامه لرد سیاه رو از حلق جغد خارج کرد و به لرد سیاه تحویل داد.

لرد به نامه ای که آغشته به اسید معده کراب و آب دهن جغد شده بود، نگاه کرد.
- نمیخواید برید شماها؟ جغدتون رو هم که گرفتید!
- نه دیگه، ما تا وقتی از سلامت نامه مطمئن نشیم، نمیریم. مسئولیت و معذور بهرحال.

-ارباب حمله کرد.

-ما به جایی حمله نکردیم!

-نه ارباب...ویرگول داشت. گفتیم ارباب، حمله کرد.

لرد سیاه تو اون موقعیت اصلا حوصله ی حمله نداشت.
-تازه حمله کرده بودن که. حمله شونو دفع کردیم. دوباره اومدن؟

سو که یکی از بهترین توضیح دهنده های خانه ی ریدل ها بود، جلو رفت که توضیح بده.
-نه ارباب. این یکی محفل نیست.سحجه! و این جغده رو میخواد.

-این جغده نامه ی ما را حمل میکند و هم اکنون جزو اموال ماست. نمیدهیمش!


صدا دوباره اخطار میده:

توجه توجه...ساکنین خانه ی ریدل ها. جغد گروگان گرفته شده را تحویل دهید. وگرنه هر چی دیدین از چشم خودتون دیدین. ما رو دست کم نگیرین. خونه محاصره شده. جغد رو تحویل بدین.

هکتور از اوضاع در هم و برهم استفاده میکنه و جغده رو میندازه تو یه پاتیل و شروع میکنه به هم زدنش.
-یه جانی ازت درست کنم که بیا و ببین.

روح لینی برای هکتور متاسف میشه که داره یه جغد درسته رو تو پاتیلی که زیرش خاموشه هم میزنه.

صداهه دوباره به گوش میرسه.
-جغد ما رو تحویل میدین یا نمیدین؟

-خب...سوالی پیش میاد...و اونم اینه که اگه ندیم چی میشه؟

بعد از ترس و لرز زیاد و هکتور بازی های فراوون کم کم به این فکر کردن که باید یه راه حلی پیدا کنن.

- هک از اون معجون راه حل یابت چیزی نمونده؟ هک؟ با تو حرف می...

چشم های بلا به جمال هکتور افتاد که جغد بی نوا رو یه دستی از گردن گرفته بود و با بیشترین توانش گلوی جغد رو فشار میداد. چیزی هم نمونده بود که چشم جغد از حدقه بزنه بیرون و صاف بپره تو بغل لرد. مرگخوار ها باز هم احساس خطر کردن.
- هک دستت رو شل کن چشماش داره در میاد.
- این نوع کمیابی از جغد نامه بره. جغد نامه بر اسیدی. میخوام معجونش کنم!
- هک این جغد اسیدی نیست. اون اسید معده ی کرابه. بده اش به من.
- نه مال خودمه. میخوام ازش معجون "جان" درست کنم.
- معجون جان دیگه چه کوفتیه هک؟
- معجون "جغد اسیدی نامه بر".
- بب....
- یارانمون جغدمونو میدین یا همتونو به جغد نامه بر تبدیل کنیم؟

مرگخوار ها خطر بالا رفتن فشار خون رو در لرد حس کردن. ولی تا اومدن به خودشون بیان و حرکتی بکنن، صدایی تو فضای خونه پیچید.
- بدین وسیله سازمان حمایت از جغد های نامه رسان "سحج" به شما اخطار میده که خودتون رو تسلیم کنید. و جغد نامه بری که گروگان گرفتید رو آزاد کنید!

مرگخوار ها فقط همین رو کم داشتن!

کراب داشت صداهای عجیب، نامربوط و ناموزونی از خودش در میاورد.
مرگخوارا نمیدونستن که اون صداها چی هستن، بنابراین ترجیح دادن ساکت باشن و فکر کنن تا بتونن جواب مناسبی پیدا کنن تا از عصبانی شدن بیشتر لرد سیاه جلوگیری کنن.

- ما داریم کم کم نگران میشیم، کراب یهو منفجر نشه اتاقمون رو کثیف کنه.

این حرف، دقیقا زنگ خطری بود که مرگخوارا بهش نیاز داشتن تا حرکت کنن. همه شون سریع و با ترس پریدن روی کراب تا اگر یه وقت منفجر شد، فقط اونا منفجر بشن و انفجار به لرد سیاه آسیبی نرسونه.

- جو گیر نشید بابا، داره سعی میکنه صحبت کنه!

لرد درست میگفت. کراب داشت سعی میکرد یه چیزی بگه، برای همین مرگخوارا از روش بلند شدن، و کراب هم دهانش رو باز کرد؛ دستش رو تا حدود آرنج وارد دهانش کرد و بعد جغدی رو از ته معده ش خارج کرد.
- ارباب، تمیز تمیز شد. با اسید معده م شستمش. همونطور که میدونید معده من یکی از تمیزترین معده های دنیاست به خاطر رژیم غذایی سالم و هیکل رو فرمم...
-

مرگخوارا آروم آروم کراب رو بلند کردن و به سمت پنجره هدایت کردن.

- اوه، خب دیگه ادامه ندم؟ باشه باشه، ادامه نمیدم. بیاید اصلا بهتون نحوه استفاده از ریمل رو آموز... گروومپ!

جمله کراب با سقوط از پنجره اتاق لرد سیاه به کف حیاط خانه ریدل ها به اتمام رسید، اما جغد آغشته به اسید معده کراب به دست لرد سیاه نرسید تا بتونه نامه ش رو تحویل بده. به جاش افتاد به دست هکتور.
ملکه مورچه ها که دقیقا روی شونه هکتور نشسته بود، گفت:
- این آذوغه خوبی میشه برای زمستون. کاملا مومیایی شده و در نتیجه محافظت شده س. صحیح و سالم میمونه تا ملکه تون بتونه در طول زمستون ازش تغذیه کنه.
- یاران ما؟ اون جغد رو میرسونید بهمون یا یه بلایی سر همه تون با هم بیاریم؟

مرگخوارا ترسیدن و لرزیدن!