اراذل و اوباش گریف VS ترنسیلوانیا
پارت چهارم
(پارت آخر)
گوشه ای از کریم آباد-محل کمپ تیم اراذل و اوباش گریف اعضای تیم اراذل و اوباش، بعد از کلی بدبختی و غل و زنجیر کردن گروگان و شکنجه دادنش، بالاخره فرصتی برای تمرین کردن پیدا کردن. به سرعت به سمت تیکه زمین کوچک خاکی که بچه مشنگ ها توش گل کوچیک می زدن و گیدیون به زور قلدر بازی ازشون گرفته بود، رفتن تا تمرینشون رو آغاز کنن. اما بوقیا یه چیزی رو یادشون رفته بود.
-عه کوافل نداریم که.
-ای بابا اصلا یادمون نبود.
-هیچ مشکلی نیست. من از ردای خودم بهتون کوافلی خواهم داد. ولی باید بپذیرید که بعد از مرگ دوباره تان، روح تک تکتان برای من باشد تا دیگر راه فراری نداشته باشید.
اعضای تیم پوکر فیسانه به هم خیره شدن. سپس به مرگ خیره شدن. ناگهان دوباره بهم خیره شدن و این روند دو سه قرنی به طول انجامید. آرتور بالاخره سکوت رو شکست و دهان بگشایید:
-به خاطر یه کوافل؟
-راست میگه. به خاطر یه کوافل من روحمو نمیدم به تو.
-وایسید الان میام.
پاندا از جمع دور شد و بعد از چند دقیقه با یک عدد کوافلِ بامبویی برگشت.
-بیاید با این بازی کنید.
-بالاخره به یه دردی خوردی.
-تخصص من توی بامبوئه... و هرچیزی که خوردنی باشه.
میتونم با بامبو هرچی که میخواید درست کنم. البته در قبال خوراکی. یکیتون باید سهم غذاشو بده به من.
-مرگ که غذای دنیای زندگان رو نمیخوره. سهم اون مال تو.
مرگ:
هیچکس هم اون وسط نبود بپرسه کجای دنیا، پانداها حرف میزنن؟اصلا مگه پاندا میتونه بازی کنه؟ اونم چوب سواری وسط آسمون؟ اصلا پاندا چه میدونه کوییدیچ چیه یا کوافل به چه دردی میخوره؟ولی خب نویسنده این چیزها حالیش نبود.
بعد از اینکه پاندا حرکتی زد و اجازه نداد که مرگ، روح اعضای تیم رو صاحب بشه، تیم اراذل به سمت تمرین خود شتافت تا با پشت کار بسیار، خودشون رو برای مسابقه با تیم ترنسیلوانیا آماده کنن. مرگ که تازه فنون کوییدیچ اومده بود دستش و فوت کوییدیچ گری رو یاد گرفته بود، دهن اعضای تیم خودشون رو توی تمرین مورد رحمت الهی قرار داد و تا میتونست حرکت خفن میزد. اما اینکه حرکت های خفنش شامل چه چیزی می شد رو فقط نویسنده می دونست. ولی از زور تنبلی، حسش نکشید بهشون اشاره کنه و به بهونه اینکه پست طولانی میشه، حدسش رو به ذهن خواننده سپرد.
مرگ رو به عنوان جستجوگر در نظر گرفته بودن. پس نیاز بود تمرینات لازم برای جستجوگر شدن رو انجام میداد، و در نتیجه، اون لحظه به یک عدد اسنیچ طلایی نیازمند بودن که وسط زمین مشنگی، اسنیچ کجاشون بود. همه گیج و منگ داشتن به هم نگاه میکردن و پاندا قصد داشت یه فن دیگه برای اسنیچ پیاده کنه که آرتور، درحالیکه داشت اون گوشه ها به یاد جوونیاش سوار بر جاروی ابله دور دور میکرد، حرفای اعضای تیمشون درباره اسنیچ رو شنید و ناگهان ترمز دستی رو کشید و زرتی ایستاد:
-اسنیچ میخواید؟ به یک عدد هری پاتر نیازمندیم.
-هری از کجا بیاریم؟
گیدیون که وسط یکی از حلقه های زمین کوییدیچ داشت تاب بازی میکرد، سخن به میان آورد که "الان میارمش" و زرتی تلپورت کرد. چند دقیقه بعد، گیدیون، هری به دست، کنار آرتور ظاهر شد. آرتور نگاهی به هری انداخت:
-سلام پدرزن.
-سلام دومادم. تِخ کن!
-تِخ.
-اینم از اسنیچ. حالا خدافظی کن.
-خدافظ.
-چه پسر خوبیه دومادم.
بعد از تلپورت شدن هری و تمیز کردن اسنیچ از آب مبارک دهانش، مرگ سوار بر جاروی کپک زده ای شد که زمانی گیدیون تو بچگی باهاش زمینو جارو میزد و حالا با جادو می تونست پرواز کنه. بعد شروع کرد با یَک یَکِشون کورس گذاشتن.
چند ساعت بعد- غروب آفتاب مدت بسیاری گذشته بود و الان دیگه میشد گفت تقریبا شب شده بود. اوایل تمرین، مرگ گل های زیادی می کاشت. مثلا اسنیچ از لا به لای سوراخ های رداش در میرفت یا کوافل چند باری خورد تو چشم و چالش و فکش رو از جا درآورد تا ملت مجبور باشن روی زمین دنبالش بگردن قبل از اینکه امپر بچسبونه و هوس کنه جون کسی رو قبضه کنه. یکی دوبارم اسنیچ رفت لا به لای دنده هاش و همونجا گیر کرد تا با بدبختی بتونن خارجش کنن. معلوم نبود این اسکلت بوقی بی خاصیت رو کی اینجوری طراحی کرده که عرضه یه کار ساده رو هم نداره. هرچند هیچکدومشون از ترس اینکه دوباره سر از دنیای مردگان در بیارن جیکشون در نیومد. تا اینکه بالاخره مرگ تونست اسنیچ رو با دستای سرد و استخونیش بگیره و به سبک مرگ واری از خودش تقدیر و تشکر به عمل بیاره.:
-هورا.
-کوییدیچ بازی شدی واسه خودتا.
گیدیون که حسودیش شده بود، اون وسط حس ضد حالش اومد و وسط شادی بقیه پرید:
-به یه بار نیست که. بازم باید تمرین کنه. به نظرم خیلی جا واسه پیشرفت داره.
بقیه:
اما مرگ بیدی نبود که با این حرف ها به خودش بلرزه. کلا مرگ بود و تو کل دوران فعالیتش از این بچه پرروها زیاد دیده بود.
-گیدیون درست میگه...
گیدیون با افتخار سینه جلو داد که مرگ ادامه داد:
-باید بیشتر تمرین کنم ولی در قبال تعلق گرفتن روحت به من!.
-روح ما رو زخم کردی تو. نمیخواد تمرین کنی.
سپس ناراحت رفت داخل چادر و در گوشه ای فحش کشان به هرچی جسم و روح بود، شروع کرد به برق انداختن جاروی مسابقش. مدت زمانی گذشت و اعضای تیم اراذل دور هم جمع شدن تا یه چیزی بزنن تو رگ و فیض ببرن. مرگ که اساسا چیزی نمیخورد، جلوی چادر نشسته بود و اسنیچ به دست، به آسمان شب نگاه میکرد. در همین حین، آرتور و بقیه اعضای تیم، به آلبوس خسته و زخمی نگاه میکردند.
-این وضع همینجوری ادامه پیدا نمیکنه. نمیتونیم تا آخر عمرمون همینجا نگهش داریم. بالاخره همه متوجه میشن که چه بلایی سرش آوردیم.
-پس میگی چیکارش کنیم؟
-آزادش کنیم بره. نگه داشتنش فقط باعث میشه نتونیم روی مسابقه تمرکز کنیم و فکرمون رو هی درگیرش کنیم.
-فرزندانم. میتونید روی من حساب کنید. من هیچ حرفی به هیچکسی نمیزنم که چه خطایی انجام دادید. شما همیشه فرزندان روشنایی بودید و قلب پاکی دارید. میدونم که تصمیم اشتباهی نمیگیرید.
گیدیون از جاش بلند شد و به سمت آلبوس رفت. دست ها و پاهاش رو باز کرد و زیر بغلش رو گرفت و کمکش کرد تا از چادر بیرون بره.
-متاسفانه باید بگم که این مسیر رو باید خودت تنهایی بری.
-نمیتونیم بیرون تنها بفرستیمش.
-نه آستریکس. نیازی به کمک نیست فرزندم. خودم این مسیر رو میرم. روی مسابقه تمرکز کنید. فردا توی زمین میبینمتون. موفق باشید و مراقب.
عمو قناد که اشکش دم مشکش بود، زرتی زد زیر گریه و درحالیکه برای دامبلدور دست تکون می داد، رفتن دامبلدور را تماشا کرد. دامبلدور از چادر دور شد و به سمت جنگل های تاریک کریم آباد، تلپورت کرد. مدتی از رفتنش گذشت که یه دفعه گیدیون هولی شت گویان به آرتور خیره شد:
-چی شده گیدیون؟
-چوب دستیش رو یادش رفت ببره. یعنی یادمون رفت چوب دستیش رو بهش بدیم.
-باید بریم دنبالش. حتما به کمک نیاز داره.
-نه اون از پس خودش بر میاد. حتی بدون چوب دستی هم میتونه یه کارایی کنه.
کمی دورتر-لا به لای درختان جنگل دامبلدور نفس زنان در حالی که راه رو گم کرده بود، بدون چوبدستی به دنبال سرپناه میگشت. تاریک بود و سرد. هوا ابری بود و کم کم بارون میگرفت. زوزه گرگینه ها به گوش میرسید و جیغ ارواح سرگردان جنگل. درحالی که تعدادی شاخه بوته های تمشک لا به لای ریش های سفیدش گیر کرده بود که موقع حرکت، با سر رفته بود توشون و ردای خاکستری اش گِلی شده بود، بی دفاع و خسته، کنده درخت بزرگی رو پیدا کرد که سوراخی بزرگ وسطش ایجاد شده بود. بارون شروع به باریدن کرده بود. به سرعت وارد کنده شد و همونجا دراز کشید.
آنسوی کریم آباد-چادر تیم ترنسیلوانیا اعضای تیم ترنسیلوانیا، دست زیر چانه، در حالی که ذهنشان درگیر هم تیمیشان بود که چند روزی ناپدید شده بود، داخل چادرشون نشسته بودن و دنبال راه چاره بودن. سولی راه میرفت و دست به لبه کلاهش شده بود تا شاید اون کمکی بهش بکنه. اساسا سو لی هیچوقت قبول نداشت که از کلاه های پاره و جرواجر بوقی کاری بر نمیاد. کلا سو لی معتقدی بود. به هر حال مسئله خیلی مهم بود. فردا روز مسابقه بود و نمیدونستن که چجوری جای خالی هم تیمیشون رو پر کنن. گابریل از جاش بلند شد:
-چطوری ناپدید شده؟ اینطوری نمیشه. باید یه جایگزین پیدا کنیم براش.
-نمیشه گابریل. فردا روز مسابقس و ما نمیتونیم بازیکنی رو جا به جا کنیم.
-پس باید چیکار کنیم؟
-تا فردا صبر میکنیم. اگر پیداش نشد مجبوریم با همین ترکیب بریم داخل زمین.
تیم ترنسیلوانیا، ناامید از پیدا شدن دامبلدور، به استراحت پرداختن تا فردا برای مسابقه مشکل دومی نداشته باشن .
فردا- روز مسابقه روز مهمی بود. مخصوصا برای تیمی که از مرگ برگشته بود. هوا خوب و آفتابی بود و آسمون می درخشید. همه چیز عالی بود.
اعضای دو تیم ترنسیلوانیا و اراذل و اوباش گریف، همزمان چادرهاشون رو ترک کردن تا روانه ورزشگاه چیژکشان بشن. طرفای ظهر بود و از سر و صدای همهمه واری که به گوش می رسید، اینطور بر می اومد که ورزشگاه داره پر میشه. حالا آفتاب جوری میتابید که انگار ارث پدرشو طلب داشت از ملت. در واقع توی کریم آباد آب و هوای ثابتی وجود نداشت. گاهی روز هاش گرم بود و شب هاش به سردی دستان مرگ و گاهی برعکس. شب هایی با باد های پرحرارت و روزهایی سرد که انگار بابانوئل همون اطراف داره یه قل دو قل بازی میکنه. کلا معلوم نبود آب و هواش، چه مرگی داشت.
تعدادی از دست فروشان، داشتن بین تماشاگران بستنی دوقلوی یخمکی کریم آبادی و ساندویچ سرد بی روح تاریخ مصرف گذشته پخش میکردن و سر تماشاگران رو تا قبل از شروع بازی، به خوردن و پر کردن شکمشون گرم میکردن.
چند دقیقه مانده به بازی-رختکن دو تیم حال و هوای رختکن تیم اراذل که در حال مرور استراتژی و تاکتیک های بازی بودن مضطرب بود. هرچی نباشه این اولین بازیشون بعد از مدت ها بود. ولی در سمت دیگه زمین حال و هوای تیم ترنسیلوانیا غیرقابل توصیف بود. دیگه مرحله اضطراب و استرس رو رد کرده بودن. درحالیکه با بی قراری دور تا دور رختکن راه می رفتن و به هم تنه می زدن هنوز نگاهشون به در ورودی رختکن بود و در انتظار هم تیمیشون بودن. تو همین فازا بودن که یهو در رختکن باز شد و یه پیرمرد سر تا پا گِلی و قهوه ای وارد شد و مثل فرانکشتاین، سایه عظیمی انداخت روی اعضای تیم ترنسیلوانیا که از ترس به خودشون ترسیده بودن. همگی ماتشون برده بود که ناگهان کلاه سو به حرف اومد و فریاد سر نهاد که "آلبووووس" و ناگهان همگی به شادی روی آوردند و شیلنگ آتشنشانی توی صورت دامبلدور فوران نمود و از پیرمرد قهوه ای به پیرمرد سفید روی گوگولی سابق تبدیل گشت.
سو که تا به حال انقدر از دیدن دامبلدور خوشحال نشده بود، در پوست خودش نمیگنجید و به سمت وی هجوم برد که تا الان کجا بودی و تعریف کن چرا نبودی. دامبلدور که وقت رو مناسب نمیدید، لباس خودش رو چلوند و با همون نگاه همیشگی اش رو کرد به تیم ترنسیلوانیا و سخن نمود:
-متاسفانه درگیر یه مسئله ی بسیار مهم شده بودم و مجبور شدم بدون اینکه بهتون خبر بدم از پیشتون برم. ولی به نظرم الان، فرصت مناسبی برای بیان این مطلب نیست. بهتره ذهنمون رو روی مسابقه بگذاریم. چیزی نمونده تا شروع بشه.
دقایقی دیگر در زمین بازی آندریا سری تکون داد و طی یک حرکت هماهنگ، بچه های تیمشون سوار بر جارو هاشون شدن. ورزشگاه در سکوت مطلق به سر می برد. همه منتظر شروع بازی بودن. دو تیم، توی دو صف مجزا، به ترتیب پشت هم ایستاده بودن و کسی حرف نمیزد.
عاقبت این صبر کشنده و کشدار که فقط داشت وقت تلف میکرد، به سر اومد. درهای ورزشگاه باز شد تا دو تیم وارد زمین بشن. صدای هلهله و هیاهو سرتاسر ورزشگاه رو پر کرد. بازیکنان وسط تشویق و کف زدن تماشاگران، همگی توی جایگاه خودشون ایستادن. صدای تماشاگران انقدر بلند بود که خداروشکر دیگه کسی نمی تونست صدای فریاد ها و کُری خوندن های ناپلئون رو بشنوه. داور، کوافل به دست، وسط دو تیم قرار گرفت. عمو قناد در پوست خود نمیگنجید و از این حلقه به اون حلقه شیرجه میزد. پاندا روی جاروی خودش لم داده بود و خسته تر از هر دفعه به کوافل نگاه میکرد.
آلبوس و مرگ بر روی جاروهای خودشون نشسته بودن و به اسنیچ آزاد شده نگاه میکردن که دور تا دور سرشون میچرخید و از لا به لای درز های شنل سیاه مرگ عبور میکرد و جستجوگران رو گیج میکرد. اگر اسنیچ جون داشت که بشه گرفتش، باید از طرز نگاه مرگ، خودش جونش رو تقدیم میکرد. هرچند مرگ اسکلتی بود که چشم نداشت و در نتیجه نمیشد گفت طرز نگاهش به اسنیچ چی بود. همون لحظه داور سوت رو توی دهانش گذاشت و شروع مسابقه رو اعلام کرد. همزمان با زدن سوت، کوافل رو به بالا پرتاب کرد و دو تیم مثل قوم مغول ریختن رو سر هم و سعی کردن کوافل رو از دست هم بگیرن. صدای جیغ و فریاد کر کننده تماشاگرا بدرقه راهشون شد..
هنوز زمانی از بازی نگذشته بود که امتیاز اول رو تیم ترنسیلوانیا گرفت. با همه جنب و جوشی که عموقناد داشت، بازم نتونسته بود توپ رو بگیره. فنریر، داور بازی، بین بازیکنا چرخ میزد و حواسش به همه بود که مبادا خطایی کنن. ابیگل هم از دور به بازی نظارت داشت.
بازیکنان دو تیم بر سر گرفتن کوافل و امتیاز برای تیمشون، با چنگ و دندون مبارزه میکردن. بازی کم کم به اوج خودش رسید و یکی در میان، تیم اراذل و ترنسیلوانیا به امتیاز میرسیدن. در طرف دیگه، گزارشگر بازی، یوآن آبرکرومبی، تار صوتی پاره میکرد و با شور و اشتیاق، بازی رو گزارش میکرد:
-حالا آرتور رو داریم. کاپیتان تیم اراذل و اوباش که با سرعت هرچه تمام تر داره وسط میدون جلون میده. از پدر یه تیم موقرمز کوییدیچی کمتر از این بر نمیاد طبیعتا. هرچند آرتور تا حالا هیچ تمایلی نشون نداده که به ما بگه تو این مدت تیمش کجا بوده و چیکار میکرده....
کمی بالاتر- جایی میان زمین و آسمان در میان هیجان بازی، تشویق های هواداران و فریاد کاپیتان ها، ناگهان شیطنت آندریا گل کرد تا اسنیچ رو نصیب تیم ترنسیلوانیا کنه. دامبلدور که قول داده بود چیزی نگه، تو زمانی که داشتن میرفتن تو زمین، سر تا پیاز ماجرا رو برای هم تیمی هاش گفت و اینکه یه تنه با همه شون مبارزه کرده و بدون چوب دستی دخل همه شون رو آورده. اونا هم نامردی نکردن و یه گله نینجاهای مسلح فرستادن دنبالش داخل جنگل و دامبلدور اونارو هم زده. اون کسی هم که از ترس تمام شب رو توی تنه درخت خوابیده بود، همه ش نویسنده بوده.
در نتیجه، وسط هیاهو و کتک کاری دو تیم، آندریا که قصد انتقام گیریش گل کرده بود، از لا به لای جمعیت عربده کش، خودش رو به مرگ نزدیک کرد. اول قصد کرد مرگ رو هدف قرار بده ولی با فکر اینکه بعدا ممکنه شر بشه و نتونه بپیچونه منصرف شد. ولی وقتی نگاهش به اون جاروی عتیقه افتاد که مرگ روش سوار بود فکر دیگه ای به سرش زد.
-بذار ببینیم یه مرگ بدون جارو چه کاری ازش برمیاد.
آندریا چوبدستیش رو که قاچاقی آورده بود درآورد و بلاجر رو که میرفت طرف سولی، منحرف کرد به سمت جاروی مرگ و بوم!
بلاجر به جاروی مرگ برخورد کرد و منهدم شد. از شدت ضربه کل ورزشگاه در سکوت فرو رفت و همه توجه ها به سمت مرگ معطوف شد. اما یه مشکلی وجود داشت. همه با حیرت به مرگ خیره شدن که مرگ هنوز روی هوا معلق بود. ناسلامتی طرف مرگ بود. به اندازه تاریخ بشریت جون گرفته بود و اگر نمی تونست خودش رو، روی هوا معلق نگه داره، به درد لای جرز دیوار میخورد. تو اون لحظه هم اگرچه صورت مرگ هیچ احساسی رو نشون نمیداد ولی به نظر می رسید کار آندریا حسابی اون رو عصبی کرده بود.
دست در جیب رداش کرد و یه لیست بلند بالا با یه قلم پر درآورد. بعد بی توجه به اسنیچ راهش رو کج کرد و دنبال آندریا گذاشت تا با گرفتن روحش، تلافی کاری که آندریا باهاش کرده رو سرش در بیاره. هیاهو و کتک کاری وسط کوییدیچ کم بود، موش و گربه بازی مرگ و آندریا هم بهش اضافه شد.
-و حالا مرگ رو میبینیم که گویا وظیفه ش رو فراموش کرده و عوض اینکه بذاره داور به تخلف رسیدگی کنه شخصا میخواد این کار رو بکنه...اون لیسته چیه دستش؟
آلبوس که این وسط، فرصت رو مناسب دیده بود، با سرعت به سمت اسنیچ میرفت. حالا صدای تماشاگران آنقدری بلند بود که حتی توی اون فاصله ای که دامبلدور از زمین قرار گرفته بود، باز هم به گوش میرسید. اسنیچ جایی اون گوشه موشه ها داشت برای خودش می چرخید و دامبلدور باهاش فاصله ای نداشت. چیزی نمونده بود که به بازی خاتمه بده و اسنیچ رو نصیب تیم ترنسیلوانیا کنه که ناگهان توی اون هوای آفتابی، صاعقه بزرگی زده شد و تمام ورزشگاه در سکوت فرو رفت. آسمان کم کم ابری شد و رو به سرخی رفت. ابرهای تیره آسمان رو پوشوندن و تیرگی بر همه جا چیره شد. تمام ورزشگاه ترسیده بودن ولی واکنشی نشون نمیدادن و منتظر بودن تا اتفاقی رخ بده. در همین لحظه یکی از حلقه های زمین کوییدیچ که مورد اصابت صاعقه قرار گرفته بود، شکست و به سمت بازیکنان خم شد و روی زمین افتاد. صدای جیغ و داد ورزشگاه رو پر کرد. وسط اون بلبشو که ملت جیغ کشان سعی میکردن یه جای امن پیدا کنن تا از بارندگی احتمالی نجات پیدا کنن، مرگ بدون حرکت ایستاده بود و به آسمان نگاه می کرد. چیزی که میدید رو باور نمیکرد. هنوز زمانش نرسیده بود ولی داشت رخ میداد.
فلش بک ادوارد بالاخره از خواب بیدار شده بود.کش و قوسی به خودش داد و دهن دره ای کرد. کمی دورتر بقیه رو سر کارشون دید ولی از دوستاش خبری نبود. درحالیکه باز خمیازه میکشید، رفت به سمت دروازه های هادس که کمی جلوتر بود. همون حدود ها چشمش به ظرفهای غذای آشنایی روی زمین افتاد که پر از کشک بادمجان و سیر بودن، ولی از زمان ناهار گذشته بود. نگاهی به اطرافش انداخت. کماکان هیچ خبری، نه از آرتور بود، نه آستریکس و نه ناپلئون و پاندا و عمو قناد. شنل سیاهش رو به عادت همیشه روی سرش کشید و بیشتر دنبال هم تیمی هاش گشت. ولی چیزی دستگیرش نشد و برگشت سر خونه اول. دوباره نگاهی روی زمین انداخت. ظرف های غذا و شیشه خون خالی آستریکس روی زمین رها بودن. اطرافشون چندتا جای پا به چشم میخورد که تا رودخونه ادامه داشتن. نکنه دوستاش تو رودخونه غرق شده بودن؟ قلب ادوارد که مدت ها بود از حرکت ایستاده بود با نگرانی مرگ واری دوباره به تپش افتاد. راهش رو کج کرد به طرف دروازه تا از نگهبان های اونجا بپرسه چه اتفاقی برای رفیقاش افتاده. اما تا چشم نگهبان ها بهش افتاد جلوش تا کمر خم شدن.
- جناب مرگ...کجا تشریف داشتین؟ ارباب هادس دنبالتون میگشتن.
ادوارد دهنش باز موند. گرچه هنوز هم متوجه نشده بود که رفقاش تو اون تاریکی مرگ رو با اون اشتباه گرفتن و فلنگ رو بستن. ولی نگهبان ها با اون شنل سیاه و دست های قیچی شکلش، اون رو جای مرگ گرفته بودن و بهش اجازه صحبت ندادن. چون اساسا توقع هم نداشتن مرگ حرف بزنه. مرگ موجود آروم و کم حرفی بود. درحالیکه زیربغلش رو گرفته بودن و به زور با خودشون میکشیدن از بین دروازه عبور کردن. دروازه با صدای بلندی پشت سرشون بسته شد..
ورزشگاه چیژکشان-زمان حال آلبوس که برای دور ماندن از برخورد صاعقه بهش، به ورزشگاه برگشته بود، در کنار مرگ ایستاد. تنها شانسی که آورده بود این بود که وسط اون بلبشو، اسنیچ وسط ریشش گیر کرده بود. حالا تیمش برنده محسوب میشد. لبخندی زد و خودشو جلوی مرگ رسوند.
-پسرم به چی نگاه میکنی؟منتظری اسنیچ رو رفقات به دستت برسونن؟ مگه اصولا اونا زیرزمین نیستن؟
مرگ بدون اینکه جوابی بده کماکان داشت به آسمون نگاه میکرد.
-دیگه لازم نیست تو آسمون دنبال اسنیچ بگردی ایناهاش!
دامبلدور قهرمانانه اسنیچ رو بالا آورد و تو مشتش نگه داشت تا همه ببینن. اما برخلاف انتظار ورزشگاه از صدای تماشاگرا منفجر نشد. کسی حتی براش سوت هم نزد.
-امروز اینجا چه اتفاقی افتاده؟
مرگ که می دید این بابا خیلی کج فهم تر از این حرفاست، بالاخره رضایت داد با اون چشم های تهیش نگاهش کنه.
-اگر می دونستی که چه اتفاقی قراره بیافته این شادی ابلهانه ات رو فراموش میکردی ای انسان فانی!
بعد بدون اینکه اجازه بده دامبلدور چیزی بگه دوباره به آسمان نگاه کرد.
-این وظیفه من بود. ولی به نظر می رسه فعلا شخص دیگه ای رو جای من پیدا کردن.
جانم؟.
-هیچکس زنده نخواهد ماند. ارواح شما متعلق به صاحب این قدرت است. هیچ راه فراری نیست. به زودی تمام دنیای زندگان از بین خواهد رفت.
-چی میگی مرتیکه؟چرا چرت میگی؟
-من جنسیت ندارم ای نادان. چطور با این همه سن و سال متوجه نمیشی؟ قیامت اعلام شده و به زودی کل دنیای شما را در هم خواهد پیچید.
دامبلدور فرصت نکرد چیزی بگه. حتی فرصت نکرد جیغ بزنه. همونطور که هیچکس دیگه ای تو ورزشگاه فرصتش رو به دست نیاورد. در یک لحظه زمین و زمان به هم پیچید. زمین شکاف برداشت و ورزشگاه تو کسری از ثانیه به خَس و خاشاک تبدیل شد و تمام کسانی که داخل ورزشگاه بودن، به جز خود مرگ، درحالیکه جیغ میکشیدن به طبقات پایین تر زمین سقوط کردن و دنیای مردگان رو از چیزی که بود شلوغ تر کردن. ولی باز هم این مرگ بود که ایستاده بود و نگاه می کرد. اطراف ورزشگاه سالم مونده بود و فقط چیژکشان و افراد درون ورزشگاه بودن که از بین رفته بودن. چیزی که باعث حیرت مرگ شده بود، همین موضوع بود. این دیگه چه مدل قیامتی بود؟ قیامت جزئی؟ قیامت چیژکشانی؟ مرگ، کله ی بی موش رو خاروند. ولی چون چیزی دستگیرش نبود، ویژی شیرجه زد توی زمین تا بره از خود هادس بپرسه. در هر صورت دیگه دنیای زنده ها براش جذابیتی نداشت و وقت برگشتن به کار بود.
همون لحظه-دنیای مردگان بچه های دو تیم ترنس و اراذل، در تلاش و تقلا بودن تا دوباره سرپا بشن و از اون وضعیت ناموسی طور خودشون رو نجات بدن. آرتور اولین کسی بود که موفق شد پای دامبلدور رو از حلقش دربیاره. درحالیکه دستش رو از تو چشم آندریا میکشید بیرون، به آستر و عمو قناد کمک کرد بلند شن. گیدیون درحالی که سرش رو می مالید سرجاش نشست.
-یه دفعه چی شد؟
ناپلئون اولین کسی بود که متوجه ماجرا شده بود. اون ها دوباره سر از دنیای مردگان درآورده بودن. ولی فرصتی برای فغان و آه و ناله نبود. کمی جلوتر از جایی که اونا قرار داشتن، شخصی که ردای سیاهی به تن داشت ایستاده بود. زیر شنل سیاه شناختنش کار ساده ای نبود ولی صداش بسیار آشنا بود.
-رفقا...خوشحالم همه تون حالتون خوبه. خیلی نگرانتون شده بودم. فکر کردم توی رودخونه غرق شدین.
نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
