مرگخواران منتظر بودند و سر اینکه چه کسی روی کدام صندلی قطار بنشیند صحبت میکردند. تنها کسی که در این بحث شرکت نداشت رز ویزلی بود که با چشمانی خیره به باجه ی بلیط فروشی نگاه میکرد. پس از مدتی سکوتش را شکست و رو به دیگران گفت:

- بچه ها... یه مشکلی اینجاست... من روفوسو نمیبینم.... اونم ناپدید شده..
- یعنی کجا میتونه باشه؟

داخل تونل
صدای جیغ مردی که در یکی از صندلی های قطار نشسته بود داخل تونل طویل به گوش می رسید.
- ای مانتیکور پدر سوخته.... آنتونین رو خوردی پدر پدر سوخته؟ بدهم پدر پدر پدرسوخته ت رو در بیارن؟ مو ها ها ها..

روفوس از شدت ذوق و هیجان فراموش کرده بود که آلودگی سوتی باعث بیماری های مختلف شده و به دیگران آسیب میزند و از رفتار های غیر بهداشتی و ناسالم پر خطر است. اما چیزی که در افکار او میگذشت چیز دیگری بود. او با پیدا کردن نجینی میتوانست یکی از مرگخواران بلند مرتبه و خوف ارباب شود. در همین لحظه هایی که روفوس در افکار شیرینش غرق بود جنب و جوشی را در پشت سرش احساس کرد. یک باسیلیسک بزرگ با چشمانی زرد رنگ و درشت به او خیره شده بود. همین که روفوس جیغی با آوای پدر سوخته زد و چشمانش را بست، رز عروسک باسیلیسک را انداخت و به مرگخواران اشاره کرد که به دنبال او بروند. ایوان هم با زدن قلم پایش به روفوس او را متوجه نحوه ی انتقام انها کرد و راه انداختش.آخرین کلمه ای که قبل از ناپدید شدن مرگخواران در تاریکی در دور دست شنیده شد صدای فس فسی بود که از جهت مخالف آنها به گوش می رسید. لرد سیاه و نجینی دور گردنش آنجا ایستاده بودند و با صدایی هیس هیس میخندیند. غافل از اینکه همین الان باسیلیسکی واقعی پشت سرشان می خزد و استخوان های لودو - محافظ انان- را با صدای قرچ قروچ میجود.

آنتونین قصد مخالفت داشت ولی با تحریکات مرگخواران و شنیدن جمله هایی از قبیل "فکرشو بکن مافلدا وقتی بشنوه همچین کار شجاعانه ای انجام دادی چطوری عاشقت میشه" چوب دستیش را در دست گرفت و قدم به داخل تونل وحشت گذاشت...
همینطور که پیش میرفت فضای تونل تاریک و تاریکتر میشد.
-نجینی؟عزیزم؟فرزند برومند ارباب؟...نجینی؟شلنگ؟دراز؟اسپاگتی؟بیا عزیزم...بیا...پیش پیش پیش...

طولی نکشید که چشمان آنتونین کمی به تاریکی عادت کرد.ولی با وجود این هنوز قادر نبود مانتیکوری را که در چند قدمیش خوابیده بود ببیند...


بیرون تونل:

یک ساعت بعد از رفتن آنتونین...


ایوان نگاهی به ساعتش انداخت و با خوشحالی سرگرم گردگیری منوی مدیریت آنتونین شد.
-به به...چقدرم خوش دسته...فکر نمیکنم دیگه برگرده.یا طعمه نجینی شده یا اون تو یه شغلی براش دست و پا کردن...قیافشم برای تونل وحشت کاملا مناسب بود.

رز با نگرانی پرسید:
-بچه ها....خبری ازش نشد.خیال ندارین کاری بکنین؟

بلاتریکس که با خونسردی سرگرم اجرای جادوی وز مضاعف روی موهایش بود با بی تفاوتی جواب داد:
-نه!اگه زنده باشه که برمیگرده...اگه مرده باشه هم...چه بهتر!فقط مشکل ما نجینیه که باید پیداش کنیم.میدونین که ارباب بدون نجینی خوابش نمیبره.

رز با عصبانیت از روی چمنها بلند شد.
-آنتونین الان توی تونل تک و تنهاس.ما نمیتونیم این کارو باهاش بکنیم.من میرم اون تو.باید پیداش کنیم!

با موافقت لینی و لونا و به تبع آنها روفوس و روونا تعداد مرگخواران شجاعی که داوطلب نجات دادن آنتونین بودند بیشتر شد.سرانجام ایوان و بلا هم با نارضایتی موافقت خود را اعلام کردند.
ایوان در حالیکه قطره ای اشک از گوشه چشمش میدرخشید به منوی مدیریت آنتونین خیره شد و با آن خداحافظی کرد.

رز چند سکه به روفوس داد.
-ما با هم میریم تو...با قطار...برو برامون بلیط بگیر.فقط یادت باشه برای ایوان نیم بها بگیری، چون اسکلته...برای موهای بلا هم بلیط جداگانه بگیر.زود باش.

فلش بک

روفوس نجینی به دست از اتاق لرد خارج شد! لرد نیشخند شیطانی زد و با خود گفت: وقتشه یک درس اساسی به اینا بدم تا بفهمن مرگخوار بودن با عشق و حال و اینا نمیشه! سالی یه بار یه مشنگ میکشن اسمشو گذاشتن ماموریت!
سپس لرد سرش را به سمت لودو که با بقیه همراه نشده بود کرد و گفت: آفرین مرگخوار وفادارم! تو هم با من بیا، باید نزاری کسی نقشه ارباب رو خراب کنه. هر کی وارد تونل شد بیهوشش کن تا من نجینیو برسونم خونه ریدل!

لرد و لودو سه سوته آپارات کردند و خود را به پارک جادوگران رساندند. همان موقع لرد از دور مرگخوارانش را دید که مثل یک مشت مشنگ مشغول تاب سواری و این کارها بودند.
لرد به آرامی خودش را به تونل وحشت رساند و داخل رفت و سپس شروع کرد به فش فش هاییی به این مضمون: نجینی من، عسلم، گومبولی بابا! بیا این جا...

پایان فلش بک

مرگخوار ها جلوی تونل وحشت جمع شده بودند و به جای لیس زدن به بستنی ها و پشمک های آب شده شان داشتن پالام پیلیم می آوردند تا تایین کنند چه کسی معین کند چه کار کنند.
- اصلا چرا پالام پولوم؟ نا سلامتی ما جادوگریم! من چوبدستیمو میچرخونم نوکش به سمت هر کی افتاد همن تعیین میکنه!

بلاتریکس چوبدستی اش را چرخاند و وقتی پس از چرخش کوتاهی روی خودش ماند گفت: من انتخاب میکنم! یکیمون میره و اون کسی نیست جز آنتونین!
- من؟

روفوس با قیافه ای غمناک روی پنجه ی پاهایش سرک کشید و داخل تونل را نگاه کرد. هیچ چیز پیدا نبود. تاریکی محض. روفوس پایین آمد و گفت:
- خب بچه ها من لردو راضی کردم که بیایم اینجا حالا شما برین نجینی رو بیارین. کی میره؟

آنتونین:
رز:
اسکورپیوس: :no:
ایوان:
سبیل:
لونا:
آگوستوس:

روفوس نا امیدانه به دوستانش نگاه کرد و آنها را از نظر گذراند. خوب میدانست که اگر نجینی گم شود لرد او را مقصر میداند. به همین دلیل آهی کشید و راهی دهانه ی تونل شد.

سه ساعت بعد
مرگخواران همچنان منتظر بودند. تا اینکه رز گفت:
- بچه ها بهتره بریم ببینیم چی شده. همه با هم میریم تنهایی خطرناکه...

- نه رز من موافق نیستم.*******
- منم. دختره ی*******
- خودتونید! من با رز موافقم.

و به این ترتیب بود که تفرقه بین مرگخواران آغاز شد.

سوژه جدید:

- لرد لرد لرد خواهش میکنـــــم!

- چند بار بگم نه روفوس؟ یه بار دیگه خواهش کنی میدم بندازنت تو طویله تسترالا! دهه!

- لرد لرد لرد ما این همه برای شما ماموریتای خفن و خوفناک میریم و حاضریم جونتونو نجات بدیم چرا نمیذارید واسه استراحت همگی با هم بریم شهربازی ویزاردلند؟ لرد لرد لرد؟؟

- آه ... باشه باشه برید! به جای من نجینی رو ببرید! یه لرد هیچوقت برای خوش گذرونی سوار چزخ و فلک نمیشه!

- وااای لرد خیلی سپاسگذارم!

روفوس در حالی که نجینی را با خود میکشید تعظیم کنان از اتاق لرد خارج شد تا لرد به ادامه ی خواب ظهرش برسد.

به محض ورود روفوس مرگخواران روی سرش ریختند و از جواب لرد پرس و جو میکردند.

بلاخره روفوس گفت: لرد اجازه داد ما بریم و خوش بگذرونیم!

مرگخواران با سر و صدای زیادی از خوشحالی به سمت شهربازی ویزاردلند راه افتادند.

شهربازی ویزاردلند:

شهربازی پر بود از جادوگران شادی که به بهانه ی بچه هایشان سوار وسایل های جادویی و ماگلی میشدند و همراه با آنها جیغ و فریاد میزدند و از خوراکی های خوشمزه لذت میبردند.

لینی در حالی که پشمک را درون دهانش میچپاند به جایی اشاره کرد و جیغ کر کننده ای زد و گفت:

- بیاین بریم ترن هوایی!

ولی رز با اون مخالفت کرد و با جیغی بلند تر گفت: نه باید چرخ و فلک بریم!

ناگهان نجینی از شر دست های روفوس خود را خلاص کرد و فس فس کنان به سمت تونل وحشت رفت.

- همم...کی حاضره بره با نجینی تو تونل وحشت؟

مرگخواران:

همه میدانستند که تونل وحشت جادوگری ماندد قطار وحشت ماگل ها بیخود و مسخره نبود، از این رو هیچکس حاضر نبود وارد آن بشود! اما نجینی مشتاقانه به سمت تونل سیاه فس فس میکرد.

آنتونین پیشنهاد داد: چطوره تنهایی بفرستیمش تو تونل؟ هوم؟

بقیه موافقت کردند و نجینی را به داخل تونل سیاه فرستادند.

چند دقیقه بعد:

جادوگران از آنور تونل با چهره هایی وحشتزده بیرون میآمدند و بعضی ها هم غش میکردند اما هنوز اثری از نجینی نبود ...

یک ساعت بعد:

-

آستوریا: بچه ها؟ نجینی نیست! اون از تو تونل نمیاد بیرون! حالا جواب لردو چی بدیم؟

ولدی:چیه؟چیزی شده؟چرا ساکتی؟دوست داری من نباشم تا کنارت باشه کی؟

همه مرگخوارا برای پاچه خواری دست زدند.
ولدمورت که به خودش افتخار میکرد فریاد زد:زودتر تمریناتو شروع کنید من با نجینی میرم رلکسیشن
سپس از تالار خارج شد و در را کوفت!!
آگوستوس صدایش را ته گلویش انداخت و گفت:همونطور که میگفتم،من سرگروه میشم چون از همه لایق تر...بزرگتر...باهوش تر...صندل تر...پر انرژی تر...خواب آلود تر..مهربون تر..خشن تر..هستم.

بقیه مرگخوارها گیج و منگ به دنبال معنی کلمه ی <<صندل>> میگشتند
خلاصه بعد از کلی جنگ و جدل،آگوستوس پیروز شد و لبخندی رضایت مندانه زد.(اینجوری )
سپس گفت:آنتونین اون شیپور بوقی تو بیار.ایوان فلوت و لیلی توهم طبل بیار.اهم...اهم....منم میخونم:

منو این ،این منو این ، منو منو این
با همدیگه خوشبختیم

ما شادیمو،شادیو ذاتی داریم
چرا همه شاکین ماها پارتی داریم
همسایمون ، با اینکه طرفداره
مردتیکه میگه به پلیس خبر داده
صدا آژیر میاد باش آشنایی که !!
کوچه رو دید زدم همه جاش تاریکه
فقط میچرخه چراغه نارنجیه !!
آخ جوووووون اینکه ماشینه آشقالیییییه
منو این ،این منو این ، منو منو این
منو این ،این منو این ، منو منو این
منو این ،این منو این ، منو منو این
با همدیگه خوشبختیم

منو این ، عینهو درو تخته ایم
آره به هیچکی نمیخاییم سر نخ بدیم .
که کجا میریمو ، کجا میأییم ؟!
بخوایی راستشو فقط به ? جأ میأییم ...
اولی‌ شیطونی ، دومی‌ مهمونی‌ !
توی دودُ دما ، انگار توی مه‌ بودی !
از همتون ، میخوام اینو محکم بگید
که منو این ، اینو من ، مکملیم
.........

آنسوی ماجرا محفلی ها:

دامبل در حالی که داشت گروه رو تشویق میکرد گفت:عالیه! عالیه! براوو ..مظمئنم که ما اول میشیم

هری و رون و هرمیون شروع کردن به رقصیدن وسط تالار !
دامبل ادامه داد:واقعا از این که میبینم شماها شور و شوق دارین خوشحالم.حال بیاید با هم به درگاه مرلین دعا کنیم که مارو تو این مسابقه پیروز کنه:دی

...

جلسه تموم شده بود و لرد رفته بود. ایوان در حالی که نیش خند می زد
گفت: خب مرگخواران گوش کنید. من سرگروه گروه موسیقی خواهم بود. این دستور لرد سیاه هست.


اگوستوس گفت: لرد به تو کی اینو گفت؟


_بعد از جلسه.

_ولی تو که بعد از جلسه دوان دوان رفتی دستشویی!

_خب که چی؟ الان نیم ساعت ازش می گذره.

_ولی تو که هر وقت می ری دستشویی، یه قرن طول می کشه بیایی.

و یک نگاه به مرگخواران حاضر در سالن انداخت و ادامه داد: مگه نه؟


مرگخواران:

ایوان که کم آورده بود گفت: اگر هم لرد نگفته دلیل نمیشه که من سرگروه نشم.

آنتونین در حالی که آدامس می جوید گفت: چرا تو؟ همه می دنن که من لایق ترین مرگخوارم و حتی بعضی ها به من می گن خونخوار.

ایوان: این بعضی ها کیا باشن؟

آنتونین:

اگستوس که چند ثانیه بود حرف نزده بود و داشت می مرد گفت: خب پس من سر گروه می شم.

ایوان: برو بابا تو بچه دیروزی.

روفوس که با سیبیل هاش بازی می کرد وارد میدان شد و گفت: پدر سوخته چرا بحث می کنید اصلا من سرگروه، کی می خونه؟

آنتونین: خب من.

_چرا تو؟

_خب صدام گشنگه. می خواهید یه دهن بخونم؟

_بخون.

_وای وای وای پارمیدا من کوش؟ وای وای وای می رم از هوش.

مرگخواران:

در بین این همه سر و صدا ناگهان در باز شد و لرد سیاه وارد شد.

_ من می خونم.

مرگخواران و خونخواران:

سوژه‌ی جديد:

ولدمورت، در حالی كه روی مبل قرمز و به نظر راحتی لم داده بود و نجينی، مار محبوبش رو در آغوش گرفته بود، چشمان سرخ رنگش رو به چشمان ترسيده‌ی مرگخوارانش دوخت كه رو به روش روی زمين زانو زده بودن و از اون‌جايی كه از نگاه كردن به چشم های اربابشون می‌ترسيدن، زمين رو نگاه می‌كردن و كوچكترين حرفی رو به زبون نمی‌آوردن. تا اين‌كه بعد از چند لحظه سكوت، صدای بی‌روح ولدمورت بلند شد:
- ارباب از مرگخوارهاش خواسته ای‌ داره و اميدواره كه اون‌ها عرضه‌ی انجام دادنش رو داشته باشن، گرچه ارباب می‌دونه كه برده هايی كه دور خودش جمع كرده عرضه‌ی هيچ كاری رو ندارن...

- اين حرف رو نزنين ارباب! ما هر كاری بخواين انجام می‌ديم...

ولدمورت چوبدستی‌اش رو از جيب ردای تيره رنگش بيرون آورد و در حالی كه آه كوتاهی می‌كشيد، اون رو به طرف مرگخواری گرفت كه ولدمورت رو مخاطب خودش قرار داده بود:
- كروشيــو اينيگو! كروشيو! ديگه حرف ارباب رو قطع نكن...

- ارباب من آگوستوسم، اينيگو مدت هاست كه به آلبوس دامبلدور تغيير شناسه داده !

ولدمورت در حالی كه چشم هاش رو تنگ می‌كرد، رو به آگوستوس گفت:
- كروشيو! كروشيـــو آگوستوس! يادت باشه هيچ وقت از ارباب سوتی نگيری ! و آنتونين، تو هم تا آخر هفته برام يه عينك جفت و جور كن!

آنتونين در حالی كه تعظيم مختصری می‌كرد، با صدای بلندی گفت:
- چشم ارباب! حتما"!

ولدمورت چوبدستی‌اش رو دوباره توی جيب رداش گذاشت و در حالی كه نجينی رو نوازش می‌كرد، به حرف هاش ادامه داد:
- داشتم ماموريت شما رو براتون تشريح می‌كردم كه آگوستوس اجازه نداد...

ولدمورت چشم غره ای به آگوستوس كه صورتش قرمز شده بود رفت و به سخنانش ادامه داد:
- هفته‌ی ديگه يه مسابقات موسيقی بين گروه های مختلف توی شهربازی ويزاردلند برگزار ميشه. تا جايی كه خبر دارم محفلی ها هم دارن توی اين مسابقه شركت می‌كنن. من به هيچ وجه دوست ندارم كه از اون مخفليا با اون دامبلدور پشمك عقب بمونم و از شما می‌خوام كه توی اون مسابقه‌ی موسيقی شركت كنين و اول بشين... البته اگه بتونين!

همون موقع، محفل ققنوس:

دامبلدور، در حالی كه كلاه نوك تيزش رو روی سرش گذاشته بود و دستش رو به ريش های پرپشت پشمكی‌اش می‌كشيد، رو به گروه موسيقی محفل كه جلوش واستاده بودن گفت:
- با توجه به تمريناتی كه تو اين دو روز انجام دادين، بايد آماده باشين... آرتور گيتار می‌زنه، سيريوس می‌زنه تو كله‌ی پوك نويل تا صداش بلند بشه ، مالی با قابلمه ها و ملاقه‌اش صدا در مياره، جيمز سر موقع جيغ می‌زنه و هاگريد هم آواز می‌خونه... آماده اين؟

- بله پروفسور!

دامبلدور لبخندی زد و گفت:
- پس شروع كنين!

در همين لحظه صدای دل‌نشين و فوق العاده زيبا و غير قابل توصيف هاگريد فضا رو در بر گرفت :
- مرغ سحر ناله سر كن...

ديش ديری ديری دی دی دی...

اونگ!

بنگ بونــــــــــــگ دونگ ايـــــــنگ!

- جيـــــــــــــــــــغ !

- داغ مرا تازه تر كن...

دام ديری ری ری بوق ويری زی...

اونگ!

دانـــــــــگ ريـــــــــنگ اونـــــــــگ!

- جيــــــــــــــــــــــــغ!

آلبوس: که اینطور س کچل میخواسته به خیال خودش شما رو بکشه. باید واسشون تله بزاریم.

در همین حین

شق... ( افکت باز شدن در و برخورد آن به دیوار) .

با این صدا ناگهان لیوان چایی که در دست گرابلی تحلیلگر بود از دستش افتاد و محتویات آن بر روی میز جاری شد . بانوی بلند قامت و خوش سیما و ننه بزرگ محفلی ها قدم به کف پوش اتاق نهاد .

محفلی ها :
- روونا این موقع شب کجا بودی ؟ چرا اینقد دیر میای ؟
- ها ؟ هیچی . خوابم نمیبرد رفته بودم هواخوری !

گرابلی : اِ ... راس میگی ؟ پس تو شهربازی چیکار میکردی ؟
- چی ؟ شهربازی ؟ شهربازی چیه ؟ با کی کار داری بابا زنگ واحد 11 ماگل ها رو بزن .

در این لحظه آلبوس دامبلدور که سرش از حاشا های روونا درد گرفته بود وارد بحث شد .

-روونا ، ای فرزند روشنایی ؛ راسشو بگو کجا رفته بودی ؟ اینا می گن توی ترن که بودن تو رو دیدن که اومدی و کمکشون کردی . راستشو بگو ، ریا نمیشه ، می خوام تشویقت کنم !

- راس می گی ؟
- به جان بچه هام (!)

- خب آره ، نیمه شب بود که از خواب بیدار شدم ، یه صداهایی می اومد . از پنجره نگاه کردم دیدم گروهی محتوی گرابلی و آبرفورثو جیمز و تدی و دیدا و چند بنده مرلین دیگه که توی تاریکی مشخص نبودن دارن میدون . گفتم شاید مشکلی پیش اومده . دنبالشون رفتم دیدم دارن میرن ویزاردلند . گفتم ما هم یه حالی ببریم دیه . درسته پیر شدم مُردم ، ولی دل که دارم . نمی خواستم اینو بگم فقط کلاغ سیاهه ( نارسیسا مالفوی ) خبر آورد که گرابلی داره سعی می کنه که ظهور منو یه جوری واسه خودش توجیه کنه اما نمی تونه . ترسیدم هژ... اِ ... ینی گرابلی دچار بیماریهای روانی شه گفتم بیام .

دامبلدور که به خاطر این همه فک زدن روونا با حالت طلب کاری شکه شده بود و دهانش باز مانده بود گفت :

-ب...ب.. باشه فرزندم ، کارت عالی بود . برو بخواب . فردا می بینمت !

با رفتن روونا گرابلی که اکنون حالش به خاطر معمای حل گشته اش سر جا آمده بود شروع به صحبت کرد :

- خب این مسئله به اون صورت مهم نبود ، اما باید ببینیم با این مرگخوارا چیکار کنیم .
- گفتم که ، باید براشون تله بزاریم . اما چه تله ای ؟

ملت :

جیمز که اکنون به جمع می پیوست گفت : اجازه ؟ عمو آلبوس من میدونم باید چیکار کنیم ...

ادامه دهید ...

_ کار محفلی ها رو تموم کردید؟

بلا و رودلف :

- با شمام، چرا جواب نمیدین؟

- چیز...یعنی خب، ارباب اونا گفتن شما برین خونه ما خودمون کارشون رو تموم میکنیم.

- یعنی چی که خودشون تموم میکنن؟ مگه همتون رو با هم نفرستاده بودم به اون شهر نمیدونم چی چیه مشنگی؟ رودلف حرف بزن.

- ارباب اونا آپارا...آآآآآآآخخخخخ

پای بلا به صورت کاملا ناگهانی و اتفاقی(!!!) روی پای رودلف رفته بود و پاشنه کفش زیباش پای اون بیچاره رو درب و داغون کرده بود.

خانه گریمولد

_ شما چرا امشب انقدر زود برگشتید؟

- ما؟ زود برگشتیم؟ ساعت رو دیدی؟

- ساعت الان دو و نیم نصفه شبه.

- خب؟

-خب که خب، میگم چی شده؟ این گرابلی چشه؟چرا اینجوری شده؟

آبرفورث تمام ماجرا رو برای آلبوس تعریف کرد و همچنین گفت که گرابلی در حال تجزیه تحلیل ظهور رووناست. یعد حدود یک ربع، تجزیه تحلیل ویلهلمنا و سخنرانی آبرفورث به پایان رسید.

گرابلی: یافتم، یافتم...هممون با هم دیگه به صورت ناگهانی دچار توهم شدیم.

بقیه چشم غره ای به گرابلی رفتند و هر چهار نفر دور میز نشستند. آلبوس انتهای میز نشته بود و بقیه در دو طرف میز، هر کس لیوان چایی در دست داشت و در حال نوشیندن آن بود.

آلبوس: که اینطور س کچل میخواسته به خیال خودش شما رو بکشه. باید واسشون تله بزاریم.

...